Zawgyi Version
ေတာသားၿမိဳ႔တက္ေတြကိုမင္းတို႔ျမင္ဖူးၾကလား။
မျမင္ဖူးရင္အခု Xiao Zhan နဲ႔ Zu er ကိုသာသြားၾကၫ့္လိုက္။လံုးဝသေဘာေပါက္သြားလိမ့္မယ္။
သူတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အတြက္ေလယာဉ္တစ္စီးရဲ့ business class ဆိုတဲ့ VIP တန္းႀကီးကတကယ္ကိုထူးျခားဆန္းၾကယ္ေနတာ။
ပံုမွန္ဆိုပါးဆီျပန္ရင္ရိုးရိုးတန္း economy class နဲ႔ပဲႏွစ္ပါးသြားတာ။ကားနဲ႔သြားရင္ေဘက်င္းကေနခ်ဳံခ်င္းအထိဆို(24)နာရီေလာက္စီးရမွာ။မခံသာဘူး။ဒါေၾကာင့္ေလယာဉ္လက္မွတ္ခကေဈးႀကီးေပမဲ့လဲတစ္ႏွစ္မွတစ္ခါဆိုေတာ့ႀကိတ္မိွတ္ၿပီးသံုးရတာပဲ။
သူတို႔သြားတဲ့အခ်ိန္ကခရီးသြားရာသီလဲမဟုတ္တဲ့အခါက်ေတာ့လက္မွတ္ကိုအေစာႀကီးတည္းကႀကိဳတင္ဘိုကင္လုပ္ေနစရာမလိုဘူး။သြားခါနီး
ႏွစ္ရက္၊သံုးရက္ေလာက္အလိုမွဝယ္ျဖစ္တာ။
ဒီတစ္ေခါက္လဲအဲ့လိုပဲသြားခါနီးမွဝယ္မယ္ေပါ့
ဆိုၿပီးလုပ္ေနတုန္းဖက္ထုပ္ေလးကေလယာဉ္လက္မွတ္ႀကီးနဲ႔ေရာက္ခ်လာတာ။သူဝယ္ၿပီးၿပီတဲ့ေလ။
အဲ့ထိလဲ Xiao Zhan မရိပ္မိေသးဘူး။ရိုးရိုးစီးေနက်အတန္းပဲေပါ့။ေလယာဉ္ေပၚတက္ေတာ့မွခံုေနရာေမးေတာ့ business class ထဲလက္ဆဲြေခၚသြားတာ။
မ်က္လံုးျပဴးၿပီးလွမ္းၾကၫ့္ေတာ့မွင္ေသေသနဲ႔ျပန္ၾကၫ့္တယ္။ဝယ္ၿပီးျပဳျပီးလို႔ေလယာဉ္ေပၚေတာင္ေရာက္ေနၿပီဆိုမွေတာ့ Xiao Zhan
ဘာအထြန႔္တက္လို႔ရဦးမွာလဲ။
မေျပာမဆိုလုပ္ခ်လာလို႔မစီးဘူးျငင္းျပန္ရင္လဲ
ႏွေမ်ာစရာႀကီးေလ။ဝယ္တာကဝယ္ၿပီးေနၿပီ။ပိုက္ဆံလဲျပန္အမ္းခိုင္းလို႔မရေတာ့ဘူး။
"မိုက္တယ္...နင္ခရီးသြားတိုင္း ဒီအတန္းက
စီးတာလား..."
"မဟုတ္ဘူး...first class ကစီးတာ..."
ဘာမ်ွထူးျခားသြားတဲ့စကားမဟုတ္သလိုမ်ိဳး
မ်က္ႏွာေသနဲ႔ေျပာလာတဲ့ Yibo ကိုၾကၫ့္ၿပီး
Zu er တကယ္အျမင္ေတြကပ္လာတာ။စိတ္ထဲမွာလဲဖင္ေခါင္းစတားႀကီးဆိုၿပီးေအာ္ေနမိတာေပါက္ထြက္ေတာ့မယ္။
Zu er ဆိုသည္မွာလဲကိုယ့္ crush ကိုေတာင္
ျပန္ၾကၫ့္မရတာမ်ိဳး။ဒါေပမယ့္ Yibo ရိုက္ေပါက္ေတြလုပ္တာလဲေမ့ထားလို႔မရဘူး။
"ထိုင္တာက ဘယ္လိုထိုင္မွာလဲ..."
"က်န႔္ေကာတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အတူ
ထိုင္လိုက္ေလ..."
ႏွစ္ခံုတဲြေတြကအလယ္လိုင္းမွာရိွၿပီးျပတင္း
ေပါက္နဲ႔ကပ္ရပ္မွာကတစ္ေယာက္ထိုင္ခံုေတြပဲထားတာ။ႏွစ္ေယာက္တဲြခံုေတြနဲ႔တစ္ေယာက္ထိုင္ခံုေတြကအလယ္မွာေလ်ွာက္လွမ္း
ျခားတယ္။
"ေကာနဲ႔ Yibo ပဲ အတူတူထိုင္လိုက္ပါ...Zu er
ဒီဘက္က တစ္ေယာက္ခံုမွာပဲထိုင္ေတာ့မယ္...လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရိွတာေပါ့..."
"ျဖစ္ပါ့မလား Zu er..."
"ရတယ္...ကိစၥမရိွဘူး...Yibo တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ခိုင္းရင္ ပ်င္းေနလိမ့္မယ္...Zu er နဲ႔ေကာက
သြားတိုင္းလဲ အၿမဲတူတူထိုင္ေနက်ပဲဟာ...ဒီတစ္ေခါက္က Yibo ပါလာေတာ့ Yibo နဲ႔ပဲထိုင္လိုက္...
ေကာတို႔ ေယာက္်ားေလးအခ်င္းခ်င္း
စကားလဲေျပာလို႔ရတာေပါ့..."
"ေအး...ေအး...ဒါဆိုလဲၿပီးေရာ..."
အမွန္ေတာ့သူမ Yibo နဲ႔ထိုင္ခ်င္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္မသင့္ေတာ္ဘူးမလား။ဒီေတာ့ဆႏၵကိုသိကၡာနဲ႔
ထိန္းရတာေပါ့။
အကယ္၍ထိုင္ျဖစ္ရင္လဲစကားေျပာရဖို႔ေနေနသာကိုယ့္ကိုအဖက္လွၫ့္လုပ္ရင္ေတာင္ကံေကာင္း။
အစ္ကိုျဖစ္သူနဲ႔ထိုင္ျပန္ေတာ့လဲ Yibo တစ္ေယာက္တည္းေငါင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနမွာ။
Yibo ကိုယ္တိုင္လဲေကာနဲ႔ထိုင္ခ်င္ေနတာပါ။
အေစာက Zu er ကိုေကာကသူနဲ႔ထိုင္မလားလွမ္းေမးတဲ့အခ်ိန္သူမကိုေမ်ွာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ျဖတ္ခနဲ
ၾကၫ့္လိုက္တဲ့အရိပ္ေတြကိုျမင္တာေပါ့။
ေအးေလ...သူတို႔ကညီအစ္ကိုေတြလိုျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ငါ့ထက္စာရင္သံေယာဇဉ္ရိွၾကမွာပဲေလ။
ငါ 'Song Zu er' သေဘာထားႀကီးေပးလိုက္ပါ့မယ္။
"ကၽြန္မတို႔ ေလေၾကာင္းလိုင္းခရီးစဉ္သည္
ေဘက်င္းကေန ခ်ဳံခ်င္းကို ပ်ံသန္းထြက္ခြာမွာျဖစ္ပါတယ္...ေလယာဉ္စတင္ ပ်ံသန္းေတာ့မည္ျဖစ္၍ ေလေၾကာင္းအတက္တြင္မၿငိမ္မသက္မႈ
ရိွပါလ်ွင္ ထိခိုက္မႈမျဖစ္ေစရန္အတြက္ ထိုင္ခံုခါးပတ္ေလးမ်ား ေခတၲပတ္ေပးထားပါရန္ ေမတၲာရပ္ခံအပ္ပါသည္ရွင္..."
ေလယာဉ္မယ္ေလးရဲ့ေၾကညာသံလဲၿပီးေရာ
Xiao Zhan ကသူ႔ခါးပတ္လဲသူပတ္လိုက္သလို
အလိုက္တသိနဲ႔ Yibo ခါးပတ္ကိုပါအလယ္တန္းႀကီးကိုေက်ာ္ၿပီးလွမ္းပတ္ေပးသည္။
ေလယာဉ္ပ်ံသန္းဖို႔အဆင္ေျပတဲ့ပံုမွန္ေလေၾကာင္းထဲေရာက္ၿပီျဖစ္လို႔ခါးပတ္ေတြ
ျပန္ခၽြတ္လို႔ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္းထပ္ေၾကညာေတာ့
Yibo ကိုအရင္ခၽြတ္ေပးၿပီးမွကိုယ့္ခါးပတ္ကိုျပန္
ခၽြတ္ရသည္။
ကိုယ့္အာရံုနဲ႔ကိုယ္မို႔သတိမထားမိေပပဲ့စိတ္ထဲမွာ
တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္လာလို႔ေမာ့ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ဖက္ထုပ္ေလးရဲ့ႃပံုးတံု႔တံု႔နဲ႔မ်က္ႏွာနဲ႔မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္းစိုက္ၾကၫ့္ေနတာကိုေတြ့ရသည္။
"ေကာကိုဘာလို႔ၾကၫ့္ေနတာလဲ ဖက္ထုပ္ေလးရဲ့..."
"ခ်စ္လို႔..."
Xiao Zhan မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးေရႏြေးပူနဲ႔အပက္ခံလိုက္ရသလိုျဖန္းခနဲပဲ။
ဖက္ထုပ္ေလးကရိုးရိုးသားသားညီအစ္ကိုလို
ခ်စ္လို႔ေျပာတာကေျပာတာတစ္ပိုင္း။မ်က္ႏွာပူတာကမ်က္ႏွာပူတာတစ္ပိုင္းပဲ။
မ်က္လံုးတၫ့္တၫ့္စိုက္ၾကၫ့္ၿပီးဒီလိုစကားမ်ိဳးအေျပာခံရမွေတာ့ဘယ္သူကမ်က္ႏွာမပူဘဲေနမလဲ။ၿပီးေတာ့ Yibo ကအရင္လိုကေလးေသးေသးေလးလဲမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။
"မ...မေနာက္စမ္းပါနဲ႔ Yibo ရယ္..."
"ခ်စ္လို႔ခ်စ္တယ္ေျပာတာေလ...မေျပာရဘူးလား..."
"မဟုတ္ဘူးေလ...ေကာ ေျပာခ်င္တာက..."
"ေကာင္းၿပီေလ...ဒါဆို မုန္းလို႔ၾကၫ့္တာဗ်ာ...
မုန္းလို႔...ရၿပီလား..."
မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုပ္ၿပီးၿငိမ္သြားျပန္ေတာ့လဲ Xiao Zhan မေနတတ္ျပန္။
တကယ္ဆိုဒီရက္ပိုင္းသူကိုကဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိတာ။Yibo ေပးထားတဲ့ဆဲြႀကိဳးကိုကိုင္ၾကၫ့္တိုင္းအရူးတစ္ေယာက္လိုအေၾကာင္းမဲ့ရယ္ေနမိတာခဏခဏပဲ။
ဘာလို႔ရယ္မိမွန္းလဲသူ႔ဟာနဲ႔သူမစဉ္းစားတတ္ဘူး။ဆဲြႀကိဳးေပၚကထြင္းထားတဲ့စာသားေလးကိုလက္နဲ႔စမ္းမိတိုင္းစိတ္ထဲမွာအလိုလိုေက်နပ္လာတာ။ဘာအဓိပၸာယ္လဲေတာ့ခုခ်ိန္ထိသူမသိေသးဘူး။baidu မွာရွာလိုက္ရင္ရေနေပမဲ့သူကိုကဘာကိုေစာင့္လို႔ေစာင့္ေနမွန္းမသိပဲမရွာျဖစ္ေသး။
"ေကာ...ေကာလဲ...မင္းကို ခ်စ္ပါတယ္..."
ဖက္ထုပ္ေလးရဲ့ argry bird မ်က္ခံုးႀကီးကပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားၿပီ။
"ဒီတိုင္း...ဟိုေလ...ရုတ္တရက္ႀကီးဆိုေတာ့
ေကာက ေၾကာင္သြားလို႔ပါ...စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္..."
"အင္း..."
ဆိုၿပီးႃပံုးျပလာတဲ့လူဆိုးေလးအႃပံုးေၾကာင့္
Xiao Zhan ေတာ့ဒုကၡလွလွႀကီးေတြ့ၿပီဆိုတာသိလိုက္သည္။
"ဒါေပမယ့္ လြယ္လြယ္ေတာ့မရဘူး...ပါးကို
အာဘြားေပး...ဒါမွ စိတ္ဆိုးေျပမယ္..."
"Yibo ကလဲကြာ...မဆိုးစမ္းပါနဲ႔...လူေတြနဲ႔
ဟာကို..."
"က်န႔္ေကာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုညီေလးလိုခ်စ္တာဆို...ကိုယ့္ညီ ကိုယ္နမ္းတာ ဘာရွက္စရာရိွလို႔လဲ..."
ကိုယ့္စကားနဲ႔ကိုျပန္မိသြားတဲ့ Xiao Zhan မွာ
တခဏဆြံ႔အသြားသည္။
"ဒါေပမယ့္..."
"မရဘူး...ခုခ်က္ခ်င္းနမ္းေနာ္...1 2 3 အတြင္း ေအာ္ၿပီးလို႔မွ အာဘြားမေပးေသးရင္ က်န႔္ေကာနဲ႔ကၽြန္ေတာ္အေတြ့ပဲ..."
"ခဏ..."
"1..."
"Yibo..."
"2..."
ဇြတ္တရြတ္ဉာဉ္ေလးကိုဒီေကာင္ေလးဘယ္အခ်ိန္ထိသယ္သြားဦးမယ္မသိ။
"2 ႏွစ္ပံုတစ္ပံု..."
Xiao Zhan အသံထြက္ၿပီးရယ္မိမလိုျဖစ္သြားတဲ့
ပါးစပ္ကိုအျမန္အုပ္ရသည္။
မ်က္လံုးေလးမိွတ္ၿပီးပါးတစ္ဖက္ေဖာင္းေပးထားတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးဟာေလဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေတာင္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာလဲမသိ။
အရင္တုန္းကအတိုင္းဆိုဆဲြဆက္ၿပီးဖ်စ္ၫွစ္ပလိုက္ၿပီ။
"2 သံုးပံုတစ္ပံု..."
Xiao Zhan သာမနမ္းေသးဘူးဆိုရင္ Wang Yibo ရဲ့နံပါတ္စဉ္ကဒီတစ္သက္(2)ကတက္ဦးမယ္ပံုမေပၚ။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ...အခ်ိန္ျပၫ့္ေတာ့မယ္...
ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေခ်ာ့ရင္မရဘူးေနာ္... အႀကီးအက်ယ္ ျပသာနာရွာမွာ..."
ေဘးဘီဝဲယာေဝ့ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့သူတို႔ထိုင္ခံုေတြကအေတာ္အတန္ႀကီးၿပီးအတြင္းထဲကိုဘာမ်ွမျမင္ရမွန္းသိလိုက္သည္။
အရမ္းအႏိုင္က်င့္လြန္းတဲ့အဆိုးေလးကို lesson ျပန္ေပးခ်င္လို႔ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကိုနမ္းလိုက္တဲ့အျပင္သြားနဲ႔ပါခပ္ဖြဖြေလးငံုၿပီးကိုက္ပလိုက္တယ္။
"အား!!!က်န႔္ေကာ!!!"
"အရမ္းမေအာ္နဲ႔...လူေတြၾကားကုန္မယ္..."
"ယုန္စုတ္ႀကီး...လူကို သူ႔ယုန္သြားႀကီးနဲ႔
မုန္လာဥနီကိုက္သလို မၫွာမတာကိုက္ပစ္တာ..."
"မွတ္ၿပီလား...ေနာက္တစ္ခါဆိုးဦးမလား...
ထပ္ဆိုးရဲဆိုးၾကၫ့္...ပါးမဟုတ္ဘူး...
တစ္ကိုယ္လံုးကို အားရပါးရကိုက္ပစ္မွာ..."
နားရြက္ေတြခ်က္ခ်င္းနီတက္လာကာတစ္ဖက္ကိုအျမန္မ်က္ႏွာလႊဲသြားတဲ့ Wang Yibo ဟာရွက္တတ္ပါေသးသည္။
ယုန္ငတံုးကေတာ့သူ႔စကားဘယ္ေလာက္ထိတာသြားတယ္ဆိုတာကိုမစဉ္းစားပဲေလယာဉ္ေပၚကေပးထားတဲ့မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကိုေကာက္ၾကၫ့္ေနတယ္။
"က်န႔္ေကာ...ထိုင္ရတာအဆင္ေျပရဲ့လား..."
"ေျပပါတယ္..."
"ေျခေထာက္နည္းနည္းမ...ကၽြန္ေတာ္တစ္ခု
လုပ္ေပးမယ္..."
က်န႔္ေကာကသူလုပ္ေပးသမ်ွကိုကေလးတစ္ေယာက္လိုစိတ္ဝင္တစားလိုက္ၾကၫ့္ေနသည္။
ေျခေထာက္တင္ထားလို႔ရတဲ့အျပားေလးကိုၿမွင့္ေပးလိုက္ေတာ့ပါးစပ္ေလးဟကာတအံ့တဩနဲ႔။
"သေဘာက်လား က်န႔္ေကာ..."
"အင္း...ေတာ္ေတာ္ သက္ေတာင့္သက္သာရိွတာ
ပဲ..."
"first class ကစီးရင္ ပိုၿပီးသက္ေတာင့္သက္သာရိွတယ္...ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က
က်န႔္ေကာကိုအသိမေပးပဲ လက္မွတ္ဝယ္လိုက္တာဆိုေတာ့ အရမ္းစိတ္ဆိုးသြားမွာေၾကာက္လို႔
business class ပဲဝယ္လိုက္တာ..."
"စိတ္ေတာ့မဆိုးပါဘူး...ေနာက္ခါေတာ့
ခုလိုမေျပာမဆို မလုပ္နဲ႔...ဟုတ္ၿပီလား..."
"အင္း..."
မ်က္လံုးေပၚအုပ္ေနတဲ့ဆံပင္ေလးေတြကိုသပ္တင္ေပးေတာ့ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံသည္။ဒီလူႀကီးေပါက္စေလးကအရမ္းအားကိုးခံခ်င္တာ။
ဒါေပမယ့္ Xiao Zhan တို႔ကဒီကေလးရဲ့သေဘာထားေကာင္းမႈကိုအခြင့္အေရးယူလြန္းအားႀကီးရင္မသင့္ေတာ္ဘူးမလား။
"ေနာက္ခါေတြက် က်န႔္ေကာတို႔ ေမာင္ႏွမ
ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ဥေရာပဘက္ေတြခရီးေခၚသြားမယ္...အဲ့ခါက် Emirates ေလေၾကာင္းလိုင္းက
frist class နဲ႔ေခၚသြားမယ္..."
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ေမးၾကမွာပဲ။သူခ်စ္တာ
က်န႔္ေကာဟာကိုဘာလို႔က်န႔္ေကာညီမကိုပါတန္းလန္းတန္းလန္းေနရာတကာေခၚသြားခ်င္ေနရတာလဲလို႔။
သူ႔အတြက္ Zu er ကအစ္မတစ္ေယာက္လိုပဲ။
က်န႔္ေကာနဲ႔တန္းတူအေရးႀကီးတယ္။
က်န႔္ေကာအေပၚထားတဲ့သူ႔သေဘာထားကို
Zu er ရိပ္မိသြားရင္ဘယ္လိုမ်ားတံု႔ျပန္မလဲလို႔စိုးရိမ္စိတ္ဝင္ဖူးေပမဲ့စိတ္ထဲမွာအလိုလိုခံစားမိေနတာတစ္ခုရိွတယ္။Zu er ေသခ်ာ ေပါက္သူ႔ဘက္ကရပ္တည္ေပးလိမ့္မယ္။
"အခုတစ္ခါ ေလယာဉ္လက္မွတ္ဖိုးေတာင္
ဒီငမဲြေမာင္ႏွမက မင္းကိုျပန္ဆပ္ရဦးမွာ..."
"ျပန္ဆပ္စရာမလိုဘူး...ေနာက္ခါေတြလဲ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အကုန္တာဝန္ယူမွာ...က်န႔္ေကာ
ျပန္လုပ္ေပးရမွာဆိုလို႔ ပါးစပ္ေလးအသာပိတ္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ေဘး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနရံုပဲ..."
"ဘာကိုျပန္ေပးစရာမလိုတာလဲ...
တစ္ေယာက္စာေတာင္ မနည္းတာ...အခု
မင္းစိုက္ထားတာ ႏွစ္ေယာက္စာေတာင္ေလ..."
"ဟာဗ်ာ...စကားအရမ္းမ်ားတာပဲ...အဲ့ေလာက္
ျပန္ဆပ္ခ်င္ေနရင္ ေနာက္မွအတိုးခ်ၿပီး
အႂကြေးနဲ႔ျပန္သိမ္းမယ္...ခုေတာ့ တိတ္တိတ္ေလးေနေပး...ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းနည္းနည္းကိုက္ေနလို႔...
ခဏေမွးခ်င္တယ္..."
Xiao Zhan ပုခံုးေပၚေခါင္းေလးေစာင္းခ်ၿပီးမွီ
လိုက္တဲ့ဖက္ထုပ္ေလးကတကယ္ကိုမအီမသာ
ျဖစ္ေနပံုေပါက္တာမို႔လို႔ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့။
ေလယာဉ္မယ္ေတြေန့လည္စာလာခ်ေပးေတာ့လဲ
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေနတာျဖစ္လို႔မႏိုးရက္ေတာ့ပဲမနည္းသတိထားၿပီးထိန္းစားရသည္။
သူ႔ညီမ Zu er ကိုလွမ္းေက်ာ္ၾကၫ့္ေတာ့သူလဲ
Yibo လိုက်ိဳးေနတာေဟာက္သံေတာင္ထြက္ေနလားမသိ။
Xiao Zhan ဘဝကတကယ္ကိုကေလးႏွစ္ေယာက္ထိန္းေနရသလိုပဲ။
ဗိုက္ျပၫ့္သြားတဲ့ေနာက္မ်က္ဝန္းေတြတစ္ခ်က္ ခ်င္းစင္းလာတာကိုသိပ္ၿပီးတင္းမခံထားေတာ့။
ပုခံုးေပၚမွီထားတဲ့ေကာင္ေလးရဲ့နဖူးေပၚသူ႔ပါးတစ္ဖက္ခပ္ဖြဖြေလးျပန္ေမွးတင္ၿပီးအိပ္စက္ျခင္းသို႔ဝင္ေရာက္သည္။
အိပ္ေနရာကေနႏိုးတစ္ဝက္မႏိုးတစ္ဝက္ေကာင္ေလးကလဲလက္တန္းေပၚတင္ထားတဲ့ Xiao Zhan လက္ဖဝါးတစ္ဖက္ထဲသူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကိုနစ္ဝင္ေစသည္။
Wang Yibo ဆိုတာ Xiao Zhan ရဲ့လက္
တစ္ဖက္ကိုအဆံုးစြန္ထိဆဲြထားခ်င္တဲ့လူစားမ်ိဳး။
Xiao Zhan ဘက္ကမပုတ္ထုတ္ေသးသ၍...။
"ေနာက္ထပ္ဆယ္မိနစ္အတြင္း ေလယာဉ္သည္
ခ်ဳံခ်င္း-က်န္းေပအျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ
ေလဆိပ္တြင္ ဆင္းသက္ေတာ့မည္ျဖစ္ပါ၍
ထိုင္ခံုခါးပတ္ေလးမ်ား ပတ္ေပးထားပါရန္
ေမတၲာရပ္ခံအပ္ပါသည္ရွင္..."
အိပ္ခ်င္မူးတူးတူးႏွင့္ထလာသၫ့္ Xiao Zhan
ရဲ့ခါးထက္၌ခါးပတ္ပတ္ၿပီးေနၿပီ။
တစ္ရႉးအဆင္သင့္ျပင္ထားတဲ့ Yibo သည္ Xiao Zhan ပါးထက္ကသားေရစီးေၾကာင္းကိုသုတ္ေပးသည္။
"ထေတာ့...မ်က္လံုးႀကီးမိွတ္မေနနဲ႔...ခ်ဳံခ်င္း
ေရာက္ေနၿပီ...Zu er ကိုႏိႈးဦး..."
"အင္းပါ..."
ေလယာဉ္နဲ႔လာတာေတာင္ငါးနာရီေလာက္စီးရတာဖင္ေတြကိုခ်ိေနတာပဲ။
သံုးေယာက္သားေလယာဉ္ကြင္းဆင္းေတာ့လဲၿငီးစီးစီးနဲ႔ပဲတကၠစီတစ္စီးငွားၿပီးခရီးဆက္ရသည္။
ပါးကလာႀကိဳမယ္လို႔ေတာ့ေျပာေပမယ့္ Xiao Zhan ကိုကမႀကိဳခိုင္းလိုက္တာ။ပါးရဲ့စိုက္ခင္းေတြကပါးတစ္ရက္မသြားရင္ကိုမရတာသူသိေနတယ္ေလ။
"က်န႔္ေကာတို႔အိမ္က ဘယ္နားမွာလဲ..."
"Shapingba အပိုင္မွာေလ..."
"အင္း..."
"ဒီကသြားမယ္ဆိုရင္ ေကာတို႔အိမ္ကိုတစ္နာရီေလာက္ ကားစီးရမယ္...အပိုင္မတူဘူးေလ...
ေလယာဉ္ကြင္းက Yubei အပိုင္မွာရိွတာ..."
ၿမိဳ႔ထဲဝင္လာသည္ႏွင့္အမ်ွၿမိဳ႔ရဲ့သ႑ာန္က
တမုဟုတ္ခ်င္းရုပ္လံုးေပၚလာသည္။ေတာင္ေတြေပါေပါမ်ားမ်ားဝန္းရံထားျခင္းခံရတဲ့ခ်ဳံခ်င္းကေဘက်င္းလိုပဲစကၠန႔္မျပတ္သက္ဝင္လႈပ္ရွားမႈရိွသည္။တစ္ၿမိဳ႔လံုးနီးပါးအေနာက္ကေနအေရ႔ွကိုမိုင္ေပါင္း(413)မိုင္ရွည္လ်ားတဲ့ Yangtze ျမစ္ကျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနတယ္။
"ဟိုမွာျမင္ေနရတဲ့ျမစ္ေတြ့လား...အဲ့ဒါ Jialing
ျမစ္...ဒီဘက္မွာ ကာထားတဲ့ေတာင္ႀကီးက
Zhongliang ေတာင္ေလ..."
"ေတာင္ေတြမ်ားတယ္ေနာ္..."
"ဒါ့ေၾကာင့္ေကာတို႔ခ်ဳံခ်င္းကို ေတာင္ၿမိဳ႔ေတာ္လို႔
ေခၚတာေလ ဖက္ထုပ္ေလးရဲ့..."
"အင္း..."
ၿခံစည္းရိုးကိုအုတ္တံတိုင္းမီးခိုးေရာင္ေတြနဲ႔ကာထားၿပီးအနီေရာင္အေဖ်ာ့ေလးသုတ္ထားတဲ့တိုက္ပုေလးကိုၾကၫ့္ရံုနဲ႔တင္ေနြးေထြးမႈကိုခံစားရ
သည္။
"က်န႔္ေကာတို႔မိသားစု အရင္တုန္းကေရာ
ဒီမွာေနတာလား..."
တကၠစီသမားကိုပိုက္ဆံရွင္းေပးေနသၫ့္က်န႔္ေကာကသူ႔အသံေၾကာင့္လွၫ့္ၾကၫ့္လာသည္။
"မဟုတ္ဘူး...ပါးနဲ႔မားမကဲြခင္က ေဘက်င္းမွာပဲေနျဖစ္တာ...ဒီအိမ္နဲ႔ၿခံက ပါးရဲ့မိဘေတြ
အေမြေပးသြားတာေလ..."
"ဪ..."
"ဒါေပမယ့္ ပိတ္ရက္ရွည္ေတြဘာေတြရရင္ေတာ့
ေကာတို႔မိသားစု ဒီကိုလာျဖစ္တယ္..."
အထုပ္အပိုးေတြၿခံထဲမသယ္ေနသၫ့္ Xiao Zhan က Yibo ေမးတာကိုလဲလိပ္ပတ္လည္ေအာင္ရွင္းျပေပးသည္။
"က်န႔္က်န႔္...ေရွာင္က်ူး..."
"ပါး!!!"
"ပါပါး!!!"
Zu er နဲ႔ Xiao Zhan မွာကြာျခားခ်က္တစ္ခုရိွတယ္။Xiao Zhan ကမိဘကိုပါးနဲ႔မားလို႔ေခၚေပမဲ့
Zu er ကပါပါးနဲ႔မာမားလို႔ေခၚတာ။
ဘာလို႔မတူတာလဲဆိုတာေတာ့ Xiao Zhan လဲ
မေျပာတတ္ဘူး။
Zu er ကသူ႔ကိုေရွာင္က်ူးလို႔ေခၚတာေၾကာင့္
နည္းနည္းမေက်မနပ္ပံုေပါက္ေနတယ္။
"ပါပါးက ဘာလို႔ေကာက် က်န႔္က်န႔္လို႔ပဲေခၚၿပီး Zu er က်ေရွာင္က်ူးဆိုၿပီးေခၚရတာလဲ..."
"ပါးသမီးေလးက တကယ့္ဝက္ေပါက္ေလးနဲ႔
တူတဲ့ဟာကို...ပါးက အဲ့လိုပဲေခၚမွာေပါ့..."
"ပါပါးေနာ္..."
အေနာက္က Wang Yibo ရဲ့ခြိခနဲက်ိတ္ရယ္သံႀကီးကိုနားၾကားျပင္းကပ္လိုက္တာ။
"ေနေကာင္းရဲ့လား ပါး..."
"ေကာင္းပါတယ္ သားက်န္႔က်န္႔ရဲ့..."
"ပါးကိုတမင္အလုပ္ပ်က္မွာစိုးလို႔ လာေတာင္
မႀကိဳခိုင္းတာေလ...ဘာလို႔ အိမ္မွာေစာင့္ေနတာလဲ..."
"ပါးရဲ့သားနဲ႔သမီးက တစ္ႏွစ္မွတစ္ခါျပန္လာတာေလ...ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ေလး သားတို႔နဲ႔ပဲ
အခ်ိန္ကုန္ခ်င္တာေပါ့...အလုပ္ကတစ္သက္လံုးလုပ္လို႔ရတယ္..."
"ဒါဆို ပါပါး သမီးတို႔အတြက္ ဟင္းေတြခ်က္ထားတယ္မလား..."
"ခ်က္ထားတာေပါ့ ေရွာင္က်ူးေလးရဲ့...သမီး
အႀကိဳက္ေရာ သမီးအစ္ကိုအႀကိဳက္ေရာ အကုန္ခ်က္ထားေပးတယ္..."
ဇရာရဲ့ရိုက္ခတ္မႈဒဏ္ကိုခံေနရၿပီျဖစ္တဲ့က်န႔္ေကာတို႔အေဖကငယ္ရြယ္စဉ္မွာအေတာ္ေခ်ာခဲ့မည္မွာက်ိန္းေသသည္။သားအဖႏွစ္ေယာက္လံုးယုန္သြားေလးေတြရိွၾကေပမဲ့သူ႔က်န႔္ေကာရဲ့ယုန္သြားေလးကပိုၿပီးထင္ထင္ရွားရွားရိွတယ္။
က်န႔္ေကာမ်က္ႏွာေပါက္ကအေမထက္စာရင္
အေဖနဲ႔ပိုဆင္တယ္။အေမျဖစ္သူကိုဩစီမွာတုန္းကအေဝးကေနတစ္ခါလွမ္းျမင္ဖူးသည္ေလ။
"ဒီကေလးကဘယ္သူလဲ က်န႔္က်န႔္..."
"အာ...ေမ့ေနတာ...ဒါ သားဩစီမွာတုန္းက
စာသင္ေပးတဲ့ကေလးေလး Wang Yibo တဲ့... အခုေတာ့ ကေလးႀကီးျဖစ္ေနၿပီ..."
ဆက္မေျပာပဲခဏရယ္ေနသၫ့္ Xiao Zhan က
စေနာက္ခ်င္ဟန္အျပၫ့္...။
"ေဘက်င္းမွာျပန္ေတြ့တာေလ...Zu er နဲ႔ေက်ာင္းတူတူပဲ..."
"ဟုတ္လား..."
"အင္း...ဒီတစ္ေခါက္ ပါးဆီျပန္မယ္လုပ္ေတာ့
သူခ်ဳံခ်င္းတစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူးဆိုလို႔
ေခၚလာလိုက္တာ..."
က်န႔္ေကာစကားလဲဆံုးေရာေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကၫ့္လာလို႔ယဉ္ေက်းမႈအရႃပံုးျပလိုက္သည္။
"ေကာင္ေလးကေခ်ာလိုက္တာ...ရုပ္ရွင္မင္းသားေလးက်ေနေရာ...ပါးတို႔အိမ္မွာ ေနတတ္ပါ့မလား သားရယ္..."
"ေနတတ္ပါတယ္ ဦးေလး...ကၽြန္ေတာ္
အဲ့ေလာက္ဂ်ီးမမ်ားပါဘူး..."
သူ႔သားကိုေမးတာဆိုေပမယ့္လဲကိုယ္နဲ႔သက္ဆိုင္ေနတာျဖစ္လို႔ဝင္မေျပာလို႔မရ။ေတာ္ၾကာေနလူႀကီးျဖစ္သူကကိုယ့္ကိုအထင္လဲြသြားရင္
မေကာင္းဘူးေလ။
"ေအးကြယ္...ဒါဆိုလဲ ခရီးပန္းလာတယ္မလား...
နားၾကဦး...အေပၚမွာ ပါးအခန္းေတျြပင္ေပးထားတယ္..."
"ဒါဆို သားတို႔အထုပ္အပိုးေတြေနရာသြားခ်
လိုက္ဦးမယ္ေနာ္..."
အေပၚထပ္မွာအခန္းသံုးခန္းရိွေပမဲ့ Yibo
ပါလာမယ္လို႔ႀကိဳမေျပာထားျဖစ္တဲ့အတြက္
က်န္တစ္ခန္းကဖံုအလိမ္းလိမ္းနဲ႔အိပ္လို႔ျပဳလို႔ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပ။
ဒီေတာ့မိန္းကေလးျဖစ္တဲ့ Zu er ကတစ္ခန္းယူၿပီး၊Yibo နဲ႔သူကတစ္ခန္းယူလိုက္သည္။
"ေရခ်ိဳးမလား Yibo..."
"ခ်ိဳးမွာ...က်န႔္ေကာေရာ..."
"မင္းအရင္သြားခ်ိဳးလိုက္ေလ...ၿပီးမွ ေကာခ်ိဳး
မယ္..."
"အင္း..."
ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ခါးမွာသဘက္ေလးပတ္ၿပီးျပန္ထြက္လာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ၿပီးၿပီ က်န႔္ေကာ...သြားခ်ိဳးေတာ့..."
"ေသခ်ာသုတ္ဦးေနာ္...အေအးပက္မယ္..."
Xiao Zhan ေရခ်ိဳးၿပီးခ်ိန္ဖက္ထုပ္ေလးက
အက်ႌေတာင္ဝတ္ၿပီးေနၿပီ။
တီရွပ္လက္ျပတ္နဲ႔ခ်ည္သားေဘာင္းဘီ
ေပါင္လယ္ေလာက္ကိုအေပၚကရွပ္လက္ရွည္အကြက္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ထည္ထပ္ဝတ္ထား သည္။
"ညစာစားဖို႔ေခၚေနၿပီ...က်န႔္ေကာေရခ်ိဳးေနတုန္း
ဦးေလးလာေခၚသြားတာ...Zu er ကေတာ့
ဆင္းသြားၿပီ..."
"ဖက္ထုပ္ေလး ဗိုက္ဆာေနၿပီမလား...
ဆင္းသြားတာမဟုတ္ဘူး...ေကာကို ဘာလို႔
ေစာင့္ေနတာလဲ..."
"က်န႔္ေကာနဲ႔အတူစားခ်င္လို႔..."
စားပဲြေပၚကဓာတ္ပံုေဘာင္ေလးတစ္ခုကိုကိုင္ၾကၫ့္ရင္းေျပာလာတဲ့ Yibo ရဲ့ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ဆံပင္ေလးေတြကိုဆဲြဖြေတာ့ေမာ့ၾကၫ့္လာသည္။
"ဒါဆို ခဏေစာင့္ေနာ္...ေကာ အက်ႌဝတ္လိုက္ဦးမယ္..."
"အင္း..."
ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ Zu er နဲ႔ပါးကအကုန္
ျပင္ဆင္ၿပီးေနၿပီ။
"ေကာတို႔က အရမ္းၾကာတာပဲ...Zu er
ဗိုက္ဆာတာေသေတာ့မယ္..."
"ဆာမွာေပါ့...နင္ေရာ Yibo ေရာ ေလယာဉ္ေပၚမွာ
အသည္းအသန္အိပ္ၾကတာေလ...ဟိုက
ေန့လည္စာလာပို႔တာေတာင္ မႏိုးၾကဘူး..."
"ေကာ မႏိႈးခိုင္းတာလား..."
"ေအးေလ...ငါ့ညီမေလး အိပ္ေရးပ်က္ပါမယ္ေလဆိုၿပီး ဟိုကႏိႈးဖို႔လုပ္ေနတာကို ေကာတားလိုက္တာ..."
"ဟာ...ေကာရာ...Zu er တစ္ေန့ကို ထမင္းသံုးနပ္မျပည့္ျပၫ့္ေအာင္စားတာ...ေကာ ေၾကာင့္နစ္နာသြားၿပီ..."
"ကဲပါ ေရွာင္က်ူးရယ္...ပါးဒီမွာ ခ်က္ထားေပးတာေတြကို ႏွစ္နပ္စာေပါင္းစားလိုက္...စကားမမ်ားနဲ႔ေတာ့...ဧၫ့္သည္ေကာင္ေလး ဗိုက္ဆာေနေရာ့မယ္..."
"အင္းပါ ပါပါးကလဲ..."
စားပဲြေပၚကဟင္းလ်ာအမ်ားစုကစီခၽြမ္စတိုင္
ခ်က္ထားေတြခ်ည္းပင္။အနီရဲရဲ၊အဆီတေဝ့ေဝ့နဲ႔ဆိုေတာ့ၾကၫ့္ရံုနဲ႔တင္ဗိုက္ထဲကအေကာင္ေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကိုထိုးႂကြလာေစသည္။
ေလယာဉ္ေပၚကၽြေးတာေတြကိုစားလာတဲ့
Xiao Zhan ကသိပ္မစားႏိုင္ေပမဲ့ပါးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔အနည္းအက်ဉ္းေတာ့ထပ္စားလိုက္သည္။
"သားေလး Yibo လဲထၫ့္စားေနာ္...ကေလးက
ခ်စ္စရာေလးကြယ္...အသားျဖဴႁဖူဥဥေလးနဲ႔...
က်န႔္က်န႔္နဲ႔ယွဉ္ထိုင္ေနတာ က်ီးကန္းဘဲဥ
ခ်ီလာတဲ့အတိုင္းပဲကြာ..."
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ေနတာကိုၾကၫ့္ၿပီးက်န႔္ေကာအေဖကရယ္ေလသည္။
"ပါးကလဲ...ဒုကၡပဲ...သားအဲ့ေလာက္ မမဲေသးပါဘူးဗ်ာ..."
"ဘာပဲေျပာေျပာ ေကာ Yibo ေလာက္ေတာ့
မျဖဴတာကမျဖဴတာပဲ..."
"ဒီကေလးမ အစ္ကိုဆိုႏိွပ္ကြပ္မယ္ပဲ ေခ်ာင္းေနတယ္..."
ဆူညံေနတဲ့ထမင္းဝိုင္းေလးရဲ့ပတ္လည္မွာ
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတဲ့အေငြ့အသက္ကဝန္းရံထား
သည္။
တစ္ေလ်ွာက္လံုးမလိုအပ္ပါဘူးလို႔ Yibo ျငင္းေနခဲ့ေပမဲ့လိုခ်င္ေနဆဲအရာတစ္ခု။
မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလး...။
"Yibo ေျပာၾကၫ့္...ေကာက တကယ္
အသားမဲၿပီး ၾကၫ့္မေကာင္းဘူးေပါ့..."
"ဟင့္အင္း...က်န႔္ေကာက အသားညိုလဲေခ်ာတာပါပဲ..."
"ေတြ့လား...သားဖက္ထုပ္ေလးက သားဘက္မွာအၿမဲတမ္းရိွတယ္...ပါးတို႔စကားကို မယံုဘူး...
ဖက္ထုပ္ေလးစကားပဲယံုမွာ..."
"ေကာနဲ႔ Yibo ကဘာလဲသိလား...ဘုန္ႀကီးရူးနဲ႔
ေလွလူး...တစ္ေယာက္ကပင့္တယ္
တစ္ေယာက္ကေျမာက္တယ္..."
စားေသာက္ၿပီးေတာ့ Zu er ကပါးကိုႏိွပ္ေပးရင္းအိမ္ေရ႔ွခန္းမွာဇာတ္လမ္းတဲြတစ္ခုအတူတူထိုင္ၾကၫ့္ေနသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့အေနာက္မွာပန္းကန္ေဆးေပါ့။
အတိအက်ေျပာရရင္ Xiao Zhan ပဲပန္းကန္ေဆးေနတာပါ။Yibo ကေဘးနားကေဘာင္မွာတင္ပါးလႊဲဝင္ထိုင္ၿပီးသူပန္းကန္ေဆးတာကို
ၾကၫ့္ေနတာ။
"က်န႔္ေကာအေဖက ဘာလုပ္လဲ..."
"ပါးကစိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးထားတာေလ...
ဒီမွာပါးမိဘေတြခ်န္ခဲ့တဲ့ လယ္ကြက္ရိွတယ္...
အဲ့မွာ သီးႏွံစိုက္တယ္...တိုးတက္လာတဲ့
စိုက္ပ်ိဳးနည္းအသစ္ေတြကို မသိေသးတဲ့လယ္သမားေတြအတြက္လဲ သင္တန္းေလးတစ္ခုဖြင့္ထားေပးတယ္..."
"အရင္ကေရာ..."
နဖူးမွာစင္သြားတဲ့ဆပ္ျပာစက္ေလးကိုလွမ္းသုတ္ေပးရင္းေနာက္တစ္ခုထပ္ေမးျပန္သည္။
"အရင္က ဓာတ္ေျမဩဇာကုမၸဏီတစ္ခုမွာ
လုပ္တာေလ..."
"ဪ..."
အဆံုးသတ္ပန္းကန္တစ္ခ်က္ကိုေဆးၿပီးေနာက္ပန္းကန္စင္မွာစီထၫ့္လိုက္သည္။
"က်န႔္ေကာ...ေအာက္ဆင္းခ်င္တယ္...လာခ်ီ..."
လက္ေလးႏွစ္ဖက္ဆန႔္ထားကာ Xiao Zhan
လာအေပြ့ကိုေစာင့္ေနတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးသည္ၾကမ္းျပင္နဲ႔ရွပ္တိုက္ေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြကိုမွအားမနာ။
အသံတစ္ခ်က္ထြက္ကာရယ္မိေတာ့မ်က္ေမွာင္ ကုပ္ၾကၫ့္သည္။
"ေအာက္ဆင္းခ်င္လို႔ ခ်ီၿပီးခ်ေပးပါဆို..."
"တက္သြားတုန္းက ေကာ အကူအညီမလိုပါဘူး...အဆင္းက်မွ ဘယ့္ႏွယ့္ခ်ီခိုင္းေနတာတုန္း..."
"ခုခ်က္ခ်င္းလာခ်ီလို႔ေျပာေနတာ မခ်ီဘူးလား...
က်န႔္ေကာလာမခ်ီေသးသ၍ တစ္ညလံုးဒီအတိုင္း
ထိုင္ေနမွာေနာ္..."
"ထိုင္ေပါ့...ေကာ အေပၚတက္ၿပီ...မလိုက္ရင္လဲ
ေနခဲ့..."
မီးဖိုေခ်ာင္အကြယ္ေလးကေနေခ်ာင္းၾကၫ့္ေတာ့
လက္သည္းေလးကိုက္ၿပီးထိုင္ေနဆဲပင္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ Xiao Zhan မ်ားျပန္လာ
မလားဆိုၿပီးေမာ့ေမာ့ၾကၫ့္ရွာသည္။
ဒီျမင္ကြင္းကိုျမင္ၿပီးဘာမွမျဖစ္သလိုထြက္သြားႏိုင္ရေလာက္တဲ့အထိသူ႔အသည္းမမာေပ။
ေခါင္းႀကီးေအာက္ငံု႔ထားတဲ့ေကာင္ေလးကခါးကေနေစြ့ခနဲအေပြ့ခံလိုက္ရေတာ့လန႔္သြားၿပီးလည္ကုပ္ကိုအားနဲ႔ဖက္တြယ္ေလသည္။
Xiao Zhan ကိုျမင္ေတာ့စိတ္လိုလက္ရႃပံုးျပသည္။
"ေက်နပ္ပါၿပီလား ဝမ္သခင္ေလး..."
"အင္း..."
"ဖက္ထုပ္ေလး အေပၚတက္ၿပီးနားခ်င္ရင္
နားႏွင့္ေတာ့ေလ...ေကာ ပါးတို႔နဲ႔ စကားခဏေျပာလိုက္ဦးမယ္..."
"အင္း...အရမ္းေတာ့မၾကာနဲ႔ေနာ္...အေပၚမွာ
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း..."
"ေအးပါ..."
မေတြ့တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့သားအဖေတြအတြက္ေျပာစရာစကားေတြတစ္ပံုႀကီး။
ေန့စဉ္ဘဝေတြကေနစလိုက္တာအိမ္ကေရပိုက္ပိတ္သြားတဲ့အထိအေၾကာင္းအရာကစံုသည္။
ပါးကသူတို႔ေမာင္ႏွမေျပာသမ်ွကိုပီတိျဖစ္ေနတဲ့
အႃပံုးႀကီးနဲ႔ပဲထိုင္နားေထာင္ေနတာ။
Xiao Zhan သိတယ္။ပါးလဲအရင္လိုမိသားစုဘဝေလးကိုတမ္းတေနဦးမွာပဲဆိုတာ။ပါးနဲ႔မားကတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မုန္းခဲ့ၾကတာမွမဟုတ္ပဲ။
ဒါေပမယ့္အသိဉာဏ္ရိွပါတယ္ဆိုတဲ့လူေတြရဲ့အတၲကသိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ခ်စ္ေနပါရက္နဲ႔မ်က္ႏွာလႊဲပစ္တတ္တာမ်ိဳး။
"သားက်န႔္က်န႔္...ဘာျဖစ္ေနတာလဲ...မင္း
ၾကၫ့္ရတာ ဂဏွာကိုမၿငိမ္ဘူး..."
အေပၚထပ္ကိုၾကၫ့္လိုက္နာရီကိုၾကၫ့္လိုက္ခဏခဏလုပ္ေနတဲ့ Xiao Zhan ပံုစံကိုပါးကေတာင္ရိပ္မိေနၿပီ။
မခ်ိသြားၿဖဲေလးရယ္ျပရင္းႏွာေခါင္းတစ္ခ်က္ပြတ္ကာရွင္းျပရသည္။
"ဟိုေလ...အေပၚမွာ ဖက္ထုပ္ေလးတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနလို႔ ပါးရဲ့...အဲ့ဒါ သားစိတ္မခ်လို႔..."
"ဪ...ဟုတ္သားပဲ...ကေလးကိုေခၚလာၿပီး
ဂရုစိုက္မွေပါ့ သားရဲ့...တက္သြားလိုက္ေတာ့...
သြား...သြား..."
ခြင့္ျပဳလိုက္တာနဲ႔အျမန္ထထြက္လာတဲ့ Xiao Zhan ေနာက္မွာပါးရဲ့ 'က်န႔္က်န႔္က ဒီကေလးကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ပံုပဲ' ဆိုတဲ့စကားသံႀကီးကကပ္ပါလာသည္။
အခန္းတံခါးကိုေခါက္လိုက္ေတာ့ဘာသံမ်ွမထြက္လာ။
တံခါးလက္ကိုင္ဘုကိုအသံမျမည္ေအာင္ထိန္းဖြင့္ရင္းဝင္လာလိုက္သည္။
Xiao Zhan အိပ္ယာေပၚမွာဝါဂြမ္းျဖဴလံုးေလးတစ္လံုး...။
ႏႈတ္ခမ္းေလးဟစိဟစိနဲ႔အသက္ရႉမွန္မွန္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးကတစ္ဆိတ္အိပ္လြန္းအား ႀကီးတယ္မထင္ဘူးလား။ေန့လည္ကလဲအိပ္ထားေသးတာဟာကို။
မီးေခ်ာင္းအႀကီးကိုပိတ္လိုက္ၿပီးညအိပ္မီးအဝါေလးႏွစ္လံုးထြန္းလိုက္သည္။
ကုတင္ကနည္းနည္းက်ဉ္းေပမဲ့ေဘက်င္းမွာက်န္ခဲ့တဲ့ Xiao Zhan အခန္းထဲကဟာထက္စာရင္ေတာ့က်ယ္တယ္ေျပာရမယ္။
Xiao Zhan တက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္အိခနဲနစ္ဝင္သြားတဲ့လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္အအိပ္ဆတ္ပံုရတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးကမ်က္လံုးေလးတစ္ဖက္ဖြင့္ၾကၫ့္
သည္။
"ႏိုးသြားတာလား..."
"ရတယ္...က်န႔္ေကာကိုေစာင့္ေနရင္းနဲ႔
အေစာကမွ ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ...
သိပ္မၾကာေသးပါဘူး..."
"အင္း...အင္း...ဆက္အိပ္ေနာ္..."
Yibo လြတ္လြတ္လပ္လပ္အိပ္လို႔ရေအာင္တစ္ဖက္ကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးကပ္ၿပီးဝင္လွဲလိုက္သည္။
"ဟင္..."
ေဘးနားကခ်ထားတဲ့သူ႔လက္တစ္ဖက္ေပၚ
ေခါင္းအံုးလိုက္ၿပီးလည္ပင္းတြင္မ်က္ႏွာအပ္လာသၫ့္ဖက္ထုပ္ေလးေၾကာင့္ Xiao Zhan မွာေတာင့္ေတာင့္ႀကီး။
"ခ်မ္းတယ္...ဖက္ထား..."
ခ်ဳံခ်င္းသည္တရုတ္ႏိုင္ငံရဲ့အပူဆံုးနဲ႔အစိုထိုင္းဆံုးၿမိဳ႔တစ္ၿမိဳ႔။သူတို႔ေရာက္ေနတဲ့ June လမွာဆိုရင္အနည္းဆံုးအပူခ်ိန္(30)ဒီဂရီေလာက္ကအသာေလးပဲ။
ဒါကိုခ်မ္းေနတယ္ဆိုေတာ့ဖက္ထုပ္ေလးဖ်ားမ်ားဖ်ားေနသလားမသိ။
ကိုယ္ေငြ့စမ္းၾကၫ့္ေတာ့လဲအေနြးဓာတ္ေရးေရးေလးနဲ႔ပံုမွန္ပါပဲ။
လက္ကိုျပန္အခ်လွမ္းဆဲြၿပီးခါးေပၚတင္ေပးလိုက္
ေတာ့ႏွစ္ေယာက္သားရင္ခ်င္းအပ္အေနအထားျဖစ္သြားသည္။
"မပူဘူးလား Yibo ရယ္..."
"ခ်မ္းေနပါတယ္ဆို...ဘာကိုပူရမွာလဲ..."
"ဒါဆိုလဲ ေစာင္ႃခံုေလ..."
"ေစာင္ႃခံုရင္ စိတ္က်ဉ္းက်ပ္တယ္..."
"ေကာ ပူတယ္ေလ..."
သက္ျပင္းေလးခ်ၿပီးတစ္ဖက္ကိုလွၫ့္ရန္ျပင္ေတာ့လဲမေနႏိုင္ပါတဲ့ Xiao Zhan ဟာခါးေပၚက
လက္ကိုမဖယ္ေပးျပန္။
"ဖယ္ေပးေလ...ပူတယ္ဆို..."
"အင္း...ပူတယ္...ဒါေပမယ့္ ဖက္ထုပ္ေလး
ကိုယ္ကေအးတယ္ေလ...ဒီတစ္ည ေကာကိုယ္ပိုင္
air-con ေလးလုပ္ေပး..."
"အင္း..."
Xiao Zhan လိမ္တာေတာ့မဟုတ္။ေရခ်ိဳးထားတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးကဆပ္ျပာနံ႔သင္းသင္းေလးနဲ႔တကယ္ကိုေမႊးေမႊးေအးေအးေလးျဖစ္ေနတာ။
ရင္ၫြန႔္ထက္မွာဖြက္လိုက္တဲ့မ်က္ႏွာႏုႏုေလးေပၚကအႃပံုးတစ္ခုကိုေတာ့ Xiao Zhan မျမင္လိုက္။
ထိုေန့ညကခ်ဳံခ်င္းမွာသိသိသာသာအပူခ်ိန္လြန္တယ္လို႔သတင္းထဲမွာေဖာ္ျပထားတယ္။
ဒါေပမယ့္ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့
ေဘက်င္းထက္ေတာင္ပိုၿပီးအခ်မ္းကဲေနသလားေအာက္ေမ့ရေလာက္သည္။
ပိုလ်ွံေနတဲ့ခ်စ္ျခင္းတရားေတြဟာဝင္ေရာက္ေနရာယူလိုက္ဖို႔အသင့္ျပင္ၿပီးေနၿပီ။
လက္ခံမလား၊ျငင္းပယ္မလားဆိုတဲ့အဆံုးအျဖတ္ႏွစ္ခုထဲမယ္တစ္ခုကိုေတာ့ေရြးခ်ိန္တန္ေနၿပီထင္ပါရဲ့။
===================================
အတာေလး update မလုပ္ေတာ့မွာကိုမေၾကာက္ၾကပါနဲ႔။ယူတို႔ဘက္မွာတကယ့္အႀကီးမားဆံုးစာဖတ္သူႀကီးရိွေနပါတယ္။အိုင့္မားသားပါပဲ။အတာေလးက်ူတိုေတြဘယ္လိုရိွတယ္၊ဘယ္လိုေတြစာက်က္ေနရတယ္သူအသိဆံုး။အဲ့လိုေတြသိေနတဲ့သူကအဆိုးဆံုးပါပဲ။တစ္ရက္ထဲေတာင္ႏွစ္ပိုင္းေတြဘာေတြလာတင္ခိုင္းတာ။မတင္ေပးရင္ၿခိမ္းေျခာက္ခ်က္ႀကီးကလဲလက္လန္တယ္။ ment မွာအရွက္ခဲြပါမယ္တဲ့ေတာ္ေရ။အိမ္မွာဘယ္လိုအလုပ္မလုပ္၊အပ်င္းတစ္ၿပီး၊အားအားရိွ
စားေနတဲ့အေၾကာင္းေတြတင္ၿပီးအရွက္ခဲြမယ္တဲ့။တစ္ပတ္တစ္ခါျဖၫ့္ေပးတဲ့ဖုန္းေဘလ္လဲမထၫ့္ေပးပါဘူးတဲ့။ဝယ္ခိုင္းထားတဲ့ skin care ေတြလဲမဝယ္ေပးပါဘူးတဲ့။မိအတာေလးမွာယူတို႔ထက္အနီးဆံုးရန္သူႀကီးျဖစ္တဲ့သူ႔ကိုပိုေၾကာက္ေနရတယ္။
Unicode Version
တောသားမြို့တက်တွေကိုမင်းတို့မြင်ဖူးကြလား။
မမြင်ဖူးရင်အခု Xiao Zhan နဲ့ Zu er ကိုသာသွားကြည့်လိုက်။လုံးဝသဘောပေါက်သွားလိမ့်မယ်။
သူတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်အတွက်လေယာဉ်တစ်စီးရဲ့ business class ဆိုတဲ့ VIP တန်းကြီးကတကယ်ကိုထူးခြားဆန်းကြယ်နေတာ။
ပုံမှန်ဆိုပါးဆီပြန်ရင်ရိုးရိုးတန်း economy class နဲ့ပဲနှစ်ပါးသွားတာ။ကားနဲ့သွားရင်ဘေကျင်းကနေချုံချင်းအထိဆို(24)နာရီလောက်စီးရမှာ။မခံသာဘူး။ဒါကြောင့်လေယာဉ်လက်မှတ်ခကဈေးကြီးပေမဲ့လဲတစ်နှစ်မှတစ်ခါဆိုတော့ကြိတ်မှိတ်ပြီးသုံးရတာပဲ။
သူတို့သွားတဲ့အချိန်ကခရီးသွားရာသီလဲမဟုတ်တဲ့အခါကျတော့လက်မှတ်ကိုအစောကြီးတည်းကကြိုတင်ဘိုကင်လုပ်နေစရာမလိုဘူး။သွားခါနီး
နှစ်ရက်၊သုံးရက်လောက်အလိုမှဝယ်ဖြစ်တာ။
ဒီတစ်ခေါက်လဲအဲ့လိုပဲသွားခါနီးမှဝယ်မယ်ပေါ့
ဆိုပြီးလုပ်နေတုန်းဖက်ထုပ်လေးကလေယာဉ်လက်မှတ်ကြီးနဲ့ရောက်ချလာတာ။သူဝယ်ပြီးပြီတဲ့လေ။
အဲ့ထိလဲ Xiao Zhan မရိပ်မိသေးဘူး။ရိုးရိုးစီးနေကျအတန်းပဲပေါ့။လေယာဉ်ပေါ်တက်တော့မှခုံနေရာမေးတော့ business class ထဲလက်ဆွဲခေါ်သွားတာ။
မျက်လုံးပြူးပြီးလှမ်းကြည့်တော့မှင်သေသေနဲ့ပြန်ကြည့်တယ်။ဝယ်ပြီးပြုပြီးလို့လေယာဉ်ပေါ်တောင်ရောက်နေပြီဆိုမှတော့ Xiao Zhan
ဘာအထွန့်တက်လို့ရဦးမှာလဲ။
မပြောမဆိုလုပ်ချလာလို့မစီးဘူးငြင်းပြန်ရင်လဲ
နှမျောစရာကြီးလေ။ဝယ်တာကဝယ်ပြီးနေပြီ။ပိုက်ဆံလဲပြန်အမ်းခိုင်းလို့မရတော့ဘူး။
"မိုက်တယ်...နင်ခရီးသွားတိုင်း ဒီအတန်းက
စီးတာလား..."
"မဟုတ်ဘူး...first class ကစီးတာ..."
ဘာမျှထူးခြားသွားတဲ့စကားမဟုတ်သလိုမျိုး
မျက်နှာသေနဲ့ပြောလာတဲ့ Yibo ကိုကြည့်ပြီး
Zu er တကယ်အမြင်တွေကပ်လာတာ။စိတ်ထဲမှာလဲဖင်ခေါင်းစတားကြီးဆိုပြီးအော်နေမိတာပေါက်ထွက်တော့မယ်။
Zu er ဆိုသည်မှာလဲကိုယ့် crush ကိုတောင်
ပြန်ကြည့်မရတာမျိုး။ဒါပေမယ့် Yibo ရိုက်ပေါက်တွေလုပ်တာလဲမေ့ထားလို့မရဘူး။
"ထိုင်တာက ဘယ်လိုထိုင်မှာလဲ..."
"ကျန့်ကောတို့ မောင်နှမနှစ်ယောက်အတူ
ထိုင်လိုက်လေ..."
နှစ်ခုံတွဲတွေကအလယ်လိုင်းမှာရှိပြီးပြတင်း
ပေါက်နဲ့ကပ်ရပ်မှာကတစ်ယောက်ထိုင်ခုံတွေပဲထားတာ။နှစ်ယောက်တွဲခုံတွေနဲ့တစ်ယောက်ထိုင်ခုံတွေကအလယ်မှာလျှောက်လှမ်း
ခြားတယ်။
"ကောနဲ့ Yibo ပဲ အတူတူထိုင်လိုက်ပါ...Zu er
ဒီဘက်က တစ်ယောက်ခုံမှာပဲထိုင်တော့မယ်...လွတ်လွတ်လပ်လပ်ရှိတာပေါ့..."
"ဖြစ်ပါ့မလား Zu er..."
"ရတယ်...ကိစ္စမရှိဘူး...Yibo တစ်ယောက်တည်းထိုင်ခိုင်းရင် ပျင်းနေလိမ့်မယ်...Zu er နဲ့ကောက
သွားတိုင်းလဲ အမြဲတူတူထိုင်နေကျပဲဟာ...ဒီတစ်ခေါက်က Yibo ပါလာတော့ Yibo နဲ့ပဲထိုင်လိုက်...
ကောတို့ ယောက်ျားလေးအချင်းချင်း
စကားလဲပြောလို့ရတာပေါ့..."
"အေး...အေး...ဒါဆိုလဲပြီးရော..."
အမှန်တော့သူမ Yibo နဲ့ထိုင်ချင်ပါတယ်။ဒါပေမယ့်မသင့်တော်ဘူးမလား။ဒီတော့ဆန္ဒကိုသိက္ခာနဲ့
ထိန်းရတာပေါ့။
အကယ်၍ထိုင်ဖြစ်ရင်လဲစကားပြောရဖို့နေနေသာကိုယ့်ကိုအဖက်လှည့်လုပ်ရင်တောင်ကံကောင်း။
အစ်ကိုဖြစ်သူနဲ့ထိုင်ပြန်တော့လဲ Yibo တစ်ယောက်တည်းငေါင်တောင်တောင်ဖြစ်နေမှာ။
Yibo ကိုယ်တိုင်လဲကောနဲ့ထိုင်ချင်နေတာပါ။
အစောက Zu er ကိုကောကသူနဲ့ထိုင်မလားလှမ်းမေးတဲ့အချိန်သူမကိုမျှော်လင့်တကြီးနဲ့ဖြတ်ခနဲ
ကြည့်လိုက်တဲ့အရိပ်တွေကိုမြင်တာပေါ့။
အေးလေ...သူတို့ကညီအစ်ကိုတွေလိုဖြစ်နေတာဆိုတော့ငါ့ထက်စာရင်သံယောဇဉ်ရှိကြမှာပဲလေ။
ငါ 'Song Zu er' သဘောထားကြီးပေးလိုက်ပါ့မယ်။
"ကျွန်မတို့ လေကြောင်းလိုင်းခရီးစဉ်သည်
ဘေကျင်းကနေ ချုံချင်းကို ပျံသန်းထွက်ခွာမှာဖြစ်ပါတယ်...လေယာဉ်စတင် ပျံသန်းတော့မည်ဖြစ်၍ လေကြောင်းအတက်တွင်မငြိမ်မသက်မှု
ရှိပါလျှင် ထိခိုက်မှုမဖြစ်စေရန်အတွက် ထိုင်ခုံခါးပတ်လေးများ ခေတ္တပတ်ပေးထားပါရန် မေတ္တာရပ်ခံအပ်ပါသည်ရှင်..."
လေယာဉ်မယ်လေးရဲ့ကြေညာသံလဲပြီးရော
Xiao Zhan ကသူ့ခါးပတ်လဲသူပတ်လိုက်သလို
အလိုက်တသိနဲ့ Yibo ခါးပတ်ကိုပါအလယ်တန်းကြီးကိုကျော်ပြီးလှမ်းပတ်ပေးသည်။
လေယာဉ်ပျံသန်းဖို့အဆင်ပြေတဲ့ပုံမှန်လေကြောင်းထဲရောက်ပြီဖြစ်လို့ခါးပတ်တွေ
ပြန်ချွတ်လို့ရပြီဖြစ်ကြောင်းထပ်ကြေညာတော့
Yibo ကိုအရင်ချွတ်ပေးပြီးမှကိုယ့်ခါးပတ်ကိုပြန်
ချွတ်ရသည်။
ကိုယ့်အာရုံနဲ့ကိုယ်မို့သတိမထားမိပေပဲ့စိတ်ထဲမှာ
တစ်မျိုးကြီးဖြစ်လာလို့မော့ကြည့်လိုက်တော့ဖက်ထုပ်လေးရဲ့ပြုံးတုံ့တုံ့နဲ့မျက်နှာနဲ့မျက်တောင်မခတ်စတမ်းစိုက်ကြည့်နေတာကိုတွေ့ရသည်။
"ကောကိုဘာလို့ကြည့်နေတာလဲ ဖက်ထုပ်လေးရဲ့..."
"ချစ်လို့..."
Xiao Zhan မျက်နှာတစ်ခုလုံးရေနွေးပူနဲ့အပက်ခံလိုက်ရသလိုဖြန်းခနဲပဲ။
ဖက်ထုပ်လေးကရိုးရိုးသားသားညီအစ်ကိုလို
ချစ်လို့ပြောတာကပြောတာတစ်ပိုင်း။မျက်နှာပူတာကမျက်နှာပူတာတစ်ပိုင်းပဲ။
မျက်လုံးတည့်တည့်စိုက်ကြည့်ပြီးဒီလိုစကားမျိုးအပြောခံရမှတော့ဘယ်သူကမျက်နှာမပူဘဲနေမလဲ။ပြီးတော့ Yibo ကအရင်လိုကလေးသေးသေးလေးလဲမဟုတ်တော့ဘူးလေ။
"မ...မနောက်စမ်းပါနဲ့ Yibo ရယ်..."
"ချစ်လို့ချစ်တယ်ပြောတာလေ...မပြောရဘူးလား..."
"မဟုတ်ဘူးလေ...ကော ပြောချင်တာက..."
"ကောင်းပြီလေ...ဒါဆို မုန်းလို့ကြည့်တာဗျာ...
မုန်းလို့...ရပြီလား..."
မျက်မှောင်ကြီးကုပ်ပြီးငြိမ်သွားပြန်တော့လဲ Xiao Zhan မနေတတ်ပြန်။
တကယ်ဆိုဒီရက်ပိုင်းသူကိုကဘာဖြစ်နေမှန်းမသိတာ။Yibo ပေးထားတဲ့ဆွဲကြိုးကိုကိုင်ကြည့်တိုင်းအရူးတစ်ယောက်လိုအကြောင်းမဲ့ရယ်နေမိတာခဏခဏပဲ။
ဘာလို့ရယ်မိမှန်းလဲသူ့ဟာနဲ့သူမစဉ်းစားတတ်ဘူး။ဆွဲကြိုးပေါ်ကထွင်းထားတဲ့စာသားလေးကိုလက်နဲ့စမ်းမိတိုင်းစိတ်ထဲမှာအလိုလိုကျေနပ်လာတာ။ဘာအဓိပ္ပာယ်လဲတော့ခုချိန်ထိသူမသိသေးဘူး။baidu မှာရှာလိုက်ရင်ရနေပေမဲ့သူကိုကဘာကိုစောင့်လို့စောင့်နေမှန်းမသိပဲမရှာဖြစ်သေး။
"ကော...ကောလဲ...မင်းကို ချစ်ပါတယ်..."
ဖက်ထုပ်လေးရဲ့ argry bird မျက်ခုံးကြီးကပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားပြီ။
"ဒီတိုင်း...ဟိုလေ...ရုတ်တရက်ကြီးဆိုတော့
ကောက ကြောင်သွားလို့ပါ...စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်..."
"အင်း..."
ဆိုပြီးပြုံးပြလာတဲ့လူဆိုးလေးအပြုံးကြောင့်
Xiao Zhan တော့ဒုက္ခလှလှကြီးတွေ့ပြီဆိုတာသိလိုက်သည်။
"ဒါပေမယ့် လွယ်လွယ်တော့မရဘူး...ပါးကို
အာဘွားပေး...ဒါမှ စိတ်ဆိုးပြေမယ်..."
"Yibo ကလဲကွာ...မဆိုးစမ်းပါနဲ့...လူတွေနဲ့
ဟာကို..."
"ကျန့်ကောပဲ ကျွန်တော့်ကိုညီလေးလိုချစ်တာဆို...ကိုယ့်ညီ ကိုယ်နမ်းတာ ဘာရှက်စရာရှိလို့လဲ..."
ကိုယ့်စကားနဲ့ကိုပြန်မိသွားတဲ့ Xiao Zhan မှာ
တခဏဆွံ့အသွားသည်။
"ဒါပေမယ့်..."
"မရဘူး...ခုချက်ချင်းနမ်းနော်...1 2 3 အတွင်း အော်ပြီးလို့မှ အာဘွားမပေးသေးရင် ကျန့်ကောနဲ့ကျွန်တော်အတွေ့ပဲ..."
"ခဏ..."
"1..."
"Yibo..."
"2..."
ဇွတ်တရွတ်ဉာဉ်လေးကိုဒီကောင်လေးဘယ်အချိန်ထိသယ်သွားဦးမယ်မသိ။
"2 နှစ်ပုံတစ်ပုံ..."
Xiao Zhan အသံထွက်ပြီးရယ်မိမလိုဖြစ်သွားတဲ့
ပါးစပ်ကိုအမြန်အုပ်ရသည်။
မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီးပါးတစ်ဖက်ဖောင်းပေးထားတဲ့ဖက်ထုပ်လေးဟာလေဘာလို့အဲ့လောက်တောင်ချစ်ဖို့ကောင်းနေတာလဲမသိ။
အရင်တုန်းကအတိုင်းဆိုဆွဲဆက်ပြီးဖျစ်ညှစ်ပလိုက်ပြီ။
"2 သုံးပုံတစ်ပုံ..."
Xiao Zhan သာမနမ်းသေးဘူးဆိုရင် Wang Yibo ရဲ့နံပါတ်စဉ်ကဒီတစ်သက်(2)ကတက်ဦးမယ်ပုံမပေါ်။
"ဘာလုပ်နေတာလဲ...အချိန်ပြည့်တော့မယ်...
ပြီးမှ ကျွန်တော့်ကိုလာချော့ရင်မရဘူးနော်... အကြီးအကျယ် ပြသာနာရှာမှာ..."
ဘေးဘီဝဲယာဝေ့ကြည့်လိုက်တော့သူတို့ထိုင်ခုံတွေကအတော်အတန်ကြီးပြီးအတွင်းထဲကိုဘာမျှမမြင်ရမှန်းသိလိုက်သည်။
အရမ်းအနိုင်ကျင့်လွန်းတဲ့အဆိုးလေးကို lesson ပြန်ပေးချင်လို့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကိုနမ်းလိုက်တဲ့အပြင်သွားနဲ့ပါခပ်ဖွဖွလေးငုံပြီးကိုက်ပလိုက်တယ်။
"အား!!!ကျန့်ကော!!!"
"အရမ်းမအော်နဲ့...လူတွေကြားကုန်မယ်..."
"ယုန်စုတ်ကြီး...လူကို သူ့ယုန်သွားကြီးနဲ့
မုန်လာဥနီကိုက်သလို မညှာမတာကိုက်ပစ်တာ..."
"မှတ်ပြီလား...နောက်တစ်ခါဆိုးဦးမလား...
ထပ်ဆိုးရဲဆိုးကြည့်...ပါးမဟုတ်ဘူး...
တစ်ကိုယ်လုံးကို အားရပါးရကိုက်ပစ်မှာ..."
နားရွက်တွေချက်ချင်းနီတက်လာကာတစ်ဖက်ကိုအမြန်မျက်နှာလွှဲသွားတဲ့ Wang Yibo ဟာရှက်တတ်ပါသေးသည်။
ယုန်ငတုံးကတော့သူ့စကားဘယ်လောက်ထိတာသွားတယ်ဆိုတာကိုမစဉ်းစားပဲလေယာဉ်ပေါ်ကပေးထားတဲ့မဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ်ကိုကောက်ကြည့်နေတယ်။
"ကျန့်ကော...ထိုင်ရတာအဆင်ပြေရဲ့လား..."
"ပြေပါတယ်..."
"ခြေထောက်နည်းနည်းမ...ကျွန်တော်တစ်ခု
လုပ်ပေးမယ်..."
ကျန့်ကောကသူလုပ်ပေးသမျှကိုကလေးတစ်ယောက်လိုစိတ်ဝင်တစားလိုက်ကြည့်နေသည်။
ခြေထောက်တင်ထားလို့ရတဲ့အပြားလေးကိုမြှင့်ပေးလိုက်တော့ပါးစပ်လေးဟကာတအံ့တဩနဲ့။
"သဘောကျလား ကျန့်ကော..."
"အင်း...တော်တော် သက်တောင့်သက်သာရှိတာ
ပဲ..."
"first class ကစီးရင် ပိုပြီးသက်တောင့်သက်သာရှိတယ်...ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်က
ကျန့်ကောကိုအသိမပေးပဲ လက်မှတ်ဝယ်လိုက်တာဆိုတော့ အရမ်းစိတ်ဆိုးသွားမှာကြောက်လို့
business class ပဲဝယ်လိုက်တာ..."
"စိတ်တော့မဆိုးပါဘူး...နောက်ခါတော့
ခုလိုမပြောမဆို မလုပ်နဲ့...ဟုတ်ပြီလား..."
"အင်း..."
မျက်လုံးပေါ်အုပ်နေတဲ့ဆံပင်လေးတွေကိုသပ်တင်ပေးတော့ငြိမ်ငြိမ်လေးခံသည်။ဒီလူကြီးပေါက်စလေးကအရမ်းအားကိုးခံချင်တာ။
ဒါပေမယ့် Xiao Zhan တို့ကဒီကလေးရဲ့သဘောထားကောင်းမှုကိုအခွင့်အရေးယူလွန်းအားကြီးရင်မသင့်တော်ဘူးမလား။
"နောက်ခါတွေကျ ကျန့်ကောတို့ မောင်နှမ
နှစ်ယောက်လုံးကို ဥရောပဘက်တွေခရီးခေါ်သွားမယ်...အဲ့ခါကျ Emirates လေကြောင်းလိုင်းက
frist class နဲ့ခေါ်သွားမယ်..."
တစ်ချို့တွေကတော့မေးကြမှာပဲ။သူချစ်တာ
ကျန့်ကောဟာကိုဘာလို့ကျန့်ကောညီမကိုပါတန်းလန်းတန်းလန်းနေရာတကာခေါ်သွားချင်နေရတာလဲလို့။
သူ့အတွက် Zu er ကအစ်မတစ်ယောက်လိုပဲ။
ကျန့်ကောနဲ့တန်းတူအရေးကြီးတယ်။
ကျန့်ကောအပေါ်ထားတဲ့သူ့သဘောထားကို
Zu er ရိပ်မိသွားရင်ဘယ်လိုများတုံ့ပြန်မလဲလို့စိုးရိမ်စိတ်ဝင်ဖူးပေမဲ့စိတ်ထဲမှာအလိုလိုခံစားမိနေတာတစ်ခုရှိတယ်။Zu er သေချာ ပေါက်သူ့ဘက်ကရပ်တည်ပေးလိမ့်မယ်။
"အခုတစ်ခါ လေယာဉ်လက်မှတ်ဖိုးတောင်
ဒီငမွဲမောင်နှမက မင်းကိုပြန်ဆပ်ရဦးမှာ..."
"ပြန်ဆပ်စရာမလိုဘူး...နောက်ခါတွေလဲ ကျွန်တော်ပဲ အကုန်တာဝန်ယူမှာ...ကျန့်ကော
ပြန်လုပ်ပေးရမှာဆိုလို့ ပါးစပ်လေးအသာပိတ်ပြီး
ကျွန်တော့်ဘေး ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေရုံပဲ..."
"ဘာကိုပြန်ပေးစရာမလိုတာလဲ...
တစ်ယောက်စာတောင် မနည်းတာ...အခု
မင်းစိုက်ထားတာ နှစ်ယောက်စာတောင်လေ..."
"ဟာဗျာ...စကားအရမ်းများတာပဲ...အဲ့လောက်
ပြန်ဆပ်ချင်နေရင် နောက်မှအတိုးချပြီး
အကြွေးနဲ့ပြန်သိမ်းမယ်...ခုတော့ တိတ်တိတ်လေးနေပေး...ကျွန်တော် ခေါင်းနည်းနည်းကိုက်နေလို့...
ခဏမှေးချင်တယ်..."
Xiao Zhan ပုခုံးပေါ်ခေါင်းလေးစောင်းချပြီးမှီ
လိုက်တဲ့ဖက်ထုပ်လေးကတကယ်ကိုမအီမသာ
ဖြစ်နေပုံပေါက်တာမို့လို့ဘာမှဆက်မပြောတော့။
လေယာဉ်မယ်တွေနေ့လည်စာလာချပေးတော့လဲ
နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်နေတာဖြစ်လို့မနိုးရက်တော့ပဲမနည်းသတိထားပြီးထိန်းစားရသည်။
သူ့ညီမ Zu er ကိုလှမ်းကျော်ကြည့်တော့သူလဲ
Yibo လိုကျိုးနေတာဟောက်သံတောင်ထွက်နေလားမသိ။
Xiao Zhan ဘဝကတကယ်ကိုကလေးနှစ်ယောက်ထိန်းနေရသလိုပဲ။
ဗိုက်ပြည့်သွားတဲ့နောက်မျက်ဝန်းတွေတစ်ချက် ချင်းစင်းလာတာကိုသိပ်ပြီးတင်းမခံထားတော့။
ပုခုံးပေါ်မှီထားတဲ့ကောင်လေးရဲ့နဖူးပေါ်သူ့ပါးတစ်ဖက်ခပ်ဖွဖွလေးပြန်မှေးတင်ပြီးအိပ်စက်ခြင်းသို့ဝင်ရောက်သည်။
အိပ်နေရာကနေနိုးတစ်ဝက်မနိုးတစ်ဝက်ကောင်လေးကလဲလက်တန်းပေါ်တင်ထားတဲ့ Xiao Zhan လက်ဖဝါးတစ်ဖက်ထဲသူ့လက်ချောင်းတွေကိုနစ်ဝင်စေသည်။
Wang Yibo ဆိုတာ Xiao Zhan ရဲ့လက်
တစ်ဖက်ကိုအဆုံးစွန်ထိဆွဲထားချင်တဲ့လူစားမျိုး။
Xiao Zhan ဘက်ကမပုတ်ထုတ်သေးသ၍...။
"နောက်ထပ်ဆယ်မိနစ်အတွင်း လေယာဉ်သည်
ချုံချင်း-ကျန်းပေအပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ
လေဆိပ်တွင် ဆင်းသက်တော့မည်ဖြစ်ပါ၍
ထိုင်ခုံခါးပတ်လေးများ ပတ်ပေးထားပါရန်
မေတ္တာရပ်ခံအပ်ပါသည်ရှင်..."
အိပ်ချင်မူးတူးတူးနှင့်ထလာသည့် Xiao Zhan
ရဲ့ခါးထက်၌ခါးပတ်ပတ်ပြီးနေပြီ။
တစ်ရှူးအဆင်သင့်ပြင်ထားတဲ့ Yibo သည် Xiao Zhan ပါးထက်ကသားရေစီးကြောင်းကိုသုတ်ပေးသည်။
"ထတော့...မျက်လုံးကြီးမှိတ်မနေနဲ့...ချုံချင်း
ရောက်နေပြီ...Zu er ကိုနှိုးဦး..."
"အင်းပါ..."
လေယာဉ်နဲ့လာတာတောင်ငါးနာရီလောက်စီးရတာဖင်တွေကိုချိနေတာပဲ။
သုံးယောက်သားလေယာဉ်ကွင်းဆင်းတော့လဲငြီးစီးစီးနဲ့ပဲတက္ကစီတစ်စီးငှားပြီးခရီးဆက်ရသည်။
ပါးကလာကြိုမယ်လို့တော့ပြောပေမယ့် Xiao Zhan ကိုကမကြိုခိုင်းလိုက်တာ။ပါးရဲ့စိုက်ခင်းတွေကပါးတစ်ရက်မသွားရင်ကိုမရတာသူသိနေတယ်လေ။
"ကျန့်ကောတို့အိမ်က ဘယ်နားမှာလဲ..."
"Shapingba အပိုင်မှာလေ..."
"အင်း..."
"ဒီကသွားမယ်ဆိုရင် ကောတို့အိမ်ကိုတစ်နာရီလောက် ကားစီးရမယ်...အပိုင်မတူဘူးလေ...
လေယာဉ်ကွင်းက Yubei အပိုင်မှာရှိတာ..."
မြို့ထဲဝင်လာသည်နှင့်အမျှမြို့ရဲ့သဏ္ဍာန်က
တမုဟုတ်ချင်းရုပ်လုံးပေါ်လာသည်။တောင်တွေပေါပေါများများဝန်းရံထားခြင်းခံရတဲ့ချုံချင်းကဘေကျင်းလိုပဲစက္ကန့်မပြတ်သက်ဝင်လှုပ်ရှားမှုရှိသည်။တစ်မြို့လုံးနီးပါးအနောက်ကနေအရှေ့ကိုမိုင်ပေါင်း(413)မိုင်ရှည်လျားတဲ့ Yangtze မြစ်ကဖြတ်သန်းစီးဆင်းနေတယ်။
"ဟိုမှာမြင်နေရတဲ့မြစ်တွေ့လား...အဲ့ဒါ Jialing
မြစ်...ဒီဘက်မှာ ကာထားတဲ့တောင်ကြီးက
Zhongliang တောင်လေ..."
"တောင်တွေများတယ်နော်..."
"ဒါ့ကြောင့်ကောတို့ချုံချင်းကို တောင်မြို့တော်လို့
ခေါ်တာလေ ဖက်ထုပ်လေးရဲ့..."
"အင်း..."
ခြံစည်းရိုးကိုအုတ်တံတိုင်းမီးခိုးရောင်တွေနဲ့ကာထားပြီးအနီရောင်အဖျော့လေးသုတ်ထားတဲ့တိုက်ပုလေးကိုကြည့်ရုံနဲ့တင်နွေးထွေးမှုကိုခံစားရ
သည်။
"ကျန့်ကောတို့မိသားစု အရင်တုန်းကရော
ဒီမှာနေတာလား..."
တက္ကစီသမားကိုပိုက်ဆံရှင်းပေးနေသည့်ကျန့်ကောကသူ့အသံကြောင့်လှည့်ကြည့်လာသည်။
"မဟုတ်ဘူး...ပါးနဲ့မားမကွဲခင်က ဘေကျင်းမှာပဲနေဖြစ်တာ...ဒီအိမ်နဲ့ခြံက ပါးရဲ့မိဘတွေ
အမွေပေးသွားတာလေ..."
"ဪ..."
"ဒါပေမယ့် ပိတ်ရက်ရှည်တွေဘာတွေရရင်တော့
ကောတို့မိသားစု ဒီကိုလာဖြစ်တယ်..."
အထုပ်အပိုးတွေခြံထဲမသယ်နေသည့် Xiao Zhan က Yibo မေးတာကိုလဲလိပ်ပတ်လည်အောင်ရှင်းပြပေးသည်။
"ကျန့်ကျန့်...ရှောင်ကျူး..."
"ပါး!!!"
"ပါပါး!!!"
Zu er နဲ့ Xiao Zhan မှာကွာခြားချက်တစ်ခုရှိတယ်။Xiao Zhan ကမိဘကိုပါးနဲ့မားလို့ခေါ်ပေမဲ့
Zu er ကပါပါးနဲ့မာမားလို့ခေါ်တာ။
ဘာလို့မတူတာလဲဆိုတာတော့ Xiao Zhan လဲ
မပြောတတ်ဘူး။
Zu er ကသူ့ကိုရှောင်ကျူးလို့ခေါ်တာကြောင့်
နည်းနည်းမကျေမနပ်ပုံပေါက်နေတယ်။
"ပါပါးက ဘာလို့ကောကျ ကျန့်ကျန့်လို့ပဲခေါ်ပြီး Zu er ကျရှောင်ကျူးဆိုပြီးခေါ်ရတာလဲ..."
"ပါးသမီးလေးက တကယ့်ဝက်ပေါက်လေးနဲ့
တူတဲ့ဟာကို...ပါးက အဲ့လိုပဲခေါ်မှာပေါ့..."
"ပါပါးနော်..."
အနောက်က Wang Yibo ရဲ့ခွိခနဲကျိတ်ရယ်သံကြီးကိုနားကြားပြင်းကပ်လိုက်တာ။
"နေကောင်းရဲ့လား ပါး..."
"ကောင်းပါတယ် သားကျန့်ကျန့်ရဲ့..."
"ပါးကိုတမင်အလုပ်ပျက်မှာစိုးလို့ လာတောင်
မကြိုခိုင်းတာလေ...ဘာလို့ အိမ်မှာစောင့်နေတာလဲ..."
"ပါးရဲ့သားနဲ့သမီးက တစ်နှစ်မှတစ်ခါပြန်လာတာလေ...ရောက်တုန်းရောက်ခိုက်လေး သားတို့နဲ့ပဲ
အချိန်ကုန်ချင်တာပေါ့...အလုပ်ကတစ်သက်လုံးလုပ်လို့ရတယ်..."
"ဒါဆို ပါပါး သမီးတို့အတွက် ဟင်းတွေချက်ထားတယ်မလား..."
"ချက်ထားတာပေါ့ ရှောင်ကျူးလေးရဲ့...သမီး
အကြိုက်ရော သမီးအစ်ကိုအကြိုက်ရော အကုန်ချက်ထားပေးတယ်..."
ဇရာရဲ့ရိုက်ခတ်မှုဒဏ်ကိုခံနေရပြီဖြစ်တဲ့ကျန့်ကောတို့အဖေကငယ်ရွယ်စဉ်မှာအတော်ချောခဲ့မည်မှာကျိန်းသေသည်။သားအဖနှစ်ယောက်လုံးယုန်သွားလေးတွေရှိကြပေမဲ့သူ့ကျန့်ကောရဲ့ယုန်သွားလေးကပိုပြီးထင်ထင်ရှားရှားရှိတယ်။
ကျန့်ကောမျက်နှာပေါက်ကအမေထက်စာရင်
အဖေနဲ့ပိုဆင်တယ်။အမေဖြစ်သူကိုဩစီမှာတုန်းကအဝေးကနေတစ်ခါလှမ်းမြင်ဖူးသည်လေ။
"ဒီကလေးကဘယ်သူလဲ ကျန့်ကျန့်..."
"အာ...မေ့နေတာ...ဒါ သားဩစီမှာတုန်းက
စာသင်ပေးတဲ့ကလေးလေး Wang Yibo တဲ့... အခုတော့ ကလေးကြီးဖြစ်နေပြီ..."
ဆက်မပြောပဲခဏရယ်နေသည့် Xiao Zhan က
စနောက်ချင်ဟန်အပြည့်...။
"ဘေကျင်းမှာပြန်တွေ့တာလေ...Zu er နဲ့ကျောင်းတူတူပဲ..."
"ဟုတ်လား..."
"အင်း...ဒီတစ်ခေါက် ပါးဆီပြန်မယ်လုပ်တော့
သူချုံချင်းတစ်ခါမှ မရောက်ဖူးဘူးဆိုလို့
ခေါ်လာလိုက်တာ..."
ကျန့်ကောစကားလဲဆုံးရောစေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်လာလို့ယဉ်ကျေးမှုအရပြုံးပြလိုက်သည်။
"ကောင်လေးကချောလိုက်တာ...ရုပ်ရှင်မင်းသားလေးကျနေရော...ပါးတို့အိမ်မှာ နေတတ်ပါ့မလား သားရယ်..."
"နေတတ်ပါတယ် ဦးလေး...ကျွန်တော်
အဲ့လောက်ဂျီးမများပါဘူး..."
သူ့သားကိုမေးတာဆိုပေမယ့်လဲကိုယ်နဲ့သက်ဆိုင်နေတာဖြစ်လို့ဝင်မပြောလို့မရ။တော်ကြာနေလူကြီးဖြစ်သူကကိုယ့်ကိုအထင်လွဲသွားရင်
မကောင်းဘူးလေ။
"အေးကွယ်...ဒါဆိုလဲ ခရီးပန်းလာတယ်မလား...
နားကြဦး...အပေါ်မှာ ပါးအခန်းတွေပြင်ပေးထားတယ်..."
"ဒါဆို သားတို့အထုပ်အပိုးတွေနေရာသွားချ
လိုက်ဦးမယ်နော်..."
အပေါ်ထပ်မှာအခန်းသုံးခန်းရှိပေမဲ့ Yibo
ပါလာမယ်လို့ကြိုမပြောထားဖြစ်တဲ့အတွက်
ကျန်တစ်ခန်းကဖုံအလိမ်းလိမ်းနဲ့အိပ်လို့ပြုလို့ ဘယ်လိုမှအဆင်မပြေ။
ဒီတော့မိန်းကလေးဖြစ်တဲ့ Zu er ကတစ်ခန်းယူပြီး၊Yibo နဲ့သူကတစ်ခန်းယူလိုက်သည်။
"ရေချိုးမလား Yibo..."
"ချိုးမှာ...ကျန့်ကောရော..."
"မင်းအရင်သွားချိုးလိုက်လေ...ပြီးမှ ကောချိုး
မယ်..."
"အင်း..."
ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ခါးမှာသဘက်လေးပတ်ပြီးပြန်ထွက်လာသည်။
"ကျွန်တော်ပြီးပြီ ကျန့်ကော...သွားချိုးတော့..."
"သေချာသုတ်ဦးနော်...အအေးပက်မယ်..."
Xiao Zhan ရေချိုးပြီးချိန်ဖက်ထုပ်လေးက
အင်္ကျီတောင်ဝတ်ပြီးနေပြီ။
တီရှပ်လက်ပြတ်နဲ့ချည်သားဘောင်းဘီ
ပေါင်လယ်လောက်ကိုအပေါ်ကရှပ်လက်ရှည်အကွက်ခပ်ကြီးကြီးတစ်ထည်ထပ်ဝတ်ထား သည်။
"ညစာစားဖို့ခေါ်နေပြီ...ကျန့်ကောရေချိုးနေတုန်း
ဦးလေးလာခေါ်သွားတာ...Zu er ကတော့
ဆင်းသွားပြီ..."
"ဖက်ထုပ်လေး ဗိုက်ဆာနေပြီမလား...
ဆင်းသွားတာမဟုတ်ဘူး...ကောကို ဘာလို့
စောင့်နေတာလဲ..."
"ကျန့်ကောနဲ့အတူစားချင်လို့..."
စားပွဲပေါ်ကဓာတ်ပုံဘောင်လေးတစ်ခုကိုကိုင်ကြည့်ရင်းပြောလာတဲ့ Yibo ရဲ့ခပ်ပျော့ပျော့ဆံပင်လေးတွေကိုဆွဲဖွတော့မော့ကြည့်လာသည်။
"ဒါဆို ခဏစောင့်နော်...ကော အင်္ကျီဝတ်လိုက်ဦးမယ်..."
"အင်း..."
အောက်ထပ်ဆင်းလာတော့ Zu er နဲ့ပါးကအကုန်
ပြင်ဆင်ပြီးနေပြီ။
"ကောတို့က အရမ်းကြာတာပဲ...Zu er
ဗိုက်ဆာတာသေတော့မယ်..."
"ဆာမှာပေါ့...နင်ရော Yibo ရော လေယာဉ်ပေါ်မှာ
အသည်းအသန်အိပ်ကြတာလေ...ဟိုက
နေ့လည်စာလာပို့တာတောင် မနိုးကြဘူး..."
"ကော မနှိုးခိုင်းတာလား..."
"အေးလေ...ငါ့ညီမလေး အိပ်ရေးပျက်ပါမယ်လေဆိုပြီး ဟိုကနှိုးဖို့လုပ်နေတာကို ကောတားလိုက်တာ..."
"ဟာ...ကောရာ...Zu er တစ်နေ့ကို ထမင်းသုံးနပ်မပြည့်ပြည့်အောင်စားတာ...ကော ကြောင့်နစ်နာသွားပြီ..."
"ကဲပါ ရှောင်ကျူးရယ်...ပါးဒီမှာ ချက်ထားပေးတာတွေကို နှစ်နပ်စာပေါင်းစားလိုက်...စကားမများနဲ့တော့...ဧည့်သည်ကောင်လေး ဗိုက်ဆာနေရော့မယ်..."
"အင်းပါ ပါပါးကလဲ..."
စားပွဲပေါ်ကဟင်းလျာအများစုကစီချွမ်စတိုင်
ချက်ထားတွေချည်းပင်။အနီရဲရဲ၊အဆီတဝေ့ဝေ့နဲ့ဆိုတော့ကြည့်ရုံနဲ့တင်ဗိုက်ထဲကအကောင်ပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင်ကိုထိုးကြွလာစေသည်။
လေယာဉ်ပေါ်ကျွေးတာတွေကိုစားလာတဲ့
Xiao Zhan ကသိပ်မစားနိုင်ပေမဲ့ပါးစိတ်မကောင်းဖြစ်မှာစိုးလို့အနည်းအကျဉ်းတော့ထပ်စားလိုက်သည်။
"သားလေး Yibo လဲထည့်စားနော်...ကလေးက
ချစ်စရာလေးကွယ်...အသားဖြူဖြူဥဥလေးနဲ့...
ကျန့်ကျန့်နဲ့ယှဉ်ထိုင်နေတာ ကျီးကန်းဘဲဥ
ချီလာတဲ့အတိုင်းပဲကွာ..."
သူတို့နှစ်ယောက်ဘေးချင်းကပ်ထိုင်နေတာကိုကြည့်ပြီးကျန့်ကောအဖေကရယ်လေသည်။
"ပါးကလဲ...ဒုက္ခပဲ...သားအဲ့လောက် မမဲသေးပါဘူးဗျာ..."
"ဘာပဲပြောပြော ကော Yibo လောက်တော့
မဖြူတာကမဖြူတာပဲ..."
"ဒီကလေးမ အစ်ကိုဆိုနှိပ်ကွပ်မယ်ပဲ ချောင်းနေတယ်..."
ဆူညံနေတဲ့ထမင်းဝိုင်းလေးရဲ့ပတ်လည်မှာ
ပျော်ရွှင်ခြင်းဆိုတဲ့အငွေ့အသက်ကဝန်းရံထား
သည်။
တစ်လျှောက်လုံးမလိုအပ်ပါဘူးလို့ Yibo ငြင်းနေခဲ့ပေမဲ့လိုချင်နေဆဲအရာတစ်ခု။
မိသားစုထမင်းဝိုင်းလေး...။
"Yibo ပြောကြည့်...ကောက တကယ်
အသားမဲပြီး ကြည့်မကောင်းဘူးပေါ့..."
"ဟင့်အင်း...ကျန့်ကောက အသားညိုလဲချောတာပါပဲ..."
"တွေ့လား...သားဖက်ထုပ်လေးက သားဘက်မှာအမြဲတမ်းရှိတယ်...ပါးတို့စကားကို မယုံဘူး...
ဖက်ထုပ်လေးစကားပဲယုံမှာ..."
"ကောနဲ့ Yibo ကဘာလဲသိလား...ဘုန်ကြီးရူးနဲ့
လှေလူး...တစ်ယောက်ကပင့်တယ်
တစ်ယောက်ကမြောက်တယ်..."
စားသောက်ပြီးတော့ Zu er ကပါးကိုနှိပ်ပေးရင်းအိမ်ရှေ့ခန်းမှာဇာတ်လမ်းတွဲတစ်ခုအတူတူထိုင်ကြည့်နေသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့အနောက်မှာပန်းကန်ဆေးပေါ့။
အတိအကျပြောရရင် Xiao Zhan ပဲပန်းကန်ဆေးနေတာပါ။Yibo ကဘေးနားကဘောင်မှာတင်ပါးလွှဲဝင်ထိုင်ပြီးသူပန်းကန်ဆေးတာကို
ကြည့်နေတာ။
"ကျန့်ကောအဖေက ဘာလုပ်လဲ..."
"ပါးကစိုက်ပျိုးရေးနဲ့ ကျောင်းပြီးထားတာလေ...
ဒီမှာပါးမိဘတွေချန်ခဲ့တဲ့ လယ်ကွက်ရှိတယ်...
အဲ့မှာ သီးနှံစိုက်တယ်...တိုးတက်လာတဲ့
စိုက်ပျိုးနည်းအသစ်တွေကို မသိသေးတဲ့လယ်သမားတွေအတွက်လဲ သင်တန်းလေးတစ်ခုဖွင့်ထားပေးတယ်..."
"အရင်ကရော..."
နဖူးမှာစင်သွားတဲ့ဆပ်ပြာစက်လေးကိုလှမ်းသုတ်ပေးရင်းနောက်တစ်ခုထပ်မေးပြန်သည်။
"အရင်က ဓာတ်မြေဩဇာကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ
လုပ်တာလေ..."
"ဪ..."
အဆုံးသတ်ပန်းကန်တစ်ချက်ကိုဆေးပြီးနောက်ပန်းကန်စင်မှာစီထည့်လိုက်သည်။
"ကျန့်ကော...အောက်ဆင်းချင်တယ်...လာချီ..."
လက်လေးနှစ်ဖက်ဆန့်ထားကာ Xiao Zhan
လာအပွေ့ကိုစောင့်နေတဲ့ဖက်ထုပ်လေးသည်ကြမ်းပြင်နဲ့ရှပ်တိုက်နေတဲ့ခြေထောက်တွေကိုမှအားမနာ။
အသံတစ်ချက်ထွက်ကာရယ်မိတော့မျက်မှောင် ကုပ်ကြည့်သည်။
"အောက်ဆင်းချင်လို့ ချီပြီးချပေးပါဆို..."
"တက်သွားတုန်းက ကော အကူအညီမလိုပါဘူး...အဆင်းကျမှ ဘယ့်နှယ့်ချီခိုင်းနေတာတုန်း..."
"ခုချက်ချင်းလာချီလို့ပြောနေတာ မချီဘူးလား...
ကျန့်ကောလာမချီသေးသ၍ တစ်ညလုံးဒီအတိုင်း
ထိုင်နေမှာနော်..."
"ထိုင်ပေါ့...ကော အပေါ်တက်ပြီ...မလိုက်ရင်လဲ
နေခဲ့..."
မီးဖိုချောင်အကွယ်လေးကနေချောင်းကြည့်တော့
လက်သည်းလေးကိုက်ပြီးထိုင်နေဆဲပင်။
တစ်ချက်တစ်ချက် Xiao Zhan များပြန်လာ
မလားဆိုပြီးမော့မော့ကြည့်ရှာသည်။
ဒီမြင်ကွင်းကိုမြင်ပြီးဘာမှမဖြစ်သလိုထွက်သွားနိုင်ရလောက်တဲ့အထိသူ့အသည်းမမာပေ။
ခေါင်းကြီးအောက်ငုံ့ထားတဲ့ကောင်လေးကခါးကနေစွေ့ခနဲအပွေ့ခံလိုက်ရတော့လန့်သွားပြီးလည်ကုပ်ကိုအားနဲ့ဖက်တွယ်လေသည်။
Xiao Zhan ကိုမြင်တော့စိတ်လိုလက်ရပြုံးပြသည်။
"ကျေနပ်ပါပြီလား ဝမ်သခင်လေး..."
"အင်း..."
"ဖက်ထုပ်လေး အပေါ်တက်ပြီးနားချင်ရင်
နားနှင့်တော့လေ...ကော ပါးတို့နဲ့ စကားခဏပြောလိုက်ဦးမယ်..."
"အင်း...အရမ်းတော့မကြာနဲ့နော်...အပေါ်မှာ
ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း..."
"အေးပါ..."
မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့သားအဖတွေအတွက်ပြောစရာစကားတွေတစ်ပုံကြီး။
နေ့စဉ်ဘဝတွေကနေစလိုက်တာအိမ်ကရေပိုက်ပိတ်သွားတဲ့အထိအကြောင်းအရာကစုံသည်။
ပါးကသူတို့မောင်နှမပြောသမျှကိုပီတိဖြစ်နေတဲ့
အပြုံးကြီးနဲ့ပဲထိုင်နားထောင်နေတာ။
Xiao Zhan သိတယ်။ပါးလဲအရင်လိုမိသားစုဘဝလေးကိုတမ်းတနေဦးမှာပဲဆိုတာ။ပါးနဲ့မားကတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မုန်းခဲ့ကြတာမှမဟုတ်ပဲ။
ဒါပေမယ့်အသိဉာဏ်ရှိပါတယ်ဆိုတဲ့လူတွေရဲ့အတ္တကသိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်။ချစ်နေပါရက်နဲ့မျက်နှာလွှဲပစ်တတ်တာမျိုး။
"သားကျန့်ကျန့်...ဘာဖြစ်နေတာလဲ...မင်း
ကြည့်ရတာ ဂဏှာကိုမငြိမ်ဘူး..."
အပေါ်ထပ်ကိုကြည့်လိုက်နာရီကိုကြည့်လိုက်ခဏခဏလုပ်နေတဲ့ Xiao Zhan ပုံစံကိုပါးကတောင်ရိပ်မိနေပြီ။
မချိသွားဖြဲလေးရယ်ပြရင်းနှာခေါင်းတစ်ချက်ပွတ်ကာရှင်းပြရသည်။
"ဟိုလေ...အပေါ်မှာ ဖက်ထုပ်လေးတစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေလို့ ပါးရဲ့...အဲ့ဒါ သားစိတ်မချလို့..."
"ဪ...ဟုတ်သားပဲ...ကလေးကိုခေါ်လာပြီး
ဂရုစိုက်မှပေါ့ သားရဲ့...တက်သွားလိုက်တော့...
သွား...သွား..."
ခွင့်ပြုလိုက်တာနဲ့အမြန်ထထွက်လာတဲ့ Xiao Zhan နောက်မှာပါးရဲ့ 'ကျန့်ကျန့်က ဒီကလေးကိုတော်တော်ချစ်တဲ့ပုံပဲ' ဆိုတဲ့စကားသံကြီးကကပ်ပါလာသည်။
အခန်းတံခါးကိုခေါက်လိုက်တော့ဘာသံမျှမထွက်လာ။
တံခါးလက်ကိုင်ဘုကိုအသံမမြည်အောင်ထိန်းဖွင့်ရင်းဝင်လာလိုက်သည်။
Xiao Zhan အိပ်ယာပေါ်မှာဝါဂွမ်းဖြူလုံးလေးတစ်လုံး...။
နှုတ်ခမ်းလေးဟစိဟစိနဲ့အသက်ရှူမှန်မှန်အိပ်ပျော်နေတဲ့ဖက်ထုပ်လေးကတစ်ဆိတ်အိပ်လွန်းအား ကြီးတယ်မထင်ဘူးလား။နေ့လည်ကလဲအိပ်ထားသေးတာဟာကို။
မီးချောင်းအကြီးကိုပိတ်လိုက်ပြီးညအိပ်မီးအဝါလေးနှစ်လုံးထွန်းလိုက်သည်။
ကုတင်ကနည်းနည်းကျဉ်းပေမဲ့ဘေကျင်းမှာကျန်ခဲ့တဲ့ Xiao Zhan အခန်းထဲကဟာထက်စာရင်တော့ကျယ်တယ်ပြောရမယ်။
Xiao Zhan တက်လိုက်တဲ့အချိန်အိခနဲနစ်ဝင်သွားတဲ့လှုပ်ရှားမှုကြောင့်အအိပ်ဆတ်ပုံရတဲ့ဖက်ထုပ်လေးကမျက်လုံးလေးတစ်ဖက်ဖွင့်ကြည့်
သည်။
"နိုးသွားတာလား..."
"ရတယ်...ကျန့်ကောကိုစောင့်နေရင်းနဲ့
အစောကမှ မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားတာ...
သိပ်မကြာသေးပါဘူး..."
"အင်း...အင်း...ဆက်အိပ်နော်..."
Yibo လွတ်လွတ်လပ်လပ်အိပ်လို့ရအောင်တစ်ဖက်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံးကပ်ပြီးဝင်လှဲလိုက်သည်။
"ဟင်..."
ဘေးနားကချထားတဲ့သူ့လက်တစ်ဖက်ပေါ်
ခေါင်းအုံးလိုက်ပြီးလည်ပင်းတွင်မျက်နှာအပ်လာသည့်ဖက်ထုပ်လေးကြောင့် Xiao Zhan မှာတောင့်တောင့်ကြီး။
"ချမ်းတယ်...ဖက်ထား..."
ချုံချင်းသည်တရုတ်နိုင်ငံရဲ့အပူဆုံးနဲ့အစိုထိုင်းဆုံးမြို့တစ်မြို့။သူတို့ရောက်နေတဲ့ June လမှာဆိုရင်အနည်းဆုံးအပူချိန်(30)ဒီဂရီလောက်ကအသာလေးပဲ။
ဒါကိုချမ်းနေတယ်ဆိုတော့ဖက်ထုပ်လေးဖျားများဖျားနေသလားမသိ။
ကိုယ်ငွေ့စမ်းကြည့်တော့လဲအနွေးဓာတ်ရေးရေးလေးနဲ့ပုံမှန်ပါပဲ။
လက်ကိုပြန်အချလှမ်းဆွဲပြီးခါးပေါ်တင်ပေးလိုက်
တော့နှစ်ယောက်သားရင်ချင်းအပ်အနေအထားဖြစ်သွားသည်။
"မပူဘူးလား Yibo ရယ်..."
"ချမ်းနေပါတယ်ဆို...ဘာကိုပူရမှာလဲ..."
"ဒါဆိုလဲ စောင်ခြုံလေ..."
"စောင်ခြုံရင် စိတ်ကျဉ်းကျပ်တယ်..."
"ကော ပူတယ်လေ..."
သက်ပြင်းလေးချပြီးတစ်ဖက်ကိုလှည့်ရန်ပြင်တော့လဲမနေနိုင်ပါတဲ့ Xiao Zhan ဟာခါးပေါ်က
လက်ကိုမဖယ်ပေးပြန်။
"ဖယ်ပေးလေ...ပူတယ်ဆို..."
"အင်း...ပူတယ်...ဒါပေမယ့် ဖက်ထုပ်လေး
ကိုယ်ကအေးတယ်လေ...ဒီတစ်ည ကောကိုယ်ပိုင်
air-con လေးလုပ်ပေး..."
"အင်း..."
Xiao Zhan လိမ်တာတော့မဟုတ်။ရေချိုးထားတဲ့ဖက်ထုပ်လေးကဆပ်ပြာနံ့သင်းသင်းလေးနဲ့တကယ်ကိုမွှေးမွှေးအေးအေးလေးဖြစ်နေတာ။
ရင်ညွန့်ထက်မှာဖွက်လိုက်တဲ့မျက်နှာနုနုလေးပေါ်ကအပြုံးတစ်ခုကိုတော့ Xiao Zhan မမြင်လိုက်။
ထိုနေ့ညကချုံချင်းမှာသိသိသာသာအပူချိန်လွန်တယ်လို့သတင်းထဲမှာဖော်ပြထားတယ်။
ဒါပေမယ့်ကောင်လေးနှစ်ယောက်အတွက်တော့
ဘေကျင်းထက်တောင်ပိုပြီးအချမ်းကဲနေသလားအောက်မေ့ရလောက်သည်။
ပိုလျှံနေတဲ့ချစ်ခြင်းတရားတွေဟာဝင်ရောက်နေရာယူလိုက်ဖို့အသင့်ပြင်ပြီးနေပြီ။
လက်ခံမလား၊ငြင်းပယ်မလားဆိုတဲ့အဆုံးအဖြတ်နှစ်ခုထဲမယ်တစ်ခုကိုတော့ရွေးချိန်တန်နေပြီထင်ပါရဲ့။
===================================
အတာလေး update မလုပ်တော့မှာကိုမကြောက်ကြပါနဲ့။ယူတို့ဘက်မှာတကယ့်အကြီးမားဆုံးစာဖတ်သူကြီးရှိနေပါတယ်။အိုင့်မားသားပါပဲ။အတာလေးကျူတိုတွေဘယ်လိုရှိတယ်၊ဘယ်လိုတွေစာကျက်နေရတယ်သူအသိဆုံး။အဲ့လိုတွေသိနေတဲ့သူကအဆိုးဆုံးပါပဲ။တစ်ရက်ထဲတောင်နှစ်ပိုင်းတွေဘာတွေလာတင်ခိုင်းတာ။မတင်ပေးရင်ခြိမ်းခြောက်ချက်ကြီးကလဲလက်လန်တယ်။ ment မှာအရှက်ခွဲပါမယ်တဲ့တော်ရေ။အိမ်မှာဘယ်လိုအလုပ်မလုပ်၊အပျင်းတစ်ပြီး၊အားအားရှိ
စားနေတဲ့အကြောင်းတွေတင်ပြီးအရှက်ခွဲမယ်တဲ့။တစ်ပတ်တစ်ခါဖြည့်ပေးတဲ့ဖုန်းဘေလ်လဲမထည့်ပေးပါဘူးတဲ့။ဝယ်ခိုင်းထားတဲ့ skin care တွေလဲမဝယ်ပေးပါဘူးတဲ့။မိအတာလေးမှာယူတို့ထက်အနီးဆုံးရန်သူကြီးဖြစ်တဲ့သူ့ကိုပိုကြောက်နေရတယ်။