ภาพที่เห็นทำให้ไหว่กงอันหลางโกรธจนแทบอยากจะฆ่าคน ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันว่าโกรธเรื่องอันใด ส่วนสองหนุ่มสาวบนเตียง ตกใจลนลานจนทำอะไรไม่ถูก
หลู่เซียน คว้าเสื้อตัวนอกมาคลุมร่างเปลือยเปล่าของตนเองก่อนจะคุกเข่าลง ส่วนมี่อิงใช้ผ้าห่มพันตัวลงมานั่งคุกเข่าเช่นกัน
"เสี่ยวหลู่! ข้าไม่นึกเลย! ว่าเจ้าจะกล้าถึงเพียงนี้!" เสียงเย็นชาของบิดาทำให้หลู่เซียนหวาดกลัว เขาไม่อยากถูกท่านพ่อเกลียด รีบคลานเข่าเข้าไปเกาะขาผู้เป็นบิดาเอาไว้แน่น
"ท่านพ่อ ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วย ท่านอย่าเกลียดข้าเลยนะ จะลงโทษข้าอย่างไรก็ได้ ข้ายอมทำทุกอย่าง แต่อย่าได้เกลียดข้าเลย"
ปลายคางถูกฝ่ามือหนาบีบไว้แน่น "ยอมทำทุกอย่างจริงหรือ?!"
"ยอมๆ ข้ายอม"
"ดี!" เพียงสะบัดมือเบา ๆ ประตูก็ปิดสนิทดังเดิม อันหลางปล่อยมือจากปลายคาง เหลียวหน้าไปมองบุตรสาว ที่นั่งตัวสั่นงันงก "เจ้ารักนางสินะ!"
"ขะ..ขอรับ"
"ข้าอยากจะรู้เหมือนกัน ว่าพวกเจ้าจะรักกันมากแค่ไหน!!" ฝ่ามือหยาบกร้านของผู้ที่เคยจับอาวุธ กระชากผ้าห่มที่คลุมตัวบุตรสาวออก จนนางกลิ้งไปตามแรง เรือนร่างเปลือยเปล่า ปรากฏสู่สายตาผู้เป็นบิดา
"ท่านพ่อ! ได้โปรด" มี่อิงหวาดกลัวบิดาอย่างมากรีบยกมือปิดบังเรือนร่างของตนเอง แท้จริงแล้วนางไม่สนิทกับผู้เป็นพ่อนัก เพราะต้องออกไปรบที่ชายแดนบ่อยๆ พอกลับมาก็ไม่เคยให้ความสนใจนางกับน้องสาวเลย มีเพียงหลู่เซียนเท่านั้นที่แทบจะตัวติดกัน
หลู่เซียนกำลังจะเข้าไปประคองนาง แต่เส้นผมถูกฝ่ามือหนาจับเอาไว้ เสื้อคลุมถูกกระชากจนหลุดออก เหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าถูกกดให้คุกเข่าลง ฝ่ามือดึงรั้งเส้นผมให้เงยหน้าสบตา "พิสูจน์สิ ว่าพวกเจ้ารักกัน" น้ำเสียงเย็นจนทำให้ขนลุก
อันหลางออกแรงที่มือดึงรั้งเส้นผมให้หลู่เซียนลุกขึ้นยืนก้าวเท้าตามมาถึงเก้าอี้ จับอีกฝ่ายนั่งบนตัก เพราะความที่เป็นแม่ทัพ ร่างกายกำยำของอันหลาง ถือว่าใหญ่กว่าหลู่เซียนอยู่มาก
"ทะ..ท่านพ่อ" แม้ตอนเด็กจะชอบนั่งบนตักของบิดามากเพียงใด แต่โตขนาดนี้แล้วก็รู้สึกเขินอาย ซ้ำยังนั่งแบบไร้อาภรณ์ด้วย
"หุบปาก! แล้วเอามือออก" หลู่เซียนจำต้องเอาสองมือที่ใช้ปิดกึ่งกลางลำตัวออกอย่างว่าง่าย
"อิงเอ๋อ" หญิงสาวที่นั่งร้องไห้อยู่เงียบๆ ถึงกับสะดุ้งจนตัวโยน "ฮึก.ทะ..ท่านพ่อ"
"ข้าได้ยินเสียงครางของเจ้า ท่าทางเจ้าจะชอบเจ้าสิ่งนี้มากเลยสินะ!" ฝ่ามือหนาจับแก่นกายของผู้ที่อยู่บนตักไว้เต็มกำมือ ซ้ำยังใช้นิ้วโป้งลูบไล้ไปมาเบาๆ ที่น่าเหลือเชื่อก็คือหลู่เซียนกลับรู้สึกดี จนเริ่มแข็งสู้มือหยาบกร้านของผู้เป็นบิดา
"ขะ..ข้า"
"มานี่สิ พวกเจ้ารักกันมิใช่หรือ?!"
มี่อิงต้องคลานเข่าเข้ามาด้วยความหวาดกลัว ฝ่ามือหนากระชากเส้นผมบุตรี กดหน้าลงตรงกึ่งกลางลำตัวของหลู่เซียน บีบปากนางให้อ้าออก แล้วจับแก่นกายหลู่เซียน ยัดเข้าไปในปาก
"เจ้าคงรู้ว่าต้องทำยังไงใช่ไหม?"
มี่อิงเจ็บจนต้องกลั้นสะอื้น ความโหดเหี้ยมของบิดาไม่มีผู้ใดไม่ทราบ หลู่เซียนก็ทราบดีเช่นกัน ปากบางอ้าออกครอบครองแก่นกายของพี่ชายต่างสายเลือด รสชาติไม่ได้แย่อย่างที่คิด กลับรู้สึกชอบเสียอีก
หลู่เซียนเสียวจนหน้าท้องหดเกร็ง อ้าขากว้างให้นางได้ทำได้ถนัดขึ้น ใบหน้าถูกฝ่ามือหนาพลิกให้หันไปรับจูบอันเร่าร้อนจากริมฝีปากของผู้เป็นบิดา ทีแรกก็รู้สึกตกใจไม่น้อย แต่เพราะความต้องการและความอยากลองมีมากกว่า ลิ้นแลกลิ้นพัวพันกันจนน้ำใส ๆ ไหลย้อย
ขาสองข้างถูกยกพาดพนักเก้าอี้ ไว้อย่างละข้าง ทำให้มี่อิงใช้ปากได้ถนัดกว่าเดิม
"ชอบหรือไม่" เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู
"ชะ..ชอบ"
"อยากสอดใส่เข้าไปในตัวน้องสาวเจ้าหรือยัง"
หลู่เซียนได้แต่ผงกศีรษะรับ
"เจ้า! ขึ้นไปนอนบนโต๊ะ" หญิงสาวทำตามอย่างว่าง่าย เพราะนางก็เริ่มมีอารมณ์แล้วเช่นกัน
"ไปสิ"
หลู่เซียนลุกขึ้นยืนจับขาหมี่อิงแยกออกสอดแทรกแก่นกายเข้าไปจนสุดแล้วขยับเข้าออกตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง บั้นท้ายหดเกร็งกระแทกอย่างแรง เสียงครวญครางเริ่มดังขึ้น
แต่อยู่ ๆ แผ่นหลังก็ถูกดันให้โน้มตัวลงไปแนบกับร่างกายของมี่อิง ช่องทางด้านหลังถูกบางอย่างสอดแทรกเข้ามา เพราะความเสียวด้านหน้าทำให้ไม่รู้สึกเจ็บเท่าใดนัก
ได้แต่บดจูบหญิงสาวพร้อมกระแทกแก่นกายเข้าออกไปด้วย ทั้งหน้าทั้งหลังเสียวจนต้องใช้มือบีบคลึงเต้าอวบเป็นที่ระบาย มารู้ตัวอีกที รู้สึกเจ็บที่ช่องทาง เพราะโดนของที่ใหญ่กว่ากำลังสอดใส่เข้ามา ทั้งเสียวทั้งเจ็บไปหมด ปากบดจูบกับหญิงสาวด้านหน้า ฝ่ามือขย้ำขยี้ปทุมถันอวบอูมแรงขึ้น ด้านหลังก็ถูกแก่นกายใหญ่โตกระแทกเข้าออก
หลู่เซียนถึงกับสมองขาวโพลนไปหมด เสียวจนต้องร้องครางอย่างไม่อาย
"ชอบไหม?"เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู
"อ่ะ ชะ..ชอบ" ไม่เพียงแต่หลู่เซียนเท่านั้น มี่อิงก็เช่นกัน สองมือยึดขอบโต๊ะไว้แน่น แอ่นสะโพกรับกับจังหวะแก่นกายของหลู่เซียน ร้องครางไม่เป็นศัพท์
อันหลางรอวันนี้มาเป็นสิบปี เขารักหลู่เซียนไม่ใช่ในฐานะบุตรชาย แต่เพราะเกรงจะถูกเกลียด เลยไม่เคยคิดที่จะแตะต้อง แต่นับจากวันนี้ไป หลู่เซียนต้องเป็นของเขา
บทรักแปลกใหม่ เร่าร้อนยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ กว่าจะจบลงก็เกือบฟ้าสาง เสร็จสมกันไปหลายครั้งจนอิ่มเอม
เพราะต้องเข้าประชุมเช้าทำให้สองพ่อลูกแทบจะไม่ได้หลับได้นอน โดยธรรมดาแล้ว อันหลางมักจะขี่ม้า แต่วันนี้กลับนั่งรถม้ามาพร้อมหลู่เซียน
"ข้าจะให้เจ้าแต่งงานกับมี่อิง"
"ละ..แล้วแต่ท่านพ่อขอรับ" ตอนมีอารมณ์ทำให้ลืมความอับอาย แต่พอมาถึงตอนนี้ หลู่เซียนรู้สึกกระดากอายเป็นอย่างมาก คิดย้อนกลับไปยังแทบไม่อยากจะเชื่อว่าตนเองจะทำเช่นนั้นได้ นั่งก้มหน้าไม่กล้ามองสบตากับบิดา
"เสี่ยวหลู่"
"ขะ ขอรับ"
"เกลียดข้าหรือไม่"
คำถามของบิดาทำให้หลู่เซียนต้องเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ "ไม่! ข้าไม่มีวันจะเกลียดท่าน ท่านพ่อ อย่าได้เอ่ยเช่นนี้"
จุมพิตประทับลงมาเป็นรางวัล หลู่เซียนไม่เพียงไม่นึกรังเกียจ ยังชอบให้บิดาทำกับเขาเช่นนี้ หรือแม้กระทั่งทำเหมือนค่ำคืนที่ผ่านมา จากจุมพิตธรรมดากลายเป็นเร่าร้อนเนิ่นนาน ลมหายใจเริ่มแรงขึ้น กระทั่งรถม้าหยุดลง สองพ่อลูกจึงยอมผละออกจากกัน
ทั้งสองเข้าประชุมเช้าตามปกติ แต่ไหว่กงอันหลาง ต้องอยู่เข้าเฝ้าฮ่องเต้ ความไร้สามารถของฮ่องเต้ที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายภรรยาผู้นี้ ทำให้แม่ทัพใหญ่รู้สึกเบื่อหน่ายมิใช่น้อย ที่เขาต้องมาคอยจัดการให้ทุกอย่าง เรียกได้ว่าอำนาจที่แท้จริงของแคว้นเย่าเป็นของไหว่กงอันหลาง ทั้งเหล่าขุนนาง เหล่าราษฎรต่างก็ยอมรับ
ส่วนหลู่เซียนที่กลับจวนไปก่อน ได้หลับพักผ่อนไปตื่นใหญ่แต่ก็ยังไม่เห็นบิดากลับมา หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ไปห้องหนังสือเพื่อทำงานต่อ
พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นมารดานั่งจิบชารออยู่ก่อนแล้ว จึงหันหลังปิดประตูลง ไม่มีคำพูดจา ผู้ที่เขาเรียกว่าท่านแม่ก้าวเท้าเข้ามาดึงมือพาไปนั่งบนเก้าอี้ ปลดผ้าคาดเอวออก ถลกกางเกงหล่นมาจนถึงหน้าขา แล้วใช้ปากครอบครองแก่นกายเพื่อปลุกให้มันตื่น นางทำเช่นนี้มาตั้งแต่เขาอายุได้สิบสามปี
คาดว่านางคงพอจะทราบว่าเดี๋ยวบิดาใกล้จะกลับ จึงไม่รอช้าถลกกระโปรงขึ้นคล่อม พอแก่นกายเข้าไปในตัวนางทั้งหมด ก็ขย่มทันที เสียงครางที่พยายามกลั้นเอาไว้ เล็ดลอดออกมา เบาๆ เสียงเก้าอี้กระแทกพื้นตามแรงควบขี่ เริ่มเร็วขึ้นถี่ขึ้นจนนางถึงสวรรค์ หลู่เซียนที่ยังไม่เสร็จต้องอุ้มนางมานั่งเก้าอี้แทน แล้วกระแทกต่ออีกไม่นานก็ปลดปล่อย
ไม่มีคำพูดจา เสร็จแล้วมารดาก็กลับออกไป หลู่เซียนก็ทำงานต่อราวกับไม่มีอันใดเกิดขึ้น แต่กลับไม่ค่อยมีสมาธิทำงานเท่าไหร่นัก เพราะเอาแต่เชง้อคอมอง ว่าบิดาจะกลับมาเมื่อใด
ไหว่กงอันหลางกลับมาถึงจวนก็ค่ำแล้ว เพราะร่วมโต๊ะอาหารกับฮ่องเต้ อยากกลับมาตั้งนานแล้ว เพราะคิดถึงใครบางคนใจจะขาด มาถึงกลับไม่ตรงไปที่เรือนตนเอง แต่เลยไปที่เรือนของบุตรชายเลย
บ่าวไพร่ตระกูลไหว่กงล้วนแล้วแต่จงรักภักดี ทุกคนทำราวกับไม่มีปาก หรือเป็นเพราะทั้งนายทั้งบ่าวก็เป็นเหมือนกัน แต่น่าจะทั้งสองอย่าง
อันหลางมาถึง ก็เห็นบุตรชายกับบุตรสาวกำลังคลอเคลียกันอยู่บนตั่ง กรามบดแน่นโดยไม่รู้ตัว จนต้องหายใจเข้าลึกๆ เพื่อผ่อนคลายอารมณ์หงุดหงิด
"ท่านพ่อ" เมื่อทั้งคู่เห็นผู้เป็นบิดาก็รีบลุกขึ้นทันที
"พี่เจ้าคงบอกแล้ว ว่าข้าจะให้พวกเจ้าทั้งสองแต่งงานกัน"
"เจ้าค่ะ" มี่อิงตอบรับด้วยความเขินอาย นางไม่อาจไม่ยอมรับในความหล่อเหลาของบิดา ยิ่งเกิดเรื่องค่ำคืนที่ผ่านมา ได้เห็นเรือนร่างกำยำชัดเจน ซึ่งดูแตกต่างกับเรือนร่างของหลู่เซียนไม่น้อย ก็ยิ่งบอกไม่ถูก
อันหลางก้าวเท้าออกไปโดยไม่พูดจาอะไรอีก จนหลู่เซียนต้องรีบลุกตามไป
"ท่านพ่อ"
"มีอะไร" อีกฝ่ายหยุดยืนแต่ไม่ยอมหันกลับมา เห็นเช่นนั้นหลู่เซียนก็อดน้อยใจไม่ได้ "เปล่าขอรับ"
บิดาก้าวเท้าจากไปทันที
ความหล่อเหลาของสองพ่อลูกตระกูลไหว่กง ทั้งตำแหน่งหน้าที่ รวมถึงอำนาจในมือ ทำให้เป็นที่หมายปองของหญิงสาวทั่วแคว้น แต่น่าแปลก แม่ทัพใหญ่ ไหว่กงอันหลางกลับมีภรรยาเพียงคนเดียว ทั้งที่สมควรจะรับอนุเพื่อให้กำเนิดบุตรชาย แต่กลับไม่รับ
ส่วนไหว่กงหลู่เซียนก็ไม่ได้น้อยหน้าบิดา เรียกได้ว่าหล่อเหลาคนละแบบ จนเป็นที่เลื่องลือ แม้แต่ฮ่องเต้ยังทรงคิดจะประทานองค์หญิงมาให้ด้วยซ้ำ เพราะแบบนี้ ข่าวการแต่งงานของหลู่เซียน และมี่อิงเลยเป็นที่กล่าวขานไปทั่ว หญิงสาวต่างพากันอิจฉา แต่ผู้ที่กำลังจะเป็นเจ้าบ่าว กลับแลดูกลัดกลุ้มไม่น้อย เพราะสองวันมาแล้วที่บิดาเฉยเมยใส่เขา
จนทนต่อไปไม่ไหว ต้องดักรอพบ หลู่เซียนเดินวนไปวนมาด้วยความกระสับกระส่าย กระทั่งเห็นเงาร่างคุ้นเคยเดินฝ่าความมืดเข้ามา
"ท่านพ่อ"
ผู้ที่ถูกยืนขวางหน้า คิ้วขมวดเล็กน้อย "มีอะไร"
"ท่านโกรธข้าหรือขอรับ"
"ทำไมข้าต้องโกรธเจ้า"
"เอ่อ..คือ"
แสงจันทร์รำไร แลเห็นใบหน้าหล่อเหลาของบุตรชาย อันหลางที่เก็บกดอารมณ์ตัวเองมาสองวันก็หมดความอดทน วงแขนแกร่งรวบเอวของคนตรงหน้าเข้ามาแนบชิด บดจูบอย่างรุนแรงจนได้เลือด หลู่เซียนก็ตอบสนองอย่างคนโหยหามานานเช่นกัน