Zawgyi Version
ညေနေစာင္းအခ်ိန္ေက်ာင္းအေရ႔ွမွာစိုးရိမ္ပူပန္မႈ
အျပၫ့္နဲ႔မိဘတစ္သိုက္...။
လူတစ္သိုက္လို႔ေျပာရင္ပိုအဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္။ဘာလို႔ဆို Yibo နဲ႔ Zu er က Xiao Zhan ရဲ့မိဘမွမဟုတ္ပဲ။
ဟုတ္ပါတယ္...ဒီေန့က Xiao Zhan ရဲ့ Gao Kao
စာေမးပဲြေနာက္ဆံုးေန့ပါ။
Gao Kao က June လ (7)ရက္ေန့နဲ႔ (8)ရက္ေန့
ႏွစ္ရက္ပဲေျဖရတာ။မနက္ကိုးနာရီကေနဆယ့္တစ္နာရီခဲြအထိကတစ္ခ်ိန္၊ညေနသံုးနာရီကေနငါးနာရီထိကတစ္ခ်ိန္။စုစုေပါင္းတစ္ေန့ကိုႏွစ္ခ်ိန္ေျဖရတယ္။
"ထြက္လာၿပီ...ထြက္လာၿပီ..."
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကသူ႔အစုနဲ႔သူ
ဒေရာေသာပါးေျပးထြက္လာၾကသည္။
အျပင္ေရာက္မွအေျဖတိုက္ေနတဲ့သူေတြလဲရိွသလိုေမးခြန္းစာရြက္ေတာင္ပါမလာတာေတြလဲရိွတယ္။
စိတ္ေပ်ာ့တဲ့မိန္းကေလးအနည္းငယ္ကမ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္းနဲ႔ငိုဖို႔လုပ္ေနတာေတြ့ေသးလို႔ Yibo
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေခါင္းခါမိေသး...။
"Yibo...ဟိုမွာ ေကာထြက္လာၿပီ..."
Zu er အသံေၾကာင့္လွမ္းၾကၫ့္မိေတာ့ႏြမ္းဖတ္ဖတ္နဲ႔က်န႔္ေကာေၾကာင့္လူကထိတ္ခနဲျဖစ္သြား
သည္။
အနားေရာက္လာတဲ့က်န႔္ေကာကေခါင္းႀကီးငံု႔ၿပီး ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနတဲ့ပံုနဲ႔။
"ေကာ...ဘာျဖစ္တာလဲ...မေျဖႏိုင္ဘူးလား..."
ဘာမ်ျွပန္မေျပာတဲ့သူ႔အစ္ကိုကိုၾကၫ့္ၿပီး Zu er လဲေတာ္ေတာ္လန႔္ေနၿပီ။
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေကာရယ္...တကယ္ႀကီး
မေျဖႏိုင္တာလား...ေနာက္ႏွစ္ ထပ္တက္ရၿပီေပါ့..."
ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနတဲ့ Xiao Zhan ကခုခ်ိန္ထိ
အင္းအဲတစ္လံုးမဆို...။
"ေနာက္တစ္ႏွစ္ ထပ္တက္ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး
ပါးနဲ႔မားကို အားနာေနတာမလား...ဟုတ္တယ္
မလား...ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနတာ..."
Zu er အမ်ိဳးမ်ိဳးေကာက္ခ်က္ခ်ေနစဉ္စိတ္သိပ္
မရွည္ေတာ့တဲ့ Yibo က Xiao Zhan လက္ကိုဆဲြ ကိုင္လိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ...မေျဖႏိုင္ရင္လဲ မေျဖႏိုင္ဘူး
ေပါ့...စိတ္ညစ္စရာ ဘာမွမရိွဘူး...ေနာက္ႏွစ္
ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ စိတ္ပူေနတာဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္ရိွတယ္...ဘာမွစိတ္ထဲမထားနဲ႔...
မေအာင္မခ်င္း က်န႔္ေကာေက်ာင္းစရိတ္
ကၽြန္ေတာ္တာဝန္ယူတယ္..."
ဒီစကားကခုခဏေလးအတြက္စိတ္သက္သာရာရေစဖို႔ေျပာတဲ့စကားမဟုတ္။တကယ္ကိုက်န႔္ေကာစာေမးပဲြမေအာင္မခ်င္းဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေျဖမလဲ။
ေျဖပါေစ။သူေတာက္ေလ်ွာက္ေက်ာင္းစရိတ္
ေထာက္ထားႏိုင္တယ္။ပါးနဲ႔မားပိုက္ဆံမဟုတ္ပဲ
နဲ႔ကိုသူ႔အဘိုးနဲ႔အဘြားခ်န္ခဲ့ေပးတဲ့အေမြေတြနဲ႔တင္သက္သက္သာသာေက်ာင္းတက္ခိုင္းလို႔ရေနၿပီ။
သူ႔မွာရိွသမ်ွအကုန္က်န႔္ေကာအတြက္ခ်ည္းပဲ...။
"အမွန္ေတာ့...ေကာက..."
ေနာက္ဆံုးေတာ့အသံထြက္လာၿပီျဖစ္တဲ့ Xiao Zhan ကေခါင္းႀကီးေတာ့ငံု႔ထားဆဲ။
"ေကာကေလ...စာေမးပဲြမွာ..."
"ဆက္ေျပာေလ...စာေမးပဲြမွာ ဘာျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ..."
Zu er ကျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းျဖစ္ေနတဲ့သူ႔အစ္ကိုစကားကိုဝင္ေထာက္သည္။
"စာေမးပဲြမွာ အေျဖမွန္ေတြခ်ည္းပဲေရးခဲ့လို႔
တယ္ေတာ္တဲ့ငါပါလားဆိုၿပီး ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္
ဂုဏ္ယူမဆံုးနဲ႔ စကားေတာင္မေျပာႏိုင္ေတာ့တာ..."
စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔လ်ွာထုတ္ျပလာတဲ့ Xiao Zhan ကိုၾကၫ့္ရင္းအငယ္ႏွစ္ေယာက္မွာပါးစပ္ေလးအေဟာင္းသား...။
"ေကာ!!!"
အရင္သတိဝင္လာတဲ့ Zu er ကေက်ာကိုအုန္းခနဲျမည္ေအာင္လွမ္းရိုက္သည္။Xiao Zhan က
အရိုက္မခံပဲသြားၿဖဲရယ္ကာပတ္ေျပးေလသည္။
ဒါ့ေၾကာင့္ခုနကေခါင္းႀကီးငံု႔ၿပီးပုခံုးေတြလႈပ္ေနတာကိုး...။
သူ႔မွာေတာ့က်န္႔ေကာခမ်ာငိုခ်င္ေနတာကိုထိန္းထားတာျဖစ္မယ္ဆိုၿပီးစိတ္ပူလိုက္ရတာ။
ဒီယုန္စုတ္ယုန္နာယုန္ပဲ့ယုန္ရဲြ႔ကေတာ့သူလုပ္ရင္ နာေတာ့မယ္။
"မင္းတို႔ ကေလးပဲရိွပါေသးတယ္ကြာ...ေကာ
တစ္ခ်က္လွၫ့္စာေတာင္မရိွဘူး...ရုပ္ေလးေတြ
ခုခ်ိန္ထိ မ်က္လံုးထဲကမထြက္ဘူး...ေကာ
ေျပာတိုင္းယံုေနၾကတာ..."
"ေတာ္ေတာ့္ကို အက်င့္မေကာင္းဝာပဲ...
Zu er တို႔ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ပူသြားလဲ
ေကာသိရဲ့လား..."
"မသိခ်င္ပါဘူး...တစ္ခါတစ္ေလေလးလဲ
မင္းတို႔ကို အႏိုင္ပိုင္းဦးမွ...အၿမဲ ငါပဲအႏိုင္က်င့္ခံေနရတာ..."
မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုပ္ထားတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးကလူကိုမၾကည္ၾကၫ့္နဲ႔လွမ္းရိႈးေနၿပီ။
Zu er ေတာ့ Xiao Zhan မေၾကာက္ေပမဲ့ဒီအေကာင္ေပါက္ေလးကိုေတာ့နည္းနည္းရိွန္ပါ
သည္။
မသိရင္ခုခ်က္ခ်င္းပဲဆဲြဆက္ထလုပ္ေတာ့မဲ့ရုပ္ႀကီးေလ။
"သူမ်ားကိုစိတ္ဒုကၡေပးရတာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့...ဟုတ္လား က်န႔္ေကာ..."
"ေကာလဲ တစ္ခါတစ္ေလေလးေတာ့ မင္းတို႔ကို
ႏိွပ္စက္မယ္ေလကြာ...အၿမဲတမ္းမွမဟုတ္တာ..."
"ဒီလို အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥမ်ိူးမွာေပါ့ေလ..."
"အင္းေပါ့...ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးမွာေနာက္လို႔လဲ
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ေကာကိုစာေမးပဲြ
မေအာင္မခ်င္း ေက်ာင္းထားေပးမယ္ဆိုတဲ့စကားကိုၾကားရတာေလ...ႏို႔မို႔ဆို ဘယ္ၾကားရ
ပါ့မလဲ..."
Xiao Zhan ကေတာ့ရိုးရိုးသားသားေျပာလိုက္တာမွန္ေပမဲ့ဆန္းဆန္းျပားျပားအေတြးေတြရိွေနရွာတဲ့ေကာင္ေလးရဲ့ပါးျပင္ေလးႏွစ္ဖက္မွာႏွင္းဆီခင္းႀကီးျဖစ္သြားသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္..."
သူ႔ကိုအရူးလုပ္ပါတယ္ဆိုၿပီးစိတ္ေကာက္သြားတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးကလွၫ့္ျပန္ေလၿပီ။
ကဲ...Xiao Zhan တို႔ေခ်ာ့ရေပဦးမယ္။
"ေနပါဦး ဖက္ထုပ္ေလးကလဲ...တစ္ခုခုဆို
စိတ္ခ်ည္းပဲ..."
ဆူပုပ္ပုပ္နဲ႔မ်က္ခံုးေလးေတြတြန္းခ်ိဳးထားတာက
မသိရင္မ်က္ခံုးေမႊးမည္းမည္းထူထူႀကီးနဲ႔ angry bird အနီေကာင္ေလးက်လို႔...။
"ေကာတို႔ ဒီေန့ဘယ္သြားၿပီးဘာလုပ္မယ္ေျပာထားလဲ..."
"မသိဘူး..."
"အဲ့လိုခ်က္ခ်င္းႀကီး အတိတ္ေမ့လို႔ရတယ္ေပါ့..."
"ရတယ္...ကၽြန္ေတာ္ရရင္ရတယ္ပဲ..."
"ေကာင္းၿပီေလ...ဒါဆို ေကာလဲအတိတ္ေမ့တတ္တယ္...ေနာက္တစ္ပတ္ ခ်ဳံခ်င္းျပန္ရင္ ေကာတို႔
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ပဲျပန္မယ္...ဘယ္သူမွ
လိုက္စရာမလိုဘူး..."
"Xiao Zhan!!!"
ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးအသံပိုင္ရွင္ေလးက
အက်ပ္ကိုင္ခံလိုက္ရေခ်ၿပီ။
သူတို႔ေမာင္ႏွမေက်ာင္းပိတ္ရက္ကိုခ်ဳံခ်င္းခဏျပန္ရင္ဖက္ထုပ္ေလးကသူပါလိုက္ခဲ့မယ္လို႔ေျပာ ထားတာေလ။
"ေတာ္ပါၿပီ...ေကာတို႔ကလဲ စကားမ်ားေနတာ
မၿပီးေတာ့ဘူး..."
"ဒီက ဝမ္သခင္ေလးကိုေျပာေလ...မလိုက္ဘူး
လုပ္ေနျပန္ၿပီ..."
"ကဲပါ Yibo ရယ္...နင္မေက်နပ္တာ ေကာကို
ဆိုေပမဲ့ ဒီေန့ကစားကြင္းသြားခ်င္တယ္
ေျပာထားတာ ငါေလ...လိုက္ခဲ့စမ္းပါဟာ...
ဟိုေရာက္ရင္ နင္ႀကိဳက္တာအကုန္ေလ်ွာက္စီး ႀကိဳက္သမ်ွအကုန္စား...ေကာ ရွင္းေပးလိမ့္မယ္...ဒါလဲ လက္စားေခ်နည္းတစ္မ်ိဳးပဲ..."
ငယ္ထိပ္ကိုေဒါက္ခနဲျမည္ေအာင္ေခါက္ေတာ့
Zu er မ်က္ႏွာေလးကရႈံ႔မဲ့သြားသည္။
"ဒီကေလးမ နာေတာ့မယ္...ၿမွောက္ေပးေနျပန္ၿပီ...နဂိုတည္းမွ Yibo က ေကာကိုႏိွပ္စက္ဖို႔အကြက္ရွာေနပါတယ္ဆို သူကအကုန္
သြားသင္ေပးေနတယ္..."
"ေကာအျပစ္နဲ႔ေကာပဲ..."
Zu er ကလ်ွာေလးလွစ္ခနဲထုတ္ျပကာေျပးသြားေလေတာ့သည္။
"Zu er မ်က္ႏွာေၾကာင့္လိုက္ခဲ့ေပးမယ္...
က်န႔္ေကာကိုေတာ့ သိပ္မၾကည္ေသးဘူး..."
ဒီလိုနဲ႔ပဲသံုးေယာက္သားကစားကြင္းဆီခ်ီတက္လာလိုက္တာကားလမ္းပိတ္တာနဲ႔ဘာနဲ႔အခ်ိန္
နည္းနည္းေတာ့ေပးလိုက္ရသည္။
အဝင္ဝေရာက္ေတာ့လဲႏွစ္ေယာက္သားကဟိုဟာစီးမယ္၊ဒီဟာစားမယ္ဆိုၿပီးအတိုင္ေဖာက္ညီညီနဲ႔
တြတ္ထိုးကာထြက္သြားျပန္ေတာ့သင္းတို႔ရဲ့
ငယ္ကၽြန္ႀကီး Xiao Zhan ကပဲလက္မွတ္ကို
သံုးေယာက္စာျဖတ္ရသည္။
ေျပာမယ့္သာေျပာရတာ...Yibo နဲ႔ Zu er ေလးကတစ္ေန့တစ္ျခားပိုပိုရင္းႏွီးလာတယ္။အရင္ကဆိုစကားတစ္ခြန္းမွမေျပာၾကေပမဲ့ခုေတာ့တစ္ခြန္းစႏွစ္ခြန္းစေျပာျဖစ္လာၿပီ။
တစ္ႏွစ္ေလာက္အတူသြား၊အတူျပန္ျခင္းရဲ့အက်ိဳးရလဒ္ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ။Xiao Zhan စိတ္ထဲသိပ္ဘဝင္မက်တာတစ္ခုေတာ့ရိွတယ္။
သူတို႔ပံုစံၾကၫ့္ရတာကကြာ...သမီးရည္းစားေတြ
ဆိုတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိူးမရပဲနဲ႔ဘာလို႔ေမာင္ႏွမေတြလိုမ်ိဳးပဲဆိုတဲ့ခံစားခ်က္ႀကီးပဲရိွေနတာလဲဆိုတာမေျပာတတ္။
သူ႔ညီမကလဲတကယ့္ငါးဆားႏူ...။
ႀကိဳက္ေနတယ္ဆိုလဲနည္းနည္းပါးပါးအိႁႏၵေလး
သိကၡာေလးနဲ႔ရိႈးစမိုးထုတ္ၿပီးေနပါေတာ့လား။
သင္းကအစပိုင္းေလာက္ေတာ့မနက္ေစာေစာ
ထၿပီးအလွေတြဘာေတျြပင္စကင္ေတြဘာေတြ
care ေပမဲ့ေနာက္ေတာ့လဲမရပါဘူး။ဗီဇကျပန္ေပၚတာပဲ။
ခၽြတ္ႃခံုက်တဲ့ဘြတ္ကလံုမရုပ္နဲ႔ပဲမဖီးမလိမ္း
ေက်ာင္းထထသြားတာ။
ဒီၾကားထဲအစားအေသာက္ကမီးလိုေတာက္လိုက္ေသး။Yibo ေရ႔ွလဲမေရွာင္ပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔
စားတာ။အာၿဗဲႀကီးနဲ႔တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ထရယ္တာကပါေသးတယ္။
Zu er ကတစ္မ်ိဳး...။လူတစ္ေယာက္ကိုသူက
သေဘာက်သြားေသာ္ျငားလဲအဲ့လူအတြက္နဲ႔သူ႔ကိုယ္သူမေျပာင္းလဲေပးႏိုင္ဘူး။အရိွကိုအရိွတိုင္းပဲဆက္ေနမယ္။ျပန္ႀကိဳက္ခ်င္ႀကိဳက္၊မႀကိဳက္ခ်င္ေနဆိုတဲ့မိန္းကေလးမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ရင္ေလးပါတယ္။ဒီတစ္သက္အဲ့ပံုနဲ႔ငါ့ညီမေလးေယာက္်ားေတာင္ရပါ့မလားမသိ။
"ေကာ...လာေလ...ဘာေတြငိုင္ေနတာလဲ..."
"ေအးေအး...လာၿပီ..."
အထဲမွာသူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့လည္ပတ္ကစားတဲ့သူေတြရိွေနတာပဲ။ဒါေပမယ့္ပဲြေတာ္ရက္ေတြဘာေတြမဟုတ္တာျဖစ္လို႔သိပ္ၿပီးမျပၫ့္က်ပ္။
"ဟိုဆိုင္အရင္ဝင္မယ္..."
လက္ညိုးထိုးၿပီးေကာ့ေတာ့ေကာ့ေတာ့နဲ႔ဝင္သြား
တာကဘီးကုပ္ေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္။
သူနဲ႔ Yibo ကေတာ့သူမဦးေဆာင္တဲ့ေနာက္လိုက္ရံုပဲေပါ့။
"ေကာ...Zu er နဲ႔လိုက္တာတစ္ခုေရြးေပး..."
"ေကာမေရြးတတ္ဘူးေလ Zu er ရဲ့...ႀကိဳက္တာ
တစ္ခုဝယ္ေပါ့..."
"ဒါဆို Yibo ေရြးေပး..."
"အင္း..."
ထူးထူးဆန္းဆန္း Yibo ကသူမေျပာတာကို
လိုက္ေလ်ာလို႔ပါလား။
ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ေလးကတစ္မိနစ္မခံ။ကိုင္ၿမွောက္ျပလာတဲ့အရာေၾကာင့္ဒုန္းခနဲၿပိဳက်သည္။
ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္တြန႔္ထားတဲ့ေလွာင္ႃပံုးလိုလိုဘာလိုလိုနဲ႔ဝက္နားရြက္ဘီးကုပ္ႀကီးကိုသူမဆီကမ္းေပးလာတဲ့ Yibo...။
"မင္းနဲ႔ ဒါအလိုက္ဆံုးပဲ..."
"ဟဲ့...နင္ကလဲ...နည္းနည္းေကာင္းတာ
ေရြးေပးေလဟယ္..."
"ငါ့မ်က္လံုးထဲ ဒါအေကာင္းဆံုးပဲ...တပ္မွာလား
မတပ္ဘူးလား...မတပ္ရင္ ျပန္ထားလိုက္မယ္..."
"တပ္မယ္ေဟ့...တပ္မယ္...ေပး ဒီကို..."
Yibo နဲ႔သူမေနာက္ပိုင္းအရမ္းႀကီးမစိမ္းေတာ့တာ
ျဖစ္လို႔ေကာင္းလဲေကာင္းသလို၊မေကာင္းလဲမေကာင္းဘူး။
Yibo ကပံုမွန္ဆိုစကားသိပ္မမ်ားတတ္ေပမဲ့သူဝါသနာပါတဲ့ဆိုက္ကယ္ပဲြေတြအေၾကာင္း၊စကိတ္ေတြအေၾကာင္းစကားစပ္မိၿပီဆိုရင္ေတာ့ဘာေျပာသလဲမေမးနဲ႔။
ေကာကိုအတူေစာင့္တဲ့အခ်ိန္ဆိုဒီဟာမႀကီးကသူ
ေျပာသမ်ွနားလည္လည္၊နားမလည္လည္အကုန္
ေခါင္းညိတ္ရတာ။
ဒါ့အျပင္တစ္ခါတစ္ခါသူကေျပာေနရင္းအားပါၿပီးလက္ေမာင္းကိုေဖ်ာင္းခနဲလွမ္းရိုက္တာေတြ၊
ပုခံုးကိုဘုန္းခနဲလွမ္းထုတာေတြရိွတယ္။မသိရင္ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြက်လို႔။
ဒါေပမယ့္လဲ crush မလား...သည္းခံရတာေပါ့။
"ေကာတို႔ ႏွစ္ေယာက္လဲတပ္ေလ...Zu er တစ္ေယာက္တည္းက် မတပ္ခ်င္ဘူး..."
"မတပ္ပါဘူး...မိန္းကေလးလဲမဟုတ္ပဲနဲ႔..."
"မိန္းကေလးပဲတပ္ရမယ္လို႔ နင့္ကိုဘယ္သူ
ေျပာလဲ...ဟိုမွာၾကၫ့္...ေယာက္်ားေလးေတြလဲ
တပ္ေနတာပဲဟာကို..."
Zu er ကအျပင္မွာလက္တဲြသြားေနသၫ့္အတဲြတစ္တဲြကိုၫႊန္ျပသည္။
"သူ႔ဟာသူတပ္တာ ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ...မတပ္ဘူးဆို
မတပ္ဘူးပဲ..."
ဖက္ထုပ္ေလးကဘူးဆိုဖရံုသီးမဲ့ပံုမေပၚတာမို႔လို႔
Xiao Zhan ပဲၾကားဝင္ပါရန္ျဖစ္လာသည္။
"တပ္ေပးလိုက္ပါ Yibo ရယ္...ဘာျဖစ္လဲ...
အေပ်ာ္ေပါ့..."
ဆိုင္ကျပန္ထြက္လာခ်ိန္မယ္ေတာ့ဆူပုပ္ပုပ္ေကာင္ေလးရဲ့ဆံပင္ထက္မွာေၾကာင္နားရြက္ေလးတစ္ခုပါလာေလသည္။
'က်န႔္ေကာမတပ္ရင္ကၽြန္ေတာ္လဲမတပ္ဘူး'ဆိုၿပီးယတိျပတ္ေျပာလာတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးေၾကာင့္
သူပါယုန္နားရြက္ႀကီးတကားကား...။
"ေကာ...ေကာ...Zu er တို႔ဓာတ္ပံုရိုက္ရေအာင္...
နားရြက္ေလးေတြလဲပါေတာ့ ေနာက္ျပန္ၾကၫ့္ရင္ အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္လို႔..."
"ရိုက္မယ္ေလ...Yibo လဲရိုက္မယ္မလား..."
"အင္း..."
ဒီထဲမွာကခ်က္ခ်င္းရိုက္ခ်က္ခ်င္းပံုထြက္တဲ့ photo booth ေလးေတြခ်ေပးထားတယ္။အလကားေတာ့မရဘူး။အႂကြေစ့ထၫ့္ရတယ္။
"Zu er အလည္မွာေနမယ္...ၿပီးမွ Yibo ကိုအလည္မွာထားၿပီးရိုက္မယ္..."
စုစုေပါင္းဓာတ္ပံုဆယ္ပံု...။
ပထမဆံုးပံုမွာမရယ္မႃပံုးနဲ႔ရႈတည္တည္ေကာင္ေလးကငါးပံုေျမာက္ေလာက္မွာစၿပီးသြားညီညီေလးေတြေပၚေအာင္ခ်စ္စဖြယ္ရယ္ေလသည္။
ေပးထားတဲ့ pose ေတြကလဲတစ္ပံုတစ္မ်ိဳးဆီမရိုးႏိုင္ေအာင္ပဲ။
သူတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းရဲြ႔ျပေနတာေတြ၊မ်က္စိေစျြပေနတာေတြစတဲ့အူေၾကာင္ၾကား pose ေပါင္းစံုကို Yibo ပါးစပ္မေစ့ႏိုင္ေအာင္ရယ္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းေလးေတြကိုကင္မရာနဲ႔အမိအရမွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
"ဒီပံုမွာ ေကာေလျဖတ္ေနတာနဲ႔တူတယ္...
"နင္လဲဘာထူးလဲ...အတူတူပဲဟာ..."
ဓာတ္ပံုေတြကိုသံုးေယာက္သားတိုးေဝ႔ွၾကၫ့္ေနရင္းေဝဖန္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
"က်န႔္ေကာ...ကၽြန္ေတာ္ ဒီပံုေလးလိုခ်င္တယ္...ေပးပါလား..."
"ယူေလ..."
Yibo ေရာ Zu er ကိုေရာပုခံုးကေနသိမ္းႄကံုးေပြ့ဖက္ထားတဲ့ Xiao Zhan ကအလယ္မွာရပ္ၿပီးထီးထီးႀကီးႃပံုးေနတဲ့ပံုေလး...။
ဖက္ထုပ္ေလးကထိုဓာတ္ပံုကိုလက္နဲ႔တယုတယေလးပြတ္ၾကၫ့္ၿပီးေနာက္သူ႔ wallet ထဲထၫ့္လိုက္သည္။
"Yibo မိဘေတြနဲ႔လာရင္ေရာ ဒီလိုဓာတ္ပံုေတြ
ဘာေတြရိုက္လား..."
"ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူနဲ႔မွ amusement park
မသြားဖူးဘူး...ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ..."
ေမးမိတဲ့ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုေတာင္ျပန္ခ်ခ်င္သည္။
အိမ္တြင္းေရးကိုအရိပ္အျခည္မသိတာလဲမဟုတ္ပါပဲနဲ႔ဘာလို႔ဒီလိုေမးခြန္းမ်ိဳးလႊတ္ခနဲထြက္သြားတာလဲဆိုတာကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္လဲမစဉ္းစားတတ္။
"လာေလ...ဟိုမွာ Zu er ရိုလာကိုစတာစီးဖို႔
ေခၚေနၿပီ..."
လက္ကိုလွမ္းဆဲြကာေရ႔ွသို႔ေခၚသြားသၫ့္ Yibo
မ်က္ႏွာေလးကပကတိမႈန္မိႈင္းမႈကင္းသည္။
ရိုလာကိုစတာကသံုးေယာက္တန္းမို႔ Xiao Zhan ကိုအလယ္ပို႔ၿပီးေဘးမွာ Yibo နဲ႔ Zu er တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ဆီပိတ္ထိုင္သည္။
စစထြက္ခ်င္းမွာတင္လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို
ညီမျဖစ္သူကအပိုင္စားသည္။
ရိုလာကိုစတာေတြရဲ့ထံုးစံအတိုင္းစီးတဲ့သူအသည္းမယားယားေအာင္အျမင့္ကိုတစ္ဆင့္ခ်င္းအရင္တက္သည္။
ၿပီးေတာ့မွဝုန္းခနဲမရပ္မနားျပန္ဆင္းခ်ိန္တြင္
Zu er ေအာ္သံကအရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာေလာ္စပီကာမလိုပဲပ်ံ႔သည္။
ဟန္ႀကီးပန္ႀကီးနဲ႔ထိုင္ေနတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးရဲ့လက္တစ္ဖက္ကလဲေအာ္တိုသူ႔လက္ဖဝါးထဲဝင္လာသည္။
"မိုက္တယ္...ေနာက္တစ္ခုထပ္စီးမယ္...
ေနာက္တစ္ခုထပ္စီးမယ္ က်န႔္ေကာ..."
ဖက္ထုပ္ေလးကရိုလာကိုစတာခုမွစစီးဖူးတာျဖစ္လို႔စိတ္အရမ္းလႈပ္ရွားေနပံုေပၚကာခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္...။
အခ်ိန္သိပ္မရိွတာမို႔လို႔ေနာက္ထပ္သံုးေလးမ်ိဳး
ေလာက္ထပ္စီးၿပီးတာေတာင္အရိွန္မေသႏိုင္ေသးတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကို Xiao Zhan ကပဲဘရိတ္အုပ္
ရသည္။
"ေကာကလဲ...နည္းနည္းေလးပဲ စီးရေသးတာ
ဟာကို..."
"ဘာကိုနည္းနည္းေလးလဲ...အခ်ိန္ၾကၫ့္ဦး...
ျပန္ရမွာနဲ႔ဘာနဲ႔ရိွေသးတယ္..."
"ဒါဆိုလဲ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုအေနနဲ႔ hunted house ေလးေတာ့ဝင္ပါရေစ...ေနာ္...ေနာ္..."
Yibo မ်က္ႏွာထက္ကစိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြတစ္မုဟုတ္ခ်င္းေပ်ာက္ကြယ္သည္။
"hunted house ဆိုမလိုက္ဘူး...က်န႔္ေကာတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲဝင္ခ်င္ဝင္..."
"ေၾကာက္တယ္ေပါ့...ဟုတ္လား Yibo..."
Yibo ကို bully ခ်င္တဲ့စိတ္အရင္းခံေလး Zu er
ဆီမွာကိန္းေအာင္းေနတာၾကာၿပီ။ခုလိုအကြက္ထဲဝင္မဲ့အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနရတာ။
"ဘယ္သူေျပာလဲ ေၾကာက္တယ္လို႔...ဒီတိုင္း
အသံက်ယ္ႀကီးေတြကို အာရံုေနာက္လို႔..."
"ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ လိပ္ေခါင္းထြက္မတတ္ေအာ္တာ
ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ေနာ္..."
Yibo ကမ်က္ႏွာႀကီးနီရဲၿပီး Xiao Zhan ဘက္ကို
စစ္ကူလွမ္းေတာင္းတဲ့သေဘာအေနနဲ႔လွမ္းၾကၫ့္သည္။
"က်န႔္ေကာညီမ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာေနတာ
ၾကားလား..."
"Zu er ရယ္...ဘာလို႔လိုက္စေနတာလဲ...Yibo
သရဲေၾကာက္တာ ေနာက္စရာမွမဟုတ္ပဲ..."
"က်န႔္ေကာ!!!"
အတိုင္အေဖာက္ညီတဲ့ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္က
ေဒါသူပုန္ထေနတဲ့ Yibo ကိုၾကည့္ကာခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ရယ္သည္။
"ေတြ့မယ္ေလ...ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာမစမ္းနဲ႔...
ေၾကာက္ေမႊးေရာ ရိွသမ်ွအေမႊးပါမက်န္
အကုန္ႏႈတ္ျပမယ္...အဲ့အေမႊးေတြနဲ႔
ဟီလာထေနတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ပါးစပ္ကိုပိတ္ျပမယ္...ၾကၫ့္ေနလိုက္..."
ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႔ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ေလ်ွာက္သြားတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးကမသိရင္ခုပဲစစ္တိုက္ေတာ့မလိုလို...။
ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာအသံေတြလဲသိပ္မက်ယ္သလို
သူတို႔နဲ႔အတူဝင္တဲ့တျခားသူေတြလဲရိွတာျဖစ္လို႔
Yibo အဆင္ေျပေသးသည္။
"ျမင္ၿပီလား...ကၽြန္ေတာ္မေၾကာက္တတ္ပါဘူး
ဆိုတာကို ခင္ဗ်ားတို႔..."
အေနာက္လွၫ့္ေျပာၿပီးအေရ႔ွကိုမ်က္ႏွာျပန္မူ
လိုက္တဲ့ Yibo ခမ်ာေတာင့္ေတာင့္ေလးျဖစ္သြား
ရွာသည္။
လခီြးထဲမွလႊစက္ႀကီးကိုင္ထားတဲ့ဂ်ိဳကာႀကီး...။
ဒီလိုအေကာင္လိုက္ႀကီးမ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ့ရမယ္လို႔ Yibo မတြက္ထားမိဘူး။သူထင္ဝာကၾကက္သီးထစရာအသံေတြဖြင့္ထားၿပီးဟိုဟိုဒီဒီ
အနားေလာက္ကပဲလွမ္းေျခာက္မယ္လို႔ေပါ့။
"Yibo...ဆက္သြားေလ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
ေက်ာဘက္ကထြက္လာတဲ့က်န႔္ေကာအသံေၾကာင့္သူခဏေတာ့စိတ္ေအးသြားသည္။
ဒါေပမယ့္လဲမ်က္စိေရ႔ွကေသြးသံရဲရဲနဲ႔ဟာႀကီးက
တစ္ဖဝါးမွမေရြ့ေသးေတာ့ဆက္ၾကၫ့္မေနႏိုင္တဲ့သူ႔အတြက္လုပ္စရာတစ္ခုပဲရိွတယ္။
က်န႔္ေကာခါးကိုတင္းေနေအာင္ဆဲြဖက္ၿပီးရင္ခြင္ထဲတြင္မ်က္ႏွာအပ္လိုက္သည္။
"Wang Yibo...နင္ တိုင္ပတ္ေနၿပီမလား..."
"Zu er...စမေနစမ္းနဲ႔...Yibo တကယ္ေၾကာက္
ေနတာ..."
"ဒါဆိုလဲ Zu er အရင္ထြက္ႏွင့္မယ္...ေကာ သူ႔ကို
ေစာင့္ၿပီးေခၚခဲ့..."
"ေအး...ဘယ္မွေလ်ွာက္သြားမေနနဲ႔ဦးေနာ္...
အေပါက္ဝမွာေစာင့္ေန..."
"အင္းပါ..."
သူ႔ညီမကအဲ့ဒါေတာ့အံ့ဩဖို႔ေကာင္းသည္။တျခားမိန္းကေလးေတြလိုလြယ္လြယ္ကူကူမ်က္ရည္လြယ္တာတို႔ေၾကာက္တတ္တာတို႔သိပ္
မရိွ။
ခုလဲေရ႔ွကအရင္ထြက္သြားေလၿပီ။ေနရာတြင္ရပ္က်န္ခဲ့သူက Xiao Zhan ရယ္သူ႔ရင္ခြင္ထဲက
Yibo ရယ္ႏွစ္ေယာက္တည္း...။
"ကေလး...အရမ္းေၾကာက္ေနလို႔လား..."
"ဘာကိုေၾကာက္ရမွာလဲ...ေၾကာက္စရာ
ဘာမွမရိွဘူး...ဒီတိုင္း သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးက
ရုပ္ဆိုးလို႔ မၾကၫ့္ခ်င္ရံုသက္သက္ပဲ..."
"ဟုတ္ပါၿပီ...ဒါဆိုလဲ ေကာကိုလႊတ္ဦးေလ...
ဖက္ထုပ္ေလးက အတင္းႀကီးဖက္ထားေတာ့
လမ္းေတာင္ေလ်ွာက္လို႔မရေတာ့ဘူး..."
"မရဘူး...ဒီတိုင္းပဲ မရရေအာင္ေလ်ွာက္...
အျပင္ေရာက္မွလႊတ္ေပးမယ္..."
ကိုအာလာေလးလိုအတင္းတြယ္ကပ္ထားတဲ့ Yibo ကလံုးဝဖယ္ေပးမဲ့ပံုမေပၚ။
ဒီေတာ့ Xiao Zhan ကပဲ Yibo ကိုအသာေလးျပန္ထိန္းေပြ့လိုက္ၿပီးေရ႔ွကိုတစ္လွမ္းခ်င္းဆီမနည္းေရႊ့ရသည္။
လမ္းမွာေျခာက္ဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့သရဲေတြခမ်ာလဲ
ရင္ခ်င္းဆက္အႁမြာေတြလိုပူးကပ္ေနတဲ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုေၾကာင္ၾကၫ့္ေနလို႔ Xiao Zhan ပဲ
အားနာပါးနာနဲ႔ျပန္ႃပံုးျပခဲ့ရသည္။
အထဲကိုဝင္ဖို႔ဆယ္ေယာက္တစ္အုပ္စုဆီလႊတ္တာျဖစ္လို႔ေနာက္ဆံုးက်န္ေနတဲ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္
မထြက္လာမခ်င္းေနာက္တစ္သုတ္ထပ္ဝင္လို႔
မရ။
အျပင္ေရာက္ေတာ့မွပဲ Xiao Zhan မွာအသက္
ဝဝရႉရေတာ့သည္။ရင္ဘတ္တြင္မ်က္ႏွာအပ္ထား
သၫ့္ကိုအာလာေလး Yibo ကခုထိမဖယ္ေပးေသး။
"ဖက္ထုပ္ေလး...ခဏၾကၫ့္ပါဦး...အျပင္
ေရာက္ေနၿပီေလ...ဘာမွမရိွေတာ့ဘူး..."
Xiao Zhan ထိုသို႔ဆိုလိုက္မွရင္ခြင္ထဲကလွစ္ခနဲထြက္ၿပီးဟိုဘက္လွၫ့္သြားသည္။
"ေကာတို႔ၾကာေနလို႔ Zu er ဟိုဘက္ခဏေလ်ွာက္ၾကၫ့္ေနတာ...ျပန္ေတာ့မယ္မလား..."
"အင္း...ျပန္ၾကတာေပါ့..."
ေရခဲမုန႔္ဆိုင္ေရ႔ွေရာက္ေတာ့ Zu er စားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ဝယ္ကၽြေးရေသးသည္။
"Yibo စားဦးမလား...စားမယ္ဆို တစ္ခါတည္းဝယ္လိုက္မလို႔..."
"ဟင့္အင္း...မစားခ်င္ဘူး..."
Yibo အာရံုကသူ႔ဆီမွာမရိွ။
ေရခဲမုန႔္ဆိုင္နဲ႔မနီးမေဝးအကြာအေဝးတစ္ခုမွာရိွေနတဲ့ ferris wheel ေတြကိုသာတစ္စိုက္မတ္မတ္ၾကၫ့္ေနေလသည္။
"ဖက္ထုပ္ေလး...အဲ့ဒါစီးခ်င္လို႔လား..."
"စီးခ်င္လို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး...ျဖည္းျဖည္း
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသြားေနတာဆိုေတာ့ စိတ္ဝင္စားလို႔ပါ..."
"ဒါဆိုလဲ သြားစီးမယ္ေလ..."
"ျပန္ေတာ့မယ္ဆို..."
"ရတယ္...ရတယ္...ဘာမွမျဖစ္ဘူး...သြားစီး...ငါေအာက္မွာေစာင့္ေနမယ္...ေကာကိုေခၚသြား..."
ေရခဲမုန႔္သံုးလံုးဆင့္ကိုတစ္ဖဲ့စားရင္း Zu er ကဝင္ေျပာသည္။
"မင္းေရာမလိုက္ဘူးလား..."
"မလိုက္ဘူး...ငါကအၿငိမ္ေတြဆို သိပ္ကီးမကိုက္ဘူး...ရိုလာကိုစတာတို႔ဘာတို႔လို ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းေတြပဲ ပိုသေဘာက်တာ..."
"သြားမယ္ေလ Yibo...Zu er မစီးဘူးဆိုလဲ
ေကာတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ စီးတာေပါ့..."
"အင္း..."
ferris wheel ရဲ့အတဲြေလးေတြကတစ္တဲြနဲ႔တစ္တဲြပံုစံမထပ္။လျခမ္းေကြးေလးေတြ၊အသည္းပံုေလးေတြအစရိွသျဖင့္ေပါ့။
Yibo တို႔ဝင္ထိုင္လိုက္တဲ့အတဲြကၾကယ္ပံုေလးနဲ႔...။
ၾကားဖူးတာေတာ့ ferris wheel ဆိုတာကေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုကိုယ္စားျပဳတယ္တဲ့။
စက္အတဲြေပါင္းသံုးဆယ္ေလာက္ေရြ့လ်ားေနတဲ့
ferris wheel ရဲ႕အတဲြတိုင္းကေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔
ျပၫ့္ႏွက္ေနတယ္တဲ့။
သူတို႔စီးေနတဲ့အတဲြေလးတေရြ့ေရြ့အေပၚကိုတက္လာခ်ိန္မီးေရာင္စံုနဲ႔အသက္ဝင္ေနတဲ့
ေဘက်င္းၿမိဳ႔ႀကီးလဲတျဖည္းျဖည္းရုပ္လံုးေပၚလာသည္။
Yibo ကျပတင္းေပါက္ကတစ္ဆင့္ေအာက္ကို
ၾကၫ့္ေနရာကေနစကားတစ္ခြန္းကိုဆိုလာသည္။
"က်န႔္ေကာက ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့
အရင္လို ကၽြန္ေတာ့္စက္ဘီးကို လိုက္စီးစရာ
မလိုေတာ့ဘူးေပါ့..."
"အင္းေလ Yibo ရဲ့...ေပ်ာ္ေနတယ္မလား...
ေကာ ကိုယ္လံုးအေလးႀကီးကို တင္မနင္းရ
ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး..."
ရယ္ေစခ်င္လို႔ဟာသအေနနဲ႔ေျပာလိုက္ေသာ္ျငားျပန္ရလာတဲ့အၾကၫ့္ေတြကို Xiao Zhan အဓိပၸာယ္မေဖာ္တတ္။
ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ထိက်ိူးပဲ့ေနတဲ့အပိုင္းအစေတြလိုမ်ိူးၿပိဳကဲြေနတာလဲဆိုတာကိုသူမခန႔္မွန္းတတ္ေပ။
"ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေန့တိုင္းေတြ့ရတယ္ေလ...ခုက ေတြ့စရာအေၾကာင္းမရိွေတာ့ဘူး..."
"ဒါမ်ား Yibo ရယ္...ေကာနဲ႔ Yibo ေနတဲ့အိမ္က
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဟာကို...ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္
လာလည္လို႔ရေနတာပဲ..."
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္တဲ့ Yibo ကဘာမ်ွဆက္မေျပာ။
"ေကာရဲ့ဖက္ထုပ္ေလးက ေတြ့ခ်င္တယ္ဆို
ေကာက အၿမဲလာေတြ့ေပးမွာေပါ့..."
အႃပံုးမမည္တဲ့အႃပံုးတစ္ခုကိုေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကနာနာက်င္က်င္ဖန္တီးတယ္။
"ေျပာခဲ့တာပါပဲ...က်န႔္ေကာ အၿမဲအဲ့လိုေျပာခဲ့တာပါပဲ...ေျပာတိုင္းလဲ အမွတ္မရိွတဲ့ဒီေကာင္က
ယံုခ်င္ေနတုန္းပဲ..."
ဘာကိုဆိုလိုခ်င္လဲဆိုတာ Xiao Zhan သိတယ္။
ဖက္ထုပ္ေလးစိတ္ေက်နပ္ဖို႔အတြက္သူမေျဖရွင္းႏိုင္ဘူး။သူ႔ဘက္ကမတည္ႏိုင္တဲ့ကတိေတြေပးခဲ့တယ္ေလ။
Yibo မေတာင္းခဲ့တဲ့ကတိေတြကိုသူကိုယ္တိုင္ပဲ
လိုလိုခ်င္ခ်င္ေပးၿပီးသူကိုယ္တိုင္ပဲဖ်က္ခဲ့တာ။
ဒါေပမယ့္ Yibo ကိုသူ႔ဘက္ကေျပာစရာေတြရိွေသးတယ္။အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္ေသးလို႔မေျပာျဖစ္ေသးတဲ့စကားေတြကိုနားေထာင္ၿပီးရင္ေတာ့ထားခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြက္ Yibo စိတ္ေျပေကာင္းေျပေလာက္မွာပါ။
တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ေလထုကို Yibo ရဲ့ၾကယ္သီးတစ္လံုးျဖဳတ္ထားလို႔ေပၚေနတဲ့လည္ပင္းေဖြးေဖြးထက္ကပလက္တီနမ္ဆဲြႀကိဳးေလးနဲ႔ျပန္အစျပဳလိုက္တယ္။
"Yibo အရင္တုန္းက အဲ့ဆဲြႀကိဳးေလးဆဲြတာ
မေတြ့သလိုပဲ...ဘယ္တုန္းကမွ စဆဲြတာလဲ..."
ဆဲြႀကိဳးေလးကိုႏိႈက္ထုတ္ျပေတာ့ပါလာတာက လက္စြပ္ေလးႏွစ္ကြင္း...။
အေစာကအက်ႌနဲ႔ဖံုးေနလို႔လက္စြပ္ေလးေတြကို
ေလာ့ကတ္အေနနဲ႔ဆဲြထားတာမွန္းမျမင္လိုက္။
"ၾကာၿပီ...က်န႔္ေကာ သတိမထားမိလို႔ေနမယ္..."
"ဟုတ္လား...ရန္ျဖစ္တဲ့ေန့တုန္းက ေကာေရပက္တိုက္ေပးတယ္ေလ...အဲ့ေန့က မေတြ့သလိုပဲ..."
Yibo မ်က္ႏွာကတခဏရႈပ္ေထြးသြားသည္။ၿပီးေတာ့မွတစ္ခုခုကိုျပန္သတိရလာသလိုလက္ခနဲ
ျဖစ္သြားသည္။
"အင္း...ဟုတ္တယ္...အဲ့ေန့က မနက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ေရခ်ိဳးေနတုန္း လည္ပင္းမွာၿငိျပီး
ရွသြားလို႔ ခဏခၽြတ္ထားလိုက္တာ...မွတ္မွတ္ရရ ဆဲြႀကိဳးမဆဲြျဖစ္တာဆိုလို႔ အဲ့ေန့တစ္ရက္ပဲရိွတယ္..."
"ဟုတ္လား..."
"အင္း..."
"ဘာလို႔ႏွစ္ကြင္း ထၫ့္ထားတာလဲ...သာမန္ဆိုတစ္ကြင္းပဲဆဲြၾကတာေလ..."
"ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးနဲ႔အဘြားရဲ့လက္စြပ္...
တစ္ဘဝလံုးစာ အတူတူျဖတ္သန္းခ်င္တဲ့သူကို
ေတြ့လာတဲ့အခ်ိန္က် က်န္တဲ့တစ္ကြင္းကိုေပးဖို႔မွာခဲ့တာ..."
Yibo ကဆဲြႀကိဳးေလးကိုလက္ညိုးနဲ႔အသာေလး
ထိၾကၫ့္ၿပီးေနာက္ Xiao Zhan ကိုထူးထူးဆန္းဆန္းအၾကၫ့္တစ္မ်ိဳးနဲ႔လွမ္းၾကၫ့္သည္။
"က်န႔္ေကာ..."
"ေျပာေလ..."
"လက္စြပ္ႏွစ္ကြင္းဆြဲထားတာ ေလးတယ္လို႔
မထင္ရဘူးလား..."
"ဟုတ္တယ္ေနာ္...ေလးမွာေပါ့..."
"ဒါဆို မကူညီခ်င္ဘူးလား..."
"ဟင္...ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ..."
ဖက္ထုပ္ေလးကလည္ပင္းထက္မွာရိွေနတဲ့ဆဲြႀကိဳးကိုသူ႔ဟာနဲ႔သူလက္ေလးေနာက္ပို႔ၿပီးဆဲြျဖဳတ္လိုက္သည္။
ခဏေနေတာ့ေမာင္းကြင္းလက္စြပ္တစ္ကြင္းဆီရိွေနတဲ့ပလက္တီနမ္ဆဲြႀကိဳးေလးႏွစ္ကံုးကိုၿမွောက္
ျပလာသည္။
"ဆဲြႀကိဳးက တစ္ကံုးထဲမဟုတ္ဘူးလား..."
"အင္း...ဒီလိုခဲြလိုက္လို႔လဲရတယ္...နည္းနည္းေတာ့ပါးသြားတာေပါ့...အစက
ႏွစ္ကံုးလိမ္ထားတာဆိုေတာ့ ထူသေယာင္ေယာင္ျဖစ္ေနတာ..."
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုတန္းကေနထလာတဲ့အခ်ိန္ထိကိုဖက္ထုပ္ေလးေျပာတဲ့ကူညီရမယ္ဆိုတာကိုသေဘာမေပါက္မိေသး။
Yibo ကထိုင္ေနတဲ့ Xiao Zhan မ်က္ႏွာဆီငံု႔ခ်
လာၿပီးေနာက္အျပဳအမူေလးတစ္ခုကိုလုပ္လိုက္သည္။
လက္စြပ္ႏွစ္ကြင္းအနက္မသိမသာပိုႀကီးတဲ့ကြင္းေလးနဲ႔ပလက္တီနမ္ႀကိဳးက Xiao Zhan လည္ပင္းထက္မွာခန႔္ခန႔္ထည္ထည္...။
အံ့ဩသြားတဲ့ Xiao Zhan ကသူ႔လည္ပင္းသူ
ျပန္စမ္းၾကၫ့္မိသည္။
"Yibo...ေကာကို ဘာလို႔ေပးတာလဲ..."
"ေပးတာမဟုတ္ဘူး...ခဏထိန္းသိမ္းခိုင္းထားတာ..."
"ဒါေပမယ့္ Yibo ပဲ တစ္ဘဝလံုးစာ တူတူျဖတ္သန္းခ်င္တဲ့သူကို ေပးမွာဆို..."
"ဟုတ္တယ္ေလ...အဲ့လူကိုေတြ့ရင္ ျပန္လာေတာင္းမွာ...မေတြ့ေသးတဲ့အခ်ိန္ထိ ေကာပဲ
ဒီလိုမ်ိဳး ဂရုစိုက္ထားေပး..."
ေရႊလက္စြပ္ေမာင္းကြင္းေလးကအလယ္မွာ
စိန္တစ္တန္းစီထားသည္။အၾကၫ့္နဲ႔တင္အရည္ အေသြးေကာင္းတဲ့စိန္ေတြမွန္းတပ္အပ္ေျပာလို႔ရသည္။
"ဒါေပမယ့္...လက္စြပ္ေရာဆဲြႀကိဳးေရာက အေတာ္ေဈးႀကီးမဲ့ပံုပဲ..."
"ကိစၥမရိွပါဘူး...က်န႔္ေကာ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မယ္
ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္..."
လက္စြပ္ေလးကိုအေသအခ်ာကိုင္ၾကၫ့္မိေတာ့
အတြင္းဘက္မွာစာထြင္းထားတာေတြ့ရသည္။
ဘယ္ဘာသာစကားနဲ႔ဆိုတာေတာ့ Xiao Zhan လဲမသိ။
"အဲ့ဒါ အဘိုးနဲ႔အဘြားေပးတုန္းကမပါဘူး...
ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္ေတာ့မွ ထၫ့္လိုက္တာ..."
"ဟုတ္လား...ဘယ္ဘာသာစကားလဲ..."
"Italy..."
'Molto oltre l'eternità' ဆိုတဲ့စာတန္းေလးက
ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲလို႔ Yibo ကိုေမးၾကၫ့္ေတာ့ခပ္ဖြဖြရယ္သည္။
"အားတဲ့တစ္ေန့ေျပာျပမယ္ေလ..."
"ခုလဲ အားတာပဲဟာကို..."
မရမကေမးမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကူးကပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကိုအုပ္ကိုင္လာတဲ့လက္ေနြးေနြးေၾကာင့္ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္...။
"က်န႔္ေကာၾကားဖူးလား...ferris wheel စီးတဲ့
ခ်စ္သူေတြက ကဲြတတ္တယ္တဲ့..."
"မသိဘူးေလ...ကဲြရင္လဲကဲြမွာေပါ့..."
"က်န႔္ေကာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကဲြသြားရင္
ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ..."
"အန္...ဘာဆိုင္လို႔လဲ Yibo ရယ္...ေကာတို႔က
ခ်စ္သူမွမဟုတ္ပဲ..."
"ဒါဆို က်န႔္ေကာကကၽြန္ေတာ့္ကိုမခ်စ္ဘူးေပါ့..."
"ခ်စ္တယ္ေလ..."
"ကၽြန္ေတာ္လဲ က်န႔္ေကာကိုခ်စ္တယ္ေလ...
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ခ်စ္မွေတာ့ ခ်စ္သူပဲေပါ့..."
သူ႔က်န႔္ေကာကတစ္ခါတစ္ခါတံုးလြန္းအားႀကီးေတာ့အယံုအရမ္းလြယ္တာ။
"ဟုတ္လို႔လား Yibo ရဲ့...သူေျပာတဲ့ခ်စ္သူဆိုတာ
ဟိုလိုခ်စ္သူမ်ိဳးကိုေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလား..."
"ဘယ္လိုခ်စ္သူမ်ိဳးလဲ..."
"ဟိုလိုခ်စ္သူမ်ိဳးေလကြာ..."
အတိအက်မေျပာျပတတ္တဲ့က်န႔္ေကာကမ်က္ႏွာရဲရဲႏွင့္...။
"ဟိုလိုပဲခ်စ္ခ်စ္ ဒီလိုပဲခ်စ္ခ်စ္
ခ်စ္တာခ်င္းေတာ့ တူတူပဲေလ...ခ်စ္ၿပီဆိုမွေတာ့ ခ်စ္သူပဲေပါ့..."
"အင္း...အင္း...ဟုတ္ၿပီ...ေကာ နားလည္ၿပီ...
ထပ္မရွင္းျပနဲ႔ေတာ့..."
အၾကၫ့္ခ်င္းမဆံုေအာင္လႊဲထားတဲ့က်န႔္ေကာက
တကယ္နားလည္ပံုေတာ့မေပၚ။
"ferris wheel တူတူစီးလိုက္ၿပီဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဲြရေတာ့မွာ က်န႔္ေကာရဲ့..."
"ယံုတမ္းစကားေတြပါ Yibo ရယ္..."
"တကယ္ကဲြသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..."
ထပ္ခါထပ္ခါဒီအေၾကာင္းအရာကိုပဲဦးတည္ေနတဲ့ Yibo ကသူလိုခ်င္တဲ့ဘက္ကိုမေရာက္ေရာက္ဆဲြေခၚေနတာျဖစ္သည္။
"ေကာင္းၿပီ...ဖက္ထုပ္ေလး စိတ္တိုင္းက်
မကဲြေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲ...ကဲ ေျပာ...
အဲ့ဒါမွဖက္ထုပ္ေလး စိတ္ေအးမွာမလား..."
BINGO!!!
လိုခ်င္တဲ့အကြက္ထဲေရာက္လာၿပီ။
"တကယ္လုပ္ေပးမွာလား..."
"တကယ္ပါဆို..."
"ဒါဆို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးမ်က္လံုးခဏမိွတ္ထား..."
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ..."
"က်န႔္ေကာပဲ မကဲြေအာင္တတ္ႏိုင္သမ်ွ
လုပ္ေပးမယ္ဆို..."
"အင္းေလ..."
"အဲ့ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္စကားနားေထာင္...
ခဏေလာက္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးမ်က္လံုးမိွတ္ေပး...
ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ဆိုမွဖြင့္ေနာ္...လံုးဝခိုးမၾကၫ့္နဲ႔..."
"ေအးပါ...ေအးပါ..."
ဖက္ထုပ္ေလးရဲ့လက္ဖဝါးေတြကပဲအေနြးလြန္ေနတာေၾကာင့္လားေတာ့မသိ...။မ်က္ႏွာအေတာ္ပူေနၿပီျဖစ္တဲ့ Xiao Zhan ကၿပီးၿပီးေရာခပ္ျမန္ျမန္လိုက္ေလ်ာသည္။
ဘာမွလႈပ္ရွားမႈမရိွေသးလို႔ဖြင့္ၾကၫ့္ခ်င္လာတဲ့မ်က္လံုးေတြခမ်ာတင္းခနဲျဖစ္သြားရွာသည္။
နဖူးေပၚမွာထိကပ္လာတဲ့ႏူးညံ့မႈေလး...။
တစ္စကၠန႔္...။
ႏွစ္စကၠန႔္...။
သံုးစကၠန႔္...။
ေလးစကၠန႔္...။
ငါးစကၠန႔္...။
လံုးဝမ်က္စိမဖြင့္ရဲ။
ဘာမ်ွမျမင္ရတာေတာင္အသက္ရႉသံမ်ွင္းမ်ွင္းကိုခံစားမိတဲ့အထိနီးကပ္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့သူသိသည္။
"ferris wheel စီးတဲ့ခ်စ္သူေတြက မကဲြခ်င္ရင္
ကိုယ္စီးေနတဲ့အတဲြ ထိပ္ဆံုးေရာက္ေနခ်ိန္
အနမ္းေပးရတယ္တဲ့...အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔
တစ္သက္လံုးမကဲြေတာ့ဘူး..."
လို႔ဆိုရင္းလူခ်င္းျပန္ခြာလိုက္တဲ့ Yibo...။
"ေကာင္း...ေကာင္းတာေပါ့..."
"အင္း..."
ေနာက္ထပ္အရပ္စကားတစ္ခုရိွေသးတယ္။
အနမ္းေပးၿပီးဆုေတာင္းလို႔လဲရတယ္တဲ့...။
ထိပ္ဆံုးေရာက္ေနခ်ိန္ဆုေတာင္းတာျဖစ္လို႔ဘုရားသခင္ကကိုယ္ေျပာသမ်ွအကုန္ၾကားၿပီး
အိပ္မက္ေတြအကုန္ျဖၫ့္ဆည္းေပးမယ္တဲ့...။
ေတာ္ပါၿပီ...။
ဘာလို႔အပင္ပန္းခံၿပီးေတာင္းေနဦးမွာလဲ။
က်န႔္ေကာရဲ့အေငြ့အသက္ေလးေတြကိုထိေတြ့ခြင့္ရိွတဲ့ေနရာတစ္ေနရာမွာရပ္တည္ခြင့္ရေနတယ္ဆိုတာနဲ႔တင္ Wang Yibo ရဲ့ဆုေတာင္းတိုင္းျပၫ့္ၿပီးေနၿပီ။
===================================
ဒါ ferris wheel ပါ။ဒီမွာဆိုရဟတ္လို႔ေခၚမယ္ထင္တယ္။
Molto oltre l'eternità ဆိုတာက Far Beyond
Eternity လို႔ဆိုလိုတာပါ။ျမန္မာလိုဆိုထာဝရထက္ေက်ာ္လြန္၍လို႔အဓိပၸာယ္ရပါတယ္ေနာ္။
story cover ကလက္စြပ္ေလးကိုေတာ့သိၾကမွာပါ။
Unicode Version
ညနေစောင်းအချိန်ကျောင်းအရှေ့မှာစိုးရိမ်ပူပန်မှု
အပြည့်နဲ့မိဘတစ်သိုက်...။
လူတစ်သိုက်လို့ပြောရင်ပိုအဆင်ပြေမယ်ထင်တယ်။ဘာလို့ဆို Yibo နဲ့ Zu er က Xiao Zhan ရဲ့မိဘမှမဟုတ်ပဲ။
ဟုတ်ပါတယ်...ဒီနေ့က Xiao Zhan ရဲ့ Gao Kao
စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့ပါ။
Gao Kao က June လ (7)ရက်နေ့နဲ့ (8)ရက်နေ့
နှစ်ရက်ပဲဖြေရတာ။မနက်ကိုးနာရီကနေဆယ့်တစ်နာရီခွဲအထိကတစ်ချိန်၊ညနေသုံးနာရီကနေငါးနာရီထိကတစ်ချိန်။စုစုပေါင်းတစ်နေ့ကိုနှစ်ချိန်ဖြေရတယ်။
"ထွက်လာပြီ...ထွက်လာပြီ..."
ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေကသူ့အစုနဲ့သူ
ဒရောသောပါးပြေးထွက်လာကြသည်။
အပြင်ရောက်မှအဖြေတိုက်နေတဲ့သူတွေလဲရှိသလိုမေးခွန်းစာရွက်တောင်ပါမလာတာတွေလဲရှိတယ်။
စိတ်ပျော့တဲ့မိန်းကလေးအနည်းငယ်ကမျက်ရည်လေးစမ်းစမ်းနဲ့ငိုဖို့လုပ်နေတာတွေ့သေးလို့ Yibo
စိတ်ပျက်လက်ပျက်ခေါင်းခါမိသေး...။
"Yibo...ဟိုမှာ ကောထွက်လာပြီ..."
Zu er အသံကြောင့်လှမ်းကြည့်မိတော့နွမ်းဖတ်ဖတ်နဲ့ကျန့်ကောကြောင့်လူကထိတ်ခနဲဖြစ်သွား
သည်။
အနားရောက်လာတဲ့ကျန့်ကောကခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး ခြေကုန်လက်ပန်းကျနေတဲ့ပုံနဲ့။
"ကော...ဘာဖြစ်တာလဲ...မဖြေနိုင်ဘူးလား..."
ဘာမျှပြန်မပြောတဲ့သူ့အစ်ကိုကိုကြည့်ပြီး Zu er လဲတော်တော်လန့်နေပြီ။
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ ကောရယ်...တကယ်ကြီး
မဖြေနိုင်တာလား...နောက်နှစ် ထပ်တက်ရပြီပေါ့..."
ရေငုံနှုတ်ပိတ်နေတဲ့ Xiao Zhan ကခုချိန်ထိ
အင်းအဲတစ်လုံးမဆို...။
"နောက်တစ်နှစ် ထပ်တက်ရတော့မယ်ဆိုပြီး
ပါးနဲ့မားကို အားနာနေတာမလား...ဟုတ်တယ်
မလား...ဒါ့ကြောင့် စိတ်ညစ်နေတာ..."
Zu er အမျိုးမျိုးကောက်ချက်ချနေစဉ်စိတ်သိပ်
မရှည်တော့တဲ့ Yibo က Xiao Zhan လက်ကိုဆွဲ ကိုင်လိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ...မဖြေနိုင်ရင်လဲ မဖြေနိုင်ဘူး
ပေါ့...စိတ်ညစ်စရာ ဘာမှမရှိဘူး...နောက်နှစ်
ကျောင်းစရိတ်အတွက် စိတ်ပူနေတာဆိုရင်
ကျွန်တော်ရှိတယ်...ဘာမှစိတ်ထဲမထားနဲ့...
မအောင်မချင်း ကျန့်ကောကျောင်းစရိတ်
ကျွန်တော်တာဝန်ယူတယ်..."
ဒီစကားကခုခဏလေးအတွက်စိတ်သက်သာရာရစေဖို့ပြောတဲ့စကားမဟုတ်။တကယ်ကိုကျန့်ကောစာမေးပွဲမအောင်မချင်းဘယ်နှစ်နှစ်ဖြေမလဲ။
ဖြေပါစေ။သူတောက်လျှောက်ကျောင်းစရိတ်
ထောက်ထားနိုင်တယ်။ပါးနဲ့မားပိုက်ဆံမဟုတ်ပဲ
နဲ့ကိုသူ့အဘိုးနဲ့အဘွားချန်ခဲ့ပေးတဲ့အမွေတွေနဲ့တင်သက်သက်သာသာကျောင်းတက်ခိုင်းလို့ရနေပြီ။
သူ့မှာရှိသမျှအကုန်ကျန့်ကောအတွက်ချည်းပဲ...။
"အမှန်တော့...ကောက..."
နောက်ဆုံးတော့အသံထွက်လာပြီဖြစ်တဲ့ Xiao Zhan ကခေါင်းကြီးတော့ငုံ့ထားဆဲ။
"ကောကလေ...စာမေးပွဲမှာ..."
"ဆက်ပြောလေ...စာမေးပွဲမှာ ဘာဖြစ်ခဲ့လို့လဲ..."
Zu er ကပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းဖြစ်နေတဲ့သူ့အစ်ကိုစကားကိုဝင်ထောက်သည်။
"စာမေးပွဲမှာ အဖြေမှန်တွေချည်းပဲရေးခဲ့လို့
တယ်တော်တဲ့ငါပါလားဆိုပြီး ကိုယ့်ဟာနဲ့ကိုယ်
ဂုဏ်ယူမဆုံးနဲ့ စကားတောင်မပြောနိုင်တော့တာ..."
စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့လျှာထုတ်ပြလာတဲ့ Xiao Zhan ကိုကြည့်ရင်းအငယ်နှစ်ယောက်မှာပါးစပ်လေးအဟောင်းသား...။
"ကော!!!"
အရင်သတိဝင်လာတဲ့ Zu er ကကျောကိုအုန်းခနဲမြည်အောင်လှမ်းရိုက်သည်။Xiao Zhan က
အရိုက်မခံပဲသွားဖြဲရယ်ကာပတ်ပြေးလေသည်။
ဒါ့ကြောင့်ခုနကခေါင်းကြီးငုံ့ပြီးပုခုံးတွေလှုပ်နေတာကိုး...။
သူ့မှာတော့ကျန့်ကောခမျာငိုချင်နေတာကိုထိန်းထားတာဖြစ်မယ်ဆိုပြီးစိတ်ပူလိုက်ရတာ။
ဒီယုန်စုတ်ယုန်နာယုန်ပဲ့ယုန်ရွဲ့ကတော့သူလုပ်ရင် နာတော့မယ်။
"မင်းတို့ ကလေးပဲရှိပါသေးတယ်ကွာ...ကော
တစ်ချက်လှည့်စာတောင်မရှိဘူး...ရုပ်လေးတွေ
ခုချိန်ထိ မျက်လုံးထဲကမထွက်ဘူး...ကော
ပြောတိုင်းယုံနေကြတာ..."
"တော်တော့်ကို အကျင့်မကောင်းဝာာပဲ...
Zu er တို့ဘယ်လောက်တောင် စိတ်ပူသွားလဲ
ကောသိရဲ့လား..."
"မသိချင်ပါဘူး...တစ်ခါတစ်လေလေးလဲ
မင်းတို့ကို အနိုင်ပိုင်းဦးမှ...အမြဲ ငါပဲအနိုင်ကျင့်ခံနေရတာ..."
မျက်မှောင်ကြီးကုပ်ထားတဲ့ဖက်ထုပ်လေးကလူကိုမကြည်ကြည့်နဲ့လှမ်းရှိုးနေပြီ။
Zu er တော့ Xiao Zhan မကြောက်ပေမဲ့ဒီအကောင်ပေါက်လေးကိုတော့နည်းနည်းရှိန်ပါ
သည်။
မသိရင်ခုချက်ချင်းပဲဆွဲဆက်ထလုပ်တော့မဲ့ရုပ်ကြီးလေ။
"သူများကိုစိတ်ဒုက္ခပေးရတာ တော်တော်ပျော်နေတယ်ပေါ့...ဟုတ်လား ကျန့်ကော..."
"ကောလဲ တစ်ခါတစ်လေလေးတော့ မင်းတို့ကို
နှိပ်စက်မယ်လေကွာ...အမြဲတမ်းမှမဟုတ်တာ..."
"ဒီလို အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စမျိူးမှာပေါ့လေ..."
"အင်းပေါ့...ဒီလိုကိစ္စမျိုးမှာနောက်လို့လဲ
ကောင်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ ကောကိုစာမေးပွဲ
မအောင်မချင်း ကျောင်းထားပေးမယ်ဆိုတဲ့စကားကိုကြားရတာလေ...နို့မို့ဆို ဘယ်ကြားရ
ပါ့မလဲ..."
Xiao Zhan ကတော့ရိုးရိုးသားသားပြောလိုက်တာမှန်ပေမဲ့ဆန်းဆန်းပြားပြားအတွေးတွေရှိနေရှာတဲ့ကောင်လေးရဲ့ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက်မှာနှင်းဆီခင်းကြီးဖြစ်သွားသည်။
"ကျွန်တော် ပြန်တော့မယ်..."
သူ့ကိုအရူးလုပ်ပါတယ်ဆိုပြီးစိတ်ကောက်သွားတဲ့ဖက်ထုပ်လေးကလှည့်ပြန်လေပြီ။
ကဲ...Xiao Zhan တို့ချော့ရပေဦးမယ်။
"နေပါဦး ဖက်ထုပ်လေးကလဲ...တစ်ခုခုဆို
စိတ်ချည်းပဲ..."
ဆူပုပ်ပုပ်နဲ့မျက်ခုံးလေးတွေတွန်းချိုးထားတာက
မသိရင်မျက်ခုံးမွှေးမည်းမည်းထူထူကြီးနဲ့ angry bird အနီကောင်လေးကျလို့...။
"ကောတို့ ဒီနေ့ဘယ်သွားပြီးဘာလုပ်မယ်ပြောထားလဲ..."
"မသိဘူး..."
"အဲ့လိုချက်ချင်းကြီး အတိတ်မေ့လို့ရတယ်ပေါ့..."
"ရတယ်...ကျွန်တော်ရရင်ရတယ်ပဲ..."
"ကောင်းပြီလေ...ဒါဆို ကောလဲအတိတ်မေ့တတ်တယ်...နောက်တစ်ပတ် ချုံချင်းပြန်ရင် ကောတို့
မောင်နှမနှစ်ယောက်ပဲပြန်မယ်...ဘယ်သူမှ
လိုက်စရာမလိုဘူး..."
"Xiao Zhan!!!"
ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးအသံပိုင်ရှင်လေးက
အကျပ်ကိုင်ခံလိုက်ရချေပြီ။
သူတို့မောင်နှမကျောင်းပိတ်ရက်ကိုချုံချင်းခဏပြန်ရင်ဖက်ထုပ်လေးကသူပါလိုက်ခဲ့မယ်လို့ပြော ထားတာလေ။
"တော်ပါပြီ...ကောတို့ကလဲ စကားများနေတာ
မပြီးတော့ဘူး..."
"ဒီက ဝမ်သခင်လေးကိုပြောလေ...မလိုက်ဘူး
လုပ်နေပြန်ပြီ..."
"ကဲပါ Yibo ရယ်...နင်မကျေနပ်တာ ကောကို
ဆိုပေမဲ့ ဒီနေ့ကစားကွင်းသွားချင်တယ်
ပြောထားတာ ငါလေ...လိုက်ခဲ့စမ်းပါဟာ...
ဟိုရောက်ရင် နင်ကြိုက်တာအကုန်လျှောက်စီး ကြိုက်သမျှအကုန်စား...ကော ရှင်းပေးလိမ့်မယ်...ဒါလဲ လက်စားချေနည်းတစ်မျိုးပဲ..."
ငယ်ထိပ်ကိုဒေါက်ခနဲမြည်အောင်ခေါက်တော့
Zu er မျက်နှာလေးကရှုံ့မဲ့သွားသည်။
"ဒီကလေးမ နာတော့မယ်...မြှောက်ပေးနေပြန်ပြီ...နဂိုတည်းမှ Yibo က ကောကိုနှိပ်စက်ဖို့အကွက်ရှာနေပါတယ်ဆို သူကအကုန်
သွားသင်ပေးနေတယ်..."
"ကောအပြစ်နဲ့ကောပဲ..."
Zu er ကလျှာလေးလှစ်ခနဲထုတ်ပြကာပြေးသွားလေတော့သည်။
"Zu er မျက်နှာကြောင့်လိုက်ခဲ့ပေးမယ်...
ကျန့်ကောကိုတော့ သိပ်မကြည်သေးဘူး..."
ဒီလိုနဲ့ပဲသုံးယောက်သားကစားကွင်းဆီချီတက်လာလိုက်တာကားလမ်းပိတ်တာနဲ့ဘာနဲ့အချိန်
နည်းနည်းတော့ပေးလိုက်ရသည်။
အဝင်ဝရောက်တော့လဲနှစ်ယောက်သားကဟိုဟာစီးမယ်၊ဒီဟာစားမယ်ဆိုပြီးအတိုင်ဖောက်ညီညီနဲ့
တွတ်ထိုးကာထွက်သွားပြန်တော့သင်းတို့ရဲ့
ငယ်ကျွန်ကြီး Xiao Zhan ကပဲလက်မှတ်ကို
သုံးယောက်စာဖြတ်ရသည်။
ပြောမယ့်သာပြောရတာ...Yibo နဲ့ Zu er လေးကတစ်နေ့တစ်ခြားပိုပိုရင်းနှီးလာတယ်။အရင်ကဆိုစကားတစ်ခွန်းမှမပြောကြပေမဲ့ခုတော့တစ်ခွန်းစနှစ်ခွန်းစပြောဖြစ်လာပြီ။
တစ်နှစ်လောက်အတူသွား၊အတူပြန်ခြင်းရဲ့အကျိုးရလဒ်ပေါ့။
ဒါပေမယ့်ဘာ့ကြောင့်မှန်းတော့မသိ။Xiao Zhan စိတ်ထဲသိပ်ဘဝင်မကျတာတစ်ခုတော့ရှိတယ်။
သူတို့ပုံစံကြည့်ရတာကကွာ...သမီးရည်းစားတွေ
ဆိုတဲ့ခံစားချက်မျိူးမရပဲနဲ့ဘာလို့မောင်နှမတွေလိုမျိုးပဲဆိုတဲ့ခံစားချက်ကြီးပဲရှိနေတာလဲဆိုတာမပြောတတ်။
သူ့ညီမကလဲတကယ့်ငါးဆားနူ...။
ကြိုက်နေတယ်ဆိုလဲနည်းနည်းပါးပါးအိန္ဒြေလေး
သိက္ခာလေးနဲ့ရှိုးစမိုးထုတ်ပြီးနေပါတော့လား။
သင်းကအစပိုင်းလောက်တော့မနက်စောစော
ထပြီးအလှတွေဘာတွေပြင်စကင်တွေဘာတွေ
care ပေမဲ့နောက်တော့လဲမရပါဘူး။ဗီဇကပြန်ပေါ်တာပဲ။
ချွတ်ခြုံကျတဲ့ဘွတ်ကလုံမရုပ်နဲ့ပဲမဖီးမလိမ်း
ကျောင်းထထသွားတာ။
ဒီကြားထဲအစားအသောက်ကမီးလိုတောက်လိုက်သေး။Yibo ရှေ့လဲမရှောင်ပလုတ်ပလောင်းနဲ့
စားတာ။အာဗြဲကြီးနဲ့တစ်ချက်တစ်ချက်ထရယ်တာကပါသေးတယ်။
Zu er ကတစ်မျိုး...။လူတစ်ယောက်ကိုသူက
သဘောကျသွားသော်ငြားလဲအဲ့လူအတွက်နဲ့သူ့ကိုယ်သူမပြောင်းလဲပေးနိုင်ဘူး။အရှိကိုအရှိတိုင်းပဲဆက်နေမယ်။ပြန်ကြိုက်ချင်ကြိုက်၊မကြိုက်ချင်နေဆိုတဲ့မိန်းကလေးမျိုးဖြစ်သည်။
ရင်လေးပါတယ်။ဒီတစ်သက်အဲ့ပုံနဲ့ငါ့ညီမလေးယောက်ျားတောင်ရပါ့မလားမသိ။
"ကော...လာလေ...ဘာတွေငိုင်နေတာလဲ..."
"အေးအေး...လာပြီ..."
အထဲမှာသူ့ဟာနဲ့သူတော့လည်ပတ်ကစားတဲ့သူတွေရှိနေတာပဲ။ဒါပေမယ့်ပွဲတော်ရက်တွေဘာတွေမဟုတ်တာဖြစ်လို့သိပ်ပြီးမပြည့်ကျပ်။
"ဟိုဆိုင်အရင်ဝင်မယ်..."
လက်ညိုးထိုးပြီးကော့တော့ကော့တော့နဲ့ဝင်သွား
တာကဘီးကုပ်တွေရောင်းတဲ့ဆိုင်။
သူနဲ့ Yibo ကတော့သူမဦးဆောင်တဲ့နောက်လိုက်ရုံပဲပေါ့။
"ကော...Zu er နဲ့လိုက်တာတစ်ခုရွေးပေး..."
"ကောမရွေးတတ်ဘူးလေ Zu er ရဲ့...ကြိုက်တာ
တစ်ခုဝယ်ပေါ့..."
"ဒါဆို Yibo ရွေးပေး..."
"အင်း..."
ထူးထူးဆန်းဆန်း Yibo ကသူမပြောတာကို
လိုက်လျောလို့ပါလား။
ပျော်ရွှင်စိတ်လေးကတစ်မိနစ်မခံ။ကိုင်မြှောက်ပြလာတဲ့အရာကြောင့်ဒုန်းခနဲပြိုကျသည်။
နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်တွန့်ထားတဲ့လှောင်ပြုံးလိုလိုဘာလိုလိုနဲ့ဝက်နားရွက်ဘီးကုပ်ကြီးကိုသူမဆီကမ်းပေးလာတဲ့ Yibo...။
"မင်းနဲ့ ဒါအလိုက်ဆုံးပဲ..."
"ဟဲ့...နင်ကလဲ...နည်းနည်းကောင်းတာ
ရွေးပေးလေဟယ်..."
"ငါ့မျက်လုံးထဲ ဒါအကောင်းဆုံးပဲ...တပ်မှာလား
မတပ်ဘူးလား...မတပ်ရင် ပြန်ထားလိုက်မယ်..."
"တပ်မယ်ဟေ့...တပ်မယ်...ပေး ဒီကို..."
Yibo နဲ့သူမနောက်ပိုင်းအရမ်းကြီးမစိမ်းတော့တာ
ဖြစ်လို့ကောင်းလဲကောင်းသလို၊မကောင်းလဲမကောင်းဘူး။
Yibo ကပုံမှန်ဆိုစကားသိပ်မများတတ်ပေမဲ့သူဝါသနာပါတဲ့ဆိုက်ကယ်ပွဲတွေအကြောင်း၊စကိတ်တွေအကြောင်းစကားစပ်မိပြီဆိုရင်တော့ဘာပြောသလဲမမေးနဲ့။
ကောကိုအတူစောင့်တဲ့အချိန်ဆိုဒီဟာမကြီးကသူ
ပြောသမျှနားလည်လည်၊နားမလည်လည်အကုန်
ခေါင်းညိတ်ရတာ။
ဒါ့အပြင်တစ်ခါတစ်ခါသူကပြောနေရင်းအားပါပြီးလက်မောင်းကိုဖျောင်းခနဲလှမ်းရိုက်တာတွေ၊
ပုခုံးကိုဘုန်းခနဲလှမ်းထုတာတွေရှိတယ်။မသိရင်ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်ယောက်ျားလေးသူငယ်ချင်းတွေကျလို့။
ဒါပေမယ့်လဲ crush မလား...သည်းခံရတာပေါ့။
"ကောတို့ နှစ်ယောက်လဲတပ်လေ...Zu er တစ်ယောက်တည်းကျ မတပ်ချင်ဘူး..."
"မတပ်ပါဘူး...မိန်းကလေးလဲမဟုတ်ပဲနဲ့..."
"မိန်းကလေးပဲတပ်ရမယ်လို့ နင့်ကိုဘယ်သူ
ပြောလဲ...ဟိုမှာကြည့်...ယောက်ျားလေးတွေလဲ
တပ်နေတာပဲဟာကို..."
Zu er ကအပြင်မှာလက်တွဲသွားနေသည့်အတွဲတစ်တွဲကိုညွှန်ပြသည်။
"သူ့ဟာသူတပ်တာ ငါနဲ့ဘာဆိုင်လဲ...မတပ်ဘူးဆို
မတပ်ဘူးပဲ..."
ဖက်ထုပ်လေးကဘူးဆိုဖရုံသီးမဲ့ပုံမပေါ်တာမို့လို့
Xiao Zhan ပဲကြားဝင်ပါရန်ဖြစ်လာသည်။
"တပ်ပေးလိုက်ပါ Yibo ရယ်...ဘာဖြစ်လဲ...
အပျော်ပေါ့..."
ဆိုင်ကပြန်ထွက်လာချိန်မယ်တော့ဆူပုပ်ပုပ်ကောင်လေးရဲ့ဆံပင်ထက်မှာကြောင်နားရွက်လေးတစ်ခုပါလာလေသည်။
'ကျန့်ကောမတပ်ရင်ကျွန်တော်လဲမတပ်ဘူး'ဆိုပြီးယတိပြတ်ပြောလာတဲ့ဖက်ထုပ်လေးကြောင့်
သူပါယုန်နားရွက်ကြီးတကားကား...။
"ကော...ကော...Zu er တို့ဓာတ်ပုံရိုက်ရအောင်...
နားရွက်လေးတွေလဲပါတော့ နောက်ပြန်ကြည့်ရင် အမှတ်တရဖြစ်အောင်လို့..."
"ရိုက်မယ်လေ...Yibo လဲရိုက်မယ်မလား..."
"အင်း..."
ဒီထဲမှာကချက်ချင်းရိုက်ချက်ချင်းပုံထွက်တဲ့ photo booth လေးတွေချပေးထားတယ်။အလကားတော့မရဘူး။အကြွေစေ့ထည့်ရတယ်။
"Zu er အလည်မှာနေမယ်...ပြီးမှ Yibo ကိုအလည်မှာထားပြီးရိုက်မယ်..."
စုစုပေါင်းဓာတ်ပုံဆယ်ပုံ...။
ပထမဆုံးပုံမှာမရယ်မပြုံးနဲ့ရှုတည်တည်ကောင်လေးကငါးပုံမြောက်လောက်မှာစပြီးသွားညီညီလေးတွေပေါ်အောင်ချစ်စဖွယ်ရယ်လေသည်။
ပေးထားတဲ့ pose တွေကလဲတစ်ပုံတစ်မျိုးဆီမရိုးနိုင်အောင်ပဲ။
သူတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်ရဲ့နှုတ်ခမ်းရွဲ့ပြနေတာတွေ၊မျက်စိစွေပြနေတာတွေစတဲ့အူကြောင်ကြား pose ပေါင်းစုံကို Yibo ပါးစပ်မစေ့နိုင်အောင်ရယ်နေတဲ့မြင်ကွင်းလေးတွေကိုကင်မရာနဲ့အမိအရမှတ်တမ်းတင်နိုင်ခဲ့သည်။
"ဒီပုံမှာ ကောလေဖြတ်နေတာနဲ့တူတယ်...
"နင်လဲဘာထူးလဲ...အတူတူပဲဟာ..."
ဓာတ်ပုံတွေကိုသုံးယောက်သားတိုးဝှေ့ကြည့်နေရင်းဝေဖန်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။
"ကျန့်ကော...ကျွန်တော် ဒီပုံလေးလိုချင်တယ်... ပေးပါလား..."
"ယူလေ..."
Yibo ရော Zu er ကိုရောပုခုံးကနေသိမ်းကြုံးပွေ့ဖက်ထားတဲ့ Xiao Zhan ကအလယ်မှာရပ်ပြီးထီးထီးကြီးပြုံးနေတဲ့ပုံလေး...။
ဖက်ထုပ်လေးကထိုဓာတ်ပုံကိုလက်နဲ့တယုတယလေးပွတ်ကြည့်ပြီးနောက်သူ့ wallet ထဲထည့်လိုက်သည်။
"Yibo မိဘတွေနဲ့လာရင်ရော ဒီလိုဓာတ်ပုံတွေ
ဘာတွေရိုက်လား..."
"ကျွန်တော်ဘယ်သူနဲ့မှ amusement park
မသွားဖူးဘူး...ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ..."
မေးမိတဲ့ကိုယ့်ပါးစပ်ကိုတောင်ပြန်ချချင်သည်။
အိမ်တွင်းရေးကိုအရိပ်အခြည်မသိတာလဲမဟုတ်ပါပဲနဲ့ဘာလို့ဒီလိုမေးခွန်းမျိုးလွှတ်ခနဲထွက်သွားတာလဲဆိုတာကိုယ့်ဟာနဲ့ကိုယ်လဲမစဉ်းစားတတ်။
"လာလေ...ဟိုမှာ Zu er ရိုလာကိုစတာစီးဖို့
ခေါ်နေပြီ..."
လက်ကိုလှမ်းဆွဲကာရှေ့သို့ခေါ်သွားသည့် Yibo
မျက်နှာလေးကပကတိမှုန်မှိုင်းမှုကင်းသည်။
ရိုလာကိုစတာကသုံးယောက်တန်းမို့ Xiao Zhan ကိုအလယ်ပို့ပြီးဘေးမှာ Yibo နဲ့ Zu er တစ်ဖက် တစ်ချက်ဆီပိတ်ထိုင်သည်။
စစထွက်ချင်းမှာတင်လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို
ညီမဖြစ်သူကအပိုင်စားသည်။
ရိုလာကိုစတာတွေရဲ့ထုံးစံအတိုင်းစီးတဲ့သူအသည်းမယားယားအောင်အမြင့်ကိုတစ်ဆင့်ချင်းအရင်တက်သည်။
ပြီးတော့မှဝုန်းခနဲမရပ်မနားပြန်ဆင်းချိန်တွင်
Zu er အော်သံကအရပ်ဆယ်မျက်နှာလော်စပီကာမလိုပဲပျံ့သည်။
ဟန်ကြီးပန်ကြီးနဲ့ထိုင်နေတဲ့ဖက်ထုပ်လေးရဲ့လက်တစ်ဖက်ကလဲအော်တိုသူ့လက်ဖဝါးထဲဝင်လာသည်။
"မိုက်တယ်...နောက်တစ်ခုထပ်စီးမယ်...
နောက်တစ်ခုထပ်စီးမယ် ကျန့်ကော..."
ဖက်ထုပ်လေးကရိုလာကိုစတာခုမှစစီးဖူးတာဖြစ်လို့စိတ်အရမ်းလှုပ်ရှားနေပုံပေါ်ကာခုန်ဆွခုန်ဆွနှင့်...။
အချိန်သိပ်မရှိတာမို့လို့နောက်ထပ်သုံးလေးမျိုး
လောက်ထပ်စီးပြီးတာတောင်အရှိန်မသေနိုင်သေးတဲ့နှစ်ယောက်ကို Xiao Zhan ကပဲဘရိတ်အုပ်
ရသည်။
"ကောကလဲ...နည်းနည်းလေးပဲ စီးရသေးတာ
ဟာကို..."
"ဘာကိုနည်းနည်းလေးလဲ...အချိန်ကြည့်ဦး...
ပြန်ရမှာနဲ့ဘာနဲ့ရှိသေးတယ်..."
"ဒါဆိုလဲ နောက်ဆုံးတစ်ခုအနေနဲ့ hunted house လေးတော့ဝင်ပါရစေ...နော်...နော်..."
Yibo မျက်နှာထက်ကစိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေတစ်မုဟုတ်ချင်းပျောက်ကွယ်သည်။
"hunted house ဆိုမလိုက်ဘူး...ကျန့်ကောတို့နှစ်ယောက်ပဲဝင်ချင်ဝင်..."
"ကြောက်တယ်ပေါ့...ဟုတ်လား Yibo..."
Yibo ကို bully ချင်တဲ့စိတ်အရင်းခံလေး Zu er
ဆီမှာကိန်းအောင်းနေတာကြာပြီ။ခုလိုအကွက်ထဲဝင်မဲ့အချိန်ကိုစောင့်နေရတာ။
"ဘယ်သူပြောလဲ ကြောက်တယ်လို့...ဒီတိုင်း
အသံကျယ်ကြီးတွေကို အာရုံနောက်လို့..."
"ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ လိပ်ခေါင်းထွက်မတတ်အော်တာ
ဘယ်သူများပါလိမ့်နော်..."
Yibo ကမျက်နှာကြီးနီရဲပြီး Xiao Zhan ဘက်ကို
စစ်ကူလှမ်းတောင်းတဲ့သဘောအနေနဲ့လှမ်းကြည့်သည်။
"ကျန့်ကောညီမ ကျွန်တော့်ကိုပြောနေတာ
ကြားလား..."
"Zu er ရယ်...ဘာလို့လိုက်စနေတာလဲ...Yibo
သရဲကြောက်တာ နောက်စရာမှမဟုတ်ပဲ..."
"ကျန့်ကော!!!"
အတိုင်အဖောက်ညီတဲ့မောင်နှမနှစ်ယောက်က
ဒေါသူပုန်ထနေတဲ့ Yibo ကိုကြည့်ကာခပ်ကြိတ်ကြိတ်ရယ်သည်။
"တွေ့မယ်လေ...ကျွန်တော့်ကိုလာမစမ်းနဲ့...
ကြောက်မွှေးရော ရှိသမျှအမွှေးပါမကျန်
အကုန်နှုတ်ပြမယ်...အဲ့အမွှေးတွေနဲ့
ဟီလာထနေတဲ့ ခင်ဗျားတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်ပါးစပ်ကိုပိတ်ပြမယ်...ကြည့်နေလိုက်..."
ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ဘောက်ဆတ်ဘောက်ဆတ်လျှောက်သွားတဲ့ဖက်ထုပ်လေးကမသိရင်ခုပဲစစ်တိုက်တော့မလိုလို...။
ဝင်ဝင်ချင်းမှာအသံတွေလဲသိပ်မကျယ်သလို
သူတို့နဲ့အတူဝင်တဲ့တခြားသူတွေလဲရှိတာဖြစ်လို့
Yibo အဆင်ပြေသေးသည်။
"မြင်ပြီလား...ကျွန်တော်မကြောက်တတ်ပါဘူး
ဆိုတာကို ခင်ဗျားတို့..."
အနောက်လှည့်ပြောပြီးအရှေ့ကိုမျက်နှာပြန်မူ
လိုက်တဲ့ Yibo ခမျာတောင့်တောင့်လေးဖြစ်သွား
ရှာသည်။
လခွီးထဲမှလွှစက်ကြီးကိုင်ထားတဲ့ဂျိုကာကြီး...။
ဒီလိုအကောင်လိုက်ကြီးမျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့ရမယ်လို့ Yibo မတွက်ထားမိဘူး။သူထင်ဝာာကကြက်သီးထစရာအသံတွေဖွင့်ထားပြီးဟိုဟိုဒီဒီ
အနားလောက်ကပဲလှမ်းခြောက်မယ်လို့ပေါ့။
"Yibo...ဆက်သွားလေ...ဘာဖြစ်လို့လဲ..."
ကျောဘက်ကထွက်လာတဲ့ကျန့်ကောအသံကြောင့်သူခဏတော့စိတ်အေးသွားသည်။
ဒါပေမယ့်လဲမျက်စိရှေ့ကသွေးသံရဲရဲနဲ့ဟာကြီးက
တစ်ဖဝါးမှမရွေ့သေးတော့ဆက်ကြည့်မနေနိုင်တဲ့သူ့အတွက်လုပ်စရာတစ်ခုပဲရှိတယ်။
ကျန့်ကောခါးကိုတင်းနေအောင်ဆွဲဖက်ပြီးရင်ခွင်ထဲတွင်မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။
"Wang Yibo...နင် တိုင်ပတ်နေပြီမလား..."
"Zu er...စမနေစမ်းနဲ့...Yibo တကယ်ကြောက်
နေတာ..."
"ဒါဆိုလဲ Zu er အရင်ထွက်နှင့်မယ်...ကော သူ့ကို
စောင့်ပြီးခေါ်ခဲ့..."
"အေး...ဘယ်မှလျှောက်သွားမနေနဲ့ဦးနော်...
အပေါက်ဝမှာစောင့်နေ..."
"အင်းပါ..."
သူ့ညီမကအဲ့ဒါတော့အံ့ဩဖို့ကောင်းသည်။တခြားမိန်းကလေးတွေလိုလွယ်လွယ်ကူကူမျက်ရည်လွယ်တာတို့ကြောက်တတ်တာတို့သိပ်
မရှိ။
ခုလဲရှေ့ကအရင်ထွက်သွားလေပြီ။နေရာတွင်ရပ်ကျန်ခဲ့သူက Xiao Zhan ရယ်သူ့ရင်ခွင်ထဲက
Yibo ရယ်နှစ်ယောက်တည်း...။
"ကလေး...အရမ်းကြောက်နေလို့လား..."
"ဘာကိုကြောက်ရမှာလဲ...ကြောက်စရာ
ဘာမှမရှိဘူး...ဒီတိုင်း သူ့မျက်နှာကြီးက
ရုပ်ဆိုးလို့ မကြည့်ချင်ရုံသက်သက်ပဲ..."
"ဟုတ်ပါပြီ...ဒါဆိုလဲ ကောကိုလွှတ်ဦးလေ...
ဖက်ထုပ်လေးက အတင်းကြီးဖက်ထားတော့
လမ်းတောင်လျှောက်လို့မရတော့ဘူး..."
"မရဘူး...ဒီတိုင်းပဲ မရရအောင်လျှောက်...
အပြင်ရောက်မှလွှတ်ပေးမယ်..."
ကိုအာလာလေးလိုအတင်းတွယ်ကပ်ထားတဲ့ Yibo ကလုံးဝဖယ်ပေးမဲ့ပုံမပေါ်။
ဒီတော့ Xiao Zhan ကပဲ Yibo ကိုအသာလေးပြန်ထိန်းပွေ့လိုက်ပြီးရှေ့ကိုတစ်လှမ်းချင်းဆီမနည်းရွှေ့ရသည်။
လမ်းမှာခြောက်ဖို့စောင့်နေတဲ့သရဲတွေခမျာလဲ
ရင်ချင်းဆက်အမြွာတွေလိုပူးကပ်နေတဲ့သူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြောင်ကြည့်နေလို့ Xiao Zhan ပဲ
အားနာပါးနာနဲ့ပြန်ပြုံးပြခဲ့ရသည်။
အထဲကိုဝင်ဖို့ဆယ်ယောက်တစ်အုပ်စုဆီလွှတ်တာဖြစ်လို့နောက်ဆုံးကျန်နေတဲ့သူတို့နှစ်ယောက်
မထွက်လာမချင်းနောက်တစ်သုတ်ထပ်ဝင်လို့
မရ။
အပြင်ရောက်တော့မှပဲ Xiao Zhan မှာအသက်
ဝဝရှူရတော့သည်။ရင်ဘတ်တွင်မျက်နှာအပ်ထား
သည့်ကိုအာလာလေး Yibo ကခုထိမဖယ်ပေးသေး။
"ဖက်ထုပ်လေး...ခဏကြည့်ပါဦး...အပြင်
ရောက်နေပြီလေ...ဘာမှမရှိတော့ဘူး..."
Xiao Zhan ထိုသို့ဆိုလိုက်မှရင်ခွင်ထဲကလှစ်ခနဲထွက်ပြီးဟိုဘက်လှည့်သွားသည်။
"ကောတို့ကြာနေလို့ Zu er ဟိုဘက်ခဏလျှောက်ကြည့်နေတာ...ပြန်တော့မယ်မလား..."
"အင်း...ပြန်ကြတာပေါ့..."
ရေခဲမုန့်ဆိုင်ရှေ့ရောက်တော့ Zu er စားချင်တယ်ဆိုလို့ဝယ်ကျွေးရသေးသည်။
"Yibo စားဦးမလား...စားမယ်ဆို တစ်ခါတည်းဝယ်လိုက်မလို့..."
"ဟင့်အင်း...မစားချင်ဘူး..."
Yibo အာရုံကသူ့ဆီမှာမရှိ။
ရေခဲမုန့်ဆိုင်နဲ့မနီးမဝေးအကွာအဝေးတစ်ခုမှာရှိနေတဲ့ ferris wheel တွေကိုသာတစ်စိုက်မတ်မတ်ကြည့်နေလေသည်။
"ဖက်ထုပ်လေး...အဲ့ဒါစီးချင်လို့လား..."
"စီးချင်လို့ရယ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး...ဖြည်းဖြည်း
ငြိမ်ငြိမ်လေးသွားနေတာဆိုတော့ စိတ်ဝင်စားလို့ပါ..."
"ဒါဆိုလဲ သွားစီးမယ်လေ..."
"ပြန်တော့မယ်ဆို..."
"ရတယ်...ရတယ်...ဘာမှမဖြစ်ဘူး...သွားစီး...ငါအောက်မှာစောင့်နေမယ်...ကောကိုခေါ်သွား..."
ရေခဲမုန့်သုံးလုံးဆင့်ကိုတစ်ဖဲ့စားရင်း Zu er ကဝင်ပြောသည်။
"မင်းရောမလိုက်ဘူးလား..."
"မလိုက်ဘူး...ငါကအငြိမ်တွေဆို သိပ်ကီးမကိုက်ဘူး...ရိုလာကိုစတာတို့ဘာတို့လို ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်းတွေပဲ ပိုသဘောကျတာ..."
"သွားမယ်လေ Yibo...Zu er မစီးဘူးဆိုလဲ
ကောတို့နှစ်ယောက်ပဲ စီးတာပေါ့..."
"အင်း..."
ferris wheel ရဲ့အတွဲလေးတွေကတစ်တွဲနဲ့တစ်တွဲပုံစံမထပ်။လခြမ်းကွေးလေးတွေ၊အသည်းပုံလေးတွေအစရှိသဖြင့်ပေါ့။
Yibo တို့ဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့အတွဲကကြယ်ပုံလေးနဲ့...။
ကြားဖူးတာတော့ ferris wheel ဆိုတာကပျော်ရွှင်မှုကိုကိုယ်စားပြုတယ်တဲ့။
စက်အတွဲပေါင်းသုံးဆယ်လောက်ရွေ့လျားနေတဲ့
ferris wheel ရဲ့အတွဲတိုင်းကပျော်ရွှင်ခြင်းနဲ့
ပြည့်နှက်နေတယ်တဲ့။
သူတို့စီးနေတဲ့အတွဲလေးတရွေ့ရွေ့အပေါ်ကိုတက်လာချိန်မီးရောင်စုံနဲ့အသက်ဝင်နေတဲ့
ဘေကျင်းမြို့ကြီးလဲတဖြည်းဖြည်းရုပ်လုံးပေါ်လာသည်။
Yibo ကပြတင်းပေါက်ကတစ်ဆင့်အောက်ကို
ကြည့်နေရာကနေစကားတစ်ခွန်းကိုဆိုလာသည်။
"ကျန့်ကောက ကျောင်းပြီးသွားပြီဆိုတော့
အရင်လို ကျွန်တော့်စက်ဘီးကို လိုက်စီးစရာ
မလိုတော့ဘူးပေါ့..."
"အင်းလေ Yibo ရဲ့...ပျော်နေတယ်မလား...
ကော ကိုယ်လုံးအလေးကြီးကို တင်မနင်းရ
တော့ဘူးဆိုပြီး..."
ရယ်စေချင်လို့ဟာသအနေနဲ့ပြောလိုက်သော်ငြားပြန်ရလာတဲ့အကြည့်တွေကို Xiao Zhan အဓိပ္ပာယ်မဖော်တတ်။
ဘာလို့အဲ့လောက်ထိကျိူးပဲ့နေတဲ့အပိုင်းအစတွေလိုမျိူးပြိုကွဲနေတာလဲဆိုတာကိုသူမခန့်မှန်းတတ်ပေ။
"ကျောင်းတက်တုန်းက နေ့တိုင်းတွေ့ရတယ်လေ...ခုက တွေ့စရာအကြောင်းမရှိတော့ဘူး..."
"ဒါများ Yibo ရယ်...ကောနဲ့ Yibo နေတဲ့အိမ်က
မျက်နှာချင်းဆိုင်ဟာကို...ကြိုက်တဲ့အချိန်
လာလည်လို့ရနေတာပဲ..."
သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်တဲ့ Yibo ကဘာမျှဆက်မပြော။
"ကောရဲ့ဖက်ထုပ်လေးက တွေ့ချင်တယ်ဆို
ကောက အမြဲလာတွေ့ပေးမှာပေါ့..."
အပြုံးမမည်တဲ့အပြုံးတစ်ခုကိုကောင်လေးတစ်ယောက်ကနာနာကျင်ကျင်ဖန်တီးတယ်။
"ပြောခဲ့တာပါပဲ...ကျန့်ကော အမြဲအဲ့လိုပြောခဲ့တာပါပဲ...ပြောတိုင်းလဲ အမှတ်မရှိတဲ့ဒီကောင်က
ယုံချင်နေတုန်းပဲ..."
ဘာကိုဆိုလိုချင်လဲဆိုတာ Xiao Zhan သိတယ်။
ဖက်ထုပ်လေးစိတ်ကျေနပ်ဖို့အတွက်သူမဖြေရှင်းနိုင်ဘူး။သူ့ဘက်ကမတည်နိုင်တဲ့ကတိတွေပေးခဲ့တယ်လေ။
Yibo မတောင်းခဲ့တဲ့ကတိတွေကိုသူကိုယ်တိုင်ပဲ
လိုလိုချင်ချင်ပေးပြီးသူကိုယ်တိုင်ပဲဖျက်ခဲ့တာ။
ဒါပေမယ့် Yibo ကိုသူ့ဘက်ကပြောစရာတွေရှိသေးတယ်။အကြောင်းမတိုက်ဆိုင်သေးလို့မပြောဖြစ်သေးတဲ့စကားတွေကိုနားထောင်ပြီးရင်တော့ထားခဲ့တဲ့နှစ်တွေအတွက် Yibo စိတ်ပြေကောင်းပြေလောက်မှာပါ။
တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့လေထုကို Yibo ရဲ့ကြယ်သီးတစ်လုံးဖြုတ်ထားလို့ပေါ်နေတဲ့လည်ပင်းဖွေးဖွေးထက်ကပလက်တီနမ်ဆွဲကြိုးလေးနဲ့ပြန်အစပြုလိုက်တယ်။
"Yibo အရင်တုန်းက အဲ့ဆွဲကြိုးလေးဆွဲတာ
မတွေ့သလိုပဲ...ဘယ်တုန်းကမှ စဆွဲတာလဲ..."
ဆွဲကြိုးလေးကိုနှိုက်ထုတ်ပြတော့ပါလာတာက လက်စွပ်လေးနှစ်ကွင်း...။
အစောကအင်္ကျီနဲ့ဖုံးနေလို့လက်စွပ်လေးတွေကို
လော့ကတ်အနေနဲ့ဆွဲထားတာမှန်းမမြင်လိုက်။
"ကြာပြီ...ကျန့်ကော သတိမထားမိလို့နေမယ်..."
"ဟုတ်လား...ရန်ဖြစ်တဲ့နေ့တုန်းက ကောရေပက်တိုက်ပေးတယ်လေ...အဲ့နေ့က မတွေ့သလိုပဲ..."
Yibo မျက်နှာကတခဏရှုပ်ထွေးသွားသည်။ပြီးတော့မှတစ်ခုခုကိုပြန်သတိရလာသလိုလက်ခနဲ
ဖြစ်သွားသည်။
"အင်း...ဟုတ်တယ်...အဲ့နေ့က မနက်ပိုင်း ကျွန်တော်ရေချိုးနေတုန်း လည်ပင်းမှာငြိပြီး
ရှသွားလို့ ခဏချွတ်ထားလိုက်တာ...မှတ်မှတ်ရရ ဆွဲကြိုးမဆွဲဖြစ်တာဆိုလို့ အဲ့နေ့တစ်ရက်ပဲရှိတယ်..."
"ဟုတ်လား..."
"အင်း..."
"ဘာလို့နှစ်ကွင်း ထည့်ထားတာလဲ...သာမန်ဆိုတစ်ကွင်းပဲဆွဲကြတာလေ..."
"ကျွန်တော့် အဘိုးနဲ့အဘွားရဲ့လက်စွပ်...
တစ်ဘဝလုံးစာ အတူတူဖြတ်သန်းချင်တဲ့သူကို
တွေ့လာတဲ့အချိန်ကျ ကျန်တဲ့တစ်ကွင်းကိုပေးဖို့မှာခဲ့တာ..."
Yibo ကဆွဲကြိုးလေးကိုလက်ညိုးနဲ့အသာလေး
ထိကြည့်ပြီးနောက် Xiao Zhan ကိုထူးထူးဆန်းဆန်းအကြည့်တစ်မျိုးနဲ့လှမ်းကြည့်သည်။
"ကျန့်ကော..."
"ပြောလေ..."
"လက်စွပ်နှစ်ကွင်းဆွဲထားတာ လေးတယ်လို့
မထင်ရဘူးလား..."
"ဟုတ်တယ်နော်...လေးမှာပေါ့..."
"ဒါဆို မကူညီချင်ဘူးလား..."
"ဟင်...ဘယ်လိုမျိုးလဲ..."
ဖက်ထုပ်လေးကလည်ပင်းထက်မှာရှိနေတဲ့ဆွဲကြိုးကိုသူ့ဟာနဲ့သူလက်လေးနောက်ပို့ပြီးဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။
ခဏနေတော့မောင်းကွင်းလက်စွပ်တစ်ကွင်းဆီရှိနေတဲ့ပလက်တီနမ်ဆွဲကြိုးလေးနှစ်ကုံးကိုမြှောက်
ပြလာသည်။
"ဆွဲကြိုးက တစ်ကုံးထဲမဟုတ်ဘူးလား..."
"အင်း...ဒီလိုခွဲလိုက်လို့လဲရတယ်...နည်းနည်းတော့ပါးသွားတာပေါ့...အစက
နှစ်ကုံးလိမ်ထားတာဆိုတော့ ထူသယောင်ယောင်ဖြစ်နေတာ..."
မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံတန်းကနေထလာတဲ့အချိန်ထိကိုဖက်ထုပ်လေးပြောတဲ့ကူညီရမယ်ဆိုတာကိုသဘောမပေါက်မိသေး။
Yibo ကထိုင်နေတဲ့ Xiao Zhan မျက်နှာဆီငုံ့ချ
လာပြီးနောက်အပြုအမူလေးတစ်ခုကိုလုပ်လိုက်သည်။
လက်စွပ်နှစ်ကွင်းအနက်မသိမသာပိုကြီးတဲ့ကွင်းလေးနဲ့ပလက်တီနမ်ကြိုးက Xiao Zhan လည်ပင်းထက်မှာခန့်ခန့်ထည်ထည်...။
အံ့ဩသွားတဲ့ Xiao Zhan ကသူ့လည်ပင်းသူ
ပြန်စမ်းကြည့်မိသည်။
"Yibo...ကောကို ဘာလို့ပေးတာလဲ..."
"ပေးတာမဟုတ်ဘူး...ခဏထိန်းသိမ်းခိုင်း
ထားတာ..."
"ဒါပေမယ့် Yibo ပဲ တစ်ဘဝလုံးစာ တူတူဖြတ်သန်းချင်တဲ့သူကို ပေးမှာဆို..."
"ဟုတ်တယ်လေ...အဲ့လူကိုတွေ့ရင် ပြန်လာတောင်းမှာ...မတွေ့သေးတဲ့အချိန်ထိ ကောပဲ
ဒီလိုမျိုး ဂရုစိုက်ထားပေး..."
ရွှေလက်စွပ်မောင်းကွင်းလေးကအလယ်မှာ
စိန်တစ်တန်းစီထားသည်။အကြည့်နဲ့တင်အရည် အသွေးကောင်းတဲ့စိန်တွေမှန်းတပ်အပ်ပြောလို့ရသည်။
"ဒါပေမယ့်...လက်စွပ်ရောဆွဲကြိုးရောက အတော်ဈေးကြီးမဲ့ပုံပဲ..."
"ကိစ္စမရှိပါဘူး...ကျန့်ကော ထိန်းသိမ်းနိုင်မယ်
ဆိုတာ ကျွန်တော်ယုံကြည်တယ်..."
လက်စွပ်လေးကိုအသေအချာကိုင်ကြည့်မိတော့
အတွင်းဘက်မှာစာထွင်းထားတာတွေ့ရသည်။
ဘယ်ဘာသာစကားနဲ့ဆိုတာတော့ Xiao Zhan လဲမသိ။
"အဲ့ဒါ အဘိုးနဲ့အဘွားပေးတုန်းကမပါဘူး...
ကျွန်တော့်ဆီရောက်တော့မှ ထည့်လိုက်တာ..."
"ဟုတ်လား...ဘယ်ဘာသာစကားလဲ..."
"Italy..."
'Molto oltre l'eternità' ဆိုတဲ့စာတန်းလေးက
ဘာကိုပြောချင်တာလဲလို့ Yibo ကိုမေးကြည့်တော့ခပ်ဖွဖွရယ်သည်။
"အားတဲ့တစ်နေ့ပြောပြမယ်လေ..."
"ခုလဲ အားတာပဲဟာကို..."
မရမကမေးမယ်ဆိုတဲ့စိတ်ကူးကပါးပြင်နှစ်ဖက်ကိုအုပ်ကိုင်လာတဲ့လက်နွေးနွေးကြောင့်ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်...။
"ကျန့်ကောကြားဖူးလား...ferris wheel စီးတဲ့
ချစ်သူတွေက ကွဲတတ်တယ်တဲ့..."
"မသိဘူးလေ...ကွဲရင်လဲကွဲမှာပေါ့..."
"ကျန့်ကောနဲ့ ကျွန်တော်ကွဲသွားရင်
ဘယ့်နှယ့်လုပ်မလဲ..."
"အန်...ဘာဆိုင်လို့လဲ Yibo ရယ်...ကောတို့က
ချစ်သူမှမဟုတ်ပဲ..."
"ဒါဆို ကျန့်ကောကကျွန်တော့်ကိုမချစ်ဘူးပေါ့..."
"ချစ်တယ်လေ..."
"ကျွန်တော်လဲ ကျန့်ကောကိုချစ်တယ်လေ...
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ချစ်မှတော့ ချစ်သူပဲပေါ့..."
သူ့ကျန့်ကောကတစ်ခါတစ်ခါတုံးလွန်းအားကြီးတော့အယုံအရမ်းလွယ်တာ။
"ဟုတ်လို့လား Yibo ရဲ့...သူပြောတဲ့ချစ်သူဆိုတာ
ဟိုလိုချစ်သူမျိုးကိုပြောတာ မဟုတ်ဘူးလား..."
"ဘယ်လိုချစ်သူမျိုးလဲ..."
"ဟိုလိုချစ်သူမျိုးလေကွာ..."
အတိအကျမပြောပြတတ်တဲ့ကျန့်ကောကမျက်နှာရဲရဲနှင့်...။
"ဟိုလိုပဲချစ်ချစ် ဒီလိုပဲချစ်ချစ်
ချစ်တာချင်းတော့ တူတူပဲလေ...ချစ်ပြီဆိုမှတော့ ချစ်သူပဲပေါ့..."
"အင်း...အင်း...ဟုတ်ပြီ...ကော နားလည်ပြီ...
ထပ်မရှင်းပြနဲ့တော့..."
အကြည့်ချင်းမဆုံအောင်လွှဲထားတဲ့ကျန့်ကောက
တကယ်နားလည်ပုံတော့မပေါ်။
"ferris wheel တူတူစီးလိုက်ပြီဆိုတော့
ကျွန်တော်တို့ကွဲရတော့မှာ ကျန့်ကောရဲ့..."
"ယုံတမ်းစကားတွေပါ Yibo ရယ်..."
"တကယ်ကွဲသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..."
ထပ်ခါထပ်ခါဒီအကြောင်းအရာကိုပဲဦးတည်နေတဲ့ Yibo ကသူလိုချင်တဲ့ဘက်ကိုမရောက်ရောက်ဆွဲခေါ်နေတာဖြစ်သည်။
"ကောင်းပြီ...ဖက်ထုပ်လေး စိတ်တိုင်းကျ
မကွဲအောင်ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ...ကဲ ပြော...
အဲ့ဒါမှဖက်ထုပ်လေး စိတ်အေးမှာမလား..."
BINGO!!!
လိုချင်တဲ့အကွက်ထဲရောက်လာပြီ။
"တကယ်လုပ်ပေးမှာလား..."
"တကယ်ပါဆို..."
"ဒါဆို ငြိမ်ငြိမ်လေးမျက်လုံးခဏမှိတ်ထား..."
"ဘာလုပ်မလို့လဲ..."
"ကျန့်ကောပဲ မကွဲအောင်တတ်နိုင်သမျှ
လုပ်ပေးမယ်ဆို..."
"အင်းလေ..."
"အဲ့ဒါဆို ကျွန်တော့်စကားနားထောင်...
ခဏလောက် ငြိမ်ငြိမ်လေးမျက်လုံးမှိတ်ပေး...
ကျွန်တော်ဖွင့်ဆိုမှဖွင့်နော်...လုံးဝခိုးမကြည့်နဲ့..."
"အေးပါ...အေးပါ..."
ဖက်ထုပ်လေးရဲ့လက်ဖဝါးတွေကပဲအနွေးလွန်နေတာကြောင့်လားတော့မသိ...။မျက်နှာအတော်ပူနေပြီဖြစ်တဲ့ Xiao Zhan ကပြီးပြီးရောခပ်မြန်မြန်လိုက်လျောသည်။
ဘာမှလှုပ်ရှားမှုမရှိသေးလို့ဖွင့်ကြည့်ချင်လာတဲ့မျက်လုံးတွေခမျာတင်းခနဲဖြစ်သွားရှာသည်။
နဖူးပေါ်မှာထိကပ်လာတဲ့နူးညံ့မှုလေး...။
တစ်စက္ကန့်...။
နှစ်စက္ကန့်...။
သုံးစက္ကန့်...။
လေးစက္ကန့်...။
ငါးစက္ကန့်...။
လုံးဝမျက်စိမဖွင့်ရဲ။
ဘာမျှမမြင်ရတာတောင်အသက်ရှူသံမျှင်းမျှင်းကိုခံစားမိတဲ့အထိနီးကပ်နေတယ်ဆိုတာကိုတော့သူသိသည်။
"ferris wheel စီးတဲ့ချစ်သူတွေက မကွဲချင်ရင်
ကိုယ်စီးနေတဲ့အတွဲ ထိပ်ဆုံးရောက်နေချိန်
အနမ်းပေးရတယ်တဲ့...အခု ကျွန်တော်တို့
တစ်သက်လုံးမကွဲတော့ဘူး..."
လို့ဆိုရင်းလူချင်းပြန်ခွာလိုက်တဲ့ Yibo...။
"ကောင်း...ကောင်းတာပေါ့..."
"အင်း..."
နောက်ထပ်အရပ်စကားတစ်ခုရှိသေးတယ်။
အနမ်းပေးပြီးဆုတောင်းလို့လဲရတယ်တဲ့...။
ထိပ်ဆုံးရောက်နေချိန်ဆုတောင်းတာဖြစ်လို့ဘုရားသခင်ကကိုယ်ပြောသမျှအကုန်ကြားပြီး
အိပ်မက်တွေအကုန်ဖြည့်ဆည်းပေးမယ်တဲ့...။
တော်ပါပြီ...။
ဘာလို့အပင်ပန်းခံပြီးတောင်းနေဦးမှာလဲ။
ကျန့်ကောရဲ့အငွေ့အသက်လေးတွေကိုထိတွေ့ခွင့်ရှိတဲ့နေရာတစ်နေရာမှာရပ်တည်ခွင့်ရနေတယ်ဆိုတာနဲ့တင် Wang Yibo ရဲ့ဆုတောင်းတိုင်းပြည့်ပြီးနေပြီ။
===================================
ဒါ ferris wheel ပါ။ဒီမှာဆိုရဟတ်လို့ခေါ်မယ်ထင်တယ်။
Molto oltre l'eternità ဆိုတာက Far Beyond
Eternity လို့ဆိုလိုတာပါ။မြန်မာလိုဆိုထာဝရထက်ကျော်လွန်၍လို့အဓိပ္ပာယ်ရပါတယ်နော်။
story cover ကလက်စွပ်လေးကိုတော့သိကြမှာပါ။