Çiçek açar bir yanımız, Sonbahara bürünmüş diğer yanımız

Bakmadan göremiyoruz

Upuzun bir yol var önümüzde, ve nereye gittiğimizi bilmeden yürüyoruz. Yapraklara karışmış çiçekler dolusu aşk var her yerde, ve nasıl seveceğimizi bilmiyoruz. Bilmeden yaşıyoruz sadece öleceğimizi bilmediğimizden. Aşık oluyoruz ve o an için mutlu olmayı öğreniyoruz. Bağlandıkça daha çok seviyoruz, acı çekeceğimizi bile bile. Gün geçtikçe geçen gençliğimizi özlüyoruz geri gelmeyeceğini bile bile. Her gece bir geceyi özlüyoruz yine, sevilmeyi istiyoruz. Üstümüzdeki yıldızlar kararsa bile elinden gelen çimlerden izlemek. Alışığız izleyip göz yummaya. Elimizden kayıp giden zamanın değeri yok çünkü önümüzde sonralara bırakacak yarınlarımız var. Yıllar değişecek ama sayılar aynı. İsimler değişecek ama ifadeler aynı. Anıların yerini alacak bir bütünümüz yok. Sadece aşığız, ölümüne. Bir sorunumuz ölmek ne demek bilmiyoruz. Ölümü severek öğreniyoruz. En sonunda vazgeçiyoruz kalbimizi saran duygudan ve aşk bize vazgeçmeyi de öğretip acımasızca yaralar. Ağlamak bunun için mi?