Een poging tot inbraak, zo zou het kopiëren van de sleutel makkelijk kunnen worden gezien. Vreemd genoeg maakte het Storm niet meer echt uit. Er was niet veel wat ze nog kwijt kon raken. Haar vriendschap met Emily was reddeloos verloren en school had ze ook al verprutst. Het was niet dat het haar geen pijn deed, integendeel, maar het maakte het wel een stuk makkelijker om de deur van "De Brent" te openen. Een vrolijk belletje begroette haar zodra ze de schoen- en sleutelmaker binnenstapte. De geur van leer en metaal kwam haar direct tegemoet.
Ze liet haar ogen over de rekken met gereedschap glijden, terwijl ze richting de kassa stapte. De zaak zag eruit als een typische werkplaats waar iemand per ongeluk een toonbank in had gezet.
'Hallo jongedame! Kan ik je ergens mee helpen?' vroeg een kale man met een grote bruine baard. Hij legde een moersleutel met een klap neer en liep met grote passen richting de toonbank. Er stond een enthousiaste lach op zijn gezicht.
Storm glimlachte vriendelijk. 'Ik wil graag een sleutel bij laten maken.' Ze haalde de sleutel tevoorschijn en overhandigde hem, alsof er niks aan de hand was.
'Dat kan.' De breedgebouwde man pakte het voorzichtig aan alsof het een edelsteen was in plaats van een stuk metaal. Even bestudeerde hij het voorwerp. 'Voor deze kost het zeven euro negenenvijftig.'
Ze gaf hem een knikje en grabbelde in haar tas tot haar vingers haar portemonnee vonden. 'Hoe lang duurt het?' vroeg ze terwijl ze het geld overhandigde.
'Ik denk dat ik met een kwartiertje klaar ben,' beloofde de man en hij beende naar een door een plastic schotje afgeschermde werkplaats.
Storm keek hem na en ging toen op een houten bankje zitten. Ondanks het feit dat er geen andere klanten waren, voelde het alsof er achter de stellingen figuren naar haar keken. Het leek wel alsof er schaduwen achter het matte glas van de deur bewogen. Zou iemand haar in de gaten hebben?
Nee, dat kon niet. Niemand wist wie ze nu was en dat voelde ongemakkelijk. Ze was niet langer bang om betrapt te worden, maar wel om door zien te worden en dat voelde vreemd. Ze wilde niet dat mensen zagen dat ze een monster begon te worden.
Terwijl Storm voor zich uit staarde, drong een vreemde gedachten haar hoofd binnen. Ze wenste de wereld blind, dat terwijl ze niet al te lang geleden gezien wilde worden.
Het geluid vrolijk belletje vulde de zaak. Direct keek Storm richting de deur, waar een lange vrouw door liep. De in een bloemenjurk geklede dame bracht een sterke kruidenwalm met zich mee. Een vlaag van herkenning schoot door Storm heen toen ze de norse vrouw zag. Het was Yusra's moeder die totaal misplaatst leek in het interieur van de Brent.
'Ik kom er zo aan,' klonk de vrolijke stem van de man achter het schot vandaan. 'Geef me negen minuten.'
De vrouw mompelde wat onverstaanbaars en wierp toen een blik op Storm. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. 'Goedendag.' Haar heldere bruine ogen gleden over Storms gezicht. 'Jij bent Yusra's vriendin.'
'Ja mevrouw,' bevestigde Storm. Ze dwong zichzelf met twee woorden te spreken. Ze wilde haar reputatie niet nog meer bevlekken. De dame had waarschijnlijk al niet zo'n hoge dunk van haar, nadat Yusra met modderige kleding thuis was gekomen.
De vrouw veegde even met haar hand op het bankje en ging toen naast haar zitten. 'Wat brengt jou hier?' Of ze het voorval vergeten was of negeerde, wist Storm niet.
'Ik laat de sleutel van mijn moeder dupliceren, want ik ben mijne verloren,' legde ze op zachte toon uit. Ze was dankbaar dat Yusra's ouders nooit met de hare spraken.
'Dat is niet zo handig.' De veroordeling droop van het gezicht van de vrouw. Haar gefronste wenkbrauwen en op elkaar geperste lippen spraken boekdelen. Het was maar goed dat ze de waarheid niet kende. Ze zou gillend de zaak uit rennen.
'Ik weet het,' zei Storm die zichzelf dwong te glimlachen. 'Waarom bent u hier?'
'Ik had hier zolen onder mijn schoenen laten maken, maar ze komen nu al los.' De vrouw zuchtte luid. 'Ik eis mijn geld terug, maar dat zal wel lastig worden. Ze zijn hier echt een stelletje klaplopers.'
'Dat is vervelend.' Storm wist niet zo goed wat ze met die klacht moest. De sleutelmaker leek een vriendelijke man.
'Ja, het is nog maar drie maand geleden dat ik ze liet repareren en je betaald er de volle prijs voor, hoor. Dan mag je ook wat terug verwachten. Kwaliteit zeggen ze op hun uithangbord...' De stem van de dame galmde door de winkel.
Storm luisterde maar en knikte. Het was dat de vrouw Yusra's moeder was, anders had ze het gesprek zeker afgekapt. Hoe hield haar vriendin het met dit kreng uit?
Het was de sleutelmaker die haar uit het gesprek bevrijde. 'Je sleutel is af jongedame.' zei de man met een glimlach.
De vrouw keek hem boos aan. 'De schoenen die ik hier heb...'
'Een moment, mevrouw, u bent zo aan de beurt,' onderbrak de man Yusra's moeder. Vervolgens wenkte hij Storm en liep naar de stoffige toonbank en overhandigde haar de sleutel.
'Sterkte,' wenste ze hem, waarna ze richting de uitgang liep. De moeite Yusra's moeder een fijne dag te wensen, nam Storm niet. Met enige tegenzin liep ze richting haar fiets. Nu moest ze echt naar huis. Als ze langer wegbleef zouden haar ouders zich zorgen maken. Met tegenzin reed ze door het grauwe landschap van grijze huizen en donkere wolken. Ze had nooit gedacht dat ze het zo erg zou vinden om terug te gaan naar een plek die veilig zou moeten zijn. Maar haar garagedeur had dezelfde kleur grijsblauw, als de rest van de wereld. En een zwaar gevoel vulde Storm toen ze hem opende. Zouden haar ouders het vergeven als ze er achter kwamen wat ze van plan was? Ze hadden al het recht om het niet te doen. Een scheldwoord ontsnapte uit haar mond. Ze vergaf het zichzelf niet eens.
Ze zette haar fiets in de garage en deed de deur net wat te hard dicht. Met grote passen beende ze richting de woonkamer. Ze moest nog heel even volhouden. Volgende week waren er geen leugens meer. 'Mam, ik ben thuis!'
Haar moeder keek op van haar tablet en glimlachte warm. 'Hoe ging het?'
Storm haalde haar schouders op. 'Wel goed, denk ik. Ik heb gewoon dezelfde pillen als ik eerst had.'
Haar moeder schoof de tablet aan de kant. 'Is er wat?'
Een golf van misselijkheid schoot door haar heen. Zag haar moeder wat er gaande was? Besefte ze eindelijk waar haar dochter onder gebukt ging? Storm wist niet of het een goed iets was of niet. 'Nee, niet echt.'
'Oké,' haar moeder glimlachte opnieuw. Ze leek te weten dat er meer was, maar stelde geen vragen. Een grote fout. 'Hopelijk lossen de pillen het op.'
Storm knikte zacht en ontgrendelde haar mobiel. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe haar moeder haar tablet weer opende. Als mam het echt had begrepen, zou kalm glimlachen om vervolgens weer aan de slag te gaan met het werk dat ze altijd mee naar huis nam. Als ze wist hoe diep haar lieve dochter gezonken was, had de dag er heel anders uitgezien.
Maar haar moeder kon het niet weten en Storm gaf haar geen kans om het te ontdekken. Ze slofte de trap op en liep naar haar kamer. Daar plofte ze op haar bed en leunde tegen de ruwe muur. Na een paar minuten verveeld voor zich uit te hebben gestaard, stuurde ze Yusra een bericht.
zaterdag 17:34
Storm
Hey, hoe is het?
Yusra
Goed hoor! En met jou?
Storm
Ook goed, ik kwam je moeder zonet tegen.
Yusra
Was jij ook de Brent?
Storm
Ja, ik was m'n fietssleutel verloren, dus moest een nieuwe laten bijmaken.
Yusra
Is het gelukt?
Storm
Gelukkig wel. Het zou jammer zijn als we nooit meer samen kunnen fietsen
Yusra
Haha, ik denk niet dat mam dat erg zou vinden.
Een glimlach krulde op Storms lippen. Waarschijnlijk was Yusra's moeder blij als ze uit het leven van haar vriendin verdween. De lach gleed van haar gezicht toen het besef tot haar doordrong dat de vrouw daar niet lang op hoefde te wachten.
Storm
Ze wordt snel boos, niet?
Yusra
Helaas wel :(
Storm
Misschien is dit wat voor haar?https://www.training-zelfbeheersing.nl
Yusra
Ze vermoord me als ik haar daarvoor opgeef.
Een brok vormde zich in Storms keel. Nee, Yusra's moeder was daar nooit toe in staat. Geen enkel normaal mens zou zomaar haar eigen dochter te vermoorden. Het nemen van iemands leven was niet makkelijk en het zou het ook nooit moeten zijn.
Even gleden haar ogen naar haar tas. Het pakje met pillen zat veilig onderin. De tabletten konden dodelijk zijn. Ze zouden haar problemen weg vegen, maar was zij er wel in staat om een moord te plegen? Waren de littekens diep genoeg? Was ze sterk genoeg?
Ze hoopte het.
Storm
Laat haar dan maar niet weten dat ik dat gezegd heb.
Yusra
Ik zwijg als een graf!
Heb je trouwens Engels cijfers al gezien? Ze staan er nu al op.
Storm
Nee, dat is snel! Ik ga direct kijken
Yusra
Laat me weten wat je hebt
Ze openende haar cijferlijst met enige tegenzin. Veel goeds zou het niet wezen. Niet dat het er nu nog toe deed. Toch voelde het onprettig toen ze de onvoldoende in dikke rode cijfers op haar lijst zag staan. Het nummer keek haar bijna lachend aan. Ze had zichzelf kapot gemaakt en dat leek het getal nog even te onderstrepen. Ze zuchtte zacht en stuurde Yusra een bericht. Ze besloot maar eerlijk te zijn, want het voelde alsof haar hoofd uit elkaar zou spatten als ze nog een leugen vertelde.
Storm
Ik heb een 2.4
Yusra
Dat is balen! Sta je dan nog wel goed?
Storm
Geen idee, het boeit me weinig. Wat heb jij?
Yusra
Gaat het wel goed?
Een 7.2
Storm
Ja, het gaat prima.
Yusra
Eerlijk?
Storm
Eerlijk.
Nee.
Er volgde geen emotionele klap, haar hoofd ontplofte niet. Alles wat er volgde was een lange stilte. Zonder op een reactie te wachten, schakelde Storm haar mobiel uit. Ze had geen behoefte meer om met iemand te praten. Ze was klaar met haar eigen leugens, klaar met de wereld die zo ongestoord verder leefde alsof er niks aan de hand was. Ze was zelfs klaar met de lieve Yusra die haar nooit iets had aangedaan. Het was beter in de stilte, want het was de enige die haar niet dwong om te liegen.
Dat weekend zakte Storm langzaam verder weg in de duisternis. Hoe meer uren verstreken, hoe zekerder ze van haar zaak waren. Ze vertelde haar ouders niks over wat er aan de hand was. Zelfs over iets kleins als haar slechte cijfer sprak ze niet. Het was beter voor hen als ze blind bleven. Anders zouden ze altijd in de waan blijven dat ze het hadden kunnen voorkomen.
Toen Storm maandagochtend wegging, nam ze maar kort afscheid. Misschien had ze meer tijd voor de personen die haar groot gebracht hadden gehad, als ze had geweten wat zou komen. Maar nu kon ze niet anders dan hen als pionnen zien. Levenloze stukken hout die ze kon plaatsen waar ze wilden. Figuren die haar trouw bleven al, werd dat hun ondergang. Hoewel Storm wenste dat het verkeerd voelde om zo naar haar ouders te kijken, moest ze diep graven om spijt te vinden. Haar angst en woede waren veranderd in een kolkende leegte.