"Ang ganda!" bulalas ko nang makita ko ang kabuuan ng pool garden.
"Mas maganda ka," si Coenraad.
Agad akong napatingin sa kanya saka siya binigyan ng nakakailang na ngiti na siya namang sinuklian niya. I looked away and we just continue to walk around pool garden's flagstone deck.
"Your family has a great taste when it comes to this. We made the right decision for signing the contract of our partnership."
Tumigil muna kami sa paglalakad. Nanatili na lang sa isang puwesto, where we can completely see the beautiful view of the city lights and buildings because of having a clear and transparent glass windows.
"Masuwerte rin naman kami sainyo. Dad told me that he never doubted the Martinez when it comes to business."
"Paano mo nasabi? May alam ka na ba sa negosyo ng pamilya natin?" tanong niya naman habang tumatawa-tawa. Pansin niya yata kanina pa ang kawalang-alam ko pagdating sa negosyo.
"Well, nasabi ko lang. Alam ko rin naman ang mga dapat at hindi dapat para sa negosyo, 'no! Kahit papaano ay may alam ako, hindi nga lang kagaya sa 'yo na sobrang advance na ng pag-iisip!" I fired back then rolled my eyes on him.
"Alright. Alright." Itinaas niya ang dalawa niyang kamay sa ere bilang pagsuko.
"I still like you, though," he added. "I mean, I still like the partnership of our family even though your parents have a daughter like you," pagkaklaro niya na para bang napansin niya ang pagkakamali sa unang sinabi niya.
"Bakit anong klase akong anak?" hamon ko sa kanya.
"A beautiful daughter with a soft heart and an amusing mind."
Hindi agad ako nakaimik dahil sinusubukan kong hanapan ng salita o sagot ang huling mga katagang sinabi niya. Bakit wala yata akong mahanap na babagay sa sinabi niya? Do I need to compliment him too or just ignore it while saying 'thank you' like I always do?
Right.
"Uh, thanks!"
Simula pa kanina ay nagbukas na agad siya ng mapag-uusapan namin tungkol sa negosyo ng mga pamilya namin. Naubusan agad ako ng mga salita dahil konti palang naman ang alam ko tungkol doon. Palagi lang akong nababara sa mga papuri o biro niya that would always end up with saying 'thanks', 'thank you' or 'you don't need to voice it out'. It's just kinda weird and inappropriate for a young child like us, I think.
But it's different when it comes to him. Para bang simula nang magkaroon siya ng muwang sa mundo ay pinag-aaralan na niya ang daloy ng negosyo sa industriya. At para bang matagal nang nakatatak sa isipan niya ang mga salitang gusto ng isang babae.
"Teka, paano mo naman 'yon nasabi? Ngayon palang tayo nagkakilala," bawi ko sa pasasalamat ko sa kanya.
"Believe me when I say I know what kind of person are you the moment I saw you."
"Talaga? Hindi pa nagtatagal simula nang una nating pagkikita kanina, ah?"
"Para sa akin matagal na."
This is not a normal doings for a young child like us. I didn't expect to have this kind of conversation with him. But it's fun and no pressure. Gusto ko siyang kausap kahit na mostly ay puro business-related.
"Sino pala ang kasama mo? Alam ba nila na nawawala ka na ng lampas isang oras?"
The pool garden of Grandma and Grandpa is an incredible place to relax and unwind while having a romantic and classy setting. A well-arranged illumination in the water of the pool that changes its colors every minute makes it more magical. There's also a crystal chandelier that reflects the glass crystals on the pool to make the water look brilliant and pridefully scintillated.
He chuckled. "You. I'm pretty sure that they are searching for you already. Pansin ko pa naman kanina kung gaano kastrikta ang Mom mo."
"Ewan. Ayoko na munang bumalik doon."
"Why?"
"Anong bakit?"
"Why don't you want to return yet? Do you like me being with you?"
I was a bit shocked that made me stop from walking. Dahan-dahan ko siyang hinarap ulit saka tumawa. May tinatago rin pala itong kakaibang hangin sa loob.
"Ikaw ang humila sa 'kin papunta rito, hindi ba?"
Natigil ako sa pagtawa nang wala man lang akong nakikita o nababakas na katatawanan sa mukha niyang ngayon ay seryoso na.
"I dragged you here just to be with you and to know more about you since it is a requirement."
"Requirement? For what?" I asked confusedly with a little furrows in my brows.
When he talks sometimes, I find him so hard to understand for having a mystery and inexplicable appearance. Parang may kakaiba sa kanya na hindi ko mahinuha or it's just my weird instincts and guts? Baka ganito lang talaga siya so I need my patience as a vehicle to know more about him too.
"Business. I thought you already know about it?" He pursed his lips strangely as he gave me a thorough look as if I am his subject.
Hindi agad ako nakasagot at hinamon ko ang sarili kong makipagtitigan sa kanya but in the end, he won. Iniwas ko ang paningin sa kanya at nagsimula ulit na maglakad sa malawak na espasyo ng pool garden.
"Ngayon ko lang nalaman na may ganitong requirement sa negosyo. Is our friendship a requirement? Kung ganoon, napilitan ka lang na hilahin ako papunta rito."
"It's not like that."
"Eh, ano?"
Hindi ako nakatanggap ng sagot sa kanya kaya inabala ko na lang ulit ang sarili ko sa pagmamasid sa paligid.
A vertical spout was mounted on a wall on the left side of the pool, made of small bricks along with white LED lights, angel remembrance and redemption statues and flowers such as roses and jasmine that unleash their fragrance and add a luminous glow to the water.
"Ano bang gusto mong malaman tungkol sa akin?"
I can feel him following and watching me from my back but I didn't mind it. Sigurado kasi akong may mga tanong siyang gustong tanungin sa akin o 'di kaya'y mga salitang gusto niyang iparating. If that's the case, then we're on the same boat. Marami rin akong tanong and I want a direct to the point answers.
"Lahat. I want to know everything about you. How you live your life, how small things made you happy, how you manage your time, the way you express love to someone, the way you seek answers to questions, the sudden change of your mood, the way you think and everything in your life."
Well, that was deep. Hindi ko na lang pinahalata kung gaano na ako nahihiwagaan sa kanya. For a young child like us, hindi ko inasahan na ganyang sagot ang makukuha ko.
Next to the water wall, there are bistro sets with mccombs three-light lantern head on both sides of the wooden sofa. There are also a set of adjustable cahise lounge chair facing the pool and glass windows.
"Okay, let's start from the basic-"
He quickly cut me off without finishing what I was going to say to him with his serious and intimidating tone.
"I don't want to start in basic. Let's be professional here. Just tell me straightway what I need to know about you."
And on the right side of the pool, we can see a gazebo built with redwood and extra-large posts including drapes hanging on metal curtain rods. Inside the gazebo were installed two retractable round bed and an espresso brown-colored table with cooler.
Hinarap ko na siya nang hindi ko na makayanan. Ganoon pa rin ang hitsura niya. Why does he need to be like this? He's scaring me.
"Ikaw naman! Masyado kang seryoso. Ngumiti ka naman kagaya ng kanina. No need to rush it. We have all the time we need so let's take it slowly from here. Okay? It's not just in one night. It's all in the process."
Ilang akong napangiti sa kanya. Medyo lumambot na ulit ang ekspresyon sa mukha niya. But I turned my back on him to distract myself.
Napapalibutan ng iba't-ibang klase ng halaman ang gazebo. Sa kabuuan, the gazebo is the main asset here that made the whole place undeniably and breathtakingly beautiful.
Bihira lang ako makakita ng ganitong lugar. Karaniwan sa kanila ay sa ibang bansa na mga napuntahan na namin.
I stopped dead when I reached the stairs of the gazebo. Nakangiti kong sinuri ang bawat detalye ng gazebo bago tuluyang itinapak ang mga paa sa loob.
"You're really enjoying it. Are you into beautiful things?"
Napalingon agad ako sa kanya nang magsalita ulit siya. His hands are in the pockets of his trousers while standing proudly. After all, dala niya ang pangalan ng isa sa mga makapangyarihang pamilya sa Pilipinas. His looks screams pride and honor.
Ang nakakapagtaka nga lang is that I noticed some changes on his expressions and gestures. Baka mannerisms niya lang iyon. Kakakilala palang namin ngayon kaya hindi ko na muna siya huhusgahan agad tutal he's treating me in a nice way naman. Still, I can't ignore the fact that something's bothering somewhere inside my heart.
"Of course! Sino ba naman ang may ayaw sa mga magagandang bagay?" I answered back while smiling.
He shooked his head while grinning. "Right. Sino ba naman ang aayaw sa 'yo?"
Hindi ko magawang makapagsalita kaya may pinahabol pa siyang tanong.
"Tell me, Aislinn, what do you like?"
Naglakad ako ng ilang pulgada para makaharap ulit sa pool area bago sinagot ang tanong niya. Narinig ko rin ang mabagal na paglakad niya palapit sa puwesto ko. Hindi kalaunan ay nasa tabi ko na ulit siya.
"Hmm, marami." I laughed after saying it since I couldn't specify it all. What is he trying to imply?
"Give me one. Iyong pinakagusto mong makuha."
I took a retrograde step to see the hall happenings. I couldn't see them clearly but I know for sure that they are not looking for me anywhere since they are busy socializing with the guests invited.
"Isa lang naman ang pinakagusto kong makuha simula pa noon," I paused to reminisce everything involving my Mom. Nakaramdam ako ng kirot at lungkot sa loob-loob ko dahil roon. "My Mom's affection and attention but it seems to me that I couldn't even take a grasp of it in just a second."
Yumuko ako at inilagay ang dalawang kamay sa likuran ko na para bang pinapagalitan ng magulang. Ginalaw-galaw ko ang aking paa habang kinakagat ang ibabang labi ko, senyales na gusto nang pumatak ng mga luha ko pero tila nahihiyang ipakita sa kasama ko.
"Ang ibig kong sabihin ay iyong gusto mong kaya kong mabigay sa 'yo, pero heto, gamitin mo ito." He handed me a clean white handkerchief pero nanatili lang ang tingin ko roon, walang balak na kunin iyon. What for? I'm not crying, anyway. I also don't have a runny nose.
"Take it. Hindi ka man umiyak ngayon, magagamit mo pa ito sa ibang araw when you feel like crying again. And in that case, you will also feel that I am near or beside you," dagdag niya pa.
Dahan-dahan kong kinuha ang panyo mula sa mga kamay niya. Hinawakan ko ito ng mahigpit na para bang ipinapasa doon ang kung ano mang nararamdaman ko sa mga oras na ito.
"I'm sure your Mom has her reasons. And I also have a reason to stay with you no matter what. Hindi na iyon sakop ng kakayahan ko, pero sisiguraduhin kong makukuha mo ang ibang bagay na gusto mo."
Unti-unti kong inangat ang tingin ko sa kanya. Nakita ko agad ang pagguhit ng tunay at kalugod-lugod na ngiti sa kanyang mga labi.
I was suddenly mesmerized by his smile and brown eyes that stared earnestly on me. Nararamdaman ko sa mga titig niya ang mga pagpapahiwatig ng kanyang nararamdaman sa akin. Sa panandaliang sandali, naramdaman ko ang dalisay na agos ng pagmamahal na siyang hinahanap-hanap ko sa Mom ko.
It felt so wrong but it made my heart pounded in awe. I can also feel something in my stomach that made me panic more. Ito palang ang unang pagkakataon na nakaramdam ako ng ganito sa isang tao. Sa lalaki pa talaga. Angkop ba iyon sa edad kong ito?
Bigla akong napaiwas ng tingin nang mapansin ko ang tagal na paninitig sa kanya. Narinig ko naman ang bahagya niyang pagtawa na siyang lalo kong ikinahiya. Nararamdam ko rin ang pag-iinit ng dalawa kong pisngi sa halip na mga mata ko dapat iyon.
This is so embarrassing! Hindi ko na tuloy alam kung paano pa ako makikitungo sa kanya.
"Balik na tayo?" alangan niyang sabi. Hindi ko makita ang emosyon sa kanya dahil hindi ko pa magawang makatingin sa kanya dala ng kahihiyan.
I'm having second thoughts. I still don't want to head back inside. Ano naman ang gagawin ko roon? Paniguradong wala akong makakausap roon katulad ni Coenraad. Mababagot na naman ako roon at pormal na naman ang pakikipag-usap at pakikitungo sa ibang tao. Ayoko nang ganoon, but as if I have a choice.
"Okay," I stammered then started to walk.
Pakiramdam ko anumang oras ay matutumba ako sa paglalakad lalo na't katabi ko lang siya.
"Are you cold?"
I can feel the looks that he's giving me.
"No, I'm fine."
Nagpatuloy na ulit kami sa paglalakad. Wala pang isang minuto nang bigla niyang hawakan ang palapulsohan ko. Agad naman akong napatingin sa kanya ng may pagtataka at pagkalito.
"May sasabihin ka pa?"
He let out a soft laugh as he let go of my wrist in a slow and careful manner. "Wala." Iniwas niya ang tingin niya sa akin at inunahan na ako sa paglalakad.
Hindi na lang ako nagsalita. Wala na rin siyang naging pahabol pa pagkatapos 'non hanggang sa makarating na kami sa entrada ng bulwagan. Ngunit bahagya akong napatigil sa paglalakad nang makita ko ang isang taong hindi ko inaasahan na dadalo sa pagtitipong ito.
Tila ba'y tumigil panandalian ang mundo ko kasabay ang sunod-sunod na pagtambol sa puso ko. And in just a minute, I realized that my tears are falling from my eyes because of too much happiness in my longing heart.
It's been years and I can hardly remember the moments with her. But one thing's for sure, she's a friend, savior, companion and medicine of happiness. She stood beside me when no one else does. She's the only person who cared and loved me when I was lost in this world. She never failed to remind me of being strong and brave when my Mom couldn't do it. She inspired and motivated me when my Dad was busy and couldn't do it too. And most importantly, she always see the good in people that made her a forgiver.
I know there is no such thing as 'perfect' in this world full of chaos but I see the perfect definition of a sister in her. I see the true beauty of a person that doesn't fluctuate.