Chapter 31
"Ilabas n'yo ako dito! Mga hayop kayo!"
Halos mawalan na ako ng boses sa kasisigaw. Hindi ko lubos maisip na kahit ganito na ang nangyayari sa mundo ay magagawa pa nila ito sa kapwa nila tao. Napaisip tuloy ako kung nararapat ko lang ba itong maranasan. Napapagod na ako. Pero hangga't kaya ko pa...
"Fuck!"
I was locked in a small room, it has one door and one of its wall is made of glass. Sa likod ng salamin ay naroroon sila at nanonood sa akin. May ngiti sa labi nina Carol at Vino. Halo-halo naman ang emosyon nga iba nyang tauhan.
I beg, I cried, I screamed for mercy but no one hears me.
Narinig kong bumukas ang pinto sa likod ko na s'yang nagpakalma sa akin ng kaunti pero nanlaki ang mata ko nang marinig ang pamilyar na ungol at makita kung ano ang pumasok.
I covered my mouth as my heart beats so fast, I'm scared I might not able to breathe. Hindi lang isa, kung hindi dalawang changer ang pinapasok nila sa kung nasaan ako.
Gusto ko silang pagmumurahin at sigawan ngunit wala akong panahon para roon. I just hope someone would come and miracle would happen at this moment. Because I am so tired. The two changers growled and snarled before they hobbled towards me.
Instead of panicking, I think of something that I can use. Ngunit wala akong makitang bagay sa loob ng kwartong ito. Isa lang ang naiisip ko.
Agad kong hinubad ang jacket na ipinasuot sa akin at ipinaikot ito sa magkabila kong kamay. I can't die like this.
I waited for them to come near me. Nauna ang isa sa akin at kahit hindi ko magamit ng maayos ang namamaga kong paa, pinagsamantalahan ko ang nag-iisa kong panglaban. Nakakatakot ang mga mata nito, naaagnas na rin ang katawan ng mga ito at kahit gusto kong masuka sa amoy ay hindi ko magawa.
I greeted it with the jacket and tied its head with it before I turn around and pulled, cutting its head. The other one reached me but I was able to get along with how fast my heartbeat is as I kicked the changer in a swift using my injured leg. I yelp in pain but I didn't stop even if it flew away from me because of my kick. It went back to its feet and it only turned wilder as it sees me as a challenging prey. It started running towards me but I was fast to dodge it and use my jacket to spun it around before I heard it head knock off.
Sobrang pagod na pagod ako pagkatapos nun. Hinahabol ko ang paghinga ko pero nagawa ko pang magwala sa harap ng salamin.
"Vino! Pakawalan mo ko! Hayop ka! Ahhhh!"
Kung gusto nya akong patayin, sana ay tuluyan nya nalang ako hindi 'yong ganito. I saw him laugh with Carol. Wala ng luhang lumalabas sa mga mata ko. Oo, natatakot parin ako pero pinipilit kong magmukhang matapang. Kailan pa 'to matatapos? Gusto ko ng magpahinga!
Bago pa ako makaupo sa sahig ay muli akong nakarinig ng mga ungol. Ngunit sa pagkakataong ito, tatlo na ang ipinapasok nila sa kung nasaan ako.
Una dalawa, tatlo, at dalawa ulit hanggang sa hindi ko na talaga kaya at napaluhod na ako. Awang-awa na ako sa sarili ko.
Bumukas ang pinto at narinig ko ang palakpakan mula kay Vino at Carol. Sa isip ko ay pinapatay ko na sila. Gusto ko silang sugurin pero pagod na pagod at nananakit na ang buo kong katawan. Ano pa ba ang gusto nila sa akin?
"Vino! Patayin mo nalang ako!"
"Ops! Not so fast, I'm enjoying everything you're doing. I'm actually amazed of how good you are."
Hindi ko alam pero nawalan na ako nang malay matapos kong marinig ang sinabi ni Vino sa akin.
I woke up back in the room where they brought me first. I was alone, scared, worried and pained. Dahan-dahan kong binuksan ang aking mga mata. Ako lang mag-isa.
Tahimik na dumaloy ang aking mga luha sa aking pisngi. I'm longing to see the sun eventhough the outside world is in a mess. I don't know for how long I've been here and for how long I will be here. Hindi ko mainitindihan kung bakit kailangan nila akong pahirapan ng ganito.
Ipinikit ko ang aking mga mata at sinubukang isipin ang mga masasayang alaala kasama sila. Ang pakiramdam na walang pangamba. Namimiss ko sina Mama at Gavin. Sina Hebrew at Phoenix... Gustuhin ko mang makita sila, hindi ko magawa.
Pumapasok sa isipan ko kung hinahanap ba nila ako ngunit ayokong umasa. Gusto ko ng magpahinga.
Narinig kong biglang bumukas ang pintuan dahilan para mapaigtad ako. Nakita kong si Vino ang pumasok at ngayo'y papalapit sa akin. Kinuha nya ang upuan na nasa likuran ko at dinala ito sa harap ko.
He smiled at me but it was a sad smile. I flinched when he tried to reached for me.
"Shhh..." He hushed before gently tucking the strands of my hair behind my ear.
"H-Hindi ako nagsisisi sa ginawa ko. Your father killed innocent people, Vino."
"You don't know my father."
"He is a psycho." I replied angrily. He just laughed with my remark.
"My father was a veteran. He have seen lots of things for all those years that he was working in the government. He knows what's behind those science experiments. He only wished for a better world and a stronger generation that's why he did it. Kayong mga babae ang magiging daan para sa bagong henerasyong hinangad nya, kayo ang magsisimula ng malalakas at matatapang na henerasyon. 'Yong mga militar ay ang dapat n'yong kalaban! Kung ginagawa nila ang lahat, hindi dapat ito nangyari!"
Nalaglag ang panga ko sa kanyang sinabi. I was right. They will used us women to give life to new generation.
"They don't make their people strong! They t
taught them reliance. And what if the ones they relied on will be gone?! They taught them to become weak! So that they will be the only ones to be seen as someone who can save all of them!" Umiling-iling ako sa naging pahayag ni Vino.
"They are victims too!"
"They knew that the country is developing biological warfares yet none of them didn't stop those freaking scientist!" Napaigtad ako sa naging sigaw ni Vino.
I can see his point but they are doing it in the wrong way. They can't force people like that. They can't just order them to do what they want.
"Vino! Ang mga halimaw sa labas ang kalaban. Hindi tayong mga taong natitira ang dapat na maglaban-laban!"
I can see fire in his eyes. Sobra sobrang galit ang nakita ko sa kanyang mga mata.
"Then why did you kill my dad?! Sumagot ka!"
"V-Vino—..." He's choking me.
I understand him. Instead of fighting, I let him do what he wants. I'm losing my breath as I saw tears stream down his eyes. Hindi ko alam kung bakit nasasaktan ako sa nakikita ko. Kung bakit nakikita ko ang sarili ko sa kanya noong mga panahong namatay ang pamilya ko. Noong panahong pinatay ko ang pamilya ko...
"Siya nalang ang meron ako! Pero dahil sa'yo, wala na sya ngayon!"
I coughed when he finally let go of me. Sobrang sakit ng leeg ko at patuloy ang paglanghap ko ng hangin para maibalik sa normal ang aking paghinga.
"I-I did it to save l-lives..."
He slowly looked up to me, his eyes were red. Hindi ko alam ngunit ginapangan ako ng pagsisisi dahil sa ipinapakita sa akin ngayon ni Vino. I understand his reason and his pain. Ako ang dahilan kung bakit nawala ang natitira sa kanya. Ngunit kung hindi ko iyon ginawa ay mas maraming buhay ang mawawala.
"V-Vino..."
Vino stood up and walked back to the door. I thought he will leave me alone but when I saw him took his gun out from his pocket, I don't know what to do. Mas dumoble ang pagpatak ng luha mula sa aking mga mata. Hindi ko alam na mas may ibibilis pa ang takbo ng aking puso. Umiling ako sa kanya, nagdasal na sana'y pag-isipan nya.
He's gritting his teeth in anger as he aimed at me. Dahan-dahan akong tumayo. Gusto kong magmakaawa pero pakiramdam ko'y wala akong karapatan para gawin iyon.
Then suddenly, we heard something explode outside. Parehas na nanlaki ang mata namin.
Sa loob ko'y may pag-asang muling nabuhay. Nasundan ang pagsabog ng palitan ng putok. Nanginginig ang katawan ko sa takot.
Nakita ko ang pagkataranta sa mukha ni Vino. Sumilip sya sa labas bago bumalik sa harap ko.
"V-Vino... M-May pag-asa pa... Sumama ka sa amin. A-Alam kong hindi ka masamang tao..."
Totoo ang mga sinabi ko, dahil kung hindi ay isa na akong malamig na bangkay ngayon. Basang-basa na ng luha ang kanyang pisngi. Muli nyang itinutok ang kanyang baril sa akin. Naaawa ako sa kanya kahit pa sa ginawa nya sa akin. Humagulgol ako sa iyak at niyakap ko ng mahigpit ang sarili ko. Ako ang nag-udyok sa kanya para gawin 'to. Ako ang pumatay sa ama nya.
Umiling-iling si Vino. Humupa na ang putukan sa labas. Ipinikit ko ng mariin ang mga mata ko nang may marinig akong tumatakbo palapit sa kinaroroonan namin.
"There's no hope for me. I don't want to be in this world anymore!"
"Vino—" He fired before I felt the numbing pain.
My mouth fell when everything registered in my mind. I saw blood on my shirt when I looked in my stomach. It hurts... It's killing me.
I looked up to see Vino again but I saw other people behind him and before they can even shoot Vino, he pointed the gun on his head...
"Vino, no!!!!!"