Pas op het moment dat ik stopte met het leegdrinken van de mensen, die ik ooit mijn vrienden noemde, en ik begroet werd door een ijzige stilte, realiseerde ik me wat ik had gedaan. Voor de zoveelste keer was ik mijn zelfbeheersing verloren. Dit keer was het alleen niet slechts één slachtoffer, maar vier. Niet eens zomaar vier, maar mijn voormalige vrienden. De laatste mensen op aarde die om mij gegeven hadden. Mijn vader was dood, mijn moeder gaf niet om me en was ten dode opgeschreven. Nu waren ook mijn laatste vrienden dood.
Het vreemde was dat ik niet helemaal zeker was hoe ik me moest voelen. Aan de ene kant voelde ik iets wat op spijt leek. Het gevoel was niet heel sterk, maar toch een beetje aanwezig. Een beetje alsof je een papiersneedje hebt en het aan het genezen was. Je weet wel, een soort branderig gevoel. Niet overheersend, maar lichtjes aanwezig. Aan de andere kant voelde het goed. Natuurlijk eerder. Alsof dit was waarvoor ik gemaakt was. Het voelde zo goed om te moorden, om het warme bloed door mijn keel te laten stromen. Om te weten dat ik zojuist een einde aan iemands leven had gemaakt. Het voelde zo vreselijk goed, maar tegelijkertijd ook weer zo fout. Zo verschrikkelijk fout.
Ineens begon ik hard te lachen. Dit was zo cliché. Oké, niet helemaal cliché natuurlijk. Ik zat in een plas bloed en er lagen een aantal lijken om me heen, wat vast een erg vreemd beeld moest vormen. Het ging meer om hoe ik hier zat. In kleermakerszit, te peinzen over het leven. Zoals een echte tienermeid dat hoorde te doen. Althans, een levende. Daarom stopte ik maar en stond ik op. Ik had allang al geaccepteerd dat ik een monster was, hoe moeilijk dat ook was.
Ik keek even om me heen, niet zeker hoe ik dit nu weer moest oplossen. Ik bedoel, ik was erg creatief, maar hoe moest ik deze vijf lijken in hemelsnaam verbergen of laten lijken op een ongeluk of zo? Juist, dat was onmogelijk. Compleet onmogelijk. Daarom gooide ik mijn armen in de lucht en ging ik op de bank zitten, waar ik de tv aanzette. Televisie bracht me altijd wel op ideeën en ik had nu toch niet veel beters te doen. De dag zat eraan te komen, dus om nu nog terug te gaan naar Karayan was ook onzinnig.
Bij de gedachte aan Karayan liep er een rilling over mijn rug. Die bloedlust van hem begon uit de hand te lopen. Al moordde hij het hele dorp uit, mij een zorg, zolang hij met zijn tanden maar van mijn nek afbleef.
Doelloos staarde ik naar het nieuws, waar ze vertelden dat de Russische geheime dienst nu ook op zoek was naar de seriemoordenaar die woedde in het Oeral-gebied en dan vooral in het vissersdorpje Saranpaoel. Ze waren er heilig van overtuigd dat alle moorden waren gepleegd door dezelfde persoon, aangezien bij iedereen de keel was opengereten. Ook was er speeksel gevonden, maar dit konden ze helaas aan niemand matchen. Het duurde even tot ik erachter kwam dat ik de moordenaar was waar ze het over hadden. Oeps… Begon ik zo op te vallen? Misschien moest ik toch echt een keer op gaan letten.
Ik keek naast me, waar het lijk van Emil met zijn ene arm over de rand van de bank lag en de rest van zijn lichaam viel half van het meubelstuk af. Zijn nek lag in een rare hoek. Het bloed was in de witte stof van de bank getrokken. Zijn ogen waren open en leken me bijna verwijtend aan te kijken, wat ik opzich wel grappig vond.
Even verderop lagen Elle en Sabine bovenop elkaar. Ook hun nekken lagen op een vreemde manier, maar bij hun lag er iets minder bloed. Een beetje om de wonden heen en iets op de grond. Vervolgens nog voetstappen naar de bank toe. Ik volgde de voetstappen met mijn ogen en kwam uit bij mijn eigen voeten, waardoor er een luide vloek uit mijn mond ontsnapte.
“Die waren verdomme nieuw…” mompelde ik geërgerd.
Weer drong het tot me door hoe weinig er nu eigenlijk nog over was van mijn menselijkheid. Boven lag het lijk van mijn ex, hier beneden van zijn zus en vrienden - ik bofte allang dat hij al een poosje het huis uit was, want anders hadden er nog twee lijken bij gelegen - en het enige waar ik me zorgen over maakte waren vieze schoenen. Weer zo’n meidendingetje. Toch grappig, hoe ik mijn hele leven de stoere was geweest en ik na mijn dood ineens veranderde in een meid. Wel, als je me een meid kon noemen. Want hoe noemde je eigenlijk een vrouwelijke vampier. We waren geen mensen meer, dus meisje zou eigenlijk niet echt de term meer zijn. Als we het zouden hebben over een leeuwin zouden we ook niet ‘hé meisje, alles goed?’ nee, dan zouden we eerder ‘godverdomme, daar is een leeuwin, ren voor je leven!’ zeggen.
Ik dwaalde weer eens af, want ik moest serieus iets gaan doen aan die lijken. Na een poosje nadenken, had ik uiteindelijk toch maar besloten om ze te bewerken met een mes, zodat de bijtwonden niet meer te herkennen waren. Ook zou ik even mijn speeksel weg halen. Niet dat ze er iets aan zouden hebben, want klaarblijkelijk was ook dat niet meer menselijk, maar toch… Nog meer moorden op mijn naam zou ook weer zo iets zijn.
Toen ik eindelijk alles had opgeruimd. Opgeruimd… Ik grijnsde. Niet eens opgeruimd, ik had het eerder een stuk erger gemaakt. Eerst waren alleen bepaalde plekken besmeurd met bloed geweest, maar aangezien ik de lichamen niet helemaal had leeggedronken, was ik weer verzeild geraakt in mijn bloedmanie - zoals ik dat had besloten te noemen - en had ik besloten het huis te gaan verven. Dat had ik eens in sinister gezien en eigenlijk vond ik het ook wel een erg leuk idee.
Net op het moment dat ik het gordijn opzij schoof, begroet werd door de zon en een smerige lucht mijn neus binnendrong, hoorde ik de lage stem van Karayan weer in mijn hoofd. Tot mijn, maar waarschijnlijk ook zijn, grote ergernis. We hadden een punt in onze band bereikt waar we elkaar het liefst uit de weg gingen.
Kharis, waar ben je?
Ah, weer die controle, wat had ik dat gemist zeg. Aangezien ik niet dom was en ik had geleerd van mijn fouten, besloot ik toch maar om te antwoorden. Dan hoefde hij zich ook geen zorgen meer te maken. Weer grinnikte ik. Alsof hij zich zorgen maakte, waarschijnlijk wilde hij gewoon meer bloed hebben.
Onder je bed.
Ik keek even bedenkelijk. Dat was serieus niet mijn bedoeling geweest. Ik wilde echt een serieus antwoord geven. Ik was verdomme negentien, maar mijn haat voor die gast zorgde er gewoon voor dat ik veranderde in een kind van dertien.
Leuk, ik ben serieus.
Ineens bedacht ik me dat hij de zon was ingelopen vanmorgen toen ik aan hem was ontsnapt. Daar had ik de hele nacht en dag geen seconde meer aan gedacht om eerlijk te zijn.
Lekker in de zon gelegen vandaag, trouwens?
Ik kon zijn irritatie bijna voelen.
Kharis, waar ben je?
Zelfs de normaal zo emotieloze stem in mijn hoofd, klonk nu geërgerd. Als het niet boos was. Ik ging weer op de bank zitten, naast het toegetakelde lichaam van Emil. Ik klopte even met mijn hand op zijn hoofd en glimlachte vriendelijk naar hem. “Ach joh,” begon ik tegen hem te praten, “je vond het toch altijd al fijn om te slapen.”
Kharis, ik vroeg je wat.
Wederom rolde ik mijn ogen. Die man wist niet van ophouden, of wel soms? Waarom accepteerde hij niet gewoon dat ik geen zin in hem had. Hij had me gebeten. Hij was knettergek geworden. Verwachtte hij serieus dat ik hem ging vertellen waar ik was?
Wat verwacht je nou, man?
Ik kon hem bijna voelen trillen van woede. Figuurlijk gesproken natuurlijk. Mijn hand lag nog altijd op het hoofd van Emil en ik wist niet eens zeker waarom. Zijn haar was gewoon zo zacht, het was net een hondje. Ik begon hem gedachteloos over zijn hoofd te aaien.
Ik wil dat je me vertelt waar je bent.
De opdracht die hij me gaf, was moeilijk te weerstaan. Ik was immers nog altijd zijn creatie. Hoe graag ik ook wilde dat ik kon weigeren, lukte het me niet. Alles in mijn lichaam schreeude om toe te geven. Het was enkel mijn eigen wil die me ervan weerhield. Helaas niet voor al te lang, want na nog geen tien seconden, antwoordde ik alweer.
In het huis van mijn ex.
Ik kon wel door de grond zakken. Hoe had ik in hemelsnaam toe kunnen geven aan die domme opdracht van hem? Ik had toch nog een eigen wil? Ik was verdomme een vampier, of een nachtwezen, of hoe dat ook heette in deze verdraaide wereld. Je zou zeggen dat je dan sterk genoeg was om nee te kunnen zeggen. Toen ik mens was, was er niemand geweest die dat had gekund, maar nu? Nu was ik verdomme niets meer dan een pion in Karayans spelletje. Wat deze ook inhield.
Kom zodra het donker is weer naar huis.
Weer een opdracht. Weer één die ik niet kon weigeren. Hoe hard ik dat ook probeerde. Ik was zwak. Ik had het lang volgehouden tegen Karayan, maar nu zou ik er toch echt aan moeten toegeven. Ik was zíjn creatie. Ik was van hém. Of ik dat nu wilde of niet. Hij had gehoor gegeven toen dat verdomde V-chromosoon smeekte om geactiveerd te worden. Hij had mij in dit monster veranderd. En dat had zijn prijs. Nog voor ik op een verbitterde toon kon antwoorden, klonk zijn kille stem nogmaals door mijn hoofd.
Mijn broertje is namelijk op bezoek.
A/N sorry jongens! We hadden een paar probleempjes met de email enzo. Maar goed, het is een kort hoofdstukje, maar in ieder geval iets. School is killing us!