Terry
~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•
Weeks had passed but it feels like I am stucked with what happened last time. Sa tuwing maririnig ko ang boses niya and the way he talks, isa lang pumapasok sa utak ko.
Anger.
How can they tolerate that kind of attitude? Sinasabi nila na gano'n talaga siya makitungo sa lahat ng tao. Kahit sino pa 'yan gano'n siya makitungo sa lahat. Ito ang paulit-ulit nilang sinasabi sa akin.
Is it okay that he has to use that his ill to say such horrible words? Pero ang blame sa akin. Then he gets away like nothing happened. Bakit hindi niya kayang magsalita ng maayos and at least choose his words wisely. Naka-offend na nga siya pa rin ang tama.
"No, hindi mo naiintindihan kasi hindi ikaw ang naka-experience no'n. It's easy to say na humingi ng sorry sa kaniya then move on tapos ano? Uulitin nanaman niya. He won't stop not until one of us will start talking."sabi ko sa harap ni mommy and grandma.
"Terry, darling, alam kong galit ka sa kaniya pero hindi mo ba p'wedeng patawarin mo na lang siya. Tito mo pa rin siya. Mas matanda sa'yo. Kapatid ng mommy mo."
"I can't believe you. After what you've witnessed, sila pa rin ang kakampihan mo. Kailan niyo ba kayang tumayo at magsalita para sa akin? Why does it always have to be me? Para kapag sumagot ako, ako na kaagad ang mali. While you guys are just standing thete watching me being emotional."
"Terry please, you have to understand..."
I cut grandma off. "Enough. I'm tired. May pasok pa ako bukas."
Dumaan na ang tatlong subjects namin but my mind is still floating. Parang gusto niyang bumalik nanaman sa nangyari last time. It leaves a lot of stress to me. So I need to focus in my studies instead. If they can move on, I should too. Hindi maaaring sila lang ang masaya and unbothered. I deserve to have my peace too.
"A penny for your thoughts?"lumingon ako kay Cindy na may bitbit na mga streetfood. "Here. Kanina ka pa tahimik sa class e. Gusto sana kitang tanungin kung free ka this coming weekend. Manood tayo ng movie."
"Tayo lang dalawa?"
"Nope, actually I asked Rona kung free ba siya sa weekend. Guess what... she's free! Hindi ko akalain na huge fan din siya ng marvel. Akala ko tayong dalawa lang ang marvel buddies sa room e. Siya rin pala. Tahimik lang sa gedli."natawa siya sa sinabi niya.
"Oo free naman ata ako. Malayo pa naman Saturday e."
"Magandang maaga kong sinabi para clear sched ka na kaagad. Prio our date, okay? Love you!"sabi niya at tumakbo na palayo.
Pumunta na lang ako mag-isa sa cafeteria para bumili ng juice. Meron pa namang natitirang thirty minutes sa lunch break namin. May matitira pang time sa paglalakad ko pabalik sa room.
Mabilis na natapos ang lunch break at inaabangan na lang namin mag-uwian. Halos kalahati ng klase ay nakakatulog na dahil sa subject namin. Nagising lang ang diwa ng lahat ng nagpalabas ng 1/4 sheet of paper at may short quiz. Kaniya-kaniya pa ngang tayuan at hingian ng papel ang nga kaklase ko. Samantalang kami nila Rona, Hazel, Guia, Cindy, Yana at Kristel ay namomroblema kung paano ipapasa ang mga sagot namin sa isa't-isa.
"May naintindihan ba kayo?"tanong ni Kristel habang naghahanap ng gagamiting ballpen.
"Wala nga e. Baka sila Rona meron. Kanina pa nagsusulat sa notebook e."sagot naman ni Guia.
Pinakita naman ni Rona ang mga nakasulat sa notebook niya. Nagpapraktis lang palang pumirma.
"Itong si Terry, parang naisulat lahat e. Patingin naman notes."sabi ni Guia at sinilip ang scratch pad ko.
"Wala kang maiintindihan diyan."sabi ko.
Kinuha niya pa rin ang scratch pad ko at binuklat. "Ano ito? Doodle? Seryoso ba kayo? Wala kayong notes man lang."
"Kung sana nagsulat ka ede may reviewer tayo lahat."sabi ni Yana.
"Kopyahan na lang. Short quiz lang naman."bulong ni Cindy.
Nag-umpisa na ngang isulat ng prof namin sa whiteboard ang mga tanong. First part ng quiz ay enumeration then may choices at sa last part ay essay naman.
"Kailan pa naging short quiz ito? Ang haba naman." reklamo ni Guia. "Rona, ikaw na magsulat ng essay ko, please. Tapos na ba?"
"Humarap ka nga. Mamaya mapagalitan pa tayo e."sita ni Hazel sa kaniya.
"Dadamot niyo naman. Papatulong lang e."sagot naman ni Guia sa kaniya.
Sabay pa kamong nag-abot ng papel namin ni Rona sa kaniya para hindi na siya malungkot. Pero agad din naming tinago dahil lumingon ang prof sa pwesto namin.
"Pasimple mong abutin."bulong ko at maingat na nilusot sa tabi niya ang papel ko.
"Five minutes left and after that please pass your paper."sabi ng prof namin.
Meron pang limang minuto si Guia para tapusin ang essay niya. Mabilis niya naman nagawa 'yon kaya sakto lang ng sabihing pen's up, ay naisulat na niya ang dapat niyang isulat.
"Saan kayo after school?"tanong ni Kristel sa amin.
"Uuwi."sabay-sabay na sagot ni Hazel, Guia at Yana.
"May dadaanan."sagot naman ni Cindy
"Sino nanaman 'yan? Ikaw ha. Share mo naman ang details."biro ni Hazel kay Cindy.
"E paano kung ayaw ko?"
"Ede 'wag. Damot mo naman e."sagot ni Hazel.
"Wala may errands lang ako. Nautusan ni mama. Kaya kailangan kong makauwi kaagad."sagot ni Hazel.
"Oh, so you and your mom are now in..."hindi natuloy ni Rona ang sasabihin kasi niyakap siya kaagad ni Cindy.
"No, not yet. Pero mama ko pa rin siya. I have to go girls. Bye!"sagot niya at niyakap kami isa-isa.
Nagpaalam na rin si Guia, Hazel at Yana sa amin. Sabay naman kaming tatlo nila Kristel at Rona lumabas ng school.
"Dito na ako sasakay. Mag-ingat kayo ha."sabi ni Kristel at niyakap kaming dalawa ni Rona.
"Mall?"tanong ko.
"Sige, ikaw bahala."sagot niya.
Natawa naman ako sa sagot niya. Palagi na lanh nila akong sinasagot ng ikaw bahala. As if their world depends on me. But I don't mind, I can babysit them for as long as they want. I just find it cute and funny. Hindi ko lang alam minsan kung paano ko sasabihin 'yon without being offensive sa kanila.
Kumain na lang muna kami sa isang fastfood chain ni Rona habang hinihintay ang papa niya na sunduin siya. Habang kumakain ay halata sa kaniya na meron siyang malalim na iniisip.
"Spill it out. Mahirap kapag palagi mong tinatago 'yan."sabi ko sa kaniya.
Nagulat pa siya nang magsalita ako. "Sorry. Wala naman. Ano lang... wala 'to."
Kumunot ang noo ko at tinitigan siya. "You can tell me. I'm here to listen." sabi ko.
"I don't know where to start or which one. I'm clouded with so much thoughts right now Terry. Kaya hindi ko alam how to open this up."sagot niya.
Nanahimik ako sa sinagot ni Rona sa akin. She's right. It's reallt hard to open up topics that are really sensitive for you. Kasi hindi mo alam kung saan ka mag-uumpisa para maintindihan ka ng taong kausap mo. Another reason can also be that you're afraid that theyl judge you after opening up. Ikaw pa ang lalabas na masama kasi nagsalita ka.
"It's okay Veronica, if you can't tell it right now. We still have more time to bond. Kapag kaya mo na, saka mo ilabas lahat. I just want you to know that I am here." sabi ko.
And when I thought this week will run smoothly, another problem showed up.
"What is he doing here?"tanong ko kay mommy. "I'm asking you mom?"
"Terry, calm down, anak please."sabi ni mommy at hinawakan ang kamay ko para pakalmahin ako.
Any minutr now, sasabog na ako. I am not sure if I can control myself. I am mad. I am so mad that I can curse at him.
"Love, sit down please. Let's talk anak. Please, nandito ako dahil gusto kitang makita. I just want to make sure you're okay."
That voice. His voice. My father's voice.
"Please, darling. We have to talk as a family. Alam ko na marami akong pagkukulang. But now, I'm here. I'm here to check on you, your mom and also your grandma."
I stared at him full of anger in my eyes. How can he say those words as if I'm happy to see him. He disappeared for more than seven years, but now, look who's here, as if nothing happened.
"Let's forget what happened anak. Yoi don't know how much I miss you. I miss your mom. I miss-..."
"Enough. I don't wanna hear anything from you. Just go. I don't need you."
Tumayo siya para lapitan ako pero mabilis akong umatras. My mom hold my hand to stop me from whatever I'm about to do.
"Come on Terry. You just need to listen to your dad."sabi ni mommy.
Tiningnan ko siya if she's just joking 'cause I hate this joke. But she's goddamn serious about it. Then I look at my father. How can he show my mom how much he cares for us. If in the first place he ran away from his responsibilities.
"If you can't listen to me anak, then, listen to your mom."he said.
Natigil lang kaming tatlo nang bumaba na si grandma. I didn't expect any help from her. I know that she will just stand there and watch me suffer, again, and again. Kaya ginamit ko ang pagkakataon na 'yon para lumabas ng bahay. Tumakbo ako paikot ng subdivision namin. Hanggang sa bumuhos na ang ulan. I don't know where to hide. I don't know where to look.
I just wanted to scream but the raindrops are much louder than my voice right now. Even if I scream, no one can hear me. No one cares how much this things hurts.