"P-Patawad..." saad ko at yumuko.
Batid ko ang pagkagulat sa mukha niya. Napawi rin ang masayang ngiti ng mga taong nakatingin sa amin ngayon.
"B-Bakit?" kunot-noong tanong ni Carpio.
Nag angat ako sa kanya ng tingin at kita ko ang namumuong lungkot sa mga mata niya. Kaya bago paman ito tuluyang malungkot ay ngumiti ako sa kanya at sinapo ang kanyang mukha.
"Patawad... sapagkat hindi ko kayang hindi pumayag sa nais mo," saad ko at ngumiti pa nang mas malapad.
Muling sumilay ang ngiting nagpapalabas ng pahabang biloy sa kanyang pisngi. Wala na akong ibang maihahalintulad pa sa ganda ng mga mata niya sa tuwing ngumingiti. Hindi ko maiwasang mapatitig doon katulad lamang ng pagtitig ko sa buwan.
Mas hinila niya ako palapit sa kanya. Inaasahan ko na ang sunod niyang gagawin. Unti-unting lumalapit ang kanyang mukha sa akin. Ramdam ko pa rin ang tingin ng mga taong pinagmamasdan kaming dalawa ngayon.
Inaasahan ko ang pagdampi ng kanyang labi sa akin ngunit hindi iyon natuloy nang nakaramdam ako ng pagkahilo. Tila ba umiikot ang paningin ko sa kanya ngayon.
"Carpio..." saad ko nang mas lumalapit na ngayon ang mukha niya sa akin.
"Huwag kang magsalita. Ika'y hahalikan ko, Hiraya," bulong niya pa.
Napahawak ako sa kanyang dibdib para magsilbing alalay.
"C-Carpio... hindi ko na kaya."
Kumunot ang kanyang noo sa aking sinabi.
"Anong hindi mo na kaya?" naguguluhan niyang tanong.
Mas tumitindi ngayon ang pagkakahilo ko. Napatigil siya sa paglapat sana ng kanyang labi sa akin.
"N-Nahihil—"
Bago ko pa matapos ang nais kong sabihin ay binalot na ng kadiliman ang paningin ko.
Naglalakad ako sa mapayapang dalampasigan. Bawat apak ng aking talampakan sa pinong mga buhangin ay naghahatid ng kapayapaan sa pakiramdam ko.
Nag-angat ako ng tingin sa kalangitan at nasilayan ko ang mga ibong masaya at malayang nagliliparan doon. Napalingon din ako sa malawak na karagatan na tanging ang paghampas ng alon sa buhangin lamang ang naghahatid ng ingay sa paligid.
Ang saya sa pakiramdam. Payapa at maaliwalas. Ngunit napalingon ako sa likuran nang may pamilyar na boses akong narinig,
"Hiraya!"
Doon, natanaw ko si Carpio na tumatakbo palapit sa akin. Dala-dala niya ang kanyang kagamitang pandigma. Napangiti ako nang makita siya. Pero napawi ito agad nang mabasa ang kanyang mga mata. Puno ng pag-aalala, pangangamba, at takot. Muli akong nagbaling ng tingin sa harap ko at nanlaki ang mata nang makita ang nangyayari.
Isang digmaan, laban sa isang 'di ko makilalang mga tao. Malakas sila at matitibay ang kanilang mga kagamitang pandigma. Matataas at matutulis ang kanilang mga tabak. Tila ba sila'y hindi taga Maharlika. Iba ang kanilang mga mukha at kutis.
Napahinto ako sa paglalakad at tanging takot at kaba na lamang ang naramdaman nang makita ang ilan sa mga kasamahan namin na wala nang buhay.
Muling nabalot ng dugo ang dagat. Ito'y labanan ng mga taga Maktan laban sa isang banyaga.
"Hindi!" napabalikawas ako nang magising dahil sa aking nakita.
Habol-habol ko ang aking paghinga. Napatingin ako sa paligid at napagtantong nasa aming kubo na ako.
"Anak, dahan-dahan," si Aling Eka iyon. "Ano'ng nararamdaman mo?" bakas ang pag-aalala sa boses niya.
"N-Nasaan si Babaylan? Kailangan kong maka-usap si Babaylan, Aling Eka. S-Si Carpio? Nasaan si Carpio? May dapat silang malaman!" mabilis kong tugon.
Inalalayan lamang ako ni Aling Eka pahilig sa dingding ng kubo. Hinagud-hagud niya rin ang balikat ko at inabutan ako ng tubig. Ininom ko agad iyon at muling bumaling sa kanya.
"Hiraya, anak, kailangan mong magpahinga. Huminahon ka. Inutusan lamang ni Manang Ising sina Carpio na kumuha ng ilang halamang gamot malapit sa batis. Si Babaylan naman ay kausap niya sina Agus," aniya pa.
Unti-unti naman akong huminahon matapos uminom ng tubig. Pilit kong inalala ang nangyari kagabi. Ngunit malabo na sa aking alaala kung ano ang sunod na nangyari matapos akong sumagot kay Carpio.
Kinakailangan kong mapagsabihan sina Carpio sa nakita ko. Isa iyong masamang pamahiin. Kinakabahan ako. Ayaw ko nang mangyaring muli ang kaguluhan. Ayaw ko nang may mawala pa sa mga taong malapit sa akin.
Sa aking nakita kanina ay mas tumindi ang pangangamba ko. Kung mangyayari man iyon, tiyak na mahihirapan kaming lumaban dahil malakas ang banyagang nakita ko. Sa kanilang kagamitan at kasuotan pa lamang ay batid kong makapangyarihan sila.
"Hiraya!" malalaking hakbang ang ginawa ni Carpio nang masilayang gising na ako.
Agad siyang umupo sa gilid ng aking hinihigaan at mabilis na inilibot ang kanyang braso sa akin. Ramdam ko rin ang mainit niyang labi sa aking noo na puno ng pag-aalala.
Sa gilid ng pintuan ay tanaw ko si Kuya Jose na nakatingin lang sa amin ngayon. Hindi ko mabasa ang mata niya pero ramdam ko na malungkot siya.
"Kuya..." tawag ko sa kanya at agad naman itong ngumiti at lumapit.
Umupo siya sa kabilang gilid at agad ko siyang niyakap.
"Akala ko'y babalewalain mo na ako ngayong nahanap mo na ang pag-ibig mo," may tampo sa kanyang boses nang sinabi iyon.
Napangiti ako agad sa kanya at bahagyang hinampas ang kanyang braso. Narinig ko ang marahang pagtawa ni Carpio sa aking kabilang gilid.
"Hindi ko hahayaang malayo ang loob ng kapatid mo sa iyo, Jose," ani Carpio. Nakahilig ngayon ang aking likuran sa kanyang dibdib.
"Carpio, nakuha mo ba ang mga halamang gamot na sinabi ko sa iyo?" bungad sa amin ni Manang Ising na kakarating lang din dito ngayon.
Nagpaalam muna si Aling Eka na uuwi muna para makapaghanda ng umagahan. Maaliwalas ang mukha ni Manang Ising ngayon. Hindi rin maalis ang kanyang ngiti nang tumingin ito sa amin.
"Oo po, Manang," tumayo si Carpio at hinatid sa isang hapag ang bitbit nitong ilang halamang gamot.
"A-Ano po ang sakit ko, Manang Ising?" tanong ko nang mapagtantong marami siyang pinakuha nina Carpio at iba-iba ang itsura ng mga iyon. Labis itong mapait kung iyong titignan. Parang ayaw ko nang uminom nito.
"Wala kang sakit, Hiraya," payak na sagot niya.
Muling kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Nabalot din ng pagtataka ang mukha ni Carpio at Kuya Jose.
"Kung ganoon ay para saan ang mga halamang iyan, Manang?" tanong naman ni Kuya Jose.
Bago pa makasagot si Manang Ising ay bumulaga sa pintuan si Babaylan. May dala-dala siyang mga garapa na hindi ko mawari kung para saan at kung ano ang laman.
"Hiraya, kumusta ang iyong pakiramdam?" tanong niya agad nang makalapit sa akin.
Nagpaalam naman sina Carpio at Kuya Jose na lumabas muna dahil masyado na kaming puno sa maliit naming kubo ni Rosa.
Nasaan nga pala si Rosa?
"Mabuti naman po, Babaylan," sagot ko. "Babaylan, may kailangan po kayong malaman."
"Alam ko na, Hiraya. Hindi mo na kailangang sabihin sa akin," aniya pa.
Nanlaki ang mata ko sa sagot niya. Alam niya? Nakita rin niya ang nakita ko? P-Paano? Pero bakit wala man lang akong kabang naramdaman sa kanya nang sinabi niya ito?
"A-Alam niyo na po? P-Paano?" gulat kong saad.
Nakakakita rin sa mga mangyayari si Babaylan? Anong ibig niyang sabihing alam na niya?
Mas nagtaka ako nang inangat niya ang kanyang kamay at inilagay sa ibabaw ng aking tiyan. "Isa akong Babaylan, Hiraya. Tagapamagitan ng mga diwata, at kaya ko ring manggamot."
Hinayaan ko siyang hawakan ang aking tiyan at haplos-haplosin ito. Hindi ko siya naunawaan. Napatingin lamang ako sa kamay niyang nasa aking tiyan ngayon.
"Nararamdaman ko ang isang tibok ng puso sa sinapupunan mo," saad niya sabay ngiti.
Hindi ako nakapagsalita. Nanlaki lang ang mga mata ko habang tulalang nakatingin kay Babaylan. Lumapit na rin si Aling Ising sa akin nang may masasayang ngiti sa labi.
"P-Po?"
"Ika'y nagdadalang-tao, Hiraya," masaya nilang balita.