Ik trok mijn pyjama uit totdat ik alleen nog maar ik mijn hemd en onderbroek stond. Ik keek in de spiegel en zag mijn oude vertrouwde spiegelbeeld. Mijn twee ogen die een mix hadden van de kleuren groen en blauw, mijn donkerblonde steile haar en mijn sproetjes. Vroeger keek ik ook vaak in de spiegel, de spiegel was voor mij een ding die me de waarheid over mezelf showde, tussen al die leugens was dit de waarheid. Ik had dit al sinds ik een jaar of 11 was ontdekt. Toen ik 11 was keek ik altijd in de spiegel, niet omdat ik mezelf zo mooi vond maar om te kijken of ik nog steeds zo dik was. Het had iets vertrouwds gekregen om in de spiegel te kijken, ook al voelde ik me daarna altijd alleen maar slechter. Het deed me pijn mijn dikke vette lichaam te zien die ik verafschuwde. Ik stond hopeloos rondjes voor mijn spiegel te draaien en porde wat in mijn vet. Op dat moment ging de deur open, het was mijn moeder voor de tweede keer deze ochtend. Ik zag haar naar me kijken, ze hief haar wenkbrauw op. Waarschijnlijk zat ze zich af te vragen waarom zo'n vet varken in haar hemd en onderbroek naar zichzelf zat te kijken, alsof er iets moois te zien valt. Ze keek me nog steeds vragend aan, "wat" snauwde ik. Het leek alsof ze ontdooide uit een diepe gedachte, ze kwam tot leven en draaide zich naar me toe. "We gaan zo" was wat ze zei en liep de kamer uit. Ik zuchtte en draaide nog een keer een rondje voor de spiegel, ik had een slank makend donkerblauw jurkje aangetrokken. Nou ja echt slank makend was het jurkje niet, ik was nou eenmaal vet dus ik zag er niet slank uit, in niks niet. Ik had er nooit echt wat aan gedaan om slanker te worden, ik sportte niet en ik at best veel. Veel eten is niet erg, tenminste als je gezond eet, en dat deed ik dus niet.
Ana's voice
Oleh Liekegerritse
"Hoe ver wil je gaan?" vroeg de stem me. "tot ik de dunste ben, tot de dood als het moet." Het was de enigste... Lebih Banyak