Ian's POV
Δύο χρόνια μετά
Χτύπησα την πόρτα της αδερφής μου και αφού μου απάντησε μπήκα μέσα.
Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, τυλιγμένη με την κουβέρτα της και έχοντας στην αγκαλιά της το αγαπημένο της λούτρινο.
"Θα μου πεις τι έχεις?"την ρώτησα και κρύφτηκε κάτω από την κουβέρτα της.
"Βγες ρε κορίτσι μου να μιλήσουμε."την πίεσα αλλά εκείνη τίποτα.
Ήταν 7 χρονών και πλέον στο δημοτικό.
Άθελά μου άκουσα τους γονείς μου που συζητούσαν για αυτήν.
Κάτι παιδιά στο σχολείο την κοροϊδεύουν διότι έχει ιδιαίτερα μάτια.
Το δεξί της μάτι είναι καφέ και το αριστερό γαλάζιο.
"Ξέρεις ότι τα μάτια σου σε κάνουν ιδιαίτερη και όχι φρικιό έτσι?"την ρώτησα γλυκά και βγήκε από τα σκεπάσματα με δάκρυα στα μάτια.
"Δεν έχουν την ίδια άποψη και τα παιδιά στο σχολείο."είπε και την αγκάλιασα.
"Στα δεκατέσσερα χρόνια που ζω, στο εγγυώμαι πως τα μάτια σου είναι πανέμορφα και μοναδικά. Επειδή οι άλλοι λένε ότι δεν είναι ωραία δεν σημαίνει ότι είναι αλήθεια. Ζηλεύουν που είσαι ιδιαίτερη. Ξεχωριστή."της είπα και σκούπισα τα δάκρυα της.
Πραγματικά τα μάτια της είναι πανέμορφα.
Θα κάνω μια επίσκεψη στο δημοτικό της μου φαίνεται.
"Έχεις φίλες?"την ρώτησα και έγνεψε.
"Την Maya, την αδερφή του κολλητού σου του Dylan. Είμαστε στην ίδια τάξη."μου είπε.
"Ωραία τότε έχεις κάποιον να σε στηρίζει. Το μόνο που σου λείπει είναι αυτοπεποίθηση. Αν την αποκτήσεις και αυτήν θα τους πατάς όλους."είπα και αφού της φίλησα το κεφάλι πήγα στην κουζίνα να φάω.
"Άντε αγάπη μου τρεις μπουκιές ακόμα έμειναν."παρακάλεσε η μαμά μου τον Teo, τον μικρό μου αδερφό να φάει.
Είναι ενάμιση ετών. Το όνομα του το πήρε από τον παππού μου ο οποίος δυστυχώς πέθανε όταν η μαμά έμαθε ότι είναι έγκυος.
Οι γιατροί είπαν ότι πέθανε από καρδιακό. Εγώ βέβαια δεν το πιστεύω.
Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος.
Κόντεψε να χάσει το μωρό από την στεναχώρια της αλλά την στηρίξαμε όλοι.
"Πάλι θα φας εσύ? Πριν μια ώρα φάγαμε μεσημεριανό."γκρίνιαξε πάλι και στριφογύρισα τα μάτια μου.
"Φάγατε! Εγώ δεν ακούμπησα αυτό το πράγμα που φάγατε."είπα αηδιάζοντας.
"Ακόμα απορώ πως δεν τρως μουσακά. Είναι ελληνικό φαγητό και είναι υπέροχο."είπε και την κοίταξα με σηκωμένο το φρύδι.
"Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι είμαι αλλεργικός στις μελιτζάνες, δεν μου αρέσει ο συνδυασμός αυτών των λαχανικών και του κιμά και της κρέμας. Είναι αηδία."είπα και δεν μου έδωσε σημασία.
"Είσαι περίεργος σαν τον πατέρα σου."ψιθύρισε και εκείνη την ώρα μπήκε στην κουζίνα ο μπαμπάς.
"Άκουσα το όνομα μου?"είπε και φίλησε την μαμά στο στόμα.
"Πατέρα είπα. Δεν είμαστε σίγουροι ότι είσαι εσύ ο πατέρας του Ian."είπε και το νερό που έπινε ο μπαμπάς μου εκείνη την ώρα βρέθηκε στο πάτωμα.
"Ο Χριστός και η Παναγία! Πώς τα λες αυτά έτσι? Θες να πεθάνω?"είπε μέσα από τον βήχα του και η μαμά του Χτύπησε την πλάτη.
"Μια πλάκα έκανα μωρέ."είπε και σκούπισε το στόμα του Teo ο οποίος ήταν σαν κλόουν που φασώθηκε με ψάρι.
"Πεινάω!"φώναξα και ο μπαμπάς μου έβγαλε μια σακούλα από πίσω του.
"Έφερα McDonald's!"είπε και η μαμά μας κοίταξε άγρια.
"Δεν έκατσα εγώ να μάθω να μαγειρεύω για να τρώτε από έξω! Είστε γελοίοι."είπε και πήρε στην αγκαλιά της τον Teo και έφυγε με προορισμό το δωμάτιο του για να τον βάλει για ύπνο.
"Μην ανησυχείς, θα την ηρεμήσω εγώ το βράδυ."είπε ο μπαμπάς μου και στην σκέψη αναγούλιασα.
Δεν είναι ωραίο να κάνεις εικόνα τους γονείς σου στο κρεβάτι να βγάζουν τα μάτια τους.
Αφού έφαγα πήγα πάνω και άρχισα το διάβασμα.
Ναι.
Διαβάζω.
Τα βασικά.
[...]
Ένας χρόνος μετά
Jade's POV
"Όλα θα πάνε καλά."είπα στην Brielle χαϊδεύοντας το κεφάλι της όσο εκείνη έκλαιγε στην αγκαλιά μου.
"Τ-το κοριτσάκι μου θα ζήσει. Είναι σκληρή, θα τα καταφέρει."είπε μέσα στα δάκρυα της.
"Εννοείται καρδιά μου. Είναι δυνατή."της είπα και ο Jack μας έφερε καφέδες.
"Πάω έξω να δω τον Simon."είπε και του έγνεψα.
Η Liz είχε ένα ατύχημα.
Είμασταν στην θάλασσα όλοι μαζί και πήγε μόνη της στα βράχια για βόλτα επειδή βαριόταν.
Άρχισε να ανεβαίνει τα βράχια για να βρει ένα καλό σημείο για να κάτσει και πάτησε σε σημείο που γλιστρούσε.
Γύρισε το πόδι της και έπεσε πάνω στα βράχια.
Χτύπησα αρκετά σοβαρά στο κεφάλι αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εκεί.
Αφού έπεσε στα βράχια σχεδόν λιπόθυμη κατρακύλησε και έπεσε στην θάλασσα στα βαθιά μιας και εκεί που έπεσε ήταν τα μεγάλα βράχια.
Πάλεψε με το νερό για να βγει με όσες αισθήσεις της είχαν μείνει χωρίς να ξέρει κολύμπι γιατί δεν πήγαινε συχνά θάλασσα αλλά δεν τα κατάφερε. Ευτυχώς ένας νεαρός την είδε και την έβγαλε.
Φώναξε για βοήθεια και εκεί κοντά ήταν ο Ian. Όταν την αναγνώρισε μας φώναξε και να 'μαστε τώρα στο νοσοκομείο.
Άφησα τα μικρά στην μητέρα μου και ήρθα τρέχοντας.
Ο Ian κάθετε αμίλητος σε μια καρέκλα πιο δίπλα ενώ ο Jack με τον Simon είναι έξω.
"Είστε συγγενείς της κοπέλας?"ρώτησε ένας γιατρός και είπαμε όλοι ναι ταυτόχρονα.
"Πώς είναι η κόρη μου?"ρώτησε η Brielle.
"Το χτύπημα στο κεφάλι ήταν αρκετά σοβαρό αλλά το αντιμετωπίσαμε επιτυχώς. Ο αριστερός αστράγαλος ράγισε οπότε θα πρέπει να είναι σε γύψο για έναν μήνα, τα πνευμόνια της είχαν πάρα πολύ νερό μέσα τους γιατί ήταν πάνω από ένα λεπτό μέσα στο νερό οπότε θα χρειάζεται τεχνίτη υποστήριξη για μερικές εβδομάδες για να αναπνέει ολοκληρωμένα. Αυτό το εικοσιτετράωρο θα είναι κρίσιμο αλλά έως ότου περάσει και μετά θα είναι μια χαρά. Θα πρέπει να κάτσει όμως για δύο βδομάδες στο νοσοκομείο το λιγότερο."είπε ο γιατρός και η Brielle έκατσε ανακουφισμένη στην καρέκλα.
"Μπορούμε να την δούμε?"ρώτησα και ο γιατρός μας ενημέρωσε πως θα μπορέσουμε αύριο.
Ian's POV
Αφού ο γιατρός μας ενημέρωσε για την κατάσταση της Liz, ένα βάρος έφυγε από πάνω μου.
Είχα φοβηθεί πολύ.
Την είχα δει στην άμμο, μέσα στα αίματα, λιπόθυμη, με έναν άντρα από πάνω της να προσπαθεί να την συνεφέρει.
Δεν ήταν καλή εμπειρία.
Νόμιζα πως θα πέθαινε.
Μπορεί να μην τα πηγαίνουμε πολύ καλά αλλά την νοιάζομαι.
Ο μπαμπάς με πήγε σπίτι για να κάνω μπάνιο και έφυγε.
Είπε ότι δεν γίνεται να κάθομαι όλη μέρα στο νοσοκομείο από την στιγμή που είναι εντάξει.
Η γιαγιά μου με ρώτησε για την κατάσταση της και της είπα ότι μας είπε ο γιατρός.
Τα μικρά κοιμόντουσαν μιας και είναι μεσάνυχτα οπότε αφού έκανα μπάνιο και έστειλα μήνυμα στον Dylan έπεσα ξερός για ύπνο.
Ήταν κουραστική η μέρα.
[...]
Liz's POV
Μπλε.
Ό,τι έβλεπα γύρω μου ήταν μπλε.
Νερό.
Θάλασσα.
Ήταν τόσο ήσυχα, τόσο τρομακτικά.
Δεν έχω τρελή εμπειρία με την θάλασσα μιας και δεν ξέρω κολύμπι οπότε το νερό με τρομάζει.
Προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου όμως μάταια.
Προσπάθησα να κουνηθώ αλλά τσάμπα ο κόπος.
Ήμουν υπερβολικά κουρασμένη για να αναπνεύσω πόσο μάλλον για να κουνηθώ.
Αφέθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα για άλλη μια φορά και είδα ξανά τον ίδιο εφιάλτη.
Εμένα να πνίγομαι.
[...]
Μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου.
Το φως που υπήρχε στον χώρο με τύφλωσε.
Είμαι ξεκάθαρα σε ένα νοσοκομείο.
Το ξεχωρίζω από την μυρωδιά.
Κοίταξα γύρω μου και το μόνο που είδα ήταν μια πόρτα, μια καρέκλα, έναν ορό, πολλά καλώδια και λουλούδια.
Κοίταξα το σώμα μου και φορούσα ένα από εκείνα τα εξωφρενικά απαίσια φορέματα που φοράνε στους ασθενείς.
Κούνησα το σώμα μου και ένας οξύς πόνος απλώθηκε σε κάθε ίντσα μου.
Το πόδι μου και το κεφάλι μου κυρίως πονούσαν πολύ.
Στην σκέψη ότι δεν μπορώ να κουνηθώ άρχισα να αγχώνομαι και να παίρνω πιο βαθειές ανάσες.
Τα πνευμόνια μου άρχισαν να κλείνουν και να καίνε και πανικός με κατέβαλε.
Όχι πάλι...
Έχει καιρό να με πιάσει κρίση πανικού.
Ευτυχώς ο γιατρός μπήκε εκείνη την ώρα και κατάφερε να με κάνει να ηρεμήσω.
Μετά άρχισαν να μπαίνουν όλοι και ψιλοζαλίστηκα αλλά μ'αρέσει που υπάρχει κόσμος.
Νιώθω ασφαλής.
Εκνευρίζομαι λίγο βέβαια γιατί η μάνα μου κλαίει, η νονά την έχει αγκαλιά, ο μπαμπάς με ρωτάει συνέχεια αν είμαι καλά και ο Ian δεν έχει έρθει.
Αλλά γιατί δεν ήρθε?
Κόντεψα να πεθάνω.
Δεν τον νοιάζει?
"Αγάπη μου σίγουρα είσαι καλά? Μήπως θες να φωνάξω τον γιατρό? Πονάς κάπου?"ρώτησε ξανά ο μπαμπάς μου.
"Αν με ξαναρωτήσεις εσύ θα είσαι αυτός που πονάει. Είμαι μια χαρά."είπα και με φίλησε στο μέτωπο.
Τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ πως παραλίγο να πεθάνω.
Δηλαδή σχεδόν.
Ακούγεται τρομακτικό.
Είναι βασικά.
Δεν ξέρω πώς θα έπρεπε να νιώθω.
Δεν έχω κάνει κάτι αξιόλογο στην ζωή μου για να με θυμούνται.
Το μόνο που κάνω είναι να αφήνω τους άλλους να με πατάνε επειδή είμαι γλυκειά και ευγενική.
Αλλά τέλος.
Τέλος οι γλυκές.
Τέλος οι ευγένειες.
Αυτό το συμβάν είναι η αρχή μιας άλλης ζωής.
Μιας άλλης Liz.
Τώρα αρχίζουν όλα.
[...]
Δυο χρόνια μετά...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ΧΕΥΥΥ
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!🎅
ΕΎΧΟΜΑΙ ΤΟ 2020 ΝΑ ΣΑΣ ΦΈΡΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΠΙΘΥΜΟΎΣΑΤΕ!🥰
ΤΙ ΚΆΝΕΤΕ?
ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ ΚΕΦΑΛΑΙΑ?
ΛΟΛ.
Πώς σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο?
Είπα να βάλω μερικές ανατροπές για να γίνει λίγο spicy.
Η μικρή Veronica δεν περνάει καλά στο σχολείο. Της κάνουν bullying λόγω των υπέροχων ματιών της. Τι λέτε ότι πρέπει να κάνει?
Ο μπαμπάς της Jade πέθανε και ονόμασε τον μικρότερο της γιο με το όνομα του.
Πέθανε όντως από καρδιακό επεισόδιο?🤔
Η οικογένια Gilinsky μεγαλώνει😂
Είχαμε και ένα ατύχημα με την Liz. Σας τρόμαξα?😈
Τι εννοεί πως θα αλλάξει και τέλος οι ευγένειες?🤔
Τα λέμε στο επόμενο😋
⭐ & 💬
🌪🌪🌪