Het ding met spinnenwebben is dat ze bijna altijd kapot gaan. Soms is een zuchtje wind genoeg en soms kan een web alleen met handen vernietigd worden, maar uiteindelijk breken ze allemaal. Toen Storm een luide stem in de gang hoorde, wist ze dat Miriams web vernietigd was. Het zou haar niet moeten uitmaken, maar de 'laat me met rust!' die door de gang galmde, raakte haar. Niet omdat ze medelijden met Miriam had, maar omdat het haar herinnerde hoe gemakkelijk plannen omgekeerd konden worden. Ze kon alleen hopen dat het hare langer stand hield. Ze was kwetsbaar.
'Vuile dief!' De stem die door de hal schreeuwde was zo luid dat Storm ineen dook van het geluid. Desiree was woest.
'Jij bent zelf een dief... Jij...' Miriam klonk angstig en boos tegelijk.
'Hij wilde het zelf.'
Even was het stil. 'Dus vond je het een goed idee om met hem te flikflooien? Ik dacht dat we vrienden waren,' stamelde Miriam zacht, gevolgd door gesnik. Desiree nam niet de moeite om te antwoorden. Het geluid van haar op de vloer tikkende hakjes stierf weg en een gebroken hart bleef achter in de lange gang.
Storms ogen gleden naar de deur. Moest ze iets doen? Als ze zich hiermee zou bemoeien, kwamen er alleen maar problemen van. Toch voelde het verkeerd om Miriam alleen te laten. Niemand die ontdekte dat haar vriendje vreemd gegaan was met haar beste vriendin zou alleen moeten zijn. Bovendien had ze in de keren dat ze zichzelf eenzaam en ellendig had gevoeld, ook gewild dat er iemand was gekomen.
Nog voor ze op kon staan, stak er een klein hoofd om de hoek van de badkamer deur. Het was Yusra. Het water droop van haar donkere haren op de blauwe vloerbedekking. 'Wat was dat geschreeuw?'
'Het komt van de gang. Ik ga wel even kijken.' Storm kwam overeind en liep richting de deur. Achter zich hoorde ze Yusra de badkamerdeur sluiten en klonk er vier seconden later het gekletter van de douche weer. Dit moest Storm alleen oplossen. Hoe ze dat ging doen, wist ze niet. Wat deed je met een gebroken hart?
Ze opende de kamerdeur en liep de gang op waar Miriam huilend tegen een muur zat. Ze was niet veel meer dan een bos rode krullen, verzwolgen door een wat te groot schooluniform.
Storm hurkte naast haar neer. Aarzelend zocht ze naar woorden. 'Gaat het?' vroeg ze uiteindelijk. Het antwoord was allang duidelijk.
'Laat me,' kwam vanonder de krullen, gevolgd door nog meer gesnik.
Aarzelend bleef Storm naast haar zitten. Wat ze moest zeggen wist ze niet, maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen om weg te lopen. Minuten verstreken en sommige leerlingen passeerden hen. Niemand nam de moeite om te kijken of alles goed was. Het was alsof ze onzichtbaar waren.
Voorzichtig legde een Storm een arm op Miriams schouder. Ze duwde haar niet weg, dus Storm ging ervan uit dat ze iets goeds deed. Haar ogen gleden ongemakkelijk door de gang, tot ze op een van de weinige anderen met rood haar vielen: Emily.
Opgelucht wenkte ze haar vriendin. Emily versnelde haar pas en liep haastig hun richting uit. 'Wat is er aan de hand?'
Storm kwam overeind en plaatste haar handen tegen Emily's oor. 'Thomas is vreemdgegaan met haar beste vriendin.' Hopend dat haar vriendin beter wist wat ze moest doen tegen een gebroken hart.
'Wat een klootzak.' Emily trok de zware rugzak van haar rug en ging naast Miriam zitten. Ze legde haar arm op dezelfde plek waar die van Storm had gelegen en keek haar vriendin aan. 'Zet jij thee voor ons?'
Het klonk als een commando, toch was Storm er dankbaar voor. Mensen troosten was niet haar ding. Ze wierp de kamerdeur dicht en pakte de waterkoker die in de vensterbank stond. Met het ding in haar hand liep ze naar de badkamer. 'Yus, kan ik erbij?'
Met een zachte klik ging de deur van het slot. Yusra stond in haar pastel roze ondergoed en hield een handdoek vast. De tegels achter haar leken meer op een zwembad. 'Sorry het is een beetje nat,' zei het meisje met een klein lachje.
'Hoe krijg je dat voor elkaar?' Storms ogen gleden door de ruimte. Het verbaasde haar dat het vocht nog niet over de drempel was gelopen.
'Ik moest er uit wegens dat geluid en omdat ik mijn shampoo was vergeten en als je de douche uitzet moet het water opnieuw opwarmen.' Wat ongemakkelijk keek ze naar Storm. 'Ik pak wel water voor je.' Zonder Storms antwoord af te wachten griste ze de waterkoker uit haar handen en schuifelde de badkamer in, kleine golfjes bewogen in de waterplassen op de vloer. Ze stapte over de doordrenkte sportkleding die nog steeds op de badkamervloer lag. Morgen zou Storm niet kunnen hardlopen.
'Sorry,' zei Yusra die over haar schouder keek. 'Je mag mijn joggingbroek wel lenen.'
'Alsof ik die pas.' Storms ogen gleden over het kleine meisje dat de waterkoker vulde en voorzichtig terug schuifelde. 'Het was mijn eigen schuld, hoor,' zei ze er snel achteraan zodat haar vriendin zich niet rot voelde.
'Maar...'
Voordat Yusra haar zin af kon maken, kapte Storm haar af. 'Als je nog een keer sorry zegt, laat ik je tien push ups doen.' Vervolgens pakte ze de waterkoker uit Yusra's handen en liep naar de vensterbank. Daar zette ze het apparaat aan.
'So-' stamelde Yusra nog, voor ze besloot dat het dreigement gemeend was. Ze trok zich terug in de badkamer om de vloer begaanbaar te maken.
Storm liep naar de kast en trok de deuren open. Haar ogen gleden naar de bovenste plank waar ze hun snacks en andere extra etenswaren bewaarden. Er was toch wel een andere soort thee dan smerige jasmijn-kruidenthee? Ze duwde een halflege chipszak aan de kant, maar in hun magere voorraad stond enkel het roze pakje thee. Met tegenzin pakte ze het doosje. Als iemand een vreemdgaande partner overleefde, kon diegene Yusra's thee ook aan.
Een paar minuten later liepen Emily en Miriam naar binnen. Miriams ogen waren rood van de tranen, maar ze was gestopt met huilen. Zwijgend nam ze op een zitzak plaats.
Storm schoof snel een kop thee naar haar toe en hoopte dat de thee de belofte van een kalmerend effect voor een keer na kwam.
De badkamerdeur ging open en Yusra stapte met een paarse handdoek op haar schouders naar buiten. 'Gaat alles goed hier?' Ze liep naar de waterkoker en schonk zichzelf ook een kop thee in.
Miriam schudde zacht haar hoofd, maar zei verder niks. Waarschijnlijk wilde ze het zo snel mogelijk vergeten. Het nogmaals moeten uitleggen hielp daar niet bij. Gelukkig deed Emily het voor haar.
'Thomas is weer aan het flikflooien geweest,' zei ze met meer haat in haar stem dan nodig.
'What the fluff!' Yusra liet haar kop bijna vallen van ontzetting. 'Wat erg. Je verdient beter.'
'Ik wil naar huis.' Miriam krulde zich op als een bal en begon weer zacht te snikken.
Storm keek haar streng aan. 'De enige die naar huis zouden moeten, zijn die twee. Jij niet, jij hebt niks fout gedaan.'
Miriam beet hard op haar lip. Tranen sprongen in haar ogen. 'Ik kan hier niet blijven.'
'Waarom niet?' Emily keek het meisje nieuwsgierig aan. Waarschijnlijk analyseerde ze de situatie alsof het een wiskunde probleem was.
'Desiree en ik delen een kamer.'
'Daar verzinnen we wel wat op, 'zei Yusra direct. 'Twee van mijn vrienden hebben nog wel een plekje op hun kamer. Daar kan jij wel bij.'
'Ze zijn altijd heel streng met de kamerindelingen, dat mag nooit.' Miriams stem schokte nog steeds. Ze nam voorzichtig een slok van haar thee en trok een vies gezicht.
'Mevrouw Driesen gaat daar toch over?' vroeg Emily met een schuine blik op Storm.
Daar had ze dus geen zin in. Even had ze spijt dat ze naar de gang was gegaan. Ze kende Miriam amper en toch was zij waarschijnlijk degene die haar problemen moest oplossen. Bijna sprak Storm haar gedachten uit, maar toen ze zag hoe hoopvol Miriam naar haar keek, wist ze dat ze dit moest doen, al verdiende het meisje haar niet. Soms moest je anderen helpen, zonder wat terug te verwachten. 'Ik kan wel proberen met haar te praten.'
Om daad bij woord te voegen, stond ze direct op pakte haar jas van de door Yusra geplaatste katten kapstok bij de deur.
'Je bent een held,' zei Yusra met een kleine glimlach. Toen zowel Miriam als Emily instemmend knikten, wist Storm dat ze de juiste keuze gemaakt had. Zoveel moeite zou het haar niet kosten en het zou zoveel oplossen. Driessen begreep de situatie vast.
Ze haastte zich de school uit, in de hoop dat de gymdocente buiten aan het hardlopen was. En ja hoor, ondanks de zachte regen die nog steeds uit de grauwe hemel kwam zag ze op de sportbaan een figuur rondjes lopen. Met een klein drafje rende Storm naar de baan. De koude regen vormde een stippenpatroon op haar grijze jas.
De gymdocente rende haar richting uit. 'Is er wat?' Ze keek haar bezorgd aan.
'Ja, u gaat toch over de kamerindeling?' vroeg Storm, terwijl ze haar tempo versnelde zodat ze naast de vrouw kwam.
De docente knikte. 'Waarom wil je dat weten? Ik dacht dat je het prima naar je zin had met Yusra en Emily.'
Storm glimlachte. Yusra en Emily waren de beste kamergenoten die ze zich kon wensen. Al was de een rommelig en een ander een enorme beterweter, ruilen wilde ze niet. 'Het gaat niet om mij, maar een vriendin van me.'
'Dan moet ze het eigenlijk zelf met me overleggen.' Driesen versnelde haar tempo en Storm volgde haar voorbeeld. Haar skinny jeans schuurde over haar huid.
'Ik denk niet dat ze daar nu toe in staat is en het heeft haast.' Storm was er zeker van dat Miriam nog liever op de gang sliep dan bij Desiree.
De vrouw trok een wenkbrauw op. 'Wat is er aan de hand dan?'
'Miriam is er achter gekomen dat haar vriend is vreemdgegaan met haar vriendin,' legde Storm zo beknopt mogelijk uit. Haar kousen plakten tegen haar benen en de kou drong zich langzaam door tot haar lichaam. Ze ging nog wat sneller om warm te blijven
'Dan is van kamer wisselen inderdaad geen onverstandig idee,' mompelde de vrouw nadenkend. 'Als ze morgen bij me komt kan ik het regelen.'
'Morgen is te laat,' ging Storm er direct tegen in. 'Desnoods komt ze voor een nachtje bij ons op de kamer.'
'Dat mag niet wegens brandveiligheid, meis.' De vrouw schudde haar hoofd. 'Zelfs een gebroken hart is het niet waard om levens voor te riskeren.'
'Dat snap ik,' verzuchtte Storm met tegenzin, al vond ze het onzin. Het was maar voor een nachtje. 'Yusra heeft wel vriendinnen waarbij ze vannacht op de kamer kan blijven.' Ze hoopte dat die vriendinnen er ook voor open stonden. Al zouden ze het Yusra-effect ook niet kunnen weerstaan.
'Als het zonder ruzie kan en ze een plek over hebben, mag het,' gaf de docente toe. 'Dan wil ik ze morgen wel zien om het administratief te regelen,'
Storm kon de vrouw wel om de hals vliegen, al was ze geen knuffel persoon en waren ze beiden kletsnat. 'Ontzettend bedankt, ik ga het direct vertellen,' zei Storm. Een glimlach brak door op haar gezicht.
'Dit is een uitzondering, hoor.' De ogen van Driesen bestudeerden Storm. 'En nu als de wiedeweer naar binnen, je beeft van de kou.'
Ze knikte zacht en rende snel richting het gebouw. Het was gelukt. De vreugde dreef de ijzige kou uit haar lippen. In een recordtempo rende ze door de school, bijna tegen de nors kijkende conciërge opbotstend. De man riep haar iets na wat ze niet verstond. Het maakte haar ook niet uit.
Ze trok de deur van haar kamer open, om vijf paar nieuwsgierige ogen te zien. Yusra had haar twee vriendinnen blijkbaar al opgetrommeld. Het waren te veel mensen voor in de krappe driepersoonskamer. Gelukkig was er niemand om te klagen over brandveiligheid.
Storm glimlachte naar de meiden. 'Het mag.'
Die twee woorden waren genoeg om een zacht gejuich uit de kamer op te doen stijgen.
'Morgen moeten jullie wel even langs Driesen, maar ze heeft toestemming gegeven,' zei Storm nog, iets wat niemand leek te horen. Ze liepen de kamer uit om de verhuizing in gang te zetten. Storm keek tevreden toe. Het voelde goed om Miriam te kunnen helpen. Maar toen hun kamer weer leegliep, verdween dat gevoel al snel. Misschien was het de wekker die haar gedachten terug bracht naar die ochtend, misschien waren het de halflege theekoppen van de thee die niemand lustte of de langzaam donker wordende lucht. Wat het ook was, het bracht haar gedachten terug naar die ochtend en er was niemand om het te stoppen, want haar vriendinnen tilden spullen over de gang. Er vormden zich spinnenwebben in haar hoofd. Het lukte haar niet om ze te stoppen en opnieuw ontstond er een oorlog in haar hoofd. Er was niemand om een arm op haar schouder te leggen, niemand door de regen rende om haar te redden. Er was zelfs geen Yusra die haar een smerige kop kruidenthee aanbood.Was dit hoe eenzaamheid voelde?