JERON POV:
Pagkaalis ko pa lang ay bigla ng tumulo ang luha ko. Luhang kanina ko pa pinipigilan, alam kong maling sbumbatan ko siya dahil hindi ko naman alam lahat ng rason niya. Pero siguro ito muna ang kailangan namin ngayon, kailangan namin ng space para maayos ang lahat. Hindi totoong HINDI KO NA ALAM KONG MAHAL KO SI JANE. Mahal na mahal ko siya, kahit ang sakit-sakit na.
"Ano bang nangyari? Sinong nagsabi sayo nun?" tanong saakin ni Kuya Dave, brother in-law ko siya.
"I dont know kuya, pero feeling ko mas nasaktan ko siya dahil sa mga sinabi ko." sagot ko sakanya.
FLASHBACK:
Kanina pa ako inom ng inom pero hanggang ngayon hindi parin ako nalalasing, walang kwentang alak naman nito. Pagkalabas ko ng bar ay may humarang saaking babae, nakilala ko siya dahil hindi pa naman ako lasing.
"Hi." bati nito saakin, saka nagsmile.
I knew it siya yung bestfriend ni Jane.
"What do you want?" singhal ko agad sakanya.
"Baka ikaw ang may kailangan saakin." sagot nito.
"Ano bang pinagsasabi mo?" tanong ko sakanya na may malakas na boses.
"Dont tell me hindi pa sinabi sayo lahat ni Jane?" hindi ko alam pero agad akong nabuhay ng marinig ko ang sinabi niya.
"Ano ba talagang gusto mong sabihin. Direstuhin mo na ako!" singhal kong muli sakanya.
"Common dear! Isa ka rin palang TANGA! kulang nalang ipagtabuyan ka ni Jane para lang malaman mo ang lahat." sabi nito. "Kung hindi mo pa talaga alam, ako na mismo ang magsasabi sayo, tutal mukhang walang balak si Jane na sabihin sayo ang lahat. " sabi niya. Kung ang sinasabi niya, is yung tungkol kay Axel at Jane. Tsk -.-
"Spill it!" sigaw ko.
"Walang AMNESIA si Jane!" sagot nito saakin. Napatawa nalang ako.
"Really? Paninira nanaman ba ito?" sabi ko sakanya.
"Alam mo Jeron, bibihira lang ang mga tanga sa mundo pero hindi ko lubos maisip kong bakit kasama ka sa BIBIHIRA na yun. Oo walang AMNESIA si Jane nagprepretend lang siya, hindi ko alam kong bakit. Pero sa tingin dahil yun sa mga ginawa mo sakanya, alam mo ba kung bakit? Siguro bumabawi siya gusto ka niyang saktan." paliwanag niya.
"Alam mo bagay sayong mga DIRECTOR! Ang galing mong gumawa ng istorya." sagot ko sakanya, aalis na sana ako ng magsalita siyang muli.
"Do you still remember nung may sasabihin sainyo si Jane?" agad akong napaharap sakanya. "Nung day na yun, sasabihin na sainyo ni Jane ang lahat lahat, pero may dumating right? Hindi na natuloy ni Jane ang sasabihin niya. Alam mo rin ba na nung day na yun ay napagdesisyonan ni Jane na sabihin na muna kay Rhean ang tungkol doon. Nung sa park Jeron, nung tinatanong ka niya na ANONG GAGAWIN MO IF MY ISANG TAONG MAHAL NA MAHAL MO ANG NANLOKO SAYO? dont tell me hindi mo na matandaan ang lahat ng yun. Lahat ng pinakita sayo ni Jane ay isang malaking PANLOLOKO lamang. Tyaka kung hindi ka ba naman tanga! Alam mong may AMNESIA si Jane pero lumalapit parin siya sayo. Anong tingin mo walang utak si Jane? Malamang bumabawi sayo! Sainyo ni Aina." Hindi ko alam pero nakaramdam ako bigla ng galit sa nalaman ko. All this time niloloko lang pala kami ni Jane.
END OF FLASHBACK
"Pinakinggan mo ba siya?" tanong ni Kuya saakin.
"Bakit ko naman siya pakikinggan kung alam kong nagawa na niya akong lokohin." sagot ko din.
"Alam mo Jeron, dapat pinakinggan mo siya ng sa ganun maintindihan mo siya." sabi naman ni Kuya.
Hindi ko alam kung kaya ko pang pakinggan ang mga paliwanag niya, siguro mas mabuting iwasan ko muna siya.
ARIYAH POV:
I'm sure na wala ng JARON ngayon, hahahaha. Kawawang Jane anong akala niya? Sinabi ko ng lahat kay Jeron pero syempre dahil alam kong madali niyang mapapatawad si Jane. Dahil matalino ako dinagdagan lahat ng sinabi ko.
Evil na kung evil pero alam kong ito ang makakapagpabagsak sa Jane na yan.
"Ano Sebastian wala ka na ba tlagang gagawin sa buhay mo!" singhal ko sa kapatid kong walang kwenta.
"Hinding-hindi ako gagawa ng mga bagay na alam kong ayaw ni Mama. Napakasama mo na Ariyah!" sagot niya saakin.
*PAK*
"Masama na kung masama pero ginagawa ko ito para bumawi, ginawa ko ito dahil gusto kong iparamdam sa kanila yung mga naramdaman ko noon. Ngayon kung hindi mo ako kayang tulungan! Ito lang ang tatandaan mo. Wag na wag kang mangingialam kong ayaw mong madamay!" banta ko sakanya.
"Sa mga magulang ka niya galit pero bakit kailangan mong idamay ang taong wala naman kasalanan? Bakit sa tingin mo gusto ni Mama ang ginagawa mo? Satingin mo ba pag nasaktan mo na sila magiging masaya ka? Satingin mo ba magiging successful ka kapag ginawa mo ang lahat ng ito?" kung hindi ko lang kapatid ito, baka matagal ko nang nasampolan ang lalaking ito.
"TANGA KA BA? Si Jane ay anak ng mga taong umagrabyado saatin, ibig sabihin damay siya. Alam mo Sebastian kung satingin mo madadaan mo ako sa mga pinagsasabi mo! Hindi ako kasing tanga mo! Gago!" sagot ko sakanya, saka umalis.
Ano kayang nangyayari ngayon sa Jane na yun?
JANE POV:
Akala ko porke’t matapang na ako kaya kung lampasan ang lahat-lahat, pero hindi parin pala. Dahil kahit pala matapang ka masasaktan ka pari. Siguro ito na yung kabayaran sa mga nagawa kung kasalanan.
“Hindi kaba papasok?” tanong saakin ni Ate.
Wala na nga akong gana sa buhay ko tapos tatanungin pa niya kung papasok ako o hindi.
“Jane! Wag kang magpaapekto dahil pag pinakita mo yun sa kanila, iisipin nilang natalo ko. Hahayaan mo na lang bang maging talunan ka?” sabi ni ate saakin.
“Ganun ba ang term ate TALUNAN? Baka nga talunan talaga ako!” sagot ko.
“ *Pak*” isang sampal ang isinagot saakin ni ate kaya nagising ako. “Matapang ka Jane! Matapang ka! Naniniwala ako sayo!” paliwanag niya.
Hinayaan ko na lamang ito, at umalis na ako. Matapang ba ako kung mismong mong mahal ko hindi ko na maipaglaban.
UNIVERSITY:
Pagpasok ko palang sa university, ay alam kong may mangyayari ng masama. Hindi ko alam kong ano ito, pero alam kong hindi ako handa sangayon.
“Jane!” napalingon sa boses nayun.
“Oh? Rhean?” tanong ko sakanya.
“May kailangan kang malaman.” Sagot niya.
Agad niya akong hinila sa may upuan. Ito ba ang dahilan kaya ako kinakabahan.
“Jane… alam mo bana….” Tiningnan ko siya, yung tingin na naghihintay ng sasabihin niya.
“Na ano?” tanong ko sakanya.
“Si Jeron na daw at si Aina ulit” bigla akong nakaramdam ng sakit dahil sa sinabi niya.
Bakit? Yun lang ang nasa utak ko ngayon. Kung bakit hindi niya ako pinakinggan, kung bakit niya ako hindi pinaglaban at kung bakit niya ako sinasaktan ng ganito.
Bigla nalang tumulo ang luha mula saaking mata, hindi ko mapigilan. Mas masakit pa ito kaysa sa nangyari noon, wala naba talaga akong karapatan na sumaya.
“Jane, sinabi mo naba sakanya?” ayy oo nga pala hindi pa alam ni Rhean na alam na ni Jeron.
“Rhean *sob* hindi ko alam *sob* kung sinong nagsabi sakanya.” Pautal kong sagot.
“Jane. Lumaban ka! Ipaglaban mo ang sayo! Diba matapang ka, diba ikaw ang MALDITA ng university. Wag kang magpapatalo nandito lang kami sa tabi mo.” Paliwanag niya saka tinap ang balikat ko.
Laking pasasalamat ko kasi nandito parin sa tabi ko Rhean siguro kung wala siya at si ate baka wala na akong ganang mabuhay pa.
“Oo. Rhean lalaban ako” buong puso kong sagot sakanya, saka ngumiti.
Hindi pwedeng basta-basta nalang nila akong talunin ng ganun. Hinding-hindi ako makakapayag.
“So nandito pala ang magbestfriend.” Agad kaming napalingon ni Rhean doon sa nagsalita. “Oh Jane mukhang ang tamlay mo ata ngayon. Anything happen?” tanong nito saakin.
Tumayo si Rhean, akala ko aalis siya pero hindi.
“Oo nandito ang magbestfriend. Kami yun diba? Kami yung magbestfriend na nagtutulungan, nagdadamayan at nagmamahalan. Eh ikaw? May bestfriend ka rin ba?” agad akong napangiti sa sinabi ni Rhean.
“Haha. Buti marunong kang lumaban, akala ko kasi isa ka lang sa mga walang kwentang kaibigan ni Jane.” Sabi nito.
RHEAN POV:
“Haha. Buti marunong kang lumaban, akala ko kasi isa ka lang sa mga walang kwentang kaibigan ni Jane.” Sabi nito saakin. Agad namang tumayo si Jane.
“Walang kwentang kaibigan? Sa pagkakaalam ko kasi noon meron siyang ganun. Ikaw yun diba?” pangiinis ko sakanya.
“Mukha atang nagmamatapang kana ngayon, bakit wala nabang ibubuga yang bestfriend mo?” tanong nito.
Akala mo kung sinong maganda eh hindi naman, bukod sa pandak mukha pang chanak! Agad naman naglakad si Jane papunta sa harap ko.
“Alam mo FAKEFRIEN—este Ariyah! Wala naman kasi akong balak patulan ang mga kagaya mo” banat ni Jane. Ito ang bestfriend ko.
“Walang balak patulan o natatakot ka lang” pang-iinis niyang tanong.
“Bakit naman ako matatakot sa kagaya mo? Remember Ariyah natalo na kita noon, at kayang-kaya kong gawin niyan ngayon.” Paliwanag ni Jane. HAHAHAHAHA! Buti nga sayo pangit ka.
“Hindi pa tayo tapos Jane pati narin ikaw Rhean!” pagbabanta niya pero nginitian lang namin siya. Pagkaalis na pagkaalis niya ay agad kaming nagtawanan pero natigil yun ng tumunog ang phone ni Jane.
JANE POV:
Nasa kalagitnaan kami ng tawanan ni Rhean ng mag vibrate ang phone ko. Sino naman kaya ito
From: Jeron Teng
Let’s talk! Madami akong kailangang sabihin sayo. Kita nalang tayo ngayon sa may garden.
Hindi ko alam pero napangiti na lamang ako doon sa text niya.
To: Jeron Teng
Okay. J
Reply ko with smiley face pa, agad na din akong nagpaalam kay Rhean.
GARDEN:
Palapit na akong ng palapit sa may garden ng matanaw ko siyang nakatayo.
“Hi.” Bati ko kaya napalingon siya saakin.
Walang ekpresyon ang kanyang mukha. Agad nawala ang ngiti sa labi ko.
“Jane, I’m sorry pero kailangan na nating tapusin ang lahat ng mga bagay na may koneksyon tayo.” Paguumpisa niya. “Kaya kita pinapunta ditto para marinig ang mga gusto mong sabihin, pero bago yun gusto kong ikaw muna ang makinig saakin.” Dagdag pa niya, agad akong napaupo sa isang table na bato roon.
“Jane, I can’t really understand kong bakit ginawa mo ito. I’m sorry if I didn’t gave you the chance to explain. I know you have reason, but that’s not enough para manakit ka ng mga tao sa paligid mo. Jane alam mo kung gaano kita kamahal, at alam mo din kung gaano ka kaimportante. Kaya kung igave up ang lahat para sayo. Pero you didn’t choose to trust me, sa madaling salita niloko mo ako.” Bakit ba ang sakit sakit, bakit walang lumalabas na luha sa mata ko. “Jane… I’m letting you go!” no! Hindi, hindi ito totoo. Hindi niya ako pwedeng pakawalan.
“No! Jeron!” sagot ko, saka niyakap siya ng mahigpit. Pero kumalas din siya. “Jeron, alam kong galit ka pero wag ganito please! Wag naman ganito.” Pakiusap ko sakanya.
“Wag kang tanga Jane! Ano pa bang kailangan kong gawin para iparealize sayo na AYOKO na!” singhal niya saakin.
Sa mga sinabi niya, ay biglang bumuhos ang isang malakas na ulan pero hindi naming ito pinansin.
“Gusto kong sabihin mo saakin na hindi mo na ako mahal. Gusto kong habang sinasabi mo yan nakatitig ka sa mga mata ko.” Tuloy-tuloy ko paliwanag sakanya.
Agad niya akong hinawakan sa magkabilang braso ko at tumingin siya saaking mga mata.
Please wag mong sasabihin!
Please! Please! Please!
“Jane Elizabeth Oineza, Sorry pero…………… “ please naman po kahit ito lang.
“HINDI NA KITA MAHAL.” Ito na ata ang pinakamasakit sa lahat, yung sabihin saakin ng mahal ko na hindi na niya ako mahal.
Sa pag buhos ng malakas na ulan kasaba’y noon ay ang pagbuhos ng luha ko. Ang sakit sakit, yun bang parang bibigay ka na sa sobrang sakit na nararamdaman mo. Hindi ko inisip na magiging ganito ang consequence ko.
Palakad na sana si Jeron pero nagsalita muna ako.
“GANUN NALANG BA YUN AH? GANUN NALANG BA YUN JERON? NI HINDI MO NGA AKO PINAKINGGAN EH! NI HINDI MO MANLANG AKO PINANIWALAAN! HINDI MUNA AKO MAHAL? GANUN NALANG BA LAHAT SAYO! IIWAN MO NA LANG AKO DAHIL SA ISANG KASINUNGALING GINAWA KO? BAKIT JERON ALAM MO BA KUNG ANO ANG DAHILAN KO!” tuloy-tuloy ko sabi sakanya, pero imbes na pakinggan niya ako ay lumakad na siya palayo.
JERON POV:
ANG TANGA TANGA KO! Sa pagalis ko, doon ko narealize kung gaano ko siya gustong yakapin. Kung gaano ko siya gustong mahalin. Mahal na mahal ko siya pero wala akong magawa kundi ang magtiis, wala akong magawa kundi ang maghintay.
Sa bawat pag patak ng luha niya ay kurot saaking puso ang dala. Isa na siguro ako sa pinakamasang lalaki sa buong mundo dahil sinaktan ko ang babaeng pinakamamahal ko. Hindi ko siya kayang iwan, at mas lalong hindi ko kayang siya kayang iwanan. Pero alam kong ito ang dapat kong gawin.
“Are you okay?” tanong saakin ni Almira.
“No.” I simply answered. Saka napaupo nalang.
“Sure ka bang aalis kana?” tanong niyang muli.
“I don’t know pero ito ang dapat diba?” sabi ko.
“MAHAL MO SIYA DIBA? Satingin mo ba yun ang makapagpasaya sayo?” alam kong hindi yun ang makapagpapasaya saakin pero ito ang kailangan kong gawin.
“Ready na ba yung vacation ticket ko?” tanong ko sakanya.
“Yes.”sagot niya.
I’m going to Canada for 2 months vacation, kailangan ko munang umalis ng Pilipinas para mag-isip isip.
PS: Sorry kung late akong nag update naging busy lang :) Mahaba ang UD ko kaya sana madami ding votes Thankyou <: By the way may bago akong istoryang ginagawa JARON din siya pero iba ang name nila dun. Saka ko nalang ilalabas okay :) Sana suportahan niyo din iyon.
A/N: 2261 WORDS :)