Emmanuel
'🎵Let's sing Merry Christmas and a happy holiday
This season may we never forget the love we have for Jesus
Let him be the one to guide us as another new year starts
And may the spirit of Christmas be always in our hearts...🎵 '
Christmas carols filled the place. Christmas. So what? Nothing's special with christmas.
It's one month before Christmas, but everyone is preparing. Displaying their Christmas trees, Christmas lights, Christmas Lanterns and all of the Christmas decoration they have.
Everyone is so excited with this time of the year. They are enjoying everything that they will received as a present from their relatives, Godparents and from their family.
Me?
Enjoying the whole yuletide season with myself and drink to excess.
My contemplation was disturbed when someone tapped my shoulder.
"Hey man!"
I turned my gaze to Xander who's grinning beside me.
"What?" Iritado kong sagot. He'll be teasing me again for sure.
"Ano ba 'yang mukha mo, mukhang biyernes santo. Hey dude Christmas is nearly coming!" I drink the last shot of my vodka before answering him.
"You know Xander, just shut your fucking mouth before I lost my temper."
"Easy men! Easy! Gotta go, my girls are waiting for me!" He said before leaving.
Nandito ako ngayon sa bar niya. He's my friend since I was in High School. And his bar has always been my resting place. Enjoying the booze until I get drunk.
"Hi handsome." May lumapit sa'king babae at umupo sa binti ko.
Slut.
"Are you alone?" She asked while touching my face and her hands roaming around my body. Isn't it obvious?
"Yeah." Bagot kong sagot sa kaniya.
"Wanna have someone to heat up your night?" A lustful smile escape from her lips.
I just looked at her. Really?
"I don't entertain sluts. Get out of my sight." Pagkasabi ko no'n nag-iba ang timpla ng kanyang mukha, mula sa mapaglarong ngiti naging iritado ito.
I decided to leave the bar and go to my condo instead.
As I reached the building, the guard greeted me a Merry Christmas. I just nodded to him. I don't want to be rude to him. He's too good to everyone.
Malapit ng magsara ang elevator nang biglang may kamay na sumingit dito. Pumasok ang isang pamilyar na mukha.
"Hi Emman!" Billy said and press the number 10 button. She's Belinita Cortez. Mas gusto niyang tinatawag na Billy kaysa Belinita. She's always here , specially when it's Christmas and New Year. Beside my condo is her grandmother's unit. She's too old and only her personal nurse is with her.
"Oh natulala ka jan? Nagagandahan ka nanaman sa'kin noh? Sus, aminin mo na kase na may gus-" pinutol ko na ang sasabihin niya dahil alam ko na ang susunod do'n.
"Shut up Billy."
"'To naman 'di na mabiro. Nga pala, gusto do'n magdinner sa unit ni Mamu? Kaming tatlo lang kasi ang nandun kasama ni Kaki, yung nurse? Kung gusto mo lang naman." It's the thing that I hate about her. First, her being talkative, and this, she's always asking me if I want to go to her grandma's unit. And I hate it. Nakakairita.
"I'm done eating my dinner." Maikli kong sagot sa kanyan.
"Kumain na daw eh amoy chiko ka. Uminom ka nanaman noh?"
"You don't care." Buti nalang at bumukas na ang elevator, means nasa 10th floor na kami at sa wakas, tatahimik na rin.
"Ay ano ba yan. Di na kita makakachikahan."
I didn't bother to look at her. She's too obstreporous!
"Kahit kailan talaga ang sungit sungit no'n. Hmp!" Kahit na medyo malayo na'ko ay narinig ko pa rin ang sinabi niya.
Pumasok na ako at hindi nalang siya pinansin. Just a waste of time. I slipped off my shirt and pants and change it to my sando and boxers. Di na ako kumain at nahiga na lamang.
It's my 6th year living in this condo. I remember how Billy approached me that night. My first christmas here.
"Tao po!" Matutulog na ako nang bigla akong makarinig ng katok. It's past 12! Who the hell in this world will knock on your door at this time?!
"What the fuck are you doing here? Who are you and where did you get your guts to knock on my door at this time?!"
But instead of answering me, she's standing in front of me with her mouth wide open.
Oh shit.
I forgot to wear my shirt. I'm half-naked!
"Eh a-ano. Ah. Ahmm. Ano iyong sa k-katabi mong unit. Ibibigay ko lang sana itong pagkain. Merry Christmas!"
Tinanggap ko nalang iyong pagkain para naman hindi siya mapahiya.
"Thank you." Kinuha ko iyon at sinalin sa plato. Spaghetti and Lasagna ang ibinigay niya.
Binalik ko iyong plato sa kanya. Pero bago ako lumabas, sinuot ko muna ang damit ko. Bago siya umalis ay nagpakilala siya. She's not familiar with me.
"Ako pala ni Belenita Cortez, apo ako 'nung nandiyan sa katabi mong unit. You can call me, Billy."
"Whatever." Isinara ko nalang ang pintuan bumalik sa kwarto.
And after that, she's always here giving me foods. Lagi ko na siyang sinusungitan but it's like nothing or no one can stop her.
---
2 days before Christmas.
Katatapos lang ng shift ko sa isang BPO Company as a Sales Agency Manager. And now I'm heading again to Xander's Bar. It's my routine. Work, Bar, Sleep, Work, Bar, Sleep. Sanay na ako.
I don't have my own car kaya naman nagcocommute ako papunta do'n.
A loud upbeat music welcomed me inside the bar. Nagdirediretso na ako sa bar counter para umorder ng maiinom.
"Tequila please." I said to thw bartender pagkatapos ay umupo na. Nandito ako sa pinasulok na parte ng bar. Kung pwede nga lang na magpa-VIP ako eh ginawa ko na. Ayaw ni Xander na do'n ako dahil daw nando'n ang mga babae niya.
Nang dumating ang tequila ay sumimsim lang ako ng konti. My tolerance in liqour is low. I get easily drunk. That's why. I opened my phone and surf in the internet. Paulit-ulit na posts regarding Christmas ang nakikita ko. What a sore.
Saglit lang akong nagfacebook at naglog-out na ako. Boring.
Uminom nanaman ako at umorder ulit ng panibago. Maybe 5 glasses will do. Pagkatapos kong uminom ay umalis na ako. Gonna go home and sleep.
Pagdating ko sa tapat ng condo, may regalong nandoon. Ngayon ko lang napansin, lahat ng unit may regalong nakalagay. The owner of this building were always doing this. Pinulot ko iyon pumasok. I throw it to the trash bin. I don't care about it. T-shirt lang naman ng building ang nakalagay do'n and I hate it.
After I change my clothes I received a message.
From : Mother Helen
Good Evening Emman! Merry Christmas. I 'm inviting you to join our Christmas Party tomorrow, 3:00 p.m. Together with the orphans. Sana makapunta ka. Miss ka na ng mga bata at ng iba pang mga madre. Punta ka ha? Hintayin ka namin.
Di na ako nagreply at natulog nalang. But before I sleep, I heard a knock again. Fuck. Mag-a-alas onse na!
"What?!" Irita kong tanong.
"Di ka ba marunong ngumiti? Ang sungit sungit mo lagi." Si Billy.
"You don't care. Anong kailangan mo?" I asked her. May dala dala siyang tupperware.
"Naparami kase naluto kong ulam. Eh naisipan kong ibigay sa'yo 'to. Iinit mo nalang kung gusto mo." Tinanggap ko naman iyon kahit labag sa loob ko.
"Thank you. You may leave." Sinamaan niya ako ng tingin dahil sa sinabi ko.
"Alam mo, kung hindi ka lang matangkad Mr. Emmanuel Fernandez matagal na kitang napektusan." She's saying my whole name again. Ang tanda tanda.
Napalingon siya sa basurahan ko. Nanlaki ang mata niya nang makita iyon.
"Tinapon mo lang iyong regalo?"
"Anong gagawin ko jan? Every year akong nakakatanggap ng t-shirt ng company na 'to. So what do you expect from me?"
"Kahit na. Di porket laging ganyan ang regalo itatapon mo nalang. No matter what gift it is, accept it full heartedly. Hindi iyong itatapon mo. You don't know how to value things, don't you?"
Napa-ngisi nalang ako sa sinabi niya. "I know how to value things. Pero hindi sa lahat ng bagay."
Pagkasabi ko no'n ay isinara ko na ang pinto. Kung makapagsalita siya akala niya kilala na niya ako.
I placed the food she gave to my fridge. Kumuha na rin ako ng dalawang can ng beer. Nawala ang antok ko dahil sa kaniya. Maybe this drinks will bring back my drowsiness.
Pagkatapos kong uminom ay nakatulog na ako.
---
I don't have my work today. Holiday break. I decided to go to mall to buy some stuff for the orphans. Para lang mapasaya sila. Toys, teddy bears, and sweets. Iyan ang mga binili ko para sa kanila. I didn't bother to put it in a gift wrap besides they will just tear it and throw it wherever they want.
Pagkatapos kong mamili ay umalis na ako at dumiretso sa Angel's Home Orphanage. The place where I grew up.
"Kuya Emman! Betty, Mico, Lala, Mother Helen! Nandito na po si Kuya Emman!" Kabababa ko palang ng taxi ay nakita na ako agad ni Enzo.
Nagsitakbuhan naman papunta ng gate ang mga bata kasama ni Mother Helen at iba pang mga madre. I missed this place.
"Goodmorning Kids! Good Morning Mother." Bati ko sa kanila. Niyakap naman ako ng mga bata. Gano'n din ang madre.
"May dala akong mga regalo para sa inyo." Pagkasabi ko no'n ay halatang halata sa mga mukha at ngiti nila ang saya.
I wish I could be happy too.
Lumapit sa'kin si Mother Helen at niyakap ako ng mahigpit. "Akala ko hindi ka na naman pupunta. Malapit ng magsimula ang Christmas Party. Halika na sa loob. Mga bata, pumunta na sa loob para makapagsimula na tayo."
Ngumiti lang ako sa kanya. Last year hindi ako nagpunta dahil may trabaho ako. Mabuti nalang may Holiday Break kami.
Pagpasok ko sa loob ay puno ng Christmas Decorations ang hall. Christmas carols are playing. Every orphan wears their costume. On the other side is the tall Christmas tree with the gifts under it.
Kinuha naman ng isang helper ang mga dala ko at nilagay sa isang tabi.
The program starts with a prayer. Then opening address of Mother Helen, the head of Angel's Home Orphanage.
"First af all, I want to thank God for letting us to have this kind of gathering. I also want to thank all of the sister's and also all of the people who's always helping our Orphanage. I will not make it longer. Mga bata, magsasaya lang tayo ngayong araw, maliwanag? Let's just enjoy this day. Merry Christmas!" Pagkasabi niya no'n ay nagsimula na ang Christmas Party.
The hall was filled with laughters. The orphans enjoys every game they are doing. Lalo na kapag nananalo sila. I am enjoying to watch them. Nagulat nalang ako nang may tumabi sa'kin.
"Gusto mo bang sumama sa kanila?" Mother Helen asked.
"Hindi na po. I would rather choose to watch them." Tipid akong ngumiti sa kanya.
Kinawit naman niya ang kamay niya sa braso ko. "Let yourself feel the Christmas again Emman. 'Wag mong ikulong ang sarili mo sa nakaraan. Kalimutan mo na ang nangyari noon."
Napangiti na lang ulit ako. "Hindi ko alam. I don't know how to start again. It's been 10 years." May pumatak na luha mula sa mata ko nang hindi ko namamalayan.
"Hindi naman kita mapipilit e. Gusto mo bang dito ka na magnoche buena mamaya?"
"Hindi na po. Just make the orphans happy." Magsasalita na sana si Mother nang tawagin siya ni Mother Edna.
"Mother, tapos na po ang mga palaro. Bigayan na po ng mga regalo."
"Oh siya sige. Halika doon Emman, tulungan mo ako."
Agad naman kaming pumunta sa harap para mamigay na ng regalo.
Pagkatapos naming mamigay ay bakas sa mukha nila ang saya. Naipamigay na rin ang mga binili ko para sa kanila. Pagkatapos no'n ay kumain na ng hapunan.
Mother Helen bid her closing remarks pagkatapos. "Thank You sa lahat ng tumulong at nagbigay ng tulong para maging successful ang event na ito. May God bless you always. Mga bata ano sasabihin niyo?"
"Thank You po!" The orphans said in chorus.
Pagkatapos ay nagligpit na sa hall. Lumapit naman sa'kin si Mother Helen.
"Salamat sa pagpunta mo hah. Malaking tulong ang ibinigay mo sa'min. Next year ulit hah? Basta pag kailangan mo ng kausap o ng taong masasandalan, nandito lang ako."
"Thank You din po sa pag-imbita sa'kin. I really enjoyed this event."
"Dito ka na kase magnoche buena, para naman hindi ka malungkot. Alam ko naman iyang pinagdadaanan mo e."
"Di na po kailangan. Kaya ko po sarili ko. Sige po mauna na ako."
"Sige. Mag-iingat ka hah. Merry Christmas!" Hinalikan ko siya sa pisnge bago umalis. Nagpaalam na rin ako sa mga bata.
Dumiretso na ako sa Condo. Papasok palang ako sa building ay dinig na dinig na ang malakas na music. As usual, christmas carols.
Dumiretso na ako sa elevator at agad ding pinindot ang number 10 button.
Nang makarating ako ay nagbihis na din ako ng damit. It's almost 9 in the evening. I'm sure Billy will knock again to my door.
Nagsurf muna ako sa internet bago matulog. I spent two hours in surfing in the internet. Until I fell asleep.
12 o'clock. Nagising ako dahil sa malakas na katok.
Pumunta naman ako agad at bumugad sa'kin si Billy.
"Halika na. Doon ka na magcelebrate ng Christmas sa unit namin." Bakit ba ang kulit nito?
"Ayoko. Just enjoy it. Don't mind me."
"Halika na kase. Ang arte arte naman e. Pang anim na taon ko na itong ginagawa, kahit ngayon man lang pagbigyan mo'ko. Lika na!"
"No. Umalis ka na." I just answered her with a irritated voice.
"Halika na kase. Saglit la--"
"Ayoko nga sabi! Bakit ba ang kulit mo?!"
Nagulat yata siya sa pagsigaw ko. I was just to irritated with her. Why didn't she just leave? Is it hard to do it? Fuck!
"Ikaw? Ano bang problema mo? Hindi ka nalang magpasalamat at mayroong kagaya ko na nagpupursigi na maging masaya ang pasko mo kahit minsan! Sabihin mo nga, ano bang problema mo?!" I just closed my eyes in anger.
"My family died during christmas 10 years ago. Now, are you happy?"
My eyes starts to become blurry.
Shit.
"N-namatay ang pamilya mo? B-bakit?" Biglang huminahon ang boses niya.
"Just leave. Get out of my sight. Merry Christmas." I slammed the door after what I said.
Naririnig ko pa siyang kumatok sa pintuan ko pero di ko nalang siya pinansin.
The tears that I am holding up a while ago flow like an endless river. I can't help myself but to cry silently.
10 years ago, I was 15 that time. My family was ambushed. It was Christmas back then. Nakasuot kaming lahat ng magarbong damit. Foods are in the table, waiting for us. My Dad is a politician. The Governor of our Province. And I was thankful that despite of his work and reponsibility to the government, he still manages to have time with us.
I think it was the happiest christmas we have. We are complete as a family. My Mom, Dad, and my three siblings. But something bad has happened.
Because of my dad being in the potical platform, it's not impossible that he has an political enemy.
That christmas, we're having our group picture.
"Smile!" My elder sister said.
Lahat kami ngumiti - ang ngiting iyon pala ay ang huling ngiti ng aking pamilya.
We are ambushed by unknown men. Gun shots filled our house. Malapit ako sa may poste kaya agad kong hinila si Mom para makapagtago sana. But she chose to protect my younger siblings. Maging sina ate ay prinotektahan ang maliit ko pang kapatid. My dad was shot in the heart.
That time, I was a failure.
Ako ang lalaki sa'ming magkakapatid pero wala akong nagawa.
I'm useless.
I'm worthless.
I let my family die in front of me.
Wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak ng umiyak. Gun shots was visible to our house. My Mom and my sister has gun shots at their backs, my siblings at their neck and stomach.
Me? Galos lang ang natamo ko. Mayroon akong daplis ng bala sa braso.
My Mom said to me before,
"If you want something to happen, or you have a wish, just close your eyes and say it. He will grant it."
Hindi ko iyon ginawa noon.
Pero ngayon, gusto kong gawin ito. Puno ng luha ang buong mukha ko habang binabanggit ang hiling ko.
"Bring back the lives of my family. Please. Make me believe unto you. Please."
Paulit-ulit ko iyong binabanggit habang yakap yakap ko sila. Puno ng dugo ang katawan ko at wala akong pake do'n.
Hanggang sa dumating ang mga pulis at ambulansya. They found me on the floor, hugging tighly my parents ang my siblings.
I was speechless.
Wala ng luhang lumalabas sa mata ko. Pero nanginginig pa rin ang buong katawan ko.
I can feel the blood dried to my skin.
Dinala ako ng mga pulis sa prisinto para hingian ng statement, pero wala silang napala sa'kin. Di ako makapagsalita. They said that I was in traumatic state.
The corpse of my family is in the morgue. I want to be with them.
I want to die.
Gusto ko silang makita no'ng mga panahong iyon pero hindi nila ako pinayagan. Tinurukan nila ako ng pampakalma para lang makatulog ako.
Nagising ako sa hospital bed. Hindi ako nagsasalita. Hanggang sa dalhin nila ako sa burol ng pamilya ko.
Nag-uunahan ang mga luha ko sa pagpatak. Wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak.
I am blaming myself. Kung hindi sana ako nagtago agad sa poste, hindi mangyayari sa kanila ito. Sana buhay pa sila.
I was sleepless.
Gabi gabi, araw-araw ko silang binabantayan.
Hanggang isang araw, nahuli na ang mga gumawa nito. Mga kaaway sa politika ni Dad ang may pakana. Hindi ko magawang matuwa dahil nahuli na sila.
It's not enough. Hindi mapapalitan ang buhay na nawala kapag nahuli sila. Hindi maibabalik ang buhay ng pamilya ko. Hindi na sila babalik.
Sa araw ng libing nila, walang luhang lumabas sa mata ko. Pagod na akong umiyak.
Pagod nga ba ako? O talagang sinisisi ko ang sarili ko sa pagkamatay nila?
Kasalanan ko ito eh. Kasalanan ko.
I was so stupid and foolish.
Dinala nila ako sa ampunan at do'n ko nakilala si Mother Helen. Almost two years akong hindi nakapagsalita. Dalawang taon din akong pinagtyagaan ni Mother Helen.
Hanggang sa makapagsalita ako. Nakapag-aral. Mabuti nalang at may iniwan sa bangko si Daddy para sa'ming magkakapatid.
I used it to have my own condo unit.
Because of what happen, since that day, I hate christmas.
Since that day, I lost all the excitement I have before when Yuletide Season is near.
Christmas will not be the same like before without my family.
And now, I will enjoy again this CHRISTMAS SOLITUDE.
December 25.
"Hi Mom, Dad, Ate and Kambal. Merry Christmas."
***
Hi guys! This is my SECOND ONESHOT STORY. Hope you enjoy reading!
Please read, vote and comment!
Follow me!
FB: Reiner Calimlim Ocon
Ig: iammusikero011
FB PAGE: AkiroKyd Story Updates
Watty: Akirokyd
Thank You!
Merry Christmas and a Happy New Year!❤
-akirokyd🖊