Chapter (22-1) ( Zawgyi + Unicode)
က်ိဳးယြန္ရွန္႕က ညသန္းေခါင္မွာ နိုးလာခဲ့တယ္။ သူနိုးလာေတာ့သူ႕ ရင္ဘတ္က တင္းႀကပ္ေနတယ္လို႕ ခံစားလိုက္ရလို႕ စည္းေနွာင္ထားတဲ့ ပတ္တီးကို ဖယ္ရွားျပစ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ႕ရင္ဘတ္က ဓါးဒဏ္ရာက ေဆးကုစရာမလိုပဲ တလခြဲေလာက္ဆိုရင္ အလိုိုလိုေပ်ာက္သြားမွာျဖစ္တယ္။
ဇီရႊမ္က သူ႕ေဘးမွာထိုင္ေနျပီး ေသြးနီေရာင္ရဲေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ က်ိဳးယြင္ရွန္႕ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကို ေႀကာက္ရြံ႕တဲ့ အႀကည့္ေတြနဲ႕ မ်က္ေတာင္ မခတ္တမ္း စိုက္ႀကည့္ေနတယ္။ က်ိဳးယြင္ရွန္႕နိုးလာတာကို ေတြ႕ေတာ့ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႕ရင္ဘတ္ထဲမွာ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ သိိုငး္က်မ္းကို ကမ္းေပးျပီး အသံအက္အက္နဲ႕ေျပာလိုက္တယ္။
"Wuji Xinjing သိုင္းက်မး္က ဒီမွာပါ။ ငါ မင္း အတြက္ ေသခ်ာသိမ္းဆည္းေပးထားတယ္။ ဒီသိုင္းက်မး္ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ ငါ ကူညီေပးမယ္။"
သူ႕ေလသံက ခ်ီးမြမ္းစကားဆိုမွာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနပံုရတယ္။ က်ိဳးယြင္ရွန္႕က သုိင္းက်မ္းကို အသာယာ လွမ္းယူလိုက္တယ္။
"စိတ္မပူနဲ႕ေတာ့။ ေနာင္ခါမွာ တေယာက္ေယာက္က မင္းကို အေနွာက္ယွက္ေပးခ်င္ရင္ ငါ့ကို အရင္ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးမွ မင္းဆီကို ေရာက္လာေစရမယ္။ "
ဇီရႊမ္က က်ိဳးယြင္ရွန္႕ကို အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ စိတ္အားထက္သန္စြာ ကတိေပးေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ အခ်ိန္မွီသြားခဲ့ျပီ။ ဒီလူငယ္ေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ အခ်ိန္မီွိေလး သူ ေရာက္ရွိလာခဲ့ျပီ။ သူက လူငယ္ေလးရဲ႕ ျဖဴေဖ်ာ့တဲ့ ပါးျပင္ကို ပြတ္သပ္ေပးခ်င္ေပမယ့္ နည္းနည္းေလးမွ မလႈပ္ရဲဘူးျဖစ္ေနတယ္။
က်ိဳးယြင္ရွန္႕က မျပံဳးပဲ မေနနိုင္ဘူး။ သူက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႕ ညင္ညင္သာသာေလးေျပာလိုက္တယ္။
"အရူး"
"ဟုတ္တယ္။ ငါက တကယ့္ကို ရူးမိုက္တဲ့သူပါ။ "
သူသာ မရူးမိုက္ဘူးဆိုရင္ သူခ်စ္တဲ့ လူငယ္ေလးကို ေသလုေမ်ာပါး အျဖစ္ပ်က္ႀကားထဲ တြနး္ခ်ခဲ့မွာတဲ့လား။
"ခင္ဗ်ားသိရဲ႕လား...."
က်ိဳးယြင္ရွန္႕က သိုင္းက်မး္ကို ေခါက္ျပီး ဘုန္းႀကီးရဲ႕မ်က္နွာကို လွမ္းရိုက္လိုက္ခ်ိန္မွာ မေတာ္တဆ ဒဏ္ရာကို ထိမိျပီး သူ႕လည္ေခ်ာင္းထဲ ေသြးေတြျပည့္လာလို႕ ေျပာလက္စ စကားကို ဆက္မေျပာနုိ္င္ေတာ့ဘူး။ သူ႕ပါးစပ္ထဲက ေသြးေတြက နူတ္ခမ္းေထာင့္ကေန စီးက်လာခဲ့တယ္။
"ေတာင္ႀကားသခင္က မင္းရဲ႕နွလံုးကို ျပန္ေကာင္းေအာင္ ကုသေပးထားတာ။ အခု လက္လႊတ္စပယ္ လႈပ္ရွားတာေတြ၊ စကားမ်ားမ်ားေျပာတာေတြ မလုပ္ေသးနဲ႕ဦး။ ေနာင္အခါ မင္း ေနေကာင္းသြားရင္ ငါ့ကို ႀကိဳက္သေလာက္ ဆူလို႕၊ ရိုက္လို႕ရတယ္။ အခုေတာ့ မင္း ေသခ်ာအနားယူလိုက္ဦး။ "
ဇီရႊမ္က က်ိဳးယြင္ရွန္႕မလႈပ္ရွားနုိင္ေအာင္ အေႀကာပိတ္လိုက္ျပီး သိုင္းက်မ္းကို သူ႕ရဲ႕ အၤက်ီလက္ထဲ ေသခ်ာသိမ္းဆည္းေပးျပီး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားရင္း ေျပာလုိက္တယ္။ ဇီရႊမ္က က်ိဳးယြင္ရွန္႕ရဲ႕ ေတာက္ပစိုစြတ္တဲပ့ မက္မံုပြင့္မ်က္ဝန္းေလးေတြကို ႀကည့္ျပီး အူယားသြားလုိ႕ ကိုယ္ကို ငံု႕ကိုင္းလိုက္တယ္။
ဒီအျပဳမူေလးက ဇီရႊမ္ရဲ႕ ရင္ထဲက ျပင္းထန္တဲ့ စိတ္ေတြကို လွစ္ဟျပေနသလိုပဲ။ သူက သူ႕လက္ေတြကို က်ိဳးယြင္ရွန္႕ရဲ႕ မ်က္နွာေဘးမွာ ေထာက္ထားျပီး သူ႕ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ က်ိဳးယြင္ရွန္႕ေပၚ မဖိမိေအာင္ သတိထားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ နမ္းဖို႕ ေခါင္းကို နွိမ့္လာတယ္။
ဇီရႊမ္ရဲ႕ စိတ္နွလံုးတစ္ခုလံုးက ပံုမွန္မဟုတ္ပဲ ျပင္းစြာခုန္လာျပီး သူ႕စိတ္ဝိဥာဥ္ စုပ္ယူခံလိုက္ရသလို တကိုယ္လံုးကို တုန္ယင္သြားေစတယ္။ ဒီလူငယ္ေလးရဲ႕ နူတ္ခမ္းနဲ႕ လွ်ာေတြက ဘာေႀကာင့္ ဒီေလာက္ထိေအာင္ ခံစားရေစတာလဲ။ သူ႕တကိုယ္လံုး ေလထဲ ေျမာက္တက္သြားသလို၊ ေရထဲက မွီတြယ္ရာမဲ့ ေမ်ာေနတဲ့ ေလွေလးလို ခံစားသြားရေစတယ္။ လွ်ာနွစ္ခု ယွက္ႏြယ္သြားေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြက တခါတေလ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ တခါတေလ ေႀကာက္ရြံ႕မႈနဲ႕ တြန္႕ဆုတ္မႈေတြကို ခံစားလာရေစတယ္။ ဇီရႊမ္က ဒီလူငယ္ေလးနဲ႕ နွစ္ကိုယ္တစ္စိတ္ပူးေပါင္းလိုက္ခ်င္တယ္။ သူ႕နွလံုးသားေအာက္ေျခမွာ ဒီလူငယ္ေလးကို သိုဝွက္သိမ္းဆည္းထားခ်င္ေတာ့တယ္။
ပထမ ကိ်ဳးယြင္ရွန္႕က ဒီလူရဲ႕ လွ်ာ သူ႕အာခံတြင္းထဲ အတင္းထိုးေဖာက္လာတဲ့အထိ ခုခံေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အာခံတြင္းထဲ ေရာက္လာေတာ့ သူ လိုသလို ထိန္းခ်ဳပ္ေတာ့တယ္။
ဇီရႊမ္က သူ႕ကိုယ္ေအာက္မွာရွိတဲ့ လူငယ္ေလးကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္စြဲလမ္း တပ္မက္မိသလဲဆိုတာ ကိုယ့္ဖာသာ သတိျပဳမိေတာ့ အမွတ္တမဲ့နဲ႕ လူငယ္ေလးရဲ႕ နားရြက္ဖ်ားက အဖုေလးကို အသာယာပြတ္သပ္ရင္း ေဒတာေတြကို လႊြဲေျပာင္းေပးေနမိတယ္။
အခန္းထဲမွာ ညင္သာသိမ္ေမြ႕တဲ့ နူတ္ခမ္းျခင္းထိေတြ႕သံေတြ ထြက္ေပးလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး မီးျငိမ္းသြားတဲ့အခ်ိန္ထိ သူတို႕နွစ္ေယာက္ သည္းသည္းမည္းမည္းနမ္းေနမိႀကတယ္။ မိီးျငိမ္းလို႕ ေမွာင္သြားေတာ့ ဇီရႊမ္က လူငယ္ေလးရဲ႕ နူတ္ခမ္္းကေန ခြာလိုက္တယ္။ သူ႕မ်က္နွာေပၚမွာ ျပံဳးေနျပီး ရြင္ျမဴးရိပ္ေတြ ထင္ဟပ္ေနတယ္။
ဇီရႊမ္က လူငယ္ေလးရဲ႕ ေအးစက္တဲ့ လည္ပင္းကို အသာထိေတြ႕လိုက္ျပီး ေခါင္းကို လက္နဲ႕ အသာယာေပြ႕ျပီး ညင္သာတဲ့ အနမ္းကို ထပ္ေပးလိုက္ျပန္တယ္။ သူက က်ိဳးယြင္ရွန္႕ရဲ႕ နွာေခါင္းထိပ္ဖ်ားေလးကို အသာယာနမး္လိုက္ျပီး အိပ္ယာေပၚက ထလိုက္တယ္။ သူက မီးလင္းဖိုထဲ ထင္းေတြ ထပ္ထည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲ လင္းလာခဲ့တယ္။ သူ ဝတ္ထားတဲ့ ဘုန္းႀကီး ဝတ္ရံုက ေလ်ာ့ရဲေနျပီး သူ႕ရင္အုပ္ကို အထင္းသားေပၚလြင္ေနေစတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူ႕ဝတ္ရံုေအာက္ပိုင္းက စိတ္လႈပ္ရွားတက္ႀကြတဲ့အတြက္ စုိစြတ္တဲ့ အကြက္တစ္ကြက္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကို ဇီရႊမ္က ဖံုးကြယ္မယ့္ ပံုမေပၚသလို စိတ္အေနွာက္ယွက္ျဖစ္ပံုလည္း မေပၚဘူး။
က်ိဳးယြင္ရွန္႕က တကိုယ္လံုး လႈပ္ရွားလို႕မရေအာင္ အေႀကာပိတ္ထားခံရလို႕ မလႈပ္မယွက္ေနေနရျပီး ဇီရႊမ္အဝတ္ေပၚက အကြက္ကို စိုက္ႀကည့္ေနလိုက္တယ္။ ဇီရႊမ္က ရွက္တဲ့ပံုနည္းနည္းေလးမွ မေပၚပဲ အဝတ္ကို ခြ်တ္လိုက္ျပီး အေစာင္ေအာက္ကို တိုးဝင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ က်ိဳးယြင္ရွန္႕ကို လက္ေမာင္းႀကားထဲ ညင္သာစြာ ေထြးေပြ႕ထားျပီး ႀကင္ႀကင္နာနာေျပာလိုက္တယ္။
"အိပ္ႀကစို႕ေနာ္...."
ဇီရႊမ္က ေစာင္ကို သူ႕က်န္းခ်ီေတြနဲ႕ အပူေပးလိုက္လို႕ အိပ္ယာက အရမ္းကို သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္သြားလို႕ က်ိဳးယြင္ရွန္႕လည္း နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေမာက်သြားေတာ့တယ္။ ဇီရႊမ္ကေတာ့ တညလံုး မအိပ္ပဲ က်ိဳးယြင္ရွန္႕ကို ေသြးနီေရာင္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ စိုက္ႀကည့္ေနတယ္။ က်ိဳးယြင္ရွန္႕နိုးလာတဲ့အခါ ဇီရႊမ္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြကို ေတြ႕ေတာ့ အံ့အားသင့္သြားတယ္။ သူထင္ထားတာက ဇီရႊမ္က မေကာင္းဆိုးဝါးခ်ီေတြကို ေကာင္းေကာင္းမထိန္းခ်ဳပ္နုိင္ပဲ အတြငး္အား ကေမာက္ကမျဖစ္ေနတယ္လို႕ထင္ထားတာ။ ႀကည့္ရတာ သူထင္တာ လြဲေနျပီထင္တယ္။ တညလံုး သူ႕ကို ေထြးေပြ႕ျပီး က်န္းခ်ီေတြနဲ႕အပူေပးေနတာေတာင္ ဇီရႊမ္ကို ႀကည့္ရတာ နည္းနည္းေလးမွ အားယုတ္တဲ့ပံုမေတြ႕ရဘူး။ က်င့္စဥ္ေဖာက္ျပန္သြားမယ့္ ပံုလည္း မေတြ႕ရဘူး။
က်ိဳးယြင္ရွန္႕က သူ႕ကို အေႀကာပိတ္ထားတာ ေကာင္းေကာင္းမပြင့္ေသးေတာ့ စကားမေျပာနုိင္ေသးပဲ တိီးတိုး အသံေလးျပုျပီး အခ်က္ျပလိုက္တယ္။ ဇီရႊမ္က သူ႕ကို အေႀကာဖြင့္မေပးပဲ သမားေတာ္ကို က်ိဳးယြင္ရွန္႕ရဲ႕ ပတ္တီးေတြကို ျပန္လဲေပးျပီး ေဆးထည့္ေပးဖို႕ အမိန္႕ေပးလိုက္တယ္။ သူက အိပ္ယာထက္က ထျပီး ေဆးက်ိဳထားတဲ့ အိုးထဲကေန ပန္းကန္ထဲကို ေဆးဌဲ႕ထည့္ျပီး မပူေအာင္ ေသခ်ာမႈတ္ေပးတယ္။ ျပီးမွ က်ိဳးယြင္ရွန္႕ရဲ႕ကိုယ္ကို ထူမေပးျပီး တဇြန္းျခင္း ဝင္ေအာင ္တိုက္တယ္။
က်ိဳးယြင္ရွန္႕က ေဆးေတြကို ေထြးထုတ္ခ်င္ေပမယ့္ အေႀကာပိတ္ထားလို႕ ဘယ္လိုမွ ေထြးထုတ္လို႕မရပဲ ေဆးေတြကို ျမိဳခ်ရေတာ့တယ္။ ေဆးေတြက အရမ္းခါးလြန္းလို႕ ဒီေဆးကို ျမိဳခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ သူ႕မ်က္ဝန္းထဲက မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့တက္လာတယ္။ သူ႕ပံုက ငုိသံမထြက္ပဲ ငိုေႀကြးေနသလိုျဖစ္လို႕ ဇီရႊမ္က ေဆးပန္းကန္ကို ခ်လိုက္ျပီး က်ိုးယြင္ရွန္႕မ်က္နွာ ကို အေတာ္ႀကာေအာင္ ေငးေမာႀကည့္လိုက္ျပီး ဘယ္လိုမွ မခ်ဳပ္ထိန္းနုိင္ေတာ့ပဲ လူေတြရွိေနတာေတာင္ သူက က်ိဳးယြင္ရွန္႕ကို နမ္းရိႈက္လိုက္ေတာ့တယ္။
ဗုဒၶဘာသာရဲ႕စည္းကမ္းထဲမွာ ေကာင္းတဲ့သူနဲ႕ မေကာင္းတဲ့သူ ဘယ္လိုခြဲျခားထားတယ္ဆိုတာ သူ ဂရုမစိုက္ဘူး။ သူ သိတာ ဒီလူငယ္ေလးကို သူ ေသလုမတတ္ စြဲလမ္းေနတယ္ဆိုတာပဲ။ ဒါေႀကာင့္ လူငယ္ေလးကို အေလာတႀကီး နမ္းလိုက္တယ္။ တေလာကလံုးက လူေတြက သူတို႕ကို တားျမစ္ဆန္႕က်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ဒီလူငယ္ေလးကို သူ အသက္ေပးျပီး ကာကြယ္ေပးသြားဦးမွာပဲ။
အခန္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အလုပ္သင္ သမားေတာ္ေလးက ဒီျမင္ကြင္းကို ေတြ႕ေတာ့ ထိတ္လန္႕သြားျပီး လက္ထဲ ကိုင္ထားတဲ့ လင္ဗန္းကို ျဖစ္ညစ္လိုက္မိလို႕ အသံက်ယ္ေလာင္စြာျမည္သြားေတာ့တယ္။ ဒီေလာက္က်ယ္တဲ့ အသံထြက္တာေတာင္ ဇီရႊမ္က အေလးမထားပဲ ဆက္လက္နမး္ေနတဲ့အတြက္ က်န္တဲ့သူေတြက မ်က္လံုးအႀကည့္ကိုလြဲျပီး အခန္းထဲက အလိုက္တသိ ထြက္သြားႀကေတာ့တယ္။ အျပင္ကို ေရာက္ေတာ့မွ ပဲ သူတို႕က ေက်ာျပင္မွာ ေခြ်းေအးေတြထြက္ျပီး ထိတ္လန္႕ေနႀကတယ္။
ဒီလူက တကယ္ပဲ ဘုန္းႀကီးဇီရႊမ္ပဲလား။ သူက ဘာေႀကာင့္ လူငယ္ေလးကို နမ္းေနရတာလဲ။
အဲ့ဒီအခိ်န္မွာ ေတာင္ႀကားသခင္ရဲ႕ အခန္းျပတင္းတံခါးမွာ ခိုတစ္ေကာင္ လာနားျပီး ေပ်ာ္ရြင္စြာ အသံျပဳလိုက္တယ္။ ေနာက္သံုးရက္ႀကာေတာ့ က်ိဳးယြင္ရွန္႕ရဲ႕ ဒဏ္ရာက နည္းနည္းသက္သာစျပဳလာေပမယ့္ သူ႕ ကိုယ္ထဲက အဆိ္ပ္ကေတာ့ ထိန္းရံုပဲ ထိန္းထားနုိင္ေသးတယ္။ အဆိပ္က အခ်ိန္မေရြးျပန္႕ျပီး သူ႕အသက္ကိုု နူတ္ယူသြားနုိင္တယ္။
ဇီရႊမ္က ေန႕တုိင္း က်ိဳးယြင္ရွန္႕ေသာက္ဖို႕ ေဆးကို သြားယူတုိင္း ေတာင္ႀကားသခင္ကို ေအးစက္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ႀကည့္ျပီး သူ႕အေပၚ ဖိအားေတြကို ပိုပို တိုးလာေစတယ္။ ဒီကေန႕ အလုပ္သင္ သမားေတာ္ေလးက ေဆးပန္းကန္ထည့္လာတဲ့ လင္ဗန္းကို သယ္လာျပီး စားပြဲေပၚတင္ေပးထားတယ္။ ဇီရႊမ္က ေဆးပန္းကန္ကို က်ိဳးယြန္ရွန္႕လက္ထဲကို ထည့္ေပးျပီး ကူကယ္ရာမဲ့စြာနဲ႕တိုက္တြန္းလိုက္တယ္။ ေဆးက ခါးလြန္းတာကို သိေပမယ့္ ဒါကို ေသာက္မွရမွာျဖစ္လို႕ ဇီရႊမ္က ေရကို အသင့္ခပ္ေပးထားတယ္။
က်ိဳးယြင္ရွန္႕က ေဆးပန္းကန္ကို ေမာ့ေသာက္မလုိလုပ္ျပီးေနာက္ ဘာမွ မေျပာပဲ ပန္းကန္ကို ႀကမ္းျပင္ေပၚ ျပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ေဆးပန္းကန္ကို ခြဲလိုက္တာ ျမင္လိုက္ေတာ့ အလုပ္သင္သမားေတာ္ေလးက ခ်က္ခ်င္း ႀကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္ျပီး ေႀကာက္လန္႕တႀကားနဲ႕ ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။
"ေဆးထဲမွာ အဆိပ္ပါတာလား"
ဇီရႊမ္က ေမးလို္က္ေပမယ့္ သူ႕ေလသံထဲမွာ ေသခ်ာသိထားျပီးသလို ခိုင္မာေနတယ္။ က်ိဳးယြင္ရွန္႕က ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္တယ္။
=====================================
Chapter (22-1) ( Zawgyi + Unicode)
ကျိုးယွန်ရှန့်က ညသန်းခေါင်မှာ နိုးလာခဲ့တယ်။ သူနိုးလာတော့သူ့ ရင်ဘတ်က တင်းကြပ်နေတယ်လို့ ခံစားလိုက်ရလို့ စည်းနှောင်ထားတဲ့ ပတ်တီးကို ဖယ်ရှားပြစ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သူ့ရင်ဘတ်က ဓါးဒဏ်ရာက ဆေးကုစရာမလိုပဲ တလခွဲလောက်ဆိုရင် အလိုလိုပျောက်သွားမှာဖြစ်တယ်။
ဇီရွှမ်က သူ့ဘေးမှာထိုင်နေပြီး သွေးနီရောင်ရဲနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကျိုးယွင်ရှန့်ပျောက်ကွယ်သွားမှာကို ကြောက်ရွံ့တဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ မျက်တောင် မခတ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျိုးယွင်ရှန့်နိုးလာတာကို တွေ့တော့ သူက ချက်ချင်းပဲ သူ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ သိမ်းဆည်းထားတဲ့ သိုင်းကျမ်းကို ကမ်းပေးပြီး အသံအက်အက်နဲ့ပြောလိုက်တယ်။
"Wuji Xinjing သိုင်းကျမ်းက ဒီမှာပါ။ ငါ မင်း အတွက် သေချာသိမ်းဆည်းပေးထားတယ်။ ဒီသိုင်းကျမ်းကို စောင့်ရှောက်ဖို့ ငါ ကူညီပေးမယ်။"
သူ့လေသံက ချီးမွမ်းစကားဆိုမှာကို မျှော်လင့်နေပုံရတယ်။ ကျိုးယွင်ရှန့်က သိုင်းကျမ်းကို အသာယာ လှမ်းယူလိုက်တယ်။
"စိတ်မပူနဲ့တော့။ နောင်ခါမှာ တယောက်ယောက်က မင်းကို အနှောက်ယှက်ပေးချင်ရင် ငါ့ကို အရင်ဖြတ်ကျော်ပြီးမှ မင်းဆီကို ရောက်လာစေရမယ်။ "
ဇီရွှမ်က ကျိုးယွင်ရှန့်ကို အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ စိတ်အားထက်သန်စွာ ကတိပေးနေတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူ အချိန်မှီသွားခဲ့ပြီ။ ဒီလူငယ်လေးကို စောင့်ရှောက်ဖို့ အချိန်မှီလေး သူ ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီ။ သူက လူငယ်လေးရဲ့ ဖြူဖျော့တဲ့ ပါးပြင်ကို ပွတ်သပ်ပေးချင်ပေမယ့် နည်းနည်းလေးမှ မလှုပ်ရဲဘူးဖြစ်နေတယ်။
ကျိုးယွင်ရှန့်က မပြုံးပဲ မနေနိုင်ဘူး။ သူက စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ ညင်ညင်သာသာလေးပြောလိုက်တယ်။
"အရူး"
"ဟုတ်တယ်။ ငါက တကယ့်ကို ရူးမိုက်တဲ့သူပါ။ "
သူသာ မရူးမိုက်ဘူးဆိုရင် သူချစ်တဲ့ လူငယ်လေးကို သေလုမျောပါး အဖြစ်ပျက်ကြားထဲ တွန်းချခဲ့မှာတဲ့လား။
"ခင်ဗျားသိရဲ့လား...."
ကျိုးယွင်ရှန့်က သိုင်းကျမ်းကို ခေါက်ပြီး ဘုန်းကြီးရဲ့မျက်နှာကို လှမ်းရိုက်လိုက်ချိန်မှာ မတော်တဆ ဒဏ်ရာကို ထိမိပြီး သူ့လည်ချောင်းထဲ သွေးတွေပြည့်လာလို့ ပြောလက်စ စကားကို ဆက်မပြောနိုင်တော့ဘူး။ သူ့ပါးစပ်ထဲက သွေးတွေက နူတ်ခမ်းထောင့်ကနေ စီးကျလာခဲ့တယ်။
"တောင်ကြားသခင်က မင်းရဲ့နှလုံးကို ပြန်ကောင်းအောင် ကုသပေးထားတာ။ အခု လက်လွှတ်စပယ် လှုပ်ရှားတာတွေ၊ စကားများများပြောတာတွေ မလုပ်သေးနဲ့ဦး။ နောင်အခါ မင်း နေကောင်းသွားရင် ငါ့ကို ကြိုက်သလောက် ဆူလို့၊ ရိုက်လို့ရတယ်။ အခုတော့ မင်း သေချာအနားယူလိုက်ဦး။ "
ဇီရွှမ်က ကျိုးယွင်ရှန့်မလှုပ်ရှားနိုင်အောင် အကြောပိတ်လိုက်ပြီး သိုင်းကျမ်းကို သူ့ရဲ့ င်္အကျီလက်ထဲ သေချာသိမ်းဆည်းပေးပြီး တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားရင်း ပြောလိုက်တယ်။ ဇီရွှမ်က ကျိုးယွင်ရှန့်ရဲ့ တောက်ပစိုစွတ်တဲပ့ မက်မုံပွင့်မျက်ဝန်းလေးတွေကို ကြည့်ပြီး အူယားသွားလို့ ကိုယ်ကို ငုံ့ကိုင်းလိုက်တယ်။
ဒီအပြုမူလေးက ဇီရွှမ်ရဲ့ ရင်ထဲက ပြင်းထန်တဲ့ စိတ်တွေကို လှစ်ဟပြနေသလိုပဲ။ သူက သူ့လက်တွေကို ကျိုးယွင်ရှန့်ရဲ့ မျက်နှာဘေးမှာ ထောက်ထားပြီး သူ့ ကိုယ်အလေးချိန် ကျိုးယွင်ရှန့်ပေါ် မဖိမိအောင် သတိထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နမ်းဖို့ ခေါင်းကို နှိမ့်လာတယ်။
ဇီရွှမ်ရဲ့ စိတ်နှလုံးတစ်ခုလုံးက ပုံမှန်မဟုတ်ပဲ ပြင်းစွာခုန်လာပြီး သူ့စိတ်ဝိဉာဉ် စုပ်ယူခံလိုက်ရသလို တကိုယ်လုံးကို တုန်ယင်သွားစေတယ်။ ဒီလူငယ်လေးရဲ့ နူတ်ခမ်းနဲ့ လျှာတွေက ဘာကြောင့် ဒီလောက်ထိအောင် ခံစားရစေတာလဲ။ သူ့တကိုယ်လုံး လေထဲ မြောက်တက်သွားသလို၊ ရေထဲက မှီတွယ်ရာမဲ့ မျောနေတဲ့ လှေလေးလို ခံစားသွားရစေတယ်။ လျှာနှစ်ခု ယှက်နွယ်သွားတော့ ခံစားချက်တွေက တခါတလေ ပျော်ရွှင်မှု၊ တခါတလေ ကြောက်ရွံ့မှုနဲ့ တွန့်ဆုတ်မှုတွေကို ခံစားလာရစေတယ်။ ဇီရွှမ်က ဒီလူငယ်လေးနဲ့ နှစ်ကိုယ်တစ်စိတ်ပူးပေါင်းလိုက်ချင်တယ်။ သူ့နှလုံးသားအောက်ခြေမှာ ဒီလူငယ်လေးကို သိုဝှက်သိမ်းဆည်းထားချင်တော့တယ်။
ပထမ ကျိုးယွင်ရှန့်က ဒီလူရဲ့ လျှာ သူ့အာခံတွင်းထဲ အတင်းထိုးဖောက်လာတဲ့အထိ ခုခံနေသေးတယ်။ နောက်တော့ သူ့အာခံတွင်းထဲ ရောက်လာတော့ သူ လိုသလို ထိန်းချုပ်တော့တယ်။
ဇီရွှမ်က သူ့ကိုယ်အောက်မှာရှိတဲ့ လူငယ်လေးကို ဘယ်လောက်တောင်စွဲလမ်း တပ်မက်မိသလဲဆိုတာ ကိုယ့်ဖာသာ သတိပြုမိတော့ အမှတ်တမဲ့နဲ့ လူငယ်လေးရဲ့ နားရွက်ဖျားက အဖုလေးကို အသာယာပွတ်သပ်ရင်း ဒေတာတွေကို လွှွဲပြောင်းပေးနေမိတယ်။
အခန်းထဲမှာ ညင်သာသိမ်မွေ့တဲ့ နူတ်ခမ်းခြင်းထိတွေ့သံတွေ ထွက်ပေးလာတယ်။ နောက်ဆုံး မီးငြိမ်းသွားတဲ့အချိန်ထိ သူတို့နှစ်ယောက် သည်းသည်းမည်းမည်းနမ်းနေမိကြတယ်။ မီးငြိမ်းလို့ မှောင်သွားတော့ ဇီရွှမ်က လူငယ်လေးရဲ့ နူတ်ခမ်းကနေ ခွာလိုက်တယ်။ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ ပြုံးနေပြီး ရွင်မြူးရိပ်တွေ ထင်ဟပ်နေတယ်။
ဇီရွှမ်က လူငယ်လေးရဲ့ အေးစက်တဲ့ လည်ပင်းကို အသာထိတွေ့လိုက်ပြီး ခေါင်းကို လက်နဲ့ အသာယာပွေ့ပြီး ညင်သာတဲ့ အနမ်းကို ထပ်ပေးလိုက်ပြန်တယ်။ သူက ကျိုးယွင်ရှန့်ရဲ့ နှာခေါင်းထိပ်ဖျားလေးကို အသာယာနမ်းလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်က ထလိုက်တယ်။ သူက မီးလင်းဖိုထဲ ထင်းတွေ ထပ်ထည့်လိုက်တော့ အခန်းထဲ လင်းလာခဲ့တယ်။ သူ ဝတ်ထားတဲ့ ဘုန်းကြီး ဝတ်ရုံက လျော့ရဲနေပြီး သူ့ရင်အုပ်ကို အထင်းသားပေါ်လွင်နေစေတယ်။ ဒါ့အပြင် သူ့ဝတ်ရုံအောက်ပိုင်းက စိတ်လှုပ်ရှားတက်ကြွတဲ့အတွက် စိုစွတ်တဲ့ အကွက်တစ်ကွက်ဖြစ်နေတယ်။ ဒါကို ဇီရွှမ်က ဖုံးကွယ်မယ့် ပုံမပေါ်သလို စိတ်အနှောက်ယှက်ဖြစ်ပုံလည်း မပေါ်ဘူး။
ကျိုးယွင်ရှန့်က တကိုယ်လုံး လှုပ်ရှားလို့မရအောင် အကြောပိတ်ထားခံရလို့ မလှုပ်မယှက်နေနေရပြီး ဇီရွှမ်အဝတ်ပေါ်က အကွက်ကို စိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ဇီရွှမ်က ရှက်တဲ့ပုံနည်းနည်းလေးမှ မပေါ်ပဲ အဝတ်ကို ချွတ်လိုက်ပြီး အစောင်အောက်ကို တိုးဝင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျိုးယွင်ရှန့်ကို လက်မောင်းကြားထဲ ညင်သာစွာ ထွေးပွေ့ထားပြီး ကြင်ကြင်နာနာပြောလိုက်တယ်။
"အိပ်ကြစို့နော်...."
ဇီရွှမ်က စောင်ကို သူ့ကျန်းချီတွေနဲ့ အပူပေးလိုက်လို့ အိပ်ယာက အရမ်းကို သက်တောင့်သက်သာဖြစ်သွားလို့ ကျိုးယွင်ရှန့်လည်း နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်မောကျသွားတော့တယ်။ ဇီရွှမ်ကတော့ တညလုံး မအိပ်ပဲ ကျိုးယွင်ရှန့်ကို သွေးနီရောင်မျက်ဝန်းတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျိုးယွင်ရှန့်နိုးလာတဲ့အခါ ဇီရွှမ်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေကို တွေ့တော့ အံ့အားသင့်သွားတယ်။ သူထင်ထားတာက ဇီရွှမ်က မကောင်းဆိုးဝါးချီတွေကို ကောင်းကောင်းမထိန်းချုပ်နိုင်ပဲ အတွင်းအား ကမောက်ကမဖြစ်နေတယ်လို့ထင်ထားတာ။ ကြည့်ရတာ သူထင်တာ လွဲနေပြီထင်တယ်။ တညလုံး သူ့ကို ထွေးပွေ့ပြီး ကျန်းချီတွေနဲ့အပူပေးနေတာတောင် ဇီရွှမ်ကို ကြည့်ရတာ နည်းနည်းလေးမှ အားယုတ်တဲ့ပုံမတွေ့ရဘူး။ ကျင့်စဉ်ဖောက်ပြန်သွားမယ့် ပုံလည်း မတွေ့ရဘူး။
ကျိုးယွင်ရှန့်က သူ့ကို အကြောပိတ်ထားတာ ကောင်းကောင်းမပွင့်သေးတော့ စကားမပြောနိုင်သေးပဲ တီးတိုး အသံလေးပြုပြီး အချက်ပြလိုက်တယ်။ ဇီရွှမ်က သူ့ကို အကြောဖွင့်မပေးပဲ သမားတော်ကို ကျိုးယွင်ရှန့်ရဲ့ ပတ်တီးတွေကို ပြန်လဲပေးပြီး ဆေးထည့်ပေးဖို့ အမိန့်ပေးလိုက်တယ်။ သူက အိပ်ယာထက်က ထပြီး ဆေးကျိုထားတဲ့ အိုးထဲကနေ ပန်းကန်ထဲကို ဆေးဌဲ့ထည့်ပြီး မပူအောင် သေချာမှုတ်ပေးတယ်။ ပြီးမှ ကျိုးယွင်ရှန့်ရဲ့ကိုယ်ကို ထူမပေးပြီး တဇွန်းခြင်း ဝင်အောင ်တိုက်တယ်။
ကျိုးယွင်ရှန့်က ဆေးတွေကို ထွေးထုတ်ချင်ပေမယ့် အကြောပိတ်ထားလို့ ဘယ်လိုမှ ထွေးထုတ်လို့မရပဲ ဆေးတွေကို မြိုချရတော့တယ်။ ဆေးတွေက အရမ်းခါးလွန်းလို့ ဒီဆေးကို မြိုချလိုက်ချိန်မှာ သူ့မျက်ဝန်းထဲက မျက်ရည်တွေ ဝေ့တက်လာတယ်။ သူ့ပုံက ငိုသံမထွက်ပဲ ငိုကြွေးနေသလိုဖြစ်လို့ ဇီရွှမ်က ဆေးပန်းကန်ကို ချလိုက်ပြီး ကျိုးယွင်ရှန့်မျက်နှာ ကို အတော်ကြာအောင် ငေးမောကြည့်လိုက်ပြီး ဘယ်လိုမှ မချုပ်ထိန်းနိုင်တော့ပဲ လူတွေရှိနေတာတောင် သူက ကျိုးယွင်ရှန့်ကို နမ်းရှိုက်လိုက်တော့တယ်။
ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့စည်းကမ်းထဲမှာ ကောင်းတဲ့သူနဲ့ မကောင်းတဲ့သူ ဘယ်လိုခွဲခြားထားတယ်ဆိုတာ သူ ဂရုမစိုက်ဘူး။ သူ သိတာ ဒီလူငယ်လေးကို သူ သေလုမတတ် စွဲလမ်းနေတယ်ဆိုတာပဲ။ ဒါကြောင့် လူငယ်လေးကို အလောတကြီး နမ်းလိုက်တယ်။ တလောကလုံးက လူတွေက သူတို့ကို တားမြစ်ဆန့်ကျင်တယ်ဆိုရင်တောင်မှ ဒီလူငယ်လေးကို သူ အသက်ပေးပြီး ကာကွယ်ပေးသွားဦးမှာပဲ။
အခန်းထဲမှာ ရှိနေတဲ့ အလုပ်သင် သမားတော်လေးက ဒီမြင်ကွင်းကို တွေ့တော့ ထိတ်လန့်သွားပြီး လက်ထဲ ကိုင်ထားတဲ့ လင်ဗန်းကို ဖြစ်ညစ်လိုက်မိလို့ အသံကျယ်လောင်စွာမြည်သွားတော့တယ်။ ဒီလောက်ကျယ်တဲ့ အသံထွက်တာတောင် ဇီရွှမ်က အလေးမထားပဲ ဆက်လက်နမ်းနေတဲ့အတွက် ကျန်တဲ့သူတွေက မျက်လုံးအကြည့်ကိုလွဲပြီး အခန်းထဲက အလိုက်တသိ ထွက်သွားကြတော့တယ်။ အပြင်ကို ရောက်တော့မှ ပဲ သူတို့က ကျောပြင်မှာ ချွေးအေးတွေထွက်ပြီး ထိတ်လန့်နေကြတယ်။
ဒီလူက တကယ်ပဲ ဘုန်းကြီးဇီရွှမ်ပဲလား။ သူက ဘာကြောင့် လူငယ်လေးကို နမ်းနေရတာလဲ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ တောင်ကြားသခင်ရဲ့ အခန်းပြတင်းတံခါးမှာ ခိုတစ်ကောင် လာနားပြီး ပျော်ရွင်စွာ အသံပြုလိုက်တယ်။ နောက်သုံးရက်ကြာတော့ ကျိုးယွင်ရှန့်ရဲ့ ဒဏ်ရာက နည်းနည်းသက်သာစပြုလာပေမယ့် သူ့ ကိုယ်ထဲက အဆိပ်ကတော့ ထိန်းရုံပဲ ထိန်းထားနိုင်သေးတယ်။ အဆိပ်က အချိန်မရွေးပြန့်ပြီး သူ့အသက်ကို နူတ်ယူသွားနိုင်တယ်။
ဇီရွှမ်က နေ့တိုင်း ကျိုးယွင်ရှန့်သောက်ဖို့ ဆေးကို သွားယူတိုင်း တောင်ကြားသခင်ကို အေးစက်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ကြည့်ပြီး သူ့အပေါ် ဖိအားတွေကို ပိုပို တိုးလာစေတယ်။ ဒီကနေ့ အလုပ်သင် သမားတော်လေးက ဆေးပန်းကန်ထည့်လာတဲ့ လင်ဗန်းကို သယ်လာပြီး စားပွဲပေါ်တင်ပေးထားတယ်။ ဇီရွှမ်က ဆေးပန်းကန်ကို ကျိုးယွန်ရှန့်လက်ထဲကို ထည့်ပေးပြီး ကူကယ်ရာမဲ့စွာနဲ့တိုက်တွန်းလိုက်တယ်။ ဆေးက ခါးလွန်းတာကို သိပေမယ့် ဒါကို သောက်မှရမှာဖြစ်လို့ ဇီရွှမ်က ရေကို အသင့်ခပ်ပေးထားတယ်။
ကျိုးယွင်ရှန့်က ဆေးပန်းကန်ကို မော့သောက်မလိုလုပ်ပြီးနောက် ဘာမှ မပြောပဲ ပန်းကန်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြစ်ချလိုက်တယ်။ ဆေးပန်းကန်ကို ခွဲလိုက်တာ မြင်လိုက်တော့ အလုပ်သင်သမားတော်လေးက ချက်ချင်း ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ပြီး ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ တောင်းပန်လိုက်တယ်။
"ဆေးထဲမှာ အဆိပ်ပါတာလား"
ဇီရွှမ်က မေးလိုက်ပေမယ့် သူ့လေသံထဲမှာ သေချာသိထားပြီးသလို ခိုင်မာနေတယ်။ ကျိုးယွင်ရှန့်က ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။
=====================================