Chapter (19.1)
ညေရာက္တဲ့အခါ မုေလြ႕လင္က အိပ္ယာေပၚ ပံုလ်က္သားလဲက်သြားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။ အရွက္ရျခင္းဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္က သူမရဲ့အ႐ိုးေတြထိ တျဖည္းျဖည္းတိုက္စားေနတဲ့အဆိပ္ေတြလို သူမကိုယ္ထဲမွာ သြားလာေနတဲ့ အဆိပ္ပိုးေကာင္ေတြလို နာက်င္တဲ့ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိတယ္။ ပိယြင္ရြာရဲ့ခန္းမေဆာင္ထဲက ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ က်န္းခ်န္ရန္ရဲ့ စက္ဆုပ္ရြံရွာတဲ့ မ်က္၀န္းအၾကည့္ကို ျပန္သတိရတိုင္း မုေလြ႕လင္ရဲ့မ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္ေတြက အတားအဆီးမရွိ စီးက်လာေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေမႊးရနံ႔တစ္ခုကိုရလိုက္ၿပီး သူမတစ္ကိုယ္လံုးက ၾကြက္သားေတြက အားမရွိသလို ေပ်ာ့က်သြားၿပီး ႏွလံုးက ျပင္းထန္စြာခုန္လာေတာ့တယ္။
“တစ္ေယာက္ေယာက္ လာၾကပါဦး..”
မုေလြ႕လင္က အလန္႔တၾကား ႏႈတ္ခမ္းကိုဖြင့္ဟၿပီး အျပင္ကိုလွမ္းေခၚေပမယ့္ သူမႏႈတ္ဖ်ားက စကားသံတိုးတုိးပဲ ထြက္လာႏိုင္ေတာ့တယ္။
လူရိပ္တခ်ိဳ႕က တစ္၀က္ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းတံခါးကေနတစ္ဆင့္ သူမအိပ္ခန္းထဲကို တိတ္တဆိတ္၀င္လာၾကတယ္။ ဒီလူေတြက သူမကိုယ္ေပၚက အ၀တ္ေတြကို တစ္လႊာခ်င္း ခၽြတ္ဖယ္လိုက္ၾကတာကိုသိေပမယ့္ မုေလြ႕လင္က ေဆးမိထားလို႔ ႏႈတ္ကဖြင့္ဟၿပီး အကူအညီေခၚလို႔မရသလို ႐ုန္းကန္ျငင္းဆန္ႏိုင္ျခင္းမရွိေအာင္ ေပ်ာ့ေခြေနတယ္။ ဒီလူေတြက သူမရဲ့အ၀တ္ကိုခၽြတ္ခြာၿပီး သူမရဲ့ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ဲ႕ကားလိုက္ၿပီး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ သူမကို အႏိုင္အထက္ျပဳမူၿပီး အတင္းအက်ပ္ရယူၾကတယ္။ သူတို႔က ပိုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္လာၾကတဲ့အတြက္ သူမကို အလယ္မွာဖိထားၿပီး လူႏွစ္ေယာက္က တစ္ၿပိဳင္တည္း သူမရဲ့ေရွ႕ေပါက္နဲ႔ေနာက္ေပါက္ထဲ ၀င္ေရာက္ဆက္ဆံၾကတယ္။ ဒီလူစုက သူမကိုယ္က ေသြးေတြယိုစီးက်လာတဲ့အထိ အတူတူ တစ္ၿပိဳင္တည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ဆက္ဆံၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ ေက်နပ္မႈရသြားေတာ့မွ ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔ထဲကတစ္ေယာက္က ရယ္ေမာၿပီး ေျပာသြားေသးတယ္။
“အရသာေတာ္ေတာ္ရွိတာပဲ.. နတ္သမီးပံုျပင္ထဲက မိန္းကေလးထက္ မင္းက ပိုၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္.. ဒီေန႔ေတာ့ အနားယူလိုက္ဦး.. မနက္ျဖန္က်မွ ငါတို႔ ပံုစံတစ္မ်ိဳးေျပာင္းၿပီး ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့..”
ဒီရြာမွာရွိတဲ့အေစာင့္ေတြနဲ႔ အေသခံလူသတ္သမားေတြက အေစာပိုင္းျပႆနာထဲမွာ အသတ္ခံလိုက္ရလို႔ အခု ရြာရဲ့လံုၿခံဳေရးကို ေစာင့္ေနတာက ယြန္ခြန္ဖုန္းရဲ့ စစ္တပ္ေတြကပဲ ကိုင္တြယ္ေနတယ္။ သူတို႔က ဒီေနရာကိုလာၾကေပမယ့္ ဒီရြာရဲ့အေစခံေတြလိုမ်ိဳး ေနရာတိုင္းကို လိုက္လုပ္ေပးဖို႔ကို သေဘာမတူၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေစာပိုင္းကလူရိပ္ေတြ မုေလြ႕လင္ရဲ့အိပ္ခန္းထဲကို ၀င္သြားတာကိုေတြ႕ေပမယ့္ ဘယ္သူမွ စိတ္၀င္တစား အေရးတယူ လာမၾကည့္ၾကဘူး။ သူတို႔က မ်က္မျမင္ေတြလိုပဲ ေၾကာင္ေတာင္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
အခန္းကတိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ခုနတုန္းကရွိခဲ့တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ ရမၼက္ျပင္းျပင္းရဲ့ အသက္႐ွဴသံေတြက ဘယ္တုန္းကမွမရွိခဲ့ဖူးသလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္။ မုေလြ႕လင္က ေတာင္ပိုင္းစစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ရဲ့ နန္းေတာ္တုန္းက အကူညီကင္းမဲ့စြာနဲ႔ အႏိုင္ထက္ျပဳက်င့္ခံရတဲ့ တူညီတဲ့အေျခအေနကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ရင္ဆိုင္ေနရသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ မေကာင္းမႈတစ္ခုက စတင္ျဖစ္ၿပီးသြားရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မရပ္တန္႔ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ မုေလြ႕လင္ ေကာင္းေကာင္းသိသြားေတာ့တယ္။
အခု သူမက မေကာင္းတဲ့နာမည္ထြက္သြားၿပီး ဂုဏ္သိကၡာ ထိခိုက္ပ်က္စီးသြားၿပီဆိုေတာ့ လူတိုင္းက ထိခိုက္ေစာ္ကားလို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ တံဆိပ္ကပ္လိုက္သလို ျဖစ္ေနၿပီ။
သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း က်န္းခ်န္ရန္အတြက္ လုပ္ကိုင္ေပးရင္း ရန္သူအမ်ားႀကီးကို ဖန္တီးမိၿပီးျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီလိုအေျခအေနမွာ ယြန္ခြန္ဖုန္းရဲ့ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈကို သူမ လက္လႊတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အနာဂတ္မွာႀကံဳရမယ့္ သူမရဲ့ကံၾကမၼာက ဒီကေန႔အျဖစ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးရြားလာမွာေသခ်ာတယ္။
မုေလြ႕လင္က ႏွလံုးကြဲေၾကမတတ္ ေနာင္တရေနမိတယ္။ သူမ,လုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈေတြရဲ့အက်ိဳးဆက္ကို သူမ ျပန္ေပးဆပ္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနၿပီး ဒီအျဖစ္ဆိုးကေန ဘယ္သူကမ်ား လာကယ္တင္ပါ့မလဲ။ က်န္းခ်န္ရန္က အာဏာကို လိုခ်င္တပ္မက္တာထက္ ဟိုဘက္ကုိလြန္ေနၿပီ။ ယြန္ခြန္ဖုန္းကလည္း သူ႔တိုက္ပြဲေအာင္ႏိုင္ဖို႔ သူမကို အလြယ္တကူပဲ စြန္႔ခြာသြားမွာေသခ်ာတယ္။
အခု သူမက ျပည့္တန္ဆာတစ္ဦးထက္မပိုတဲ့ လူတကာ လာေရာက္ေစာ္ကားႏိုင္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ မုအိမ္ေတာ္ကမမေလးဆိုတဲ့ သိကၡာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သူမက ျပည့္တန္ဆာသာသာပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဘယ္သူကမ်ား သူမကို ဒီဘ၀ကေန ဆြဲတင္ေပးႏိုင္ပါေတာ့မလဲလို႔ ေတြးၿပီး မုေလြ႕လင္ ဘုရားတေနမိတယ္။
သူမရဲ့ ဒီေန႔မွာႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ ကံၾကမၼာေတြအားလံုးက က်ိဳးယြင္ရွန္႔ရဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္လို႔ မုေလြ႕လင္ နည္းနည္းမွ မစဥ္းစားမိဘူး။
ယြန္ခြန္ဖုန္းရဲ့ ေဒါသတႀကီး လက္တံု႔ျပန္ကလဲ့စားေခ်ျခင္း၊ ရတနာေျမပံု ေပၚထြက္လာျခင္း၊ Wuji Xinjing သိုင္းက်မ္းသတင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားျခင္း၊ ပိယြင္ရြာရဲ့ မေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ေပၚသြားၿပီး လူတိုင္းနဲ႔တိုက္ပြဲျဖစ္ျခင္း၊ မုေလြ႕လင္နဲ႔ သူမကို လာေရာက္ေစာ္ကားတဲ့ လူတစ္စု…။ ဒါေတြအားလံုးက စနစ္တက်တြက္ခ်က္ၿပီး အကြက္ခ်ထားတဲ့အရာေအာက္မွာပဲ အားလံုး ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တာျဖစ္တယ္။
မိန္းမတစ္ေယာက္က ျပႆနာနဲ႔ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခ်ိန္ ဒီအက်ပ္အတည္းက လြတ္ေျမာက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ သူမက အရမ္းကိုသန္မာဖို႔လိုတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အင္အားႀကီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္အရိပ္ကို ခိုလံႈႏိုင္ဖို႔လိုအပ္တယ္။ မုေလြ႕လင္ရဲ့ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္က သန္မာတဲ့စ႐ိုက္မဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိပဲ သူမက ႏွိမ္ခ်တဲ့အမူအက်င့္လည္း မရွိဘူး။ အဆိုးဆံုးအခ်က္ကေတာ့ သူမကိုကာကြယ္ေပးဖို႔ ေရြးခ်ယ္တဲ့ေနရာမွာ တြက္ခ်က္တာမွားသြားတာပဲျဖစ္တယ္။
မုေလြ႕လင္က အၿမဲတမ္း ပါးနပ္လြန္းတဲ့သူျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခုတည္းေသာရလဒ္က သူမရဲ့ကံတရားကို တြက္ခ်က္တဲ့ေနရာမွာ လံုး၀ကို မွားယြင္းသြားခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ိဳးယြင္ရွန္႔ကေတာင္ သူမကို ဘာမွလုပ္ဖို႔ေတာင္ မလိုလိုက္ဘူး။ သူမ အရင္က ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈကို အခု သူမ ျပန္ေပးဆပ္ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုပဲ က်န္းခ်န္ရန္နဲ႔ မုက်င့္ေကာတို႔လည္း သူတို႔ေသလမ္းကိုေရာက္ဖို႔ ဘာမွမၾကာေတာ့ဘူး။
ေရွာင္လင္ေက်ာင္းရဲ့ ျပစ္ဒဏ္ဆင္ျခင္ျခင္းလိႈဏ္ဂူထဲမွာ ဇီရႊမ္က ၄၉ ရက္လံုးလံုး တံခါးပိတ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔အသိစိတ္ပင္လယ္ရဲ့ အနက္႐ိႈင္းဆံုးေနရာမွာ တည္ရွိေနတဲ့ မေကာင္းတဲ့အေတြးေတြက ပုန္းခိုေနၿပီး ဒီအေတြးကိုရေအာင္ ဖမ္းဆုပ္ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ သူ႔မွာ အရမ္းကိုအခက္ႀကံဳေနတယ္။ သူက သမာဓိကို ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းၿပီး ဒီအေတြးေတြကို ဖိႏွိပ္လို႔ ေပ်ာက္သြားေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားေနရတယ္။
ႏွင္းလို၊ ေက်ာက္စိမ္းျဖဴေရာင္လို အသားအေရရွိတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ကိုရင္ေလးတစ္ပါးက ထမင္းဘူးကိုသယ္ၿပီး လိႈဏ္ဂူထဲ၀င္လာခဲ့တယ္။ သူက ထမင္းပန္းကန္နဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေၾကာ္ တစ္ပန္းကန္ကို ထုတ္လိုက္တယ္။
“ရွစ္ရႈံး.. ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ပါၿပီ..”
သူက ဇီရႊမ္ ထမင္းပန္းကန္ကို လွမ္းယူတာကိုေစာင့္ရင္း မထင္မွတ္ဘဲေျပာလိုက္တယ္။
“ရွစ္႐ံႈး.. သိၿပီးၿပီလား.. လူတိုင္းက ယြီခ်န္းဟိုင္ကို အထင္လြဲေနၾကတာတဲ့.. မိသားစုခုနစ္စုကို တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးခဲ့တာက ပိယြင္ရြာလူႀကီး က်န္းခ်န္ရန္က ႀကံစည္ၿပီးလုပ္ခဲ့တာတဲ့.. သူက လူတိုင္းကို အထင္လြဲေအာင္လုပ္ၿပီး ယြီခ်န္းဟိုင္ေခါင္းေပၚကို ပံုခ်ခဲ့တာ.. လူတိုင္းက မေကာင္းမႈက်ဴးလြန္မိေအာင္ သူပဲစီစဥ္ခဲ့တယ္.. ကံဆိုးလိုက္တာ.. ေရွးေဟာင္းဂိုဏ္းက မ်ိဳးဆက္ေတြ တစ္ေယာက္မွ အသက္ရွင္မက်န္ရစ္ခဲ့ဘူး.. ဒီေလာကႀကီးက ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ..”
သူက အမွတ္မဲ့ေျပာၿပီး အရမ္းကိုေၾကာက္သြားခဲ့တယ္။ ဇီရႊမ္က ဘာမွမထူးျခားတဲ့ အမူအယာနဲ႔ ထမင္းကို တိတ္တိတ္ေလး စားေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္၀န္းထဲမွာ အရိပ္တစ္ခုက ျဖတ္ခနဲေပၚလာၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။
ကိုရင္ေလးက စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ သူ႔ရွစ္႐ံႈး ဘယ္လိုတံု႔ျပန္မလဲဆိုတာ ေစာင့္ေနတယ္။ သူ ဘယ္လိုမွ မတံု႔ျပန္တာကိုေတြ႕ေတာ့ ပန္းကန္ျပားေတြကိုသိမ္းဆည္းၿပီး ထြက္မသြားခင္ သံုးႀကိမ္ေလာက္ လွည့္ပတ္ကစားလိုက္တယ္။ သူက လိႈဏ္ဂူအ၀ကိုေရာက္တဲ့အခါ ဇီရႊမ့္ကို သိသိသာသာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
ကိုရင္ေလးက အစားအေသာက္ထည့္တဲ့ေသတၱာကို မီးဖိုဆီကိုျပန္ယူလာရင္း အက်ယ္ႀကီးေအာ္ဟစ္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း စကားေတြေျပာေနမိတယ္။ သူ႔ဆရာက ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေသြးေအးတဲ့ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္ေစခ်င္တာလဲ။ ဒီလိုရက္စက္တဲ့ အၾကင္နာတရားကင္းမဲ့တဲ့ ရွစ္႐ံႈးေဘးမွာ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကို ေစာင့္ေနေစခ်င္တယ္ဆိုတာ သူ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ငါးႏွစ္အၾကာမွာ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဆရာသခင္က သူ႔ကိုျပန္လာေခၚမယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တဲ့အထိ သူ အသားကိုလံုးလံုးမစားရဘဲ သတ္သတ္လြတ္ပဲ စားေနရတယ္ေလ။ ဒါက သူ႔ကို တကယ့္ကို ခက္ခဲေစတာပဲမဟုတ္လား။
🎄🎄🎄🎄🎄🎄
Chapter (19.1)
ညရောက်တဲ့အခါ မုလွေ့လင်က အိပ်ယာပေါ် ပုံလျက်သားလဲကျသွားပြီး အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။ အရှက်ရခြင်းဆိုတဲ့ ခံစားချက်က သူမရဲ့အရိုးတွေထိ တဖြည်းဖြည်းတိုက်စားနေတဲ့အဆိပ်တွေလို သူမကိုယ်ထဲမှာ သွားလာနေတဲ့ အဆိပ်ပိုးကောင်တွေလို နာကျင်တဲ့ခံစားချက်ကြောင့် မခံမရပ်နိုင်အောင်ဖြစ်နေမိတယ်။ ပိယွင်ရွာရဲ့ခန်းမဆောင်ထဲက ထွက်လာတဲ့အချိန် ကျန်းချန်ရန်ရဲ့ စက်ဆုပ်ရွံရှာတဲ့ မျက်ဝန်းအကြည့်ကို ပြန်သတိရတိုင်း မုလွေ့လင်ရဲ့မျက်ဝန်းထဲက မျက်ရည်တွေက အတားအဆီးမရှိ စီးကျလာတော့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ မွှေးရနံ့တစ်ခုကိုရလိုက်ပြီး သူမတစ်ကိုယ်လုံးက ကြွက်သားတွေက အားမရှိသလို ပျော့ကျသွားပြီး နှလုံးက ပြင်းထန်စွာခုန်လာတော့တယ်။
“တစ်ယောက်ယောက် လာကြပါဦး..”
မုလွေ့လင်က အလန့်တကြား နှုတ်ခမ်းကိုဖွင့်ဟပြီး အပြင်ကိုလှမ်းခေါ်ပေမယ့် သူမနှုတ်ဖျားက စကားသံတိုးတိုးပဲ ထွက်လာနိုင်တော့တယ်။
လူရိပ်တချို့က တစ်ဝက်ဖွင့်ထားတဲ့ ပြတင်းတံခါးကနေတစ်ဆင့် သူမအိပ်ခန်းထဲကို တိတ်တဆိတ်ဝင်လာကြတယ်။ ဒီလူတွေက သူမကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို တစ်လွှာချင်း ချွတ်ဖယ်လိုက်ကြတာကိုသိပေမယ့် မုလွေ့လင်က ဆေးမိထားလို့ နှုတ်ကဖွင့်ဟပြီး အကူအညီခေါ်လို့မရသလို ရုန်းကန်ငြင်းဆန်နိုင်ခြင်းမရှိအောင် ပျော့ခွေနေတယ်။ ဒီလူတွေက သူမရဲ့အဝတ်ကိုချွတ်ခွာပြီး သူမရဲ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ချဲ့ကားလိုက်ပြီး တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် သူမကို အနိုင်အထက်ပြုမူပြီး အတင်းအကျပ်ရယူကြတယ်။ သူတို့က ပိုပြီးပျော်ရွှင်လာကြတဲ့အတွက် သူမကို အလယ်မှာဖိထားပြီး လူနှစ်ယောက်က တစ်ပြိုင်တည်း သူမရဲ့ရှေ့ပေါက်နဲ့နောက်ပေါက်ထဲ ဝင်ရောက်ဆက်ဆံကြတယ်။ ဒီလူစုက သူမကိုယ်က သွေးတွေယိုစီးကျလာတဲ့အထိ အတူတူ တစ်ပြိုင်တည်း အကြိမ်ကြိမ်ဆက်ဆံကြတယ်။ နောက်ဆုံး သူတို့ ကျေနပ်မှုရသွားတော့မှ ရပ်လိုက်ကြတယ်။ သူတို့ထဲကတစ်ယောက်က ရယ်မောပြီး ပြောသွားသေးတယ်။
“အရသာတော်တော်ရှိတာပဲ.. နတ်သမီးပုံပြင်ထဲက မိန်းကလေးထက် မင်းက ပိုပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်.. ဒီနေ့တော့ အနားယူလိုက်ဦး.. မနက်ဖြန်ကျမှ ငါတို့ ပုံစံတစ်မျိုးပြောင်းပြီး ပျော်ကြတာပေါ့..”
ဒီရွာမှာရှိတဲ့အစောင့်တွေနဲ့ အသေခံလူသတ်သမားတွေက အစောပိုင်းပြဿနာထဲမှာ အသတ်ခံလိုက်ရလို့ အခု ရွာရဲ့လုံခြုံရေးကို စောင့်နေတာက ယွန်ခွန်ဖုန်းရဲ့ စစ်တပ်တွေကပဲ ကိုင်တွယ်နေတယ်။ သူတို့က ဒီနေရာကိုလာကြပေမယ့် ဒီရွာရဲ့အစေခံတွေလိုမျိုး နေရာတိုင်းကို လိုက်လုပ်ပေးဖို့ကို သဘောမတူကြဘူး။ ဒါကြောင့် အစောပိုင်းကလူရိပ်တွေ မုလွေ့လင်ရဲ့အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်သွားတာကိုတွေ့ပေမယ့် ဘယ်သူမှ စိတ်ဝင်တစား အရေးတယူ လာမကြည့်ကြဘူး။ သူတို့က မျက်မမြင်တွေလိုပဲ ကြောင်တောင်ကြည့်နေလိုက်တယ်။
အခန်းကတိတ်ဆိတ်သွားပြီး ခုနတုန်းကရှိခဲ့တဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေ၊ ရမ္မက်ပြင်းပြင်းရဲ့ အသက်ရှူသံတွေက ဘယ်တုန်းကမှမရှိခဲ့ဖူးသလို ပျောက်ကွယ်သွားတော့တယ်။ မုလွေ့လင်က တောင်ပိုင်းစစ်သေနာပတိချုပ်ရဲ့ နန်းတော်တုန်းက အကူညီကင်းမဲ့စွာနဲ့ အနိုင်ထက်ပြုကျင့်ခံရတဲ့ တူညီတဲ့အခြေအနေကို နောက်တစ်ကြိမ်ရင်ဆိုင်နေရသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ မကောင်းမှုတစ်ခုက စတင်ဖြစ်ပြီးသွားရင် ဘယ်တော့မှ မရပ်တန့်နိုင်တော့ဘူးဆိုတာ မုလွေ့လင် ကောင်းကောင်းသိသွားတော့တယ်။
အခု သူမက မကောင်းတဲ့နာမည်ထွက်သွားပြီး ဂုဏ်သိက္ခာ ထိခိုက်ပျက်စီးသွားပြီဆိုတော့ လူတိုင်းက ထိခိုက်စော်ကားလို့ရတယ်ဆိုတဲ့ တံဆိပ်ကပ်လိုက်သလို ဖြစ်နေပြီ။
သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း ကျန်းချန်ရန်အတွက် လုပ်ကိုင်ပေးရင်း ရန်သူအများကြီးကို ဖန်တီးမိပြီးဖြစ်နေပြီ။ ဒီလိုအခြေအနေမှာ ယွန်ခွန်ဖုန်းရဲ့ ကာကွယ်စောင့်ရှောက်မှုကို သူမ လက်လွှတ်လိုက်မယ်ဆိုရင် အနာဂတ်မှာကြုံရမယ့် သူမရဲ့ကံကြမ္မာက ဒီကနေ့အဖြစ်ထက် အဆပေါင်းများစွာ ဆိုးရွားလာမှာသေချာတယ်။
မုလွေ့လင်က နှလုံးကွဲကြေမတတ် နောင်တရနေမိတယ်။ သူမ,လုပ်ခဲ့တဲ့ မကောင်းမှုတွေရဲ့အကျိုးဆက်ကို သူမ ပြန်ပေးဆပ်ရတော့မယ်ဆိုတာ သိနေပြီး ဒီအဖြစ်ဆိုးကနေ ဘယ်သူကများ လာကယ်တင်ပါ့မလဲ။ ကျန်းချန်ရန်က အာဏာကို လိုချင်တပ်မက်တာထက် ဟိုဘက်ကိုလွန်နေပြီ။ ယွန်ခွန်ဖုန်းကလည်း သူ့တိုက်ပွဲအောင်နိုင်ဖို့ သူမကို အလွယ်တကူပဲ စွန့်ခွာသွားမှာသေချာတယ်။
အခု သူမက ပြည့်တန်ဆာတစ်ဦးထက်မပိုတဲ့ လူတကာ လာရောက်စော်ကားနိုင်တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီ။ ဂုဏ်သိက္ခာရှိတဲ့ မုအိမ်တော်ကမမလေးဆိုတဲ့ သိက္ခာလည်း မရှိတော့ဘူး။ သူမက ပြည့်တန်ဆာသာသာပဲ ကျန်တော့တယ်။ ဘယ်သူကများ သူမကို ဒီဘဝကနေ ဆွဲတင်ပေးနိုင်ပါတော့မလဲလို့ တွေးပြီး မုလွေ့လင် ဘုရားတနေမိတယ်။
သူမရဲ့ ဒီနေ့မှာကြုံတွေ့ရတဲ့ ကံကြမ္မာတွေအားလုံးက ကျိုးယွင်ရှန့်ရဲ့လုပ်ဆောင်ချက်ကြောင့်လို့ မုလွေ့လင် နည်းနည်းမှ မစဉ်းစားမိဘူး။
ယွန်ခွန်ဖုန်းရဲ့ ဒေါသတကြီး လက်တုံ့ပြန်ကလဲ့စားချေခြင်း၊ ရတနာမြေပုံ ပေါ်ထွက်လာခြင်း၊ Wuji Xinjing သိုင်းကျမ်းသတင်း ပျံ့နှံ့သွားခြင်း၊ ပိယွင်ရွာရဲ့ မကောင်းတဲ့လုပ်ရပ်ပေါ်သွားပြီး လူတိုင်းနဲ့တိုက်ပွဲဖြစ်ခြင်း၊ မုလွေ့လင်နဲ့ သူမကို လာရောက်စော်ကားတဲ့ လူတစ်စု…။ ဒါတွေအားလုံးက စနစ်တကျတွက်ချက်ပြီး အကွက်ချထားတဲ့အရာအောက်မှာပဲ အားလုံး ဖြစ်ပျက်သွားခဲ့တာဖြစ်တယ်။
မိန်းမတစ်ယောက်က ပြဿနာနဲ့ရင်ဆိုင်ရတဲ့အချိန် ဒီအကျပ်အတည်းက လွတ်မြောက်ချင်တယ်ဆိုရင် သူမက အရမ်းကိုသန်မာဖို့လိုတယ်။ ဒါမှမဟုတ် အင်အားကြီးတဲ့ လူတစ်ယောက်အရိပ်ကို ခိုလှုံနိုင်ဖို့လိုအပ်တယ်။ မုလွေ့လင်ရဲ့ ပင်ကိုယ်စရိုက်က သန်မာတဲ့စရိုက်မဟုတ်ဘူး။ ဒီလိုပဲ သူမက နှိမ်ချတဲ့အမူအကျင့်လည်း မရှိဘူး။ အဆိုးဆုံးအချက်ကတော့ သူမကိုကာကွယ်ပေးဖို့ ရွေးချယ်တဲ့နေရာမှာ တွက်ချက်တာမှားသွားတာပဲဖြစ်တယ်။
မုလွေ့လင်က အမြဲတမ်း ပါးနပ်လွန်းတဲ့သူဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် တစ်ခုတည်းသောရလဒ်က သူမရဲ့ကံတရားကို တွက်ချက်တဲ့နေရာမှာ လုံးဝကို မှားယွင်းသွားခဲ့တာဖြစ်တယ်။ တကယ်တော့ ကျိုးယွင်ရှန့်ကတောင် သူမကို ဘာမှလုပ်ဖို့တောင် မလိုလိုက်ဘူး။ သူမ အရင်က ပါဝင်လုပ်ဆောင်ခဲ့တဲ့ မကောင်းမှုကို အခု သူမ ပြန်ပေးဆပ်ရမှာဖြစ်တယ်။ ဒီလိုပဲ ကျန်းချန်ရန်နဲ့ မုကျင့်ကောတို့လည်း သူတို့သေလမ်းကိုရောက်ဖို့ ဘာမှမကြာတော့ဘူး။
ရှောင်လင်ကျောင်းရဲ့ ပြစ်ဒဏ်ဆင်ခြင်ခြင်းလှိုဏ်ဂူထဲမှာ ဇီရွှမ်က ၄၉ ရက်လုံးလုံး တံခါးပိတ်နေခဲ့တယ်။ သူ့အသိစိတ်ပင်လယ်ရဲ့ အနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာမှာ တည်ရှိနေတဲ့ မကောင်းတဲ့အတွေးတွေက ပုန်းခိုနေပြီး ဒီအတွေးကိုရအောင် ဖမ်းဆုပ်ဖော်ထုတ်ဖို့ သူ့မှာ အရမ်းကိုအခက်ကြုံနေတယ်။ သူက သမာဓိကို ငြိမ်အောင်ထိန်းပြီး ဒီအတွေးတွေကို ဖိနှိပ်လို့ ပျောက်သွားအောင်ပဲ ကြိုးစားနေရတယ်။
နှင်းလို၊ ကျောက်စိမ်းဖြူရောင်လို အသားအရေရှိတဲ့ ချစ်စဖွယ်ကိုရင်လေးတစ်ပါးက ထမင်းဘူးကိုသယ်ပြီး လှိုဏ်ဂူထဲဝင်လာခဲ့တယ်။ သူက ထမင်းပန်းကန်နဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်ကြော် တစ်ပန်းကန်ကို ထုတ်လိုက်တယ်။
“ရှစ်ရှုံး.. ထမင်းစားချိန်ရောက်ပါပြီ..”
သူက ဇီရွှမ် ထမင်းပန်းကန်ကို လှမ်းယူတာကိုစောင့်ရင်း မထင်မှတ်ဘဲပြောလိုက်တယ်။
“ရှစ်ရှုံး.. သိပြီးပြီလား.. လူတိုင်းက ယွီချန်းဟိုင်ကို အထင်လွဲနေကြတာတဲ့.. မိသားစုခုနစ်စုကို တိုက်ခိုက်ဖျက်ဆီးခဲ့တာက ပိယွင်ရွာလူကြီး ကျန်းချန်ရန်က ကြံစည်ပြီးလုပ်ခဲ့တာတဲ့.. သူက လူတိုင်းကို အထင်လွဲအောင်လုပ်ပြီး ယွီချန်းဟိုင်ခေါင်းပေါ်ကို ပုံချခဲ့တာ.. လူတိုင်းက မကောင်းမှုကျူးလွန်မိအောင် သူပဲစီစဉ်ခဲ့တယ်.. ကံဆိုးလိုက်တာ.. ရှေးဟောင်းဂိုဏ်းက မျိုးဆက်တွေ တစ်ယောက်မှ အသက်ရှင်မကျန်ရစ်ခဲ့ဘူး.. ဒီလောကကြီးက ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ..”
သူက အမှတ်မဲ့ပြောပြီး အရမ်းကိုကြောက်သွားခဲ့တယ်။ ဇီရွှမ်က ဘာမှမထူးခြားတဲ့ အမူအယာနဲ့ ထမင်းကို တိတ်တိတ်လေး စားနေခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့မျက်ဝန်းထဲမှာ အရိပ်တစ်ခုက ဖြတ်ခနဲပေါ်လာပြီး ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။
ကိုရင်လေးက စိတ်ရှည်လက်ရှည်နဲ့ သူ့ရှစ်ရှုံး ဘယ်လိုတုံ့ပြန်မလဲဆိုတာ စောင့်နေတယ်။ သူ ဘယ်လိုမှ မတုံ့ပြန်တာကိုတွေ့တော့ ပန်းကန်ပြားတွေကိုသိမ်းဆည်းပြီး ထွက်မသွားခင် သုံးကြိမ်လောက် လှည့်ပတ်ကစားလိုက်တယ်။ သူက လှိုဏ်ဂူအဝကိုရောက်တဲ့အခါ ဇီရွှမ့်ကို သိသိသာသာ ငေးစိုက်ကြည့်နေတယ်။
ကိုရင်လေးက အစားအသောက်ထည့်တဲ့သေတ္တာကို မီးဖိုဆီကိုပြန်ယူလာရင်း အကျယ်ကြီးအော်ဟစ်ပြီး တစ်ယောက်တည်း စကားတွေပြောနေမိတယ်။ သူ့ဆရာက ဘာကြောင့် ဒီလိုသွေးအေးတဲ့ဘုန်းကြီးတစ်ပါး ဖြစ်စေချင်တာလဲ။ ဒီလိုရက်စက်တဲ့ အကြင်နာတရားကင်းမဲ့တဲ့ ရှစ်ရှုံးဘေးမှာ ဘာကြောင့် သူ့ကို စောင့်နေစေချင်တယ်ဆိုတာ သူ နားမလည်နိုင်တော့ဘူး။
ငါးနှစ်အကြာမှာ ဂိုဏ်းချုပ်ဆရာသခင်က သူ့ကိုပြန်လာခေါ်မယ်ဆိုပေမယ့် ဒီအချိန်ရောက်တဲ့အထိ သူ အသားကိုလုံးလုံးမစားရဘဲ သတ်သတ်လွတ်ပဲ စားနေရတယ်လေ။ ဒါက သူ့ကို တကယ့်ကို ခက်ခဲစေတာပဲမဟုတ်လား။