----- CHAPTER o2 -----
Eksaktong 6 PM nang kumalembang ang university bell. Sinuot ko ang denim green jacket na pumaibabaw sa black t-shirt ko. Isinabit konaman sa kaliwang balikat ang strap ng backpack, at saka isinuot ang headphones ko.
"Hey, daan tayo sa night market after our classes?" pagyayaya ni Bailey habang nililigpit ang mga gamit sa desk niya.
I shook my head. "Sorry, Bay. I have somewhere to be. Maybe tomorrow night?"
She tilted her head a little as her brown eyebrows furrowed. "You just moved here, may plans ka na agad?"
"Nah, for podcast stuff," I lied and shrugged.
Bailey nodded even if she looked quite unsatisfied with my answers. Parang marami pa siyang tanong, pero binalewala niya na lang. Good girl.
My classes are supposed to end at 9, but that woman from yesterday told me to be at the Tramwell Building by 6 PM. Apparently, they will explain more about the project and make us sign some non-disclosure agreements, and the actual contract if we eventually decide to join.
Hindi ako nahirapang puntahan ang Tramwell Building. Alam na kasi agad ng taxi driver kung nasaan ito. He was quite curious though kung bakit ako pupunta rito sa ganitong oras lalo't pasara na raw ang karamihan sa establishments.
I just shrugged at his questions. Malay ko ba.
He had a point though, dahil nang pumasok ako sa building, pansin ko agad ang katahimikan ng paligid. If it wasn't for the lights and the guard, iisipin kong sarado na talaga ang building.
"Ano pong sadya natin, ma'am?" tanong sa akin ng guwardyang nakaputing polo at may earpiece pang suot. May hawak rin siyang tablet. Sosyal.
"This one hot lady told me to come by for a certain project—"
"Pangalan mo po, ma'am?" he cut me off as he looked down on his tablet.
"Wren . . ." I paused and blinked. "Elianna Wren Lozarte," I corrected myself.
He browsed for a little bit on the tablet's screen until he nodded and looked up again. "Sumunod ka po sa akin, ma'am."
We proceeded to a corridor and headed for the elevator. Pumasok ako sa loob, pero siya ay nanatili lamang sa labas at pinindot ang 15th button. "Diretso ka lang po, ma'am."
Habang mag-isa sa loob ng umaangat na cabin, napaisip ako bigla. Baka mamaya, pang prostitution ring o human trafficking related 'tong papasukin ko, lagot talaga ako kay Tito. Pero sayang din naman kasi kung palalampasin ko ang opportunity nang hindi inaalam kung para saan talaga ito.
Pagbukas ng pinto ay napabuntonghininga na lamang ako. "Bahala na nga."
Humakbang ako palabas at napansin agad na naka-dim ang mga ilaw sa pasilyong bumungad sa akin. Medyo cool ang dating, parang sa horror movies na may biglang susulpot na multo at papatayin ako.
I slid down my headphones and let it hung on my neck. Pinakiramdaman ko ang paligid at parang wala talagang katao-tao. Sa kabila nito ay may natatanaw akong isang pinto sa dulo.
Dinukot ko ang swiss army knife mula sa maliit na bulsa ng backpack ko. Mabuti nang sigurado.
Nakakailang hakbang pa lang ako nang biglang umilaw ang isang bumbilya sa ibabaw ng kinatatayuan ko. Nagpatuloy ako sa paglalakad at sunod-sunod na umandar ang iba pang mga bumbilyang nadaraanan ko. Napangisi ako.
Taas-noo akong naglakad habang nilalaro sa isang kamay ang swiss knife. I thought of it as my own kind of fidget spinner.
Masyadong tahimik sa buong paligid at ang naririnig ko lang ay ang mga yapak ko, pati na ng malabong rock music mula sa headphones ko. Creepy, but cool.
Pakiramdam ko ay may super powers ako habang nati-trigger ko ang motion-sensor lights sa bawat hakbang. Feel na feel ko ang moment kaso narating ko na ang pintuan at kailangan nang mahinto ng pantasya ko.
Bumuntonghininga ako at saka diretsong binuksan ang pinto. Nadatnan ko ang isang napakalaking silid na tadtad ng naglalakahang salamin at mula rito ay kitang-kita ko ang city lights ng Valesca.
Biglang may tumikhim at doon ko napansin ang babaeng kumausap sa akin sa CR kahapon. Nakatayo siya sa gilid ng pinto hawak ang isang clipboard.
"I'm glad to see you, Ms. Lozarte." She smiled courteously. Unlike yesterday, nakasuot siya ngayon ng brown trousers at simpleng white camisole, sa kabila nito ay sobrang sexy at pormal pa rin ng datingan niya. Maganda rin siya. I sure hope her boss isn't an asshole who will take advantage of her. That would suck.
"What's your name again?" I asked, still playing with the swiss knife on my hand — without flipping out the blade, of course.
"You can just call me Selene." She spoke with such allure.
She raised her hand and pointed out the stairs. "You can head upstairs and take a seat with the others. Mr. Tramwell will see you in a few."
"Others?" tanong ko sa sarli ko habang paakyat.
Nasagot ang tanong ko nang madatnan ang others na nasa isang malaki at bilugang mesa. Sa ibabaw ng mesa ay isang napakalaking chandelier na hugis diyamante.
There were like 9 of those others and only two were girls, me becoming the third. I don't know who they are, duh, but I could tell we're all at the same age range.
"Uy! Si Ms. Milkshake!" A chubby guy in a thin yellow shirt suddenly beamed at the sight of me and punched the shoulder of the skinny dude with thick eyeglasses next to him.
I don't know who the chubby guy is, but I recognize the skinny dude from the university cafeteria. Siya iyong binully no'ng feeling F4.
Napatingin ang karamihan sa akin kaya tumango na lamang ako at isinilid sa bulsa ang swiss knife ko. Tutal bakante ang upuan sa tabi ni Chubby Guy, sa kanya na ako tumabi.
"Hi!" He waved and smiled as he faced me.
I smiled as well and threw my bag up the table. Naupo ako sabay hubad ng jacket ko. "Call me Ms. Milkshake again and I'm going to pinch your man boobs."
Nanlaki ang mga mata niya at mabilis siyang napatakip sa dibdib, gamit ang mga brasong naka-ekis. Kahit ang kaibigan niyang naka-eyeglasses ay napatingin sa akin. Mukhang nagulantang sila sa sinabi ko. Not a fan of my humor, I see.
I chuckled and punched him lightly in the shoulders. "I'm just messing with you. You can just call me Wren, though."
"Oh . . ." Tumawa si Chubby Guy pero halatang pilit. Mukhang natakot yata talaga siya sa ideyang kukurutin ko ang man boobs niya.
"You guys got names?" I grinned. Before any of them could answer, napansin ko agad ang ID na suot ni Chubby Guy kaya naman binasa ko agad ang pangalan niya. Bartholomew.
"Nice name, Bartholomeow," I commented as I sat back on the cushioned seat.
"It's Bartholomew." He chuckled shyly and cocked his head sidewards.
"That's what I said, Bartholomeow," I chuckled, emphasizing meow, trying to annoy him.
"No, you said Myaw instead of Myu. Walang letter O sa huli," he tried to explain while still chuckling, pero pansin kong medyo napu-frustrate na siya sa akin.
Tumango-tango ako. "Got you, Bartholomeow."
Marahas siyang napakamot sa ulo niya, naiinis na. "Bartholomew kasi! Bar! Tho! Lo! Myu! Hindi ako pusa!"
Hindi ko na napigilang matawa sabay tango-tango. I think I'm going to call him Meow.
"Kalma lang, Bart. Pinagtitripan ka lang niya," the skinny guy spoke and sighed. Mukhang pasan ang mundo.
I leaned forward the table to have a clearer glimpse of him, nasa gitna kasi namin si Meow. "How about you, Nerd? What's your name?"
Natawa si Meow. "She just called you a nerd," pabulong niyang pang-aasar.
"Herbert," tipid at tila iritadong sagot ni Skinny Guy, hindi man lang ako tinapunan ng tingin. Sungit. Dapat maging mabait siya sa akin kasi nagantihan ko ang kaaway niya. The enemy of my enemy is my best friend, yabba dabba doo.
"Uhm, excuse me?"
Napatingin ako sa tapat ko, may isang babaeng doon na may suot na choker. Maikli ang buhok niya at may bangs. Ang aliwalas niya sa pakiramdam tingnan. Medyo mainit na kasi ang mahaba kong buhok minsan.
"Excused." I grinned.
She chuckled and tilted her head a little, parang nahihiya. "B-By any chance, are you Wren from the Bloody Hours Podcast?"
Tumango ako.
"Omg!" Tumayo siya at agad na lumipat sa bakanteng upuan na nasa tabi ko. Napansin ko tuloy na biglang napunta sa amin ang tingin ng lahat. "Hey, I'm Lindsey! I love your podcast! It's my happy pill! Na-excite talaga ako nang malaman kong lilipat ka rito!"
All of a sudden, I felt a warm feeling in my chest. I tried to keep my smile from going overboard. Sarap sa feeling, eh, parang worth it lahat ng pagod bigla.
"What's your favorite episode?" tanong ko.
"The Vizconde Massacre case." She beamed but then quickly dismissed her smile. "Sobrang informative ng episode. Nakakalungkot nga lang talaga ang mga nangyari," aniya pa.
Tumango-tango ako. "True."
"Psst . . . may kailangan ka palang malaman." Bigla akong siniko ni Meow kaya nabalik ulit ang tingin ko sa kanya.
"Ako ang nawawala mong anak?" pagdadrama ko sabay hawak sa dibdib ko.
Marahas na napakamot si Meow sa ulo niya. "'To naman eh, ang hirap kausap!"
"Bakit ba?" Natawa ako.
"Naalala mo 'yong binuhusan mo ng milkshake kahapon?" Bumuntonghininga siya. "Pangalan no'n, Donovan Tramwell."
Agad nauwi sa ngiwi ang ngiti ko. Parang unti-unting nanlabo sa paningin ko ang kumikinang na perang gusto kong makamtan.
"Oh damn, siya pala ang gumawa no'n?" Biglang humalahak ang isang lalaking malapit sa amin. Tall, aark, at medyo gago-looking. "Good job!" aniya sabay angat ng kamay niya sa ere na parang gustong makipag-high five eh malayo kami sa isa't isa.
Nagtaas na lang din ako ng kamay. Mukhang nagkaintindihan naman kami sa imaginary high five namin.
"That's Micky. Lumayo ka diyan kasi malandi 'yan," bulong sa akin ni Meow.
"Hoy, Bart! Ano pinagsasabi mo?!" bulalas ni Micky.
Pansin kong sa aming sampu ay kami lang ang nag-uusap, the rest ay tahimik. Siguro ay wala rin silang kilala. Mabuti na lang talaga at makapal ang mukha ko kaya nakakausap ko sina Meow.
Umakyat si Selene rito at nag-abot sa amin ng mga kopya ng non-disclosure agreement na dapat naming pirmahan. Pinaintindi niya sa amin ang bawat terms sa agreement. Bukod dito ay binigyan din niya kami ng oras para basahin ito nang mabuti. Matagal-tagal din kaming natahimik, abala, at naninigurado.
"Shall we begin?"
Sabay-sabay kaming napalingon nang makarinig kami ng isang baritonong boses.
Dumating ang isang matangkad na lalaking may matikas na tindig. His face and overall aura scream authority. To be fair, he's hella handsome as well.
His hair is a little overgrown but it looks really good on him. Halata rin sa suot niyang peach-colored polo ang muscles niya. He doesn't look too old, tantya ko ay nasa early to mid 30's lang siya. I can't believe I'm saying this, but he's a total papi.
He smiled at us, but just like Selene, his smile seems to be just out of formality. And speaking of that hottie, nakasunod din ito sa kanya. Damn, they look good together. They look like a power couple who can make your life either a sweet dream or a hellish nightmare.
Nang makolekta ni Selene ang mga dokumento namin, tumayo si Total Papi sa mismong likuran namin kaya wala akong choice kundi i-stretch ang leeg ko, ganoon din sina Lindsey.
"My name is Andros Tramwell, and as you all probably know, my family owns Tramwell Industries. My father, in particular, is the founder and current owner of Tramwell Industries. Currently, he's outside the country for some medical procedures, but before leaving, he left me with a task," he paused and as if on cue ay nag-abot sa kanya si Selene ng isang briefcase. Binuksan niya ito at nilabas ang isang parisukat na bagay na kulay itim. Hindi ko masyadong maaninag kung ano ito.
"This is the Tramwell Defender. A state-of-the-art security alarm system from Tramwell Industries. This is designed to protect every home from break-ins and invasions through its sensors and our 24/7 private hotline. Unfortunately, many Filipinos fail to see the need for our product. This is where you come into play." He handed the device back to Selene and looked at us one by one. "I have gathered you here tonight knowing you are perfect for The Fearmonger Project."
"Fearmonger?" tanong ni Lindsey.
"That will be us." Andros clasped his hands together and smiled. "We will fabricate and spread fear to make the Filipinos aware of the dangers they fail to acknowledge. We will open their eyes and help to protect them," he continued.
Ang sabihin mo, gusto mong manakot ng tao para bilhin nila ang produkto ninyo. Paligoy-ligoy pa.
"Sir, isn't that illegal?" tanong ng babaeng nasa kabilang dulo ng mesa. A pretty girl with curly hair and tanned skin.
Andros nodded. "Getting caught or exposed means failure to us, which is why we specifically chose and invited you for this project. Each of you will play a very important role in this project for it to succeed. Take Mr. Stuart Costares, for example."
"Sino daw?" tanong ni Herbert.
"Is Mr. Stuart around?" tanong ni Andros.
"Nandito po!"
Napalingon kaming lahat sa hagdan at laking gulat ko nang dumating si Stu. Hindi kagaya kahapon na nakasuot siya ng police uniform, ngayon ay nakasuot na siya ng plain red shirt.
Nahihiyang naupo si Stu sa bakanteng upuan. Napatingin siya sa direksyon ko at napakurap-kurap nang makita ako. Mukhang gulat din siyang makita ako.
"Continuing." Andros chuckled. "Mr. Stuart here has, in simpler words, connections to help us have an easier way of evading the law. Mr. Michael as well," dagdag niya sabay turo kay Micky.
Umayos ng tayo ang siraulong si Micky at ngumisi sabay sayaw-sayaw ng balikat niya.
"Ay oo nga pala, anak si Micky ng Vice Mayor," bulong ni Meow. Kawawa naman ang Vice Mayor.
"What if we still get caught?" tanong ni Herbert.
Tumango si Andros at isa-isa ulit kaming tiningnan. "If we get exposed, I assure you that I will have your back. It is part of our official contract which we will hand out should you choose to accept our offer."
"Wait, how about the payment?" Hindi ko napigilang magtanong. Naramdaman ko ang kakaibang pagtahimik ng paligid at sa puntong iyon ay alam kong nakatingin na silang lahat sa akin. "Wag nga kayong epal. Alam kong pera rin ang habol n'yo," I sneered at them.
Andros chuckled. "Wren Lozarte, right?"
Tumango ako. "In the flesh."
"Each of you will be paid 50 thousand pesos once you sign the contract. When we're done, we will pay you an additional 50 thousand," aniya kaya biglang umingay ang paligid. Everyone was expressing delight at the slated amount. Ako nga ay halos mapapalakpak sa tuwa. 100 thousand is a great help! Besides, it's not like we're going to hurt anyone.
Nagtaas ng kamay ang lalaking katabi ni Micky. Nakasuot pa siya ng green varsity jacket ng Valesco University.
"Yes, Mr. Zambrano," Andros acknowledged.
"Just how are we going to inflict fear?" tanong niya kaya natahimik ulit ang paligid.
Andros grinned. "We create our own Serial Killer."
----- HOW TO MAKE A SERIAL KILLER -----