Tükenince mavi
Siyaha döner
Güneş takkeli sema
Bir el uzanınca bulutların yarasına
Başlar sağanak sağanak, ağlamaya
Gece çok vurunca kayalara
Gün doğunca daha bir yorgun olur deniz
Kalem kızınca, yazılanlara
Ağırlaşıyor
Sonra da hüzün içimizde çöküyor
İşimiz rast gitmeyince
Aklımıza geliyor el açmak Rabbimize
Muhabbet demini alınca
Yalanlar dibe çöküyor
Umutlar harflerden ayrılıp seni terk eder
Bazen en sevdiğin mısrada
Bir şiir daha biter
Ama kaburgam da çizilen defter
Kanı bırakıp harfleri kaleme iter
Yorgun bir ağaç gölgesinde oturmak yerine
Yanın da üşümeyi tercih eder nefesim
Belki soğuk ölürüz böylece
Bir papatya açar
Sol kaburgamızın üstünde...