Zawgyi Version
က်န႔္ေကာတိုက္ခန္းနဲ႔ Yibo အိမ္ယာကစက္ဘီးနဲ႔လာမယ္ဆိုအနည္းဆံုးနာရီဝက္ေလာက္
နင္းရသည္။
ဒါေပမယ့္လဲျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္စိတ္နဲ႔မွန္းထား တာထက္ေစာၿပီးထြက္ခ်လာလိုက္တယ္။ႀကိဳေရာက္ေတာ့လဲေအာက္မွာေစာင့္ေနမွာေပါ့။
သိပ္ေတာ့မၾကာလိုက္...။
(10)မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ Xiao Zhan တို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ဆင္းလာသည္။
"Yibo...ေစာင့္ေနရတာ ၾကာၿပီလား...sry ကြာ..."
"ကၽြန္ေတာ္လဲ အခုမွေရာက္တာ..."
"ေတာ္ပါေသးရဲ့...Zu er တစ္ေယာက္ကြာ...
ျပင္လို႔ဆင္လို႔ကို မၿပီးႏိုင္တာ...သြားခါနီးအထိ ဘာေတြမွန္းမသိေလ်ွာက္လိမ္းေနေသးလို႔ မနည္းဆဲြေခၚလာရတယ္...မဟုတ္ရင္ဒီေန့ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး..."
"ရာသီဥတုကေအးလာၿပီေလေကာရယ္...
ဒီေတာ့ အသားအေရမပ်က္စီးေအာင္ skin ေလး
ဘာေလး care ရမွာေပါ့..."
အရင္ေန့ေတြတုန္းကမ်ားအိပ္လိုက္တာမွေခါင္း
ကိုဆင္တက္နင္းသြားရင္ေတာင္ဘဝတစ္ပါးကို
ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းကူးေျပာင္းသြားႏိုင္ဖြယ္ရိွသၫ့္ပံု။
skin car ဖို႔မေျပာနဲ႔။ဘာမွကိုထမ care ပဲ
ကာလနဂါးလိုအိပ္တာ။
"ဒါဆိုလဲ သြားၾကတာေပါ့...ခဏေလး...ေကာ
စက္ဘီးသြားထုတ္လိုက္မယ္..."
စက္ဘီးက Zu er စက္ဘီးဆိုေတာ့သိတဲ့အတိုင္း
ပန္းေရာင္ကိုမွလိပ္ျပာေတြ၊ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔။အိမ္မွာ
Xiao Zhan ကစက္ဘီးမစီးတတ္ေတာ့ Zu er အတြက္ပဲဟိုသြားဒီသြားလုပ္လို႔ရေအာင္မားက
ဝယ္ေပးထားတာ။
အခုေတာ့ဒီပန္းေရာင္ႀကီးေပၚအေရ႔ွကညီမျဖစ္သူနင္းတာကို Xiao Zhan ကအေနာက္ကေန မိန႔္မိန႔္ႀကီးလိုက္စီးရေတာ့မည္။
"က်န႔္ေကာ..."
"ေဟ..."
Yibo ကကယ္ရီယာဖင္ကိုလက္နဲ႔ပုတ္ျပသည္။
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လာစီး...ေယာက္်ားေလးခ်င္းက
ကိစၥမရိွဘူး...မဟုတ္ရင္က်န႔္ေကာညီမ
ေက်ာင္းေရာက္ရင္ဟိုက္သြားလိမ့္မယ္...
အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ဘူး..."
ဒီလိုလဲေကာင္းသားပဲ။ဒါဆိုသက္ေတာင့္သက္သာလဲနင္းရမယ္။Yibo မ်က္ႏွာေလးလဲလွမ္း
လွမ္းၾကၫ့္လို႔ရမယ္။ခၽြေးတစ္လံုးလံုးက်တဲ့အထိ လ်ွာထြက္ေအာင္နင္းၿပီးရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ႀကီးျဖစ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။
Yibo ကသူ႔အတြက္လဲစဉ္းစားေပးရွာသားဆိုၿပီး
အေပ်ာ္လံုးဆို႔ေနတဲ့ Zu er ရယ္ပါ။
"ဟုတ္သားပဲေကာရဲ့...ေကာကိုယ္လံုးႀကီးကို
Zu er လဲ အၾကာႀကီးတင္မနင္းႏိုင္ဘူး...သြား... သြား...Yibo နဲ႔သြားစီး..."
ခ်ီတံုခ်တံုနဲ႔အားနာေနသၫ့္ Xiao Zhan ကို
Zu er ကအတင္းေတြတြန္းလႊတ္ေလသည္။
ကိုယ္ေသမယ့္ကၽြင္းကိုကိုယ္တိုင္တူးေနမိေသာ
သနားစရာ Zu er ေလးအတြက္ဆယ္စကၠန႔္ေလာက္ၿငိမ္သက္ေပးၾကပါ။
"ေသခ်ာကိုင္ထားေနာ္...ကၽြန္ေတာ္နင္းတာ
နည္းနည္းၾကမ္းမယ္..."
"အရမ္းေတာ့မၾကမ္းနဲ႔ေလကြာ..."
ေျခေထာက္တစ္ခ်က္ေထာက္ရံုနဲ႔စက္ဘီးကိုရပ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့သူကအရပ္ႀကီးမွအားမနာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္နဲ႔ခါးကိုတင္းေန
ေအာင္ဆဲြဖက္လာေတာ့ Yibo ေက်ာကတစ္ဆင့္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးသြားေနတဲ့စီးခ်က္တစ္ခုကိုခံစား
မိသည္။
က်န႔္ေကာရဲ့ႏွလံုးခုန္သံေလး...။
စက္ဘီးလက္ကိုင္ကိုထိန္းကိုင္ထားတဲ့ေကာင္
ေလးၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔ႃပံုးလိုက္တာကိုမည္သူ
မ်ွသတိမထားမိ။
"Yibo...မင္းကေဘက်င္းရဲ့ဒီလိုလမ္းႀကိဳလမ္း ၾကားေတြအထိ ဘယ္လိုသိေနတာလဲ...မင္း
ေမြးတည္းက ၾသစီမွာပဲႀကီးလာတာမဟုတ္ဘူး လား..."
"ကၽြန္ေတာ္အသက္(7)ႏွစ္ေလာက္အထိ
ေဘက်င္းမွာပဲေနခဲ့တာ...ေနာက္မွ ဟိုကိုလိုက္သြားတာ...ဒါေပမယ့္ေနြရာသီဆို ဒီကိုတစ္ႏွစ္တစ္ခါျပန္လာေနက်...ဒါေၾကာင့္ေဘက်င္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကစိမ္းမေနဘူး..."
တစ္ညလံုးေက်ာင္းကိုအျမန္ဆံုးေရာက္ႏိုင္မဲ့
လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေတြကို map နဲ႔ရွာေဖျြခင္းခံ ထားရတဲ့လြယ္အိတ္ထဲကဖုန္းေလးခမ်ာစကားေျပာတတ္ရင္'ငါ့ကိုနည္းနည္းေလာက္အားနာပါ ဦးလား Yibo ရယ္'ဆိုၿပီးမ်ားေျပာမလားမသိ။
ႏွစ္ေယာက္စာတင္နင္းထားရတာမို႔လို႔ Yibo ၏ေက်ာျပင္မွာခၽြေးေတြကေရေလာင္းခ်ထားသၫ့္အတိုင္း။
"မင္းအေျခအေနနဲ႔ဆိုေဘက်င္းမွာ အခုတက္ေနတဲ့ေက်ာင္းထက္ေကာင္းတာေရြးလို႔ရတာပဲဟာ...ဘာလို႔ ဒီေက်ာင္းကိုေရြးလိုက္တာလဲ..."
"အိမ္နဲ႔နီးလို႔..."
Yibo ေနတဲ့လူကံုထံအိမ္ယာအနီးဝန္းက်င္မွာရိွတဲ့အစိုးရေက်ာင္းေရာ privtate ေက်ာင္းေတြက
ပါတာ့တာလွမ္းျပေနသည္။
အေရ႔ွမွာရထားသြားေနသည္ျဖစ္၍လမ္းခဏ
ပိတ္ထားေတာ့စက္ဘီးကိုေျခေထာက္ႏွင့္ထိန္း ရင္း Yibo အေမာေျဖေလသည္။
အေနာက္ကေနခါးကိုခပ္တင္းတင္းဖက္ထား သၫ့္Xiao Zhan ကသူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာခပ္ပံု႔ပံု႔ မွီထားသၫ့္ Yibo ကိုအားနာလာသည္ျဖစ္၍
လက္ကိုဖယ္ေပးရန္ျပင္ေတာ့ Yibo လက္ကသူ႔
လက္ဖမိုးကိုအုပ္ကိုင္လာသည္။
"ေသခ်ာကိုင္ထား..."
တစ္ခ်ိန္ကကိုယ္စာသင္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ကေလးေပါက္စေတာင္အသံခပ္ၾသၾသႀကီးျဖစ္ေနၿပီပဲ...။
ဒီလိုေတြးမိရင္းနဲ႔ဘာရယ္မဟုတ္မ်က္စိေရ႔ွမွာ
ျမင္ေနရသၫ့္ဆံပင္ခပ္အုပ္အုပ္ေလးထဲ Xiao Zhan ႏွာေခါင္းမသိမသာကၽြံဝင္သြားသည္။
ခၽြေးေတြကိုလက္ဖမိုးႏွင့္သုတ္ကာအလုပ္ရႈပ္ေန
သၫ့္ Yibo ကေတာ့သတိမထားမိ။
Yibo ဆံပင္ေလးကိုေမႊးၾကၫ့္ၿပီးတိုင္းမွာ Xiao Zhan တစ္ေယာက္အၿမဲေတာအုပ္ေလးတစ္ခုထဲ
ေရာက္သြားသလိုခံစားရတတ္သည္။
အဲ့ဒီ့ေန့ကအတိုင္းပဲ...။
ေမပယ္လ္နံ႔ေလး...။
Tasmania အပိုင္းမွာရိွတဲ့ Hobart ၿမိဳ႔ကေနြရာ
သီေခါင္ေခါင္ႀကီးလို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ Janauary မွာေတာင္အပူခ်ိန္က (21)ဒီဂရီကို
မေက်ာ္။
ဒီေတာ့တရုတ္ျပည္ရဲ့ခ်ဳံခ်င္းလိုပင္လယ္ဝိုင္းေနသၫ့္အပူပိုင္းေဒသကလာတဲ့ Xiao Zhan
တစ္ေယာက္အေအးဒဏ္ကိုသိပ္မခံစားႏိုင္။
ဒါေပမယ့္ေနြရာသီေပါက္လာၿပီမို႔လို႔သူစာသြား
သင္ေပးေနတဲ့ Yibo တို႔ၿခံထဲမွာေမပယ္လ္ပင္
ေတြေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတာကိုေတာ့သေဘာက်
သည္။
Yibo ဆိုမွထိုကေလးကိုသူစာသင္ေပးေနတာေတာင္ဘယ္ေလာက္ရိွေနၿပီလဲ။အခုခ်ိန္ထိရင္းႏွီးမႈအတိုင္းအတာကမတိုးတက္။
Yibo နဲ႔ Xiao Zhan ၾကားမွာ Yibo ကစည္းပါးပါးေလးတစ္ခုျခားထားသည္။
Xiao Zhan မွဟုတ္ပံုမရ။Yibo ပံုစံက လူတိုင္းႏွင့္သူ႔ၾကားမွာယခုလိုစည္းျခားတတ္သၫ့္ပံု။
နားလည္သေလာက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ Yibo က သူ႔ဘဝထဲတျခားသူဝင္လာတာကိုလဲသေဘာမက်သလိုသူကိုယ္တိုင္လဲသူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ့ဘဝမွာထဲထဲဝင္ဝင္ပတ္သက္လိုျခင္းမရိွသၫ့္သေဘာ။
စာသင္တာ(3)လျပၫ့္ခါနီးေနၿပီကိုေတာင္ Xiao Zhanေခၚခိုင္းသၫ့္'ေကာေကာ'အစား
'ဆရာေရွာင္း'လို႔သာနာမ္စားတပ္ၿမဲ...။
စာသင္ခ်ိန္မွာလဲစာအေၾကာင္းကလဲြလို႔အပိုအလိုဘာတစ္ခြန္းမွမဆို။အရမ္းကိုေအးစက္လြန္းတယ္။
"အား!!!"
ေအာ္သံေၾကာင့္စိုးရိမ္သြားသၫ့္ Xiao Zhan
ကအသံရိွရာကိုဦးတည္၍ေျပးသည္။
ေတြ့ပါၿပီ...။
ေျမျပင္ေပၚမွာဖင္ခ်ထိုင္ရင္းစကိတ္ဘုတ္တျခား၊လူတစ္ျခားျဖစ္ေနသၫ့္ဖက္ထုပ္ေလး။
Yibo မိဘေတြကလဲဒီေလာက္ကေလးငယ္ငယ္ေလးကိုဒီလိုပစၥည္းမ်ိဳးဝယ္ေပးစရာလားလို႔
အျပစ္တင္မိသည္။ေျပာမဲ့သာေျပာရတာဒီမွာစာ
လာသင္ေနတဲ့(3)လနီးပါးလံုး Yibo အေမကိုပဲ
တစ္ႀကိမ္လားမသိဘူးဆံုလိုက္ရတာ။အေဖကိုေတာ့တစ္ခါမွေတာင္မေတြ့ဖူးေသး။
မုန္လာထုပ္ေလးေတြလိုျဖဴႁဖူတုတ္တုတ္ေလး
ျဖစ္ေနသၫ့္ေျခေထာက္ေသးေသးေလးေတြမွာ
ေသြးအလိမ္းလိမ္း...။
အလွဆင္သၫ့္အေနနဲ႔ခ်ထားသၫ့္ေဘးနားကေက်ာက္ပံုႀကီးေပၚဗိုင္းခနဲပစ္လဲမွေတာ့ေသၿပီေပါ့။
Yibo ပံုစံကေဝဒနာကိုအေတာ္ႀကီးတင္းခံေန
သၫ့္အသြင္။မ်က္ရည္တစ္စက္မွမက်။
ဒီအရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္ကဒီေလာက္ႀကီးထိလူႀကီးဆန္ျပဖို႔လိုလို႔လား...။
Xiao Zhan ဘယ္လိုမွသစ္ပင္အကြယ္ကေန
ဆက္ၿပီးရပ္ၾကၫ့္မေနႏိုင္ေတာ့။
"Yibo...အရမ္းနာေနလား...လာ...လာ...
ေကာေကာဆီလာ...ေကာေကာခ်ီသြားေပး
မယ္..."
မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးဆီကအၾကၫ့္ေတြသည္
Xiao Zhan ဆီဖ်တ္ခနဲေရာက္လာသည္။အေစာကေဝဒနာေၾကာင့္ရႈံ႔မဲ့ေနသၫ့္မ်က္ႏွာေလးပါ
ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားကာရႈတည္တည္
ျပန္ျဖစ္သြားသည္။
"ရတယ္...ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မျဖစ္ဘူး..."
စကိတ္ဘုတ္ကိုလွမ္းဆဲြကာေက်ာခိုင္းသြားသၫ့္
ေကာင္ေလး။
တစ္လွမ္း...။ႏွစ္လွမ္း...။သံုးလွမ္း...။
ေလးလွမ္းေျမာက္လွမ္းရာမွာစိတ္သြားတိုင္း
ကိုယ္မပါႏိုင္ေတာ့တဲ့ Yibo ေျခေထာက္ကဒဏ္
ရာေၾကာင့္ေခြခနဲလဲက်သည္။
Xiao Zhan လူႀကီးေယာင္ေဆာင္ခ်င္ေနေသာ
ကေလးေပါက္စေလးကိုၾကၫ့္ၿပီးရယ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာေပမဲ့မရယ္ရက္ပါ။ဒဏ္ရာေတာ္ေတာ္နက္သည္ျဖစ္၍အရမ္းနာက်င္ေနသည္ကို Yibo ကက်ိတ္ခံထားသည္။
ဒီတိုင္းေတာ့မျဖစ္ပါဘူးေလဆိုၿပီး Xiao Zhan ကပိုးတံုးလံုးေလးလိုျဖစ္ေနသၫ့္ Yibo ကိုေကာက္ေပြ့လိုက္ေတာ့မ်က္လံုးေလးအဝိုင္း သားနဲ႔ေမာ့ၾကၫ့္သည္။
အိမ္ထဲဝင္ေတာ့ Xiao Zhan ရင္ခြင္ထဲကေသြးေတြစီးက်ေနတဲ့ေျခေထာက္နဲ႔ Yibo ဆီကိုဦးေလး Liu ကစိုးရိမ္ႀကီးစြာေျပးလာသည္။
ခါတိုင္းဆို Yibo ေဆာ့ေနတဲ့မလွမ္းမကမ္းမွာ ဦးေလး Liu ကအၿမဲရိွေပမဲ့ဒီေန့က်မွေနာက္ေဖး
ဘက္ျခမ္းကၿခံတံတိုင္းျပန္ကာတဲ့ကိစၥနဲ႔အလုပ္
ရႈပ္ေနလို႔အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ျဖစ္သြားျခင္း။
"ဦးေလး Liu...ေရေအးတစ္ဇလံုရယ္အရက္ျပန္ရယ္ပိုးသတ္ေဆးရယ္ယူခဲ့ေပးပါ..."
ဒဏ္ရာကဟက္တက္ႀကီးကဲြသြားတာမို႔လို႔အရင္ဆံုးဖုန္ေတြသဲေတြကိုေရေအးနဲ႔ေဆးခ်ရသည္။
သန႔္ရွင္းသြားၿပီဆိုေတာ့မွအေပၚကအရက္ျပန္ေလာင္းခ်ရမွာ။
ရင္ခြင္ထဲမွာထၫ့္ထားသၫ့္ကေလးေပါက္စကို အရက္ျပန္ေလာင္းခ်ရင္းလွမ္းၾကၫ့္ေတာ့မ်က္လံုးေလးအေရာင္နည္းနည္းလက္လာတာကိုေတြ့ရသည္။
"Yibo...ေကာေကာကိုၾကၫ့္...ေကာေကာ မ်က္လံုးကိုၾကၫ့္..."
အနာရိွန္ကိုအံက်ိတ္ခံေနသၫ့္ Yibo ကရင္ခြင္
ထဲကေနေမာ့ၾကၫ့္သည္။
"ေကာေကာေျပာတာေသခ်ာနားေထာင္...
အရမ္းနာေနတယ္မလား...ငိုခ်လိုက္....တင္း
မထားနဲ႔...ပိုနာလိမ့္မယ္..."
ေခါင္းမာသၫ့္ Yibo က Xiao Zhan စကားကို လက္မခံ။ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလးေခါင္းခါျပသည္။
"ပါပါးကေျပာတယ္...ေယာက္်ားေလးဆိုတာ
မငိုရဘူး...ကိုယ့္နာက်င္မႈကို သူစိမ္းေရ႔ွမွာ
ထုတ္မျပရဘူးတဲ့...လူေရ႔ွသူေရ႔ွမွာငိုတဲ့ေယာက္်ားကေပ်ာ့ညံ့တဲ့ေယာက္်ားတဲ့...
ကၽြန္ေတာ္ strong ပဲျဖစ္ခ်င္တယ္ဆရာေရွာင္း ..."
"က်စ္..."
ဘယ္လိုလဲကြာ...။ကေလးကိုဘယ္လိုေတြရိုက္သြင္းထားတာလဲ။
ဒီလိုဆံုးမစကားေတြကိုၾကားရရင္ Xiao Zhan သူ႔အေဖကိုအရမ္းေက်းဇူးတင္မိတယ္။သူ႔အေဖ ကတစ္ခါမွသူ႔ကိုလူေရ႔ွမွာငိုရမယ္ေတြ၊မငိုရဘူးေတြမကန႔္သတ္ဖူးဘူး။လူတစ္ေယာက္ရဲ့အခြင့္ေရးကိုအျပၫ့္အဝေပးထားျခင္းခံခဲ့ရတယ္။
ဒီကေလးရဲ့'ဆရာ'လို႔သတ္မွတ္ျခင္းကိုခံရၿပီး
သၫ့္ေနာက္စာသင္တာတစ္ခုတည္းမဟုတ္ပဲ
လဲြမွားေနတဲ့အယူေတြကိုပါျပင္ေပးခ်င္လာ
သည္။
"Yibo...ေကာကို ဆရာေရွာင္းလို႔ေခၚတယ္မလား ...အဲ့ဒါ ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သတ္မွတ္လို႔
ေခၚတာလား..."
"ဟုတ္ကဲ့..."
လက္ထဲကအရက္ျပန္ဘူးကိုဦးေလး Liu ဆီ
ကမ္းေပးၿပီးေတာ့မွ Yibo ကိုျပန္ၾကၫ့္သည္။
"အခုေျပာမဲ့စကားက ေကာရဲ့ခံယူခ်က္ေပါ့ေနာ္...
ကေလးရဲ့မိဘေတြကို ေစာ္ကားလိုတဲ့သေဘာနဲ႔
ေျပာတာမဟုတ္ဘူး...သူတို႔လဲသူတို႔ခံယူခ်က္နဲ႔
သူတို႔ဆိုတာ ေကာနားလည္ပါတယ္..."
ဘာကိုေျပာခ်င္မွန္းနားမလည္ေသးသၫ့္ Yibo ကေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးၾကၫ့္ေနသည္။
"ေယာက္်ားေလးေတြမွာလဲ ငိုခြင့္ရိွပါတယ္...
ထိခိုက္ဒဏ္ရာေတြကို ထုတ္ျပပိုင္ခြင့္ရိွတယ္...
အဲ့လိုေလးလုပ္ရံုနဲ႔ သူတို႔ကိုေပ်ာ့ညံ့တဲ့
ေယာက္်ားလို႔သတ္မွတ္လို႔မရဘူး..."
"Yibo လိုပဲေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္က
ကိုယ့္နာက်င္မႈေတြကို လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး
ခ်ဳပ္ထိန္းတာၾကာလာရင္ ဒီလူကေကာတို႔လို႔ အသက္ရႉေနတာမွန္ေပမဲ့ သက္မဲ့ဆန္လာလိမ့္
မယ္...သူ႔မွာ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ့
ရိွသင့္ရိွထိုက္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြ ရိွေတာ့မွာ
မဟုတ္ဘူး...သူ႔ရဲ့ခံစားခ်က္ေတြက ႏွစ္ရွည္လ မ်ားဖံုးကြယ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ့နာက်င္မႈေတြ
ေအာက္မွာ တိမ္ကြယ္လာလိမ့္မယ္..."
"ေနာက္ဆံုး ဒီလူဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္လဲ Yibo..."
အံ့ၾသတႀကီးနားေထာင္ေနသၫ့္ Yibo ကလ်ွပ္တစ္ျပက္ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ျခင္းခံလိုက္ရေတာ့ ဘာမျွပန္မေျဖႏိုင္။
"တစ္ဖက္လူက ကိုယ့္အေပၚေပးလာတဲ့ ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ေတြကို သူျမင္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး...အရာရာကို သံသယမ်က္ဝန္းေတြ နဲ႔ပဲ ၾကၫ့္လာလိမ့္မယ္...သူ႔အတြက္
ရွင္သန္ေနရတာက ၾကာေလၾကာေလ
အဓိပၸာယ္မဲ့ေလ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္..."
"ဒါေၾကာင့္ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ကို
ငယ္ရြယ္တုန္းမွာ ငိုတာကိုအျပစ္မေျပာနဲ႔...
သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကိုေဘာင္တစ္ခုထဲထၫ့္မပိတ္
မိေစနဲ႔...နာတယ္မလား ငိုပေလ့ေစ...ေယာက္်ားေလးေတြလဲ လူပဲေလ...သူ႔နာက်င္မႈကို ထုတ္ျပ
ပိုင္ခြင့္ရိွတာေပါ့...ေယာက္်ားဆိုတဲ့ေခါင္းစဉ္တပ္ခံရတိုင္းသူ႔ခံစားခ်က္ေတြကိုခ်ဳပ္တည္းထား ရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာမွမဟုတ္ပဲ..."
မိုးေပၚကၾကယ္ေလးေတြလိုအေရာင္တစ္လက္လက္ေတာက္ေနသၫ့္မ်က္ဝန္းပိုင္ရွင္ေလးက
ေခါင္းလဲမညိတ္၊ေခါင္းလဲမခါ။
Xiao Zhan သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကိုသာခ်ရင္း
ပိုးသတ္ေဆးဗူးကိုဖြင့္လိုက္သည္။
သူလဲတတ္ႏိုင္သေလာက္တၫ့္မတ္ေပးဖို႔ႀကိဳး စားၿပီးၿပီပဲ။Yibo ကိုယ္တိုင္ကိုကမေျပာင္းလဲခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ Xiao Zhan လဲဘာမွမတတ္ႏိုင္။
"ဟင္..."
အနာကိုဂရုတစိုက္ပိုးသတ္ေဆးလိမ္းေပးေန
သၫ့္ Xiao Zhan လက္ေတြခဏရပ္သြားသည္။
လက္ေသးေသးေလးေတြ...။
သူ႔ကုတ္အက်ႌစႏွစ္ဖက္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္လာဆုပ္ကိုင္လိုက္သၫ့္လက္ေသးေသးေလးေတြ...။
"နာတယ္..."
အသံကအရမ္းတိုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖစ္ေန၍မနည္းအား
စိုက္ေထာင္ေနရသည္။
"အရမ္းနာတယ္က်န႔္ေကာ..."
Xiao Zhan ရင္ခြင္ထဲေခြးေပါက္ေလးလိုတိုးဝင္
လာသၫ့္ Yibo ။
ကုတ္အစႏွစ္ဖက္ကိုမလြတ္တမ္းက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားရင္း Xiao Zhan ရင္ဘတ္ကို
ေခါင္းနဲ႔တိုးေဝ႔ွေနသၫ့္ Yibo ေၾကာင့္အံ့ၾသမိ
သည္။
"Yibo...ေကာရိွတယ္...ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔...
ေဆးလိမ္းၿပီးရင္ ေကာင္းသြားမယ္ေနာ္..."
ခ်ဳပ္ရျပဳရေလာက္တဲ့အထိမၿပဲသြား၍သာေတာ္
ေသးတယ္ေျပာရမယ္။ဒါေပမယ့္ Yibo အရြယ္
ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ဒဏ္ရာကအေတာ္
ေတာ့နက္သည္။
ဒဏ္ရာရိွတဲ့ညာဘက္ေျခေထာက္ေလးကိုခပ္
ဖြဖြေလးဆိုဖာေပၚဆဲြတင္ေပးလိုက္ေတာ့ဖက္ထုပ္ေလးကအင္းခနဲညည္းကာအသံျပဳသည္။
ကေလးငယ္ေလးေတြေခ်ာ့ျမဴသလိုေက်ာေလး
ကိုညင္ညင္သာသာေလးပုတ္ေပးရင္းဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့အုပ္အုပ္ေလးေတြကိုဆဲြဖြလိုက္သည္။
"ေပၚတိေလးက ဘာလို႔ အဲ့စကိတ္ဘုတ္ႀကီးကိုေလ်ွာက္စီးေနတာလဲ..."
"ပ်င္းလို႔..."
Yibo ဘဝကတကယ္ကိုေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲကငွက္ေလးနဲ႔တူသည္။သူငယ္ခ်င္းလဲရိွပံုမရ။အထိန္းေတြ၊အေစာင့္ေတြနဲ႔ေနတာၾကာလာေတာ့ဘယ္ကေလးကေပ်ာ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
"ေနာက္ဆို Yiboေလးပ်င္းရင္ ေကာေကာ
စာသင္ၿပီးတာနဲ႔ တန္းမျပန္ေတာ့ဘူး...ညေနေစာင္းတဲ့အထိကေလးနဲ႔အတူေနၿပီး
ေဆာ့ေပးမယ္...ဒါေပမယ့္ အဲ့စကိတ္ဘုတ္ႀကီးကို
ထပ္မစီးေတာ့ပါဘူးလို႔ေတာ့ ကတိေပးရမယ္..."
ဖက္ထုပ္ေလးကလိုလိုလားလားနဲ႔ကိုေခါင္းညိတ္
ျပလာသည္။
အခၽဲြေလးပံုစံနဲ႔ရင္ခြင္ထဲကမထြက္ေသးသၫ့္Yibo ကိုအသည္းယားလာလို႔ဆံပင္ေလးေတြ ကိုငံု႔နမ္းလိုက္သည္။
ေမဘယ္လ္နံ႔ေလး...။
တစ္ၿခံလံုးနီးပါးေမဘယ္လ္ေတြစိုက္ထားမွေတာ့
Yibo ကိုယ္ကလဲေမဘယ္လ္နံ႔သင္းၿပီေပါ့။
ျပဴးတိျပဴးေၾကာင္ေလးျပန္ၾကၫ့္လာသၫ့္ဖက္
ထုပ္ေလးကိုသြားေတြေပၚသည္အထိရယ္ျပ
လိုက္ေတာ့အတိုင္းသားေငးၾကၫ့္ျခင္းခံရသည္။
Xiao Zhan ႏႈတ္ခမ္းေအာက္ကအမဲစက္ေလး ကိုလက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔လာတို႔သည္။
"က်န႔္ေကာ ႃပံုးရင္အရမ္းလွတယ္..."
"ဟုတ္လား...ဒါေပမယ့္ Yibo ေလးကမႃပံုးလဲ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္..."
ေနြရာသီမွာတံခါးလာေခါက္တတ္တဲ့ေလျပည္ေလးေတြလို Yibo ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးရဲ့ တံခါးက Xiao Zhan ဆိုတဲ့ေလျပည္ေလး ရဲ့တိုးတိုက္မႈေၾကာင့္တစ္စတစ္စပြင့္လာခဲ့သည္...။
=============================
ဒါကအရမ္းခ်စ္ရတဲ့က်ဲက်ဲတစ္ေယာက္ကေထာက္ျပလာလို႔ပါ။စက္ဘီးမွာေနာက္ carrier
ကပိုနိမ့္ေတာ့ Yibo က Xiao Zhan ရင္ခြင္ထဲ
ဘယ္လိုေရာက္ႏိုင္မွာလဲဆိုတဲ့အေတြးကိုျပန္
ေျဖရွင္းထားတာပါ။ဒီပံုမွာ carrier ေပၚကတစ္
ေယာက္ကေနာက္ကိုလွန္ခ်ထားလို႔မသိသာေပ
မဲ့ Xiao Zhan ကက်ေတာ့ Yibo ခါးကိုဆြဲဖက္
ထားတာပါ။ဒီေလာက္ဆိုသေဘာေပါက္ၿပီထင္ပါတယ္ေနာ္။
Unicode Version
ကျန့်ကောတိုက်ခန်းနဲ့ Yibo အိမ်ယာကစက်ဘီးနဲ့လာမယ်ဆိုအနည်းဆုံးနာရီဝက်လောက်
နင်းရသည်။
ဒါပေမယ့်လဲမြန်မြန်ရောက်ချင်စိတ်နဲ့မှန်းထား တာထက်စောပြီးထွက်ချလာလိုက်တယ်။ကြိုရောက်တော့လဲအောက်မှာစောင့်နေမှာပေါ့။
သိပ်တော့မကြာလိုက်...။
(10)မိနစ်လောက်အကြာမှာ Xiao Zhan တို့မောင်နှမနှစ်ယောက်ဆင်းလာသည်။
"Yibo...စောင့်နေရတာ ကြာပြီလား...sry ကွာ..."
"ကျွန်တော်လဲ အခုမှရောက်တာ..."
"တော်ပါသေးရဲ့...Zu er တစ်ယောက်ကွာ...
ပြင်လို့ဆင်လို့ကို မပြီးနိုင်တာ...သွားခါနီးအထိ ဘာတွေမှန်းမသိလျှောက်လိမ်းနေသေးလို့ မနည်းဆွဲခေါ်လာရတယ်...မဟုတ်ရင်ဒီနေ့ကျောင်းရောက်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး..."
"ရာသီဥတုကအေးလာပြီလေကောရယ်...
ဒီတော့ အသားအရေမပျက်စီးအောင် skin လေး
ဘာလေး care ရမှာပေါ့..."
အရင်နေ့တွေတုန်းကများအိပ်လိုက်တာမှခေါင်း
ကိုဆင်တက်နင်းသွားရင်တောင်ဘဝတစ်ပါးကို
ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းကူးပြောင်းသွားနိုင်ဖွယ်ရှိသည့်ပုံ။
skin car ဖို့မပြောနဲ့။ဘာမှကိုထမ care ပဲ
ကာလနဂါးလိုအိပ်တာ။
"ဒါဆိုလဲ သွားကြတာပေါ့...ခဏလေး...ကော
စက်ဘီးသွားထုတ်လိုက်မယ်..."
စက်ဘီးက Zu er စက်ဘီးဆိုတော့သိတဲ့အတိုင်း
ပန်းရောင်ကိုမှလိပ်ပြာတွေ၊ပန်းပွင့်တွေနဲ့။အိမ်မှာ
Xiao Zhan ကစက်ဘီးမစီးတတ်တော့ Zu er အတွက်ပဲဟိုသွားဒီသွားလုပ်လို့ရအောင်မားက
ဝယ်ပေးထားတာ။
အခုတော့ဒီပန်းရောင်ကြီးပေါ်အရှေ့ကညီမဖြစ်သူနင်းတာကို Xiao Zhan ကအနောက်ကနေ မိန့်မိန့်ကြီးလိုက်စီးရတော့မည်။
"ကျန့်ကော..."
"ဟေ..."
Yibo ကကယ်ရီယာဖင်ကိုလက်နဲ့ပုတ်ပြသည်။
"ကျွန်တော်နဲ့လာစီး...ယောက်ျားလေးချင်းက
ကိစ္စမရှိဘူး...မဟုတ်ရင်ကျန့်ကောညီမ
ကျောင်းရောက်ရင်ဟိုက်သွားလိမ့်မယ်...
အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်ဘူး..."
ဒီလိုလဲကောင်းသားပဲ။ဒါဆိုသက်တောင့်သက်သာလဲနင်းရမယ်။Yibo မျက်နှာလေးလဲလှမ်း
လှမ်းကြည့်လို့ရမယ်။ချွေးတစ်လုံးလုံးကျတဲ့အထိ လျှာထွက်အောင်နင်းပြီးရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ကြီးဖြစ်စရာမလိုတော့ဘူး။
Yibo ကသူ့အတွက်လဲစဉ်းစားပေးရှာသားဆိုပြီး
အပျော်လုံးဆို့နေတဲ့ Zu er ရယ်ပါ။
"ဟုတ်သားပဲကောရဲ့...ကောကိုယ်လုံးကြီးကို
Zu er လဲ အကြာကြီးတင်မနင်းနိုင်ဘူး...သွား... သွား...Yibo နဲ့သွားစီး..."
ချီတုံချတုံနဲ့အားနာနေသည့် Xiao Zhan ကို
Zu er ကအတင်းတွေတွန်းလွှတ်လေသည်။
ကိုယ်သေမယ့်ကျွင်းကိုကိုယ်တိုင်တူးနေမိသော
သနားစရာ Zu er လေးအတွက်ဆယ်စက္ကန့်လောက်ငြိမ်သက်ပေးကြပါ။
"သေချာကိုင်ထားနော်...ကျွန်တော်နင်းတာ
နည်းနည်းကြမ်းမယ်..."
"အရမ်းတော့မကြမ်းနဲ့လေကွာ..."
ခြေထောက်တစ်ချက်ထောက်ရုံနဲ့စက်ဘီးကိုရပ်အောင်လုပ်နိုင်တဲ့သူကအရပ်ကြီးမှအားမနာ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ခါးကိုတင်းနေ
အောင်ဆွဲဖက်လာတော့ Yibo ကျောကတစ်ဆင့်ငြိမ့်ငြိမ့်လေးသွားနေတဲ့စီးချက်တစ်ခုကိုခံစား
မိသည်။
ကျန့်ကောရဲ့နှလုံးခုန်သံလေး...။
စက်ဘီးလက်ကိုင်ကိုထိန်းကိုင်ထားတဲ့ကောင်
လေးကြည်ကြည်နူးနူးနဲ့ပြုံးလိုက်တာကိုမည်သူ
မျှသတိမထားမိ။
"Yibo...မင်းကဘေကျင်းရဲ့ဒီလိုလမ်းကြိုလမ်း ကြားတွေအထိ ဘယ်လိုသိနေတာလဲ...မင်း
မွေးတည်းက သြစီမှာပဲကြီးလာတာမဟုတ်ဘူး လား..."
"ကျွန်တော်အသက်(7)နှစ်လောက်အထိ
ဘေကျင်းမှာပဲနေခဲ့တာ...နောက်မှ ဟိုကိုလိုက်သွားတာ...ဒါပေမယ့်နွေရာသီဆို ဒီကိုတစ်နှစ်တစ်ခါပြန်လာနေကျ...ဒါကြောင့်ဘေကျင်းနဲ့ ကျွန်တော်ကစိမ်းမနေဘူး..."
တစ်ညလုံးကျောင်းကိုအမြန်ဆုံးရောက်နိုင်မဲ့
လမ်းကြိုလမ်းကြားတွေကို map နဲ့ရှာဖွေခြင်းခံ ထားရတဲ့လွယ်အိတ်ထဲကဖုန်းလေးခမျာစကားပြောတတ်ရင်'ငါ့ကိုနည်းနည်းလောက်အားနာပါ ဦးလား Yibo ရယ်'ဆိုပြီးများပြောမလားမသိ။
နှစ်ယောက်စာတင်နင်းထားရတာမို့လို့ Yibo ၏ကျောပြင်မှာချွေးတွေကရေလောင်းချထားသည့်အတိုင်း။
"မင်းအခြေအနေနဲ့ဆိုဘေကျင်းမှာ အခုတက်နေတဲ့ကျောင်းထက်ကောင်းတာရွေးလို့ရတာပဲဟာ...ဘာလို့ ဒီကျောင်းကိုရွေးလိုက်တာလဲ..."
"အိမ်နဲ့နီးလို့..."
Yibo နေတဲ့လူကုံထံအိမ်ယာအနီးဝန်းကျင်မှာရှိတဲ့အစိုးရကျောင်းရော privtate ကျောင်းတွေက
ပါတာ့တာလှမ်းပြနေသည်။
အရှေ့မှာရထားသွားနေသည်ဖြစ်၍လမ်းခဏ
ပိတ်ထားတော့စက်ဘီးကိုခြေထောက်နှင့်ထိန်း ရင်း Yibo အမောဖြေလေသည်။
အနောက်ကနေခါးကိုခပ်တင်းတင်းဖက်ထား သည့်Xiao Zhan ကသူ့ရင်ခွင်ထဲမှာခပ်ပုံ့ပုံ့ မှီထားသည့် Yibo ကိုအားနာလာသည်ဖြစ်၍
လက်ကိုဖယ်ပေးရန်ပြင်တော့ Yibo လက်ကသူ့
လက်ဖမိုးကိုအုပ်ကိုင်လာသည်။
"သေချာကိုင်ထား..."
တစ်ချိန်ကကိုယ်စာသင်ပေးခဲ့ဖူးတဲ့ကလေးပေါက်စတောင်အသံခပ်သြသြကြီးဖြစ်နေပြီပဲ...။
ဒီလိုတွေးမိရင်းနဲ့ဘာရယ်မဟုတ်မျက်စိရှေ့မှာ
မြင်နေရသည့်ဆံပင်ခပ်အုပ်အုပ်လေးထဲ Xiao Zhan နှာခေါင်းမသိမသာကျွံဝင်သွားသည်။
ချွေးတွေကိုလက်ဖမိုးနှင့်သုတ်ကာအလုပ်ရှုပ်နေ
သည့် Yibo ကတော့သတိမထားမိ။
Yibo ဆံပင်လေးကိုမွှေးကြည့်ပြီးတိုင်းမှာ Xiao Zhan တစ်ယောက်အမြဲတောအုပ်လေးတစ်ခုထဲ
ရောက်သွားသလိုခံစားရတတ်သည်။
အဲ့ဒီ့နေ့ကအတိုင်းပဲ...။
မေပယ်လ်နံ့လေး...။
Tasmania အပိုင်းမှာရှိတဲ့ Hobart မြို့ကနွေရာ
သီခေါင်ခေါင်ကြီးလို့သတ်မှတ်ထားတဲ့ Janauary မှာတောင်အပူချိန်က (21)ဒီဂရီကို
မကျော်။
ဒီတော့တရုတ်ပြည်ရဲ့ချုံချင်းလိုပင်လယ်ဝိုင်းနေသည့်အပူပိုင်းဒေသကလာတဲ့ Xiao Zhan
တစ်ယောက်အအေးဒဏ်ကိုသိပ်မခံစားနိုင်။
ဒါပေမယ့်နွေရာသီပေါက်လာပြီမို့လို့သူစာသွား
သင်ပေးနေတဲ့ Yibo တို့ခြံထဲမှာမေပယ်လ်ပင်
တွေဖွေးဖွေးလှုပ်နေတာကိုတော့သဘောကျ
သည်။
Yibo ဆိုမှထိုကလေးကိုသူစာသင်ပေးနေတာတောင်ဘယ်လောက်ရှိနေပြီလဲ။အခုချိန်ထိရင်းနှီးမှုအတိုင်းအတာကမတိုးတက်။
Yibo နဲ့ Xiao Zhan ကြားမှာ Yibo ကစည်းပါးပါးလေးတစ်ခုခြားထားသည်။
Xiao Zhan မှဟုတ်ပုံမရ။Yibo ပုံစံက လူတိုင်းနှင့်သူ့ကြားမှာယခုလိုစည်းခြားတတ်သည့်ပုံ။
နားလည်သလောက်ပြောရမယ်ဆိုရင် Yibo က သူ့ဘဝထဲတခြားသူဝင်လာတာကိုလဲသဘောမကျသလိုသူကိုယ်တိုင်လဲသူစိမ်းတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝမှာထဲထဲဝင်ဝင်ပတ်သက်လိုခြင်းမရှိသည့်သဘော။
စာသင်တာ(3)လပြည့်ခါနီးနေပြီကိုတောင် Xiao Zhanခေါ်ခိုင်းသည့်'ကောကော'အစား
'ဆရာရှောင်း'လို့သာနာမ်စားတပ်မြဲ...။
စာသင်ချိန်မှာလဲစာအကြောင်းကလွဲလို့အပိုအလိုဘာတစ်ခွန်းမှမဆို။အရမ်းကိုအေးစက်လွန်းတယ်။
"အား!!!"
အော်သံကြောင့်စိုးရိမ်သွားသည့် Xiao Zhan
ကအသံရှိရာကိုဦးတည်၍ပြေးသည်။
တွေ့ပါပြီ...။
မြေပြင်ပေါ်မှာဖင်ချထိုင်ရင်းစကိတ်ဘုတ်တခြား၊လူတစ်ခြားဖြစ်နေသည့်ဖက်ထုပ်လေး။
Yibo မိဘတွေကလဲဒီလောက်ကလေးငယ်ငယ်လေးကိုဒီလိုပစ္စည်းမျိုးဝယ်ပေးစရာလားလို့
အပြစ်တင်မိသည်။ပြောမဲ့သာပြောရတာဒီမှာစာ
လာသင်နေတဲ့(3)လနီးပါးလုံး Yibo အမေကိုပဲ
တစ်ကြိမ်လားမသိဘူးဆုံလိုက်ရတာ။အဖေကိုတော့တစ်ခါမှတောင်မတွေ့ဖူးသေး။
မုန်လာထုပ်လေးတွေလိုဖြူဖြူတုတ်တုတ်လေး
ဖြစ်နေသည့်ခြေထောက်သေးသေးလေးတွေမှာ
သွေးအလိမ်းလိမ်း...။
အလှဆင်သည့်အနေနဲ့ချထားသည့်ဘေးနားကကျောက်ပုံကြီးပေါ်ဗိုင်းခနဲပစ်လဲမှတော့သေပြီပေါ့။
Yibo ပုံစံကဝေဒနာကိုအတော်ကြီးတင်းခံနေ
သည့်အသွင်။မျက်ရည်တစ်စက်မှမကျ။
ဒီအရွယ်ကလေးတစ်ယောက်ကဒီလောက်ကြီးထိလူကြီးဆန်ပြဖို့လိုလို့လား...။
Xiao Zhan ဘယ်လိုမှသစ်ပင်အကွယ်ကနေ
ဆက်ပြီးရပ်ကြည့်မနေနိုင်တော့။
"Yibo...အရမ်းနာနေလား...လာ...လာ...
ကောကောဆီလာ...ကောကောချီသွားပေး
မယ်..."
မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးဆီကအကြည့်တွေသည်
Xiao Zhan ဆီဖျတ်ခနဲရောက်လာသည်။အစောကဝေဒနာကြောင့်ရှုံ့မဲ့နေသည့်မျက်နှာလေးပါ
ပျောက်ခြင်းမလှပျောက်သွားကာရှုတည်တည်
ပြန်ဖြစ်သွားသည်။
"ရတယ်...ကျွန်တော်ဘာမှ မဖြစ်ဘူး..."
စကိတ်ဘုတ်ကိုလှမ်းဆွဲကာကျောခိုင်းသွားသည့်
ကောင်လေး။
တစ်လှမ်း...။နှစ်လှမ်း...။သုံးလှမ်း...။
လေးလှမ်းမြောက်လှမ်းရာမှာစိတ်သွားတိုင်း
ကိုယ်မပါနိုင်တော့တဲ့ Yibo ခြေထောက်ကဒဏ်
ရာကြောင့်ခွေခနဲလဲကျသည်။
Xiao Zhan လူကြီးယောင်ဆောင်ချင်နေသော
ကလေးပေါက်စလေးကိုကြည့်ပြီးရယ်ချင်စိတ်ဖြစ်လာပေမဲ့မရယ်ရက်ပါ။ဒဏ်ရာတော်တော်နက်သည်ဖြစ်၍အရမ်းနာကျင်နေသည်ကို Yibo ကကျိတ်ခံထားသည်။
ဒီတိုင်းတော့မဖြစ်ပါဘူးလေဆိုပြီး Xiao Zhan ကပိုးတုံးလုံးလေးလိုဖြစ်နေသည့် Yibo ကိုကောက်ပွေ့လိုက်တော့မျက်လုံးလေးအဝိုင်း သားနဲ့မော့ကြည့်သည်။
အိမ်ထဲဝင်တော့ Xiao Zhan ရင်ခွင်ထဲကသွေးတွေစီးကျနေတဲ့ခြေထောက်နဲ့ Yibo ဆီကိုဦးလေး Liu ကစိုးရိမ်ကြီးစွာပြေးလာသည်။
ခါတိုင်းဆို Yibo ဆော့နေတဲ့မလှမ်းမကမ်းမှာ ဦးလေး Liu ကအမြဲရှိပေမဲ့ဒီနေ့ကျမှနောက်ဖေး
ဘက်ခြမ်းကခြံတံတိုင်းပြန်ကာတဲ့ကိစ္စနဲ့အလုပ်
ရှုပ်နေလို့အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ဖြစ်သွားခြင်း။
"ဦးလေး Liu...ရေအေးတစ်ဇလုံရယ်အရက်ပြန်ရယ်ပိုးသတ်ဆေးရယ်ယူခဲ့ပေးပါ..."
ဒဏ်ရာကဟက်တက်ကြီးကွဲသွားတာမို့လို့အရင်ဆုံးဖုန်တွေသဲတွေကိုရေအေးနဲ့ဆေးချရသည်။
သန့်ရှင်းသွားပြီဆိုတော့မှအပေါ်ကအရက်ပြန်လောင်းချရမှာ။
ရင်ခွင်ထဲမှာထည့်ထားသည့်ကလေးပေါက်စကို အရက်ပြန်လောင်းချရင်းလှမ်းကြည့်တော့မျက်လုံးလေးအရောင်နည်းနည်းလက်လာတာကိုတွေ့ရသည်။
"Yibo...ကောကောကိုကြည့်...ကောကော မျက်လုံးကိုကြည့်..."
အနာရှိန်ကိုအံကျိတ်ခံနေသည့် Yibo ကရင်ခွင်
ထဲကနေမော့ကြည့်သည်။
"ကောကောပြောတာသေချာနားထောင်...
အရမ်းနာနေတယ်မလား...ငိုချလိုက်....တင်း
မထားနဲ့...ပိုနာလိမ့်မယ်..."
ခေါင်းမာသည့် Yibo က Xiao Zhan စကားကို လက်မခံ။ခပ်ဖြည်းဖြည်းလေးခေါင်းခါပြသည်။
"ပါပါးကပြောတယ်...ယောက်ျားလေးဆိုတာ
မငိုရဘူး...ကိုယ့်နာကျင်မှုကို သူစိမ်းရှေ့မှာ
ထုတ်မပြရဘူးတဲ့...လူရှေ့သူရှေ့မှာငိုတဲ့ယောက်ျားကပျော့ညံ့တဲ့ယောက်ျားတဲ့...
ကျွန်တော် strong ပဲဖြစ်ချင်တယ်ဆရာရှောင်း ..."
"ကျစ်..."
ဘယ်လိုလဲကွာ...။ကလေးကိုဘယ်လိုတွေရိုက်သွင်းထားတာလဲ။
ဒီလိုဆုံးမစကားတွေကိုကြားရရင် Xiao Zhan သူ့အဖေကိုအရမ်းကျေးဇူးတင်မိတယ်။သူ့အဖေ ကတစ်ခါမှသူ့ကိုလူရှေ့မှာငိုရမယ်တွေ၊မငိုရဘူးတွေမကန့်သတ်ဖူးဘူး။လူတစ်ယောက်ရဲ့အခွင့်ရေးကိုအပြည့်အဝပေးထားခြင်းခံခဲ့ရတယ်။
ဒီကလေးရဲ့'ဆရာ'လို့သတ်မှတ်ခြင်းကိုခံရပြီး
သည့်နောက်စာသင်တာတစ်ခုတည်းမဟုတ်ပဲ
လွဲမှားနေတဲ့အယူတွေကိုပါပြင်ပေးချင်လာ
သည်။
"Yibo...ကောကို ဆရာရှောင်းလို့ခေါ်တယ်မလား ...အဲ့ဒါ ဆရာတစ်ယောက်အနေနဲ့ သတ်မှတ်လို့
ခေါ်တာလား..."
"ဟုတ်ကဲ့..."
လက်ထဲကအရက်ပြန်ဘူးကိုဦးလေး Liu ဆီ
ကမ်းပေးပြီးတော့မှ Yibo ကိုပြန်ကြည့်သည်။
"အခုပြောမဲ့စကားက ကောရဲ့ခံယူချက်ပေါ့နော်...
ကလေးရဲ့မိဘတွေကို စော်ကားလိုတဲ့သဘောနဲ့
ပြောတာမဟုတ်ဘူး...သူတို့လဲသူတို့ခံယူချက်နဲ့
သူတို့ဆိုတာ ကောနားလည်ပါတယ်..."
ဘာကိုပြောချင်မှန်းနားမလည်သေးသည့် Yibo ကကြောင်တောင်တောင်လေးကြည့်နေသည်။
"ယောက်ျားလေးတွေမှာလဲ ငိုခွင့်ရှိပါတယ်...
ထိခိုက်ဒဏ်ရာတွေကို ထုတ်ပြပိုင်ခွင့်ရှိတယ်...
အဲ့လိုလေးလုပ်ရုံနဲ့ သူတို့ကိုပျော့ညံ့တဲ့
ယောက်ျားလို့သတ်မှတ်လို့မရဘူး..."
"Yibo လိုပဲယောက်ျားလေးတစ်ယောက်က
ကိုယ့်နာကျင်မှုတွေကို လိုအပ်တာထက်ပိုပြီး
ချုပ်ထိန်းတာကြာလာရင် ဒီလူကကောတို့လို့ အသက်ရှူနေတာမှန်ပေမဲ့ သက်မဲ့ဆန်လာလိမ့်
မယ်...သူ့မှာ လူသားတစ်ယောက်ရဲ့
ရှိသင့်ရှိထိုက်တဲ့ခံစားချက်တွေ ရှိတော့မှာ
မဟုတ်ဘူး...သူ့ရဲ့ခံစားချက်တွေက နှစ်ရှည်လ များဖုံးကွယ်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့နာကျင်မှုတွေ
အောက်မှာ တိမ်ကွယ်လာလိမ့်မယ်..."
"နောက်ဆုံး ဒီလူဘာဖြစ်သွားမယ်ထင်လဲ Yibo..."
အံ့သြတကြီးနားထောင်နေသည့် Yibo ကလျှပ်တစ်ပြက်မေးခွန်းပြန်ထုတ်ခြင်းခံလိုက်ရတော့ ဘာမှပြန်မဖြေနိုင်။
"တစ်ဖက်လူက ကိုယ့်အပေါ်ပေးလာတဲ့ ခံစားချက်အစစ်အမှန်တွေကို သူမြင်နိုင်တော့မှာမဟုတ်ဘူး...အရာရာကို သံသယမျက်ဝန်းတွေ နဲ့ပဲ ကြည့်လာလိမ့်မယ်...သူ့အတွက်
ရှင်သန်နေရတာက ကြာလေကြာလေ
အဓိပ္ပာယ်မဲ့လေ ဖြစ်လာလိမ့်မယ်..."
"ဒါကြောင့်ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ကို
ငယ်ရွယ်တုန်းမှာ ငိုတာကိုအပြစ်မပြောနဲ့...
သူ့ခံစားချက်တွေကိုဘောင်တစ်ခုထဲထည့်မပိတ်
မိစေနဲ့...နာတယ်မလား ငိုပလေ့စေ...ယောက်ျားလေးတွေလဲ လူပဲလေ...သူ့နာကျင်မှုကို ထုတ်ပြ
ပိုင်ခွင့်ရှိတာပေါ့...ယောက်ျားဆိုတဲ့ခေါင်းစဉ်တပ်ခံရတိုင်းသူ့ခံစားချက်တွေကိုချုပ်တည်းထား ရမယ်လို့ ဆိုလိုတာမှမဟုတ်ပဲ..."
မိုးပေါ်ကကြယ်လေးတွေလိုအရောင်တစ်လက်လက်တောက်နေသည့်မျက်ဝန်းပိုင်ရှင်လေးက
ခေါင်းလဲမညိတ်၊ခေါင်းလဲမခါ။
Xiao Zhan သက်ပြင်းမောတစ်ခုကိုသာချရင်း
ပိုးသတ်ဆေးဗူးကိုဖွင့်လိုက်သည်။
သူလဲတတ်နိုင်သလောက်တည့်မတ်ပေးဖို့ကြိုး စားပြီးပြီပဲ။Yibo ကိုယ်တိုင်ကိုကမပြောင်းလဲချင်ဘူးဆိုရင်တော့ Xiao Zhan လဲဘာမှမတတ်နိုင်။
"ဟင်..."
အနာကိုဂရုတစိုက်ပိုးသတ်ဆေးလိမ်းပေးနေ
သည့် Xiao Zhan လက်တွေခဏရပ်သွားသည်။
လက်သေးသေးလေးတွေ...။
သူ့ကုတ်အင်္ကျီစနှစ်ဖက်ကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်လာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည့်လက်သေးသေးလေးတွေ...။
"နာတယ်..."
အသံကအရမ်းတိုးဖျော့ဖျော့ဖြစ်နေ၍မနည်းအား
စိုက်ထောင်နေရသည်။
"အရမ်းနာတယ်ကျန့်ကော..."
Xiao Zhan ရင်ခွင်ထဲခွေးပေါက်လေးလိုတိုးဝင်
လာသည့် Yibo ။
ကုတ်အစနှစ်ဖက်ကိုမလွတ်တမ်းကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားရင်း Xiao Zhan ရင်ဘတ်ကို
ခေါင်းနဲ့တိုးဝှေ့နေသည့် Yibo ကြောင့်အံ့သြမိ
သည်။
"Yibo...ကောရှိတယ်...ဘာမှမကြောက်နဲ့...
ဆေးလိမ်းပြီးရင် ကောင်းသွားမယ်နော်..."
ချုပ်ရပြုရလောက်တဲ့အထိမပြဲသွား၍သာတော်
သေးတယ်ပြောရမယ်။ဒါပေမယ့် Yibo အရွယ်
ကလေးတစ်ယောက်အတွက်ဒဏ်ရာကအတော်
တော့နက်သည်။
ဒဏ်ရာရှိတဲ့ညာဘက်ခြေထောက်လေးကိုခပ်
ဖွဖွလေးဆိုဖာပေါ်ဆွဲတင်ပေးလိုက်တော့ဖက်ထုပ်လေးကအင်းခနဲညည်းကာအသံပြုသည်။
ကလေးငယ်လေးတွေချော့မြူသလိုကျောလေး
ကိုညင်ညင်သာသာလေးပုတ်ပေးရင်းဆံပင်ပျော့ပျော့အုပ်အုပ်လေးတွေကိုဆွဲဖွလိုက်သည်။
"ပေါ်တိလေးက ဘာလို့ အဲ့စကိတ်ဘုတ်ကြီးကိုလျှောက်စီးနေတာလဲ..."
"ပျင်းလို့..."
Yibo ဘဝကတကယ်ကိုလှောင်ချိုင့်ထဲကငှက်လေးနဲ့တူသည်။သူငယ်ချင်းလဲရှိပုံမရ။အထိန်းတွေ၊အစောင့်တွေနဲ့နေတာကြာလာတော့ဘယ်ကလေးကပျော်နိုင်ပါတော့မလဲ။
"နောက်ဆို Yiboလေးပျင်းရင် ကောကော
စာသင်ပြီးတာနဲ့ တန်းမပြန်တော့ဘူး...ညနေစောင်းတဲ့အထိကလေးနဲ့အတူနေပြီး
ဆော့ပေးမယ်...ဒါပေမယ့် အဲ့စကိတ်ဘုတ်ကြီးကို
ထပ်မစီးတော့ပါဘူးလို့တော့ ကတိပေးရမယ်..."
ဖက်ထုပ်လေးကလိုလိုလားလားနဲ့ကိုခေါင်းညိတ်
ပြလာသည်။
အချွဲလေးပုံစံနဲ့ရင်ခွင်ထဲကမထွက်သေးသည့်Yibo ကိုအသည်းယားလာလို့ဆံပင်လေးတွေ ကိုငုံ့နမ်းလိုက်သည်။
မေဘယ်လ်နံ့လေး...။
တစ်ခြံလုံးနီးပါးမေဘယ်လ်တွေစိုက်ထားမှတော့
Yibo ကိုယ်ကလဲမေဘယ်လ်နံ့သင်းပြီပေါ့။
ပြူးတိပြူးကြောင်လေးပြန်ကြည့်လာသည့်ဖက်
ထုပ်လေးကိုသွားတွေပေါ်သည်အထိရယ်ပြ
လိုက်တော့အတိုင်းသားငေးကြည့်ခြင်းခံရသည်။
Xiao Zhan နှုတ်ခမ်းအောက်ကအမဲစက်လေး ကိုလက်သေးသေးလေးတွေနဲ့လာတို့သည်။
"ကျန့်ကော ပြုံးရင်အရမ်းလှတယ်..."
"ဟုတ်လား...ဒါပေမယ့် Yibo လေးကမပြုံးလဲ ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်..."
နွေရာသီမှာတံခါးလာခေါက်တတ်တဲ့လေပြည်လေးတွေလို Yibo ဆိုတဲ့ကောင်လေးရဲ့ တံခါးက Xiao Zhan ဆိုတဲ့လေပြည်လေး ရဲ့တိုးတိုက်မှုကြောင့်တစ်စတစ်စပွင့်လာခဲ့သည်...။
=============================
ဒါကအရမ်းချစ်ရတဲ့ကျဲကျဲတစ်ယောက်ကထောက်ပြလာလို့ပါ။စက်ဘီးမှာနောက်carrier ကပိုနိမ့်တော့ Yibo က
Xiao Zhan ရင်ခွင်ထဲဘယ်လိုရောက်နိုင်ှမှာလဲဆိုတဲ့အတွေးကိုပြန်ဖြေရှင်းထားတာပါ။
ဒီပုံမှာcarrierပေါ်ကတစ်ယောက်က
နောက်ကိုလှန်ချထားလို့မသိသာပေမဲ့ Xiao
Zhan ကကျတော့ Yibo ခါးကိုဆွဲဖက်ထား တာပါ။ဒီလောက်ဆိုသဘောပေါက်ပြီထင်ပါ တယ်နော်။