თავს ძალიან უხერხულად ვგრძნობდი.გამომწვევად არ მეცვა,აი საერთოდ არა,მაგრამ რამ აღაფრთოვანა ეს ბიჭი მაინც ვერ ვხვდები.
- აბა როგორი იყო გერმანიაში? -მეკითხება ვაიოლა,ფიქრებიდან გამოვდივარ ,ვიღიმი და ვამბობ
-ძალიან კარგ.იქაურობას ძალიან მივეჩვიე ,მაგრამ სახლი,ოჯახი უბრალოდ ყველაფერი მომენატრა.
-და ახლა სწავლის მხრივ რას აპირებ?
-ჟურნალისტობა მინდა,ამიტომაც სწავლას აქ გავაგრძელებ.
-ძალიან კარგი.
-მობრძანდით მაგიდასთანნ!! -ისმის დედას ხმა
მე კი ისევ იმ მწველ მზერას ვგრძნობ,რომელიც მოსვენებას არ მაძლევს.მეშინია შევხედო,რადგან ვიცი მის თვალებში დავიკარგები...
მაგიდასთან ჯერ უფროსები გავატარე შემდეგ კი,როცა ჰარიც წამოდგა, ერთი ხელი ზურგს უკან დაიდო, მეორე კი გაშალა და ბოხი,ბრიტანული აქცენტით მითხრა
-ჯერ ქალბატონები.
-ჰაჰ! მეეჭვება ასეთი ჯენტლმენი იყო.. -ჩავიბურტყუნე ,თუმცა მგონი გაიგო,რადგან ჩაცინების ხმაც გავიგე.ურაა უკვე შევრცხვი.მაგიდასთან მხოლოდ ჰარის გვერდით იყო ადგილი,მეც რა გზა მქონდა,დავჯექი.ცალი თვალი მისკენ გავაპარე და პირდაპირი მნიშვნელობით დავდნი..ძალიან მიმზიდველიაა ის ტატუები კი,რომელიც მაისურიდან მოუჩანდა ...ჩემ თავს შემოვუძახე:კაი ბეტიი!!! არ დაეცე!! თითქოს მიმიხვდა რაზეც ვფიქრობდი და გაეცინა.
დავიწყეთ ჭამა და ამ დროს ხელი ვიგრძენი ბარძაყზე. უცებ შევხტი .
-რა მოხდა კნუტო? -მეკითხება დედა
-აა..რაა..ფერი -ანერვიულებული ვპასუხობ
ამას კი ჰარისგან ასეთი რეაქცია მოჰყვა. შევუბღვირე ,რაზეც ღიმილი უფრო გაუფართოვდა.ვმოძრაობდი,რადგან მინდოდა ხელი აეღო,მაგრამ უშედეგოდ.გრძელი,თხელი თითებით წრეებს ხაზავდა ჩემს ფეხზე,რაზეც ტაოს მაყრიდა. არ მომწონს ასე რომ მოქმედებს ჩემზე,მაგრამ არ დავნებებულვარ! ხელზე ხელი მოვკიდე და გავაწევინე ისე,როომ სხვას არ დაენახა.მაგრამ ხელი ისევ უკან დააბრუნა.გადმოიწია და ჩამჩურჩულა:
- შანსი არ გაქვს პატარა!
მის დაძახებულ პატარაზე გული ამიჩქარდა და ვგრძნობდი ისე დამცხა და ისე ავხურდი რომ ჰაერიც არ მყოფნიდა.
-მე გავალ ცოტა ხნით-ვთქვი და სამზარეულოს მივაშურე,წყალი დავლიე და ცოტა დავმშვიდდი, მაგრამ უკან გამობრუნებისას რაღაცას,რაღაცას კი არა ვიღაცა ს დავეჯახე
-Well,Well,Well..
-გამატარე!
-ასეც ნუ ჩქარობ..-ნელ-ნელა ჩემსკენ მოიწევდა,მე კი უკან ვიხევდი ,იქამდე სანამ კედელს არ შევეჯახე, ფუ ამისიიცც!!
-ხომ ხვდები რომ ჩემგან თავს ვერ დაიძვრენ! -ჩამჩურჩულა ყურთან,მოულოდნელად თვალები დამეხუჭა და მე დებილს ბაგეები შემეხსნა..
გული ამოვარდნაზე მქონდა ,მაგრამ მე ძალ-ღონე მოვიკრიბე და ვუთხარი
-შენნაირ მექალთანესთან საქმეს არ დავიჭერ- სიტყვა-პასუხი პატარაობიდანვე არ გამომდიოდა-ამიტომ შეგიძლია არც სცადო
-ეგრე ფიქრობ? ისე ვიზამ,რომ შენვე შემეხვეწები მოდი და გამჟიმეო.
მე თვალები ვჭყირე, ამას კი მისი სიცილი მოჰყვა.ლოყაზე ხელი ჩამომისვა და მითხრა
-საყვარელი ხარ როცა წითლდები.
-იცი კიდევ როდის ვარ საყვარელი?
-მაინც როდის?
-აი მაშინ მექალთანეებს ფეხებშუა რომ ვურტყამ და შთამომავლობის გარეშე ვტოვებ
-ოპაცც პატარავ, რა გაბედული ყოფილხარ-დაიხარა და ბაგეებზე დამაშტერდა,თავისი ტუჩები გაილოკა და მითხრა-აი ახლა,თავს ძლივს ვიკავებ რომ არ გეცე და ჩემი სახელი ბოლო ხმაზე და გაკვნესო,მაგრამ ოჯახია და სირცხვილია,მაგრამ იცოდე,მალე,სუუულლ მალე,ესეც მოხდება-ეს ყურთან ჩამჩურჩულა,მე ლამის ჩავიკეცე,ლამის კი არა ფეხები მეკვეთებოდა,იქვე სველი კოცნა დამიტოვა და გავიდა.ღმერთო ჩემო,ეს რა ხდება ჩემს თავს??