Έβγαλε από τη τσέπη του ένα πακέτο και άναψε άλλο ένα τσιγάρο.
"Λοιπόν, τώρα έμαθες. Ελπίζω να μπορείς να καταλάβεις γιατί σε απομάκρυνα τόσο από κοντά μου, τότε." Είπε και με κοίταξε στα μάτια.
"Άρα όλα αυτά έχουν μείνει στο παρελθόν?" Ρώτησα δείχνοντας το άλμπουμ.
Κατέβασε το κεφάλι του κάτω και άρχισε να παίζει με τον αναπτήρα του στο πάτωμα.
Δεν μου απάντησε. Γιατί δεν απάντησε?
"Κώστα. Σου μιλάω." Είπα νευριασμένη. Θεέ μου, είναι ακόμα... Έτσι?
"Σε άκουσα." Είπε κοφτά.
"Και γιατί δεν μου απαντάς?" Ρώτησα πάλι.
"Γιατί δεν θα σου αρέσει η απάντηση." Είπε νευριασμένος και συνέχισε να μην με κοιτάει.
"Ούτε τα άλλα που έμαθα μου άρεσαν αλλά σε άκουσα."
"Όχι Δάφνη, σου είπα, πολλά πράγματα δεν έχουν αλλάξει."
Τελείωσε το τσιγάρο του και το πέταξε στο πάτωμα του δωματίου του, πατώντας το με το πόδι του. Έκανα έναν μορφασμό στη κίνηση του.
Έβγαλε πάλι το πακέτο με τα τσιγάρα από τη τσέπη του, μα πριν προλάβει να βγάλει το 3ο? Το 100ο? Τσιγάρο για σήμερα, του άρπαξα το πακέτο απο τα χέρια και πήγα προς τον κάδο για να το πετάξω.
"Φτάνει." Του φώναξα.
"Μην τολμήσεις" είπε αργά και κοφτά, κοιτούσε το χέρι μου πάνω απ' τον κάδο σαν να κρέμεται η ζωή του από την επόμενη κίνηση μου.
Το πέταξα. Ω ναι, κι όμως. Έκλεισε τα μάτια του και έσφιξε τις γροθιές του.
Πώς κάνει έτσι? Ήταν ένα πακέτο τσιγάρα. Μπορεί να πάει στο περίπτερο να πάρει άλλα.
Άρχισε να περπατά προς εμένα αργά, ενώ με κοίταζε στα μάτια. Ένα ρεύμα φόβου με κατεκλεισε και έκανα λίγα βήματα πίσω, μέχρι που η πλάτη μου ακούμπησε στο σκληρό ξύλο της ντουλάπας. Είχε έρθει πολύ κοντά μου. Γύρισα το κεφάλι μου στο πλάι και αντανακλαστικά έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά.
Είναι και μεθυσμένος και νευριασμένος.
Άκουσα τον βηματισμό του να σταματάει απότομα, μια ανάσα μακριά μου.
"Με φοβάσαι" συμπέρανε με λύπη.
"Γαμώ το κέρατο μου, με φοβάσαι." Συνέχισε να μονολογεί.
Μου έπιασε το πρόσωπο απαλά και το γύρισε προς το μέρος του ώστε να τον κοιτάω κατευθείαν στα μάτια.
"Δάφνη, όχι, οχι.. Μωρό μου, δεν θα σου έκανα ποτέ κακό" είπε ψιθυριστά και χάιδεψε το μάγουλο μου με τη παλάμη του.
Πήγα να αφεθώ στο άγγιγμα του ξανά, μέχρι που μου ήρθε.
Εκείνη η ανάμνηση που έμοιαζε σαν από δεκαετίες πριν.
Το σώμα μου σφίχτηκε, μαγκώθηκε. Τα μάτια μου άρχισαν να βουρκώνουν από μόνα τους.
"ΕΣΕΊΣ ΉΣΑΣΤΑΝ" φώναξα και προσπάθησα να τον διώξει μακριά μου. Το βλέμμα του γεμάτο απορία.
"Εσείς καταστρέψατε το μαγαζί του πατέρα μου. Εσείς σπάσατε και κάψατε τα πάντα εκεί μέσα. Όπως και άλλα στη γειτονιά."
Σταμάτησε τις προσπάθειες να με συγκρατήσει και τώρα απλά παραπατούσε προς τα πίσω με εμένα να τον χτυπάω στο στήθος.
"Δάφνη, να σου εξηγήσω..." Άρχισε να λέει αλλά τον διέκοψα.
"Γι'αυτο έφυγες μακριά μου. Δεν ήθελες να με προστατέψεις, με απέφευγες για να μην μπλέξεις εσύ και οι αλήτες σου. Πρώτη φορά έβλεπα τον πατέρα μου να κλαίει και όλα αυτά εξαιτίας σας. Ξέρεις πόσα χρόνια του πήρε για να ξανα-ορθοποδήσουμε οικονομικά? Πόσες μέρες δούλευε μέρα - νύχτα για να εξασφαλίσουμε ένα εισόδημα που εξαιτίας σας είχε εξαφανιστεί? Καταλαβαίνεις?" Σχεδόν δεν έπαιρνα ανάσα.
"Συγγνώμη, όταν αντιλήφθηκα πιο μαγαζί χτύπησαν, ήταν πλέον αργά. Δεν μπορούσα να το σταματήσω. Συγγνώμη" Είπε σιγανά.
Τον έσπρωξα δυνατά από πάνω μου και έφυγα γρήγορα από το σπίτι.
Χαίρομαι που δεν ήρθε να με σταματήσει. Θέλω χρόνο.
Έτρεξα στο σπίτι μου αγνοώντας τους πάντες και κλείστηκα μέσα στο δωμάτιο μου. Πέταξα τα ρούχα μου και μπήκα κάτω απο τις κουβέρτες κατευθείαν. Χρειάζομαι χρόνο να σκεφτώ. Νιώθω πως πνίγομαι.
(...)
~ Ελένης POV ~
"Αν δεν μου ανοίξεις τώρα μα τη Παναγία θα σπάσω τη καταραμένη πόρτα" της φώναξα από έξω από το δωμάτιο.
"Δεν μπορείς" απάντησε ξεροκέφαλα από μέσα εκείνη κι εγώ χτύπησα το κεφάλι μου στη πόρτα της από απελπισία.
Γιατί σε εμένα?
Δεν μπορούσα να έχω μια έξυπνη κολλητή?
Το UFO βρήκα κι εγώ?
"Είσαι κλεισμένη εκεί μέσα εδώ και 4 μέρες, θα βγάλεις ρίζες πάνω στο κρεβάτι σου. Δεν θα σε αφήσω να γεράσεις μέσα σε τέσσερις τοίχους." Είπα δραματικά αλλά δεν άκουσα τη κλειδαριά να ξεκλειδώνει.
"Άφησε μεεεεεε" ακούστηκε η φωνή της όλο παράπονο και πείσμα.
Τέσσερις μέρες τώρα, έρχομαι κάθε μέρα σπίτι της μπας και μιλήσουμε και βγάλω άκρη αλλά τίποτα.
Τι τόσο τραγικό θα μπορούσε να της πει για να την έχει προβληματίσει τόσο?
Αμάν ρε Κώστα Α Μ Α Ν.
Όχι και τίποτα άλλο, δεν ξέρω πώς να τη καθησυχάσω, ο τύπος δεν έχει δώσει σημεία ζωής.
"Θα έρθω σε 5 λεπτά. Θα περιμένω κάτω" της είπα και έκανα ένα βήμα πίσω.
"Τζάμπα χαλάς την ώρα σου" είπε δυνατά και ρολλαρα τα μάτια μου.
Περπάτησα στον διάδρομο μέχρι που ένιωσα κάτι να τρυπάει το πόδι μου και αναφώνησα ελάχιστα. Κοίταξα κάτω και είδα ένα δαχτυλίδι.
Χχμμμ, του Αντρέα είναι σίγουρα. Του αρέσει να φοράει δαχτυλίδια στα χέρια και λεπτές αλυσίδες στον λαιμό του. Και αναμφισβήτητα του πηγαίνουν πάρα πολύ.
Ας του το δώσω. Ίσως να το ψάχνει.
Περπάτησα μέχρι το δωμάτιο του και χτύπησα απαλά τη πόρτα του. Άκουσα τον ήχο από το ντουζ της τουαλέτας στο δωμάτιο του και φαντάστηκα πως κάνει μπάνιο, οπότε απλά άνοιξα σιγά σιγά τη πόρτα. Δεν θα με καταλάβει έτσι κι αλλιώς. Θα το αφήσω στο κομοδίνο του και θα φύγω.
Μπήκα μέσα και παρατήρησα τον χαμηλό φωτισμό. Είναι 10 το πρωί, γιατί δεν ανοίγει κάνα παράθυρο?
Απλά θα αφήσεις το δαχτυλίδι και θα φύγεις, Ελένη.
Απλά θα το αφήσεις κάτω και θα φύγεις.
Όχι, όχι, όχι. Μην το κοιτάς καν το κρεβάτι του.
Γιατί να το κάνεις αυτό που σκέφτεσαι? Να πας σπίτι σου να ξαπλώσεις.
Είπα όχι.
Βασικά, εντάξει. 5 δευτερόλεπτα. Μπορεί να σε ακούσει.
Άφησα το δαχτυλίδι σιγά σιγά πάνω στο κομοδίνο και έγειρα στο μαξιλάρι του ξαπλώνοντας στα ακατάστατα σεντόνια του. Μυρίζουν ωραία. Για την ακρίβεια, μυρίζουν ΠΟΛΎ ωραία. Έκλεισα τα μάτια μου αφέθηκα σε αυτή την υπέροχη οσμή.
Τα άνοιξα γρήγορα και σχεδόν πετάχτηκα πάνω.
Τι στο καλό κάνω?
Πήγα να φύγω, όμως παρατήρησα τη κολόνια του σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης του. Μια μικρή δοκιμή δεν βλάπτει, ε?
Ναι.
Την άνοιξα και τη μύρισα και ήταν τόσο, τόσο, τόσο ωραία.
Ψέκασα λιγάκι πάνω στο χέρι μου και το έφερα κοντά στη μύτη μου αφήνοντας έναν μικρό αναστεναγμό.
"Πολύ καλό, ε?" Άκουσα μια χαμηλή, βαριά φωνή ακριβώς δίπλα στο αυτί μου και τρόμαξα τόσο, που σχεδόν μου έπεσε το μπουκαλάκι από τα χέρια.
Γύρισα απότομα πίσω και συγκρούστηκα με το άτομο που δεν έπρεπε, τη στιγμή που δεν έπρεπε.
Αντρέας.
Θα είχα πέσει, αν δεν με είχε κρατήσει γερά από τη μέση και δεν στερεωνομουν πάνω του, όμως τα αντανακλαστικά του ήταν αρκετά καλά.
Και τότε έπαθα ένα μικρό εγκεφαλικό. Τόσο δα μικρούλι.
Μόλις είχε βγει από το μπάνιο σωστά?
Φορούσε μόνο μια πετσέτα γύρω από τους γοφούς του σωστά?
Έσταζαν μικρές σταγόνες νερού στο γυμνασμένο στήθος του και μύριζε υπέροχα, σωστά?
ΚΑΙ ΕΓΏ ΉΜΟΥΝ ΚΟΛΛΗΜΈΝΗ ΠΆΝΩ ΤΟΥ, ΣΩΣΤΆ???
Hell yeah.
DAMN.
"Τι κάνεις εδώ μικρή?" Ρώτησε σχεδόν ψιθυριστά, λίγες ανάσες μακριά από τα χείλη μου.
Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να αντισταθώ και εστίασα το βλέμμα μου στα δικά του ζουμερά χείλη.
"Ε-εγω... εμ, ήρθα για ν-να σου αφήσω το...το δαχτυλίδι σου" είπα με δυσκολία, σχεδόν ζαλισμένη από την όψη του. Ήμουν ακόμη κολλημένη στη βιβλιοθήκη του, με τα χέρια του επίσης κολλημένα στα μέση μου και εκείνον λίγα εκατοστά μακριά μου.
Οι ορμόνες μου πάρταραν χειρότερα κι από εμένα τα σαββατόβραδα.
Σήκωσε το φρύδι του επιδεικτικά και δάγκωσε το κάτω χείλος του χαμογελώντας στην όψη μου, δηλαδή τη σχεδόν λιποθυμη λυσσάρα. Ναι, έτσι ακριβώς.
Άρχισα να ζεστένομαι. Σε επικίνδυνο επίπεδο.
"Ν-νομίζω πως πρέπει ν-να φύγω" ψέλλισα και εκείνος κράτησε πιο σταθερά τη μέση μου, ώστε να μην μπορώ να κουνηθώ.
"Νομίζω πως όχι."
•
•
•
•
ΧΕΛΛΟΟΥΝΕΕΕΣΣ❣️
ναι οκ, είχα πει να ανεβάσω 1-2 μέρες πριν αλλά το σκ ήμουν πιο μπιζι απ' ότι είχα προγραμματίσει στην αρχή, οπότε ΟΟΟΥΥΥΦΦ😖
Τι κάνετε? Πώς είστε? Όλα καλά?
Μπορεί να είναι 24 Νοεμβρίου αλλά έχω μπει ήδη σε Xmas mood ακούω χριστουγεννιάτικα τραγούδια στο Spotify.
🎄🎄🎄
• Απελπιστειτε μαζί μου, επεισόδιο 1:
Αν και έχω να γράψω γράμμα στον Άη Βασίλη από τη Τρίτη Δημοτικού, φέτος θα στείλω ένα που θα αρχίζει κάπως έτσι:
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, ξέρω πως (και) φέτος ήμουν ένα ηλίθιο πλάσμα, όμως αντί για κάρβουνα ή κάτι τέτοιο, μπορείς να μου φέρεις έναν ψηλό, γυμνασμένο, πρασινομάτη, μπουκλωτό τύπο με-
Οκευ, ΟΚΕΥ θα φτιάξω κάποιο blog στο ίντερνετ και θα σας συμβουλεύω σε θέματα όπως αυτό.
Το παράδειγμα προς αποφυγήν 😂
Επόμενο κεφάλαιο δεν ξέρω πότε θα σκάσει, ελπίζω σύντομα γιατί μου τη σπάω 😂😂
Μπάιιιι👋
~Άννα~