Fund-tetori 2016
-Pordha e madhe pse nuk e hap çadrën?
Shirat e tetorit në Tiranë ishin të egër. Kërcisnin si kuaj në pellgje e po ashtu ashpër ngjiteshin pas flokëve të saj.
Loradona shtrëngonte çadrën e mbyllur në njërën dorë e me tjetrën ngrite flokët prej syve.
-Mirëmëngjes edhe ty Xhon!
-Të pëlqen shiu mesa duket.
-Jo e urrej në fakt. S'më pëlqen të trishtohet qielli. Pastaj nuk e di si më ishte prishur çadra e uruar.
Hapat e vegjël i hidhte shkujdesshëm teksa zbriste shkallët e universitetit. Dëgjonte frymën e ngrohtë të Xhonit të përplasej në flokët e qullët dhe kjo gjë nuk i pëlqente, por prania e tij do ja ndërpriste mendimet e trishta për qiellin gri, prandaj edhe heshti.
-Është thjesht kondensim uji moj romantike e dëshpëruar.
E rrëmbeu për krahu dhe e ngjiti me trupin e tij nën çadër.
-Je bërë qull. -u justifikua pa pritur për vështrimin e saj.
Lori do betohej se qielli qan e ulëret mbi retë gri, pastaj duke bërtitur do i thonte që grija i dukej fort e trishtë e se nuk kishte nevojë për shiun që të qante nën të. Madje do shtonte se ata që e bëjnë i duken të dobët, se njeriu nuk duhet të ketë frikë ti tregojë ndjenjat e tij. Pastaj do i skuqeshin mollzat dhe do kërkonte për telefonin që të zhyste sytë në të.
Do e bënte po të mos dëgjonte Migenën të thërriste emrin e Xhonit në një ton alarmant.
-Ua na bëri qull ky shiu.
Pasi futi kokën nën çadrën e Xhonit, vendosi menjëherë dorën në mjekrën e tij dhe e tërhoqi për ti dhënë një puthje. Një puthje që Xhoni ia ktheu, e pastaj me një buzëqeshje të ngrirë e përshëndeti.
-Unë po iki se po më presin shoqet.
Shihemi në seminare!
Loradona i përshendeti, duke vrapuar për t'u takuar me shoqet në kafenenë përballë. Pasi të pinin ndonjë kafe do tregonin sa shëmtuar duket fillimi i viti shkollor, më pas do flisnin për shiun a ndonjë libër që kishin shfletuar së fundmi.
Lori kurrë nuk do fliste për zjarrin që i dogji gjoksin kur Xhoni puthi Migenën edhe pse Xhoni i dukej pak i shëndoshë dhe jo i bukur.
****
PRILL 2019
Një tufë rrezesh pikonin mbi tablonë plot ngjyra të kthyer pakëz mënjanë, për tu përplasur më vonë mbi fytyrën e zbehtë të Glorias.
Java e parë e prillit në azil ishte ndoshta java më e bukur që Gloria mund të kishte patur edhe gjatë gjithë jetës. I pëlqente të qëndronte në mes të zhurmave e ngjyrave të artit. Pastaj edhe ngrohtësia e diellit e qetësia pas çlirimit të trishtimit e bënte atë javë prilli tejet të veçantë.
-Pikturon kaq bukur Loradona!
Buzëqeshja nuk ishte aspak histerike. Duart preknin tablon e përfunduar si të donte të thithte ngjyrat e tia vishte shpirtit bosh.
Më pas e vuri tablonë me gruan që vallëzonte totalisht e zhveshur në prehrin e Loradonës dhe u ul në barin e ngrohtë për të dëgjuar Kristin të luante një pjesë të simfonisë së Bethovenit.
Loradona e heshtur kishte kyçur shikimin tek ajo. Gishtat i mbante lehtshëm mbi gjunjë por frymën e kishte mjaft të çrregullt.
Nuk i pëlqente të rrethohej nga e gjithë ajo marrëzi. Vendosi sërish tablonë shtrembër që të puthej me rrezet e arta e u fsheh pas një peme me këmbët e lëshuara nën diell.
-Pra jeni gati të nisim javën plot art e dashuri "Mega"?
Zëri i njërës prej infermiereve që po bënte prezantimin e hyrjes së mini festivalit arrinte deri tek mendimet e largëta të Loradonës. Ishin si shpime të tullumbaceve aq të zakonshëm por mjaft axhitosës.
Ngadalë gjeti rrugën për tu fshehur nën një pemë tjetër larg karrigeve thuajse bosh e zërave acarues.
-Le të dëgjojmë një duartrokitje për Kristin dhe duart e tij magjike, si një falenderim për botën plot zë që na fali.
Të vendosësh të heshtësh është shumë e vështirë. Loradona kishte hequr dorë nga zëri i saj, e i duhej të pajtohej me çdo gjë që i falej edhe nëse vullneti i saj apo dëshira mungonin. Të heshtësh do të thonte Lori po të mundtte, do të thotë të heqësh dorë nga fuqia e të pranosh shëmtinë e këtij parazitizmi.
-Loradona, je larguar shumë. Përse nuk vjen të na bashkohesh në festival? Jam e sigurtë që shumë nga ne, do duan të dinë më shumë për pikturën tënde. Eja!
Dhe ajo pajtohej. E heshtur hidhte hapat e rëndë tashmë, duke lënë pas barin e shtypur, për tu ngjitur pas një karrigeje me mendjen që fluturon nëpër tullumbace të shpuara.
Kur u ul të dëgjonte Elionin tek lexonte një pjesëz të historisë që kishte shkruar vetë, mendja i fluturoi kuturu.
'Kur të dhashë lamtumirën e parë, atë me shumë të qara inati dhe nja dy fjalë shigjete, ndjeva një lehtësim. Ishte si prekja fillestare e shiut të verës. Një prekje e vogël freskie. Isha ngopur aq shumë në ty sa dhe prisja aq shumë të më lëndoje si skenarët që kisha krijuar në mendjen time. Kisha aq barrë të madhe në supe ngaqë çdo ditë e prisja atë lamtumirë me zërin që të fikej e sy që të mbusheshin me frikë. Më pas më pyetën në të kam dashur. Thashë po. Doja të të lëndoja.
Vonë kuptova që të kam dashur me të vërtetë. Që atëherë kur më mungonte buzëqeshja që më zgjonte. Duart që më ledhatonin faqet. Buzët që dinin si të më shijonin. Që atëherë kur lija akoma një vend për ty në rutinën time.
Pas lamtumirës së dytë. Lamtumira e heshtjes së madhe, kuptova që të paskërkam dashur gjithmonë e kurrë nuk ta kam thënë sepse e dija sa shumë një 'të dua' do të të vriste.
Pra, në do ta dish në të vërtetë në të dua, apo edhe sa, më shkruaj një letër të vakët! Më pyet si jam! Do të të shkruaj dëshpërimisht sa shumë jam lodhur duke pretenduar se të kam harruar. Do të të lëndoj.'
****
Dhjetor 2016
-Psst Lor! Çfarë po lexon?
Sytë e përhumbur në rreshta që nuk po i lexonte i mbeten mbi sytë e kaftë të Xhonit. I puliti disa herë qepallat sepse nuk ishte mësuar ta shihte Xhonin në bibliotekën e universitetit.
-Umm në fakt nuk po lexoja gjë. Isha përhumbur në mendime të kota. Pa vlerë.
I buzëqeshi lehtë dhe lëvizi pa vetëdije faqen e librin.
-Po ti ç'bën këtu?
-Po ja, vij rrallë sa të marr aromën e librave të pashfletuar...pastaj se kuptoj pse po habitesh kaq shumë.
-Ky nuk duket si një vend ku ti do qëndroje me dëshirë.
-Epo kam vendosur të mësoj këto kohë.- lëvizi nga karrigia për tu ulur pranë saj.
-Ndjesë, kam harruar formimin elektronik në shtëpi sot. Mund të lexoj me ty.
Lorit nuk i pëlqeu aspak që e bëri një fakt të kryer sidomos pa e marrë parasysh faktin që ajo mund të refuzonte. Po gërryente veten që të mos kthehej për ta replikuar. Fryma e tij një tjetër herë po i guduliste qafën, e nëse do kthehej ajo frymë do ti ngjitej mbi buzë.
Shkronjat i ngatërroheshin me njëra tjetrën për ti formuar një mjegull gri përpara. Ajri i rënduar i dhomës së ngushtë i kishte ndezur zjarr faqeve, ndërsa duart e ftohta i mbante shkujdesshëm në prehër.
-Ti nuk e ke harruar librin në shtëpi apo jo?
Kur nxorri frymën, sikur u çlirua. U kërrus pakëz e shikimi i mbeti fiksuar në qoshet e pista të mureve të dhomës.
-Në të vërtetë jo. As nuk po lexoja dot tani. Sikur mu bashkuan shkronjat e më përplaseshin në fytyrë.
-Çdo këtu atëherë Xho?
-Shhh dreqin sa pyetje bën edhe ti Rudolfëz. Hajt lexo tani!
Dora ashtu si buzëqeshja i rrëshkitën mbi lëkurën e saj. Ishte e ftohtë por mikpritëse. Dora e tij e mbuloi atë të Lorit por zëri për të kundërshtuar ishte gëlltitur a ndoshta zënë nën rrënojat e një cope muri të shkatërruar.
Pra, fjalët që Xhoni u nda me Migenën na qenkërkan të vërteta.
E si ta dinte Lori se arsyeja ishte ulur këmbëkryq në kurrizin e saj e fshihej në disa buzëqeshje të vjedhura.
*****