DEVON's POV
"Mag-iingat kayo doon, Kuya, and please, call from time to time. 'Wag kang magmukmok lang okay? Enjoy life!" Ginulo ko nalang ang buhok ng kapatid ko. May asawa na at lahat, parang baby pa rin talaga.
"Of course. This is why we're leaving in thr first place, to enjoy. Mag-iingat rin kayo rito, okay?" Bilin ko pa sa kanya.
"Buy us pasalubongpagbalik niyo, Kuya Dev, ah!" napangiti naman ako dahil sa sinabi ni Mara. Isa pa'tong batang 'to...
"Oo na. Dapat rin pagbalik namin, may bagong pinsan na si Daven." I teased making her blush. Kaya ayun, niyakap nalang siya ng asawa niyang si Andrei.
"Bawal pa nga! Bata pa--"
"Oh, SHUT UP, MAURICE! matanda na 'yang pinsan mo, para ka talagang ewan, eh!" natawa nalang ako dahil sa pagputol ni Heidi sa sasabihin ni Mau. Pambihira.
I roamed my eyes around everyone. They're all here, except from Aire. It has only been a week after that nightmare happened and another one came again... It's about Felise. Kaya nga mas pinili kong umalis nalang talaga muna, pinili kong magpahinga na muna... malayo dito.
Sabihin nang nagiging makasarili ako pero ayaw ko na munang mahirapan na naman. I want to rest from everything, kahit sandali lang.
"Make sure to rest, Dev. Kami na ang bahala rito." I smiled at what Sia said. I'm thankful because they all supported my decision when I said we're leavibg. Because just like me, they also want to move on.. to move forward... to leave all the pain behind and just be happy.
"I'll call, ingat kayo rito. Balitaan niyo nalang ako sa mga nangyayari." They all said yes. Nagpaalam na akong aalis na tsaka kinarga si Daven na kanina ay naka-upo lang sa bench. He immediately wrapped his arms around my neck as I push the cart towards the airport entrance.
I let out a light sigh, we'll br back... and by that time, we'll be better
MATAGAL ang naging byahe papuntang UK, mabuti nalang at kasama ko siya. We were all asleep through out the whole flight. Nang lumapag na ang eroplano ay dumiretso na kami sa bahay namin ni Guia dito. I plan to stay here in UK for a month or so, tapos pupunta naman kami sa Australia because I remember Daven mentioning that he wants to see Kangaroos. Then, we're off to South Korea, then maybe.. just maybe, India as well.
"Da-ddy! Eat!" Napatingin naman ako kay Daven na kasalukuyang naglalaro sa sala. Siya lang dahil natutulog ang kasama namin dito sa bahay, ayaw ko namang gisingin dahil baka pagod pa iyon.
"You're hungry? Wait, I'll get your food." I took the food I prepared for Daven before hand. Nagluto na kasi ako kanina pa para pag nagutom na siya, papakainin ko nalang siya agad. Pag yan kasi pinilit kong kumain ay magta-tantrums lang atsaka mag-iingay.
"Da-ddy! Ma! Ma! Kiss! Ma!" I sighed when I heard what Daven had to say. Marahan kong ginulo ang buhok niya. I think he misses his mom... again.
"No, no more kisses, Daven." No more kisses... nailing nalang ako. No more kisses, huh?
"No! Ma! Ma!"
"Hindi na nga! Kumain ka na nga, ang tigas talaga niyang bungo mo, manang-mana ka talaga sa mommy mo!" kinurot ko pa ang pisngi niya kaya ayun, mabilis siyang namula at nagsimula nang humingos..
uh-oh..
Bago pa man tuluyang maiyak si Daven ay mabilis ko nang tinawagan si Yuan. Mabuti nalang at sinagot niya agad kaya kitang-kita ko na ang mukha niya ngayon.
(Yow! Why are you calling?) kunot noong tanong ni Yuan na nakapambahay na ang suot. Good thing at hapon na ngayon sa Pinas.
"Mayday! Daven's about to cry! Where's Yudin?" mabilis ko g sabi tsaka hinarap kay Daven ang camera.
(Ow. Wait, I'll get my son.) God! Ayub nga. Hinarao ko nalang kay Daven ang screen kaya face to face na silang dalawa ngayon ni Yudin, Yuan and Ara's son.
"You look stressed, is Daven stressing you?" I heard a voice asked from behind me.
"Nah. I'm fine. Gising ka na pala. Akala ko matatagalan pa ang pagkakatulog mo. Ang antukin mo na." I joked. Kasi naman, lately, masyado na siyang antukin, I can't help but to get scared everytime.
"Epekto lang 'to ang anes--"
DING! DONG! DING! DONG!
I pursed my lips when I heard the bell rang. Sino naman kaya ito?
"Wait, I'll just--"
"Ako na. Just continue cooking. I'm starving." Napailing nalang ako tsaka nagpatuloy nalang sa ginagawa ko. Nang matapos ay tsaka ako nagpunta sa sala dahil hindi na niya ako binalikan sa kusina matapos niyang pagbuksan ang nag-doorbell.
"He's so cute! So, you're his nanny?" kumunot ang noo ko nang marinih ko ang boses na iyon.. familiar...
"Nanny? Ah, yeah, I am his nanny. How are you related to his father, again?" teka... anong nanny ba?
"Ah, he's a close friend. A colleague? I don't know what to call our relationship, really. We just happen to share some moments together when he was still here with his sister, Guia." Teka... hindi naman siguro diba?
"oh, really, now? Wait, I'll call him for you!" Mabilis siyang tumayo papunta sa direksyon ko, kinabog naman ang dibdib ko kaya mabilis rin akong lumabas para hindi na siya mapagod.
Rest, remember?
"Oh! Andito ka pala. Your colleague is here!" She cheerfully stated, ako naman ay dumiretso ang mukha dahil sa pagdidiin niya ng salitang colleague.
"Devon! Finally!! you're back! I really thought you'd never come back!" napa-atras naman ako nang akmang yayakapin ako ni Frida. She my former workmate...
"Umm, hey, Frida... it's umm... nice to see you again." Bakit ba siya nandito? Hindi ko tuloy alam kung paano aakto sa harap niya dahil kanina pa ako pinupukol ng masamang tingin ng isa diyan.
"I know! And you have a son!! Where's his mother?! Did she leave you?" Natahimik ako. Did she leave me? Andito naman siya.. Of course, she didn't.
"Ah.. no.. actually--"
"He's so cute! He looks like you!!" Napangiti naman ako dahil alam kong si Daven ang tinutukoy niya..
"Away! Away! Da-ddy!!" natawa nalang ako nang marinig ko ang sinabi ni Daven. Napakasama ng tingi niya habang nakaturo kay Frida na hinfi man lang siya pinansin.
"Uh, Frida, I really have to take care of my family. I'll just talk to you when I have some free time, 'kay?" I tried to not sound offending though it didn't work really pero gusto ko na kasi talaga siyang umalis eh... siguradong magigisa na ako nito mamaya.
Nagtataka man ay hindi na nagtanong pa si Frida. She bid her goodbyes and said she'll be back soon and that I should rest..
Thank goodness!!
LATER that night, we had dinner. And tahimik, sobra. Tanging mga tunog lang ng kubyertos ang gumagawa ng ingay na naririnig ko. Daven was already asleep kaya kahit babbling niya ay wala na, so here we are, silence as heck!
I was in the middle of eating when I heard her put down her fork and spoon kaya naman ay napatingin nalang ako sa kanya. She looks pissed but looks calm as well and that only makes her scarier.
"Okay, who was that woman from earlier?" Napalunok nalang ako. Sabi ko na nga ba at si Frida talaga ang laman ng isip nito.
"She's Frida Swan. She was one of my workmates before. Naging close lang kami kasi lagi siyang umaaligid sa akin dat--"
"Were you lovers?" Diretsong tanong niya na ikinapanlaki ng mga mataka ko.
What the fvck?! Lovers?! Of course not!!
"No! Never! We were just friends from work!!" I don't care if I sounded defensive pero nakakadiring isipin na naging ka-relasyon kong ang isang iyon! No way!!
"Promise?" Nakangisi niya pang tanong. Aba!
"Yes!!" mabilis kong tanong habang tumatango-tango pa.
"Good. Now, let's eat." Napabuntong hininga naman ako dahil sa sinabi niya...
Wait... that's it? Walang tantrums? Walang away?
"You're not mad or something?"
"Why would I be?" She innocently adked making me worry. She's not like this.
"I don't know... Just because?"
Pinakatitigan niya ako... para bang pinag-aaralan ang itsura ko, then all of the sudden, she started laughing crazily, naiiyak pa siya then, "Dude, you are already married to me, that means you love me. I don't need to worry about her anymore because it seems like you don't even like her. But remembe this, Demon, taste another recipe and I'll cut your spoon using a grass cutter!" nangilabot naman ako dahil sa sinabi niya.. did she just refer my sword to a spoon? The heck?! My witch is back!!
Hindi ko maiwasang mapangiti tsaka pisilin ang tungki ng ilong niya.. She giggled making my mind wander off...
God, I think I just fell for my wife deeper.
Di ko tuloy mapigilang maalala ang sinabi ni Doc. Heron sa akin weeks ago. Halos gumuho ang mundo ko dahil sa takot pero nang bitawan niya ang mga salitang iyon, parang namatay lahat ng mga demonyo sa loob ko.
"She's..." my heart started pounding hard because of worry...
"W-What??"
"She's... She's finally awake!!"
"Hoy! Alam kong maganda ako pero wag kang matulala diyang!" Napanguti nalang nang pitikin ni Val ang noo ko.
Valerie... My Valerie.
"Hoy! Ano bang nangyayari sayo, Demon!" naguguluhang taning nu Val nang tumayo ako tsaka lumapit sa kanya, and instead of answering her, ikinulong ko siya sa mga braso ko... I hugged her, tightly....
"Ayun, naglambing..." I buried my face ub her nape, feeling her warmth... making sure that she's really here...
"I love you, Witch." I whispered, making her stop from moving too much...
"Mahal din kita." I smiled when I heard her voice... she's trying not to cry...
"Thank you, Val. Thank you for not letting go. Thank you for not leaving.. For staying.. for fighting... For everything.."
VALERIE's POV
NAGING mabilis ang paglipas ng panahon, it has been 5 yeads already and here we are, on our way home...
Our real home.
"Mommt!! Where's my stuffy?" Napasimangot ako nang marinig ko ang tanong ni Daven, my 6 years old son. At talagang ako pa ang tinanong kung nasaan ang stuffed toy niya?
"Ako ba ang gumamit nun, Dey?" I asked him.
"No, but dad said to ask you." Nakapangalumbabang tanong niya pa sa akin kaya naiiling na itinuro ko nalang ang kusina dahil sigurado akong nandun lang iyon.
I continued checking my bag if I already packed everything. Ngayon na ang balik namin sa Pilipinas. For the past few years, Devon and I, with our son, Daven, has been travelling the world. Ginawa niya talaga ang pangako niyang sasamahan niya akong tuparin ang pangarap kong masuyod ang buong mundo. Nakapunta na kami sa New Zealand, Icelang, Ireland, lahat ng bansang may land ang pangalan, we went all over Russia and the USA, pati sa Asia at Europe. Sa UK lang kami nanatili ng anim nabuwan, up until now because we're going home... Finally!
"I'm excited to see everyone!" Nakangiti kong sabi habang nakatanaw sa labas ng kotseng sinasakyan namin papunta sa mansyon naming mga Samaniego. After a long flight, nakarating na rin kasi kami sa Pilipinas.
"I bet everyone's gonna be surprise to see us back." He joked making me laugh as well, yun nga lang, kami lang dalawa yun dahil nanatiling tahimik lang si Daven.
"Sabi ni Guia ay nasa main mansion raw sila dahil Family Day raw ngayon. For sure, nandun silang lahat ngayon." I stated. Saktong linggo pa talaga ngayon.
"And we are here!!" Anunsyo ni Devon nang maiparada na niya ang kotse sa labas ng mansyon. Wala sila rito kaya siguradong nasa likod ng mansion silang lahat. Lumabas na ako ng kotse, si Devon naman ay kinarga na si Davrn tsaka kami sabay na pumasok sa loob.
Malayo pa man ay rinig na rinig jo na ang ingay mula sa likod ng bahay. I can clearly hear their laughter making me smile... God, I miss everyone!
"Hey..." natigil ako sa paglalakad nang marinig ko ang pagtawag sa akin ni Devon.
"hmmm?"
"Thank you, Witch." masuyong sabi niya kaya nagtatakang tiningnan ko naman siya.
"For?" kunot noo kong tanong sa kanya..
"For letting me have a new beginnung with you... I love you, Valerie." I smiled... because of what he said.
Ako nga dapat ang magpasalamat, eh.
"I love you, too."
And with that, we opened the door, at kasabay nun ay ang pagsalubong ng napakapamilyar na ingay at pakiramdam na hindi ko maiwasang ma-miss sa loob ng mga taong nawalay ako sa kanila...
Sa pamilya ko...
"Surprise!!"
__ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __
Haaaiiiii!! Pasensya na po sa medyo late na update, naging suuuuper busy lang po talaga sa school😢 Kakaba kasi baka bigla nalang akong bumagsak 😂 Ngayon ko lang din talaga na-realize na sooobrang walampake ko pala sa studies ko kaya kamuntikan na akong mabitay ng grades ko. Anyways, thank you for reading this far!! Lovelots, everyone 💜💜