Chapter 19
"What do you mean real Mattew?" Bumaling ako sa babae.
Her eyes are sparkling again. Like she is happy that I am here, she is all smile while slowly walking nearer to me. Para siyang sabik na sabik, parang isang...ina na matagal nang hindi nahagkan ang anak.
"Neterini..." Halos hangin niyang sambit at sa isang pikit ay tumulo ang kanyang luha. "Neterini, our Neterini.." Muli niyang sambit na siyang nagpalito sa akin. "It's me, Indra. Your mother."
"What? What are talking about?" I have the idea, but I chose not to believe it.
Imposible ito. This is impossible.
Tuluyan na siyang nakalapit sa akin, at agad akong ginawaran ng isang yakap. Humagulgol siya habang nakayakap sa akin. Naestatwa ako at tila ba'y mas lalong nalito, hindi ko alam ang aking gagawin kaya hindi ko ibinalik ang kanyang yakap. Para lang akong estatwa doon, kayakap niya ako pero ni hindi ko piniling gumalaw dahil sa sobrang gulat.
Kumalas siya sa yakap at agad na hinawakan ang aking mukha nang may ngiti sa mukha.
"I have been waiting for this day." Aniya habang patuloy pa rin sa pag-iyak. "Neterini, you are not Alexandro and Sope's daughter. You are my daughter.." Napalingon siya sa lalaking nakahiga sa kama, "And he is your true father." Natigil siya sa pagsasalita at muli akong niyakap. Tila ba'y hindi niya alintana ang mga luha na lubos na kumakawala sa kanyang mga mata.
"How? How?" Tanong ko habang nakatingin sa kawalan.
Hindi ko na maramdaman ang kanyang yakap dahil sa sobrang kalitangan, dala ng kakaibang gulat. Nakatayo lamang ako roon, habang walang ginagawang ni kahit anong galaw. Hindi na ako makapag-isip nang maayos, pakiramdam ko'y lahat ng aking enerhiya ay nawala.
Napatingin ako sa kanya nang sumulyap siya sa sinasabi niyang tunay na Mattew - na siyang nakahilatay ngayon sa higaan, na mukhang walang buhay.
"I don't know where to start. But you are not Sope's daughter," she remarked, pertaining to Mama or my fake mama, or whatsoever. "You are my daughter, but because of the company, because of your father's success, they took you away from us!"
Hindi ako makapaniwalang tumingin sa kanya habang nanlalaki pa rin ang mga mata, hinawakan niya ang aking dalawang kamay. "The CEO of the company right now is Alexandro. He is just pretending as Mattew." Paliwanag nito sa akin.
Muli akong nalito, Alexandro who? Mattew who?
"Why?" Halos hangin na tanong ko habang nakatingin sa nakahigang lalaki.
"Your father is the successful one. The genius one, that's why your Lolo entrusted the company to him. All of it. While Alexandro, the failure, siya lang ang nagsilbing pabigat sa kompanya, he never wanted the success to reach your father...he was insecure! And when your father has all the legacy, he did everything he could." Nanggagalaiting sinabi nito.
"Buntis ako noong mga panahong iyon. And when you were born, si Sope ang nagsilbing doktor ko. She said, you didn't make it. She said you died. She said you never made it!" Muling umagos ang mga rumaragasang luha galing sa kanyang mga mata.
"I thought I already lost you! I thought I already lost a child! She mad me grief with a dead child that isn't even mine!" Singhal niya at hinaploas ang aking buhok. "When they're done with me, sa Papa mo naman. Ikinulong nila ang Papa mo, they abducted him for him to succeed, para sa sarili nilang kapakanan. Sa harap ng mga tao, nagpakilala siyang siya si Mattew, ngunit ang totoo'y siya si Alexandro, ang kakambal ng Papa mo. They used your Papa, they used him to keep the company running. He got no ideas! He got no knowledge! But because they kept your father, they used him, they tortured him, para lang makapagbigay ng ambag sa kompanya..People thought that it was all about Alexandro, but he was a two-faced evil man!"
"Is it true?" Tumitig ako sa kanyang mga mata.
"Oo, Anak." Bahagya siyang ngumiti at muling hinaplos ang aking mukha.
"Then...where were you while Papa is being tortured?" I fired.
I saw her sighed. "Your Papa sent me abroad. Hindi niya gustong madamay pa ako sa kasamaan ni Alexandro. Gusto niya, mamuhay ako nang tahimik sa ibang bansa. Pero walang araw na hindi ko naisip ang kalagayan niya, kaya nama'y nagtrabaho ako, I created an image, changed my name...and even changed my face. Hanggang sa wala nang makakilala sa akin. And when it's all settled, and I have my power. I tried contacting with your father again, but that was when I thought I could save him again. But he tried to escape, and got hit by a truck." Naiiyak niyang paliwanag. "Until now, he is under coma."
Napabaling ako sa ama ko, the true father of me. Everything seems so real now. Parang gusto kong maniwala agad, ngunit hindi pa rin ako nagpatinag.
Napahikbi ako. "They were so nice to me." Humihikbi kong sinabi sa kanya, "If they are not my true parents, then why did they acted nice to me?" I sobbed at her.
Umiling-iling siya sa sinabi ko. "No, no, no...they are being nice to you because soon, ikaw ang magmamana ng kompanya. You will inherit it all." She explained and immediately wiped my tears using her palms.
"You look just like me. But you inherited too much from your father." Namumungay ang kanyang mga mata habang sinasabi iyon. "I'm sure he'll be happy seeing you. We thought we lost you." Paulit-ulit niyang sinabi.
"Buo na tayo ulit, all we have to do is to get what is ours, okay? And I need your help to complete the plan." Seryosong sinabi ni Mama sa akin sabay haplos sa aking magkabilang braso. "Hindi sa kanila ang kompanya, sa atin iyon. Sa Papa mo iyon. Hindi sa kanila." Seryoso niyang sinabi.
Wala sa sarili akong tumango.
"I have all the evidences, all the deals he made - starting with the truck driver na bumangga sa Papa mo, all the fake birth certificates and even you..." Aniya at tumingin sa aking mga mata. "Sope cannot create a child. May problema siya sa pagkakaroon ng anak, and I can give a medical certificate regarding with that."
And that hit me, kaya pala hindi nila ako mabigyan ng kapatid dahil hindi siya nabubuntis. She cannot create a child. And yet, she claimed that I am her daughter! It hit me really hard! It hit me! So all these years...
Namuo ang kakaibang apoy sa aking sistema. Suddenly, I remembered everything.
My fake mother once said na huwag magtanong tungkol sa tito ko. Which is si Papa pala, at nagpapanggap lang siya bilang Mattew. I didn't thought na kaya niya iyong gawin. Lalo na sa akin, sa sarili niyang kapatid. Kung kaya niyangang gawin iyon sa sarili niyang kapatid, then what more sa akin? Na pamangkin niya lang pala?
Hindi ako makapaniwala sa lahat ng nalaman ko, I settled down by just starring at my real father all night. Hindi ko alam, pero habang nakatitig ako sa kanya ay nakakaramdam ako ng gaan sa akin loob.
Dahil sa mga nalaman ko ay nagbago ang direksyon ko. Imbes na umuwi sa bahay ay nanatili akong nakabantay sa aking tunay na ama, na ngayon ay nakalatay sa kama.
Mom also gave me clothes to wear, dahil isa pala itong fashion designer ay marami itong supply ng mga damit. She really made a name, she did a lot for my father, she did it all for him.
There are times that I am becoming very emotional, because all these times, while living the best life, is him..being tortured, and worse, being sent to death. Walang awa si Tito Alexandro, pinagmukha niyang siya ang tunay na tagapagmana, gayong si Papa naman talaga. He acted all smart.
Now the puzzle is solved. He was all bad tempered dahil hindi niya talaga kayang patakbuhin ang kompanya, dahil hindi na niya hawak sa leeg si Papa. Nakatakas na ito sa kanila, explains how his temper gone bad these past few weeks.Kaya pala pabalik-balik ang mga reporters sa building ng kompanya dahil unti-unti na itong bumabagsak. Hindi ko alam, pero dahil sa nalaman ko ay parang wala na akong pakialam pa kung bumagsak man ito o hindi.
All I care about it my helpless true father right now, na parang walang kalaban-laban na pinahirapan nila. Para lang sa sarili nilang kapakanan. Nagdilim ang aking paningin nang maalala noong sinabi sa akin ng aking imposter na ama na anak niya lang ako, at nang itinulak niya ako sa mismong harapan ng mga empleyado niya. Is that a sign? That he doesn't really care?
At kaya ba nila ako pinauwi sa bahay, at hindi na pinagdorm dahil natatakot silang matunton ako ng tunay kong ina? At sabihin ang totoo? Ngayon ay napagtagpi-tagpi ko na ang lahat.
Mom showed me death certificates, na peke upang sabihing namatay na si Alexandro Maraese 18 years ago, then he took advantage dahil kambal sila, ginamit niya ang imahe ni Papa para lang magmukhang siya si Mattew. How smart of him, and put Papa behind bars, para hindi maexpose ang kanyang kawalan ng kaalaman tungkol sa kompanya.
The truth is, he really doesn't know a thing about the company, so he needed Papa's help. That's why they kept him alive.
"Hello, Mama?" Humigpit ang hawak ko sa cellphone at masiglang sinabi ang mga kataga.
"Oh my God, Neterini! Dalawang linggo ka nang nawawala! Why didn't you tell us before you even go to a trip!" Bulyaw ng aking pekeng ina sa akin, na para bang alalang-alala.
"Nag-iwan naman po ako ng mensahe sa inyo, Ma." Mabilis kong paliwang, trying to sound as normal as I could, "But you didn't answer me. Busy na naman kasi siguro kayo ni Papa sa trabaho, nauumay na ako sa bahay Ma. Kaya naglibang-libang muna ako."
"I-is that so?" Kinakabahan niyang tanong sa akin. "It is nice to hear that, akala namin ay may kumuha na sa'yo." Parang nabunutan pa siya ng tinik doon, well she might be.
"I will go home po, kapag natapos po ang aming Sport's Fest." Paliwanag kong muli.
Narinig ko ang buntong hininga niya sa kabilang linya. I suddenly don't know what to call her right now. Uhm, Tita?
"I am so worried, Neterini. Please call us when you came home," Aniya pa, "By the way, did any woman approached you? Don't ever entertain someone weird! Baka kung sino pa iyon!" Sunod-sunod na paalala nito.
"Opo, Ma. Iyan naman po ang lagi niyong paalala sa akin, I know what I am doing po...I'm turning nineteen next year." Wika ko rito.
"Okay, bye na anak. I love you." She even said that.
I sighed. "Bye po Ma." Wala sa sarili kong sinabi at agad na pinower off ang aking cellphone.
The call only lasted for three minutes, so it means hindi niya mat-track ang lokasyon ko. Napabuntong hininga na lamang ako at 'saka ito ibinato sa sofa.
Muli akong napaupo sa gilid ng queen-sized bed na kinahihigaan ni Papa ngayon. May bandage ang kanyang ulo kaya nama'y napahawak na lamang ako sa kamay nito.
He really looks like my fake father, walang nunal o kahit anong palatandaan para malaman kung sino sa kanila ang tunay na Mattew. Siguro'y sa ugali na lang bumase sila Mama.
Mama said that under coma na siya for two months already.
Walang ingay na naririnig kung hindi ang life monitor lamang ni Papa, napatitig ako rito. At ipinagdasal na sana ay magising na si Papa, he still need to know that his daughter is alive, that I am alive.
Bumukas ang pintuan at nakita ko rito sa Mama, nakadungaw sa pintuan.
"Bradley is here." Aniya at pumasok sa kwarto.
Tumayo naman ako dahil doon at mabilis na naglakad patungo sa pintuan ng kwarto.
We switched, siya naman ang magbabantay kay Papa ngayon. At nang makalabas ako sa pintuan ay agad kong naabutan si Bradley na nakadungaw lamang sa salaming bintana upang titigan ang kabuoan ng syudad. Nakasweatpants ito at nakasleeveless white shirt 'saka nakasuot ng puting cap.
"How are you?" He asked like he already knew my presence.
Lumapit ako sa kanya at tinapatan ko ang kanyang tayo, dinudungaw din ang buong syudad.
"I am better." Ngiti ko sa kanya.
"It's nice to hear that." He said huskily.
"You sound like you know all of my secrets." Wika ko at bumaling sa kanya.
Dinungaw niya naman ako at 'saka ngumiti, "Trust me, I do." Aniya naman.
"By the way," He said, "My condo is near this place. Let's grab lunch and eat there." Aniya naman.
"Sure, I can cook." Ngiti ko sa kanya.
Nangunot ang kanyang noo at nagtaas ng kilay sa akin.
"Let's go buy at the grocery store some ingredients, and I will cook. How about that?" Ngumiti ako sa kanya.
"Okay." Pagsuko nito.
Mabilis akong naglakad patungong kwarto ni Papa, at naabutan ko namang nakaupo si Mama sa tabi nito habang nagbabasa ng isang magazine.
"Ma, we'll eat lunch at Bradley's crib." Paalam ko sa kanya habang masayang nakadungaw sa pintuan.
"Okay, just be careful." Paalala nito.
Nang matapos na kaming magpaalam ay agad kaming lumabas at nang makarating kami sa basement ay agad akong sumakay sa kotse ni Bradley.
"What will you cook, then?" Tanong niya habang lumalabas kami mula sa building.
"Tell me your favorite." Mabilis kong sinabi.
"Are you serious?" Tanong nito na agad ko namang tinanguhan. "I really like omelette. Childhood favorite." Aniya.
"Tell me more." Ngiti ko sa kanya.
"I really love prawn and coconut curry." Mabilisan niya namang isinagot sa akin.
"Okay, madali lang pala iyang gusto mo." Ngumiti ako at nang huminto na ang sasakyan ay nauna na akong lumabas at agad na kumuha ng cart sa gilid na agad naman inagaw ni Bradley sa akin at siya na mismo ang nagtulak nito.
Kinuha lang namin lahat ng kailangan, tutal ay nabanggit naman ni Bradley na marami ring supplies ng kahit anong seasoning sa kanyang condo ay hindi na kami nag-abala pang bumili rito.
"Is it enough coconut cream?" Asked Bradley na agad kong tinignan.
"That's too much, fifty ML lang dapat." Seryoso kong sinabi.
"Okay got that." Mabilis niyang sinabi at agad na pumulot ng mas maliit na sachet ng coconut powder.
Ang huli naming pinuntahan ay ang cashier para magbayad. Inilapag na namin lahat ng nabili namin at habang chinecheck ng babaeng cashier ang aming pinamili ay panay ang titig nito kay Bradley.
"1, 574 po sir." Nakangiting sabi nito.
Dahilan para mapangisi na lang ako at umiling-iling habang hinuhugot ni Bradley ang kanyang wallet galing sa bulsa. Titig na titig sa kanya ang babae na para bang ngayon lang nakakita ng ganoon kapoging lalaki.
"Thanks." Bradley said coolly matapos ibigay ng cashier ang sukli nito, nakaisip agad ako ng ideya para sa babae.
"Do you want a picture with him?" Ngisi ko sa kanya na siyang ikinagulat noong babae.
Agad siya tumili at tumango-tango sa akin. Pinandilatan naman ako ni Bradley ng mga mata at mukhang hindi niya inaasahan ang naging reaksyon ko.
"Give me your phone." Nakangiting naglahad ako ng kamay sa cashier at agad naman nitong ibinigay ang cellphone sa akin.
Itinapat ko ang camera sa kanilang dalawa, at napansing hindi nakangiti si Bradley - bagkus ay nakasimangot lamang ito.
"Brad, smile!" Parang bata kong utos at 'saka na lamang siya matipid na ngumiti sa camera.
"Oh my God, thank you! Ang bait mo naman para papicturan ako sa boyfriend mo." Nahihiyang sambit ng cashier.
"Yes, she is too kind to give her boyfriend away like that." Sarkastikong sinabi ni Bradley bago pa man buhatin ang mga paper bags na laman ang aming pinamili, 'saka naunang naglakad sa akin.
Mabilis naman akong sumunod sa kanya dahil sa bilis niyang maglakad.
"Hey, I just wanted to give the woman a favor." Paliwanag ko habang nagha-half run na dahil ang bilis niyang maglakad.
"Yeah." Mahina niyang sinabi.
"Didn't you like that?" Mabilis kong tanong sa kanya.
"What do you think?" Sarkastiko niyang sambit muli.
"Uh, no?" Parang bata kong sinabi.
Humarap siya sa akin pagkatapos niyang ipasok ang pinamili sa loob ng kanyang kotse. "You know what? Forget it. I really liked the idea, if I see a woman who really likes me or who drools over me, I will try to entertain them. Is that okay with you, Neterini?" Tanong niya at tinalikuran ako.
What is wrong with him?