Ezel'den...
◽️2 yıl sonra📆
Canım çok şey anlatmak istiyor ama yorgunum. Beynim yorgun,bedenim yorgun,bunca şeyi affeden kalbim bile yorgun artık.
Heveslerim yorgun,iyimserliğim yorgun,konuşarak anlaşmaya olan inancım bile yorgun.
Benden geriye mecalsiz bir ruh kaldı sadece.
Ben çok yorgunum.
Sekreter içeri girdi.
"Eren bey geldi,sizi görmek istiyor Ezel bey."
"İçeri al,iki kahve getir."
"Oo işkolik."diyerek içeri girdi Eren.
"Kahveler geliyor dostum."
"Benim de canım sıkıldı,yanına uğrayayım dedim."
"İyi yaptın,ben de bunalmıştım."
"İşten kafanı kaldırmıyorsun be dostum.Babana diyelim de bu yükü omzundan alsın.Dostumu özledim ben."
"Bunu benim istediğimi biliyorsun Eren.İşler de olmasa kafayı yerdim."
"Böyle beynini sikerek Öykü'yü mü unutuyorsun?"
"Onu unutmak ne haddime Eren?Ayrıca unutmak gibi bir amacım yok.Öylece kalbimde durması bile güzel."
"Sana senelerdir diyorum ki evindeki fotoğrafları,eşyaları kaldırıp at bari omzundaki ağırlık hafiflesin."
"Kalbimdeki ne olacak?"
"Nereden bilebilirdin ki sonunuzun bu şekilde geleceğini?"
"Yolun sonunda ne olacağını gram düşünmedim. Yola onunla çıkmış olmam yetiyordu."
"Kaç yıl oldu Ezel,artık önüne bak."
"İki gün sonra beni çok özler,yokluğumu hisseder diyordum.İki yıl oldu."
◾️
İşten çıkıp kendimi eve attım,kahvemi yapıp bilgisayarımı açtım.
Victor hemen usulca yanıma gelip yattı,o da artık farkındaydı her şeyin.
Klasik olan Öyküyle anılarımızı izleyip işkence çekme aktivitesi başlasın...
Kapı çalınca homurdanarak kapıyı açtım.
"Merhaba Ezel."
"Sana demiştim buraya zırt pırt gelme Efsa."
"Seni çok özledim."
Müsade bile beklemeden eve girdi,koltuğa geçip oturdu.
Bilgisayarın ekranına bakıp yüzünü buruşturdu.
"Yine mi Ezel?"
Efsa'nın babasıyla ortak iş yaparken tanıştık.
Kendisi bana aşık olduğunu itiraf etti.Ne kadar Öykü'yü sevdiğimi anlatsam da 1 yıldan beri vazgeçmiyor.
Belki de gerçek sevgiydi,Öykü'nün aksine...
Karşı koltuğa geçip sigara yaktım.
"Efsa gitmeni istiyorum,yalnız kalmak istiyorum."
"Bir gün beni seveceğine inanıyorum.Ona baktığın gibi bana bakacağına..."diyerek derin bir iç çekti.
"Bu imkansız,onun yerini kimse dolduramaz."
"O kim bilir kimlerle doldurmuştur senin yerini.Senin gibi seni mi düşünüyor sanıyorsun?"
"Birileri hakkında atıp tutmadan önce dur ve kendine şunları sor:Bu beni ilgilendiriyor mu,konuşmazsam ölür müyüm?"
Efsa'dan da kurtulduktan sonra kumsala geldim.
Onun bana bıraktığı,beni bırakmayan en huzur verici yer burası.
Öykü'nün özlemi azalır sanıyordum ama aşk öyle bir şeymiş ki acısı,özlemi taptaze duruyordu orada ilk günkü gibi.
Ben bundan sonra sevmediğim bir kadını hayatıma sokamam.
Çünkü ben sevmenin ve sevilmenin ne mükemmel olduğunu iliklerime kadar hissettim.
Bana kalan ve kalacak olanla yaşamayı öğrendim artık.
Kendimi avutabiliyorum.
Ya hiç tanımasaydım onu ve içime işleyen şu duyguları?
Denediysen,olmadıysa,çabaladıysan ve başaramadıysan,eline bir kova alıp serptiysen yangın yerine belki söner diye...
Bir güneşi kucaklayıp koyabildiysen onun karanlığının çaprazına olmadıysa yine de ama sen elinden geleni yaptıysan,onda yaprak kıpırdamadıysa,vicdan muhaseben rahattır belki.
Çünkü ''içim rahat'' diyebilmenin haklılığı kalıyor şu omuzlarda.