Öykü'den...
Gördün mü bak,insan deli gibi koşmak istediği yere adım bile atamıyormuş.
O kadar zordu ki,söyleyecek o kadar çok şey varken sadece susmak.
Nefret ede ede sevdiğim insansın sen Ezel.
Kumsalın önüne arabayı park ettim.
Arabadan indiğimde Ezel'in bana burada söylediği tüm sözler teker teker beynime kazanırcasına beynimi kemirdi.
Kumların üzerine oturdum.
Kimsenin olmaması büyük bir şanstı.
Hıçkıra hıçkara ağlamaya başladım.
"Senden nefret ediyorum Ezel."diye bağırdım,hıçkırıklarım arasında.
"Hayır etmiyorsun."
Arkamı döndüğümde hiç tanımadığım bir çocuk karşımdaydı.
"Sen nereden bileceksin?"
Yanıma oturup denize doğru baktı.
"Eğer nefret ediyor olsaydın onun için hıçkırarak ağlamazdın."
"İnan bunu ben bile bilmiyorum."
"Derdini dökmeye ne dersin?"
"Hiç tanımadığım birine hayat hikayemi mi anlatıcam?"
"Tanımamam daha ideal değil mi?Hem objektif yorum yaparım,hem de iyi bir dinleyiciyim."
⏩
Anlattıklarım beni biraz da olsa rahatlamıştı.
Ona hissettiklerimi üstü kapalı bir şekilde anlattım.
"Üzeri kapalı anlattın ama haklı olan sensin gibi,bunda hemfikiriz.Fakat kaçmak çözüm değil.
Neden kaçtın?"
"Ben bilmiyorum."
"İtiraf et,onu affetmekten korktun sen."
"Ben...Ben onu affetmekten korktum.Eskiden canım yansa bütün kırgınlığımın hesabını sormaktan çekinmezdim.Şimdi kimseye neden diye soracak halim bile kalmadı."
"Veda etmeden çekip gitmek hiç adil değil."
"Geriye sadece hiç gerçekleşmeyecek konuşmalar,dinlemekten korktuğum şarkılar ve uzun uzun izlediğim duvarlar kaldı."
"Yüzünü başkalarına çevirsen bile içindeki pencereden hep ona bakacaksın,bitmeyecek."
"Oysa ona anlatacak o kadar çok şeyim vardı ki..."
Hıçkırıklarım konuşmamı zorlaştırıyordu.
"Sadece susmakla yetindim.Bitmiş gibi değil de,bitirilmiş gibi hissetmekti benimkisi.
Anlatamayacağın şeylerin ağırlığıyla gözlerinin dolduğu,başını öne eğip ellerinle oynadığın o derdi hiçbir yere koyamıyorsun."
"Ne olursa olsun neden bittiğini bilmeli."
"Verdiği hasarın farkında bile olmayan insana,ne anlatacaksın?"
"Ne istiyorsun peki?"
"Mutlu olmak.
Yaşamın bir yerinden sonra yola şunu anlayarak devam ediyorsun:
Mutlu olmak,ancak bir şeylere teslim olmakla mümkün.
O şeyleri sorgulamamakla,o şeylere koşulsuz inanmakla.Hatta bazen o şeylerin yalan,sanrı olduğunu bile bile bunu yapmakla.Kendine rağmen inanmakla yani."
"Sen daha kabuk bile tutmamış yaralarına çiçekler ekilsin istiyorsun.Oysa pencerelerin kırık, dökük,duvarların çatlak,sen çok yorgunsun."
"Durduğunda anlıyorsun yorulduğunu.Hissetmek,durmakla mümkün."
Aklıma onunla izlediğimiz filmden replik geldi.
'Acı hissedilmeyi talep eder.'
"Konuşmuyorsun,çıkıp eğlenmiyorsun,zamanını harcadığın hiçbir şey yok ve bunu benimsemişsin.Adımlarını hep korkak atıyorsun,sana iyi gelebilecek insanlardan bile uzak duruyorsun.Sen kötü bir şey olmaması için iyi şeylerden kaçıyorsun."
Haklıydı,ben korkağın tekiydim.
"İlk defa kurduğu cümlelere inanmadım.İnancın kırılması çok gürültülü,ben bunlarla yüzleşemem."
"Nereye gidersen git,kiminle olursan ol aklına geldiği an darmadağın edecek seni bazı hatıraların.Dünya kendinden kaçabileceğin kadar büyük bir yer değil.
Der ki:'Biliyorsun,bu yara dikiş tutmaz.Fakat sen de iyileşsin istemiyorsun,saklamak istiyorsun."
"Binlerce defa sorduğum soruya,defalarca gözümün içine baka baka yalan söylendi.Ne yaptımsa sevdiğimden yaptım.
Beni aptal yerine koyabilmesi bile onu sevdiğimdendi.Alsın şimdi bunu da diğer kendini avuttuğu haklı sebeplerinin yanına koysun."
"Buna dayanabilecek misin?"
"Bu hayat beni havalimanında ağlattı,yollarda ağlattı,sokakta ağlattı,boş bir parkın bankında ağlattı,uykuya yatırmayıp ağlattı.Uykudan uyandırıp ağlattı.Beni ağlanacak ne kadar yer varsa ağlattı.Hepsine dayandım,buna da dayanırım.Ona arkamı dönmem çok zor ama eğer başarabilirsem,bir daha kafamı çevirmem."
Bunuel der ki: "Şüphe elinde sigara ile yatakta uyuyakalmak gibidir,ya sigara söner ya da tüm evi,her şeyi yakar."