Jihyo's P.O.V
Wahhh! Natapos din! Okay lang naman siguro kay dad kong second lang ako? Ang mahalaga makakapunta ulit ako next meet diba? Argh mamaya ko na iisipin yan. Nasan naba sila?
"Jihyoo~!" Rinig kong may tumawag sa sakin, kaya nilingon ko naman iyon, nakita ko si Jeongyeon na palapit sakin, may kasama siyang babae na medyo maa maliit sakaniya, tsk tsk naka hanap nanaman. Lumapit naman sila sakin at ngitian ako nung kasama niya.
"Ah jihyo, si Nayeon nga pala, Nayeon si Jihyo" nag nangitian lang kami.
"Sino nanaman siya? Bago mo nanaman? Haisssh ako nalang Jeongieee~" sabay pout ko, TBH last year ko huling narinig yon, nong umam- ah nevermind.
"Yah!Hindi ko siya bago, kaibigan ko lang siya bakit? Naiinggit ka nanaman ba? Hahaha at mas gusto ko siya kaysa sayo bleh " inirapan ko lang siya, medyo ngumiti na si Nayeon ng sabihin yon ni Jeongyeon, Hmm Weirdddddddd~
"Ah oo nga pala nasan si Chaeyoung?" Tanong ko kay jeongyeon pero naka tingin siya kay nayeon kaya hindi niya siguro ako narinig, tumingin lang sakin si nayeon at imbis na si Jeongyeon yong sinagot siya yong sumagot sa tanong ko "Ahh kasama niya si Mina, yong kaibigan ko nag lakad lakad sila"
"Eh si Momo?" Tinanong ko ulit si Jeongyeon pero si Nayeon ulit yong sumagot.
"Ah ang alam ko sinunod siya kila Chae at Mina eh, wag kang mag alala babalik din sila"
Tumango nalang ako at tinapik si Jeongyeon, tumingin naman siya sakin with 'what the heck?!', reaction sa mukha niya.
JH:"Baka matunaw si Nayeon-Unnie kakatitig mo"
NY:"Ehh~"
JY:"huh? Bakit ano yon?"
Tumawa nalang ako dahil halatang tinititigan niya talaga si Nayeon kanina.
JH:"Never mind, babalik na pala ako sa room natin gusto kong uminom ng tubig, sige aalis na ako baka hinihintay na din ako ni Dad".
Hindi ko na hinintay ang sagot niya, umalis ako agad, medyo natatakot akong bumalik sa room, baka pagalitan ako ni Dad. Papa ko yong coach namin, kaya nakakatakot talaga pag pumalya ako, kilala ako sa school dahil sa tatay ko, pero hindi ako natutuwa doon, dahil feeling ko ginugusto lang nila ako dahil sa galing ng tatay ko, pero hindi nila ako ginugusto kong ano ako, pero si Chaeyoung, Momo, at Jeongyeon iba sila, wala silang pake kong sino at ano ako, nakilala ko din sila dahil kay Dad kaya nag papasalamat din ako sakaniya dahil, kong hindi dahil sakaniya hindi ko sila makikilala, tinuturuan na niya silang tatlo noon ng maisipan niyang isali ako, at simula ng araw na yon naging kaibigan ko sila.
Lagi nilang nakikitang napapagalitan ako, pero hindi ako umiiyak dahil lagi silang nandiyan para sakin, hindi nila hinahayaang malungkot ako, kong napagalitan ako ni Dad, lalo na sa harap nila at harap ng buong athletes.
Hindi sila mag dadalawang isip na pumunta sa likod ko at samahan ako, never kong sinabatan si Dad, may respeto ako sakaniya.
(Papa niya si BAMBAM sa story na to ahhaa sorry yon lang naisip ko eh)
BM:"Kamusta naman yong laban mo?"
Bungad agad ni Dad sakin pag pasok ko ng room namin, medyo tumahimik muna ako,hindi ko sana sasagutin yong sagot niya pero alam kong mas malilintikan ako pag hindi ko siya sinagot.
JH:"Ok lang naman Dad"
Tumango lang siya na parang wala lang sakaniya. Alam ko namang wal siyang pake lalo na naka second lang ako...
JH:"D-dad, S-sorry, S-second lang a-ako"
Wala akong ibang nagawa kundi yumuko nalang at muntik na akong maluha, nakita ko kong paano nag iba ang expression sa mukha niya, kaninang medyo naka ngiti ay mag kasalubong na ang kilay..
BM:"Sinabi ko naman kasi sayong mag practice ka ng mag practice diba? Mahirap ba yon?!" Sigaw niya sakin sabay hampas ng mesa.
JH:"S-sor-"
Bago pa ako makapag salita ay nag salita ulit siya.
BM:"Second place is the First Place for Losers, tandaan mo yan!"
Sigaw niya at lumabas ng room, wala akong ibang nagawa kundi umupo at umiyak nang hihina ako, natatakot ako, baka pag bawalan niya na akong tumakbo, simula ng isali niya ako sa team niya naging buhay ko na rin to, kaya noong nag second ako binantaan niya ako napag nangyare ulit yon, patitigilin niya na ako sa pag takbo.
Umiyak lang ako ng umiyak dahil wala sila, wala yong mga taong gusto kong nasa tabi ko.
Hindi naman siya ganon noong buhay pa si Mommy, ang saya saya namin, pag nakiki Contest ako ok lang sakaniya kahit Second,Third,or Fourth ako, namimiss ko na yong matamis niyang ngiti sabay sabing "It's ok my princess, better luck next time,diba mommy?"...
~Flash Back~
"Mommy~" tumayo ako habang nirurub ang mata ko, kagigising ko lang at naamoy ko yong niluluto niya, yon ang paborito kong lutuin niya, Sinigang.
"Ahh Jihyo, tara na kumain kana, tawagin mo na si Daddy" tumango naman ako at pumunta sa kwarto nila, pag pasok ko ay nakita ko si Daddy na nag paplano ng Jersey nila para sa runners, umupo ako sa tabi niya at tumingin lang siya sakin.
"Dad, let me help you to design that" ngumiti naman siya at tumango.
Nag suggest lang ako ng nag suggest habang siya patuloy sa pag ngiti at sinusulat kong anong sinasabi ko.
"Ok purple tapos sa gilid white? White and yellow line? Tama?" Tanong niya sakin, tumango naman ako sa sinabi niya "And JYP sa left arm at University sa Right arm ng jacket? Same color ng jersey?"
Tumango lang ako nq parang isang guro na tinuturuan si Dad, dahil sa yon lang ang iniisip namin nakalimutan kong sabihing kakain na.
"Yah! Kakain na diba sinabi ko na tawagin mo si Daddy mo?"
Tumawa lang si Dad at binitawan yong hawak niyang planner "Mianhe" sabay naming sambit at tumayo na.
Nong umagang yon ay sabay sabay kaming kumain, masaya, maingay at napakakulay.
Nakaligo na kaming tatlo at handa ng pumasok, mag aaral ako, si Dad naman at Teacher sa School ko at si Mommy naman ay Lawyer.
Habang nasa kotse kami...
May nag ka putokan sa labas ng kotse, at bumangga sa hindi ko malamang bagay, dahil sa lakas ng impact, nawalan ako ng malay.
~
Pag gising ko ay nasa hospital na ako, nakahiga, nakita ko naman si Dad na nasa tabi ko at umiiyak, pinilit kong tumayo para tanongin kong nasan si Mommy, he looked at me with his teary eyes "She didn't make it princess, im sorry, your daddy is too weak to run while holding her into my arms" sabay kaming umiyak ng umiyak, hindi ako makapaniwala sa narinig ko...
~
(One week later)
Nagising akong wala si Dad sa kwarto nila mommy, naka libing na siya ngayon, medyo mahirap pading tanggapin dahil nasanay akong meron siya..
Pag baba ko sa kusina ay may nakita akong note "Eat, your mom can't cook for you now, ya need to learn how to cook for you to be able to survive" -Dad.
Nakita ko namang may naka handa ng pag kain sa mesa, buti nalang at naturuan ako ni mommy mag luto, hindi kami nag hanap ng maid dahil sabi ni Mommy dapat matuto kaming gawin ang lahat, naiirita ako noon dahil ako taga gawa ng lahat, pero ngayon masaya ako dahil ginawa niya yon.
Ilang buwan pa ang lumipas at napapansin kong nag iiba na si Daddy, lagi siyang tumatakbo sa oval, lagi ko siyang nakikitang nag jojogging.
Napaisip ako na siguro normal lang dahil kailangan niyang tanggapin ang nangyare, pero ng nag isang taon na, narealize ko kong bakit siya laging tumakbo.
~End of Flashback~
"He's always running because he's afraid that one day, that incident will happen again he want to be fast, hindi dahil sa image niya, gusto niyang bumilis dahil sa oras na kailangan mo siya, maitatakbo ka niya sa hospital, don't cry jihyo" tumingala ako sa taong nag sabi non sakin, masaya ako dahil andito siya.. Kilalang kilala niya ako.. Simula ulo hanggang paa.
Patuloy parin akong umiyak, tumayo ako at niyakap siya."Gamsahabnida, Kang Daniel"
.|End of Chapter 5|.
~
Yieeeeh hahaha hindi niyo inaasahan yon noh?! Ako din e bigla ko nalamg siyang naisip(Daniel) at sinali siya.!
Enjoy!~
-A