Chapter 4
Napatingin ako sa lahat at nakitang nagulat din sila, but I know above them all, I am more likely to feel shock. Napatingin ako sa kanya at nakita kong nakatingin siya sa akin habang nakataas ang kilay, I also roamed my eyes to remind myself not to feel nervous.
Nakita ko kung paano nagbago ang ekspresyon ni Bradley habang nakatingin kay Ellie, I even saw Leona starred at me with a little concern in his eyes.
“What kind of question is that?” Claire suddenly said to her, “don’t you think that’s too personal?” Prangka niya pa rito.
“They mentioned no rules.” Kibit-balikat ni Ellie. “Don’t you think it’s fun?” She even chuckled, but it seemed like she’s the only one getting entertained by her own scene.
Hinawakan ako ni Claire sa likuran, she caressed my back slowly. “It’s okay if you wouldn’t answer. It’s not that you’re not allowed to.” Claire said to me.
“Bakit hindi? I asked her.” Singit ni Elli at napatingin sa akin. “The fact that she’s not answering the question for too long makes me think that she isn’t a virgin anymore.” Aniya pa.
“Ellie,” may pagbabanta sa boses ni ate Shania at napatayo na rin siya.
Napatingin ako kay Bradley na nakatitig na sa akin ngayon.
“What is your problem, Ellie?” I saw Leona stood up.
“What? Ano bang masama sa tanong ko?” She asked, still maintaining the rude composure.
For a moment, I felt afraid. And it is about him again. Bumigat ang paghinga ko at wala sa sariling tumayo. Napatigil ang lahat, at inabangan ang susunod kong gagawin.
“Have a good night, enjoy.” I said and turned to Claire. “Come home as soon as you finished drinking.” Bulong ko sa kanya at nag-umpisa nang magmartsa palayo sa kanila.
What’s with her? What made her ask the question? But that doesn’t matter, what I feel right now is new. Hindi ko inaasahang pwede rin palang mangyari iyong ganito. I thought it would get better, but I feel like it just keeps getting worse. Nagsimula nang umagos ang mga luha ko habang naglalakad, pabilis nang pabilis sa bawat hakbang.
I just want to get away from them. As far as I could, because I feel like it is a lot more better when I deal with myself rather than trying to be a social wreck.
I forgot that it is actually possible. It may be fun if we’re close or friends so I could accept it as a joke or something funny, but no. We just met, so I obviously got the wrong idea. And asking that sounds very offensive for me, kahit saang anggulo ko pakinggan, kahit sa isip ko lang, nakakabastos pa rin.
Kahit sarili ko ang magtanong noon sa akin, kahit Papa at Mama ko, nababastos pa rin ako.
“Neterini!”
Napalingon ako nang may narinig akong tumawag sa akin sa malapit, sa aking likod. Agaran akong napatigil sa paglalakad at napalingon upang tignan kung sino ito.
“Leona.” Gulat kong banggit sa kanyang pangalan, he was about to reach for me, pero pinigilan niya ang kanyang sarili nang may napagtanto siya.
“Sorry, I forgot I shouldn’t touch you again,” he started habang binubulsa ang kanyang dalawang palad. “Are you okay?” He added.
Guilt vented as I realize how rude I’ve acted towards him.
“I am not, obviously.” I smiled awkwardly to him, not showing much, but I want to smile.
“There is a near coffee shop here, if you won’t mind.” He asked shyly.
Napatingin ako sa paligid nang napagtantong madilim na, bumaling akong muli kay Leona, he is waiting for my answer.
“Okay.” I answered.
Sinuklian niya iyon ng isang malapad na ngiti at nag-umpisa na kaming maglakad ng sabay.
Hindi niya naman alam na may takot ako sa mga ganoong bagay, pero naging marahas ako sa kanya agad. And I think the best way to apologize, ay paboran siya ngayon.
I mean, I am not really rude, I just suddenly feel like it when I am afraid. Hindi ako nagiging masamang tao, unless natatakot ako. I am traumatized, I fear of my fear. Pakiramdam ko, kapag natatakot ako ay wala akong preno sa mga sasabihin ko, as long as I suffer out of fear.
“Neterini!” I heard someone called at our back.
Sabay kaming lumingon ni Leona at naabutan namin si Claire na naglalakad, habang sa kanyang tabi ay si Bradley. Iyon nga lang ay mas mabilis siyang maglakad kaysa rito.
“Claire, I thought you’ll stay?” I asked but my eyes immediately drifted to Bradley’s.
She rolled her eyes, “wala akong sinabi, umalis ka kasi agad.” Aniya kaya natahimik na lang ako.
Napansin niya ang tingin ko kay Bradley, agad siyang lumapit sa akin. “Katatapos niya lang ipahiya si Ellie kanina. Pinaiyak niya.” Bulong niya sa akin.
“Can we talk?” Tanong niya sa akin habang naglalakad palapit nang nakapamulsa.
Nilingon ko si Leona at Claire, sinenyasan kong mauna na silang dalawa. “I’ll just talk to him, Claire, sumama ka na rin. We’ll go grab coffees right after this.”
Tumango naman si Claire nang wala sa sarili.
“Take care.” Leona said at sabay na silang tumalikod ni Claire, bumaling ako kay Bradley na ngayon ay nakatitig pa rin sa akin, ganoon pa rin ang posisyon.
“Have you been okay?” He asked.
Napakurap ako ng kaunti. Is he really asking me that?
“What?” Mahina kong tinanong, nanlalaki ang mga mata habang nakatingin sa kanya. “I mean, I have been fine.” Sagot ko ngunit hindi ko alam kung paniniwalaan ko ba ang sarili ko.
“Are you sure?” He asked again, naniningkit ng bahagya ang mga mata. Na tila ba’y alam niya kung ano ang kassinungalingan sa hindi.
There is no sign of any humor all over his face.
“Alin ba ang tinutukoy mo? I mean, it’s weird to hear you asking me that, since we just met-”
“We’ve met before,” putol niya sa akin at matalim na tumitig, “you, were crying.” Mabagal niyang sinabi na parang sobrang taas ng kumpiyansa niyang tama ang sinasabi niya.
Bahagya akong nag-iwas ng tingin at hinawakan ang sling bag ko ng mahigpit, upang maiwasang makaramdam ng pagkailang.
He. In fact, remembers that memory.
“Oh! Yes, at the greenhouse?” I reacted, acting all innocent.
“Uulitin ko, how have you been?” He demanded. Hindi malakas ang kanyang boses, hindi rin mahina.
I slightly smiled. “What is it to you if I wasn’t?” Mahina kong sinabi at nag-iwas ng tingin.
I felt guilty after saying that.
“Are you better? For staying silent?” Sumunod niyang tanong.
Napatingin ako sa kanya nang marahan, “I’m not.” Sagot ko sa kanya.
I saw him sighed and looked away like he is bored, “then why did you stay silent?”
“I told you, it’s none of your business.” Wika kong muli.
“Why not?” Nagtaas siya ng kilay at humalukipkip, “all these years, since that day. Do you know how my brother longed for you?”
Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Tila ito ang pinakamasamang balitang narinig ko buong buhay ko.
Tumagilid ng bahagya ang kanyang ulo , “did he tell you?” I asked, more like a bark coming from an angry dog.
“Of course he did, I am his brother.” Paliwanag niya.
“So who’s side are you?” Hindi ko na napigilang itanong.
“Your side.” He answered.
I laughed slightly in a sarcastic way, “on my side? You must be kidding me.” I reacted.
Hindi siya natinag sa naging reaksyon ko. “I gave you my handkerchief,” he started, “that…is it still alive?”
“Iyon ba? Yes,” Sagot ko sa kanya. “Ibabalik ko na lang iyon bukas kung gusto-”
“No.” Matigas niyang sinabi, “keep it.” Dagdag niya pa.
Wala na akong nagawa kung hindi tumango na lang. Lumingon ako sa likod at hindi ko na nakita doon sina Leona at Claire. I heard my cellphone beeped kaya nama’y inilabas ko ito kaagad, binuksan ko ang mensahe at galing ito kay Claire.
Claire:
Heeeeeey, may emergency ako, magpapahatid lang ako kay Leona sa bahay. He insisted eh, you should go home. Magpahatid ka kay Bradley to make sure you’re safe, okay? Love yah!
Magtatype na sana ako ng reply ngunit nakatanggap na ulit ako ng text galing sa kanya.
Claire:
Babalik din ako pagkatapos ko pauwiin iyong kapatid ko, okay? Make sure to lock the doors!
I smiled at her texts.
Me:
Okay, take care.
Pagkatapos ko iyong isend ay naramdaman ko pa rin ang tingin ni Bradley sa akin. I feel so awkward to ask ask him if he could send me home. Baka maistorbo ko siya, nagdodorm din ba siya? Or hindi? Kung hindi’y baka maistorbo ko nga siya.
“I shall go home now.” Paalam ko sa kanya at hinintay ang isasagot niya.
Nilingon niya ang likuran niya, napatingin din ako doon at nakita ko na madilim na dito, tanging ang makipot na sakot ng street lights lang ang naroon upang magbigay ng kaunting liwanag. But still, for me it’s too vague.
“Hatid na kita.” Aniya. Nauna na siyang maglakad kaya’t napasunod na lamang ako.
The thought of my own guilt vanished when I saw some students from other departments walking, mukha pang lasing iyong iba. Siguro’y galing sa party kanina.
“Dito ka sa tabi ko.” Aniya na parang isang utos iyon.
Agad naman akong tumabi sa kanya dahil sa mga nakikita kong iba pang naglalakad doon.
Hinintay niya akong makatabi sa kanya bago itinuloy ang paglalakad, mas mabagal na siyang maglakad ngayon, sinasabayan ang paglakad ko.
“By the way,” umpisa ko na pumukaw sa atensyon niya, bahagya siyang napatingin sa akin, “back then, noong nasa greenhouse tayong dalawa, bakit nakatingin ka sa kawalan?” I asked.
Matagal bago siya sumagot. I even thought he’ll not answer, but he did anyways. “I was blind.” He said.
Nagsalubong ang mga kilay ko. “You mean, literally blind?”
“Yes.”
Tumango ako sa kanya kahit alam kong hindi na siya nakatingin sa akin. “Then how did you know it’s me?” I asked again, not even realizing I am becoming very nosy.
“Huwag mo na lang sagutin, it’s not like you have to.” Humina ang boses ko sa huli kong pangungusap.
“When you left, your father thought I made you cry,” he started. “He thought I’ve hurt you so bad.”
Napatigil siya sa paglalakad nang may nakasalubong kaming dalawang lalaki, he looks familiar if I’m not mistaken, he’s Reeze. Iyong nagpakilala sa amin ni Claire kanina sa orientation, hindi ko kilala kung sino iyong kasama niya.
“Pre, crush mo oh!” Sabay turo sa akin noong kasama ni Reeze. Napatingin naman sa akin si Reeze at nanlaki ang mga mata.
Bumaling siya sa kasama niya, “ayos lang ba hitsura ko? Mabaho ba hininga ko?” Tanong pa nito sa kaibigan.
Bahagya akong tumawa sa inakto niya, Bradley slightly glanced at me.
“You know them?” Tanong niya.
“No, yes. I mean, sort of.” Nalilito kong tanong.
“Hi, Neterini. Hindi ka nagpunta sa party?” He asked habang papalapit sa amin, nagkakamot ng batok.
“Nagpunta, maaga lang akong umuwi.” I answered.
“Ganoon ba? Can I get your number? Para kapag-”
“Reeze, halika na! Paparating na raw mga magulang mo boy!” Narinig kong sigaw ng kaibigan niya rito.
“Sige, next time na lang.” Nahihiya niyang sinabi at mabilis na tumakbo palapit sa kanyang kaibigan.
“If he wasn’t interrupted, would you give him your number?” Brandon suddenly asked when we started walking again.
“No.” Agad kong isinagot.
“It looks like you will give him, though.” Aniya pa.
“Dito na ang dorm namin.” I interrupted.
Natanaw ko ang building ng dorm namin, mas maliwanag na rin dito, hindi kagaya sa daan kanina. Tiningala ni Bradley ang building habang nakapamulsa.
“I’ll wait ‘til you go.” Nahihiya kong sinabi at tinignan lamang siya.
“No, pumasok ka na. I can take care of myself.” Halos pabulong niyang sinabi.
Umiling ako, “no, you did a favor of me already by walking me here. Sige na.”
Hindi na siya sumagot sa akin at tumingin na lamang pabalik sa madilim na daan.
“Take care.” Pahabol ko pa nang nag-umpisa na siyang maglakad palayo.
Hindi na siya lumingon pa, hinintay kong maglaho siya at matakpan ng dilim bago pumasok sa loob ng dorm building.