#MOLLPretending
Binuksan ni Owen ang pintuan ng kwarto ni Reyana at tuluyang iniwan ang silid napaupo naman sa sahig si Reyana at napahagolgul sa pangyayare. Nang nakita ni Jolong lumabas si Owen ay kaagad naman itong pumasok.
Jolo: Reyana?
Reyana: *Patuloy pa din sa pag-iyak*
Jolo: Reyana! Ano bang ginagawa mo sa sarili mo ha! *At tinulungan niyang makatayo si Reyana*
Reyana: Mababaliw ako kapag nawala si Owen, pigilan mo siya! Pigilan mo siya.
Jolo: Ano ba Reyana! Naiintindihan mo ba ang sinasabi mo ha!? Fix yourself. Hindi mo kailangan magmakaawa para magstay siya! Kung mahal ka niya magsstay siya pero ano iniwan ka pa din niya.
Reyana: Hindi ganun si Owen!
Jolo: E kung hindi siya ganun ano siya?! Hindi man lang siya naawa sayo.
Reyana: Mahal ako ni Owen, kaya niya ako iniwan.
Jolo: May nagmamahal bang nang-iiwan?!
Reyana: Wag mong sabihin yan!
Jolo: Tumingin ka nga sa paligid mo sabihin mo sakin! Sino na lang ang nasa tabi mo?? Ako diba! Ako!
Reyana: Oo ikaw! Ikaw na nangrape sakin. Ikaw na nangharas sakin.
Jolo: Hindi yan ang tanong dito! Ako yung nandidito. Bakit hindi ako ang mahalin mo?!
Reyana: Paano ko mamahalin ang rapist na kagaya mo?
Jolo: Nagawa ko lang yun dahil mahal kita.
Reyana: Kung yan ang kahulugan ng pagmamahal sayo! Baka hindi lang ako ang nirape mo.
Jolo: Hindi ako ganung klaseng lalaki. Sayo lang ako nabaliw ng ganito kaya nagawa ko yun.
Reyana: At ano dapat pa akong matuwa kasi sakin ka lang nabaliw?? Jolo, please umalis kana lang.
Jolo: No, I will never leave you.
Reyana: I said go!
Jolo: Hindi, hinding hindi ako aalis sa tabi mo.
Reyana: Alissss! Leave?!
Jolo: Hindi kaba nakakaintindi Reyana ha! Kailangan mo ko.
Reyana: Hindi, hindi ikaw ang kailangan ko. Si Owen! Siya ang kailangan ko.
Jolo: Bakit ba hindi na lang ako Reyana ang mahalin mo. Para tapos na ang problema mo.
Reyana: Matatapos lang lahat ng problemang ito kung aalis ka.
Jolo: No, hindi kita tatantanan.
Reyana: Gusto ko ng umuwi. Kailangan kong pigilan si Owen na umalis ng bahay.
Jolo: Hayaan mo na siya. Kung umalis edi umalis.
Reyana: Madali lang para sayo ang sabihin yan kasi hindi ikaw ang iniwan, dahil ang alam mo lang palagi ay ang mang-iwan.
Lea:*Sabay pasok sa kwarto* What's happening here? Bakit nagtatalo na naman kayo?
Reyana: Lea, mabuti pa samahan mo na ako sa bahay.
Lea: Ah e paano ba yan pinapasunod ko pa si Erik at Jel dito sa hospital.
Reyana: Sabihin mo magliwaliw muna sila, hayaan mo na muna ang mga bata. Ang mahalaga ay mapigilan ko muna si Owen na umalis ng bahay.
Lea: Osige, ito pala yung damit mo magbihis kana. Siguro naman maabutan pa natin si Owen.
Reyana: Salamat.
Jolo: Tsk.
Kaagad namang nagbihis si Reyana at nagmadaling umuwi ng bahay
Owen: *Nagliligpit ng mga damit*
Reyana: Owen?
Owen: Nakauwi kana? Hindi ba?
Reyana: Pinayagan na nama ako ng doctor e. Aalis kana?
Owen: Oo.
Reyana: *Umiiyak*
Owen: Buo na ang desisyon ko Reyana, huwag kanang umiyak matatapos na lahat ng kalbaryo mo.
Reyana: *Pinunasan ang kaniyang mga luha* Sino bang may sabi sayong umiiyak ako dahil aalis ka? Sa tingin mo magsasayang pa ulit ako ng luha para sayo?
Owen: *Nagulat*
Reyana: Sa totoo lang wala akong pakialam kung aalis kaman sa bahay ko o sa buhay ko. Umalis kana kung gusto mong umalis.
Owen: *Ikinagulat niya ang sinabi ni Reyana*
Reyana: Hindi kita kailangan, pero paano si Angeline? Iiwanan mo na naman ba ang anak mo?
Owen: Alam kong maiintindihan niya din ako.
Reyana: Pero kailangan mo pa ding bumawi sa kaniya. Kailangan ng baby ko ng isang ama.
Owen: Huh?
Reyana: I mean si Jel kailangan niya ng ama, may mga bagay na hindi ko kayang ibigay kay Jel na ikaw lang ang makakapagbigay sa kaniya. Just stay, hindi man para sakin kahit man lang kay Jel. At kahit kailan hindi na din ako umaasang magsstay kapa para sakin.
Owen: May punto ka, pero paano kung araw-araw tayong nagkikita hindi ba mas mahihirapan tayong...?
Reyana: Huwag kang mag-alala sisiguraduhin ko sayong wala ng mamamagitan sating dalawa. Dahil tapos na diba? Sabi mo nga We're not destined for each other tama diba? Siguro nga kailangan na lang din nating kalimutang mahal/minahal natin ang isa't isa. *Sabay niyang labas ng kwarto ni Owen*
Reyana's Pov
Wala na akong ibang dahilan upang manatili dito si Owen. Nagmaakawa na ako pero mas pinili pa din niyang bitawan ako. Ngayong idinahilan ko na si Jel siguro naman hindi na siya makakatanggi pa, kaso baby hindi pa ito yung time para makilala ka ni Papa mo ha. Hayaan mo malalaman niya at paninindigan ka niya sa ayaw at sa gusto niya. Bumibilis na naman ang kabog ng puso ko. May hindi na naman bang magandang mangyayare?
Owen's Pov
Ano bang gagawin ko? Dapat ba akong umalis o magstay dito sa bahay ni Reyana, gulong gulo na ako. Mahal ko si Reyana pero ayaw ko ng masaktan pa siya. At teka sa lahat ng mga sinabi niya ngayon para bang binabawi niya lahat ng sinabi ko sa kaniya sa hospital. Ganun ba talaga dapat? Ang sakit naman ata, siguro nga deserve din ng gagong katulad ko ang sinabi niya. What if magbago si Reyana? What if magbago na ang lahat.
Angeline: Mame? Papa?
Lea: Oh bakit ngayon ka lang?
Erik: Ah e Tita wag mo na po siya pagalitan. Bumili lang din po kasi kami ng makakain sana nating lahat.
Lea: Ganun ba.
Angeline: Teka? Tita bakit po parang ang tahimik naman ata? Akala ko ba nakauwi na si Mame? Si Papa po asan?
Lea: Nasa kwarto mo ang Papa mo kausap siguro si Reyana.
Angeline: What?! Sigurado ba kayong nag-uusap lang sila?? *Pabulong niya kay Lea*
Lea: Wag mo nga bigyang malisya yun! *Bulong niya kay Jel*
Angeline: Ah e si Tito Jolo po nasan?
Erik: Hindi ba yung nasa labas? Ayun oh. *Sabay turo kay Jolo na tila may kausap sa telepono*
Reyana: *Umiiyak na bumaba ng sala*
Lea: Reyana??
Angeline: Mame?? Bakit ka po umiiyak? *Sabay yakap kay Reyana*
Reyana: Ah hindi anak, wala ito.
Angeline: Nag-away po ba kayo ni Papa?
Reyana: Ah hindi wala ito. Napuwing lang ako.
Angeline: Mame naman e! Pugtong pugto na yung nga mata mo tapos napuwing. Mabuti pa kausapin ko na lang si Papa.
Reyana: Hindi Jel, huwag na. Kusang baba yan para sabihin sakin kung anobg desisyon niya.
Erik: Okay na po ba kayo Tita?
Lea: Oo nga, baka mamaya niyan mahimatay ka na naman ha. Tama na sa pag-iyak.
Reyana: Basta, gusto ko maging casual na lang muna ang lahat. Walang magtatanong kung anong buong pangyayare. Hayaan niyo na lang muna na kami ang kusang mag-ayos.
Angeline: I understand ma.
Erik: Mabuti pa po. Kumain na lang muna tayo.
Reyana: Mabuti pa nga, osiya maghaain na kayo sa kusina. Tulungan mo na lang muna Jel si Bogs.
Angeline: Okay po. *Sabay lakad papuntang kusina*
Lea: Okay kana ba talaga?
Reyana: Gusto na niyang umalis Lea. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. *Sabay niyang iyak*
Lea: Reyana, hindi mo naman kailangan magmakaawa e. Gusto mo bang kaya ka lang niya minahal kasi nagmakaawa ka?
Reyana: Hindi.
Lea: Ayun namann pala e. May sariling desisyon na si Owen at hayaan natin siyang gawin niya kung anong gusto niya.
Reyana: Pero hindi ko kayang mawala siya.
Lea: Letting go is not a kind of weakness minsan nga ito pa ang definition of being brave. Sumusuko kasi mahal mo siya kasi dun siya masaya.
Reyana: Amg sakit. *Sabay niyang yakap kay Lea*
Owen: Reyana?
Reyana: *Nagulat at pinunasan ang luha* Ba? Ba? Bakit?
Owen: I will stay. Buo na ang desisyon ko, hindi na ako aalis sa buhay mo este sa bahay mo.
(ANG WALEY MO DUN OWEN ANG WALEY WALEY MO! HAHAHA)