Bütün hayatını ilmek ilmek dokuyan,
Bir kızdım ben,
Zaman zaman dalgalı, bir o kadar da fırtınalı,
Ama en çok duygulu, yalnız ve kimsesiz...
***
Bazen bütün dünyaya sırtımı dönüp oturuyorum öylece,
Üç metrelik beni andırmayan bir odada,
Bitmek bilmeyen hayaller kuruyorum,
Sarı oluyor bazen uzanamadığım penceremin,
Pervazındaki menekşe.
Sabahları mesela bir anda şarkılar çalıyor,
Yer yer içli,birazda havalı.
Sonra birdenbire kapanıyor perdelerim,
Çöküyor üstüme kabus gibi gecelerim,
Hem üşüyorum hemde hissediyorum yalnızlığımı,
Ama hangisi dokunuyor derseniz,
Ne gece ne soğuk,
Yalnız yalnızlık iliklerime kadar , buram buram...
***
Umutsuzluk;dönen çamaşır makinesi kadar gürültülü,
Kurduğum fakat asla elde edemediğim ,
Hayallerim kadar yıkıcı,üzücü,bunaltıcı...
Ve kalbim;kayıp giden bir yıldız kadar,
Buruk ,kimsesiz,sevgiye aç,hasret...
Sonu gelmeyen bir şiirin ilk dizesi gibi,
Suya aç bir ağaç gibi,
Kuru, kupkuru...
MERYEM.