Öykü'den...
Arabadan beni indirirken gözlerimi kapattı.
Neyle karşılacağımı bilmemek çok heyecanlı ve endişe vericiydi.
"Ayakkabılarını çıkarıyorum,sakın gözünü açma."
"Neden,neredeyiz?"
"Lütfen dediğimi yap."
Gözlerimi açmadım.
Gizemli atmosferi bozmak hiç içimden gelmedi.
Dalga sesi duyduğuma emindim.
Biraz beni yürüttükten sonra duraklattı.
"Şimdi gözlerini aç."dedi heyecanlı bir ses tonuyla.
Gözlerimi açtığımda denizin içinde bir masa gördüm.
Kumsaldan denize doğru yol çizen ışıklar.
Hiçbir şey demeden masaya doğru ilerledim.
O kadar mutluydum ki,başımı çevirip ona baktım.
Gözlerinin içi gülüyordu.
Denizin içine girip masaya geçtik.
Masada balık ve birkaç çeşit meze vardı.
Kendi için rakı,benim için farklı türden birkaç içecek.
Şaşkınlık,mutluluk ve korkunun hissttirdikerini nasıl anlatabilirdim bilmiyordum.
"Sen bu sefer içme,bu geceyi hatırlamanı istiyorum."derken gözlerimin içine bakıyordu.
"Peki."demekle yetindim.
Telefonundan 'faded' açtı ve masaya koydu.
"Senin için anlamı büyük,biliyorum Öykü."
"Bilemezsin."
"Biliyorum,bundan şüphe duyma."
Gözlerimin içine öyle derin bakıyordu ki;beni mahkum eden adama sarılıp,dertlerimi anlatıp,omzunda ağlamak istiyordum.
Onu,ona mı şikayet edecektim?
"Sanmıyorum."demekle yetindim yine.
"Sana yaptığım şeyler için pişmanım.Fakat yalan söylemiyeceğim,benimle olmasaydın ben çok kötü olurdum."
"Yani tutsağın olmasaydım?"
"Aslında..."diye cümleye başlarken masadan kalktım.
Denizden çıktım,peşimden geldi.
Yanımda dikilmiş bana bakıyordu.
Üstümdeki elbiseyi çıkardım,garip garip bakmaya devam etti.
"Ne yapıyorsun sen?"
"Denize giriyorum."
Denize atladım,üzerini çıkarıp yanıma geldi.
"Çok soğuk."dedim dudaklarım titrerken.
"Hasta olursun,artık çıkalım."
"Hayır,kalmak istiyorum."
"Aslında geceleri çok seviyorum.Denizdeki yakamozu ve gün ışığını."derken bana yaklaştı.
"Sunshine"dedim gülümseyerek.
*gün ışıgı
"İşte sen,benim gün ışığımsın."
Şok olmuştum.
Ne diyeceğimi bilmiyordum.
"Üşüyorum,çıkalım."diyerek konuşmadan kaçmak istedim.
Kumlara oturdum,arabadan battaniye getirdi ve beni sardı.
Yanıma oturup denize bakmaya başladı.
Battaniyeyi açtım ve ikimizi saracak şekilde üzerimize attım.
Yüzünü bana çevirdi.
"Artık konuşmama izin ver."
"Dinliyorum."dedim gözlerinin içine bakarken.
"Bana ilk çarptığın günden beri aklımdan çıkmıyorsun.Biliyorum sana...Sana çok kötü şeyler yaptım.
Seni tutsak ettim,ailenle tehdit ettim,kukla gibi kullandım.
Ama şunu bil ki,seni çok sevdim.
Ben tutsağıma aşık oldum."
İçimden onca şey demek geçerken kalbim ve mantığımla savaşıyordum.
Mantığımla mı konuşacaktım,kalbimle mi?
"Sen hiç katile aşık oldun mu diye sana sorduğumu hatırlıyorum.Çünkü içimden gelerek sordum,sana aşık olduğum için kendimden nefret ettim ama vazgeçemedim.Sana çarptığım günden beri."
Derin bir nefes aldım.
"O iyiliğin içindeki asıl kötülük benim çünkü sen benim yanımda birini öldürdün ve ben seni ihbar etmeyecek kadar alçak bir insanım.En acısı da senden korktuğum için değil,sana aşık olduğum için."
"Bi...Biliyorum bazı şeyleri asla aklından çıkaramayacaksın,yok sayamayacaksın ama deneyelim."
Gözlerimin içine heyecanla bakmaya devam etti.
"Bir şey var hissediyorum Öykü.Seni ilk gördüğüm günden beri hissediyorum."
"O adamı neden öldürdün?"
Ve o lanet an,o lanet soru çıktı dudaklarımdan.
"Kız kardeşim Melis'e tecavüz edip,öldürdü."
Gözleri dolmuştu.
Nasıl da aklıma gelmemişti yanımda konuşulmuştu.
Onca şey yaşarken nasıl aklıma gelebilirdi ki?
"Kötülüğün içinde bir iyilik var,umarım o iyiliği bulursun.
Seni ihbar etmeyeceğim,buna emin olabilirsin."
"Neden bu bir veda konuşması gibi geliyor bana?"
"Sana aşığım evet ama sana aşık olduğum için yaşananları yok sayamam."
"Seni unutucam,sen de öyle yap."
"Seni unutmak için mi sevdim ben?"
"Yaşadıklarımız hiç kolay şeyler değildi."
"Ama aşılamayacak şeyler de değildi."
"Seni sevmek güzeldi,kendimden iğrensemde seni sevmek güzeldi.
Seni bu son günümüzle hatırlamak istiyorum,buna izin ver."
"Bunu yapma,ömrüm boyunca ilk kez aşık oldum.Hissediyorum Öykü,böyle olmamalıydı."
"Sonunu bildiğim bir öyküye koşar adımlarla gelemem ben Ezel."
"Biliyor musun Öykü,bizimkisi bitmesin diye başlamamak gibi?"
"Üzgünüm Ezel,şimdi beni eve bırak.
Kendi evime."
Dolan gözleriyle gözlerim kavuşmadan ayağa kalkıp elbisemi giydim.Pantolonunu giymiş,üzeri hala çıplaktı.
"Gidelim."dedim gözyaşlarımı içime akıtırken.
Hiçbir şey söylemedi,arabaya doğru yürüdük.
Sessiz ve derin bir yolculuktu.
Arabadan indim,peşimden geldi.
"Teşekkür ederim Ezel."
Kapıya doğru ilerledim,arkama baktığımda ağlıyordu.
Ona doğru koşup sarıldım.
İkimiz de ağlamaya başladık.
"Seni asla unutmayacağım."dedim titreyen sesimle.
Onu dudağından öptüm.
Bana öyle içten sarıldı ki,kokumu içine çektiğini hissettim.
Kulağıma fısıldadı:
"Seni seviyorum ve asla vazgeçmeyeceğim gün ışığı."
Arkamı döndüm,yürümeye başladım.
İçim içimi yerken kendimle savaştım.
Bunca şeyi unutabilecek kadar güçlü değildim ben.
Bir daha arkamı dönersem gidemezdim.
Şimdi bütün her şeyi alıp gidiyordum.
Asıl kaybolmuşluk,şimdi mi başlıyordu?