Tip: lees het vorige hoofdstuk
{Jasmine}
Mijn ogen vullen zich met tranen wannneer ik de televisie aanzet. Er is een aanslag gepleegd op het bordeel van Dereck B.
En door het afgaan van een bom, heeft niemand het overleefd.
Niemand....
Dus Jason is dood? Weg. Voor altijd.
De lichamen zijn geïdentificeerd en het is waar. Mijn Jason is weg. Voor altijd.
Ik begin keihard te schreeuwen en te huilen.
Met een schok schiet ik omhoog.
Waar ben ik? Ik kijk om me heen en zie Lyla en Elizabeth. Allemaal slangen zijn verbonden aan mijn lichaam.
Ik ben dus in een ziekenhuis.
"Oh lieverd, je bent wakker." Zegt Elizabeth.
Het was maar een nachtmerrie.
Opgelucht haal ik adem. Dan komt alles weer naar boven.
Mijn baby....
"Elizabeth, mijn kind?..."
Ze geeft een glimlach. "Alles gaat goed lieverd. Het is de stress die voor bloedingen kan zorgen. Maar het is volkomen normaal."
Ik laat de woorden tot me bezinken.
"En Jason...? Is het gelukt?" Vraag ik bang.
{Jason}
00.00.
Fase 1 van het plan kan beginnen.
"Benz voor Vera en Nicolas. Jullie kunnen lopen. Over." hoor ik door mijn oortje.
Zoals gepland lopen ze naar binnen. Vera ziet eruit als een klant en Nicolas doet alsof hij haar aanlevert. Gelukkig kunnen wij alles meeluisteren door dit nieuwe apparatuur.
"Waar is uw legitimatie?" Vraagt de man aan Nicolas.
Vera en Nicolas kijken elkaar aan.
"Die is hier!" Zegt Vera en drukt een spuit in zijn arm. Na 5 seconde ligt hij bewusteloos op de grond.
Dit was niet eens het plan, maar goed.
Nicolas en vera kijken elkaar en en hij drukt in een opwelling een kus op haar lippen. Ze staart naar de grond en zegt "we zijn een goed team."
"Jaja tortelduifjes, straks kunnen jullie elkaar inslikken, maar houd je aan het plan!" Roept Benz luider dan zou moeten.
Ik kan het niet helpen, maar ik moet lachen. Het zou ne niks verbazen als die twee met elkaar zouden eindigen.
"Oke tijd voor Fase 2." Zeg ik.
"Nicolas gooi nu de Cilitriumfide granaten naar binnen. En snel!"
Hij haalt ze uit zijn zakken en wilt de deur opendoen, maar het lukt hem niet.
"Er is een alarm! Hebben jullie het wachtwoord? Over." Roept Nicolas.
Shit. Nee.
"Godverdomme!!!!" Hoor ik Benz schreeuwen. Wederom luider dan zou moeten.
"Kop dicht Benz! Straks horen ze ons nog!" Zegt Ryan.
"Uhm jongens! Over 20 seconde gaat de alarm af!"
"Wat hoe?!" Roep ik nu.
"Geen idee! Zo te zien gaat om de zoveel tijd een alarm af als de code niet wordt ingetoetst. Om te checken of alles veilig is." Zegt Nicolas.
"Nog 12 seconde!!" roept Vera paniekerig.
"We gaan dood!" Schreeuwt Ryan.
Nog 6 secondes...
Iedereen houdt zijn wapen gereed.
Sorry Jas. Ik hou van je.
...
We wachten af, maar er gebeurt niks. Verward kijken we elkaar aan.
"Bedank me later ahahhaa!" Lacht Drew aan de andere kant van de lijn.
Natuurlijk heeft onze hacker weer wat bedacht. Opgelucht halen we adem.
Dat scheelde niks.
"Oke Nic, de granaten!"
De granaten worden naar binnen gegooid en Vera en Nicolas zetten hun masker op.
"Oke Drew, over 60 seconde schakel je de cameras uit. Over." Zegt Ryan.
"Begrepen."
"Indeling A, B, C maak je klaar voor de aanval" zeg ik.
"Camera's zijn uit. Over" roept Drew.
"Val aan!" Schreeuwt Benz.
Indeling A valt via de voorkant aan.
Indeling B via de achterkant en C via het dak.
We kijken toe hoe onze zwaarbewapende team naar binnen rent. Het lijkt net een actiefilm.
De eerste schoten zijn gelost. En ook wij rennen nu naar binnen.
We weten alleen niet waar te zoeken.
Eenmaal in het gebouw zien we tientallen mannen op de grond liggen. Knock- out.
"Drew voor het team. Ik heb toegang tot de camerabeelden, en er is een zolderkamer op de bovenste etage, in de noorvleugel. Kamer 212. Dat is de enige kamer waar we geen toegang tot hebben. De kans dat Abigail daar is, is zeer groot. Over."
"Ontvangen. Over." We rennnen naar de bovenste verdieping en schieten iedereen neer die op ons weg komt. Ik had liever niet zoveel bloed aan mijn handen, maar we hebben geen keus.
Ineens gaat er een loeiharde sirene af en komt er een groep gewapende mannen ons kant op rennen.
Met moeite schieten we terug.
Ik zie hoe bepaalde leden van ons team geraakt worden.
"Aahgh!" roept Benz en ik zie een kogel in zijn arm. Het bloed gutst eruit.
"Snel, naar boven!" Roept hij.
We rennen naar boven en alles lijkt een waas. We hebben niet eens tijd om te denken.
Ik weet niet hoe, maar ineens staan we voor kamer 212.
Benz trapt de deur in en als we binnen lopen zien we een meisje met haar hoofd door een lus van een touw, gehangen aan het plafond.
"Abigail!!" Schreeuwt Benz.
Ze hebben haar gewoon opgehangen. Shit. Het beeld maakt mij gewoon misselijk.
Benz raakt haar voet aan en tot onze verbazing beweegt ze haar voet.
"Abigail?!" Schreeuwt hij weer. "Jongens ze leeft nog!"
We zijn niet lang genoeg om haar los te maken. Ryan klimt op mijn schouders en Benz op die van hem.
Met moeite lukt het hem om de knoop los te maken, waardoor ze hard op de grond valt. Ze geeft een kreun van de pijn .
Benz pakt haar op en tranen stromen over zijn wangen. Ik heb hem nooit zo gezien, en ook al is hij mijn vijand, ik wil hem nooit zo zien.
Abigail's lichaam zit onder de blauwe plekken en de naaldafdrukken zijn in haar armen te zien.
Ik word uit mijn gedachtes gehaald door een paar schoten. Ze klonken dichtbij. "Jongens we moeten weg hier!"
"Hier is een raam!" Roept Ryan.
Met z'n vieren rennen klimmen we door het raam. Het is best wel hoog, maar we hebben erger meegemaakt.
Ryan gaat als eerst en daarna volg ik.
Voor Benz is het moeilijk met Abigail in zijn handen, maar het lukt wel.
Indeling D staat te wachten met de auto's en gehaast stappen we in.
"Oke jongens, jullie hebben nog één minuut voordat het huis ontploft. Allemaal snel naar buiten en de auto's in! Over" roept Drew.
Ik zie hoe ons team naar buiten rent en snel rijden we weg.
Het is even stil tijdens de rit, maar dan begint iedereen ineens keihard te lachen.
Het is ons gewoon gelukt!
Benz trekt een pijnlijk gezicht tijdens het lachen en dan pas zie ik zijn wond.
"Benz, wanneer ben je geraakt?" Vraag ik.
Het bloedt echt hevig.
"Het was het waard... ik heb alles wat ik nodig heb bij me." Antwoord hij en kijkt naar Abigail.
We zijn onderweg naar het ziekenhuis en we zijn er dan ook snel.
Alles gaat zo snel ineens. Iedereen zit te ver weg met zijn gedachtes om de tijd te kunnen beseffen.
Maar het is ons gelukt...
°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●
Yesss, het laatse hoofdstuk!
Hierna nog een epiloog, die je zeker moet lezen! En nog een dankwoord.
♥️