İnsanı insanı yapan belki de küçük sıcak bir gülümsemeydi.
Sırtını döndüğün ân sırtına saplanacak hançerlerin gizlendiği yerden ortaya çıkması değildi.
İnsanı insan yapan belki de vicdandı. Hayvanlara heves için zarar vermek,insanları öldürmek, çocuklara zorla sahip olmak değildi.
İnsanı insan yapan belki de tatlı dildi.
Düşüncesizce çıkan kelimelerin eseri olan paramparça kalpler değildi.
İnsanı insan yapan belki de alçak gönüllülüktü.
Kibirliliğin getirdiği yalnızlık değildi.
İnsanı insan yapan belki de adaletti.
Parayı güç sayıp haksızı haklı yapmak değildi.
İnsanı insan yapan belki de mutluluktu.
Paradan mutluluk beklemek değildi.
İnsanı insan yapan belki de merhametti.
Küçük bir hata için atılan tokat değildi.
İnsanı insan yapan belki de elinde olanla geçinebilmekti.
Afrika'da çocukların açlıktan ölmesi değildi.
İnsanı insan yapan belki de barıştı.
Bomba seslerinin susmadığı bir yerde annelerinin yanında göz yaşları ile yatan çocukların feryatları değildi.
İnsanı insan yapan belki de içindeki çocuktu.
Kalbini okşayıp,hayatını renklendiren içindeki ufak afacandı.
Çocuğun şen şakrak kahkahalarıydı hayatının melodisi.
Çocuk ağladı,insan kirlendi.
Hemde çok kirlendi.
Yazan: ZehraAmuce