Σημείωμα συγγραφέα
Πρέπει να μάθετε κάποια πράγματα για μένα. Είμαι χαζομαμά. Είμαι πολύ χαζομαμά! Γι' αυτό θα σας παρουσιάσω το πιο όμορφο μωρό μου, το οποίο κοσμεί τα ράφια βιβλιοπωλείων χάρις τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή. Μια που αγαπάτε τόσο πολύ την Ανατολή και σας αρέσει να ταξιδεύετε στους τόπους που μυρίζουν λωτό και μπαχαρικά, ελάτε να γνωρίσετε το πρώτο μέρος της τριλογίας μου, που συνδυάζει την ιστορία, την φαντασία και πάνω από όλα την ομορφιά της αιματοβαμμένης, δεύτερης πατρίδας μου, της Συρίας.
Το υπερβολικά ερασιτεχνικό μου τρέιλερ:
Η περίληψη από το οπισθόφυλλο:
Βρισκόμαστε στο έτος 674 μ.Χ. Τα πλοία του χαλίφη Μωαβία Α΄ έχουν περικυκλώσει την Κωνσταντινούπολη και απειλούν να την πολιορκήσουν. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ΄ χρειάζεται χρήματα για να εξασφαλίσει την επιτυχημένη άμυνα της πόλης, γι' αυτό και δίνει μια σημαντική αποστολή στον έμπιστό του, στρατιώτη Αστέριο. Εκείνος κι ο εκ γενετής μουγκός του ξάδερφος, ταξιδεύουν στην αραβοκρατούμενη, πλέον, Δαμασκό, για να επιστρέψουν στον αυτοκράτορά τους έναν θησαυρό. Σύμμαχός τους στη δύσκολη αυτή αποστολή γίνεται η κόρη του χαλίφη, Ααζίν, μια νεαρή κοπέλα με υψηλές γνώσεις και ικανότητες. Η αποστολή τους θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη μόλις μπουν στον δρόμο τους φαντάσματα του παρελθόντος. Οι ανίδεοι Ρωμαίοι θα μάθουν με αιματηρό τρόπο την πραγματική ιστορία της δυναστείας των Ομεϋαδών και θα κληθούν να προστατέψουν τη σουλτάνα Ααζίν από θανάσιμους εχθρούς.
Όλοι τους, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, θα χρειαστεί να διασχίσουν δύσβατα μονοπάτια για να επιβιώσουν από κάθε δοκιμασία που μπαίνει στο διάβα τους. Σύντροφοί τους αξίες κι ιδανικά, αλλά και μια θεϊκή βοήθεια. Στο τέλος θα καταφέρει ο καθένας τους να βρει τον δικό του θησαυρό.
«Ο πατέρας σου πιστεύει σε λάθος θεό».
«Το λες συνέχεια αυτό για τον Αλλάχ. Γιατί είναι λάθος;»
«Γιατί δεν είναι ο Θεός». «Κι αν είναι; Κι αν πιστεύουμε στον ίδιο θεό, αλλά τον αποκαλούμε με διαφορετικό όνομα;»
Πρόλογος
Άλλη μία μάχη δίχως νίκη. Ένα ακόμη ποτάμι αίματος πότισε τα χαμένα εδάφη, που δεν κατάφεραν να ενωθούν με τον άλλοτε μητρικό κορμό. Ελπίδες πεταμένες πλάι στα νεκρά κορμιά των στρατιωτών, που δεν θα επέστρεφαν στα σπίτια τους να αναγγείλουν την ήττα τους. Το χώμα σύντομα θα τους κάλυπτε, σβήνοντάς τους οριστικά από την ιστορία. Αλλά τέτοια ήταν κι η μοίρα των νικητών νεκρών. Τουλάχιστον εκείνοι είχαν προσφέρει τη δόξα στους δικούς τους ανθρώπους και θα μνημονεύονταν με δάκρυα χαράς.
Κι αφού ο θάνατος σκορπίστηκε ξανά στην περήφανη Ανατολή, δεν έμενε τίποτα στους στρατιώτες παρά να συλλέξουν ό,τι μπορούσαν και να γυρίσουν στον αυτοκράτορα με όσα ήταν δυνατόν να του δώσουν. Μα πόσα θα του μετέφεραν; Δεν είχαν κερδίσει το βασικό: Τα αραβοκρατούμενα πλέον εδάφη. Τι σημασία είχε λίγος χρυσός από πόλεις που λεηλάτησαν και τελικά δεν πήραν πίσω; Καμία. Δεν έφτανε καν για να καλύψει τις ανάγκες της αυτοκρατορίας. Ούτε μια σταγόνα νερό δεν αντιπροσώπευαν για το διψασμένο Ρωμαϊκό κράτος.
Σαν γύπες κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους νεκρούς και έψαχναν κάτι πολύτιμο, για να εξασφαλίσουν έστω τη δική τους αξιοπρεπή επιστροφή. Μα ούτε ασήμι δεν έβρισκαν πάνω στους νεκρούς. Είναι δυνατόν να πολεμούν οι στρατιώτες ζωσμένοι στα κοσμήματα; Ήταν. Ο Αύγουστός τους είχε περισσότερο στολισμένη την πολεμική του πανοπλία, παρά τον ίδιο του τον θρόνο. Κι ο αρχηγός των αντιπάλων δεν είχε καν φανεί στη μάχη. Αλλά η βέβαιη νίκη του δεν ήταν αρκετή να του τραβήξει την προσοχή από τα ζητήματα εσωτερικής πολιτικής. Είχε κι εκείνος κινδύνους να αντιμετωπίσει, αλλά οι Ρωμαίοι δεν ήταν ούτε ένας εξ αυτών.
Δεν το έβαζαν όμως κάτω. Γύρισαν και δυο και τρεις φορές το πεδίο, για να σιγουρευτούν ότι δεν υπήρχε κάποιο λάφυρο να εξασφαλίσουν. Έπειτα στράφηκαν στα εγκαταλελειμμένα σπίτια των ντόπιων, αναζητώντας το οτιδήποτε θα τους ανακούφιζε, από νερό μέχρι χρυσό. Αλλά ήταν σπίτια απλών ανθρώπων, που το μόνο πολύτιμο που διέθεταν ήταν η πίστη τους. Κι αυτή η καινούρια κι άγνωστη πίστη για τους χριστιανούς, δεν φάνταζε το ίδιο άξια.
«Χρυσό!» ακούστηκε κάποια στιγμή, κάνοντας καρδιές να σφυροκοπούν.
Τρέξανε τότε όλοι πιο γρήγορα κι από όταν είδαν τον αντίπαλο στρατό, στο τελευταίο σπίτι, που έμοιαζε και εξωτερικά σε καλύτερη κατάσταση από τα υπόλοιπα. Ίσως αυτό το αρχοντικό να άνηκε σε κάποιο σημαντικό πρόσωπο. Και φυσικά ο ηγέτης τους θα φρόντιζε να τον αποζημιώσει. Δεν ήταν όμως αυτό το κίνητρό τους για να το αδειάσουν από οτιδήποτε έλαμπε στα μάτια τους, αλλά το ζωώδες ένστικτο που βασίλευε σε καιρούς πολέμων.
Άνοιγαν μπαούλα, πέταγαν οτιδήποτε δεν τους ενδιέφερε. Έσκιζαν ακριβά υφάσματα, τα οποία σε εκείνους έμοιαζαν κουρέλια, διέλυαν ακόμη και τους τοίχους στα σημεία που πολύτιμες πέτρες περιτριγύριζαν αποσπάσματα από το Κοράνι. Ιεροσυλία. Αλλά όχι γι' αυτούς. Με το να εκδικηθούν έναν θεό, εκδικούνταν τους σφετεριστές. Το ποιος όμως ήταν ο πραγματικός σφετεριστής το έδειχναν εκείνη τη στιγμή με τις πράξεις τους, που σαν όρνια ξέσκιζαν το άδειο σπίτι.
Μονάχα ένας έμεινε άπραγος σε αυτή την κτηνωδία. Κι όχι γιατί σεβόταν τον προηγούμενο κάτοχο ή τον θεό που προσέβαλαν οι συμπολεμιστές του, αλλά γιατί είχε βρει ένα διαφορετικό είδος θησαυρού, που δεν θα μπορούσε να το πουλήσει ποτέ και θα τον συντρόφευε για μια ζωή.
Σε μια κρεβατοκάμαρα κοντά στην κύρια δεν υπήρχε τίποτα παρά μόνο ένα άδειο κρεβάτι και ένα σεντούκι. Μέσα σε αυτό δέσποζαν βιβλία σε μια άγνωστη για εκείνον γλώσσα και γυάλινα δοχεία με σάπια πλέον φυτά. Και κάπου μεταξύ τόσων βασκανιών, αντίκρισε ένα ορθογώνιο κομμάτι ξύλου με χρώματα στη μία του όψη. Όταν το πήρε στα χέρια του, τα χρώματα είχαν μια αρμονική ακολουθία και περιέγραφαν με κάθε λεπτομέρεια το πρόσωπο μιας κοπέλας.
Ήταν όμορφη. Πιο όμορφη από κάθε άνθρωπο που είχε αντικρίσει. Σίγουρα Σαρακηνή. Τα καστανά, γατίσια μάτια της ήταν ζωγραφισμένα με χένα. Τα μαύρα της μαλλιά καλύπτονταν με ένα μπλε πέπλο, ίδιο με το φόρεμά της, και πάνω στο στήθος της υπήρχαν κεντημένες πολύτιμες πέτρες. Το δέρμα της ήταν ανοιχτό σε σχέση με των υπόλοιπων Σαρακηνών, αλλά πιο σκούρο από των Ρωμαίων. Είχε την απαραίτητη ισορροπία για να ξεγλιστράει εύκολα κι από τους δύο. Τα χείλη της είχαν συσπαστεί σε ένα αμυδρό χαμόγελο, που της προσέδιδε ακόμη περισσότερη γοητεία. Ήταν μικρή, όχι πάνω από δεκαπέντε, αλλά η στάση της και το πρόσωπό της έδειχναν την ωριμότητά της.
Η αρχοντοπούλα του σπιτιού, σκέφτηκε. Ήταν αρκετά νέα για να είναι η ίδια η αρχόντισσα, αν και με τόση σιγουριά που εξέπεμπαν τα μάτια της, θα μπορούσε να κυριεύει ολόκληρη την οικουμένη.
Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, είχε μαζί του την όμορφη άγνωστη, από την οποία δύσκολα σήκωνε τα μάτια του. Για εκείνον ήταν κάτι το άπιαστο, το εξωτικό. Κι εφόσον ήταν μια εικόνα πάνω σε ένα άψυχο αντικείμενο, δεν διέπραττε κανένα κακό. Όπως θαύμαζε τις αγιογραφίες στην Αγία Σοφία, έτσι έκανε και με την κοπέλα, την όμορφη Σαρακηνή που καμιά φορά ερχόταν και στα όνειρά του. Και όλα ήταν στην αρχή αγνά και πλατωνικά, γιατί η κοπέλα ήταν μακριά, μέσα στο δικό της παλάτι, και δεν γνώριζε πως ένας Ρωμαίος είχε δει το κρυφό της πρόσωπο. Και για να μην πληγωνόταν κανείς, έτσι έπρεπε να παραμείνει η κατάσταση.
Όμως θεοί και δαίμονες, Αλλάχ και Χριστός, κάθε επουράνια δύναμη, δεν μπορούσε να συγκρατήσει αυτές τις δύο ψυχές μακριά. Ακόμα κι αν στο τέλος ήταν εναντίον τους, ήθελαν πάση θυσία να τους ενώσουν. Κι η μοίρα για μία ακόμη φορά μπλέχτηκε στις ζωές των ανυποψίαστων νεαρών, για να πραγματοποιήσει το παιχνίδι των θεών.