Chapter 16
First
Isa,
dalawa,
tatlong oras na akong nakahiga sa kama ko. Kanina ko pa paulit-ulit na iniisip ang mga nangyari kanina simula nang makauwi ako galing school at ngayon ay 9:30 p.m. na. I'm so confused that I haven't even got the chance to change into regular clothes. I'm still wearing my uniform.
Hindi mawala sa isipan ko ang pag-uusap ni Sir Takano at Teacher Sparks. Bigla nalang nawala lahat ng tiwala ko sa kanilang dalawa. Kung ano man ang tinatago nila, gusto ko 'yon malaman. Gusto kong mabigyan ng linaw ang lahat ng tanong sa isipan ko. Isa pa, higit sa lahat, gusto kong malaman kung ligtas nga ba kami sa kanila.
Matapos kong marinig ang usapan nila, kung ano-ano nang bagay ang pumasok sa isipan ko. Paano kung kasinungalingan lang lahat ng sinabi nila? Paano kung wala talagang balak si Teacher Sparks na tulungan kami? It would make more sense why she's not telling us everything in the first place. I thought having knowledge about eye abilities was enough. Now I'm proven wrong. Because right from the start, I know nothing.
Within three hours of lying on my bed, I've realized a lot of things that I should have known from the start.
Everything I believed in this world is just a lie.
Hindi ko na alam kung anong dapat paniwalaan. Masyado nang maraming kakaibang nangyari na ikinagulat ko dahil ngayon ko lang napansin. Sa lahat ng nasaksihan ko, wala nang imposibleng mangyari.
Pero bakit? Anong tunay na dahilan? Bakit kami isinali sa Division's Competition? Bakit kami ang napili bilang miyembro ng Nameless Organization? Bakit kailangan naming manalo? Bakit nila itinago si Lucienne? Bakit sila nagsinungaling sa amin?
Masyado na akong naguguluhan. Napagdesisyunan kong magpahinga nalang at 'wag na muna mag-isip ng kung ano-ano.
Pinagmasdan ko ang sarili ko sa salamin. Bakit nga ba kulay pula ang mga mata ko? Posible kayang may eye ability rin ako? Pero mukhang malabo ang iniisip ko dahil simula bata palang ay wala ng kakaibang nangyari sa'kin.
Saka ko lang naalala ang isang bagay na nakalimutan ko. Isang bagay na dapat ay kanina ko pa pinag-tuunan ng pansin.
I search my pocket for the thing I picked up earlier. It's a spherical piece of what I think is metal and its size is about as big as my palm. It's black, with red details. I feel goosebumps as I scrutinize its appearance.
There are three circles forming a triangle surrounding a big one. Each of those round shapes has a roman numeral VI inside it. You can find triangles of different angles inside the biggest circle. What lies in the center is a small letter h. And base on the thing itself, it stands for hunter.
Hunter.
Hunter.
Hunter.
What could possibly be odd with the word hunter? I shouldn't be too bothered about it and yet I am. I'm bothered because I found it right where the darkest place in my school lies.
"Rina, scan this thing and look for any data about it," I say aloud even if it isn't necessary. This ID of mine can already read questions inside my mind.
"Scan complete. No data available." What?
"Bakit wala ka na namang mahagilap tungkol sa bagay na 'to? Noong tinanong kita kung ano ang eye ability, wala ka ring naisagot. I thought you are one of the Administration's finest invention but why can't you answer my qeustions?"
I feel so frustrated! Kanina pa ako nag-iisip at nadagdagan pa nitong itim na bagay sa kamay ko.
"Innovative devices are made to answer questions that can be answered by all records available, with or without verification. Apparently, there's nothing in my database that can answer the question you're asking. Therefore, it means there has been no record of it."
I grunt unknowingly. God, I'm so desperate to find answers! I just—
Hold on.
Answers...
Of course! Why didn't I think of it before? One thing I like about Immortal City is that our library is the only place in our school that can be accessed 24 hours. And that's exactly where I'm going to find answers.
Kinuha ko ang hood ko at agad itong sinuot. Nagmamadali akong bumaba ng hagdan at hindi na ako nakapag-paalam pa kay Mama.
I hope I can find what I'm looking for.
Nahirapan akong makasakay ng bus kaya halos mag-10:30 p.m. na nang makarating ako sa school. Ipinakita ko ang ID ko—the school identification card—kay kuya guard at tinignan niya ito ng maigi.
"Pangalawa ka na," sabi niya sa'kin at pinapasok na ako.
Pangalawa? Ibig sabihin may dumating na rin dito? Sino naman kaya 'yon? Hindi ko alam kung madalas bang may tao rito sa library dahil hindi naman ako madalas pumunta rito. At mas lalong hindi ako madalas pumunta rito ng gabi.
Hindi na ako nag-sayang ng oras at pumunta na ako sa part kung saan nakahanay ang mga librong patungkol sa history ng Immortal City. Malaki ang library namin at masasabi kong nakakatakot maglakad dito ng mag-isa. Idagdag mo pa na medyo madilim ang paligid at napakataas ng mga bookshelves. Bigla akong kinabahan nang makarinig ako ng librong bumagsak. Hinanap ko ang pinanggalingan ng ingay pero sa sobrang lawak ng lugar ay nag-echo lang ang tunog na iyon.
Creepy.
Ibinalik ko ang atensyon ko sa paghahanap ng librong makakatulong sa akin sa pagsagot ng mga katanungan ko. Hindi ito ang panahon para matakot. Inilabas ko si Rina mula sa bulsa ko at ginamit bilang flashlight.
Ilang libro rin ang kinuha ko para tignan pero wala alin man doon ang nagbibigay impormasyon sa bagay na hawak-hawak ko. Umasa rin ako na baka may nakalagay tungkol sa mga eye ability pero wala akong nakita.
Ano pa nga bang iniisip ko? Imposibleng maisulat ang mga gano'ng bagay dahil unang-una, walang maniniwala. Pangalawa, matatakot na sila bago pa man sila makapag bigay ng opinyon. At ngayon ko lang naisip kung bakit hindi ko naramdaman ang mga 'yon ng malaman ko ang tungkol dito.
Isang oras na ang nakalipas at halos lahat ng librong patungkol sa Immortal City ay natignan ko na pero bigo pa rin akong makahanap ng kahit ano tungkol sa mga gusto kong malaman. Sumuko na ko at ibinalik ang mga libro sa dati nilang kinalalagyan. Naglakad-lakad muna ako at pinagmasdan ang ding-ding na kung titignan mo ay parang lumang pader na inabandona. Saka ko lang naalala. May isang libro pa akong hindi nakikita.
Sa lahat ng libro rito sa library, bakit 'yon pa ang nakalimutan kong unahin?!
Pumunta ako sa pinakadulo ng library at sa gitna ay may makikita kang—teka. Nasaan? Nasaan 'yung malaking libro na dapat nandito sa sentro? 'Yung madalaas ay hindi pinapansin ng mga estudyante dahil sa sobrang luma ng libro. Nasaan?
"Celestine?" Napairit ako nang biglang may tumawag sa pangalan ko. Nawala ang atensyon ko sa nawawalang libro at nabaling sa taong kaharap ko. I'm looking at his sick face and he's about to laugh at my reaction.
"Nakakainis ka! Bakit mo ko ginulat?!" sigaw ko sa kanya. Bigla namang dumating si kuya guard at mukhang tumakbo siya papunta rito.
"Anong nangyari? Bakit may sumigaw?" tanong ni kuya guard.
"Ah, wala po. May ginawa lang kasi ako sa kanya na lubha niyang ikinasaya. Sino ba naman kasing hindi mapapasigaw sa ligaya dahil sa galing kong—ah!" binatukan ko ng malakas si Kaoru dahil sa sinabi niya. "Aray naman, C. Dahan-dahan lang."
Talaga namang—
Binatukan ko ulit. Gagong 'to.
"Mabuti pa umuwi na kayo. May pasok pa bukas at gabi na," sabi ni kuya guard. "At sa susunod sa ibang lugar niyo gawin 'yang ginagawa niyo. Mga batang 'to, aba."
•—⊶◈⊷—•
Nasa bus stop kami ngayon ni Kaoru at mukhang malalim na nga ang gabi. Ilang beses ko na siyang pinagpapalo sa braso dahil sa sinabi niya kay kuya guard kanina. Baka tuloy kung ano nang inisip ni kuya guard. Bwisit kasi 'tong si Kaoru.
Pero teka. Ngayon lang ako nagtaka kung bakit nasa library rin si Kaoru. Ibig sabihin, siya 'yung nauna sa aking estudyante na dumating? Siguro nga dahil mukhang hindi naman nagtaka si kuya guard na makita kaming dalawa.
"Bakit ka nga pala nasa library ng ganitong oras, Kaoru?" tanong ko sa kanya.
"At talagang ikaw pa ang nagtanong niyan? How about you, princess? Bakit ka nasa library ng ganitong oras? Naturingan ka pa namang babae pero kung saan-saan ka naroon. Pasalamat ka maganda ka at bagay tayo kung hindi—ah! Pangatlo na 'yan, ha!" Binatukan ko lang naman siya dahil kung ano-ano na namang sinasabi niya. "But seriously, I was just looking for answers that's why I was there. And you? Why are you out so late at night? Where's your big brother who seem to like you a lot?"
I look at him a little bit puzzled.
"I was there to find answers, too. And just to rephrase what you've said, my brother who seems to like me a lot—you say," I sigh as I saw someone approaching my direction, "is here."
Kaoru looks at his back just as my brother runs past him to hug me.
Silence.
Then,
"You made me so worried," is the only thing my brother says as he hugs me tightly.
I feel ashamed of what I've done. Dapat nagpaalam man lang ako sa kanila. Sigurado nag-aalala na rin si Mama ngayon.
"Sorry," is the only word I managed to say.
"Yes," Kaoru coughs an obviously fake cough. "You two realize that I'm still here, right? And we're in the middle of the night and the bus is beside us and people are watching your little hugging-reunion-whatever-scene."
I can see him rolling his eyes right now. He even makes a face like he's going to puke.
Ako na ang unang kumawala sa yakap at hinigit na ako ni Kuya papasok sa bus.
"'Wag niyong pasasakayin 'yung lalake sa labas. Wala siyang pamasahe," my brother says a little too loud, just enough for Kaoru and the people inside the bus to hear. I laugh a little when I see Kaoru's reaction.
"H-Hoy! May pamasahe ako, ano ka? 'Wag niyong isasara 'yung pinto manong driver! May pamasahe ako, eto, oh." Winagayway pa niya 'yung 100 pesos niya. Then he's inside the bus. Nagkatinginan sila ni Kuya at mukhang inis sila sa isa't isa.
I'll never understand boys.
Naghanap kami ng mauupuan and I regret to be next to them. They're fighting which seat I'm going to sit. Si Kuya ay nakaupo na sa pandalawahan at si Kaoru naman ay nasa pantatluhang tao. They're practically pulling my arm. One on the left, one on the right.
"My sister is sitting with me," sabi ni Kuya Zairus.
"No. Your sister is sitting with me," hila naman sa'kin ni Kaoru.
"This seat is perfect for the two of us," sabi naman ni Kuya habang hinihigit ako.
"Well then I can lend you this third seat beside us since you look so desperate," Kaoru gestures to the seat closer by the window. "I'll be in the middle so you can't sit beside C."
Then they look at each other and I can almost see lightning flashing between their eyes.
"That's enough!" sabi ko nalang at tinanggal ang pagkakakapit nila sa'kin. At hiniling ko na sana hindi ko nalang ginawa 'yon. Dahil nang bitawan na nila ako ay biglang tumigil sa pag-andar ang bus at natumba ako. "Ugh! I've got too much trouble for one day!"
I no longer care if people are watching. I'm just too tired and I want to get this over soon! It doesn't help that I didn't find any answer to my questions!
I decide to sit at the back, leaving both of them. Napapikit nalang ako sa sobrang pagod. Bahala na. Ayoko na munang isipin ang mga nangyari ngayon. Basta ang alam ko, kailangan kong magpahinga.
"Incoming message from Number Nine," Rina suddenly announces I received a message from Kaoru.
Hey C, I'm sorry about what happened earlier. I promise not to force you to sit beside me ever again. I swear on your stupid brother's name I'll never do it again. So yeah, I just want to ask if you saw anyone aside from me back in the library. I've been thinking about it for hours now.
Aside from him? But it was just the two of us.
I reply.
Anong sinasabi mo? Tayong dalawa lang naman ang nandoon. Ang sabi sa akin ni kuya guard, pangalawa na raw ako sa dumating. So basically you're the first one.
One
two
three minutes have passed before I received Kaoru's message.
I don't know what you're talking about. I'm absolutely sure I wasn't the first one in there because the guard told me I was the third person to come.
I feel shivers run down my spine.
If I was the second person to come, and Kaoru was third,
then who's the first?