↑ Μου αρέσουν τα κριντζ quotes που φτιάχνω λολ ↑
~ Κώστας Ποβ ~
Ανοίγω τα μάτια μου αργά, το φως μέσα από τις κουρτίνες του δωματίου είναι πολύ δυνατό και νιώθω τα μάτια μου να πονάνε. Νιώθω το σώμα μου μουδιασμένο, κοιτάω κάτω και βλέπω την Δάφνη κάτω από το σεντόνι, να έχει κοιμηθεί στην αγκαλιά μου. Αυτόματα τα χείλη μου αφήνουν ένα χαμόγελο. Το ένα της πόδι είναι πάνω στο δικό μου, το κεφάλι της ξεκουράζεται στο αριστερό μου μπράτσο μου και το ένα χέρι της βρίσκεται πάνω στο στήθος μου.
Την σφίγγω λιγάκι στην αγκαλιά μου και ξεφυσάω ευτυχισμένος, νιώθοντας πλήρης. Αρχίζω να χαϊδεύω απαλά τη γυμνή της μέση και εκείνη μετακινείται λίγο, με αποτέλεσμα να κολλήσει εντελώς πάνω μου.
Αισθάνομαι το γυμνό της σώμα πάνω μου και αμέσως σκηνές από το προηγούμενο βράδυ ξεπηδούν στο μυαλό μου.
Θεέ μου, ήταν υπέροχα.
Όμως της έχω υποσχεθεί κάτι. Πρέπει να μάθει όλα όσα της έκρυβα τόσο καιρό.
Νιώθω να μετακινείται στην αγκαλιά μου, μάλλον ξύπνησε. Βγάζω απαλά κάποιες τούφες μαλλιών από το μέτωπο της και γυρίζει το κεφάλι της προς τα πάνω, κοιτάζοντας με.
"Καλημέρα" της λέω και παρατηρώ πως η φωνή μου είναι αρκετά βραχνή από τον ύπνο.
"Καλημέρα" μου λέει κι εκείνη αλλά ξανακλείνει τα μάτια της και αφήνει πάλι το κεφάλι της πάνω στο στήθος μου.
Μμ μάλλον τη κούρασα πολύ χθες...
Άραξε τα βυζιά σου εσύ σεξοβόμβα μου
"Μήπως ξέχασες κάτι?" Τη ρωτάω κι εκείνη σηκώνει το κεφάλι της απορημένη. Δεν χάνω ευκαιρία και κολλάω τα χείλη μου στα δικά της. Τη κρατάω από τη μέση και εκείνη ανεβαίνει πάνω μου τοποθετώντας τα πόδια της δεξιά και αριστερά του κορμού μου. Με μία κίνηση την γυρίζω ώστε να βρεθεί από κάτω μου μια συνεχίζω να τη φιλάω.
(Θέλει να έχει τον έλεγχο η μουσίτσαα;))
"ΚΏΣΤΑ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ ΠΑΣ ΚΑΛ-"
Ανοίγει η πόρτα διάπλατα και μπαίνει μέσα στο δωμάτιο η μάνα μου και ο πατέρας μου από πίσω με φόρα.
Η Δάφνη με σπρώχνει από πάνω της και τυλίγεται μέχρι τον λαιμό με το λευκό μου σεντόνι, σχεδόν έπεσα από το κρεβάτι. Πού τη βρήκε τόση δύναμη ξαφνικά?
"ΤΖΊΖΟΥΣ ΚΡΆΙΣΤ" φωνάζει η μανα μου και κάνει ένα βήμα πίσω κλείνοντας τα μάτια της. Ο πατέρας μου βγαίνει έξω και τον ακούω να γελάει.
"ΡΕ ΜΑΝΑΑΑΑ" Φωνάζω και πιάνω το μποξεράκι από το πάτωμα και το φοράω.
( ΙΟΥ ΒΡΩΜΙΆΡΗ, ΜΠΙΧΛΙΆΡΗ)
"Γειά σου Δάφνη μου, τι κάνεις κορίτσι μου?" Ρωτάει με κλειστά μάτια ακόμα.
"Εμ... Καλά?" Περισσότερο ρωτάει και μπέσα, είναι έτοιμη να πηδήξει από το παράθυρο από τη ντροπή της.
"Ήθελα να σε βρίσω που έφυγες από το νοσοκομείο, αλλά μάλλον άξιζε τον κόπο οπότε-" διακόπτεται η πρόταση της επειδή ο πατέρας μου τη τραβάει έξω από το δωμάτιο.
"Άσε γλυκιά μου τα παιδιά να... Συνεχίσουν τέλος πάντων" της λέει και βαράει τον ώμο μου συγκινημένος.
"Με κάνεις περήφανο, αγόρι μου. Άξιος." Λέει πριν βγουν έξω.
"Oh my god τι ντροπή" αναφωνεί η Δάφνη καλύπτοντας τα μάτια με τα χέρια της.
"Πώς θα τους ξανά αντικρίσω στα μάτια?"
"Βρείτε μου μια σπηλιά να κρυφτώ και να μην ξαναβγώ ποτέ, πλιζ."
"Κι αν το πουν στους γονείς μου?"
"Θεέ μου, όχι όχι όχι θα μετακομίσω στο Τουρκμενιστάν θα αλλάξω το όνομα μου σε Αλί και-"
Αρχίζει τον μονόλογο της όσο έξω τη πλησιάζω ξανά, κάνοντας τη να διακόψει την ανόητη πρόταση της.
"Ιιιιι τι κάνεις? Φύγε φύγε φύγε! Είναι κάτω οι γονείς σου" ψιθυροφώναξε τη στιγμή που άρχισα να φιλάω το απαλό, γυμνό δέρμα της γάμπας της, ανεβαίνοντας προς τα πάνω.
Άρχισε να κουνάει τα πόδια της για να φύγω, αλλά την έπιασα γερά από τους αστραγάλους της και την ακινητοποίησα κάτω.
Ξεκίνησα μια διαδρομή με τη γλώσσα μου απο το γόνατο της μέχρι ψηλά στο μπούτι της. Την ένιωσα να ανατριχιάζει από κάτω μου και χαμογέλασα αχνά.
"Κώστα... Σταμάτα" προσπάθησε να ξεφύγει αλλά δεν την άφησα να κουνηθεί ούτε εκατοστό.
"Εδώ κάνω κουμάντο εγώ, μωρό μου..." της είπα και έπιασα σφιχτά τους γοφούς της, χωρίς όμως να την πονάω.
"Θα 'θελες" απάντησε ειρωνικά με ένα στραβό χαμόγελο, με μετακίνησε στο πλάι και ανέβηκε ξανά πάνω μου. Το δέρμα της έκαιγε και η θέα του κορμιού της σου έκοβε την ανάσα.
Άρχισε να χαϊδεύει απαλά τους κοιλιακούς μου και ένα πονηρό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο μου.
Το δεξί της χέρι άρχισε να μετακινείται προς τα κάτω και έπιασα τον εαυτό μου να κρατά την αναπνοή του. Θα το κάνει? Πες μου ότι θα το κάνει.
Άρχισε να παίζει με το λάστιχο του εσώρουχου μου και άρχισα να νιώθω πιο ανυπόμονος από ποτέ. Έσκυψε και μου άφησε ένα μεγάλο φιλί στον λαιμό, εγώ έκλεισα τα μάτια μου, περιμένοντας την επόμενη της κίνηση.
Ένιωσα να φεύγει από πάνω μου και άνοιξα απότομα τα μάτια μου. Την είδα να μαζεύει τη τσάντα με τα πράγματα της σε δευτερολεπτα και να τρέχει στο μπάνιο.
Μμμ στο μπάνιο ε? Γιατί όχι.
Σηκώθηκα και πήγα γρήγορα προς εκεί, μέχρι που άκουσα τη πόρτα να κλειδώνει.
"Σου είπα να σταματήσεις" άκουσα την παιχνιδιάρικη φωνή της πίσω από τη κλειδωμένη πόρτα κι εγώ χτύπησα δυνατά το ξύλο για να μου ανοίξει.
"Έλα, αυτό δεν ήταν δίκαιο... Τώρα εγώ τι θα κάνω?" Γκρίνιαξα κοιτώντας χαμηλά τον εαυτό μου. Γαμώτο.
~ Δάφνης Ποβ ~
Έπλυνα το πρόσωπο μου και κοίταξα το είδωλο μου στον καθρέφτη του μπάνιου. Το χαμόγελο δεν είχε φύγει ούτε στιγμή από τα χείλη μου. Ο λαιμός μου και το στήθος μου έχει γεμίσει με σημάδια. Τα δικά του σημάδια. Πέρασα το χέρι μου από πάνω τους και έκλεισα τα μάτια μου.
Ντύθηκα γρήγορα, άρπαξα το μεικαπ από τη τσάντα μου και άρχισα να καλύπτω τα σκουρόχρωμα σημάδια όσο καλύτερα μπορούσα.
Έπιασα τα μαλλιά μου μια ψηλή κοτσίδα και πήρα μια βαθιά ανάσα πριν βγω από το μπάνιο. Ελπίζω να τον βρω ντυμένο και όχι έξω από τη πόρτα μου περιμένοντας με.
Ευτυχώς είχε ντυθεί και καθόταν στην άκρη του κρεβατιού με το κινητό του, κοιτώντας βαριεστημένα την οθόνη του. Μόλις βγήκα σηκώθηκε πάνω και ήρθε κοντά μου, φιλώντας με απαλά.
"Θα μου το πληρώσεις αυτό που έκανες." Είπε δήθεν απειλητικά και μου φίλησε γλυκά τη μύτη.
"Τι, Θα με τιμωρήσεις μήπως?" Τον κοίταξα προκαλώντας τον.
"Μμ, κάτι έχω στο μυαλό μου..." Με χούφτωσε δυνατά κι εγώ γέλασα χτυπώντας του το χέρι.
"Τιμώρησε με αργότερα, πεινάω." Γκρίνιαξα.
"Κι εγώ πεινούσα αλλά εσύ προτίμησες να κλειστείς στο μπάνιο." Είπε με ένα βλέμμα όλο παράπονο και κέρδισε ένα απειλητικό δικό μου.
"Καλά οκευ, θες να πάμε σε κάποιο εστιατόριο? Ξέρεις, αυτές τις ρομαντικές μαλακίες που αρέσουν σε εσάς τα κορίτσια..." Είπε ξύνοντας αμήχανα τον αυχένα του.
"Χχμμ... Για την ακρίβεια σκεφτόμουν κάτι άλλο..." Είπα και ετριψα συνομωτικά τις παλάμες μου μεταξύ τους.
(...)
Σε 1.30 ώρα βρεθήκαμε στα Macdonald's να τρώμε τα τεράστια μπέργκερ μας με εξτρα μεγάλα ποτήρια κόκα κόλα.
Ζωάρα, έτσι?
Αρχίσαμε να συζητάμε για βλακείες και καταλήξαμε σχεδόν να κλαίμε από τα γέλια. Και έτσι όπως ετοιμαζόμασταν να αρχίσουμε τον διαγωνισμό «Ποιός Θα Πιεί Πιο Γρήγορα Τη Κόκα Κόλα Του» γνωστό και ως «Έλα ρε Κώστα, σίγουρα κλέβεις, δεν μπορεί!», παρατηρώ το ύφος του Κώστα ξαφνικά να σοβαρεύει, οι γωνίες του να σφίγγονται (ελάτε να με μαζέψετε από το πάτωμα, έχω λιώσει) και το βλέμμα του να καρφώνεται ακριβώς από πίσω μου, που βρισκόταν η είσοδος.
Γυρίζω αργά να δω τι στο καλό του έφερε αυτή την αντίδραση και όταν τον αντικρίζω, σχεδόν μου πέφτει το μπέργκερ από τα χέρια.
Ο Κώστας κοπανάει τη γροθιά του στο τραπεζάκι και νιώθω να τρίζει ολόκληρο. Οι δίσκοι κάνουν θόρυβο και γυρνάω με ένα απολογητικό χαμόγελο στα γύρω τραπέζια, με τους πελάτες να μας κοιτούν ενοχλημένοι.
Νιώθω τη παρουσία κάποιου πίσω μου. Μυρίζω την βαριά κολόνια που φτάνει στα ρουθούνια μου και τη νιώθω οικεία. Γαμώτο, όχι τώρα.
"Επ Κωστάκη, τι χαμπάρια? Μήπως σας διακόπτω κανένα ρομαντικό ραντεβουδάκι?" Λέει με ένα σφιγμένο χαμόγελο και παρά την -υποτίθεται- εύθυμη διάθεση του, αν τον γνώριζες καλά, θα μπορούσες να καταλάβεις πως κρύβουν όλα πίσω τους ένα μόνο πράγμα, τον πόνο.
Αδυνατώ να βγάλω άχνα, κοιτάζω τα μάτια του, που κάποτε ήταν ζωηρό γαλάζιο, ενώ τώρα φαίνονται χλωμά και... Κόκκινα? Ναι, το μάτι του έχει μια ελαφριά απόχρωση του κόκκινου αντί για λευκό. Τι στο καλό έχει? Είναι άρρωστος?
Ο Κώστας σηκώνεται απότομα από τη καρέκλα του, κάνοντας τη να πέσει πίσω. Κοιτάζει κατάματα τον Τζέισον με...μίσος θα μπορούσε να πει κανείς, ενώ στο πρόσωπο του Τζέισον, συνεχίζει να βρίσκεται αυτό το μεγάλο, κατάλευκο, αλλά απολύτως ψεύτικο χαμόγελο.
Αρχίζω να φοβάμαι τις επόμενες κινήσεις τους.
"Πάρε δρόμο" γρυλίζει ο Κώστας και ο Τζέισον χαχανίζει, σαν να διασκεδάζει.
Γιατί τα κάνεις όλα αυτά Τζέισον?
"Αλλιώς?" Προκαλεί, και ο Κώστας κλείνει στιγμιαία τα μάτια του, προσπαθώντας να βρει λίγη υπομονή.
"Αλλιώς θα σε πάρει ο διάολος" συνεχίζει με απειλητικό ύφος, αλλά ο Τζέισον δεν πτοείται.
"Δεν μπορείς να με διώξεις ξέρεις, είμαστε σε δημόσιο χώρο, δεν σου ανήκει. Ή μήπως τον αγόρασες με τα λεφτά του μπαμπά σου? Ω ναι, ξέχασα. Τα χάλασες όλα για-" δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει τη πρόταση του, καθώς το χέρι του Κώστα τυλίγεται σφιχτά γύρω από τον λαιμό του.
Ευτυχώς είχα ήδη σηκωθεί, οπότε πήγα κοντά τους και προσπάθησα να πείσω τον Κώστα να τον αφήσει.
"ΓΑΜΏΤΟ ΚΏΣΤΑ, ΘΑ ΤΟΝ ΠΝΊΞΕΙΣ!" φωνάζω στο τέλος και εκείνος αφήνει τον λαιμό του Τζέισον, πετώντας τον προς τα πίσω. Το κουρασμένο σώμα του πέφτει πάνω σε ένα τραπεζάκι και ύστερα προσγειώνεται στο πάτωμα. Προσπαθεί να πάρει ανάσα μέσα από τον βήχα του, και νιώθω το στομάχι μου να δένεται κόμπος.
Όλοι έχουν γυρίσει και μας κοιτάζουν, ενώ κάποιοι υπάλληλοι μας πλησιάζουν γρήγορα. Ο Τζέισον σηκώνεται αργά και πάει να φύγει.
"ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΏΣΑΜΕ ΕΜΕΊΣ" φωνάζει στον Κώστα από την έξοδο και κοπανάει δυνατά την πόρτα.
Τρέχω αμέσως έξω, αδιαφορώντας για τον Κώστα που με φώναζε. Δεν είχα σκοπό να πάω στον Τζέισον, απλά ήθελα να φύγω από κοντά του. Συμπεριφέρεται τόσο περίεργα, σχεδόν σκότωσε το πρώην αγόρι μου και διέλυσε ένα μαγαζί. Άλλη μια φορά που ένιωσα να φοβάμαι κοντά του. Αρχίζω να προχωράω με γρήγορα βήματα προς το σπίτι μου.
"Δάφνη, γαμώ το κέρατο μου, περίμενε" Φωνάζει και τον νιώθω πολύ κοντά μου.
•
•
•
•
ΑΛΌΧΑ ΚΌΣΜΕ ❤️
Μετά από πολύ πολύυυυ καιρό επέστρεψααα (ένας μήνας κι όμως ένιωθα πως είχα να γράψω κάτι αιώνες λολ)
Τι κάνετε? Πώς είστε?
Δεν ξέρω για εσάς παίδες, πάντως το δικό μου καλοκαίρι είναι πολύ ήρεμο και βαρετό τις περισσότερες φορές αλλά και πάλι, δεν θέλω να τελειώσει:(
Πώς περνάτε εσείς το καλοκαίρι σας? Κάνετε μπάνια? Διακοπές πουθενά?
ΕΡΏΤΗΣΗ: τι τάξη θα πάτε?
ΚΆΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΊΟ
Πώς σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο? Πάλι το άφησα σε κρίσιμο σημείο λολ τι μπιτς που είμαι:')
Σας αγαπώ πολύ, ευχαριστώ για τα όμορφα μυνήματα και σχόλια σας❤️
Μπάιιιιιι
~Άννα~