Isa pang update bago mag-start na naman ang week na ito! Dahil may umiinit na ang ulo, eto pa pampa-init ng ulo! hohoho!
Dedicated pala ito kay MMJ_1974. Ito na siya, girl! Salamat sa pag-suporta sa TLISA! :)
Last time I checked our beloved story ranked 54th today under Mystery/ Thriller genre! Yay! Salamat sa lahat!
Soundtrack pala ng chapter na ito ay The Man That Can't Be Moved by The Script. Chapter 39, pasok! :)
***Vince's POV***
"Miss Monte Carlo High 2015 is... Khione Saavedra, class 4-2!" I knew she's going to win this, pero umasa pa rin ako na may laban si Dawn. Oh, well! 'Di bale na. For me, the only winner's Dawn. I watched as people took photos of the candidates at lumakad na ako papunta sa gilid ng stage para dun na abangan si Dawn.
"Pababa na sila, Vince." Romina told me bago siya pumasok sa dressing room kasama sila James at Mellen. I fixed the bouquet of tulips in my hand habang inaantay ko siyang dumating. Pinadeliver ko pa ito separately para lang sa kanya.
I heard footsteps approaching me at napangiti ako. Siya na 'to. Iniangat ko ang mukha ko nang na-tantsa kong malapit na siya and with all smiles, I greeted her. "Congratulations!"
"Wow! Thank you, Vince!" The next thing happened so fast, hindi ko na nakuhang bawiin ang pagkakamali ko. She hugged me and planted a kiss on my lips. I pushed her away at binawi agad ang bouquet sa kanya.
"What is your problem, Khione?!"
"Why? Vince, why are you shouting at me?"
"Bakit mo ginawa 'yun?! God! You're so impossible!" I walked away from that place and searched for Dawn in the area.
"Boss, sigurado po ba kayong okay lang? Baka magalit po kasi si Principal Abad, eh." If Dawn's in the Girls' Dorm, there's no way na mahahabol ko siya dun. Using this mobile was the first thing that came in my mind para makausap ko siya or marinig niya man lang 'yung sasabihin ko.
"Manong, okay lang po 'yan. Student Council President po ako, sagot ko kayo kay Principal Abad." Agad kong kinuha ang microphone at pinindot ang buton para marinig sa buong Dorm area ang sasabihin ko.
"Okay po, pero bilisan niyo lang po."
"Hello?" I tested the sound at narinig ko naman ang boses ko ng malakas at malinaw. "Princess Dawn Dominguez, please talk to me. Uhm..." Ano pa ba'ng sasabihin ko? Nakita kaya niya kami ni Khione kanina kaya siya biglang nawala sa campus grounds at dumiretso sa Dorm, kung saan hindi ko siya mahahabol? "Dawn, please... Whatever you saw, that's not what you think it is! Please... Give me a chance to explain." I dropped the microphone at lumabas na ng mobile. Umupo ako sa lapag at nag-antay. Hindi ako aalis dito hangga't hindi ko siya nakaka-usap.
***Red's POV***
"What the hell, Vince?!" Napa-bangon ako sa kama nang marinig ko ang mensahe niya para kay Dawn. Ano na naman kaya ang nangyari sa kanilang dalawa? Kanina lang, okay sila, ah? "Tsk!" I grabbed my jacket from my chair at lumabas ng Dorm to check on Vince. Hindi na ba matatapos ang complications ng relationship nila?
I reached the Dorm entrance at nakita ko agad ang mobile na ginagamit ni Principal Abad kapag may announcements siya last year. Ang akala ko tatanggalin na 'to bago mag-start ang bagong school year? I walked faster at nang marating ko ang mobile, hindi ko maipinta ang itsura ni Vince.
"Vince. Vince, halika na sa Dorm." He was seating on the ground and his back rested on the mobile's tire. His coat was also on the ground at naka-loose ang necktie niya. He looked so sad, parang natalo siya ng malaki sa isang pustahan. What could have happened in a matter of hours para maging ganito ang sitwasyon nila? I tried to pull him up, but he just wouldn't cooperate.
"Pabayaan mo muna ako dito, pare. Aantayin ko siya dito."
"What? Vince, maging logical ka nga, pwede? Malapit na mag-curfew, umuwi na tayo! If she's really willing to talk to you, kanina pa sana siya nandito. Pero ano, nasaan--"
"'Wag mo siyang pagsasalitaan ng ganyan, Red! You don't know her!" I think I do. Ayoko na lang magsalita. There's no arguing with someone who's crazy in love. Ano ba 'tong nangyayari sa kanila? Asan ba kasi si Dawn?
"Okay, I'm sorry. Pero, dude, kailangan mo nang bumalik sa Dorm. Ang dumi na ng damit mo at saka mukhang uulan pa, oh. Halika na."
"I. Will. Not. Leave." I let out a big sigh at napasuklay sa buhok ko in frustration. I've never seen Vince this way. He's always the cool one, 'yung kina-iinggitan ng mga lalaki dito sa campus at ang hinahabol ng mga babae. He's very confident when it came to his status in this campus. Pero hindi siya ganun ngayon. Tumayo na ako at pumasok sa loob ng mobile.
"Sir, pasensya na po--"
"Kuya, please. Para sa kaibigan ko po ito. Nakita niyo po ba siya diyan sa labas ng mobile?"
"Ako po kasi ang pagagalitan ni Madam--" Hindi ko na siya pinatapos magsalita at agad kong kinuha ang microphone para kausapin si Dawn.
"Dawn, si Red 'to. Alam ko naririnig mo 'ko. I don't have any idea what happened to the two of you at nagkaka-ganito si Vince. Pero please lang, Dawn, kausapin mo na siya. Please..." I gave the microphone back to Manong at lumabas na ako ng mobile.
"Red, pare... Tulungan mo ako. Kailangan ko siyang maka-usap."
"Oo, Vince. Tutulungan kita." Sumandal na rin ako sa mobile at nag-isip. Ano ba'ng nagawa nitong si Vince at hindi siya kinakausap ni Dawn? Napalingon ako sa direksiyon ng Girls' Dorm at nakita kong palapit sa amin si Miss Rachel.
"Miss Rachel!" Biglang napatayo si Vince at agad na nilapitan si Miss Rachel na para siyang artista at number one fan niya si Vince. "Si Dawn? Asan siya? Kailangan ko kasi siyang makausap. Miss Rachel, sige na, tulungan mo na ako."
"Vincent--" Nakita ko ang awa sa mukha ni Miss Rachel at napatingin siya sa akin. Bumaling siya muli sa kaibigan ko at hinawakan ito sa magkabilang balikat. "Vincent, dito ka muna, ha? Kakausapin ko lang sandali si Red. Pwede ba 'yun?" Tumango naman siya at bumalik sa pagkakaupo sa lapag. Lumapit sa akin si Miss Rachel at lumayo kami ng kaunti sa mobile.
"Miss Rachel, ano ba'ng nangyari?"
"Ang sabi ni Dawn, nakita daw niya si Vince at Khione na nagha-halikan sa backstage after nung coronation."
"What?! Vince wouldn't do that! Alam nating lahat kung gaano kalaki na ang ipinag-bago niya simula ng makilala niya si Dawn. Gusto niya talaga siya!" Hindi ko matanggap ang nangyayaring ito. Sobrang unfair nito para kay Vince. Kaya pala bigla siyang nanlumo.
"I know that, Red. I understand you and how Vince is feeling right now. Pero kilala natin lahat si Dawn, kapag nakapag-decide na siya, final na 'yun at--"
"Hindi pwedeng ganun na lang 'yun, Miss Rachel! Kakausapin ko siya." I was about to walk towards the Girls' Dorm nang pigilan ako sa braso ni Miss Rachel.
"Akala mo ba hindi ko pa siya kinausap? Akala mo ba hindi ko pa ginawa lahat ng pwedeng pagpapaliwanag at pangungumbinsi? I like Vincent for her, kaya nga hindi ako makapaniwalang nangyayari 'to sa kanila, eh!"
"You have to talk to that girl, Khione. Siya ang may kasalanan ng lahat ng ito, eh!"
"I already tried that, too. Pero pinigilan ako ni Dawn na hanapin si Khione. Ang dahilan niya, kung sakaling si Khione nga ang nagsimula nun, bakit daw hindi agad umiwas si Vincent?"
"That's crap."
"I know. Kaya lang, kaibigan niya pala 'yung Khione at mukhang paninindigan niya talaga 'yung desisyon niya."
"Desisyon? Anong desisyon?"
"Na i-turn down na si Vincent for good."
***Dawn's POV***
Hindi ako makapaniwala sa ginawa niya. Sasabihin ko na sana sa kanya kung anong nararamdaman ko para sa kanya ngayon, eh. I was just waiting for this night to end para masabi ko na sa kanya 'yun. Pero mukhang huli na ako.
"Ate Dawn? Okay ka lang ba diyan?" Joyce was knocking on the bathroom door. Dito agad ako dumiretso nang makaalis si Rachel. Ang dami kong gustong i-kwento sa kanya, pero nawala na lahat 'yun dahil sa nakita ko. Walangya ka, Vince! Pinaniwala mo ako na importante ako sa 'yo at ako lang ang gusto mo! Sinungaling ka!
"O-okay lang ako. Ma-matulog ka na." I tried to sound as normal as I could, ayokong isipin ni Joyce na lalaki lang ang makakapag-paiyak sa akin. Pero umiiyak na nga ako. Ang sakit kasi, eh. Hindi ko nga alam kung bakit ako umiiyak. Wala naman kaming relasyon, so wala akong karapatan. Pero sobrang sakit pala. I could take punches and kicks, I could manage those kinds of pain. Pero ito, hindi ko maipaliwanag ang sakit. Tama nga ang kasabihan-- love hurts.
"Dawn!" Naramdaman kong may mahigpit na humawak sa braso ko paglabas ko ng Dorm Gates. I turned to look at his face. Ano na naman kayang binabalak nito? I removed his hand off my arm and looked at him straight in the eye.
"If this has something to do with your best friend, spare it. Wala akong oras para sa mga ganyang usapan."
"How could you be so narrow-minded, Dawn? You know how he feels for you, at alam mo sa sarili mo na gusto mo na rin siya. Give him a chance to explain himself, wala siyang kasalanan sa nakita mo--"
"Nakita ko ang nakita ko. I doesn't matter if it's his fault or not!"
"Just listen to him once, Dawn. Pagbigyan mo lang siya na mag-explain sa 'yo. "Yun lang ang gusto niya sa ngayon, ang mapakinggan mo siya."
"I'm done with listening, Red."
"Please... If you could only see him, he's really not himself. He got sick at hindi pa siya kumakain simula kagabi. Gusto ka lang niya makausap."
"I'm sorry, Red--" He took my hand and looked at me with pleading eyes.
"Don't give up on him, Dawn. Alam kong andyan na siya sa puso mo, don't let one thing ruin everything between the two of you. You changed him at sa nakikita ko, nagbago ka rin dahil sa kanya. Isang pagkakataon lang ang hinihiling niya sa 'yo."
Vince is sick? Parang pinipilipit ang puso ko habang nakiki-usap sa akin si Red. Vince is not okay, he's not himself because of me. Tama si Red, nagbago ako ng dahil kay Vince. At nakita ko din naman ang effort ni Vince sa 'kin. Pero, pero... Napalingon ako sa dalawang estudyanteng nagdidikit ng posters sa Dorm Gates.
"Monte Carlo Games?" Sabay naming tinignan ni Red ang poster at nagbasa.
"Para sa Foundation Day, two weeks from now."
"Parang Hunger Games talaga?"
Monte Carlo High School 45th Foundation Day
Monte Carlo Games
Sponsored by The Principal's Office and The Admin
Rules will be discussed on the Reaping Day. See you at the Campus Grounds.
May the odds be ever in your favor!
"Bago 'to, ah?"
"Hindi ba ganito ang celebration niyo ng Foundation Day?"
"We usually just have a certain theme at lahat iikot lang dun. Pero ang Games na ganito... hindi pa nangyari ito kahit kailan."
"Uhm. Please tell Vince to get well soon at mag-usap kami sa Sabado, sa Cafeteria over breakfast." I have a bad feeling about that Monte Carlo Games. Bago pa may mangyaring kakaiba na naman, kailangang magkausap na kami ni Vince once and for all.
Dumating ang Sabado at nakita ko na siya agad sa loob ng Cafeteria pagdating ko. Nagsasabi pala ng totoo si Red, nangayayat na agad si Vince at bigla akong na-guilty. Kasalanan ko ba 'to? I got my breakfast at agad dumiretso sa table kung saan siya naka-upo.
"Goodmorning!" I gave him my sweetest smile and sat beside him. Nakita kong nagliwanag agad ang mukha niya and managed to respond with a smile. Oh, Vince! What happened to you? Mas natitigan ko pa siya at nakita ko ang lalim ng mata niya at ang panda eyes niya. Ang putla niya at halatang hindi siya kumakain ng tama.
"Dawn, I'm sorry." Hinawakan niya agad ang kamay ko with both of his hands at tumitig siya sa akin.
"Vince..."
"I'll do everything, Dawn. Huwag ka lang mawala, 'wag mo lang akong iwasan. Hindi ko kakayanin 'yun."
"Vince kasi..." Teka, Dawn, mag-isip ka muna. "What happened to you? Bakit ganyan na itsura mo? Sabi ni Red, nagkasakit ka daw?"
"Hindi ko kaya kapag nawala ka, Dawn. I was so devastated with what happened. Hindi ko ginusto 'yung nangyari nung gabi ng coronation. It was-- It was--"
"Khione. Alam ko na. I already talked to her at sinabi niyang nabigla lang daw siya at--" At nagulat siya nang mag-respond ka sa halik niya. No. I couldn't tell him that. Not in his current state. Hindi ako bato at mahalaga pa rin siya sa akin. Pero sapat na ba itong nararamdaman ko para palampasin ang nangyari sa kanila ni Khione at sagutin ko na siya?
---END OF CHAPTER 10.20.14