Parker'sPoint of View
Takbolang ako ng takbo. Takot na takot ako sa mga nangyayari peropinipilit ko nalang isipin ang mga magagandang ala-ala namin. Paakyatna ako sa hagdan nang makakita ako ng dugo. Nag-alala ako pero hindiko nalang pinansin dahil kailangan kong magmadali.
Binilisanko ang pagtakbo, ito lang ang pagkakataon ko upang maialis doon sinaEthan at Dixon. Pagod na pagod na ako. Nag-aalala padin ako dahilhindi pa namin alam kung nasaan si Kevin, Kuya Dominic, Blake atGrey. Hingal na hingal na ako pero di ako pwedeng huminto. Nakaratingna ako sa Storage room. Dali-dali kong kinalagan ang mga kamay at paanila. Buti nalang at gising na sila. Bigla kaming nakarinig ng sigawat maya-mayay malakas na kalabog.
Saglitakong natigil. Sigurado akong boses yun ni Lee.
"ParkerBilis!" Sigawni Dixon kayat dali-dali narin akong tumakbo palabas gaya nila.
Nasahagdanan na kami banda nang biglang sumigaw si Dixon.
"Shhh!" Sabaynaming sita sa kanya.
"Angtuhod ko!" Sigawni Dixon na namimilipit na sa sakit. Nalamannaming may sugat pala ang tuhod niya kayat inalalayan nalang naminsiya ni Ethan habang pababa kami. Ngunit nanlamig ako nang makarinigna tila may tumatakbo pababa ng hagdan mula sa itaas namin.
Saglitakong napatingala at laking takot ko nang makitang tumatakbo angsalarin patungo sa direksyon namin!
"Maaabutanniya tayo" Pabulongkong sigaw kayat mas binilisan namin ang pagkilos. Nilibot ko angpaningin ko, sa dulo ng palapag ng hagdan ay may nakita akong isangpintuan, Janitor's closet yata. I dont want to die kayat out ofinstinct, binuksan ko ito. Buti nalang hindi ito naka lock kayatdali-dali kaming nagtago doon. Isiniksik namin ang aming mga sarili.
"Parker,dito ka sa likod ko" Bulongni Ethan at agad akong pinatago sa likuran niya.
Sumunodako at tumayo sa likuran nila ni Dixon. Tinatakpan namin ang amingmga bibig upang hindi niya kami makagawa ng ingay. Ramdam ko ang kabanaming lahat nang tuluyan na naming marinig na bumababa na ng hagdanang salarin. Halos tumigil ako sa paghinga.
Pikitlang ako ng pikit, pinapakalma ang nanginginig kong katawan nangdahil sa matinding takot.
"Shhh!" Nanlakiang mga mata ko nang bigla na lamang may kamay na tumakip sa bibigko. Gusto kong sumigaw sa takot at gulat ngunit nanigas na ako sakinatatayuan ko. Gusto kong sabihan sina Ethan ngunit di ko magawa.Katapusan ko na!
Anglamig lamig ng kamay na humawak sa akin.
"Shhh.Ako to Parker wag kang matakot" Muliniyang bulong niya sa tenga ko.
Nakahingaako ng maluwag nang makilala ko ang boses na yun. Agad akongnapalingon at ganun din sina Ethan at Dixon na narinig din ang bosesniya. Laking tuwa ko nang makitang ito ay si Robbie. Buhay na buhaysiya kaso duguan ang noo niya.
"Robbie?" Bulongko.
"Guysbilis may lagusan dito." Bulongulit ni Robbie at agad na hinigit ang braso ko.
Namanghakami nang makitang may sikretong pintuan pa pala sa loob ng Janitor'scloset. Pumasok kami doon ngunit walang ni isang gamit , pawangkadiliman ang nakikita namin. Biglang may iniangat si Robbie mula sasahig, Isa iyong lagusan gaya nang sa monitoring rooms!
Dali-dalikaming bumaba doon dahil baka maabutan kami ng salarin.
Nangmakababa na kami ay pansamantala kaming nakahinga ng maluwag. Akalanamin napakadilim doon pero hindi namin inakalang marami palangmaliliit na ilaw doon. Hindi masyadong maliwanag pero sapat na angmaliliit na ilaw na makakagabay sa amin sa mga tunnels.
Maliitat masisikip ang mga tunnels, kailangan pa naming gumapang. Muntik naakong mapasigaw nang makita kong may mga Daga na dumadaan-daan.Napatigil ako at tinakpan na lamang ang bibig ko. Takot na takot akosa mga Daga , ewan ko pero para akong aatakihin sa puso sa tuwingmalalapit ako sa daga. Lalo na ngayon, napakalaki ng mga daga dito.Halos kasinglaki ng mga pusa.
"Parkerclose your eyes para di mo sila makita. Hawakan mo ang paa ko, I'llguide you" Bulongni Ethan.
Pumwestosa harapan ko si Ethan para sundan ko siya. Na-aapreciate ko angginagawa ni Ethan. Napaka-close namin noong mga bata pa kami. BeforeI met Carly, he was my bestfriend until they migrated to USA.
Concentratelang kami sa paggapang nang biglang may tumunog na mga chimes.Napatingin kaming lahat kay Dixon na siyang nasa pinakalikuran namindahil parang doon nanggagaling ang tunog.
"Sorry!Sorry!" Pabulongna sigaw ni Dixon na parang takot na takot..
"Anongnangyari?!" Pabulongna sigaw ni Robbie.
"Parangmay nasagi ako sa ulo ko." Bulongnaman ni Dixon.
Tiningnanko ang sinasabi niya tutal malapit lang ako sa kanya. Nakita kong mayisang maliit na lubid malapit sa kanyang ulo at may nakapulupot namaliit na bell dito.
"Guysmag-ingat kayo sa dinadaanan niyo" pinaalalahananko nalang sila. Nagpatuloy lang kami sa paggapang, sinusundan langnamin si Robbie na siyang nasa unahan at dahil nasa kanya angblueprints.
Maya-mayapay biglang huminto si Robbie kaya't napahinto din kami
"Guysmay kahon na nakaharang, teka lang." Anunsyoni Robbie habang bumubulong parin.
Pilitkong iniingat ang ulo ko upang makita ang ibig sabihin ni Robbiengunit sadyang napakasikip ng lagusan at nauuntog lang ang ulo ko sabakal.
"Ahhh!Bitawan mo ako! Tulong! Tulong!" Nagulatkami nang biglang sumigaw si Dixon.
Napatinginkaming lahat sa kanya. Para akong tinakasan ng katinuan sa takot nangmakitang may humihila kay Dixon mula sa kanyang likuran.
"Bitawanmo ako! Bitawan mo ako!" Pilitna nagpupumiglas si Dixon. Masyadong masikip kayat nahihirapan kami,"Parker tulungan mo ako!" Sigaw ni Dixon kayat dali-dalikong sinubukang abutin ang kamay niya. Kitang-kita ko ang takot samukha ni Dixon, gustong-gusto ko siyang tulungan.
"Gapangbilis!" sigawni Robbie habang dali-daling gumapang.
"Parkergapang!" Sigawni Ethan at naramdaman kong hinila niya ang kamay ko.
Nagpupumiglas padin si Dixon upang makawala sa salarin ngunit halatang masmalakas sa kanya ang salarin. Gusto ko siyang tulungan pero hindi koalam kung paano. Pilit kong inaabot ang kamay niya ngunit di ko kaya.
Biglanghinampas ng salarin ang ulo ni Dixon kayat nawalan ito nang malay attuluyan ng nakaladkad palayo sa amin.
"Dixon!" napasigawnalang kami .
"Guysbilis!"sigaw ni Robbie
Nagpatuloynalang kami sa paggapang. Hindi na ako lumingon pa dahil natatakotako sa kung anong makita ko. Napaiyak nalang ako sa galit ko sasarili ko at awa kay Dixon. Sa kabila ng mga nangyari aynagpatuloy na lamang kami sa paggapang. Kung may natutunan man ako saeskwelahang 'to, ito ay ang maging matapang.
ThirdPerson's Point of View
Tinangka ni Rex na iangat ang barbedwire na nakapulupot sa kamay niCarly ngunit hindi niya iyon kaya. Ginawa ni Rex ang lahat ngnaisipan niya para makawala si Carly na hindi ito masasaktan ngunitnapakahigpit talaga ng barbedwire. Isang galaw lang ay namimilipit nasa sakit si Carly at lumalabas ang napakaraming dugo. Pinipilit niCarly ang sarili na wag tumili kahit na napakasakit na talaga.
Biglangnakarinig si Rex na parang may naglalakad sa labas. Natakot silangdalawa ni Carly dahil baka abutan sila doon ng salarin. Desperada nasi Carly na makawala doon kayat ibinuhos niya ang lahat ng lakas atsiya na mismo ang humatak sa dalawang kamay paalis sa barbedwire.Binaliwala nalang niya ang sakit. Napatakip si Rex ng mga mata niyadahil napakasakit ng ginagawa ni Carly.
Sawakas natanggal narin ang barbedwire ngunit malapit nang matuklap angisang parte ng balat niya sa kamay. Makikita narin halos ang maliitna parte ng buto nang kanyang kamay at panay ng pag-agos ng dugo muladito. Dali-daling tinalian ni Rex ng Tela ang kamay ni Carly na halosmahimatay na sa sobrang sakit.
Nag-isipsi Rex ng paraan kung paano sila makaalis buti nalang naalala niyaang sinabi ni Robbie na may lagusan sa kinaroroonan niya. Madali niyaitong nahanap kayat dali-dali silang bumaba dito.
Gapanglang sila nang gapang hanggang sa lumiko na sila. Hindi inaasahan niRex na may mababangga siya doon, Napasigaw silang lahat sa gulat .
"Hayopka Rex! Ang panget mo! Papatayin mo ba ako sa takot!" sigawni Robbie nang mapagtantong ito pala ay si Rex.
"Ikawdin tinakot mo ako hayop! Sinong kasama mo Rob?"tanong ni Rex
"SinaEthan at Parker!"
"Ohmy God Parker! Parker!" Napaiyaksi Carly nang malamang nasa malapit si Parker.
"Carly!" Napahagulgolsi Parker nang maalala si Miki.
Nagpatuloyna sila sa paggapang na pinangungunahan ni Robbie. Nakahinga sila ngmaluwag nang matanaw ang dulo ng mga tunnels. Nagpatuloy silahanggang sa makalabas sila doon, nasa isang parte na sila nang gubat.Unti-unti ng humihina ang buhos ng ulan ngunit ang hangin ay ganunparin. Nagpahinga muna sila sa Gubat pansamantala...
Parker'sPoint of View
Nakahingana kami ng maluwag dahil nakalanghap nadin kami ng sariwang hangin.Ngunit hindi ko parin maiaalis sa sarili ko ang mag-alala para kayKuya at Grey, maging sa iba pa naming kaklase.
Nilapitanko si Carly at agad siyang niyakap.Pareho kaming nasasaktan dahil samga nangyayari. "Parkeywala na si Miki! She died right in front of me! Wala man lang akongnagawa!" Sigawni Carly sa pagitan ng kanyang mga hikbi.
Gustokong magtanong sa kanya kung nakita niya ba sina kuya ngunit biglakong naramdaman na may tumutulo sa aking likod mula sa kanyang kamay.
Tiningnanko ang kamay niya, nagulat ako sa nakita; puno na ng dugo ang telangnakatali sa kanyang kamay. Naawa ako sa bestfriend ko kayat kinuha kokayat pinunit ko ang maliit na bahagi ng T-shirt ko. Itinali koiyon sa kamay ni Carly para madagdagan ng pressure ang sugat.
Nagpaalammuna ako sa kanya at nilapitan ko si Robbie upang gamutin din angsugat niya sa noo na dahil daw sa pagkahulog niya sa hagdan.Nagpahinga muna kami sa gubat, kailangan naming mag-ipon nang lakas.
Nakatulogang iba. Pinipilit kong matulog ngunit di ko kaya. Patuloy napumapasok sa isipan ko sina Kuya at Grey. Maayos lang kaya sila?
Biglaakong tinabihan ni Ethan, "Dika makatulog?"
Agadakong napa-iling, "Ikaw?"
"Dirin. stargazing tayo tulad nang dati " ayaniya
Gustokong ngumiti, kahit yung peke lang pero di ko talaga kaya. Sa dami ngnangyari sa araw nato, hindi ko alam kung makakatawa pa ako.
"Walangbituin sa langit, Malakas ang ulan kanina at mas lalakas pa siguro tomamaya."
Napatinginako kay Ethan. Na miss ko din ang mokong nato. Magkababata kami eh–pero nang-iwan siya't di na nagparamdam.
"Haayy....miss ko na yung mga kalokohan natin noong mga bata pa tayo" Alamkong kinakausap niya lang ako ng ganito upang malimutan ko ngpansamantala ang sitwasyon namin.
"Kunghindi ka sana umalis noon, hindi mo ako mami-miss" Biroko ngunit di siya tumawa. Napayuko na lamang ako.
"Alammo ba kung bakit ako umalis ng Pilipinas noon?" Hesaid as he smiled.
Dahan-dahanakong tumango, "Yeah,diba na promote sa trabaho yung tita mo kaya nagmigrate kayo?
Nawalaang ngiti sa mukha niya at dahan-dahan siyang tumango, "Ahtama yan yung sinabi ko sa lahat pero nagsinungaling ako sa inyonoon"
Nakunotang noo ko sa sinabi niya, "Anongibig mong sabihin?"
"I'vealways had a heart condition ever since I was a baby Parks.Nag-migrate kami para magpagamot" Seryosoniyang saad habang nakatingin sa mata ko.
Matagalbago ako nakasagot sa sinabi niya, Hindi ako makapaniwala pero siguronaman sa sitwasyon naming to ay hindi siya magbibiro. Unti-untingnamuo ang luha sa mga mata ko, "Wewere bestfriends Ethan, You shouldve told me!" Giitko
"Ayawkong kaawaan mo ako Parks. Isa pa kaya lang naman ako bumalik saPinas ay para makita ko kayo ni Dominic for the last time at paramakapagpaalam." Nakitakong unti-unting namuo ang luha sa mga mata niya. Pakiramdam koytuluyan na akong pinapatay sa sakit. Tama ba yung pagkakaintindi kosa ipinapahiwatig niya?
"W-hatdo you mean by last time Ethan?" Tanongko kahit alam kong maaari akong masaktan sa isasagot niya.
Napabuntong hininga muna siya bago sumagot
"EventhoughI went through medications and surgery, wala na talagang magagawa. Mydays are counted Parks at gusto ko lang talagang makapagpaalam kasiyun lang ang makakapag-pagaan ng pakiramdam ko kahit papaano."
Napaiyakna ako ng tuluyan dahil sa narinig. Para na kaming magkapatid kayatmasakit para sa akin na mawawala siya. Lahat nalang ba ng mgakaibigan ko mawawala na sa akin? Ganun ba katindi ang kasalanan ko?May ginawa ba akong masama sa past life ko?
"Alamko pinagsisisihan mong pumunta ka pa dito, Im sorry for bringing youthis kind of hell" Hindiko maiiwasang makonsensya dahil kung iisipin kami ni Kuya ang dahilankung bakit nasali siya sa bangungot nato.
Ngumitisiya at bigla niyang ginulo ang buhok ko gaya ng dati, "Walakang dapat Ikahingi ng tawad truth is I want to thank you. I wasafraid to die for nothing. Ang gusto ko may mabuting mangyari nangdahil sa kamatayan ko. Youre my bestfriend parker, you'll always bekahit na may Greyson kana"
Natigilkami sa pag-uusap nang biglang kumulog at kumidlat ng napakalakas.Nagising ang iba dahil dito.
"OhGod no!" Tilini Carly. Bigla naming naalalang may paparating nga palang bagyo.
"Guyskailangan na nating bumalik sa loob" Ethan
"Bakamamatay tayo pag bumalik tayo!" Giitni Robbie
Nasapoko ang ulo ko, "Taolang si Hershel at Tao lang din ang kasabwat niya! Theyre notinvincible! Theyre not an army! Matatalo natin sila pag-lumabantayo!" Agadakong napasigaw.
Nanlakiang mga mata ni Robbie, "S-siHershel ang pumapatay? At may kasabwat siya?" Gulatsila sa nalaman kayat dahan-dahan akong tumango.
"Elizawas Hershel's sister.... She blames us for her death" Biglangsaad ni Carly kayat nanlambot ang tuhod ko hanggang sa paupo akongbumagsak sa sahig.
"Thisis my fault... This is all my fault" Hindiko maiwasang mapahagulgol. Kung sana binuksan ko ang pinto ng gabingyun, kung sana hindi ako nagpakaduwag. Eliza was screaming my name,she was begging for me to help her but I didnt. I was a coward. I wasselfish. This... I deserve this.
"Hindilang ikaw ang may kasalanan Parker!" Giitni Carly.
"Nandundin kami ng gabing yun, tayong lahat ang may kasalanan!" Sabi pa niRex.
Maslalong lumakas ang ulan kayat wala kaming ibang magawa kundi tumakbopabalik sa mga tunnels. Layunin muna namin ang makabalik muna samonitoring rooms.
Gumagapangna kaming lahat sa lagusan, nasa unahan si Robbie kayat siya angsinusundan namin..
"Robbiehurry up!" Sigawni Rex
"Shhh!" sagotni Robbie na para bang kinakabahan, bahagya siyang napatingala.
Magingkami ay napatingala din. Kinapakapa ko ang dingding,Kahoyna pala. Siguradong nasa library kami kasi base sa pagkakaalala ko,ito lang yung gusaling gawa sa kahoy.
Patuloylang kami sa paggapang nang biglang may bumagsak na matalim na bagaymula sa taas.
Nagsigawankami nang mapagtanto namin kung ano ito—Isang Itak!
Biglaitong umangat at bumagsak na naman sa amin. Sa takot na baka tamaankami ay dali-dali kaming gumapang sa kahit na anong madadaanan namin.Nang dahil doon nagkahiwa-hiwalay kami nang dinaanan. Hindi ko nanakita sina Carly at Robbie
"Kamustakayo diyan?" Narinignaming sigaw ni Hershel habang tumatawa.
Patuloyniya kaming inaatake kayat sigaw lang kami ng sigaw. Alam naming orasna tamaan kami ng itak ay maaari namin itong ikamatay.
Muntikna akong tamaan buti nalang nakailag ako. Patuloy lang kami sapaggapang hangang sa naging iba ang tunog ng pagbagsak ng itak.Napalingon kami ni Ethan kay Rex na siyang nasa pinakalikuran namin.Nagulat kami sa nakita; Nabagsakan ng itak ang likod ni Rex.
"Rex!" Agadakong napasigaw nang makitang lumabas ang dugo sa kanyang bibig.Nasaksak si Rex at ngayoy mas dinidiinan pa ito ng salarin.
"Umalisna kayo" Sabini Rex habang lumalabas na ang dugo sa kanyang bibig ..
Napapikitna lamang ako sa takot.
"Parkerbilis liko dito!" Pabulongna sigaw ni Ethan kayat agad akong sumunod sa dinadaanan niya.Maya-maya pay kinapa ko ang dingding naramdaman kong concrete na ito.Hindi na niya kami mababagsakan ng itak. Ngunit hindi na namin kasamasina Robbie at Carly. Nagkahiwalay kami.
Inalisko ang takot na nararamdaman ko. Kailangan kong maging matatag. Hindina ako iiyak. Gagawin ko ang lahat para wala ng masaktan si Hershel.
Patuloylang kami sa paggapang hanggang sa makita ko na mayroong labasan saitaas namin. Binuksan ko ito, nakahinga ako nang maluwag dahil saliwanag at malawak na space, walang ibang tao doon. Nasa loob kami ngfaculty office.
Tinulunganko sa paglabas si Ethan.
"Parks,yung braso mo." Tiningnanko ang braso ko. Nagulat ako sa nakita ko, may sugat na pala ako sabraso, natamaan pala ako nang itak kanina...
"Ohmy God!" ngayonko lang naramdaman ang sakit at hapdi ng sugat ko.
Natigilkami nang marinig namin na may nagtatangkang bumukas nang doorknob.Mabuti nalang at lock ito. Narinig naming hinampas niya ngmakailang-ulit ang pintuan tanda na ito ay ang salarin.
"Ikawang bahala sa kanila, magpapahinga muna ako" Narinigko ang boses ni Hershel mula sa labas. Parang may kausap siya atmarahil ito ay ang kasabwat niya.
Biglaniyang hinataw ng itak ang pintuan habang tumatawa na parang baliw.Takot na takot kami. Mawawasak na niya ang Pintuan.
Nanginginigang mga kamay ko sa takot at hindi ko na mapigilan ang sarili kongmapahagulgol.
Binuksanni Ethan ang bintana.
"Parkerlabas dito bilis!" Aligaga niyang sigaw kayat dali-dali kongsinunod ang sinabi niya. Basang-basaang pader dahil sa lakas ng ulan at hangin. Mabuti nalang at malapitsa akin ang fire escape ladder. Madali akong nakakapit doon, madalinadin akong makakapunta sa ibang floor malayo sa salarin sapamamagitan nito.
"Ethanbilis lumabas ka na diyan hanggat hindi pa siya nakakapasok!" Sigawko sa pagitan ng mga hikbi ko at agad na inabot sa kanya ang kamayko.
Tiningnanniya ako sa mga mata, napakaseryoso ng mukha niya, "Climbto the other window Parker. Dont stop, dont look back okay? Just run!Dont stop running until youre safe Parker!" Ma-otoridadniyang saad kayat agad na nakunot ang noo ko.
Walangpag-aatubili akong tumango at muling inabot sa kanya ang kamay ko."Bilis Ethan lumabas ka na diyan!" Aligaga kong sigaw.
Nagulatako nang bigla siyang umiling "Icant Parks, I've always wanted to have a reasonable death, thank youfor giving me that opportunity," Biglangkumurba ang isang matamis na ngiti sa labi niya "Ilove you Parks, I always have and I always will. Dont look backokay?" atlaking gulat ko nang bigla niyang isinara ng malakas ang bintana atinilock ito.
Nanlakiang mga mata ko at kasabay nun ang otomatikong pagpatak ng luhako. "No....Ethan!Ethan get the hell out of there! Dont play the hero! Ethan lumabas kadito" Sigawako ng sigaw hanggang sa napapatili na ako.
Lumingonlamang si Ethan sa akin at ngumiti.
"Go."Hindi ko man naririnig ang boses niya, nababasa ko naman ang galaw nglabi niyang may ngiti.