Parker'sPoint of View
Paulit-ulitakong nagdarasal habang pinagmamasdan ko sina kuya mula sa CCTVcameras. Malapit nang mag-alas sais, unti-unti nang nilalamon ngkadiliman ang paligid.
"Parkstingnan mo tong nahanap ko." Ipinakita sa akin ni Robbie ang isangvideo camera na nahanap niya sa cabinet ni Sir Stanley.
"Kunanmo ako" Walang kagatol-gatol na sambit ni Robbie at bigla na lamangumayos sa kanyang pagkakaupo. Hindi ko alam kung ano ang gagawin niyapero sinunod ko na lamang ang sinabi niya at kinunan siya ng video.
"Samga nakakapanood nito, Ako si Robbie Lloyd Chen. Seventeen. Pogi.Kung napapanood niyo to ngayon siguro wala na ako. Bago ako mamataymay gusto lang akong sabihin sa kapitbahay ko; Manang ako po yungnakaputol sa sampayan ninyo five years ago, na-miss ko kasi yungmonkey bars sa playground, kaya sampayan niyo ang napagdiskitahan ko.Sana mapatawad niyo ako. Mommy, sorry kasi nangungupit ako sayo noon.Daddy sorry, ako talaga yung nakagasgas sa kotse at hindi yung aso niMang Kanor. Sa mga kapatid kong kutong-lupa, wag niyong papakialamanang mga gamit ko kapag namatay na ako kung ayaw niyong sunduin kokayo ng maaga. Sa lahat ng mga naging parte ng buhay ko, Salamat atPaalam" Ibinaba ko ang camera. Sa isang iglap bigla na lamangnapaiyak si Robbie, kanina pa pala niya pinipigilan ang luha niya."It's never too late to apologize. Mabuti narin to kung mamatayako atleast nakapag-kumpisal na ako." Tumatawa niyang sambit saakin kahit hindi pa ako nagtatanong.
Mulikong pinagmasdan ang video camera, papanoorin ko sana ulit ang mgasalitang binitawan ni Robbie ngunit hindi ko maiwasang mapangiwi sanapagtanto.
"Parkeranong problema?" Tanong niya.
Napabungisngisna lamang ako sabay kamot ng ulo ko.
"ParkerPaker ano?" Aniya habang nakakunot na ang noo.
"Hindiko natanggal ang takip ng lense. Kailangan mong umulit." Nag peacesign na lamang ako.
"Ikawna nga lang mauna." Giit niya habang nakangiwi.
Satotoo lang, gusto ko ring makapagpaalam just in case katapusan ko natalaga 'to. Iniabot ko sa kanya ang video camera.
"3,2, 1" Mahinang saad ni Robbie at agad akong sinensyasan na pupwedena akong magsalita. Saglit kong inayos ang buhok ko't huminga na ngmalalim.
"Myname is Parker Jane Imperial. 16 years old and future student sa NewYork Film School pero now im not sure if makaka-attend pa ako...Well,thats a long story hehehe. Mommy, Daddy if napapanood nyo to marahilwala na ako. Pero if may mangyayari mang masama sa akin, just knowthat I love you so much. If I would have another life, sana kayoparin ang pamilya ko. Kuya did everything to protect me my wholelife. Kuya, if anything happens to me, hindi mo yan kasalanan. I loveyou kuya, whatever happens. And to my boyfriend Greyson... I loveyou...."
Siguronga masakit magpaalam pero mas mabuti na lamang ito kesa umalis nangbiglaan at walang paalam.
*****
"Parkerano sa tingin mo ang nangyari kay Blake at Rex?" Biglangtanong ni Robbie kayat agad na nakunot ang noo ko. Pero oo nga,magmula kanina ay tanging sila nalang yung hindi pa namin nakikita.
"Ayokomang isipin pero baka wala na sila" napabuntonghininga na lamang ako, "SiHershel... Asan na kaya siya?"
"Probablydead. Sa horror movies, The whore is the first to die." Walangpaligoy-ligoy niyang sagot.
"Whatmakes you think were in a horror movie?" Kaninako pa talaga to gustong itanong sa kanya dahil simula pa lang ito nayung bukambibig niya.
Napabuntonghininga siya, "Parkshindi mo ba napapansin? Ganitong-ganito yung nangyayari sa horrormovies tapos maging tayo! Binubuo tayo ng archetypes ng horror moviecharacters and besides the killer is filming everything!"
"Tekaarchetypes? Anong ibig mong sabihin?" Hindiako bobo pero pag si Robbie ang kausap ko pakiramdam ko pinapakuluanang utak ko.
"Hearme out, most classic horror movie slashers ay may characters naMalandi, Mabait, Maarte, Matalino, May jock, May Weirdo, May tao-taolang at May Final Girl. Isipin Mo nga; Si Hershel ay medyo maykalandian. Si Grey yung president ng Supreme student council, hencethe good guy. Si Miki ang maarte. Si Dixon at Carly yung mga sobrangmatatalino. Si Blake at Rex ang bad boy. Si kevin yung gago. Ako yungweirdo at ikaw Parker, Ikaw ang final girl."
Napakamotnalang ako sa ulo ko.
"Okayyou have a point but Final girl? The hell does that mean?"Tanong ko.
"Karamihansa horror movies na napapanood natin ay parating babae ang bida. AngBabaeng mabait at inosente ang nabubuhay sa huli. Halimbawa yung samga original Slasher horror films na Halloween, Friday the 13th,Sleepaway Camp, I know what you did last summer, Scream at madamingiba pa! They always have the final girls! Mahilig ka sa horror moviessiguro naman alam mo na ang ibig kong sabihin! At sa lahat nang mgakaklase natin, baka ikaw yung Final Girl kasi ikaw, masyado kangmabait sa lahat! wala kang bisyo, ikaw yung parating nagugustuhan nglahat, Ikaw yung hindi masyadong maarte at isa pa, the virgin alwayslives" Biglasiyang napakamot sa kanyang ulo, "virginka diba?"
Agadko siyang binatukan. Kahit kailan utak sisiw parin tong mokong nato.
"Sothat explains why nakitulog ka sa room namin kahapon?" Kunot-nookong tanong.
"Yup!Since sure survivor ang Final Girl, malay mo madamay ako sa swertekapag parati akong didikit sa kanya." Taasnoo niyang sambit na para bang proud na proud sa sarili.
"Isapa pala, yung Red Herring." Dagdag pa niya.
"Redherring?" Nakunotang noo ko.
"RedHerring, yan yung characters na unang napaghihinalaan. Halos lahat ngmga clues tinuturo siya yun pala iba ang salarin. Minsan sinasadya ngkiller na may ibang mapagbintangan. At isa pa sa horrror movies,parating may twist!" Giit ni Robbie habang nanlalaki angmga mata.
"So?Sino ang red herring sa atin?" Tanong ko.
Ngumitisi Robbie, "Si Rex. He's a pervert and voyeur, but he's nokiller. Pustahan." Parang siguradong-sigurado si Robbie sa sinasabiniya.
"Robbie,Parker is everything okay? Over" Agadkaming natigil sa pag-uusap nang muling magsalita si Kuya sapamamagitan ng walkie talkie.
Mulinaming pinagmasdan ni Robbie ang Monitors, "Everything'sclear"
"Kuyamag-ingat ka parati" Sabatko.
"Iwill Parks" Tugonnaman niya.
Napansinkong biglang tumahimik si Robbie. Nagtaka ako dahil nakapako lang angtingin niya sa Camera 32.
"S-siRex nakahiga sa sahig" Nauutal niyang sambit.
"Akona ang pupunta sa kanya" Agad akong napatayo at kinuha ang isa samga walkie talkie.
"Parkstatawagan ko nalang sila! Sila nalang ang kukuha kay Rex baka mapatayako ng kuya mo at ni Grey kung may mangyari sayo!" Giitni Robbie ngunit napailing lamang ako.
"Yousaid it yourself, the final girl will live. At isa pa you said ityourself Rex is innocent, Kung may mangyaring masama kay Rex knowingthat I could have done something to help, hindi na kakayanin ngkonsensya ko." Dali-dali akong tumakbo palabas.
"HoyParker sandali!" Sigawni Robbie pero nagbingi-bingihan lang ako.
"Alertme if theres something wrong!" Sumigawnalang ako.
***
Ifound myself walking along the deserted rooms and offices.Nakakabingi ang katahimikan, hindi ko inaakalang hahantong kaminglahat sa ganito. Noon ayaw na ayaw ko dito dahil malayo ako sa Mommyat Daddy ko. Ngunit nagbago ang lahat ng mga ito lalong-lalo na nangmakilala ko si Grey...
Napabalikwasako nang bigla na lamang tumog ang walkie talkie este radyongdala-dala ko.
"Parker,nawala ang communication natin sa iba, Nawawala ulit sila! Bumalik kana dito bilis!" Bakasang pag-aalala sa boses ni Robbie kayat bumilis ang tibok ng puso ko.Natatakot akong baka may masama nang nangyari sa kanila pero gaya ngsabi ni Kuya kailangan akong maging matatag. Kailangan kong lakasanang loob ko. Hindi habang buhay ay pwede akong maging duwag.
Pinindotko ang button ng walkie-talkie upang magsalita, "CopyRob, malapit na ako kay Rex just hang in there" Bulong ko.
"Waaa!Parker naman! Ayoko pang mamatay!"
"Robbiewag kang sumigaw! Mapapahamak ako sayo! Just chillax okay and tell meif you see something" sagotko ulit ng pabulong.
Napabuntonghininga ako at muling ibinaling ang atensyon ko sa daang tinatahak.Think happy thoughts Parker. Happy thoughts. Iyon ang pilit kongitinatanim sa isipan ko.
Happythoughts didn't really do good so I just hum some songs that firstpopped in my head.
"Fudge!" Mulina naman akong napabalikwas sa gulat nang muling tumunog ang staticng radio hudyat na may paparating na mensahe. I swear to God pag akonapuno ako mismo ang lelechon dito kay Robbie!
"Waaaa!Parker! Bilisan mo!"pabulong na sigaw ni Robbie na halatang takot na takot na. Gustokong mag reply pero biglang naubusan ito nang battery! Naku naman!Wrong timing! Lechugas!
Ihinulogko nalang ito sa sahig at nagpatuloy nalang ulit sa paglalakadhanggang sa makarating ako sa kinaroroonan ni Rex.
"Rex!Rex! okay ka lang?! tara na bilis!" Inaalogko siya upang magising. Maya-maya pa ay dahan-dahanniyang ibinuka ang mga mata niya, "Li--- Li----" yunlamang ang tanging mga salitang lumabas sa bibig niya, hirap na hirapsiya sa pagsasalita at marahil dahil ito sa pagkahilo.
"Ano?lakasan mo boses mo, di kita marinig" reklamoko sa kanya.
♫ Takeit to the head! Yeah yeah ♫ biglangtumunog ang intercom ng skwelahan nang pagkalakas-lakas kayat agadakong napabalikwas sa gulat. "RobbieChen I hate you!" Napasigawna lamang ako.
Ngunitparang tinakasan ako ng kaluluwa ko nang bigla na lamang may taongnadapa sa tabi ni Rex at sumumsob sa sahig.
"Ikaw?!" napatiliako at dali-daling tumakbo nang mapagtanto kong ang salarin palaiyon. Gaya nang nakita namin sa CCTV footage, nakasuot siya ng itimat maskara ng demonyo.
Hinabolniya ako at nagawa niyang hilahin ang buhok ko dahilan para mapaatrasako patungo sa kanya. Parang tambol na ang puso ko sa kaba habangnanginginig na ako. I panicked, napahawak ako sa isang table atpinulot ang isang malaking stapler. Tinapon ko yun sa kanya perotanging maskara lang niya ang tinamaan ko. Nabitawan niya ang buhokko pero pilit niyang hinahatak ang braso ko. May hawak siyang lubidat pilit niya itong nilalagay sa leeg ko pero patuloy ako sapagpupumiglas. I kicked his crotch but saglit lang siyang napayuko sasakit na para bang di siya gaanong nasaktan gaya ng inaasahan ko.
"Lechugaska! Sino ka ba?!" Sasobrang galit ko napasigaw ako. Inilabas niya ang isangkutsilyong galing sa kanyang bulsa at narinig ko siyang tumili napara bang galit na galit. Nanlaki ang mga mata ko.
Ohmy God! Oh my God!
Alamko maaaring katapusan ko na to pero nakakainis yung kantang patuloyparing tumutugtog. Loko-loko si Robbie, nagawa pang magpatugtog ngkanta sa intercom.
Tumakbosiya papalapit habang tinututok ang kutsiyo sa akin, tumakbo nalangako patungo sa isang table. I panicked kayat inihagis ko sa kanya anglahat ng mahawakan ko. "Wagkang lumapit sa akin bwisit ka!!!" Tinaponko sa kanya ang upuan ngunit sinalo niya ito at itinapon pa niyapabalik sa akin. Sinubukan kong umilag ngunit tinamaan parin anggilid ng siko ko. Sigaw ako ng sigaw sa sobrang sakit peroipinagpatuloy ko parin ang pagtatapon ng gamit sa kanya. Nakahawakako ng isang keyboard sa computer, at agad itong itinapon sakanya.
"YESSS!" Paraakong batang binigyan ng kendi sa saya pagkakita kong natapon niyaang kutsilyong hawak nang dahil sa ginawa ko. Nag-unahan kami sakutsilyo, sinabunutan ko siya at pilit na tinatanggal ang maskarapero ang hirap. Pareho kaming nagtitilian; pareho na kaming nakahigasa sahig at nag-uunahang gumapang papunta sa kutsilyo nangbiglang may nakaunang pumulot nito.
"Layuanmo si Parker kung ayaw mong gilitan ko yang leeg mo!" Mautal-utalng iika-ikang si Rex
Nagulatkaming dalawa ng salarin. Sinamantala ko ang pagkakataon na makatayoat tinangka kong tanggalin ang maskara niya pero bigla niya akongnasuntok sa mukha. Mommy!My beautiful face!
Bahagyaakong bumagsak sa sahig dahil sa pagkahilo, nalasahan ko ang dugongtumutulo mula sa ilong ko. Bahagyang lumabo ang paningin ko ngunitnaaninag ko na tumakbo ang salarin palabas. Tinulungan muna akoni Rex na bumangon bago namin hinabol ang salarin .
Kitang-kitakong tumakbo ang salarin papalapit sa Janitor's closet. Iyon na angpinakadulo ng building. Wala na siyang matatakasan, Kakalbuhin kotalaga siya!
"Rexdead end na susunod" Ireminded him.
"Staybehind me" Wikani Rex kayat agad ko siyang sinunod.
Dahan-dahankaming lumapit doon. Alam naming baka magkarambulan kaming lahat.Napatingin kami sa dulo ng pasilyo at wala kaming nakitang ni-aninong salarin. Iisa nalang ang hinala namin, nasa loob na siya ngJanitors Closet!
Napatinginsa akin si Rex na para bang tinatanong ako kung handa na ako.Dahan-dahan akong tumango habang hawak-hawak ang keyboard na gagawinkong papukpok sa lechugas. "1,2, 3!" handang-handanaming binuksan ang Janitor's closet ngunit laking gulat namin nangwala kaming nakitang tao roon.
Nakunotang noo namin. Ginalugad namin ang buong kwarto pero wala... Ni bakaswala din. Natakot na kami ni Rex, alam naming baka sunggaban na namanniya kami kayat patakbo kaming bumalik ng monitoring room.
Pagkatoknamin ng pintuan, bumulaga sa amin si Robbie na putlang-putla atgulong-gulo ang buhok. Maluha-luha ito na parang bata at agad akongniyakap. "ParkerAkala ko katapusan na natin! Mabuti nalang buhay ka!
"AnongNatin?! eh ako nga yung muntikan!" Giitko.
"Kungmay nangyari sayo siguradong papatayin ako ni Dominic at ni Grey!Parker chop-chop victim ang kahihinatnan ko sa dalawang yun paanonalang masasayang yung ultimate pogi genes ko!"
Tamanga naman siya, nakakatakot si Kuya pag nagagalit.
Isa-isakaming binigyan ni Robbie ng bottled water. Dala marahil ng matindingpagod at kaba'y napaupo na ako sa sahig. Si Rex naman hilong-hiloparin yata kayat sumandal lang siya sa dingding.
Biglakong naalala si Kuya kayat unti-unting namuo ang luha sa mga mata ko.
"R-robsnasaan sina Kuya?" Mahinangwika ko, natatakot ako sa maaaring sagot niya kasi alam ko ang mgaposibilidad.
"P-parks,di ko alam. Bigla nalang silang hindi sumagot at namatay ang mgafeeds ng CCTV" Sagotni Robbie na hindi makatingin ng deretso sa akin.
Napahawakna lamang ako sa bibig ko, hindi ko maiwasang mapaluha dala ngmatinding takot at pag-aalala. Ayokong may mapahamak ni-isa man sakanila...
"Pinalanghapdin siguro sila ng usok na pampatulog gaya nung sa amin" Biglangsaad ni Rex kayat agad na nakunot ang noo ko.
"Teka,ano ba talaga ang nangyari sa cafeteria?" Tanongni Robbie. Kahit na may access kami sa CCTV cameras ay marami parinkaming mga bagay na di alam lalong-lalo na sa kung ano ba talaga angnangyari sa Cafeteria.
Bahagyasiyang napayuko, "Nagdadasalkami nun habang pinagmamasdan ang mga guards nang biglang may lumabasna usok mula sa air vent. Nung una hindi lang namin pinansin dahilakala namin may nagluluto lamang, hanggang sa na realize namin napatay na pala ang mga kusinera. Yung iba nagsi-alisan muna dahilhindi na kinaya ang usok pero kami naiwan doon... " Kwento pa niRex.
"Athanggang dun lang ang naalala mo?" Mulingtanong ni Robbie at dahan-dahang tumango si Rex.
Teka,bakit ganun? wala kaming nakitang ganung pangyayari camera feeds ngCafeteria noong mangyari yun at never naming inalis ang paninginnamin doon.
"Peroanong ginagawa mo doon sa office?" tanongko
"Idont know how I got there! Ang naalala ko lang nasa harapan na kitaat nakita kong nasa likuran mo na siya, may hawak siyang lubid atsasakalin ka yata niya! Tinangka kitang sabihan pero hindi akomakapagsalita, buti nalang nagulat ka sa kanta" Kwentoni Rex
Oonga pala yung kanta, kung hindi dahil doon baka wala na ako. Agadakong napatingin kay Robbie upang magpasalamat pero inunahan na niyaako,
"Yourewelcome, I'm awesome" Taasnoo nitong saad kayat isinalpok ko na lamang ang palad sa pisngi ko.
"Maaringisa lang sa atin ang salarin" Wikani Rex
"Matagalna naming iniisip yan pero bakit mo naman nasabi?"
"Nungbago ako nahimatay, may nakita akong nakasuot ng gas mask." Wikani Rex kayat bahagya akong kinilabutan. Siguro yung taong yun, siyayung sumugod sa akin kanina pero ang pinagtataka ko lang bakit ganunang........
"Paanokami nakasisigurong hindi ikaw yun?" Biglangtanong ni Robbie kayat muling napunta ang atensyon ko kay Rex.
"Satingin mo gagawin ko to sa sarili ko?" Inangatni Rex ang T-shirt niya at pinakita sa amin ang mga sugat at pasaniya sa buong sugat niya. Pagkakita ko sa sugat niya alam konghindi talaga siya ang salarin. Napakasakit kasi ng mga sugat niya.Parang tinadyakan siya ng maraming beses.
Biglakong naalala, paano tumunog yung speakers? Sabi nila sira yun?
"Robnaayos mo ba yung intercom?" Nakakunotang noo kong tanong.
"Yup!maliit lang pala ang sira, utak pala ni Mr. Stanley ang may malakingsira! At isa pa, mayroon akong golden hands! Naayos ko lahat."Pagmamalaki ni Robbie habang hinihimas ang kamay niya.
Hindimaalis sa isip ko ang nangyari sa iba, alalang-alala parin ako, sanaokay lang sila. Papa God wag mo silang papabayaan, "Rob, wala ba talagang feed sa pinuntahan nina kuya?"
Lumapitkaming tatlo sa mga monitors. Totoo nga kadiliman lamang ang nasa mgamonitors na malapit sa pinuntahan nila kuya.
"Tekamay video ba sa nangyari kay Parker kanina?" tanongni Rex
"Oo,para kayong nasa pelikula kanina. Nyeta alam niyo bang halos mabunotko ang lahat ng buhok ko sa takot! buti nalang din talaga nakabangonka kanina Rex"
Napatinginako kay Rex at agad na nagpasalamat. Kahit na may pagka-gago siya,mabuti parin siyang tao.
Napatigilkami sa pag-uusap nang makita naming pinapakita na yung parte nahinahabol namin yung salarin. Kitang-kita namin na pumasok siya saCloset. Walang ibang pintuan doon kayat saan siya nagtago?!
"Horrormovies" Mahinangbulong ni Robbie at bigla na lamang siyang yumuko at kinakapa angsahig.
"Robswhat are you doing?" Tanongko kay Robbie ngunit di niya kami sinagot, sa halip ay nagpatuloylang siya sa pagkapa-kapa sa sahig na para bang may hinahanap atmayat-maya niya itong kinakatok. .
Biglangnanlaki ang mga mata ni Robbie, "Guys!tulungan ninyo ako! iangat natin to bilis!" aligagangsaad ni Robbie kayat dali-dali naming sinunod ang sinabi niya.Iniangat namin ang isang kahoy na bahagi ng sahig. Kung titingnanpara lang itong parte ng simentong sahig pero hindi...
Nagulatkaming lahat sa nakita, mayroong lagusan sa sahig kung saan maaaringmag-kasya ang iilang-katao.
"Tamanga ang hinala ko, kaya pala bigla nalang nawawala at lumilitaw kungsaan-saan ang salarin. Marami palang sikretong lagusan angeskwelahan..." Anunsyoni Robbie.
Hindiako makapaniwala sa nakikita ko. All this time akala kokwentong gaguhan lang to pero hindi. Totoo nga yung mga lagusangsinasabi nila.
"Thisschool," bahagyangsinapo ni Robbie ang kanyang ulo, "Inever believed the rumors pero totoo nga talaga! Some say this schoolwas built on the Japanese era; back then this building wasn't aschool but a barracks! And people got too paranoid with all themurders and invasion. This explains kung bakit may mga sikretonglagusan!" Pagtatantoni Robbie.
"Ayosdin pala ng skwelahan natin, ready sa digmaan pero sa isang serialkiller hindi" Sarcasticna saad ni Rex.
Basesa mga narinig kong kwento, nakalock ang lahat ng mga lagusan atilang dekada na itong hindi nabubuksan. Dapat napakarami nitong sapotng gagamba ngunit iilan lang ito, palatandaan na dito nga dumadaanang salarin. At marahil nabuksan niya to dahil sa skeleton key.
Napatinginako sa relo ko, gabi na.
"Dibadapat nasa Siyudad na ngayon si Chief?" Tanongko ngunit nagtaka ako nang bumakas ang lungkot sa mukha ni Robbie.
"Wesaw him leave, we cant be sure if he made it. Hindi tayonakasisisguro dahil baka may patibong na naman." Sabini Robbie
Biglakong naalala ang mga ginagawa ni Daddy sa tuwing gumagawa sila ngbuilding. He was an engineer kayat parati siyang may ginagawa atdinadalang blueprints sa bahay.
"Robbiewe need blueprints." Giit ko.
"Anongblueprints?"Kunot-noong tanong ni Rex.
"Blueprints,nandoon ang detalye at structure ng buong school. Malalaman natin anglahat ng mga sikretong lagusan dito. We might have the upper handkung alam natin ang bawat pasikot-sikot ng lugar nato." Paliwanagko.
"Angtanong... Nasaan nakalagay ang blueprints?"Tanong ulit ni Rex.
"Bakanandito? Bilis hanapin natin!" Giitni Robbie at dali-daling binuksan ang mga malalaking cabinet.
Saglitkong nasapo ang ulo ko. Diyos ko gabayan niyo po kaming lahat. Sanapo hindi sila pinapahirapan o sinasaktan.
ThirdPerson's POV
Maramiang naniniwala sa milagro at swerte ngunit iilan lang ang mga taongmapalad na nakakasaksi at nakakaranas nito. Lingid sa kaalaman nglahat, mayroon palang milagrong nagaganap sa kabilang dako ng dagat...
Hingalna hingal si Chief ngunit kahit pagod ay patuloy siyang nagsasagwan.Patagal nang patagal ay lumalakas na ang alon at hanging dala ngnapakalakas na ulang sinasamahan pa ng kulog at kidlat. Walang awatsa pagdadasal si Chief sapagkat maaring ito na ang huling sandalinang buhay niya. Ang maliit na rubber boat sinasakyan ay napapasukanna ng tubig hanggang sa tuluyan na nga itong lumubog kayat sigaw nangsigaw si Chief. Marunong siyang lumangoy pero nahihirapan siya dahilsa malalakas na alon.
Ilangminuto ang nakalipas ay hindi na niya kayang kumapit pa sa rubberboat, nakapikit na lamang siya at naghihintay sa kanyangkatapusan...naramdaman niyang nawawalan na siya ng hininga. Pumapasokna sa kanyang ilong at bibig ang tubig dagat ngunit bago siyatuluyang nawalan nang malay ay may nakita siyang Ilaw, isangnakakasilaw na ilaw....
"Diyosko, sana mapatawad mo ako sa mga kasalanan ko" bulongng matanda hanggang sa unti-unti na itong napapikit.
"Gising!Manong gising!"
Dahan-dahangidinilat ni Chief ang kanyang mga mata nang marinig niya ang isangnapakalabong boses. Hindi niya inaasahan ang nakita niya; purokadiliman at biglang bumulaga sa kanya ang mukha nang isang lalaki.
"Diyosko nasa purgatoryo na ba ako?" angtanging nasabi ni Chief nang ngumiti sa kanya ang lalaking naka-itim.
"Ikawpa ang tinulungan! Ikaw pa ang may ganang mang-lait!" Sigawsa kanya ng mangingisdang tumulong sa kanya.
Agadnapabangon si Chief at kahit hilong-hilo pa'y inilibot niya angkanyang paningin at napagtantong nasa isang malaking bangka siya.Agad siyang nabuntong hininga at nagsimulang umiyak, "Diyosko salamat!!!" napasigawsiya
"Manonganong ginagawa niyo dito? di nyo po ba alam na may paparating nabagyo?" tanongng isa pang lalaking nakasakay sa malaking Bangka.
Napasinghapang matandang sekyu, "Tulungannyo kami! galing ako sa provident high! May pumapatay! naiwan doonang mga estudyante!" pagmamakaawani Chief
"Bakadoon galing yung narinig naming pagsabog? Tumawag kami kanina sasiyudad pero baka sa susunod na araw pa daw nila mapupuntahan dahilnapakalakas na bagyong paparating" Kwentong mangingisda
"Narinigniyo ba yung sinabi ko?! Pinapatay na ang mga bata dun! Kailangannila ng tulong!"
"Manongang mabuti pa pumunta muna tayo sa siyudad para makahingi ka ngtulong sa mga kinauukulan. Hindi namin kaya yang mamatay tao eh, ayawnaming madamay at isa pa may paparating na bagyo" Kalmadongpaliwanag naman ng mangingisda.
Naiintindihanni Chief ang ibig sabihin nila kayat nagpatuloy sila patungongsiyudad. Hindi parin maalis ang Kaba at Pag-aalala ni Chief sa mgaestudyante, alam niyang may kasalanan din siya.... pati na din angPrincipal ng eskwelahan..