KABANATA 5
Dedicated to:AstreaKim
Dighay
Malakas na nakahandusay ang magnanakaw. Napangiwi ito sa sakit at kirot na naramdaman.
Ang mga tao na nagsisigawan ay naging tahimik. Batid kong nasa akin ang mga tingin nila.
Tss.
Malakas kong tinadyakan ang likod nito'ng snatcher. Napa-agik-ik naman ito sa sakit. Akmang tatadyakan ko ulit ito ay bigla ito'ng gumulong at tumayo. Sinubukan niya ako'ng suntukin ngunit agad ko itong naiwasan.
Sipa. Iwas. suntok. iwas. sipa.
Mukhang gusto ata nito'ng ma-hospital tss wrong move boy.
Tumalon ako at binigyan ng isang malakas na sipa sa mukha ang snatcher. Humandusay ulit ito at nawalan ng malay.
"Buti nga sa'yo."sabi ko at tahimik na pinagpagan ang suot na sayal. Muling umingay ang mga tao sa paligid at nagbulong-bulongan ng kung ano-ano.
"Ano'ng klaseng binibini ba iyan?na kayang makipaglaban sa isang tulisan!"
"Kahanga-hanga!"
"Ibang klase ang kanyang galing!mukha siyang eksperto sa pakikipaglaban!"
"Ang husay niya! isa siyang bayani!"
"Ngayon lang ako nakakita nang ganoong klaseng binibini, mahusay at palaban!"
Umikot ang mata ko sa narinig. Small thing.
But why is this a big thing to them? ngayon lang ba sila nakakita nang babaeng nakiki-paglaban?
Tumalikod na ako at nagsimula nang maglakad palayo pero bigla ako'ng napatigil nang may humawak sa siko ko. Mabilis kong liningon kung sino'ng pangahas na humawak sa'kin at akmang ibalibag ang walang hiyang 'yon nang makita ko ang mukha nito. Siya iyong ginang na ninakawan ng isang tulisan.
Binawi ko ang siko ko sa pagkakahawak niya. "Ano ang kailangan niyo?" I flatly asked her.
Ngumiti lang ang ginang at hinawakan ang dalawang kamay ko. Napataas ang kilay ko rito at pinagtakahan ng tingin. What is she doing?
"Ako'y lubos na nagpapasalamat sa iyong ipinakitang kabayanihan binibini, ngayon lang ako nakakita ng isang binibining kay galing makipaglaban."ngumiti ulit ito at may inilagay sa aking kamay. Isang pera.
"Nawa'y tanggapin mo ang aking handog pasasalamat sa iyo."
"Hindi ko kailangan nito at hindi naman kita tinulungan. He deserved it anyway."sabi ko at walang pag-alinlangan binalik ang salapi sa kanya.
Nagulat ito sa aking ginawa at mukhang nagulat rin ito sa lenggwaheng binigkas ko sa hulihan. Napakunot ang noo ko. Hindi ba talaga sila nakaka-intindi ng ingles? Mukha nga'ng napag-ewanan na sila.
"Ngunit kahit na binibini, ako ay tinulingan mo pa rin. Kung hindi dahil sayo wala na sana ang pina-kamahalaga kong kwentas na ipapamana ko pa sa aki'ng mahal na anak."ngumiti ulit ito at binalik ulit ang salapi sa'king kamay.
Nag-isang linya ang kilay ko dahil sa ginawa nito. Why so kulit? Bumuntong hininga na lang ako.
Hindi kailan man nangyari sa buhay ko ang tumanggap ng pera lalo na sa ibang tao. Kaya hindi ko gustong tanggapin ang perang binigay nito sa'kin dahil isa pa marami naman ako'ng pera at hindi ako nauubusan. Isa pa, hindi ko naman sadyang tulungan ito.
Hindi na lang ako umimik dahil masyadong makulit at mapilit ang ginang na'to. Isa pa, wala nga pala akong dalang pera ngayon.
Palihim ko na lang inirap ang mga mata ko at saktong nabaling ito sa dalawang gwardiya ng ginang na ngayo'y ay tinutuligsa ang tulisan.
Ang isang gwardiya ay kinuha ang kwentas na kulay ginto na may dalawang sing-sing. Agad nitong binigay sa ginang na ngayo'y may galak sa mukha.
Bumaling ito sa'kin at ngumiti."Maraming salamat talaga sa iyo, binibini." tinitigan ako nito at maya-maya ay tinanong ulit ako.
"Ano ba ang iyong pangalan magandang binibini?"
"Bakit?"
"Nais ko lang malaman nang sa gano'y kung magkita tayo ulit ay may maiitatawag na ako sa'yo."
Well, kung mag-kikita pa tayo.
"Zeime."tipid ko na lang sagot.
"Zeime? kay gandang pangalan ngunit ngayon lang ata ako naka-rinig ng ganyang ngalan."aniya'ng nagtataka.
May humintong kalesa sa harap naming dalawa kaya napatingin kami dito. May lumabas na gwardiya mula sa loob at pumunta sa ginang.
"Senyora, narito na ho ang kalesa. Tayo na't umalis."sambit nito.
Bumaling sa'kin ang ginang at ngumiti.
"Paalam binibining zeime, ako'y nagagalak na makita ka at maraming salamat."anito at sumakay na ng kalesa.
Sinundan ko ito ng tingin hanggang sa mawala na ito sa paningin ko.
Tiningnan ko ang perang binigay sa'kin ng ginang. Halos lumuwa ang mata ko nang makita ang halaga ng pera.
"Twenty pesos?!"gulat kong sigaw. What the hell? Nagbigay pa siya? Kung maliit lang namang halaga ang ibibigay niya. Mukha'ng mayaman naman 'yong ginang na 'yon. Hays.
Tumunog ang tiyan ko senyales na gutom na ako. Hinawakan ko ang tiyan ko at hinimas.
"I'm starving. Makakabili kaya 'tong bente pesos na'to?" Inis kong wika habang tinitingnan ang pera.
Nagsimula na'ko'ng maglakad patungo roon sa 'Kainan ni Aleng mileng' pero napatigil ulit ako.
Lumingon ako sa likuran ko and just like I thought everyone's staring at me, again and again.
"Tss kanina pa sila ah? tusukin ko kaya ang mga matang 'yon?" I murmured to myself. Tiningnan ko lahat ang mga tao kaya agad itong nag-sibalik sa mga kung ano ang ginagawa nila.
"Ignorant." Ani ko at umirap.
Nasa harapan na ako ng 'kainan ni Aling mileng'. Tiningnan ko muna ang kabuuan nito mula sa haligi, disenyo, atpb. Simple lang ito na gawa sa kahoy.
Pumasok na'ko at umupo sa bakanteng lamesa. Hinawakan ko ang ibabaw ng lamesa at ngumiwi agad ako nang may malagkit ako'ng naramdaman sa kamay ko.
"The hell? Ano 'to?!"ngiwi ko.
"God! Wala ba silang waiter? o tagapunas man lang ng kinainan? Ang lagkit pa oh, kadiri." hindi maipinta ang mukha ko kaya tumayo ako at pumunta sa unahan kung saan naka-display ang mga pagkain.
"Excuse me."tawag atensiyon ko sa isang tindera na agad naman ako'ng nilingon. "Wala ba kayong tagalinis ng mga kinainan? ang dumi pa ng mesa niyo, pakilinis nga roon dahil kakain ako. I don't like eating in a dirty table or place so clean it up or else.."binigyan niya nang masamang tingin ang tindera na nakabuka ang bibig.
The heck!
"Kung hindi mo mamasamain binibini ngunit hindi kita naiintindihan, masyadong malakas ang iyong pagkasabi at may halong ibang lenggwahe ang iyong salita."banayad na saad nito.
Umikot ang mga mata ko. Stupid.
"Ang sabi ko paki-linis ng mga lamesa! ang dumi-dumi!"sigaw ko kaya naagaw ko ang atensiyon ng mga kumakain duon. "Na-iintindihan mo na ba? please don't make me repeat again or else ikaw ang gagawin kong adobo sa dami ng taba mong 'yan!"
Nagulat ang tindera sa sigaw ko at ang iba pa, walang nagawa ang tindera kundi ang sundin ako. Also, it's their duty to clean up the table after the costumers are done eating.
All day was a hell to me. It's fvcking frustating the hell out of me. This is too much.
Tumunog ulit ang tiyan ko.
"Oo na! kakain na! tanginang tiyan ka!"
Inis kong sigaw sa sarili.
Tiningnan ko ang mga pagkaing naka-display.
Adobong manok,kare-kare,pritong isda,sinabaw na isda/manok/baboy,pansit bihon,atbp.
"Hey."tawag ko sa isang pang tindera na nakatingin sa'kin na parang ewan.
"What are you lookin' at? kilos na! gusto ko nitong adobong manok, pansit, pritong isda, sinabaw na manok at kare-kare tsaka limang baso ng kanin bilis!"bumalik na'ko sa lamesa pero bago pa ako umupo ay sinuri ko muna ito kung malinis na ba. Nang makitang malinis naman ito ay umupo na ako.
Maya-maya pa ay dumating na ang pagkaing in-order ko. Thanks makakain na sa wakas ako at ng tuluyan na nang tumahimik ang tiyan ko.
Kuminang ang mga mata ko habang naka-tingin sa mga pagkaing nasa harapan ko. It smells delicious. I admit I'm not used to eat with cheap restaurant like this. I always go for a fancy and pricey restaurants.
Kinuha ko na ang kutsara at tinidor at sinimulan nang lantakan ang mga pagkain na nasa harapan ko. I can't deny the fact that it's really delicious! Delicious than it smells.
Nang matapos ako'ng kumain ng higit tatlumpong minuto ay napahilig ako sa upuan habang hawak-hawak ang tiyan. I'm so fvcking full!
Hindi ko inaasahan ang malakas kong pag-dighay. Batid kong rinig iyong ng lahat kaya't agad kong tinakpan ang bibig ko at ipinalibot ang tingin. Pumikit ako nang mariin nang makitang lahat ng tao ay nakatingin sa'kin.
This is hella fvcking embarassing!
What the hell is wrong with me? I just make my self embarassed in front of so many people. Well, I can't help it. Burping happens everytime especially when we're really full. But in my situation, I just did it in public.
Ugh!
I heard someone laughed at me lalo na ang mga ka-babaehan at ang iba naman ay mukhang namangha sa'kin. This is what I really hate..when someone is making fun of me. I feel like...whatever.
"Haha! gutom na gutom ata ang binibini kaya't ang lakas ng kaniyang dighay"
"Hahaha tama ka riyan kaibigan."
"Tsaka parang wala siyang maayos na pag-uugali, sino ba nama'ng binibini ang didighay sa nakakarami isa iyong malaking kahihiyan."
"Nakakatuwa siyang tingnan."
Para atang lumabas ang mga usok sa ilong ko dahil sa inis sa narinig. Nakakatawa? Mukha ba ako'ng clown?
Well, I know it's really embarassing for me to burp at public. But is it funny though?
Uminom muna ako ng tubig bago tumayo ng tuluyan. Lumapit ako ro'n sa lamesa na kung saan puros babae. Sila iyong babaeng nag-chismisan sa'kin. Sana nga lang ay hininaan nila ng konti ang boses nila. Are they expecting me to not hear it? Malapit lang ang pwesto ko sa pwesto nila. Or sadyang pinaringgan nila ako?
Well...
Walang emosyon ang mga mata ko nang tuluyang makalapit dito. Pinagcross ko ang dalawang braso ko sa dibdib.
"Kung ako sa inyo itikom niyo na lang ang mga bibig niyo. Dahil kung hindi ay ako ang gagawa ng paraan upang maitikom 'yan. Huwag niyong hayaan gawin ko 'yon. Magulat na lang kayo'ng nawalan na kayo ng mga bibig." Seryoso kong wika rito sa mga babaeng 'to.
"Tandaan niyo ang sinabi ko."huli kong sinabi sakanila at tinalikuran silang nakanga-nga ang mga bibig at parang naubusan ng salita.
You don't dare speak something funny about me bitches because I can do thrice with that so be aware, because Im not that typical like other girls.
Napangisi na lang ako at pumunta sa harapan, nit minding everyone's eyes on me. Nang makalapit ako ay du'n ko pa na-realize kung ilan ang nabili kong mga pagkain. Fvck!
I inhaled deeply and asked the tindera sa presyo ng in-order ko lahat. Napalunok ako at kinabahan. Nalulula kasi ako sa pagkain at lalo nang gutom ako.
"S-So magkano ba lahat?"tanong ko.
"Sampung peso lang po lahat."naka-ngiting saad ng tindera.
"Ten pesos?!" Lumuwa ang mata ko, di maka-paniwala sa sabi nito.
"Opo."sagot naman nito sa'kin na nagtataka sa inasal ko.
Hindi man ako maka-paniwala ay para rin akong nabunutan ng tinik. Naka-hinga ako ng maluwag at kinuha ang pera sabay bigay sa tindera.
I guess someone didn't know how to count, e?
Umalis na'ko sa kainan na 'yon at iginaya ang sarili sa bayan kung saan marami ang mga nag-titinda. Nagmasid-masid lang ako sa paligid hanggang sa tumigil ang mata ko sa isang pamilyar na mukha.
"Is that filina?"
_________
A/n: Sorry for the late update. Just got busy with my studies.
Please hit the star button if you like it. Let me know your thoughts 'bout this chap! And to those who haven't followed me yet, follow me na. Thank you! Enjoy reading! :>
greenhearts__ 💚