10 Αυγούστου 2019,
Γεια σου και σε σένα αγαπημένη μου φιλενάδα! Όπως πάντα, σου γράφω αργά το βράδυ. Συγγνώμη που σε παραμελώ τον τελευταίο καιρό αλλά η κάθε μέρα είναι ξεχωριστή και μία καινούργια έκπληξη με περιμένει. Χθες σου είχα πει πως οι φίλοι μου ανέλαβαν την λίστα μου και πλέον οργανώνουν κάθε έκπληξη χωρίς εγώ να ξέρω το παραμικρό. Όλη αυτή η αναμονή και η ανυπομονησία για το τι θα μου ξημερώσει, προκαλεί ένα ελαφρό τρέμουλο στο κορμί μου. Ποτέ πριν δεν είχα νιώσει τόσο χαρούμενη. Βέβαια, ακόμη νιώθω τύψεις που αφήνω τους γονείς μου μόνους ή που δεν περνάω όσο χρόνο θα ήθελα με τον αδερφό μου. Κάτι μέσα μου μου λέει πως θα υπάρξουν μέρες που θα αφιερώσω ολοκληρωτικά σε αυτούς.
Σήμερα το πρωί και ενώ εγώ κοιμόμουν του καλού καιρού, οι φίλοι μου ήρθαν σπίτι και έφεραν μαζί τον 'εξοπλισμό' τους. Μαζί με τους γονείς μου, μου ετοίμασαν ένα πλούσιο και γεμάτο βιταμίνες πρωινό και έπειτα ήρθαν να με ξυπνήσουν με αγκαλιές και φιλιά. Η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκα με την υπερβολική αυτή εκδήλωση αγάπης διότι δεν είμαι συνηθισμένη σε αυτές τις πράξεις. Μέσα μου στεναχωρήθηκα λίγο που εξαιτίας της κατάστασης μου όλοι με θεωρούσαν ευάλωτη και υπήρχαν στιγμές που με κοιτούσαν με οίκτο. Μακάρι να είχα το ψυχικό σθένος να τους πω πως βαρέθηκα να μου συμπεριφέρονται σαν παιδάκι, να τους εξηγήσω πως τους ήθελα δίπλα μου και να τους ζητήσω να μου συμπεριφέρονται όπως παλιά. Όμως ένα κομμάτι του εαυτού μου απολάμβανε τις πρωινές αγκαλιές και τα φιλιά στο μέτωπο γι' αυτό και προτίμησα να κρατήσω τις αγενείς σκέψεις για τον εαυτό μου. Εξ' άλλου ένιωθαν και αυτοί άσχημα που σε λίγο καιρό δεν θα τους κρατούσα συντροφιά. Με αυτήν την σκέψη τους δικαιολογούσα και θα τους δικαιολογώ για όσο χρειαστεί. Δεν το κάνουν για να με μειώσουν, το κάνουν επειδή με αγαπούν και με θέλουν κοντά τους!
Μετά το πρωινό το οποίο δεν μπόρεσα να φάω ολόκληρο - ποιος τρώει έξι διαφορετικά μαγειρεμένα πιάτα; - καθίσαμε όλοι μπροστά από την τηλεόραση και βλέπαμε παιδικές σειρές. Παλιές παιδικές σειρές όπως Λούκι Λουκ, Πίπη Φακιδομήτη, Bahar - το υπέροχο αυτό ελαφαντάκι που έχει μια ολόκληρη οικογένεια-, power rangers, ζορό και φυσικά τους ευχούληδες. Ήταν το πιο ωραίο πρωινό της ζωής μου! Τελικά όλα αυτά τα παιδικά κρύβουν τόσα πολλά νοήματα, νοήματα που παλιά δεν μπορούσα να αντιληφθώ όσες φορές και να τα έβλεπα. Πάντα χαιρόμουν με τις νίκες των καλών χαρακτήρων και πάντα απαξίωνα τους κακούς χωρίς, όμως, να ξέρω την ιστορία ή τον λόγο που έχαναν.
Αφού τελειώσαμε τον μαραθώνιο επεισοδίων των σειρών, κλείσαμε την τηλεόραση και αρχίσαμε μία συζήτηση περί ανέμων και υδάτων. Η Μαριλία μας αφηγήθηκε πως γνώρισε ένα αγόρι την χθεσινή νύχτα, ενώ ο Κυριάκος περιέγραψε παραστατικά τον τρόπο που έβαλε φωτιά στην κουζίνα του σπιτιού του! Μα αυτό το παιδί ούτε μακαρόνια δεν ξέρει να κάνει; Πώς είναι δυνατόν να βάλει φωτιά ενώ υπάρχουν μόνο τρία βασικά βήματα; Απλά ακατόρθωτο. Προς το τέλος της συζήτησης τα παιδιά ξεκίνησαν να κοιτιούνται μεταξύ τους με βλέμματα που έκρυβαν νοήματα. Στην αρχή νόμιζα πως θα μου έκαναν καμία πλάκα μετά όμως κατάλαβα τον πραγματικό λόγο.
《Λέμε να προχωρήσουμε την λίστα σου.. αφού δεν ξέρουμε πόσος χρόνος σου έχει απομείνει..》Ο κλήρος πέφτει στον γενναίο. Η Δέσποινα πήρε τον λόγο και μου εξήγησε πως άλλαξαν την σειρά της λίστας μου με τα καλύτερα προς το τέλος. Έτσι σήμερα θα κάναμε κάτι δημιουργικό αλλά όχι τόσο συναρπαστικό. Της χαμογέλασα αβέβαια, γεμάτη άγχος στο αίμα μου.
Με τα βλέμματα τους συνεννοήθηκαν και έβγαλαν από μια σακούλα κινητά, οδοντόκρεμα, σύριγγες, κόλλα, ψαλίδι, σχοινί, φουσκωμένα μπαλόνια, μία κάμερα, μανταλάκια, ψεύτικο αίμα, κέτσαπ, προφυλακτικά και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.
《Τι έχετε στο νου σας;》Ρώτησα ταραγμένη και έριξα μια βιαστική ματιά στα πράγματα που απλώνονταν στον δερμάτινο γκρι καναπέ του σπιτιού μου. Εκείνοι πήραν μια πιο πονηρή ματιά και το χαμόγελο στα χείλη τους απλώθηκε ακόμη περισσότερο.
Πραγματικά έμεινα να τους παρατηρώ με το στόμα ανοιχτό, προσπαθώντας να φέρω στην μνήμη μου την λίστα και να μπω στην διαδικασία να σκεφτώ σε ποιο νούμερο αναφέρονταν. Σύντομα τα μάτια μου γυάλισαν από χαρά και το σώμα μου πετάχτηκε από τον καναπέ με ένα απρόσμενο σάλτο.
《ΠΕΣ ΜΟΥ ΟΤΙ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΙΟ ΤΡΕΛΕΣ ΦΑΡΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;》Κραύγασα ανυπόμονα και μόλις μου το επιβεβαίωσαν αρχίσαμε όλοι να ουρλιάζουμε και να γελάμε ξέφρενα.
Ο αδερφός μου έριξε μια ανησυχητική ματιά και ένα πονηρό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του. Ναι αυτό το ζιζάνιο σίγουρα μπορούσε να μας βοηθήσει να βγάλουμε εις πέρας και αυτήν την επιθυμία μου και αυτήν την φορά χωρίς καν να χρειαστεί να κινδυνέψει. Θα ήταν απλά ο εαυτός του, αυτός ο εαυτός που λατρεύω και θαυμάζω.
《Μικρό ζιζάνιο ήρθε η ώρα να μας βοηθήσεις με τις γνώσεις σου σε κάτι πολύ μα πολύ σημαντικό!》Τον κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια φιλενάδα και το καημένο χέστηκε από τον φόβο του. Είμαι τόσο καλή ηθοποιός όταν το θέλω. Αμέσως γέλασα γιατί βαθιά μέσα μου τον λυπάμαι κιόλας όταν δεν ξέρει τι επρόκειτο να του ζητήσω. 《Δίδαξε μας βασιλιά της φάρσας!》 Το πρόσωπο του με μιας φωτίστηκε και η παιδική αθώα ψυχούλα βάζω στοίχημα πως χάρηκε με αυτήν μου την πρόταση.
Ο Κυριάκος εύστοχα παρατήρησε ότι ανά πάσα στιγμή οι γονείς μας θα επέστρεφαν σπίτι και πολύ πιθανό να μην είχε την ίδια πλάκα η όλη ιστορία. Συμφωνήσαμε αμέσως και τότε δημιουργήθηκε στο μυαλό μου κάτι πραγματικά εξαίσιο! Μαζέψαμε τα πράγματα μας και ξεχυθήκαμε στους δρόμους τρέχοντας.
Φτάσαμε στα παλιά μας λημέρια, μια αλάνα μεγάλη που ακόμη δεν είχε πέσε στα χέρια κανενός βιομηχάνου που θα ήθελε να την καταστρέψει. Στο κέντρο του οικοπέδου φιλενάδα στέκει αγέρωχο ένας ψηλός καταπράσινος πλάτανος στην κορυφή του οποίου ακόμη σώζεται το παιδικό μας δεντρόσπιτο. Με χίλια ζόρια σκαρφαλώσαμε επάνω και οι τέσσερις μαντράχαλοι ενώ ο αδερφός μου έκανε την διαδρομή με μεγάλη ευκολία. Εγώ το είπα από την αρχή ότι είναι αίλουρος και καταπληκτικός.
Απλώσαμε μπροστά μας τα σύνεργα μαζί με κάρτες θάρρους ή αλήθειας και ξεκινήσαμε το παιχνίδι!
Αχ φιλενάδα δεν θα πιστέψεις τι τρελά πράγματα με έβαλαν να κάνω! Κάλεσα ντελίβερι ένα παιδί ως το δεντρόσπιτο, μεταμφιέστηκα σε μια γιαγιάκα ανήμπορη και ταυτόχρονα κοτσανάτη και με μια μαγκούρα στο χέρι τον πήρα στο κυνήγι! Εντάξει το κατάλαβα πως του σπατάλησα χρόνο και εννοείται πως το ξεπλήρωσα με το αζημίωτο, γέλασε μαζί μου και φάνηκε να το διασκεδάζει εξίσου. Υπάρχει ακόμη καλός κόσμος φιλενάδα εγώ το πιστεύω. Υπάρχει ακόμη ελπίδα στα όσα ζούμε.
Έπειτα ο Κυριάκος πήρε το ψεύτικο αίμα από το σακουλάκι και το τοποθέτησε μέσα από την άσπρη μπλούζα του. Εμείς τον παρακολουθούσαμε με τα κιάλια από το παραθυράκι του δεντρόσπιτου όταν πετάχτηκε και καλά μπροστά σε ένα αυτοκίνητο πριν ακόμη στρίψει. Ξαπλώθηκε κάτω εντελώς θεατρικά και έσκασε το σακουλάκι με τα γυμνασμένα χέρια του. Πλήθος μαζεύτηκε ο κόσμος να δει τι συνέβη στον νεαρό που κατέρρευσε. Και ο άτιμος παρέμεινε κάτω μέχρι ώσπου άκουσε πως είχαν σκοπό να καλέσουν το ασθενοφόρο. Μετά ζήτησε συγγνώμη από όλους για την αναστάτωση, εξήγησε την κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν και επέστρεψε σε εμάς γελώντας.
Η Δέσποινα ως πιο ντίβα και αγχώδης άνθρωπος που είναι αρκέστηκε στο να παριστάνει την διευθύντρια του λυκείου και να πείθει την μητέρα της Μαρίλιας ότι ο αδερφός της πήρε τριήμερη αποβολή επειδή έπαιξε ξύλο στην αυλή του σχολείου. Όχι κάτι σπουδαίο αλλά αρκετά αστείο.
Έτσι συνεχίστηκε η μέρα, με φάρσες κάθε είδους, για όλες τις ηλικίες. Δεν λέω ξεπεράσαμε τα όρια σε πολλές στιγμές, όμως το απολαύσαμε στο έπακρον. Άξιζε φιλενάδα, άξιζε και με το παραπάνω. Ένιωσα ένα με την παρέα μου, ένα με τονν αδερφό μου και ταυτόχρονα ένα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Είναι ανακούφιση όταν μπορώ και επικοινωνώ τόσο καλά. Όταν και το μυαλό και η καρδιά μου ακολουθούν τον ίδιο δρόμο και τις τελευταίες μέρες η αλήθεια είναι πως μόνο αυτο συμβαίνει. Νιώθω περήφανη για όσα έχω καταφέρει μέχρι στιγμής και ελπίζω πως θα καταφέρω άλλα τόσα.
Ωχ κολλητή πέρασε πάλι η ώρα και το ρολόι δείχνει ήδη τρεις. Απίστευτο δηλαδή.. πρέπει να σε καληνυχτίσω μα θα επιστρέψω αύριο την ίδια ώρα να σου μιλήσω για τα όσα θα ζήσω. Ξέρω ότι θα είναι μοναδικά. Ανυπομονώ όπως ανυπομονείς κι εσύ.
Εις το επανιδείν κολλητή μου!