Here I'm standing infront of the street. Carrying a bag with a lots of clothes. It's so cold and my tears begin to fall. I can't accept what happened to me. I can't imagine. My own family hates me. Napa haguhol ako sa pag-iyak. I know everybody's sleeping now. No one can heard my voice here. I suddenly wipe my tears and smile.
Be strong, you know that God is with you. Then suddenly a smile goes out. Huminga ako ng malalim. Even Kim hates me too. My heart brokes when I think of him. When this fucking problem will end? I want to die. I want people who surrounds me will beg not to commit suicide. I want them to cry because of my death. I want them to value me and know my worth.
Panay tulo ang luha ko at bigla akong tumawa mag-isa. Sira na talaga ang ulo ko. Bumuntong hininga ako. At umopo sa gilid ng kalsada. May duma-daan na panay Hi Miss². Pero inirapan ko lang. Anong klaseng buhay to? Nakakapagod na, ayoko ko na!
May bumusinang sasakyan. Kaya napa-angat ako ng tingin. Huminto sa harapan ko. At dali-daling lumabas si Breah na nag-alala.
"Ano ba Zaya! Ano bang ginawa mo rito sa labas?" inis nitong sabi at pinatayo ako.
Humagalpak ako ng tawa.
"Hala! di ba sabi mo na maghihintay ako?" tumatawa kong sabi sa kanya.
Nagkamot siya ng ulo."Hayy bullshit ka talaga!" sabay kaming tumawa at huminto siya at nag salita ulit."may kasama ako, hmm guess who?"
"Si...Daisy?" tinaas ko ang kilay ko.
"Wait what?! no way!" mabilis niyang sagot.
"E sino?"
Tumawa siya at kinikilig.
"Shempre sino pa ba!" kinikilig niyang sabi.
Ay biglang bumukas ang pinto ng sasakyan. At iniluwa si Kim. Nanlaki ang mata kong namamaga. Habang nakatingin sa kanya. Ang lungkot ng mukha niya habang tinitigan ako. Dahan-dahan siyang naglakad patungo sa akin.
Nag-iwas ako ng tingin. Dahil nasasaktan ako sa ginawa niya sa akin. Bata paba kasi siya pumunta rito? Di ko siya kailangan.
"Anong ginawa mo rito?" may diin kong sabi. Habang nakatingin sa lang sa kawalan.
"Zay I'm sorry-" di ko siya pinatapos.
"Leave!" umiiyak kong sigaw.
Hinawakan niya kamay ko."Zay hayaan-"
Pumiglas ako."Sabi ng alis eh!" sigaw ko ng umiiyak na.
Tanging boses lang namin ni Kim ang namutawi. Si Breah naman ay tahimik na nakikinig sa amin.
Tumango si Kim sa akin.
"Sige uuwi nalang ako. Tsaka nalang kita kausapin kapag handa akana Zay" yumuko si Kim at nag-angat ng tingin kay Breah."Breah sige na pasok na kayo sa sasakyan"
"Eh pano ka?" nag-aalalang sabi ni Breah.
"Magpapasundo ako"
Tango lang ang isinagot ni Breah kay Kim. Ako naman ay naunang pumasok sa sasakyan. At umiiyak naman. Pasensya na talaga Kim ang dami kong iniisip ngayon. Di ko na kaya.
Pumasok si Breah at tumabi sa akin. Tunapik-tapik niya ang likod ko. At nag salita.
"Zay tahan na" panay hagod niya sa likod."manong tara na ho" kaya umandar na ang sasakyan.
"Breah di ko na kaya....ang dami ko ng nalaman tungkol sa pagkatao ko. Gusto ko ng mamatay at iyaka nila akong lahat. Gusto kong lahat sila ay hihiling na babalik ako sa piling nila. Ang sakit² nang malaman mo sa harap-harapan na di ako tunay na anak ni Papay...anak ako sa labas ni Mamay!" sigaw ko. Pati si Breah ay humagulhol na rin.
"My ghad! Zaya I'm so sorry" umiiyak nw sabi niya.
"Wala kang kasalanan Breah"
"I'm sorry dahil naranasan mo ang lahat ng ito. In our age dapat pasihayin tayo Zay. Di dapat ganito!" habang mahigpit niya akong niyakap.
Habang nasa byahe kami. Panay iyak at hikbi ko lang. Pati si Breah di makapagsalita dahil umiiyak na rin siya at mahigpit akong niyakap.
Nag-angat ako ng tingin at umayos ng pagka-upo. Pinunasan ko ang mga butil kong luha.
"Breah all my life, pinaniwalaan ko ang mga kasinungalingan nila!" bumuntong hininga ako."all my life, naniwala akong di totoo ang sinasabi ng mga kabit bahay namin!" humagulhol na naman ako.
"Shhhh, Zay tahan na nandito lang ako" niyakap niya ako. At hinagod ang likod ko.
I still remember when I was in that time. Kinukutya ako ng mga kapitbahay kong kaedad ko lang. Halos lahat sila. Walang ni isang bata ang naging kalaro ko. Dahil di nila ako malapitan dahil pinapagalitan sila ng mga Nanay nila. Bago pa man nila ako iiwan mag-isa. Pinagsasabihan ako na anak ako sa liking kawayan. Minsan sinasabihan akong anak sa asungot, anak sa labas. Lahat ng masasakit na salita na ibinato sa akin ay iniyak ko nalang.
Oo lumaki akong binully. Kahit ano man ang mga pinagsasabi nila. Mas naniwala ako kay Mamay na nagsasabi sa akong hindi iyon totoo. Masayahin ako tao. Parang walang paki sa mundo pero kahit na ganon ako. May tinatago akong ka tanongan na ngayon ay nasagot na. Palagi kong iniisip noon na. Baka totoo ang sinasabi ng mga tao sa akin. Pero mas pinapaniwalaan ko si Mamay na siya palang ang tanging nagsinungaling.
Gusto kong hindi na mabuhay sa mundong ito. Ang pinagkatiwalaan kong tao ay siya pala ang kauna-unahang nagsisinungaling sa akin. Di ba inisip nila Mamay na mas lalo akong nasasaktan kapag hindi nila sinasabi kaagad sa akin. Gusto kong itanong sa kanya bat ba siya nagloko. At binuo pa nila ako? How dare them! How dare them to make me suffer! How dare them to make life which is me. Who suffer, because of their lust! I really hate my Mamay and unknown Dad! I want to meet him in person at isumbat ang lahat ng nasaranasan ko dahil sa kalandian nilang dalawa.
Gusto kong isumbat sa kanila. Kung bakit pa nila ako binuo. Hinyaan nalang nila ang sarili nilang lumigaya. Dinamay pa nila ako sa kalandian nila. Wala silang isip! Di nila inisip kong ano ang kahinatnan pag nabuo ako. I love my Mamay so much. But she push me to hate her. Pah sinabi pa nila Kuya or ni Ate or ni Mamay. Di sana humatong sa ganito. All my life was a lie! I can't handle this anymore! I want to end my life. I hate my self, I hate them all!
Napabangon ako. At nagtaka naman si Breah na nakatitig sa akin. Di ko namalayan na nakatulog pala ako.
"Are you alright?" nagtakang tanong ni Breah.
"Yup! may iniisip lang" at tumingin ako sa bintana.
Bigla kong naalala ang nong dumating si Papay sa amin. Wala siyang reaction nong makita ako. Parang wala lang sa kanya.
Umiiyak ako na natatawa. Ano kaba Zay di ka totoong anak. Wag ka ngang assuming. Anak ka sa labas! Itatak mo yan sa bobo mong utak.
"Zay....." sambit ni Breah.
"Ok lang ako ano ka ba. Madali naman akong mapatawa!" tumatawa kong sabi. Habang tumatawa.
"Zay alam mo. Natatakot na ako sayo. May saltik kana!" nangingig na sabi ni Breah.
Kaya nilingon ko siya."Why world is so unfair Breah?"
"Hay ewan ko jan Zay. Don't worry I'm sure magugustohan mo itong apartment na binili ni Dada sa atin! At tsaka malapit lang sa school!.." excited niyang sabi."oh nandito na pala tayo!"
Tahimik lang ako at napangiti. Dahil kahit papano nanjan ang pamilya ni Breah na super bait. Sa akin. Kahit papano ay sumaya ako dahil mahal ako nila Tito at Tita. Kahit ganito ako may tao palang concern rin sa akin.
Sumunod ako kay Breah. Dahil panay hatak niya sa akin. Pagka pasok namin ay namangha ako dahil sa ganda. Dalawang palapag ang bahay. Yung kwarto namin ay nasa taas. Kulay puti ang ding-ding. At kompleto ang mga gamit. Parang bahay ito. Napaka garang tignan.
Di naman ako nagulat na nakabili sila Breah nito. Dahil napakamayaman nila. May picture frame na kami lang magbabarkada ang nakalagay. At may picture frame ng pamilya nila. I feel so relieved nong umopo ako sa sofa. At dinadama ang lamig ng aircon.
"Do you like it Zay?" nakangiting tanong ni Breah.
"Of course! gustong gusto. Thanks to Tito Damyan and Tita Breanna!" niyakap ko siya.
"Ang gusto ni Dad na may yaya tayo dito. Kaya may yaya tayo" ngumuso siya.
"Duh hayaan mo na!" tumatawa kong sabi at nagyakapam kami.
I'm very thank because I have Breah in my life. I have a bestfriend who will support me. And cares for me. And very thankful to her parents who love me too....