Aşkı nasıl anlatırsınız?
Sen, okyanus ortasında yaşama muktedir olan; yem yeşil görünen, içinde ırmaklar akan, hayatın devamlılığı için elzem olan bir adasın. Ben ılgın dalgaların hasarlar verdiği, kırık bir yelkenli tekne de tabanında ufak delikler olan aynı zamanda gemiye su dolup batmaması için sürekli ayağımla bastırmak zorunda kaldığım bir gemi de yolculuk yapıyorum. Sana doğru...
Günler geçti, ne içecek su, nede yiyecek bir şeyler kaldı. Rüzgar dellenmiş bir şekilde sanki öfkelisini üzerimi doğru püskürtüyor, sürekli dövüyor gemiyi, bir sağ bir sola yalpalanıyorum. Dalgalar yutup gemiyi batırmak ister gibi ıslatıyor. Bu fırtına da dümeni kaybediyorum. Artık yola sadece rüzgarın yönlendirdiği şekilde devam edeceğim mecbur.
Okyanusun ortasında içecek su bulamıyorum. Yine de devam etmeliyim. Adaya ulaşmalı ve yaşamalıyım. Haftalar geçiyor. Git gide yiyecekler gibi umut da tükeniyor. Halsizlik ve çaresizlik koca okyanusa inat direniyor.
Orda uzaklarda bir ada göründü işte orda! Yavaş yavaş yaklaşıyorum. Her şeye sahip olacağım az daha, hadi daha!
Kuşların uçuşunu, hayvanların seslerini duyacak kadar yaklaştım. Atlasam yüzebilirim ama çok yorgun ve açım varabileceğimden emin değilim.
Tam bu sırada rüzgar değiştiriyor. Adadan uzaklaşmaya başlıyorum. Olamaz! Yapma eyleme!
Ada ufuk çizgisinde öylece dururken ben yavaş yavaş uzaklaşmasını izliyorum. Halsizlik ve yorgunluk var atlayıp yüzemem. Rüzgar kavuşmamızı istemezcesine direniyor adadan uzaklaştırmak için debelenip duruyor.
Ne olacaksa olsun diyerek atlıyorum suya yalpalamadan sonra yüzmeye başlıyorum. Tüm gücüm tükenmek üzereyken bir durup nerde olduğuma bakıyorum. Ada ile tekne arasındayım.
Ne adaya varacak gücüm kaldı. Nede geri dönerek gemiye varabileceğim bir kuvvetim kaldı. Öylece bekliyorum tekne bekledikçe uzaklaşıyor. Gücüm git gide azalırken ada öylece duruyor
karşımda.
İşte aşk bu rivayetteki o kişinin son halidir.