Short poem lang ang epilogue hehe
-----
Madayang tadhana
Bakit tila ba
Malaki ang galit ng tadhana
Sa akin na isang dalaga
Na nais lang makita ang sariling halaga
Bakit ba tila pinipigilan
Na akoy maligayahan
Dahil sa bawat ngiti
Ang kasunod na ay pighati
Nais ko lang naman lumaya
Sa kulungan ng kahapon
Sa dagat na walang palya
Sa paghigit sa akin dahil ayaw magpaahon
----
5 years after
"Hi Leighna Khaelle, it's your fifth death anniversary todayyy, ano di mo ba kame namimiss dyan ha? Di ka man lang nagpaparamdam or nagpapakita." sabi ko habang pinupunasa ang puntod ni Khaelle.
"Alam mo na birthday ni Josh kahapon, tas umiyak sya kasi sabi nya ikaw daw ang kauna unahang bumabati sa kanya kapag birthday nya, taon taon syang umiiyak pag birthday nya eh. ang hirap pala no? Kapag iniwan ka ng taong mahal mo, kapag yung taong nakasanayan mo ng andyan eh biglang mawawala"
Naupo ako sa sofa sa tabi ng puntod ni khaelle. Aba parang bahay na tong mosuleyo na ginawa para sa kanya eh, solo sya dito. Yun daw ang bilin ng lolo nya kay tita eh, na solo si Khaelle dahil panigurado daw na kapag may event eh madami syang dalaw.
Totoo yung sinabi ni lolo, halos umawas na yung mala mansyon na mosuleyo ni khaelle kapag birthday nya or may occasion na connected sa kanya.
Maya maya ay mapupuno nanaman ng tao ang lugar na ito.
Sobrang dami palang natulungan ni khaelle at nila tito
"Deanna.."
"Ay kalabaw kang tukneneng!" agad akong napalingon sa likod ko. "Lintik ka naman Laurence" sabe ko kaya tinawanan nya ako.
"Tulungan mo daw kame mag ayos, nagdadatingan na ang mga bisita" sabi nya.
"Susunod ako" sabi ko at tumango sya at umalis
"Hey khaelle, magaayos muna kame ha. Iloveyou khaelle, sana masaya ka dyan sa kung nasaan ka man. I hope kasama mo na ang pamilya mo."
Nagaadjust parin ako. Sinasanay ko parin yung sarili ko na mabuhay ng wala ka.
Sana maging masaya ka.
THE END