Lian's POV
Tumatakbo pa ako pagbaba ko ng bus, dahil kailangan kong mameet di Dongpyo ngayon. Kaliwa't kanan na ang liko ko, at finally, napagtanto ko na kung saan makikita ang 7/11.
Tumakbo ako papunta dun, hingal na hingal, at masakit na ang paa suot ang pink dress ko at white doll shoes. Bago ako makarating sa 7/11, huminto ako sa nakita ko. Isang lalaking halos ka-height ko lang, nakasuot ng puting t-shirt, black pants at rubber shoes, habang hawak ang phone niya sa tainga niya.
Nagring bigla ang phone ko, kaya agad ko syang sinagot.
"Lian, where are you?"
"I'm here..." Nagtama ang mga mata namin. His eyes were shining, his lips formed a smile. All of a sudden, I saw him slowly walking towards my direction...
And then he kissed me. Hindi ako nagulat. Ipinikit ko ang mata ko at hinalikan siya pabalik. What can I do? I'm in-love with you, Son Dongpyo.
Humiwalay ako at saka siya hinampas sa braso niya. "Ikaw, pano mo nagawa sa akin 'to? Alam mo bang halos hindi ako makahinga kanina?" Sabi ko sa kanya at hinampas siyang ulit sa braso.
Tumawa lang siya sa akin at sinalo ang kamay ko. He held my hand and intertwined his with mine, at saka ko siya tinignan sa mata. "Choi Lian, alam kong marami akong kulang. I know I suck at many ways, but I'd do anything for you."
Ngumiti akong muli sa kanya. I just can't believe it. Yung crush ko sa jeep noon, na naistalk kong kaklase pala ng best friend ko, at naging ultimate crush ko ng isang taon, ay magiging akin rin pala sa huli.
"So, is it official then?"
Hindi ako nagdalawang isip at niyakap siya. "Son Dongpyo, you know my answer. I will never leave your side. Sayong sayo lang ako, dahil wala nang hihigit pa sa'yo. You have my heart, now, and forever."
THE END