VALERIE's POV
ONE MONTH. ISANG BUWAN. 31 DAYS. Isang buong buwan na akong hindi mapakali dahil sa demonyo na nasa paligid ko.
"Kamusta na si Comet?" I asked Zander when I saw him exited Comet's room. Sadly, Comet has brain tumor. Kawawa talaga ang batang yun, at the young age of 6, naranasan niya ang ganitong sakit.
"He's asleep. Nagpapahinga pa." I sighed when I heard the sadness in Zander's voice. Gone the playful, flirty Zander I know.. bumalik ang vulnerable na Zander na nakasama ko mula pagkabata. Lumabas na muna siya dahil may gagawin raw sa kumpanya nila ni Yuan. Dumiretso ako sa opisina ko at naabutan doon si Sitti na busy sa kung ano.
"Kamusta na pala ng pamangkin mo?" She asked when I sat in front of her.
"I don't know. I'm worried, you know." Napayuko ako. It hurts seeing my family like that. Masyadong mahina.
"Hey, stay strong, Val." I tried to smile. I have to. Hindi ako pwedeng sumabay kay Comet, ayaw kong masyadong pahirapan ang mga mahal ko sa buhay.
"Pwede naman sanang ako nalang eh. Sana nilubos-lubos nalang. He's just a kid, Sitti. Masyado pa siyang bata para pahirapan ng ganito. " napayuko ako. Nasasaktan ako para kay Comet. He's still young, ang dami pang pwedeng mangyari sa kanya kaso may pesteng tumor siya..
NANG KUMALMA na ako ay nagpunta na ako sa kwarto ni Comet, wala si Guia, si Zander, Athan, Andrei at ang pesteng si Devon lang ang nandito.
"And remember that time when we went hiking, nung hinabol tayo ng mga bubuyog?!" Tawang-tawa si Athan habang sinasabi iyon.
"Oo! Oo! Tapos kamuntikan tayong mahulog sa pampang dahil hindi natin napansin!!" Segunda pa ni Andrei na naiiyak na sa kakatawa. Ganun din ang dalawang tukmol na tatawa tawa rin.
"Then.. then.. nung nagpunta tayo ng Bukidnon! Yung naiyak si Kuya Ash dahil sa lamig!" Napangiti ako dahil sa sinabi ni Andrei, I remember that time. Bwisit. Nakakatawa talaga yun dahil akala naman napano na siya.
"Sa Bukidnon ka rin sinagot ni ate Val!" Natigilan ako sa sinabi ni Athan. Shvt. What the fvck?!
"Oo nga! Ang sweet pa nga nun eh dahil ang daming bulaklak na nagamit tapos umiyak pa si ate Val kasi na-touch siya!" I frowned. Bwisit. Bakit ba sila nagre-reminisce?
"Shut up na nga! Ano bang kalokohan yan?! Stop talking about the past, we don't live there anymore." inis kong sabi tsaka binato sila ng throw pillow. Pero ang mga walangya nagsitawanan lang.
"Then, let's build a new present!" I gave Devon a piercing look with what he said. Damn him.
"Shut up evil creature. At ikaw Zander?! What are you laughing at!" Singhal ko kay Devon at Zander na kapwa nagtatawanan pa rin. I sighed in frustration at mabilis na lumabas ng kwarto. Mga walangya talaga. Bwisit.
Dumiretso ako sa rooftop ng hospital. Fresh air. Masyadong polluted sa baba dahil sa mga walangyang nandun. Why am I so affected?! Masyado akong affected! Hayaan mo na nga lang sila Valerie!
"Aaaahhhh!!!" I shouted on top of my lungs. Napapikit ako para pakalmahina ng sarili ko. Ikamamatay ko ata talaga ang lalaking yun. Hays..
"We should file a petition! That kid is not worthy of the presidential position!" Natahimik ako nang bigla akong may narinig na boses ng lalaki. Sinundan ko iyon only to see Roland Pelez with his colleagues. Tangna. Akk na naman ba ang pinag-uusapan nila?!
"Dapat lang! Hindi pa rin ako makapaniwala na isang babaeng tulad niya ang nagiging boss ko!" Napapikit ako dahil sa sinabi ni Mr. Saez. They really have a problem with me.
"Masyadong arogante si Albert. Pinagkatiwala pa talaga sa isang isip bata ang kapakanan ng buong kumpanya! Walang-wala siya kay Vareen noong siya pa ang dumadala sa hospital! Vareen was a great president! Kung sana naging katulad yang babaeng yan sa nanay niya edi sana wala--" hindi ko na tinapos ang mga sinasabi nila atsaka naglakad nalamang palayo.
Mabilis akong bumaba ng rooftoop tsaka nagpunta sa opisina ko. Doon ko pinakawalan ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan. I cried my heart out. Yumuko ako sa mesa ko tsaka doon umiyak.
Alam ko namang hindi ako ganun kagaling but can't they give me a bit of consideration? I'm still learning, papunta pa lang naman ako. Pero masyado silang mahigpit. Yung mga mali ko lang ang mga tinitignan nila. What about my strengths? Marami na rin naman akong nagawa para sa hospital ah?
"Why are you crying?" Biglang may nagsalita kaya mabilis akong napatingala only to see my brother's serious face.
Shvt.
Mabilis kong pinunasan ang mga luha ko tsaka siya hinarap pero peste, hindi pa rin tumitigil s pagtulo ang mga luha ko.
"It's nothing." I said between my sobs. Bakit ayaw niyong tumigil?!
"Bakit ka umiiyak?" I hinted anger in his voice pero umiling lang ako. He's gonne be angry if he finds out the reason why.
"WHY. ARE. YOU. CRYING!?" Napapitlag ako dahil sa biglaang pagsigaw nila. Napayuko ako tsaka marahang pinahiran ang mga luha ako.
I can't tell him.
Magagalit siya. Noon pa man, ayaw na ayaw na talaga ni Aire na umiiyak ako. Ayaw ko rin naman eh, kaso, masyadong galit sa akin ang mundo.
"Valerie!!" Napatingin ako sa kanya. His eyes are bloodshot, he's angry and I know why. He's worried.
"They said... They said I am not worthy to mand the hospital." Mahina kong bulong.
Maliit na bagay ang mga sabi-sabi sa likod ko but how they compare me to my mum, it hurts. Why did they have to be insensitive. Alam kong one of a kind ang mommy namin, bakit hindi nila iyon matanggap?
"Val, if people spit at your back, that means you're ahead." Napapikit ako.
I don't wanna be ahead! Ang gusto ko lang naman ay yung respetuhin nila kung ano ako!
"I'm tired! Ayokong ginaganito ako!" I shouted while crying. Hindi na ako nagtaka nang yakapin ako ng kapatid ko. Umiyak ako sa mga balikat niya at nang tumahan na ako ay dun palang siya humiwalay sa akin.
"S-Saan ka pupunta?" Nagtataka kong tanong nang bigla siyang tumayo at nagtungo sa may pinto.
"Babalik ako agad." Nanlaki ang mga mata ko nang makitaan ko ng galit ang mga mata ni Aire. Mabilis akong sumunod sa kanya kahit pa nahihirapan na rin akong huminga. Sumisikip na ang dibdib ko pero hindi ako nagpatalo dahil kailangan kong maabutan ang kapatid ko.
"Kuya!" Tawag ko sa kanya ng mamataan ko siya sa isang pasilyo pero ang walangya hindi man lang ako nilingon at diretsong pumasok sa-shvt!
"Vaire-" shvt! Natigilan ako nang maabutan ko si Aire na nakatayo sa harap ng board members. At talaga nandito pa silang lahat. Bakit hindi ko alam na may meeting pala ngayon?
"Vairel? Napadaan ka ata?" Nakangiting sabi ni Mr. Pelez. Ang sarap bangasan ng mukha niya.
"Hindi ako dumaan lang. Sinadya kong dumalaw sa kapatid ko." Masyadong seryoso ang boses ni Aire. Ramdam na ramdam ko ang tensyon sa paligid ng conference room. I can see the board members getting nervous pero wala akong pakealam sa kanila. Baka mabaliw ang kapatid ko dito!!
"Ganun ba? Anong maitutulong namin sayo't nandito ka?" Kunot noong tanong ni Mr. Pelez kay Aire. Napalunok ako. Napahawak sa dibdib ko nang mapansing nahihirapan na rin akong huminga. Tangna, wag kang hihimatayin, Valerie.
"You guys made my sister cry." Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi ni Aire. Napalunok ulit ako nang napatingin sa gawi ko ang mga board members kaya napalingon nalang ako. Kasi naman eh..
"Sa tingin ko ay hindi na sakop ng posisyon namin ang pagiging mahina ng kapatid mo, hijo." Natatawang sabi ng matanda kaya naiyukom ko nalang ang mga kamay ko. Mahina?
"Sa tingin ko rin ay masyado kang nagmamataas sa hospital na 'to, Pelez. Baka nakakalimutan mo kung sino ang naglagay sayo sa posisyon na yan?!" Batid kong lahat kami ay napapitlag dahil sa pagsigaw ni Aire pero pinanatili kong nakayuko ang ulo ko nang hindi nila makita ang mga luha sa mga mata ko. Mahina nga talaga ako.
"Hindi ko gusto ang tabas ng dila mo, Samaniego." May pagbabanta sa boses ni Mr. Pelez kaya napatingin ako sa kapatid kong hindi man lang natinag.
"Mas hindi ko gusto ang presensya mo, Pelez. Ang dami kong naririnig na bali-balita sa pang-aalipusta mo sa kapatid ko sa hospital na itinayo ng pamilya mismo namin pero nagbingi-bingihan ako dahil hindi naman nagsusumbong sa akin ang kakambal ko pero ngayong nakita ko na mismo ang pag-iyak niya dahil sa katarantaduhan niyo, aba, hindi ko mapapalampas yan." Galit na galit na si Vairel kaya mabilis akong lumapit sa kanya.
"Kuya.. tara na." Bulong ko sa kanya. I know my brother. He has difficulty in controlling his temper. Kung ako nga ay aksidente niyang naitulak noon sa hagdan, sila pa kaya na hindi man lang niya kaibigan?
"And what? Let these fvckers belittle you again? Not on my watch, Valerie. Dimatumba!!" Biglang sigaw ni Kuya kaya napalingon ako sa may pinto. Pumasok dun ang naguguluhang si Reggie habang dala-dala ang attaché case ng kapatid ko at may nakasukbit pang bag sa balikat niya. Hindi naman siya inaalila ni Aire no?
"Sir?" Reggie asked with hesitation.
"Call my father and my uncles, tell them to come here and that it is urgent because we will be choosing new board of trustees and will be eliminating useless board members." Dire-diretsong sabi ni Aire na lubos kong ikinagulat. Maging ang mga board members ay nagulat dahil sa sinabi ni Aire, even Reggie failed to move! Seryoso ba siya?!
"Kuya--"
"You can't do that!!" Sigaw ng isa sa mga board members.
"Oh, yes, I can." Nakangising sabi ni Aire kaya napa-atras na lang ako. I can imagine a horn towering his head. Kulang nalang ay ang tinidor at buntot niya, babalik na siya sa totoong itsura niya. Isang demonyo.
"Bilis kung ayaw mong pati ikaw mawalan ng trabaho!" Mabilis na nagpi-pindot si Reggie sa cellphone niya dahil sa pagsigaw ni Aire. Napa-upo nalang ako sa isang bakanteng swivel chair because Aire sat in the middle while giving each of the board members deadly glares. Ako ang kinakabahan sa pinaggagawa niya.
Ilang sandali pa ay bumukas ulit ang pinto. Iniluwa nun si Daddy kasunod sina tito Alfred, Tito Alan, Tito Alejandro and Tito Anthony who are looking confused but still serious.
"Anong ibig mong sabihin sa itinawag ni Reggie sa akin, Vairel?" Dad asked Kuya with authority. Tumayo lang si kuya tsaka tinignan si dad ng seryoso rin. Ano bang pinaggagawa niya!?
"You know what I meant with what I said." Seryosong saad niya tsaka lumapit sa akin. Napayuko ako nang mapatingin silang lima sa akin. Sabi nila, si daddy raw ang pinaka-seryoso sa kanilang lima, I have no problem with that pero tuwing nagse-seryoso na kasi silang lahat, hindi ko na matukoy kung sino si daddy sa kanila. Nagiging kagaya silang lahat kay daddy.
"Uhm? Anong masasabi ninyo sa nais gawin ng magaling kong pamangkin?" Tito Ale suddenly asked while laughing. Nagawa niya pa talagang tumawa? Natigil lang siya nang pandilatan siya ng mga mata ni tito Alan na ngayon ay seryoso pa rin.
"What? Lighten up, brothers! Kaya kayo tumatanda eh!" Biglang kumunot ang noo ni tito Anthony dahil sa sinabi ni Tito Ale, mabilis namang hinawakan ni tito Alfi ang mukha niya na para bang chini-check iyon. Naloko na. Natampal ko nalang ang noo ko dahil sa pinaggagawa nila. My uncles are hopeless, yan ang minana ng mga pinsan ko sa kanila.
"My wrinkles!" Tito Anthony dramatically stated while massaging his face. Langya, ang cute niyang tingnan!!
"Anyways! Ano nga? From what I've heard, inaalipusta ninyo ang pamangkin ko dito." Sumeryoso ulit si tito Alan kaya bumalik na naman ang tensyon sa buong kwarto. The people inside are all feeling nervous, an ang nasisigurado ko.
"Alan, hindi naman sa ganun iyon, we are just pointing out her lackness! Masyado siyang isip bata para patakbuhin ang business na ito!" Napatingin ako sa nagsalita. It was Mr. Saez and from what I see, galit na siya. Dapat talaga hindi nalang ako nagsumbong sa kapatid ko.
"Isip bata. I don't really like that word. The last person who called me isip bata is now crawling under the bridge." I sighed because of what Tito Ale said. He's over stating things!
"Alejandro, huwag mo namang palakihin pa ang issue na ito, admit it or not, masyadong pabaya ang pamangkin ninyo para patakbuhin ang hospital na ito, no matter we look at it, ang dami niyang lapses!" Napahigpit ang pagkakayukom ko ng aking mga kamay. Isip bata. Pabaya. Tangna, ano pa?
"Eduardo, mukhang nakakalimutan mo na isang Samaniego ang sinasabihan mong 'pabaya'." Napatingin ako kay daddy nang siya na ang nagsalita. Seryosong-seryoso siya habang sinasabi iyon kaya napalunok nalang ako. They're unpredictable, hindi ko alam kung ano ang mga iniisip nila.
"Hindi iyan ang pinaguusapan natin dito. Alam mong hindi iyan ang pinupunto ko. We are talking about the lackness of your daughter here--"
"Who turns out to be a Samaniego. Alright, I have decided." Natahimik ang lahat dahil sa biglang anunsyo ni daddy. Maski ako ay nagulat dahil sa biglaang pagde-desisyon niya.
"Morgan." Biglang tawag ni dad kay Tito Morgan na siyang sekretaryo niya. Agad namang lumapit si tito sa kanya.
"Call Hilton, De Vera, Cojuanco, Sandoval, Legaspi, Anastacio and Natividad, tell them that their investments are accepted in the hospital." Dire-diretsong sabi ni daddy.. holy..
"That is not fair!"
"Hindi ako makakapayag!!"
"I will sue you!!"
"Hindi maaari iyan, Albert!"
"Kahangalan! Para lang sa babaeng yan!?"
"I won't accept that!"
Napapikit nalang ako dahil sa ingay na nagmumula sa mga galit na board members, or should I still call them that?
"Manahimik kayo!!" Sigaw ni dad na ikinatigil naming lahat.. well, maliban nalang kina tito Alfie at tito Ale na ngayon ay busy sa paglalaro ng Tricky sa cellphone nila. Hays, what will I do with them?
"The moment you spoke ill about my daughter was the moment you terminated your investment. Isasauli ko sa inyo ang perang in-invest ninyo sa mga hospital. Hindi namin ikakalugi ang kakarampot na pera mula sa inyo. You should be thankful because I'm giving it back, sa dami nang nanakaw ninyo, dapat wala na! Now pack your trash and never step a foot in any of the Samaniego Chains of Hospitals!!" Nanunyo ang lalamunan ko dahil sa mga binitawang salita ni daddy. Nakakatakot si dad. Para siyang dragon na galit na galit. Naiiyak na ako dahil sa saya. Ang sama ko..
"This is not the end of this, Samanie--"
"Oh, stop threatening, Roland, gawin mo." Naghahamong sabi ni daddy kaya natahimik si mr. Pelez. Nang makalabas na ang lahat ay agad na napunta sa akin ang atensyon nilang lahat..
"Hinihiya ka pala dito tapos hindi mo man lang sinabi sa amin?" Napayuko ako ng mabosesan ko ang disappointment sa boses ni tito Alan.
"I protect my family at all cost, Valerie, I'm disappointed because you just let those people treat you like that." Tito Alfie said. Mas lalo akong nahiya.
I could always run to them, pwede naman akong magsumbong but I chose not to, kasi may gusto pa akong patunayan, a part of me still wanted to show those people that I'm worthy of my position.
"When we chose you to handle the Samaniego Chains of Hospital, pinag-isipan namin yun ng maigi. Sa tingin mo ba basta-basta nalang naming ibibigay sayo ang posisyong kinalalagyan mo ng walang sapat na pag-aaral? No, Valerie. Kung nasaan man kayo ng mga pinsan mo ngayon, pinag-isipan namin ng mabuti iyan." Nahihiyang tumango ako dahil sa sinabi ni tito Ale.
"I hope that you learn from this, Val. Sa susunod na mangyari ulit ito, hindi lang ang mga aapi sayo ang mawawalan ng saysay ang buhay, itatakwil na kita." Nabigla naman ako sa sinabi ni tito Alfie. Itatakwil?
"Nado. I will disown anyone in my family who will let themselves be treated like a fool. Parang-awa mo na, Valerie, ingatan mo kung sino ka." Napawi ang takot ko ng saya. Kahit kailan talaga, kapakanan pa rin namin ang iniisip nila.
"Mauuna na kami. Mag-iingat ka, okay?" I nodded and smiled at tito Ale, Tito Alfie and tito Alan. Umalis na silang tatlo at naiwan nalang kami ni Aire kasama si dad at Tito Anthony.
"Well, aalis na rin ako. But before that, gusto kong intindihin mo ang mga sinabi ng mga tito mo sayo, Valerie. Hindi tayo nagpapa-api. Show them what you've got. Show them that a Samaniego blood runs in you." Napangiti naman ako sa sinabi ni tito Anthony, kanina ay tahimik lang siya, akala ko tuliy nagalit siya sa ginawa ni daddy.
"I don't want this to happen again, Val. Masyado kang mahalaga sa akin para itakwil kaya hindi ko na alam kung ano ang magagawa ko sa mga taong mananakit pa sayo. Ingatan mo ang sarili mo." I hugged daddy. Daddy will always be the best dad ever, kahit mahigpit siya sa amin ng kapatid ko, alam kong mahal na mahal niya kami.
"Take care, lalo ka na, Vairel, ayaw kong makilamay sayo." Gustuhin ko mang matawa dahil sa sinabi ni dad ay hindi ko nagawa. I know that dad is not joking..
Naliligo pa rin ba ng banta itong kapatid kong 'to?
"Thanks." I murmured when there's only Aire and me left in the conference room.
"Yeah." Tanging sabi niya kaya nilapitan ko siya tsaka niyakap.
"I owe you that."
"Nope. You don't. That's my role as your brother." Napangiti ako dahil sa sinabi niya. Isa pa 'tong lalaking to.
"Salamat pa rin."
"Wag ka na ulit magpapa-api." I nodded.
"Pag ito naulit, ilalambitin kita sa eroplano." I chuckled.
"No, you wouldn't."
"Right. Just don't let this happen again." I nodded. Oo na.
"Salamat ulit, Aire. Hindi ko talaga alam kung ano ang gagawin ko eh, thank you for having my back." I felt my chest tightened kaya napahigpit ang yakap ko sa kambal ko.
"Don't mention it, Val. What am I here for, right?"
Those were the last words I remember before passing out...