Milina
Ze voeren regelrecht naar Okelani, de hoofdresidentie van Alta, daar werden ze opgewacht door een regeringsmedewerker die hen naar het huis van de Regidor bracht. Het leek wel een burcht. De combinatie van staal en hout moest waarschijnlijk een natuurlijke aanblik geven, maar daar slaagde het, in Milina's ogen, nauwelijks in. De ontvangst binnen was gelukkig warmer.
Ze werden een kamer ingeleid die het woord 'belangrijk' schreeuwde, maar Milina kon alleen maar denken aan de verspilling van het hout dat al zo zeldzaam was. Er brandde zelfs een open haardvuur. Irmin liep daar nieuwsgierig op af en bekeek de constructie uitvoerig.
"Fylen, welkom."
Een stem vanuit de deuropening haalde Milina uit haar onderzoek van een houten tafel waar een soort hars in de nerven was gegoten. Zodra ze zag wie ze voor zich had, kruiste ze haar armen voor haar borst en boog haar hoofd.
De jonge vrouw negeerde haar echter volledig en liep regelrecht op Irmin af. "Wat leuk dat je persoonlijk bent gekomen, Irmin. De laatste keer dat we elkaar gezien hebben is al veel te lang geleden."
"Shadi," groette Irmin de dochter van de Regidor beleefd. Hij knikte kort met zijn hoofd, maar Shadi legde een hand op zijn armen, toen hij die kruiste.
"Dat is niet nodig, hoor. We zijn vrienden, toch? Ik hoor dat je met een aqua-mobol bent gekomen, geweldige dingen, nietwaar? Ben je wel eens op de maximale diepte geweest? Nee? Dat moet je echt een keer doen. Ik heb zelfs een keer een zeemonster gezien, echt ongelooflijk. Papa probeert hem te vangen." Ze stak haar arm door de zijne en trok hem mee naar een bank vol zijdeachtige kussens. En ook al kwamen ze vlak langs Milina, ze kon net zo goed onzichtbaar zijn.
Irmin maakte zich los en liep een klein stukje terug. "Shadi, mag ik je mijn assistente, Milina, voorstellen. Zij zal bij de bespreking aanwezig zijn."
Met duidelijke tegenzin erkende de dochter van de Regidor uiteindelijk haar aanwezigheid. "Natuurlijk, zoals je wilt. Mijn vader is op dit moment nog druk, maar na de lunch zal ik je bij hem brengen. Je assistente zal voorzien worden in de keuken."
"Milina blijft bij mij, als je dat niet erg vindt."
Met grote ogen volgde Milina de conversatie. Om Irmins mond lag zijn meest innemende glimlach, maar zijn ogen stonden scherp. Toen ze naar Shadi keek, moest ze slikken.
"Zoals je wenst, ik zal het doorgeven aan de keuken." Shadi verliet de kamer met getuite lippen.
Zodra ze buiten gehoorsafstand was liet Milina haar adem ontsnappen.
"Het spijt me," zei Irmin zacht, terwijl hij zijn hand lichtjes op haar schouder liet rusten. "Shadi is nogal ... verwend. Zoals ik eerder al zei is ze een duidelijk voorbeeld van hoe dubieus de Regidor zich aan zijn eigen regels houdt. Officieel is ze zijn enig kind en hij wil graag dat iedereen dat weet, dus krijgt ze alles wat haar hartje begeert."
"Ze is erg mooi," zei Milina, absoluut niet op haar gemak. Deze kennismaking bepaalde haar er opnieuw bij hoezeer Irmin en zij van stand verschilden.
"Hmm? Oh ja, dat klopt. Luister, Milina, Shadi en haar vader zullen je behandelen alsof je lucht bent of erger, maar trek je daar alsjeblieft niets van aan." Zijn gezicht verscheen in haar blikveld en even legde hij een vinger onder haar kin. "Jij bent veel belangrijker voor mij dan hen beiden samen."
Hij liet haar los toen Shadi terugkwam en met een mierzoet stemmetje zei: "De lunch staat klaar, zullen we gaan eten?" Ze stapte doelbewust op Irmin af, haakte haar arm weer door die van hem en trok hem effectief bij Milina weg.
Nog steeds ondersteboven door Irmins woorden, waar ze vast veel te veel achter zocht, volgde Milina hen naar de eetzaal.
Irmin kreeg gelijk over het behandelen als lucht. Er was een derde plaats vrijgemaakt aan de enorme tafel, maar die lag zowat aan de overkant van waar Shadi zichzelf heel dicht bij haar eregast had geplaatst.
Na de lunch, die bestond uit een overdaad aan vers bereide gerechten, werden ze naar het kantoor van de Regidor gebracht. Irmin kreeg een luxe zetel aangewezen en zij werd genegeerd. Ze kreeg rode wangen toen Irmin zelf een stoel bijschoof voor haar, waardoor Shadi's gezicht verduisterde. De erfgename herstelde zich vlug en bij haar vaders binnenkomst deed ze alsof er niets aan de hand was, maar ook de Regidor begroette enkel de neef van zijn collega.
Het gesprek ging goed. Irmin was niet voor niets de leider van de kolonisatie. Hij had er een talent voor anderen te bewegen het met hem eens te zijn. Niet dat er ook maar iets aan hem was, dat ze gemaakt kon noemen. In tegenstelling tot hun gastheer en diens dochter, was Irmin goudeerlijk. Hij liet alleen de belangrijkste reden voor hun komst achterwege.
Ze kregen toestemming voor de benodigde onderzoeken en dat was het. Vlak voordat ze de burcht weer verlieten werden ze echter nog even tegengehouden door Shadi, die naar een uitnodiging viste om langs te mogen komen. Uit beleefdheid kon Irmin niet weigeren, maar tot Milina's opluchting zorgde hij er wel voor dat Shadi naar het paleis in Cunera's hoofdresidentie zou komen en niet naar de locatie waar ze het schip aan het bouwen waren.
Tijdens de terugreis werd er niet veel gesproken. Milina voelde zich vreemd terneergedrukt en Irmin was diep in gedachten. Zou hij denken aan de mooie dochter van de Regidor? Om zichzelf af te leiden pakte ze haar notepad en liep haar notulen van het gesprek na. Ze hadden toestemming gekregen om vijftig man, onder begeleiding van enkele biologen, in een deel van Alta te laten studeren. Dus nu was aan haar de taak om die vijftig Cuneranen te selecteren. Ze zou zenuwachtig moeten zijn, maar het enige waar ze steeds aan bleef denken, was hoe Shadi telkens een hand op Irmins arm of schouder had gelegd.
Terug op de locatie nam ze zo zakelijk als ze kon afscheid en begon ze aan de moeilijke klus van het selecteren.
Ze zorgde ervoor dat ze zelf ook mee naar Alta kon, toen haar geruchten bereikten dat de dochter van Alta's Regidor steeds vaker tochtjes plande naar Cunera.
Het hele jaar dat ze daar was mistte ze haar vrienden ontzettend, maar ze wist dat ze beter niet in de buurt van Irmin kon zijn, wanneer hij zijn hart verloor aan de Altaanse. Zou hij haar al verteld hebben van zijn plan? En, belangrijker nog, zou hij een uitzondering maken voor haar als ze mee wilde gaan naar de nieuwe wereld?
Met een enthousiasme die ze niet voelde stortte ze zich op haar lessen. Het was heel wat anders dan waar ze voor gestudeerd had, maar werken met de natuur gaf haar een zeldzame voldoening. Ze begon steeds meer uit te zien naar het moment waarop ze zouden vertrekken van deze wereld.
Toen het termijn van de overeenkomst op Alta afliep was ze gedwongen om terug te gaan naar Cunera. Terug naar haar positie als assistente van Irmin. Of zou hij intussen een nieuwe assistente hebben aangenomen?
De locatie was niet langer verlaten, tientallen Cuneranen liepen rond. Er was nog zoveel te doen en ze hadden nog maar een klein half jaar te gaan.
Terugvallen in haar oude rol was minder moeilijk dan ze had verwacht. Dat kwam voornamelijk doordat Irmin er niet zoveel meer was. Asel zat nu meestal in zijn kantoor en met hem besprak ze de voortgang van de kolonisatie. Het ging eigenlijk best goed. Regelmatig ging ze kijken bij de pendelshuttle die alle onderdelen en voorraden naar het schip bracht dat boven Cunera, in de ruimte, gemonteerd werd. Ze overzag de aanlevering van de voorwerpen die mee gingen naar de nieuwe wereld en zorgde ervoor dat alles wat gebruikt zou worden een puur natuurlijke oorsprong had.
---
Op een dag stond Aaran opeens in haar kantoor. "Milina, wat leuk om je weer eens te zien. Hoe gaat het met alle voorbereidingen? Ik heb besloten een dag vrij te nemen om hier eens rond te kijken. Heb je tijd voor een rondleiding?"
Lachend knikte ze, ze had de man gemist. "Natuurlijk, voor u altijd. Waar wilt u beginnen?"
Ze ging hem voor naar buiten en wees naar de grote hallen. "Daar zijn de slaapgelegenheden, mannen, vrouwen," haar hand bewoog van links naar rechts, "voorraden. We hebben geen eten nodig voor onderweg, dankzij de slaapcapsules, maar wel voor de eerste periode daar. We weten tenslotte niet wat we daar zullen aantreffen. In die hal wordt alles verpakt en hier," ze waren intussen aangekomen bij de grootste hal, die eigenlijk meer een hoge bak was, aangezien er geen dak op zat, "is de shuttle."
"Schitterend," zei Aaran, toen ze binnen waren. De shuttle stond op het punt om te vertrekken met een nieuwe lading.
"Sinds een halve periode is de buitenkant van het schip volkomen luchtdicht. Aan het interieur wordt nu gewerkt, maar de capsules worden al per tien naar boven gebracht." Milina staarde omhoog naar de punt van de shuttle.
"Ben je er al een keer geweest?"
Verbaasd keek ze haar oude werkgever aan. "In het ruimteschip? Nee, nog niet. Het inladen van de passagiers gebeurt pas op het laatst."
Aaran kreeg een ondeugende blik in zijn ogen. "Zullen we een tochtje maken? Ik wil heel graag een keer rondlopen in het ding dat de toekomst van mijn zoon moet waarborgen." Hij zei het luchtig, maar ze hoorde de kwetsbare ondertoon in zijn stem.
"Ik ehm... ik weet niet of –"
"Oh jawel, dat mag wel. Kijk, Irmin staat al te zwaaien."
Geschokt staarde ze in de richting waar Aaran nu naartoe liep. Ze was niet zo goed meer op de hoogte van waar Irmin was, de meeste tijd. Eigenlijk had ze verwacht dat hij vaak in Eos, in het paleis te vinden was met een bepaald iemand. Ze had hem absoluut niet hier verwacht.
"Vader, goed dat u er bent, we gaan vertrekken wanneer we ingesnoerd zijn." Irmins ogen twinkelden van ingehouden pret toen hij haar aankeek.
Nu meteen? Oké. Ze ging het doen, ze ging de ruimte in. Natuurlijk wist ze dat ze dat over een poosje ook zou gaan doen, maar eigenlijk had ze die zenuwen nog netjes ver weg gestopt. Dat blik werd nu plotseling opengetrokken en de vlinders die door haar buik fladderden vanwege het onverwachte weerzien met Irmin, vochten nu een felle strijd met de adrenaline.
Het overviel haar hoe erg haar lichaam reageerde op Irmins aanwezigheid, dat had ze niet meer verwacht. Haar palmen zweetten nog net zo erg als op de eerste dag dat ze hem gezien had. Dat was niet goed, helemaal niet goed. Voor het eerst schoot de gedachte door haar hoofd dat ze misschien maar niet mee moest gaan. Hoe kon ze leven op een wereld waar Irmin altijd zo dichtbij zou zijn, verbonden aan een ander? En hoe moest ze ooit haar hart geven aan een ander, wanneer het al vergeven was?
"Milina? Gaat het wel? Je ziet een beetje bleek." Zijn stem was heel dichtbij en toen ze opkeek in zijn blauwe ogen stokte haar adem.
"Ik heb je gemist. Geeft Asel je wel genoeg vrije tijd? Je bent niet bang om naar boven te gaan, toch? Het is geweldig, dat uitzicht. Beter nog dan in de aqua-mobol." Hij knipoogde en liep weg om zijn vader aan boord te helpen.
Was hij al die tijd aan boord van het ruimteschip geweest? Niet in Eos? En de geruchten dan?
Ze had pas door dat ze buiten stond te dralen, toen Irmins hoofd om de hoek van de deur verscheen. "Kom je? We hebben een strak schema."
Ze haastte zich naar binnen en nam plaats op een kantelbare stoel, waar zoveel gordels aan hingen dat ze geen idee had waar ze moest beginnen. Twee donkere handen namen het van haar over en lachend gespte Irmin haar stevig vast. Hij was duidelijk in zijn schik.
Toen ook hij zat begon het aftellen en even later werd ze in haar zetel geperst door de kracht waarmee ze omhoog schoten. De cabine was klein, maar omdat alles volledig automatisch ging hoefde ze alleen maar te genieten van het uitzicht. Door de blauwe lucht, een gat borend in de dampkring en daarna ...
Ze zoog haar adem in en liet die hoorbaar weer ontsnappen. De duisternis rondom haar werd enkel onderbroken door lichtpuntjes in de verte. Irmin had gelijk, dit was inderdaad zoveel mooier dan onder water.
"Kijk, daar." Irmin keek haar over zijn schouder aan en wees naar een plek in het zwarte niets. Langzaam ontwaarde ze een metalen rooster waarbinnen een brede glimmende cirkel zichtbaar werd. Een ronde buis met vier spaken die samenkwamen in een centrum waarvan de bovenkant leek op een hoekige trechter.
Zover ze kon helde ze voorover, alsof ze er zo sneller bij kon zijn. "Is dat de Gaizka?"
"Ja, prachtig hè." Er klonk ontzag door in zijn stem en ze begreep wel waarom. Hoe dichterbij ze kwamen, hoe groter het schip werd, tot de constructie niet eens meer helemaal op haar netvlies paste.
"Wat groot," fluisterde ze. Opnieuw ving ze Irmins blik en de pijnlijke knoop in haar borst trok strakker.
De shuttle meerde aan bij de brede, platte cilinder in het midden en ze kwamen aan boord in het ruim. Er stond nog niet veel, want de capsules werden in de buitenring geplaatst, als een lange ketting. Er was zuurstof aan boord, maar geen zwaartekracht en Milina klemde zich uit alle macht aan een metalen sport van een ladder vast. Irmin had het overduidelijk al veel vaker gedaan, want behendig klom hij naar boven. Toen hij echter achterom keek en zag dat zijn vader en assistente veel langzaam vorderden, begon hij hard te lachen.
"Het spijt me, ik zal jullie helpen. Je kunt je ook afzetten en dan zweef je in een rechte lijn naar de ingang van het controlecentrum, maar dat doen we wel in de gevorderdenklas." Hij moest lachen om zijn eigen grap.
Hij zag er zo ontspannen uit, het deed bijna pijn om naar hem te kijken. Ja, ze kon echt beter op Tagmar achter blijven.
Omdat zij als middelste op de ladder stond, was zij het eerst aan de beurt. Irmin zweefde langzaam omlaag, greep de sport boven haar vast en plaatste moeiteloos zijn voeten naast de hare. "Het is een beetje als springen op een luchtkussen, dat heb je als kind vast wel eens gedaan. Je beweegt automatisch en als je de beweging tegengaat dan kost dat heel veel moeite. Laat de anti-zwaartekracht het werk maar doen. Als je eenmaal in beweging bent hoef je alleen nog maar te sturen."
Ze volgde zijn aanwijzingen nauwkeurig op en merkte dat het inderdaad beter ging. Hij verliet zijn plekje en zweefde verder omlaag om zijn vader te helpen en daarna keek ze toe hoe hij zich afzette en in één vloeiende lijn voor hen uit naar de ingang van het controlecentrum zweefde. Het leek zo makkelijk, kon zij dat ook?
Op haar lip bijtend keek ze in de rondte. Aan de andere kant van de vensterloze wand van het ruim waren werknemers bezig de capsules uit te laden. Ze kon ze niet zien, maar ze wist dat ze er waren. In het ruim waren zij drieën echter de enige aanwezigen en dus was er niemand die zich vanwege haar gestuntel kon verkneukelen. Overal aan de wand waren lampen geplaatst, zodat de hele ruimte baadde in het licht. Er kon niet veel mis gaan. Haar mond trok open in een brede lach en voorzichtig zette ze zich af. Bij het loslaten slaakte ze even een gil. Ze ging lang niet zo vloeiend als Irmin en ze zag dat ze het eindpunt iets verkeerd had ingeschat.
Irmin keek om en begon te lachen. Hij stak zijn hand uit en riep: "Hier, grijp mijn arm."
Met haar handen voor zich uit en proberend te sturen met haar voeten, wat natuurlijk niet lukte, kwam ze steeds dichterbij, tot ze met één hand net zijn vingers kon grijpen. Hij trok haar naar zich toe en heel even was ze dichterbij dan ze ooit geweest was.
Zijn ogen waren vlak voor haar, ze kon vlekjes in zijn blauwe irissen onderscheiden. Haar brede grijns krulde ineen tot een verlegen glimlach en net toen ze haar tanden in haar onderlip zette werd de intieme sfeer doorbroken door een 'whoa' onder hen.
Vlug schoof Irmin haar aan de kant om zijn vader te kunnen onderscheppen.
"Tja, wat jullie kunnen, dat moet ik toch ook kunnen?" lachte Aaran.
Milina maakte zich haastig uit de voeten, voor zover dat ging met benen die een eigen wil leken te hebben. Ze vond een handvat en nog een en trok zichzelf het controlecentrum in. Wat moest Aaran wel niet van haar denken? Diep ademhalend deed ze een poging zich te concentreren op de systemen die al helemaal klaar waren, maar het hielp niets. Haar hoofd bleef het beeld oproepen van twee blauwe ogen.
Ze moest hier weg, dit was een slecht idee.
Er kwamen vier deuren uit op de bovenste helft van de trechter waarin ze zich nu bevond. Ze kwamen uit op vier gangen die bruggen vormden naar de buitenring. Achter haar bespraken Irmin en zijn vader allerlei technische termen waar ze niet veel van snapte, maar na een poosje, waarin zij alleen maar naar het zwarte heelal had gestaard, merkte ze dat het stil geworden was. Voorzichtig keek ze om. Waren ze zonder haar verder gegaan?
Aaran was inderdaad niet meer in het centrum, maar Irmin zat haar in een stoel aandachtig gade te slaan. Hoe lang had hij daar al zo stil gezeten? Een brok in haar keel deed haar ogen wateren en boos op zichzelf snoof ze, waarna ze vlug wegkeek. Ze merkte dat hij naast haar kwam zweven doordat zijn hand in haar blikveld verscheen. Net als zij hield hij zich in balans door zich vast te houden aan de stang naast het ronde venster. Er zou geen zwaartekracht aan boord zijn totdat ze op de nieuwe wereld waren geland.
"Hé, wat is er aan de hand?"
Zijn woorden in haar hoofd deden haar onwillekeurig huiveren. Ze had een schild van niets, hij prikte er zo doorheen.
"Ik kan niet mee naar de nieuwe wereld," zond ze terug. Een traan zweefde langs haar wang en ze wendde haar gezicht van hem af om de druppel te volgens die in de richting van een ventilatierooster dreef.
"Wat? Waarom niet?" Zijn plotselinge uitroep deed haar schrikken. "Milina, dat kan niet, je moet mee. Is er iets gebeurd? Iets met je familie?"
Ze schudde haar hoofd, nog niet in staat een woord uit te brengen.
"Hé, kijk me eens aan. Ik wil niet gaan zonder jou. Wat is er gebeurd? Heb je ..."
Toen hij niet verder sprak, keek ze hem aan. Op zijn gezicht lag een verdrietige uitdrukking.
"Je hebt iemand ontmoet. Dat is het, nietwaar?"
Haar ogen vlogen wijd open. Dacht hij dat zíj iemand ontmoet had? "Nee," riep ze, luider dan haar bedoeling was. "Nee, ik niet. Jij. Oh Irmin, begrijp je het dan niet. Ik kan niet meegaan als jij ... als jullie ..." Ze keek weer weg en mompelde: "Ze mag mijn plaats wel hebben."
Een beetje ruw draaiden zijn handen haar om, zodat ze hem wel aan moest kijken.
"Bij Sol, ik begrijp er helemaal niets meer van. Waar heb je het over, Milina. Wie mag jouw plaats hebben?"
"Shadi!" schreeuwde ze in zijn gezicht, waarna ze zich los worstelde om haar gezicht in haar handen te verbergen.
"Shadi? Wat heeft die er nou weer mee te maken? Milina, verstop je niet steeds voor mij, alsjeblieft."
Hij klonk zo smekend dat ze even tegen haar ogen drukte met haar polsen en toen knipperend opkeek. Ze zocht naar woorden en zei toen kleintjes: "Iedereen heeft het erover, hoe ze steeds naar Eos komt, naar het paleis om jou te bezoeken. Ik dacht ... ik dacht ..." Verder kwam ze niet. Ze kon haar grootste angst niet onder woorden brengen.
Tot haar verbijstering begon Irmin echter hard te lachen. "Zeggen ze dat? Oh Milina, jij moet beter weten dan te luisteren naar geroddel. Je hebt zelf gezien hoe ik reageerde in haar buurt. Hoe heb je ooit kunnen denken ... Milina, luister, er is maar één iemand die ik bij me wil hebben op de nieuwe wereld en zij staat ... hangt, zweeft hier voor mij. Wist je dat niet?"
Ze was opgehouden met snikken en kon niets anders doen dan hem aanstaren. Ergens diep vanbinnen begon een lichtje te schijnen, maar haar hoofd registreerde zijn woorden nog niet.
Zijn handen, die haar vast hadden gehouden bij haar schouders, legde hij nu om haar wangen. "Ik werd verliefd op jou vanaf het eerste moment dat ik je zag in mijn vaders kantoor. Heb je niets doorgehad?"
Ze kon haar hoofd niet schudden en prevelde verward: "Maar, maar jij bent het neefje van de Regidor. Ik ben maar een eenvoudige assistente. Wat zal iedereen zeggen?"
Irmin trok een spottend gezicht. "Wat maakt het uit wat ze zeggen, binnenkort zijn we hier niet meer. Op de nieuwe wereld zullen we niets te maken hebben met rangen en standen. Tenminste," hij fronste zijn wenkbrauwen, "dat hoop ik."
Hij richtte zijn open blik weer op haar en vroeg toen: "Ga alsjeblieft met me mee, Milina, ik zou niet weten met wie ik anders op de nieuwe wereld een toekomst moet opbouwen."
Eindelijk begonnen zijn woorden te landen. Hij wilde haar. Niet de prachtige dochter van de Regidor, maar haar: de eenvoudige assistente. Hij, de meest geweldige persoon op de hele planeet, wilde haar. Ze voelde hoe haar ogen opnieuw begonnen te branden, maar dit keer vielen de tranen van blijdschap.