Israel
Kung minamalas ka nga naman. Bakit sa lahat ng araw, ngayon pa ako tinanghali ng gising? Ngayong araw pa naman ang final defense namin sa thesis. Pambihira.
Pagkatapos kong maligo, kaagad kong dinampot ang laptop at folder kung saan nakapaloob ang hard copy ng thesis namin.
Hindi ko na nagawang magpa-alam ni manang sa sobrang pagmadali. Mabuti lang sana kung second subject 'to, e, first nga.
Pagdating ko sa loob ng paaralan, doble doble ang kaba ko. Maliban sa baka late na ako, hanggang madaling naglalakad, iniisip ko rin ang defense namin. Kailangang mabuti at magaling ang pagdefense. Kailangan kong galingan para mapatunayan na karapatdapat nga akong tawaging leader. Aside from that, I aim high grades.
Kung sino ang may pinaka-magandang thesis, ito ang pipiliin para pambato sa iba't-ibang school. Kaya pawis at dugo ang inilaan ko rito para maging maganda ang presentation na ito. Ilang araw at gabi ang isinakrepesyo ko para matapos ito. My group mates' efforts were just one fourth of mine. But I didn't mind it. As long as it would become the greatest thesis. It would be enough.
“Good day, Mr. Dezzon. I'm so sorry if I'm late,” I said as I opened the door of our classroom.
“It's okay. Take your seat now, Mr. Leonza,” he said, accepting my apology.
As I entered our room, most of the students, smiled at me. Seems like, it's their way of saying good morning to me.
I'm overwhelmed at the same time disappointed.
Mahina akong umiling at umupo sa aking upuan. As usual, wala pa si Patricia. What's new, anyway? Umiling ako ulit. Pambihira, bakit ko naman naiisip ang babaeng iyon?
Hanggang ngayon, hindi ko pa rin makalimutan ang sinabi niya noon sa bahay. Pero wala, e. Mukhang wala siyang paki-alam kung makasakit ba siya ng damdamin ng iba.
Wait, why am I thinking about her again? I told to myself that I'll forget what she said.
I was insulted but I need to kept my cool.
“Our first group were done with their defense. Let's hear from our second group. The group of Mr. Leonza,” he announced.
I was totally surprised. Sobrang late na pala ako? Pero wala akong nagawa, kundi kunin ang aking laptop.
Cheers and yells were all I heard.
“Go Mr. President!”
“Kaya niyo 'yan team Israel!”
“Wala na, may nanalo na!”
Tumayo ang mga kasamahan ko at sabay-sabay kaming pumunta sa harapan. Nang na-i-connect na ang aking laptop sa TV, sinimulan ko na ang aming presentation sa pamamagitan ng pagbati.
Apat kami sa thesis na ito. At masasabi kong napag-aralan naman ng mga kagrupo ko ang ibinigay kong part sa kanila.
I can also say, I delivered mine well, too.
Pagkatapos kong magsalita, saka naman bumukas ang pinto.
Sa una'y naging tahimik ang lahat ngunit kalauna'y napuno ng negatibong komento ang aming silid.
Unang tinging ko palang sa kaniya, nararamdaman ko na ang lamig na bumabalot sa kaniya. Hindi ko maalis-alis ang titig sa kaniya habang wala siyang reaksiyong naglalakad sa upuan.
Kakaibang awra ang bumabalot sa kaniya ngayon. Kung noon, malamig, ngayon naman sobrang lamig.
“What a disrespectful woman,” buong sabi ni Mr. Dezzon.
Napatigil si Patricia at lumingon sa harapan kung nasaan kami at ni sir.
Napa-iwas ako ng tingin nang tumingin siya sa akin. Nang maramdaman kong hindi na siya nakatingin, tiningnan ko ulit siya.
Sunod naman niyang tiningnan si Mr. Dezzon. Mga ilang segundo niya itong tinitigan at nagpatuloy ulit sa paglalakad na para bang walang narinig.
“Stop there, Ms. Berenio and step outside. I don't need a useless and brainless student like you. Get out of this room, latecomer.”
Walang anu-ano'y bumalik siya sa kaniyang dinaanan at walang salitang lumabas ng silid.
Marahas na sumara ang pinto na siyang mas lalong nagpagalit kay sir.
“I don't want you all to be like her. She's a cancer, really,” aniya sabay iling.
This is what I meant when I said I was overwhelmed and disappointed at the same time.
Overwhelmed with their kindness towards me and how they treated me, at the same time, disappointed with their unfairness.
They chose who they wanted to respect.
“Mr. Dezzon, I'm sorry to say this but she's not a cancer, please excuse me,” I said in dismayed.
Pambihira, bakit ako nagi-guilty? Hindi ko naman kasalanan kung bakit ako lang ang nererespeto ng mga kaklase ko at hindi siya. But why I felt like it's my responsibility to say sorry? Pambihira.
Napakamot ako sa batok nang hindi ko na siya nakita paglabas ko ng silid. Saan nga ba madalas pumupunta ang isang cold-hearted at latecomer na katulad niya?
It could be in the library. Puwede rin sa canteen. Sa CR? Baka sa soccer field?
Sa... Aha!
Sa lahat ng naisip ko, ito ang sinasabi ng instinct ko na tama.
Nang makarating ako sa rooftop, palinga-linga ako at isang babae ang nakita kong nakahiga sa... Pambihira!
Hindi pa siya natatakot? Isang galaw niya lang panigurarong mahuhulog na siya. Was she trying to kill herself?
Puwede naman siyang humiga sa sahig pero bakit diyan pa niya naisipang humiga? Pero kung sa bagay, medyo maalikabok nga naman ang sahig.
“What do you need?” bigla nitong tanong. Akala ko ba tulog 'to?
Sasagot na sana ako nang bigla siyang tumagilid patalikod sa akin, paharap sa ground ng school.
“Nasisiraan ka na ba ng bait?” bigla kong sigaw dahil sa gulat. Ang akala ko'y mahuhulog na talaga siya. Anong akala niya sa building na ito? Mababa lang? Tsk.
“Leave,” malamig niyang sabi. Hindi man lang pinansin ang sinabi ko. “If you don't need something, leave,” sabi niya, hindi pa rin nakatingin sa akin.
“I... I need to talk to you,” mahina kong sabi.
“Go on,” malamig pa rin niyang sagot.
Napakamot ako sa ulo.
“Can you stand for a while? Ako ang kinakabahan sa sitwasyon mong 'yan,”
Mabuti nalang wala na siyang sinabi at sinunod kaagad ang sinabi ko. Umupo siya sa hinigaan niya at nanatili naman akong nakatayo sa tapat niya.
“Speak,”
Pambihira, bakit ba ang lamig ng babaeng 'to?
“Wait, saan ka pupunta?” tanong ko nang bigla itong tumayo at nagsimulang maglakad.
“I'll go,”
“Teka lang! Grabe naman 'to. May sasabihin pa ako,”
Tumigil naman siya at lumingon sa akin.
“Ano kasi... Pasensya ka na.”
“Ok.”
Ganoon lang? Hindi man lang siya magtatanong kung bakit ako nagsu-sorry?
Napabuntong hininga ako nang maramdamang umalis na siya.