ရမၼက္ (သို႔မဟုတ္) အေနာက္ေဆာင္ ေလသာခန္းက ခ်စ္ပံုျပင္
================================
ဒါန႔ဲစီြကေတာ္က ယြင္ခ်န္ရ႕ဲ မ်ိဳးရိုးနာမည္ေမးျပီး အခ်င္းခ်င္းမိတ္ဆက္ အသိအကၽြမ္းဖ႔ဲြၾကတယ္။ စြီအိမ္ေတာ္နဲ႔ရင္းႏွီးခြင္႔ရလို႔ ေပ်ာ္ေနတဲ႔ယြင္ခ်န္ဟာ ဒီအစီအစဥ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ခ်က္ျခင္းပဲ သူ႔မိတ္ေဆြယန္ဆီကို ထြက္သြားေရာ။ ညေနက်ေတာ႔ ယြင္ခ်န္ဟာ လက္နက္ကိုင္ စစ္သားတက်ိပ္နဲ႔အတူ စြီအိမ္ေတာ္ဟာ ၿမိဳ႕ေစာင္႔တပ္မွဴးရဲ႕ ေစာင္႔ေရွာက္မႈေအာက္မွာ ရွိေၾကာင္း တပ္မွဴးကိုယ္တုိင္ လက္မွတ္ထိုးထားတဲ႔ သတိေပးစာနဲ႔အတူ ၾကြားၾကြားဝင္႔ဝင္႔ျပန္လာတယ္။ တကယ္ေတာ႔ စစ္သားေတြရဲ႕ သားေရၾကပ္အကၤ်ီနီနီေတြကို ျမင္တာန႔ဲေတာင္ ဘယ္ေတာေၾကာင္မွ အနားမကပ္ရဲေတာ႔ပါဘူး ။ သူ႔အစီအစဥ္ ေအာင္ျမင္လို႔ေပ်ာ္ေနတဲ႔ယြင္ခ်န္ဟာ မနက္က အကူအညီေတာင္းဟန္နဲ႔ စကားစေျပာတဲ႔
မိန္းကေလးဆီကေနျပီး ေက်းဇူးတင္တဲ႔ အထိမ္းအမွတ္အျပံဳးေလးတပြင္႔ေလာက္မ်ား ရမလားလို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ျပီး စီြအိမ္ေတာ္ကို ခ်ီတက္သြားတယ္။
အဖိုးတန္ပရိေဘာဂေတြန႔ဲ မြမ္းမံထားတ႔ဲ ဧည္႔ခန္းမွာ ရင္တဖိုဖိုန႔ဲထိုင္ေမွ်ာ္ေနတုန္း အေမၾကီးပဲထြက္လာေတြ႔ျပီး ေက်းဇူးတင္စကားကို အထပ္ထပ္အခါခါ ေျပာေပမဲ႔ မိန္းကေလးကိုေတာ႔ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႕ခဲ႔ရပါဘူး။ မွန္းခ်က္နဲ႔ႏွမ္းထြက္မကိုက္တဲ႔ ယြင္ခ်န္လဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ပဲ သူ႔ဧည္႔ေဆာင္ကို ျပန္သြားရတယ္။ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ႔ ကြယ္လြန္သူစစ္မင္းေနရာကို ဆက္ခံမဲ႔ စစ္မင္းအသစ္နဲ႔ သူ႔တပ္မၾကီးတခုလံုး ပုခ်ိန္ျမိဳ႕ကိုေရာက္လာလို႔ အစစအရာရာ ျပန္ျငိမ္ဝပ္ပိျပားသြားတဲ႔အခါမေတာ႔ စြီအိမ္ေတာ္ကိုေစာင္႔ေရွာက္ေနၾကတဲ႔ ရဲမက္ေတြလဲ ျပန္ၾကျပီ။ စြီသခင္မၾကီးက သူတို႔ကို မွဲ႕တေပါက္မစြန္းေအာင္ ဥာဏ္ရႊင္စြာနဲ႔ အကာကြယ္ေပးခဲ႔တဲ႔ ယြင္ခ်န္ကို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ အတြင္းရင္ျပင္က ခမ္းမၾကီးထဲမွာေခၚ ျပီး ညစာနဲ႔ဧည္႔ခံတယ္။ အတြင္းရင္ျပင္ဆိုတာက မိသားစုထဲကေတာင္ ဝါၾကီးသူေတြကိုပဲ ဝင္ခြင္႔ျပဳတဲ႔ေနရာဆိုေတာ႔ ယြင္ခ်န္ကို ဘယ္ေလာက္ေက်းဇူးတင္သလဲ ဆိုတာ ျပလိုက္တဲ႔သေဘာပါပဲ။
"... တို႔မ်ားကို ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ေပးတဲ႔... ငါ႔တူရဲ႕ေက်းဇူးၾကီးလွပါတယ္ကြယ္.... ေနာင္လဲေဆြမ်ိဳးလို သေဘာထားလို႔ ဝင္ပါထြက္ပါ... ေဒၚေဒၚရဲ႕မိသားစုနဲ႔ အသိအကၽြမ္းဖြဲ႕ေပးပါရေစ...."
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဟြန္လန္းလို႔ လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ႔ ဆယ္႔ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ကေလးတေယာက္ ထြက္လာတယ္။ စြီသခင္မၾကီးက သူ႔သားေလးဟြန္လန္းကို ယြင္ခ်န္ရဲ႕ေရွ႕မွာ အရိုအေသျပဳဦးညြတ္ေစတယ္။
"...ဒါေဒၚေဒၚရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသားပဲ... ငါတူရဲ႕... စြီအိမ္ေတာ္ရဲ႕ အေမြခံကိုယ္ေတာ္ေလး ဆိုပါေတာ႔... အဲ.... သမီးကိုေတာ႔ ဟိုေန႔မွာျမင္ဖူးလိုက္မွာေပါ႔.... သမီးဆိုလို႔ အင္ၾကင္းဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ္႔... အင္ၾကင္းေရ... တို႔ေတြကို ကူညီခဲ႔တဲ႔ ယြင္လူၾကီးမင္းကို လာျပီး.. အရိုအေသေပး ႏႈတ္ဆက္ပါဦး... ငါ႔သမီး..."
မိန္းကေလးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ထြက္မလာေပဘူး။ အထက္တန္းလႊာ အမ်ိဳးသမီးေတြဆိုတာ လူျမင္ခံရိုးထံုးစံမရွိေတာ႔ လူစိမ္းေယာက္်ားပ်ိဳေရွ႕ ထြက္လာရမွာ ရွက္လို႔ထင္ပါရဲ႕လို႔ ယြင္ခ်န္ ေတြးမိတယ္။ ဒါန႔ဲသူ႔အေမက ထပ္ေခၚေပမဲ႔ ေပၚမလာေတာ႔ စြီကေတာ္က စိတ္ထြက္လာဟန္နဲ႔ ေငါက္ပါေလေရာ။
"...ဟဲ႔..အင္ၾကင္းရဲ႕... တို႔ေတြရဲ႕အသက္ကို ကယ္ခဲ႔တဲ႔လူၾကီးမင္းကို ထြက္လာျပီး.. ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ရာ ဘာဒီေလာက္ ခက္ခဲေနရသလဲ... ညည္းမယ္မယ္ရဲ႕ အသက္ကိုကယ္ခဲ႔တဲ႔ လူၾကီးမင္းကို.. ညည္းကမ်က္ႏွာျပျပီး
အရိုအေသေတာင္ မေပးႏိုင္ရေအာင္.. ဘာေတြမ်ားဒီေလာက္ေတာင္ အရွက္အေၾကာက္ ၾကီးေနရတာတုန္း. အခုလာခဲ႔...."
ဒီေတာ႔မွအင္ၾကင္းဆိုတဲ႔ မိန္းမပ်ိဳက မ်က္လႊာခ်လို႔ ထြက္လာျပီး ယြင္ခ်န္ကိုလာဦးညြတ္ပါတယ္။ အိမ္ေနရင္း ကိုယ္နဲ႔အတိဝတ္စံုေလးကိုပဲ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ထားျပီး မ်က္ႏွာကို ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလးပဲ လိမ္းျခယ္ထားတဲ႔ အင္ၾကင္းဟာ ယြင္ခ်န္ရဲ႕မ်က္စိထဲမွာေတာ႔ အလွၾကီးလွေနတာပဲ။ ျပီးေတာ႔ ေကာင္းေကာင္း ပံုသြင္းခံထားရတဲ႔ အထက္တန္းလႊာ မိန္းမပ်ိဳတို႔ရဲ႕ ဓေလ႔အတိုင္း မ်က္လႊာတခ်က္မပင္႔ဘဲ သူ႔အေမနားမွာထိုင္ေနတဲ႔ အင္ၾကင္းရဲ႕ အမူအရာဟာ ရွင္ကၽြန္မကို အခုလို ေတြ႕ခြင္႔ရတာေတာင္ မဟာအခြင္႔အေရးၾကီးပဲလို႔ ေျပာေနသလိုေတာင္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ အေသးအႏုတ္ကို အမႈမလုပ္တဲ႔ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုမွစဲြမိတဲ့
ယြင္ခ်န္ကေတာ႔ အင္ၾကင္းကို စကားစေျပာခ်င္လွျပီျဖစ္ေပမ႔ဲ ဟန္လူမ်ိဳးတို႔ရ႕ဲ ယဥ္ေက်းမႈအရ သူ႔အေမစြီကေတာ္ကိုပဲ ဦးတည္ျပီးစကားဆိုရတာေပါ႔။
"...စြီကေတာ္ရဲ႕သမီးက.. အသက္ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ရွိပါျပီ္လဲခင္ဗ်ာ..."
"...အင္း..အင္ၾကင္းကို ဘုန္းေတာ္ၾကီးဘုရား လက္ထက္မွာပဲေမြးခဲ႔တာကြဲ႕.... ေနပါဦး.. ခ်ီေစ်ႏွစ္ဖြားဆိုေတာ႔ အခုဆယ္႔ခုနစ္ႏွစ္ ရွိျပီေပါ႔....."
အဲဒီညကညစာစားပြဲမွာ အင္ၾကင္းက ယြင္ခ်န္နဲ႔တခါေတာင္ မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုမိေအာင္ အိေျႏၵအျပည္႔နဲ႔ပဲေနတယ္။ ယြင္ခ်န္မွာ သြားေလသူ စြီသခင္ၾကီးအေၾကာင္းပဲေမးေမး ၊ အင္ၾကင္းရဲ႕ေမာင္ ဟြန္လန္းပညာေရးအေၾကာင္းပဲ စေျပာေျပာ အင္ၾကင္းကို စကားဝိုင္းထဲ ဝင္လာဖို႔ေတာ႔ ဘယ္လိုမွကိုမတတ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ ေရငံုျပီး က်မ္းက်ိန္ေနသလားမွတ္ရေအာင္ ၿငိမ္ေနတဲ႔အင္ၾကင္းဟာ ယြင္ခ်န္လို ေယာက္်ားပ်ိဳတေယာက္နဲ႔ ညစာအတူ စားေနရျခင္းအတြက္ ဘယ္႔ႏွယ္မွလဲ ေနဟန္မတူဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အိေျႏၵရွိတဲ႔မိန္းမပ်ိဳမဆို သူစိမ္းေယာက္်ားပ်ိဳ တေယာက္ေရွ႕မွာဆိုရင္ နညး္နည္းေတာ႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ရွိတတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ အခုေတာ႔ယြင္ခ်န္ကို ဖုတ္ေလသည္႔ငပိရွိတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ဘဲ ဝါေတာ္ရွစ္ဆယ္ရဘိကၡဴနီၾကီးလို မတုန္မလႈပ္ရွိလွတဲ႔ အင္ၾကင္းကိုၾကည္႔ျပီး ယြင္ခ်န္ချမာမွာ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီမိန္းကေလးဟာ တကယ္ပဲေရႊေပးလို႔မရတဲ႔ အိေျႏၵရွင္လား ဒါမွမဟုတ္ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာ
ဖံုးပဲတပ္ထားသလား၊ အထက္တန္းလႊာ မိန္းကေလးပီပီ ကြန္ျဖဴးရွပ္သေဘာတရားေတြနဲ႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ပဲ သင္ၾကားကြပ္ညွပ္ ခံခဲ႔ရလို႔လားဆိုတာဟာ ယြင္ခ်န္အတြက္ေတာ႔ အေျဖမထြက္ႏိုင္တဲ႔ ပေဟဠိတပုဒ္ပါ။ ဒါန႔ဲ ညစာစားရင္း၊ စကားေျပာၾကရင္းနဲ႔ စီြကေတာ္ဟာ ခ်ိန္မ်ိဳးႏြယ္ဝင္ျဖစ္ခ႔ဲတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရေရာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ယြင္ခ်န္ရဲ႕အေမကလဲ ခ်ိန္မ်ိဳးႏြယ္ဝင္ျဖစ္ခဲ႔တာကိုး။ ဆိုေတာ႔ အမ်ိဳးစပ္လိုက္ရင္ ယြင္ခ်န္နဲ႕ စြီကေတာ္ဟာ တူဝရီးလို႔ေခၚလို႔ရမွာေပါ႔ေလ။ စြီကေတာ္ကေတာ႔ တူတေယာက္ေကာက္ရတဲ႔အတြက္ကို ဝမ္းသာလို႔ မဆံုးႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဒီေတာ႔မွပဲ အင္ၾကင္းလည္း နည္းနည္းျပံဳးေဖာ္ရလာေတာ႔တယ္။
ယြင္ခ်န္ကေတာ႔ အင္ၾကင္းရဲ႕အမူအရာေၾကာင္႔ ေအာင္႔သီးေအာင္႔သက္ျဖစ္ရသလို တခ်ိန္တည္းမွာပဲ သိပ္ကိုစြဲလန္းမိေတာ႔တာပဲ။ သူ႔တသက္မွာ ဒီေလာက္အိေျႏၵၾကီးတခြဲသားနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ရခက္တဲ႔ မိန္းကေလးမ်ိဳး မၾကံဳဖူးခဲ႔ဘူးကိုး။ သူ႔ကိုဟိုက အသိအမွတ္ မျပဳေလ၊ မရႏို္င္တာကိုမွလိုခ်င္တတ္တဲ႔ လူ႔သဘာဝအတိုင္း အင္ၾကင္းကိုမွ တမ္းတမ္းစြဲျဖစ္ေလနဲ႔ ယြင္ခ်န္တေယာက္မွာ အရူးတပိုင္းျဖစ္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ေယာက္်ားၾကိဳက္ေတာ႔ စိုက္စိုက္လာဆိုသလိုပဲ ယြင္ခ်န္တေယာက္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပျပီး စြီအိမ္ေတာ္ကို ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္ ဂဒီးဂဒီးသြားတာပဲ။ ပထမဆံုးတေခါက္ကေတာ႔ သူ႔ကိုညစာတည္ခင္းဧည္႔ခံတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း လာေျပာရင္းနဲ႔ လာလည္တယ္။ ေနာက္တေခါက္က်
ျပန္ေတာ႔အင္ၾကင္းရဲ႕ေမာင္ေလး ဟြန္လန္းနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ဆိုျပီးလာျပန္ေရာ။ သူလာတိုင္းလဲ စြီကေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ဝင္စားစရာ အေၾကာင္းေတြေျပာျပီးေတာ႔ အိမ္သားတေယာက္လိုပဲ ေနျပတယ္။ အသီးလိုေတာ႔ အပင္ခ်ိဳင္၊ သမီးလိုေတာ႔ အေမတိုင္ကိုး။ ေတာသစ္ပြင္႔ကို ေတာသစ္ခက္နဲ႔ပဲ ခ်ဳရေတာ႔တာေပါ႔။
သူလာလည္တိုင္း အင္ၾကင္းနဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွမဆံုရေပမဲ႔ အထက္တန္းလႊာ မိန္းကေလးတို႔ရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ယြန္းလိုက္ကာ မွန္ကူကြက္ေတြၾကားကမ်ား ေခ်ာင္းေနခဲ႔ရင္ ဆိုျပီး သူ႔မွာဟန္ပန္ေလသံကအစ ဂရုစိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူသာေျခတိုမတတ္လာရေပတဲ႔ အင္ၾကင္းကေတာ႔ ေတာထဲက အင္မတန္လူစိမ္းတဲ႔ သမင္ရိုင္းမ်ားလိုပဲ အနားေတာင္သီခြင္႔မရပါဘူး၊ သူ႔ကိုျမင္တာနဲ႔ လွစ္ကနဲေနေအာင္ေျပးတာပဲ။ တညေနမ်ား အိမ္ေတာ္ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အင္ၾကင္းတေယာက္ သူ႔ေမာင္ေလးနဲ႔ ကစားေနတာကို သူဘံုေက်ာင္းဘက္ကေန
လွမ္းေတြ႕လိုက္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္တုန္း ရွိေသး အင္ၾကင္းလည္း ျဖဳတ္ကနဲ အိမ္ထဲဝင္ျပီး ေပ်ာက္သြားတာ ျပန္ကိုေပၚမလာေတာ႔ဘူး။ ယြင္ခ်န္မွာေတာ႔ အံၾကိတ္ျပီး ငွက္ရိုင္းမေလးေရ.. ေျပးႏိုင္တုန္းေျပးထားဦးေပါ႔.. ဆိုျပီး ၾကိမ္းဝါးရံုသာ တတ္ႏိုင္ေတာ႔တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ႔ အင္ၾကင္းရ႕ဲ ကၽြန္မေလးကို အိမ္ေတာ္အျပင္ဘက္မွာ တေယာက္တည္း ေတြ႕လိုက္မိေတာ့ အခြင့္အေရးကို က်ားေခ်ာင္းသလို ေခ်ာင္းေနတ႔ဲ ယြင္ခ်န္ ဝမ္းသာအားရန႔ဲ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ မလုံမလဲန႔ဲ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း မ်က္ႏွာၾကီးရဲလို႔ ထစ္တီးထစ္အနဲ႔ စကားစလာတဲ႔ ယြင္ခ်န္ကိုၾကည္႔ျပီး ကၽြန္မေလးဟြမ္နမ္က ၿပံဳးပါေလေရာ။
"...အဟမ္း.. ဟို..ဟိုဒင္း.. မင္းတို႔သခင္မေလးက ေစ႔စပ္ျပီးသားလားကြဲ႕...."
"...ဟင္႔အင္း.. မေစ႔စပ္ရေသးပါဘူး.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ.. သခင္ေလး..."
".... ေဟ..အဟမ္း.. ဘာရယ္လို႔မွ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္.... ငါနဲ႔မင္းသခင္မက တဝမ္းကြဲေမာင္ႏွမ ေတာ္တယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ေဆြမ်ိဳးအေၾကာင္းကို.. ေမးစမ္းၾကည္႔တယ္ သေဘာပါပဲ... ဒါနဲ႔တို႔ေတြကို စြီေဒၚေဒၚကိုယ္တိုင္
မိတ္ဆက္ေပးခဲ႔ေပမဲ႔.. စကားေျပာဖို႔ အခြင္႔အေရး တခါမွမရခဲ႔ဖူးေသးေတာ႔... အင္ၾကင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာေတြ႕ရမယ္ဆိုရင္.. ငါေတာ႔ သိပ္ဝမ္းသာမိမွာပဲကြယ္....."
ယြင္ခ်န္က ဒီလိုစကားစေပမဲ႔ ဟြမ္နမ္က ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ျပံဳးလို႔သာၾကည္႔ေနတယ္။
"...မင္းသခင္မေလးက.. ငါ႔ကိုဘာေၾကာင္႔ ေရွာင္ေနရတာလဲ...."
"...ဒါေတာ႔ ကၽြန္မဘယ္လိုလုပ္သိႏိုင္မလဲ.. သခင္ေလးရဲ႕..."
ကၽြန္မေလးက ျပံဳးစိစိနဲ႔ပဲ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ လုပ္ေနျပန္ေတာ႔ ယြင္ခ်န္လဲလိုရင္းကို ဖြင္႔ေျပာလိုက္ရေတာ႔တယ္။
"...အင္ၾကင္းက သိပ္အိေျႏၵၾကီးျပီး ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာတာပဲေနာ္... သူ႔ရဲ႕အဆင္႔ျမင္႔ လွပခံ့ျငားတဲ႔အမူအရာေတြကို ငါေတာ႔ သိပ္သေဘာက်မိတာပဲ... ဒီလိုထူးျခားတဲ႔ မိန္းကေလးရဲ႕စကားေျပာဟန္.. ဆိုေပါက္ေတြကို ၾကားဖူးခ်င္မိတယ္ကြယ္..."
"...သခင္ေလးရယ္.. ဒါမ်ားသခင္မၾကီးဆီ လာလည္ရင္းနဲ႔ပဲ... သခင္မေလးကိုပါ စကားေျပာေရာေပါ႔.... သခင္ေလးလဲ တအိမ္လံုးနဲ႔ခင္ေနတာပဲဟာ... ကၽြန္မကို လာေျပာလို႔ေတာ႔ ဘာထူးမွာလဲ....."
"... မဟုတ္ဘူးကြဲ႔... မင္းမသိပါဘူး... အင္ၾကင္းက သူ႔မယ္မယ္ေရွ႕မွာမ်ားဆိုရင္.. ငါ႔ကိုစကားေျပာဖို႔ေနေနသာသာ.. မ်က္လႊာေတာင္ ပင္႔မၾကည္႔ဘူး.... မင္းသခင္မေလးနဲ႔ ငါနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ခြင္႔ရဖို႔.. မင္းမ်ား
မၾကံေဆာင္ႏိုင္ဘူးလား... ငါ႔မွာအင္ၾကင္းကို ေတြ႕တဲ႔ေန႔ကစျပီး.. မအိပ္ႏိုင္မစားႏိုင္နဲ႔.. အရူးအမူးကိုျဖစ္ေနရျပီ... ဟြမ္နမ္ရယ္ ... မင္းငါ႔ကို မကူညီႏိုင္ဘူးလားဟင္..."
"....ေၾသာ္... လက္စသတ္ေတာ႔ သခင္ေလးက.. သခင္မေလးကို ေမတၱာရွိေနတာကိုး...."
ဆိုျပီးကၽြန္မေလးဟြမ္နမ္က တခစ္ခစ္ရယ္လို႔ တခ်ိဳးတည္းေျပးဖို႔ ဟန္ျပင္ပါေလေရာ။
"....ေဟ႔..ေဟ႔... ေနဦးေလ..ဟြမ္နမ္ရယ္... ငါ႔ကိုမင္းပဲ ကူညီမွျဖစ္မွာပါကြယ္... ငါ႔မွာတကယ္ကို ခံစားေနရတာပါ..."
ယြင္ခ်န္က ဒီလိုေဆြးေဆြးျမည္႔ျမည္႔ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မေလးက ဒီတခါေတာ႔ သူ႔ကိုသနားသြားဟန္န႔ဲ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ဆိုတယ္။
"...အင္း... သခင္ေလးကိုေတာ႔ ကူညီခ်င္ပါတယ္... ဒါေပမဲ႔ သခင္မေလးဆီကိုို စကားအသယ္အပို႔ေတာ႔ ကၽြန္မ.. မလုပ္ေပးရဲဘူးရွင္႔... သခင္မေလးက ဒီလိုကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လာရင္.. သိပ္ခက္ထန္ျပီး စည္းကမ္းၾကီးတာ... အခုခ်ိန္အထိေတာင္ ဘယ္ေယာက္်ားေလးနဲ႔မွ စကားမေျပာဖူးေသးဘူး ဆိုရင္.. သခင္ေလးယံုပါေတာ႔ ဒါေပမ႔ဲ ယြင္သခင္ေလးက.. လူၾကီးလူေကာင္း ပီသတဲ့အျပင္.. စီြအိမ္ေတာ္ကိုလဲ ကာကြယ္ေပးခ႔ဲသူ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ေလးစားမိပါတယ္. ဒီေတာ႔ သခင္ေလးကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္တခုေျပာျပမယ္... ကၽြန္မတို႔ သခင္မေလးက ကဗ်ာေတြ ေရးရ.. ဖတ္ရတာကို သိပ္ၾကိဳက္တာရွင့္... တခါတေလဆိုရင္ မအိပ္မစားဘဲ ကဗ်ာခ်ည္းပဲေတာင္ ထိုင္ဖတ္ေနတဲ႔ အခါေတြရွိတယ္... ဒီေတာ႔သခင္မေလးကို စိတ္ဝင္စားလာေအာင္လုပ္ခ်င္ရင္.. ဒီတနည္းပဲရွိတယ္.... သခင္ေလးက စာေပသမား မဟုတ္လား.... ကဗ်ာေကာင္းေကာင္းတပုဒ္ ေရးျပီးသာ သခင္မေလးကို ပို႔ေပေတာ႔.. အဆင္ေျပသြားရင္လဲ ကၽြန္မကို မေမ႔နဲ႔ေပါ႔ရွင္..."
ဆိုျပီးဟြမ္နမ္က ျပံဳးတုံးတံုးနဲ႔ မ်က္စိတဖက္ မွိတ္ျပျပီးဆိုတယ္။ ဒါနဲ႔ေနာက္ေန႔လည္းက်ေရာ ယြင္ခ်န္က ဒီကဗ်ာေလးကိုေရးျပီး အင္ၾကင္းဆီကို ကၽြန္မေလးကေနတဆင္႔ ပို႔လိုက္ေရာ။
"... ျမစိမ္းေရာင္လင္းတဲ႔ အခန္းက်ဥ္းမွာ.. ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းသာ ႀကီးစိုးမင္းမူလို႔... ႏွစ္ခ်ိဳ႕ပင္ အရိပ္ေအာက္မွာေတာ႔.. ေတးဆိုငွက္ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္စဥ္... ဥယ်ာဥ္ထဲက စမ္းေရအလ်င္မွာ... ပြင္႔ခ်ပ္မ်ား ျငင္ျငင္သာသာ ရြက္လႊင္႔ဆဲ... တေယာက္တည္း အထီးက်န္ရသူမွာ... လမ္းေပ်ာက္ရွာသလို ခံစားရခ်ိန္... ကြယ္လုဆဲလဝန္းမွိန္မွိန္ကို... သိုသိပ္စြာ အရုဏ္မလာခင္ ေငးၾကည္႔ရင္း
မင္းမ်က္ႏွာလွလွေလးကိုသာ.. ငါျပင္းျပစြာတမ္းတ ေမွ်ာ္လင္႔မိပါတယ္
အၾကည္႔တခ်က္.. အျပံဳးလက္လက္ဆိုရင္ကို.. ေမာင္႔ရင္မွာခ်ိဳလွေပါ႔ကြယ္...."
ညေနပိုင္းမွာေတာ႔ အင္ၾကင္းဆီက "လသာည" လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ကိုကိုင္ျပီး
ယြင္ခ်န္ဆီကို ကၽြန္မေလးဟြမ္နမ္ ေရာက္လာပါတယ္။
"....လေရာင္ျဖာက် ဆယ္႔ေျခာက္ညမွာ... အေနာက္ေဆာင္ေလသာခန္းဆီက
တံခါးမရဲတရဲဟလို႔ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနသူတဦး... စိတ္ကူးရင္းနဲ႔ ရင္ထိတ္ျပန္ရ
ပန္းရိပ္ေျပာက္ျခယ္ကာသတဲ႔.. အခန္းတဖက္က အရိပ္သိမ္႔ကနဲလႈပ္စဥ္ ေမွ်ာ္ေတာ္ေဇာနဲ႔ ေမာလ်တဲ႔ခင္ဆိီ... ခ်စ္ရတဲ႔သူ လာျပီလားရွင္........."
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ႏွစ္လပိုင္းရဲ႕ ဆယ္႔ေလးရက္ေန႔ပါ။ ယြင္ခ်န္ချမာဝ မ္းသာလံုးဆို႔ျပီး ကဗ်ာစာေပလႊာကို အထပ္ထပ္အခါခါနမ္းရႈပ္လို႔ ထိုင္ရမလိုထရမလို ျဖစ္ေနေတာ႔တယ္။ ဒီကဗ်ာဟာ သူတို႔ေတြ႕ၾကဖို႔ အခ်ိန္းအခ်က္ေပးလိုက္တဲ႔စာဆိုတာ အရွင္းၾကီးမဟုတ္ပါလား။ အခုေတာ႔ အင္ၾကင္းကိုေတြ႕ခြင္႔ရေတာ႔မဲ႔အျပင္ ခ်ိန္းဆိုတာကလဲ ညအခ်ိန္မွာဆိုေတာ႔ ယြင္ခ်န္ သိၾကားသားမို႔လား။ ဇိတံေမေၾကြးေၾကာ္ျပီး
လက္ခေမာင္း ထမခတ္ရံုတမယ္ရွိတာပဲ။ ဒါနဲ႔လေရာင္ရႊန္းပလွတဲ႔ ဆယ္႔ေျခာက္ရက္ေန႔မွာ ယြင္ခ်န္ဟာ ကဗ်ာထဲကသဲလြန္စအတုိင္းပဲ စြီအိမ္ေတာ္တံတိုင္းကို မက္မံုကိုင္းေတြေပၚက တြယ္တက္လို႔ အထဲကို ကဲၾကည္႔ပါတယ္။ ကဗ်ာထဲကအတိုင္း တကယ္႔ကိုပဲ အေနာက္ေဆာင္ေလသာခန္းတံခါးဟာ မသိမသာဟထားတယ္။ ေရႊထုပ္ၾကီး ေကာက္ရသလို ေပ်ာ္သြားတဲ့ ယြင္ခ်န္လဲ တံတိုင္းတဖက္ကိုေက်ာ္ခ်ျပီး အေနာက္ေဆာင္ထဲကို လွစ္ကနဲ ဝင္ခ်သြားပါေရာ။ အထဲမွာေတာ႔ ဟြမ္နမ္ပဲ တရွဴးရွဴးနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ႔ ယြင္ခ်န္မွာ တအံ့တၾသနဲ႔ ကၽြန္မေလးကို ႏိႈးရတယ္။ အေတာ္ၾကီးကိုႏိႈးယူမွ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ ထလာတဲ႔ဟြမ္နမ္လဲ ယြင္ခ်န္ကို သူ႔အခန္းထဲမွာေတြ႕လိုက္ေတာ႔ လိပ္ျပာလြင္႔မတတ္ျဖစ္သြားတာပဲ။
"...အမေလး... ဘယ္သူတုန္း... ဟင္... ယြင္သခင္ေလးမဟုတ္လား... ဘာလာလုပ္တာတုန္း...."
"...ဟဲ႕...ဟဲ႕... ဒီလိုပါ...ဟြမ္နမ္ရဲ႕... မင္းသခင္မေလးက.. ဒီေနရာမွာေတြ႔ၾကဖို႔ အခ်ိန္းအခ်က္ေပးထားလို႔ ငါလာတာပါကြဲ႕... ငါေရာက္ျပီဆိုတဲ႔အေၾကာင္းသာ.. မင္းသခင္မေလးကို တဆိတ္သြားေျပာေပး ပါလားကြယ္... ငါဒီကပဲေစာင္႔ေနမယ္......"
ခဏၾကာေတာ႔ ဟြမ္နမ္ျပန္ေရာက္လာျပီး တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာတယ္။
"......သခင္မေလးလာေနျပီ...."
ဆယ္မိနစ္ေလာက္ကို တစ္ကမာၻေလာက္ၾကာသလို ဖင္တၾကြၾကြနဲ႔ေစာင္႔ျပီးမွ ရြက္ဝါတစ္စ လြင္႔က်လာသလို အသံမေပးဘာမေပးနဲ႔ ဖ်တ္ကနဲဆိုတံခါးဝမွာ အင္ၾကင္းေပၚလာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကေတာ႔ ခါတိုင္း ယြင္ခ်န္ရင္းနွီးေနက် မ်က္ႏွာထက္ နည္းနည္းသာတယ္ဆိုရံု စိတ္လႈပ္ရွားရႈပ္ေထြးေနတဲ႔ အရိပ္အေယာင္
တစြန္းတစေပၚေနေပမဲ႔ အင္ၾကင္းရဲ႕ မ်က္လံုးနက္နက္ေတြကေတာ႔ လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ဝွက္ ရွိေနတုန္းပဲ။ ဒါနဲ႔ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္းမွာဘဲ အင္ၾကင္းမ်က္ႏွာေပၚ ျဖတ္ေျပးေနတဲ႔ အရိပ္ေတြလံုးလံုးေပ်ာက္သြားျပီး အလြန္ကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္မရွိလွတဲ႔ေလသံနဲ႔ ဆိုတယ္။
"...ယြင္လူၾကီးမင္းရွင္႔.. ဒီအေနာက္ေဆာင္ကို လာဖို႔ဖိတ္ရတာကေတာ႔... ကၽြန္မကိုေတြ႕ဖို႔ ဆႏၵျပင္းျပေနတယ္ဆိုလို႔ပါပဲ... မယ္မယ္နဲ႔အိမ္ေတာ္ကို ေစာင္႔ေရွာက္ကာကြယ္ ေပးခဲ႔အတြက္.. ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်
ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာသင္႔တယ္လို႔ ထင္မိတာေၾကာင္႔.. အခုလို ခ်ိန္းဆိုလိုက္တာပါ... ယြင္လူၾကီးမင္းလို လူတေယာက္နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ခြင္႔ရတဲ႔အတြက္လဲ.. ကၽြန္မဝမ္းသာမိပါတယ္... ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ပါးေစ ဟြမ္နမ္ဆီကေနတဆင္႔.. အခ်စ္ကဗ်ာပို႔ေပးလာတာေတာ႔ အံ့ၾသမိတယ္... မယ္မယ္႔ဆီေတာင္ တင္ျပဖို႔စဥ္းစားမိေသးေပမဲ႔.. လူၾကီးမင္းရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ေက်းဇူးကို ေထာက္ထားျပီး.. မလုပ္ျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး... ဒီေတာ႔ဒီလိုမ်က္ႏွာပူစရာ မသင္႔ေတာ္တဲ႔ လုပ္ရပ္မ်ိဳးကို.. ရပ္တန္းကရပ္ဖို႔.. ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ လာေတ႕ြၿပီး.. ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာပါပဲ......"
ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကီး မရပ္မနားေျပာေနတဲ႔ အင္ၾကင္းရဲ႕ စကားသံဟာ သဘာဝမက်လွပဲ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတဲ႔ စာစုေတြကို ရြတ္ျပေနသလိုပဲ ၾကက္တူေရြး စာအံအသက္ကင္းမဲ႔လွတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ယြင္ခ်န္ရဲ႕အရိႈက္ကိုေတာ႔ လွလွၾကီးထိသြားျပီး အၾကာၾကီးၾကက္ေသေသေနမိေတာ႔တာပဲ။
"...ဒါ..ဒါေပမဲ႔.. စြီမိန္းကေလးရယ္... ကိုယ္.. ကိုယ္က မင္းနဲ႔စကားေျပာခ်င္ရံုသက္သက္ပါ... ၿပီးေတာ႔ ဒီကိုလာတာကလဲ.. မင္းကဗ်ာေလးကေနတဆင္႔.. ကိုယ္႔ကို ဖိတ္ေခၚခဲ႔တယ္လို႔ထင္မိလို႔ပါ......"
"....ဟုတ္ပါတယ္... ယြင္လူၾကီးမင္းကို ကၽြန္မကဗ်ာကေနတဆင္႔.. ဖိတ္ေခၚခဲ႔ပါတယ္... ဒီ႔အတြက္ အခုလိုပဲ အထင္အျမင္ လြဲမွားတာမ်ိဳး ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာလဲ.. ကၽြန္မနားလည္သားပဲ.. ကၽြန္မေျပာခဲ႔တဲ႔အတိုင္း အခုရႈပ္မွ ေနာင္ရွင္းဆိုသလို.. ရွင္းရွင္းလင္းလင္း လုပ္ခ်င္တာေၾကာင္႔ အရဲစြန္႔ျပီး... လူၾကီးမင္းကို ကၽြန္မဖိတ္ေခၚခဲ႔တာပါ... ဒီေတာ႔ အခုေတြ႕ဆံုၾကတာကိုေရာ.. ကၽြန္မရဲ႕ ကဗ်ာကိုပါ.. လူၾကီးမင္းရ႕ဲ စိတ္ထဲမွာ နားလည္မႈလဲြမွားျပီး တလြဲေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ိဳး မထားေစခ်င္ပါဘူး... မအပ္မရာေတြ ေတြးျပီး မျဖစ္ႏိုင္တာကိုလဲ.. ေရွ႕ဆက္မတိုးေစခ်င္ပါဘူး... လူၾကီးမင္း နားလည္ေစခ်င္ပါတယ္... ဒါပါပဲ..."